Ομιλία του επόμενου πρωθυπουργού της χώρας προς τον ελληνικό λαό

@ppol

Φίλες και φίλοι· Ελληνίδες και Έλληνες,

Απόψε γυρίζουμε σελίδα. Με αίσθημα ευθύνης και βαθειάς ευγνωμοσύνης, θέλω να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη. Θέλω να σας ευχαριστήσω για την απόφασή σας να δώσετε διέξοδο στη δημοκρατία μας, να δώσετε διέξοδο στη χώρα μας σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο για όλους μας.
Ζήσαμε μια παρατεταμένη περίοδο αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας. Μια περίοδο κρίσης στους θεσμούς, στην οικονομία, στις αξίες. Οι θεσμοί μας δοκιμάστηκαν από τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την ασυδοσία, τις ανεπαρκείς πολιτικές που διακινδύνευσαν την ασφάλειά μας, τα εισοδήματά μας, την υγεία μας, την προοπτική μας. Με το αποψινό εκλογικό αποτέλεσμα κλείνει ο κύκλος της αστάθειας και της ανασφάλειας. Τα προβλήματα που μας κληροδότησε αυτή η περίοδος δεν είναι άλλοθι, αλλά πρόκληση για να πετύχουμε.
Αναγνωρίζω ότι οι θεσμοί μας φέρουν το στίγμα συλλογικών και διαχρονικών ευθυνών. Όμως η συγκυρία απαιτεί τόλμη και συνεργασία. Η οικονομία μας χρειάζεται άμεσα σταθεροποίηση. Μπορούμε να ξαναδώσουμε στις αξίες μας το χαμένο τους περιεχόμενο. Η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη είναι το μέλλον μας, όχι απλά ένα ευχολόγιο. Και απόψε, ξεκινάμε τη μεγάλη αλλαγή.

Φίλες και φίλοι· Ελληνίδες και Έλληνες,

Δοκιμαστήκαμε και δοκιμαζόμαστε από μια γενικευμένη απαξίωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Δυσπιστούμε συχνά απέναντι σε όσους κηρύσσουν την αλλαγή. Είναι αλήθεια, ότι μέρα με τη μέρα χάσαμε την ελπίδα και την αισιοδοξία μας. Μας είναι δύσκολο στην Ελλάδα του σήμερα να πιστέψουμε ότι ο διπλανός μας, ο συνάνθρωπός μας, πόσο μάλλον ο πολιτικός μπορεί να αποτελεί λύση και όχι μέρος του προβλήματος. Όμως καμιά κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει, αν δεν πιστέψει ότι αυτά που την ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που την χωρίζουν. Αν δεν πιστέψουμε ότι αποτελούμε μια πολιτική κοινότητα σε μια χώρα με μεγάλες δυνατότητες.
Έχουμε μπροστά μας μια τετρατετία για να προχωρήσουμε χωρίς καθυστέρηση στην υλοποίηση του προγράμματός μας. Ενός προγράμματος όμως που δεν είναι θέσφατο, ούτε ευαγγέλιο. Αντιθέτως ζητά τη στήριξή σας. Ζητώ τη συνεργασία σας να τιμήσουμε το άγραφο συμβόλαιό μας: ότι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε μια τριπλή αποστολή.

1.
Να εισάγουμε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης με ισχυρή δημοκρατία και αδιάβλητους θεσμούς.
2.
Να θωρακίσουμε άμεσα την οικονομία μας από την κρίση και να δώσουμε προοπτική στην ανάπτυξη, στην απασχόληση, στο κράτος πρόνοιας.
3.
Να αποκαταστήσουμε το διεθνές κύρος της χώρας μας, να νιώσουμε ξανά εθνικά υπερήφανοι σε έναν κόσμο που αλλάζει και μας θέλει συμμέτοχους.

Νέο μοντέλο διακυβέρνησης

Το μεταπολιτευτικό μοντέλο διακυβέρνησης στη χώρα εξάντλησε τη δυναμική του. Απαιτούνται νέες, καινοτόμες, ριζικές αλλαγές που θα προσδώσουν βιωσιμότητα στη δημοκρατία μας. Η ξεπερασμένη διάρθρωση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, οι υπερεξουσίες του πρωθυπουργού, η διαπλοκή δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, η έλλειψη λογοδοσίας, ο παρεμβατικός ρόλος των ΜΜΕ στην άσκηση της δημόσιας πολιτικής, ο μειωμένος ρόλος του βουλευτή, η πολυετής παραμονή στα δημόσια αξιώματα, αποτελούν μερικά από τα μελανά σημεία του μοντέλου διακυβέρνησής μας. Χρειαζόμαστε αλλαγές που θα δώσουν χώρο στη συνεργασία, στο διάλογο, στις αμοιβαίες πρωτοβουλίες, στον έλεγχο. Αλλαγές που για χρόνια έμειναν στο περιθώριο, κενά λόγια σε κομματικά προγράμματα, θεωρητικές συζητήσεις και συνθήματα. Αλλαγές στον πυρήνα του πολιτικού μας συστήματος.
Κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τα δημόσια αξιώματα και τις ασυλίες. Κανείς δεν μπορεί να αντιλαμβάνεται τα δημόσια αξιώματα ως μέσο πλουτισμού. Θα δουλέψουμε για να δώσουμε τέλος στο φαύλο κύκλο της εξάρτησης, της διαφθοράς, της αναβολής και της μετάθεσης των ευθυνών. Δεν είμαστε εδώ για να ηθικολογήσουμε. Είμαστε εδώ για να εμφυσήσουμε νέα αντίληψη στον τρόπο διακυβέρνησης.
Η νέα αντίληψη αφορά στη βούλησή μας να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματά μας και να τα αντιμετωπίσουμε επιτέλους αποτελεσματικά. Όχι στο όνομα του πολιτικού κόστους. Όχι ως υπόθεση εργασίας. Αλλά στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος. Για να το πετύχουμε θα ζητήσουμε τη συμμετοχή περισσότερων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στη διακυβέρνηση της χώρας. Θα ζητήσουμε τη συνδρομή ανθρώπων με διαπιστευτήρια κύρους και αξιοπιστίας. Το ζητάτε εσείς, το ζητά η κοινωνία, το ζητούν οι νέοι της χώρας.

Οικονομικές μεταρρυθμίσεις

Δεύτερον, πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να βγούμε από την οικονομική κρίση. Δεν θα ωραιοποιήσω, αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Η οικονομική κρίση απειλεί άμεσα τις κατακτήσεις μας. Απειλεί την εργασία μας, τις συντάξεις μας, τους μισθούς μας. Απειλεί την ποιότητα ζωής, τις συνήθειες μας, τον τρόπο ζωής μας, έτσι όπως αυτός διαμορφώθηκε τα τελευταία 10-15 χρόνια. Θα χρειαστούμε χρήματα για τα ασφαλιστικά μας ταμεία, για τις συντάξεις μας, για την περίθαλψή μας, για τα φάρμακά μας. Θα χρειαστούμε χρήματα για να χτίσουμε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα. Θα χρειαστούμε χρήματα για να επενδύσουμε στον πολιτισμό μας, στις νέες τεχνολογίες και στο περιβάλλον μας. Θα χρειαστούμε βούληση για να παραδώσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα καλύτερη από αυτήν που εμείς παραλάβαμε. Όχι μια Ελλάδα απογοήτευσης και βίας. Αλλά μια Ελλάδα ελπίδας και δημιουργίας.
Μπροστά σε αυτήν την απειλή, πρέπει και μπορούμε να ορθώσουμε τη συνεργασία μας, το ρεαλισμό μας και την υπευθυνότητά μας. Χρειάζεται να κάνουμε θυσίες. Το βάρος όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να πέσει στα χαμηλά εισοδήματα. Όσοι για χρόνια απολαύσαν την ελεγκτική ασυλία, όσοι εκμεταλλεύτηκαν καθεστώτα ασυδοσίας, όσοι απόλαυσαν προνόμια δυσανάλογα της προσφοράς τους, όσοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία ελέγχου στις αγορές, όσοι ευνοήθηκαν από το σύστημα που δεν φορολογούσε δίκαια τα εισοδήματα και έριχνε το βάρος στους μη προνομιούχους, θα κληθούν να συμβάλουν στη νέα προσπάθεια. Ζητώ τη στήριξη όλων όσων έχουν τη δυνατότητα, με απόλυτη διαφάνεια και αξιοκρατία. Και εγγυώμαι την ανταποδοτική σχέση φορολόγησης και κοινωνικού κράτους. Κάθε ευρώ θα επιστρέφεται στον πολίτη μέσα από ποιοτικές υπηρεσίες διοίκησης, καλύτερα σχολεία, καλύτερα νοσοκομεία, έργα υποδομής, χώρους πρασίνου, πολιτισμό και αναψυχή.
Μέσα από τη δίκαιη αναδιανομή, όχι μόνο θα χρηματοδοτήσουμε, αλλά και θα στρέψουμε το βλέμμα στη νέα γενιά, στους μαθητές, στους φοιτητές, στους νέους εργαζομένους. Κάθε πολιτική που θα προωθήσει την ανάπτυξη θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο, και ειδικά τους νέους. Και επιπλέον, ζητώ από τους κοινωνικούς εταίρους να συζητήσουμε σε νέες βάσεις πώς θα οικοδομήσουμε έναν γόνιμο κοινωνικό διάλογο για την αλληλεγγύη των γενεών. Πώς δηλαδή θα προσανατολίσουμε την απασχόληση και την κοινωνική ασφάλιση στις ανάγκες των παιδιών μας, ώστε να σπάσουμε το εμπάργκο της ομηρίας και της εκμετάλλευσης που υφίσταται η νέα γενιά.

Αποκατάσταση της εικόνας της χώρας

Τρίτον, θα αποκαταστήσουμε την εικόνα της Ελλάδας στον κόσμο. Μέσα από ριζοσπαστικές τομές στο μοντέλο διακυβέρνησης, στο κοινωνικό κράτος και στην οικονομική διακυβέρνηση, θα μεταδώσουμε στη διεθνή κοινότητα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), ότι η Ελλάδα έχει τη θέληση και την αποφασιστικότητα να μην ξαναγίνει ουραγός στην Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτά, ξεκινώ άμεσα κύκλο επαφών ώστε να εξασφαλίσω από την ΕΕ την αναγκαία πολιτική και οικονομική στήριξη για να προχωρήσουμε στις αναγκαίες για τη χώρα αλλαγές. Με στόχο να εντάξουμε ξανά τη χώρα σε μια υπερεθνική κοινότητα εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού, προτάσσουμε την εξωστρέφεια ως κυρίαρχη συνισταμένη της πολιτικής μας. Κάθε υπουργείο, κάθε δημόσια αρχή, το κοινοβούλιό μας οφείλει να παράγει έργο που θα επανασυνδέσει την Ελλάδα με τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Μόνο έτσι θα μάθουμε ξανά να συνεργαζόμαστε, να παρεμβαίνουμε, να διεκδικούμε, να εξοικειωνόμαστε με το καινούριο και διαφορετικό.

Απευθύνομαι σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας,

Μέσα στις επόμενες ώρες θα ορκιστεί η επόμενη κυβέρνηση. Κατανοώντας την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, κάθε κυβερνητική απόφαση πρέπει να χαρακτηρίζεται από πνεύμα δικαιοσύνης, αξιοκρατίας και συναίνεσης. Η ενότητα σφυρηλατείται στην πράξη και όχι στη θεωρία. Και αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή, είναι η θέληση να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή.
Πρώτον, όπως άλλωστε δεσμεύθηκα προεκλογικά, η νεά κυβέρνηση θα είναι ολιγομελής και ευέλικτη. Θα διαπνέεται από πνεύμα συνεργασίας και υψηλής ευθύνης. Με αποκεντρωμένες υπηρεσίες και επιτελικό ρόλο. Νέοι άνθρωποι θα κληθούν να στελεχώσουν θέσεις ευθύνης σε αγαστή συνεργασία με έμπειρα και καταξιωμένα πρόσωπα. Προσωπικά, θα εγγυηθώ ένα νέο πλαίσιο διαφάνειας και ελέγχου άσκησης της δημόσιας εξουσίας.
Ήρθε η ώρα να δείξουμε έμπρακτα την εμπιστοσύνη μας στους καλύτερους και τους πιο ικανούς. Ήρθε η ώρα που το εμπάργκο απέναντι στους νέους θα σπάσει με μια νέα κοινωνική συμφωνία συνεργασίας και κατανόησης. Δεν θέλουμε άλλες πέτρες, ούτε άλλες αποδοκιμασίες. Δεν θέλουμε τη βία, θέλουμε τη δύναμη της νέας γενιάς. Θέλουμε τις υψωμένες γροθιές τους και την πυγμή τους για να αλλάξουμε μαζί τη χώρα.
Δεύτερον, συστήνεται άμεσα συμβούλιο εποπτείας και διαχείρισης της οικονομικής κρίσης. Με συμμετοχή πρώην υπουργών οικονομικών της χώρας, πρώην διοικητών της Τράπεζας της Ελλάδας, μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, εκπροσώπων των κοινωνικών εταίρων και της επιχειρηματικής κοινότητας. Σε συνεργασία με τη γραμματεία του υπουργικού συμβουλίου, η επιτροπή θα γνωμοδοτεί για τις δημόσιες δαπάνες και τη διαχείριση των εσόδων του κράτους. Η επιτροπή αυτή θα λογοδοτεί απευθείας στον πρωθυπουργό της χώρας.
Τρίτον, με τη σύσταση της νέας κυβέρνησης, δημιουργούνται δύο διακομματικές επιτροπές, με τη συμμετοχή πολιτικών εκπροσώπων, διακεκριμένων επιστημόνων και κοινωνικών φορέων. Η πρώτη θα έχει στόχο την επεξεργασία προτάσεων για τη μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Η δεύτερη, θα έχει στόχο την επεξεργασία προτάσεων για τη μεταρρύθμιση του συστήματος δημόσιας υγείας στη χώρα. Τα πορίσματά τους θα εκτεθούν στο δημόσιο διάλογο και θα δεσμεύσουν τα αρμόδια υπουργεία.
Αναλαμβάνω ο ίδιος προσωπικά να εγγυηθώ την εφαρμογή και την αξιοπιστία των παραπάνω πρωτοβουλιών. Αναλαμβάνω να εγγυηθώ μια πορεία ευθύνης σε ευθεία σύγκρουση με τα χρονίζοντα προβλήματα της χώρας μας. Αναλαμβάνουμε τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς ηθικολογίες αλλά με πίστη στο πρόγραμμά μας. Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες σας. Ζητώ τη συνδρομή σας για να φέρουμε την πραγματική αλλαγή και να κάνουμε το χρέος μας απέναντι στη νέα γενιά.

Σας ευχαριστώ.

http://www.facebook.com/

Όταν σπάει το απόστημα

When nettles go ungrasped

© The Economist



Υπάρχει κάτι παράξενο και ανατριχιαστικό στο θέαμα μιας σχετικά ευημερούσας ευρωπαϊκής χώρας -που οι περισσότεροι διεθνείς παράγοντες πίστευαν πως είχε πια ξεπεράσει την ακανθώδη της ιστορική πορεία, τη γεμάτη πραξικοπήματα και βίαιες συγκρούσεις- που έξαφνα βυθίζεται σε ταραχές που οι αρχές δεν μπορούν να θέσουν υπό έλεγχο.



Η ελληνική αστάθεια μοιάζει ακόμα πιο παράδοξη αν λάβουμε υπόψη πως οι οικονομικές της επιδόσεις, σύμφωνα τουλάχιστο με τα επίσημα νούμερα, είναι αρκετά καλή.



Μα θα ήταν ποτέ δυνατό να συμβούν παρόμοια πράγματα σε μία σταθερή δημοκρατία, ή μήπως το λίκνο της δημοκρατίας έχει ειδικές προδιαγραφές;



Εντάξει, το γεγονός που πυροδότησε την πρόσφατη αναστάτωση -η δολοφονία ενός εφήβου από έναν αστυνομικό- θα μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε. Και υπάρχουν πλήθος πόλεων που διαθέτουν οργισμένες μειοψηφίες έτοιμες να πάθουν αμόκ: θυμηθείτε τη Βουδαπέστη το 2006 ή το Παρίσι το 2005.



Αλλά στην ελληνική περίπτωση, το ξέσπασμα λύσσας των νεαρών εφήβων και του μποέμ υπόκοσμου της χώρας μοιάζει να απηχεί μία πολύ γενικότερη αίσθηση δυσαρέσκειας, με την έκταση της διαφθοράς, την κακοδιοίκηση και την κακή ποιότητα ζωής, τουλάχιστο για τα κατώτερα στρώματα του αθηναϊκού σωρού.



Κι υπάρχουν και μερικές ακόμα πρόσθετες συγκυριακές αιτίες, όπως η οργή με τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα (σε ένα εκ των οποίων αναμειγνύεται ένα διάσημο μοναστήρι, πράγμα που σοκάρει ακόμα κι ένα έθνος που αγαπάει την εκκλησία του και μοιάζει εθισμένο στην κλοπή δημοσίου χρήματος).



Ακόμα σπουδαιότερα όμως είναι τα προβλήματα που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να αντιμετωπίσει. Αν θέλετε να μάθετε ποια είναι αυτά, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε όποιον ελληνικής καταγωγής πανεπιστημιακό, επιχειρηματία, καλλιτέχνη ή άλλον ταλαντούχο τύπο, από τους πολλούς που ανθούν σε ολόκληρο τον κόσμο και δειλιάζουν να γυρίσουν στην πατρίδα τους, όσο κι αν την αγαπάνε.



Όπως θα σας πει κάθε Έλληνας νοσταλγός, η πατρίδα του μπορεί να τρελάνει όποιον έχει ταλέντο και διάθεση για προσφορά. Τα πανεπιστήμια ολόκληρου του κόσμου είναι γεμάτα Έλληνες, κι όμως τα ελληνικά ανώτατα ιδρύματα χαρακτηρίζονται από κακοδιοίκηση, διαρκείς απεργίες και κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη παιδεία. Σε ότι αφορά τα πανεπιστήμιά της, η Ελλάδα μοιάζει μάλλον να συνεχίζει το οθωμανικό της παρελθόν (π.χ. συντηρώντας γραφειοκρατίες που μπλοκάρουν κάθε μεταρρύθμιση) πολύ περισσότερο από την ίδια την Τουρκία, που διακρίνεται για τα υψηλής στάθμης κρατικά και ιδιωτικά της πανεπιστήμια.



Στην υγεία, την εκπαίδευση, και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, οι κρατικές παροχές είναι τόσο χαμηλού επιπέδου που έχει δημιουργηθεί μία ολόκληρη «αφανής αγορά» που την καρπούνται προσοδοθήρες που αντιτίθενται σε κάθε αλλαγή.



Η ζωή είναι σκληρή για τους νέους που διαθέτουν ενεργητικότητα και προσόντα, αλλά τους λείπουν τα λεφτά ή οι γνωριμίες. Αν θέλουν να πετύχουν κάτι, θα πρέπει να σέρνονται στις βρώμικες αίθουσες διδασκαλίας των κρατικών σχολείων και μετά σε απογευματινά ιδιωτικά φροντιστήρια, όπου οι ίδιοι καθηγητές κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά, με αντάλλαγμα την πρόσθετη αμοιβή.



Κι όποιος ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια, βρίσκεται αντιμέτωπος με μία ζοφερή αγορά εργασίας -είτε σε έναν κακοπληρωμένο, δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα, είτε σε έναν ιδιωτικό τομέα που παρενοχλείται από διεφθαρμένους εφοριακούς και παράλογες ρυθμίσεις.



Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δε δικαιολογεί τις ταραχές. Επιπλέον, η εφαρμογή πολλών από τις πολιτικές προτάσεις των αυτοδιορισμένων ως εκπροσώπων της οργής του ελληνικού λαού (όπως π.χ. η περαιτέρω απαγόρευση της ιδιωτικής εκπαίδευσης) θα επιδείνωναν την κατάστασή του.



Όσο σοβαρά κι αν ήταν, πολλά από αυτά τα προβλήματα καλύφτηκαν χάρη στο εύκολο χρήμα: τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, την άνθηση της ναυτιλίας, τα έργα για τους ολυμπιακούς του 2004.



Η παγκόσμια ύφεση όμως έριξε τις μάσκες και οι Έλληνες πολιτικοί βρέθηκαν ξαφνικά αντιμέτωποι με ένα δίλημμα: είτε να τα βάλουν με τα κατεστημένα συμφέροντα που παρεμποδίζουν την εξέλιξη, είτε να επιτρέψουν να κινδυνεύσει η χώρα να χάσει πολλές από τις οικονομικές και κοινωνικές προόδους που πέτυχε τις τελευταίες δεκαετίες.



Η ελευθερία εξαρτάται από το πολιτικό θάρρος



Για τους Έλληνες πολιτικούς, συχνά η τελευταία γραμμή αμύνης είναι να μην κάνουν τίποτα, να κάνουν τα στραβά μάτια στη διαφθορά της αστυνομίας ή να επιτρέπουν στους δημοσίους υπαλλήλους να «στρογγυλεύουν» το μισθό τους με πλάγια μέσα.



Αλλά σήμερα το κόστος της συντήρησης γίνεται μεγαλύτερο από το κόστος της αλλαγής.



Πολύ σύντομα, κάποιος από τους Έλληνες πολιτικάντηδες, είτε από την κυβερνώσα κεντροδεξιά, είτε από την προηγούμενη στις δημοσκοπήσεις κεντροαριστερά, θα αναγκαστεί να μεταμορφωθεί σε πολιτική προσωπικότητα.

Η αθηναϊκή δημοκρατία σε ερείπια

Η αθηναϊκή δημοκρατία σε ερείπια

του Κατ Κρίστοφερ

Athenian democracy in ruins

© The Guardian


Οι εικόνες που αναμεταδίδονται από την Ελλάδα, καθώς η χώρα εισέρχεται στην τρίτη συνεχόμενη ημέρα ταραχών και προγραμματίζονται ακόμα περισσότερες διαδηλώσεις, δείχνουν διαρκώς εφήβους να εκτοξεύουν πέτρες, φλεγόμενα κτίρια και αυτοκίνητα -κι Έλληνες αστυνομικούς να απαντούν με δακρυγόνα. Η αποσταθεροποίηση όμως της χώρας ξεκίνησε πολύ πριν τον ασυνείδητο πυροβολισμό κατά του δεκαπεντάχρονου Ανδρέα Γρηγορόπουλου.



Η Νέα Δημοκρατία είχε δώσει ηχηρές υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές μετά τις φωτιές του 2007, αλλά το μόνο που είδαν έκτοτε οι ψηφοφόροι ήταν αλλεπάλληλα σκάνδαλα, όπου φαγώθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια από τα χρήματα των φορολογουμένων, άνοδο της εγκληματικότητας και ένα σύστημα δικαίου και τήρησης της τάξης που το μόνο που δεν αποδίδει είναι δικαιοσύνη.



Πρόκειται για μία κακοδιοίκηση που επιτρέπει σε καταδικασμένους βουλευτές, τρομοκράτες, βιαστές και δολοφόνους να παραμένουν ατιμώρητοι επί χρόνια και δεκαετίες, την ίδια ώρα που η αστυνομία βάζει λουκέτο στη βρετανική εταιρεία «Στάνλεϊμπετ» μέσα σε επτά μέρες, μόνο και μόνο διότι τόλμησε να αμφισβητήσει το μονοπώλιο του τζόγου, έναν κλάδο με τζίρο 7 δις ευρώ, στον οποίο το κράτος μετέχει με 34.4%.



Πρόκειται για μία κυβέρνηση που δεν προστατεύει ούτε υπηρετεί -αλλά ούτε καν σέβεται τους υπηκόους της.



Πρόκειται για μία κυβέρνηση που την ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός της, και ο κόσμος αντιδρά ανάλογα: φοροδιαφεύγοντας, αρνούμενος να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, ρυπαίνοντας το περιβάλλον, εμπαίζοντας τους νόμους, δωροδοκώντας, επιδιώκοντας να καταλάβει μια θέση στο δημόσιο και λειτουργώντας κατά τα γούστα του, χωρίς να κινδυνεύει να τιμωρηθεί.



Η κυβέρνηση και τα μίντια σπεύδουν να χαρακτηρίσουν «ακροαριστερό» ή «αναρχικό» όποιον βγαίνει στους δρόμους, αλλά αυτοί οι νέοι μοιάζουν μάλλον με αλήτες, κακοποιούς και βαριεστημένα πλουσιόπαιδα που συμπεριφέρονται όπως οι ομάδες των χούλιγκαν -και δεν έχουν ιδέα από αναρχισμό.



Κι ύστερα, έξαφνα τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου: ένας αθώος πεθαίνει και η κυβέρνηση μεταθέτει άρον-άρον την ευθύνη στους υφισταμένους της, επί τω προκειμένω σε δύο αστυνομικούς υπαλλήλους.



Ένας υπουργός υποβάλλει τυπικά την παραίτησή του, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να προτείνει πραγματικά μέτρα αντιμετώπισης της βαθιάς δυσαρέσκειας και της απελπισίας, που κυρίως εκδηλώθηκαν στις παρούσες -αλλά και άλλες- βίαιες ταραχές.



Κοντολογίς, η ελληνική πολιτεία δεν είναι εις θέση να ελέγξει τους στασιαστές με τη διαφθορά και τη χαλαρότητα που τους δημιούργησε.



Ο υπουργός εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος ζήτησε ηρεμία και είπε πως η αστυνομία έχει την διαταγή να διατηρεί αμυντική στάση, παραδεχόμενος σχεδόν πως δεν εγγυάται την τήρηση του νόμου και την τάξη -που είναι βασικά δημοκρατικά δικαιώματα- αλλά ούτε την ασφάλεια, τις περιουσίες και τις ζωές των αθώων πολιτών.



Είπε επίσης: «η αφαίρεση ζωής είναι κάτι το οποίο στην δημοκρατία δεν συγχωρείται». Από την άλλη, κάθε κράτος που ανέχεται επαναλαμβανόμενα βίαια περιστατικά δεν υπερασπίζεται, ούτε τιμά την ελευθερία. Είναι ένα πράγμα να διαδηλώνεις είναι όμως εντελώς διαφορετικό να στρατολογείς ομάδες κρούσης μέσω διαδικτύου, να πυροδοτείς βόμβες, να απαγάγεις ανθρώπους και να συλλαμβάνεις ομήρους.



Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή» οι ταραχές ήταν «οι χειρότερες που βίωσε η χώρα μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας του 1974». Πράγμα που θέτει το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει πράγματι δημοκρατία στη χώρα που ισχυρίζεται πως είναι η γενέτειρά της.



Από την άλλη βέβαια, στις δημοκρατίες συμβαίνει να έχουν οι άνθρωποι την κυβέρνηση που τους αξίζει.