Ο λαϊκισμός ενίοτε τιμωρεί και τους εμπνευστές του...

Αν ο Γ. Παπανδρέου είναι εγκλωβισμένος, ο Αντώνης Σαμαράς δεν βρίσκεται σε μικρότερο πολιτικό αδιέξοδο. Δεν μπορεί να το παραδεχθεί, αλλά ήδη είναι εγκλωβισμένος σε μια αναγκαστική δυναμική κατοχικής δραχμής. Οι αλλαγές εξαιτίας των καθυστερήσεων είναι ακόμα πιο επείγουσες και επιτακτικές. Όλοι ξέρουν ότι μετά το «κούρεμα» τα ψέματα τελείωσαν, «το χρέος δικό τους, το έλλειμμα δικό μας».

Η χώρα πρέπει πολύ πιο σύντομα να μάθει να ζει χωρίς δανεικά και αυτό συνεπάγεται όλες οι κινήσεις που δεν έγιναν σε δύο χρόνια να γίνουν τώρα. Έτσι που έχει διαπαιδαγωγήσει την εκλογική του βάση μέχρι τώρα, αντιευρωπαϊκά, αντιμνημονιακά, με εύκολες λύσεις χωρίς θυσίες, αν αύριο γινόταν πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς και επιχειρούσε όσα πρέπει να γίνουν θα αντιμετώπιζε ακόμα μικρότερη ανοχή από τον Γ. Παπανδρέου. Θα υποχρεωνόταν ή σε μια οδυνηρή βραχύβια πρωθυπουργία ή σε μια «ηρωική και πένθιμη» επιστροφή στη δραχμή. Η ρητορική περί ιταμών ξένων που μας πιέζουν και μας ειρωνεύονται, που ο αληθινός ηγέτης θα ύψωνε το ανάστημά του στην τρόικα, που με όπλο την πίστη στα χαρακώματα θα νικούσε, αυτή την εκδοχή προετοιμάζει. Η εκδοχή αυτή όμως είναι η εκδοχή της ήττας, είναι η τραγική απόδειξη της εντυπωσιακής ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού, είναι η καταστροφή της χώρας.

Ο κύριος Σαμαράς κινδυνεύει να γίνει πρωθυπουργός, αλλά με την προσθήκη, ο πρωθυπουργός της δραχμής. Ο λαϊκισμός ενίοτε τιμωρεί και τους εμπνευστές του...

Σε μικρότερης σημασίας, αλλά επίσης αδιέξοδο, βρίσκονται τα κόμματα της Αριστεράς. Αποφάσισαν για τους δικούς τους υπαρξιακούς λόγους να γίνουν οι κύριοι απολογητές, οι σκληροί ιδεολογικοί υπερασπιστές του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Αφού όλα καλά τα βρίσκουν, αφού όλα «κεκτημένα» είναι, αφού τίποτε «δεν θα περάσει», τότε τι διάολο κατηγορούσαν το σύστημα 30 χρόνια;

Η αδιέξοδη τακτική τους να γίνουν οι εκφραστές του χρεοκοπημένου συστήματος, τους οδήγησε επίσης στο μονόδρομο της εξόδου από την ευρωζώνη, στην επιστροφή στη δραχμή. Είναι εντυπωσιακό πως όλοι οι κύριοι παίκτες του ελληνικού κατεστημένου, κεφάλαια παρκαρισμένα στο εξωτερικό, πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, διαπλεκόμενα Μέσα ενημέρωσης, παρασιτική προσοδοθηρία, σιγά-σιγά ομονοούν στο αδιανόητο: στην καταστροφή της χώρας. Η Αριστερά, ξέροντας τους συμπαγείς μηχανισμούς της, πιστεύει ότι στην εποχή του χάους που θα επακολουθήσει θα έχει στρατηγικό πλεονέκτημα. Κάνει λάθος. Στη ζούγκλα της υποτιμημένης τριτοκοσμικής Ελλάδας δεν θα κυριαρχούν κόμματα, αλλά συμμορίες των δρόμων.

Η προηγούμενη Πέμπτη έδειξε μια εικόνα από το μέλλον. Ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση, όμως, έχουν πολύ λίγο χρόνο να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Την οποία πραγματικότητα όλοι φυσικά γνωρίζουν. Αλλιώς το σύστημα θα καταρρεύσει αργά και βασανιστικά, παρασύροντας και όλη την κοινωνία δυστυχώς μαζί του.

 

 Φώτης Γεωργελές

Τώρα, 180 !

Η αυλαία σηκώθηκε, όπως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης.

της Ντόρας Μπακογιάννη 

@protagon.gr

Η ώρα της αλήθειας έφτασε. Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό που αρνήθηκαν να αντιληφθούν  μόνοι τους  το συνειδητοποίησαν μετά από τις επαφές τους με την ευρωπαϊκή ηγεσία. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την Ευρώπη και, ακόμα περισσότερο,  για την Ελλάδα. 

Όποιες και αν είναι οι αποφάσεις της Τετάρτης στην συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είναι βέβαιον ότι θα είναι δύσκολες και θα πονέσουν.  Ο πολύτιμος χρόνος προσαρμογής  που κερδίσαμε τον Μάιο του 2010 από τον μηχανισμό βοήθειας μέσω του μνημονίου  χάθηκε, γλίστρησε μέσα από τα χέρια μας.  Το πρόγραμμα διάσωσης με διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ελάχιστα εφαρμόστηκε γιατί η κυβέρνηση, άβουλη, διχασμένη και ανίκανη, δεν τόλμησε, ενώ  ο λαϊκισμός αντί για την υπευθυνότητα κυριάρχησε  στην αντιπολίτευση.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον λαό, η μόνη ρεαλιστική επιλογή που έχουμε μπροστά μας είναι μεταξύ μιας δύσκολης πορείας που θα έχει σοβαρό κοινωνικό κόστος και μιας εξέλιξης με καταστροφικό κοινωνικό κόστος, που πρέπει πάση θυσία να αποτρέψουμε. 

Αυτή εκφράζεται με ένα απλό αλλά σκληρό πολιτικό δίλημμα:

Θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ, στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  που σημαίνει ότι θα έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη δεκαετία με  χαμηλότερο επίπεδο ζωής από ό,τι έχουμε συνηθίσει, αλλά και την προοπτική- με πολύ δουλειά και προσπάθεια - να σηκώσουμε κεφάλι και να κάνουμε ξανά την Ελλάδα μια περήφανη χώρα, μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, με θεσμούς και κανόνες που θα λειτουργούν.

Ή θα ακολουθήσουμε μια πολιτική βραχυπρόθεσμης δήθεν εθνικής ανάτασης,  διάρκειας μερικών εικοσιτετραώρων προεκλογικής ρητορικής,  που όμως θα οδηγήσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην επιστροφή στη δραχμή μετά από ανεξέλεγκτη χρεοκοπία;  Γιατί αυτή θα ακολουθήσει τότε την ελεγχόμενη χρεοκοπία που αποφασίζεται τώρα, με κοινωνικές αναταραχές στο όριο της αγριότητας, άμεση δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου και παγίδευση της χώρας στην κοινωνική και πολιτική παρακμή. 

Η απάντηση σ΄ αυτό το πολιτικό δίλημμα δεν μπορεί να ληφθεί με τους συνήθεις τρόπους πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης με τους οποίους λειτούργησε μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα της χώρας. Οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν  θα καθορίσουν την θέση και την πορεία της χώρας για τα πολλά επόμενα χρόνια.

Η εμπειρία των τελευταίων μηνών δείχνει ότι κανένα πολιτικό κόμμα μόνο του δεν έχει τη δύναμη,  την πολιτική βούληση και την ανάλογη νομιμοποίηση να προχωρήσει αποτελεσματικά σε δύσκολες-και συνήθως επώδυνες- αποφάσεις.  Αλλά περιθώρια για ‘’μεσοβέζικες’’ λύσεις δεν υπάρχουν.

Για μένα η απόφαση που πρέπει να ληφθεί είναι ξεκάθαρη: Η Ελλάδα του Ευρώ είναι η μόνη που μπορεί να διασφαλίσει την προοπτική του λαού και του τόπου.  Υπάρχουν όμως και εκείνοι  που επενδύουν στη λογική της χρεοκοπίας γιατί δεν αντέχουν  πολιτικά και κοινωνικά να υπάρχουν και να λειτουργούν στην προοπτική της  Ελλάδας με τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Γιατί θέλουν μιαν Ελλάδα διαλυμένη, διεφθαρμένη, διασυρμένη,  για να τη διαφεντεύουν και να την εκμεταλλεύονται.

Ας μην έχουμε αυταπάτες:  το πλαίσιο των νέων αποφάσεων απαιτεί ευρύτερη συσπείρωση της ελληνικής κοινωνίας, των Ελλήνων πολιτών, και του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος-αν αποφασίσει να ξυπνήσει, έστω και τη δωδέκατη ώρα.  Οι αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα, από την παρούσα Βουλή, με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών. Δεν μπορούν να καθυστερήσουν. Έλαχε σ΄ αυτούς  τους συγκεκριμένους 300 να τις λάβουν. 

Στην θέση που βρίσκεται η Ελλάδα η ευθύνη δεν μπορεί να διαχέεται μέσα στο πλαίσιο του κομματικού συστήματος. Η ευθύνη είναι προσωπική για  κάθε μέλος της εθνικής αντιπροσωπείας απέναντι στη συνείδησή του και την εντολή που έχει λάβει από τον λαό. Αμέτοχος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κανείς και όλοι έχουν εθνικό χρέος να πάρουν καθαρή θέση.

Οι καθαρές θέσεις-και το να λεχθεί η πλήρης αλήθεια στον λαό- είναι το ζητούμενο, αν θέλουμε να υπάρχει ενότητα, συσπείρωση και συνεισφορά όλων στην κοινή εθνική προσπάθεια.   Και αυτό αφορά  όχι μόνον τα πολιτικά κόμματα αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, τις  συνδικαλιστικές ηγεσίες,  τον επιχειρηματικό κόσμο, την ακαδημαϊκή κοινότητα και, προ πάντων, τους πολίτες που θα είναι και τα μεγάλα θύματα αν τελικά αποτύχουμε. Ενωμένοι και αποφασισμένοι οι Έλληνες μπορούμε, με  την παραγωγή πλούτου και την ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης, να βγάλουμε το ταχύτερο δυνατόν την Ελλάδα από την κρίση.

Αυτό μπορεί να εκφραστεί από την Βουλή των Ελλήνων μόνο με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών για την έγκριση των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν και το μέλλον της δικής μας χώρας.

Αν είχαμε...

Αν ήμασταν σοβαρή χώρα, με ένστικτο αυτοσυντήρησης;

Αν είχαμε μια σοβαρή, προοδευτική Αριστερά, τι θα έκανε; Δεν θα κρυβόταν πίσω από τις αποτυχίες του παγκόσμιου χρηματοκαπιταλισμού και τις ανεπάρκειες των ηγεσιών της Ευρώπης. Θα έμπαινε μπροστά στην προσπάθεια να φτιάξουμε πρώτα το δικό μας σπίτι, αντί να διαλύσουμε ό, τι έχει απομείνει. Γιατί το κράτος δεν είναι στέγη των βολεμένων αλλά τελευταίο αποκούμπι των αδυνάτων. Και μια σοβαρή Αριστερά θα όρθωνε τείχος προστασίας του κράτους, αντί να οργανώνει γιουρούσια κατάληψης και διάλυσης κάθε υπουργείου και οργανισμού.

Αν είχαμε μια σοβαρή Αριστερά, θα καταλάβαινε πόσο βαριά θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή. Θα ξεκαθάριζε τη θέση της: θέλει να μείνουμε ή να φύγουμε από το ευρώ; Δεν θα υποδείκνυε στρατηγικές–καμικάζι, με τυχοδιωκτικούς τσαμπουκάδες προς τους εταίρους, όταν ολόκληρη η Ευρωζώνη κρέμεται στον αέρα.

Μια σοβαρή Αριστερά θα στήριζε την προοδευτική φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Θα γνώριζε ότι, δεκαετίες τώρα, η μεγάλη ακίνητη περιουσία υποφορολογείται, με τη φαιδρή αναγραφή στα συμβόλαια της αντικειμενικής αντί αγοραίας αξίας, με τη διαχρονική επένδυση του πλούτου της φοροδιαφυγής σε ακίνητα. Θα γνώριζε επίσης ότι οι φόροι ακίνητης περιουσίας είναι λιγότερο βλαπτικοί στην ανάπτυξη από τη φορολόγηση εισοδήματος και επιχειρήσεων. Μια σοβαρή Αριστερά δεν θα έβγαινε στα κάγκελα, όπως ο κ. Τσίπρας, να δηλώνει προκλητικά ότι δεν θα πληρώσει τον φόρο ακίνητης περιουσίας, για να καταρρεύσουν μια ώρα αρχύτερα τα δημόσια έσοδα.

Αν είχαμε μια σοβαρή Αριστερά των συνδικάτων, δεν θα υπερασπιζόταν αδιακρίτως κάθε κεκτημένο. Δεν θα είχε πολεμήσει λυσσαλέα τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, χωρίς την οποία δεν θα είχαν να περιμένουν συντάξεις οι σημερινοί σαραντάρηδες. Αν είχαμε υπεύθυνα συνδικάτα, δεν θα παρέλυαν την οικονομία της χώρας τρεις μέρες τη βδομάδα, την ώρα που καταγγέλλουν ότι το Μνημόνιο μας βυθίζει στην ύφεση. Θα σκέφτονταν τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που χάνει κάθε μέρα η οικονομία από τις απεργίες των συγκοινωνιών, και την καθαρίστρια που πρέπει να περπατήσει μαύρα χαράματα για να πάει στη δουλειά της.

Αν είχαμε σοβαρά συνδικάτα του Δημοσίου, θα ξεκινούσαν μια γενναία εσωτερική κάθαρση των διεφθαρμένων υπαλλήλων εφοριών, τελωνείων, πολεοδομιών. Αν είχαμε σοβαρές συντεχνίες (γιατρών, δικηγόρων, φαρμακοποιών) θα εξυγίαιναν τον κλάδο τους πριν ταλαιπωρήσουν την κοινωνία. Ακόμα και η ένωση των λειτουργών της Δικαιοσύνης, αντί να ηγηθεί στην προσπάθεια επιτάχυνσης της απονομής δικαιοσύνης, που φτάνει στα όρια της αρνησιδικίας σπαταλώντας τεράστιους εθνικούς πόρους, επέλεξε γλώσσα συντεχνιακής διεκδίκησης και ευτελούς δημαγωγίας, μιλώντας για «οικονομική κατοχή».

Αν είχαμε μια κυβέρνηση αποφασισμένη να εξυγιάνει το κράτος, τι θα έκανε; Δεν θα κρατούσε στο συρτάρι ενάμιση χρόνο τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών. Δεν θα ξεκινούσε την εφεδρεία οριζόντια, με ηλικιακά κριτήρια. Θα υποχρέωνε τις υπηρεσίες να ξεσκονίσουν τους φακέλους των υπαλλήλων, θα αξιολογούσε προσόντα, χρησιμότητα, τρόπο πρόσληψης. Θα ξεκινούσε την εφεδρεία από τους άχρηστους και τους κηφήνες, θα απέλυε τους φαύλους και διεφθαρμένους. Αλλά σε αυτό είναι βέβαιο ότι μια τέτοια κυβέρνηση θα είχε απέναντί της το κόμμα ΠΑΣΟΚ, τη Ν. Δ. και σύμπαν το κομματο-συνδικαλιστικό σύστημα. Γιατί ο τυμπανιαίος δημόσιος τομέας είναι παιδί όλων.

Αν είχαμε μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση, θα πολιτευόταν με το μάτι στην επόμενη μέρα. Θα καταλάβαινε ότι, κάθε φορά που αρνείται να βάλει πλάτη, μειώνει την αυριανή δυνατότητά της να κυβερνήσει, την αξιοπιστία και διαπραγματευτική ισχύ της χώρας. Διευκολύνει τους εταίρους να συμπεράνουν αύριο ότι η Ελλάδα είναι μια «ειδική», αδιόρθωτη περίπτωση, και ότι καλύτερα για όλους να κόψουν τα σχοινιά να μας αφήσουν να αρμενίσουμε μόνοι. Μια σοβαρή αξιωματική αντιπολίτευση θα καθόταν στο τραπέζι, με την κυβέρνηση και τους καλύτερους τεχνοκράτες της χώρας, να εκπονήσουν από κοινού ένα Σχέδιο Εθνικής Ανάταξης, και μετάβασης σε ένα βιώσιμο μοντέλο εξωστρεφούς ανάπτυξης. Και θα έλεγε την αλήθεια: ότι το πέρασμα στην ανάπτυξη προϋποθέτει μαζική μετακίνηση πόρων, επιχειρήσεων, χιλιάδων εργαζομένων, από τον εσωστρεφή, προστατευμένο τομέα, στον εμπορεύσιμο και ανταγωνιστικό. Οτι περνάει από πόνο, λουκέτα και ανεργία.

Αν είχαμε πραγματικές οικονομικές ελίτ αυτής της χώρας, θα περιμέναμε να μας πουν όχι απλώς τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι, αλλά τι προτίθενται οι ίδιοι να προσφέρουν. Κάποτε τα παιδιά των αστικών ελίτ έμπαιναν μπροστά στις εθνικές μάχες. Ετσι θα περιμέναμε από τους Γουόρεν Μπάφετ και Ντιέγκο Ντέλα Βάλε της Ελλάδας να πουν ότι αυτός είναι ο πόλεμος της δικής μας γενιάς. Οτι ναι, έχουμε απέναντί μας ένα κράτος ανίκανο και φαύλο, αλλά τώρα είναι η ώρα για τις δικές μας ευθύνες, γιατί «παντί δε ω εδόθη πολύ, πολύ ζητηθήσεται παρ’ αυτού».

Και θα περιμέναμε ίσως κι από τους άλλους, τους πολλούς του αφορολόγητου πλούτου, εμπόρους κι επαγγελματίες, που θησαύρισαν στη διαπλοκή, φοροδιαφυγή ή νομότυπη φοροαποφυγή, να φωτιστούν από την έκλαμψη της κρίσης και να κάνουν, για μια φορά, το εθνικό τους καθήκον. Να πρωτοτυπήσουν, να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, αντί να λουφάζουν στα θολά βαλτόνερα της καταγγελτικής ανομίας και του «δεν πληρώνω».

Αν ήμασταν σοβαρή χώρα, με ένστικτο αυτοσυντήρησης; Τότε θα ενώναμε δυνάμεις μπροστά στην κοινή απειλή, για να αλλάξουμε όσα πήραμε λάθος τις περασμένες δεκαετίες. Θα δείχναμε πλεόνασμα υπευθυνότητας στις ατομικές και συλλογικές υποθέσεις, και περίσσευμα αλληλεγγύης για όσους μένουν πίσω. Θα φροντίζαμε ως κόρην οφθαλμού τη δημόσια σφαίρα, το κράτος, τους θεσμούς: είναι τα τελευταία που συγκρατούν ένα έθνος από το χάος και την καταστροφή.

Αλλά δυστυχώς δεν είμαστε, και δεν έχουμε. Γι’ αυτό, η οικονομία μας βυθίζεται, η κοινωνία σπαράσσεται, και όλοι μαζί τραβάμε προς τον πάτο.

 

Του Γιωργου Παγουλατου

@Καθημερινή

Η γενιά των Επερχομένων

 

@protagon

Μπορούσα να γράψω ένα σωρό πιασάρικα πράγματα για να αποκτήσω το status του μαχητικού νεολαίου, για δήθεν ξεσηκωμούς που έχουν αργήσει να έρθουν, για μηδενιστικά στιχάκια απογοήτευσης, για χαμένα όνειρα. Αλλά ρε παιδιά, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτά !

Αν ήσουν μαθητής και βίωσες το στρες των πανελλαδικών χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί και τώρα είσαι εγκλωβισμένος στο αβέβαιο μέλλον της κατάληψης των σπουδών σου. Αν είσαι φοιτητής στο πτυχίο και αισθάνεσαι χαμένος για το αν επιτέλους κάποτε θα ορκιστείς, ή πάει καιρός που έχεις αδρανοποιηθεί απογοητευμένος από τις αναβολές και τις καταλήψεις ... αν απλά αισθάνεσαι ότι η χώρα μας, το μέλλον μας και τα όνειρά μας είναι σε απόγνωση ... τότε σταμάτα να γκρινιάζεις και έλα να κάνουμε κάτι για αυτό. Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι το μέλλον της χώρας μας και πολύ περισσότερο των σπουδών μας πρέπει να είναι στα χέρια των επαγγελματιών έμπειρων "ειδικών". Φοιτητών και των πολιτικών καριέρας. Δεν είναι έτσι !

Το μέλλον μας είναι μόνο στα δικά μας χέρια !

Ξέρετε εμείς οι νεότεροι έχουμε ένα κρυφό πλεονέκτημα. Οι άλλοι πραγματικά δεν περιμένουν πολλά από εμάς. Ξενίζει απίστευτα στους μεγαλύτερους όταν βλέπουν νέους να εκφράζουν τις ανησυχίες τους, και να εργάζονται για άλλα πράγματα πέρα από τη διασκέδαση. Γιατί το να είσαι ενεργός φοιτητής στα δικά τους μάτια σημαίνει να είσαι ενεργός ΔΑΠίτης, ΠΑΣΠίτης, ΕΑΑΚίτης ή οτιδήποτε άλλο κομματικό. Να συναλλάσσεσαι με τους καθηγητές σου, να έχεις δικαίωμα στο βαθμό, στις έτοιμες εργασίες, στα έτοιμα πτυχία, στα έτοιμα μεταπτυχιακά ... Γιατί το να είσαι ενεργός φοιτητής σημαίνει να είσαι ενεργό μέλος της παράταξής σου.

Κάτι ΝΕΟ όμως γεννήθηκε τις τελευταίες δύο εβδομάδες μέσα στα αμφιθέατρα και στις γενικές συνελεύσεις. Ένα κίνημα – “ξεκίνημα” από φοιτητές που πιστεύουν ότι το συμφέρον όλων είναι κοινό και λέγεται ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ! Πανεπιστήμιο ανοιχτό ως απάντηση σε κάθε “επαγγελματία” και ”ειδικό”, που μας οδήγησε στη σημερινή πρωτοφανή Κρίση!

Σας ζητώ  να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον και να βγούμε μαζί μπροστά για να “Ξεκλειδώσουμε το Μέλλον μας” από τα λουκέτα της κατάληψης της ζωής μας. Να πούμε αυτά που πιστεύουμε με μυαλό Ανοιχτό. Να εκφραστούμε Ανοιχτά με αισιοδοξία, δημιουργικότητα και πίστη στον εαυτό μας. Έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη απ’ όσο νομίζετε.

Σταθείτε πλάι σε όλους εκείνους που ψηφίζουν αδιαφορία στην κομματικοποίηση των σπουδών μας. Στηρίξτε Ανοιχτές Σχολές. Υπάρχει πολύ ταλέντο δίπλα μας και το αφήνουμε να χάνετε ανεκμετάλλευτο ...

Ας στείλουμε μ' αυτόν τον τρόπο ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα που λέει ότι νοιαζόμαστε για ότι συμβαίνει, και έχουμε κάτι να πούμε για αυτό. Η λύση στη μιζέρια που βιώνουμε, είναι ένα καλύτερο μέλλον και το μέλλον είμαστε εμείς !

Βγείτε μπροστά και γίνετε η γενιά των … Επερχομένων !