Η ευρύτερη κεντροδεξιά χρειάζεται ένα πιο έντονο, ξεκάθαρο και ανανεωτικό πολιτικό-ιδεολογικό στίγμα. Χρειάζεται μια στροφή στην πολιτική, έναν πολιτικό λόγο με περιεχόμενο και ιδέες, προτάσεις και αξίες που θα δώσουν ουσία στην ίδια την άσκηση της πολιτικής, η οποία δεν θα εξυπηρετεί απλά πρόσκαιρες επικοινωνιακές τακτικές.
Μια πραγματιστική πολιτική που θα δώσει λύση στα καθημερινά προβλήματα του πολίτη ενώ παράλληλα θα συνδυάζει ένα πολιτικό όραμα που εμπνέει το λαό και κινητοποιεί τις μάζες προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολιτικού φιλοσοφικού περιεχομένου, τον οποίο η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας (εφόσον εκφράζει τον χώρο αυτό) πρέπει να αποσαφηνίσει για να μπορέσει να επικρατήσει ( και να αμυνθεί) στον πόλεμο των ιδεών που θα καθορίσει το μελλοντικό πολιτικό σκηνικό της χώρας. Πρόκειται για μια απαραίτητη εξέλιξη καθώς ο ευρύτερος χώρος της κεντροδεξιάς στην Ελλάδα έχει παραχωρήσει τον ιδεολογικό στίβο στους πολιτικούς της αντιπάλους χωρίς να προτάσσει τα ανώτερα ιδεολογικά «όπλα» τα οποία κατέχει.
Παρωχημένες πολιτικές αντιλήψεις και στερεότυπα, ενοχικά κατάλοιπα, ατολμία και εσωτερική σύγχυση δεν έχουν επιτρέψει στη Νέα Δημοκρατία και στον ευρύ πολιτικό χώρο που εκφράζει την μετωπική ιδεολογική αντιπαράθεση της με τους πολιτικούς της αντιπάλους που θα ωφελήσει και θα ανανεώσει τον πολιτικό λόγο και μόνο θετικά αποτελέσματα θα αποφέρει στο κοινωνικό σύνολο της χώρας. Η επικοινωνία έχει αντικαταστήσει την πολιτική, αντί δηλαδή η επικοινωνία να λειτουργεί ως μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων, έχει γίνει αυτοσκοπός και αυτή καθορίζει την πολιτική ατζέντα. Έχουμε ένα «apolitical» πολιτικό σκηνικό στο οποίο την πολιτική ατζέντα καθορίζει η Αριστερά, η οποία κατέχει δυσανάλογη πολιτική επιρροή σε σχέση με τα εκλογικά ποσοστά της.
Η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας χαρακτηρίζεται από οπαδούς της ως «Φιλελεύθερη» χωρίς αυτό να ισχύει τουλάχιστον για όσους αυτοχαρακτηρίζονται φιλελεύθεροι, ενώ πολιτικοί της αντίπαλοι την χαρακτηρίζουν ως «συντηρητική» παράταξη, χαρακτηρισμός που ούτε αυτός ισχύει ούτε γίνεται αποδεκτός από μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων της.
Η ιδεολογική ταυτότητα που αναζητά η Νέα Δημοκρατία και η οποία μπορεί να δώσει νέα ορμή στο όραμα και την ελπίδα, να επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο και να θέσει στον πυρήνα της τον πολίτη και την πρόοδο της χώρας ενώ παράλληλα θα συνάγει με την δημοκρατική και ευρωπαϊκή παράδοση της παράταξης είναι ένας συνδυασμός κοινωνικού φιλελευθερισμού και συντηρητισμού, ενός Νέου Συντηρητισμού. Ο όρος Νέος Συντηρητισμός πιστεύω πως είναι ο πιο δόκιμος για μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, δημοκρατική και φιλελεύθερη παράταξη που εκφράζει τον ευρύ και πλουραλιστικό χώρο του κεντροδεξιάς αν και γνωρίζω την παρανόηση και συκοφάντηση που θα γνωρίσει ο όρος στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Ο Νέος αυτός Συντηρητισμός θα πρέπει να διέπεται από μια ολοκληρωμένη προσέγγιση απέναντι στην πολιτική και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας την εποχή αυτή. Στην ουσία πρόκειται για ένα ευρύ πνευματικό κίνημα το οποίο θα πρέπει να εκφράσει τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο, αναδεικνύοντας τις προτάσεις και το όραμα του καθώς και τις αντιθέσεις του έναντι άλλων πολιτικών χώρων. Ο Νέος Συντηρητισμός θέτει την πολιτική σε πρώτιστη σημασία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να αναπτυχθεί και ένας αντισυμβατικός πολιτικός λόγος, ο οποίος δεν θα φοβάται να έρθει σε αντίθεση με στερεοτυπικές και στάσιμες πολιτικές απόψεις οι οποίες εγκλωβίζουν τον πολιτικό διάλογο της χώρας μας. Θα πρέπει να αναπτυχθεί ένας φρέσκος λόγος ο οποίος θα πηγάζει από τις αρχές του πολιτικού φιλελευθερισμού και του σύγχρονου συντηρητισμού, ο οποίος θα αναλάβει την πρωτοβουλία των ιδεολογικών και πολιτικών εξελίξεων, όπως οφείλει άλλωστε και να φύγει από το κλίμα ηττοπάθειας που χαρακτηρίζει τον κέντρο δεξιό πολιτικό λόγο της πατρίδας μας. Σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν νοείται να χαρακτηρίζεται προοδευτική μια δογματική και φοβική αριστερά, ούτε να προσφέρεται ως μοντέρνα εναλλακτική ο σοσιαλισμός και άλλα εξομοιωτικά πρότυπα. Ο πολιτικός λόγος και το κομματικό σύστημα που έχει επικρατήσει από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται από αγκυλώσεις και δογματισμό που με την παράλληλη ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς έχουν δημιουργήσει ένα ιδιότυπο πολιτικό περιβάλλον, συντηρητικό και φοβικό σε νοοτροπία, με μια έντονη εσωστρέφεια που διέπεται από αντί-ευρωπαικά και αντί-δυτικά σύνδρομα. Χαρακτηριστικό είναι πως αν και πολλές φορές παρακολουθούμε το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας, μιμούμαστε συνθηματολογία και καταστάσεις και αναφερόμαστε στη Γαλλική Αριστερά, αγνοούμε πλήρως την συντηρητική και Γκωλική παράδοση της χώρας καθώς και την πνευματική δεξιά που διαθέτει. Πρέπει να είμαστε ίσως το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος όπου ένας πολίτης διστάζει ή γνωρίζει αποδοκιμασία αν αυτοχαρακτηριστεί δεξιός. Στην Ελλάδα ο δεξιός παρουσιάζεται με ουρά και κέρατα ενώ ο φιλελευθερισμός μοιάζει με μια ασθένεια από την οποία κινδυνεύουν ακόμα και τα μικρά παιδιά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μείναμε χαρακτηριστικά πίσω στις ιδεολογικές και πολιτικές προκλήσεις που αντιμετώπισαν άλλες δυτικές χώρες. Η Ελλάδα ακόμα πορεύεται στο μέλλον με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν.
Ο Νέος Συντηρητισμός έχει φιλελεύθερη καρδιά και συντηρητικό μυαλό. Τα δυο αυτά όργανα ισορροπούν μεταξύ τους, το μυαλό συγκρατεί την επαναστατικότητα, αισιοδοξία και αμφισβήτηση του φιλελευθερισμού ενώ η καρδιά δίνει πνοή και ενέργεια στο ώριμο, φιλοσοφημένο και εγκρατή συντηρητισμό. Ο Νέος Συντηρητισμός είναι μια πολιτική πρόταση που έχει σκοπό όχι μόνο να ενώσει αλλά και να αναδείξει δυναμικά τον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο και το βαθύ φιλοσοφικό του υπόβαθρό, το οποίο και οφείλει να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας.
Δημήτρης Κάζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου