Προωθημένη Διπλωματία & η Πολιτική της Πρωτοβουλίας

Προωθημένη Διπλωματία
&
η Πολιτική της Πρωτοβουλίας

«Εθνική πολιτική είναι η πρωτοβουλία της Ελλάδος υπέρ των δικαιωμάτων του Ελληνισμού. Μόνον εις το εθνικόν αυτής καθήκον οφείλει ν’αποβλέψει η Ελλάς, οιαδήποτε αν είναι σήμερον η συμβολή της επισήμου Ευρώπης, αναλαμβάνουσα την πρωτοβουλίαν της εκτελέσεως του εθνικού καθήκοντος και επιμένουσα εν αυτώ, ουδέποτε θα έχη αντιμέτωπον την Ευρώπην, θέλει δε τύχει τέλος της υποστηρίξεως αυτής», έλεγε ο Χαρ. Τρικούπης τον Σεπτέμβριο του 1885 στην ελληνική παροικία του Λονδίνου κηρύσσοντας κατά κάποιον τρόπο την προωθημένη διπλωματία. Η στρατηγική των γενικών αρχών εξωτερικής πολιτικής χωρίς την τακτική της διπλωματίας είναι δίκαιο χωρίς δικονομία. Ίσως ορθό, αλλά χωρίς πρακτική αξία. Η εσωτερική σχέση μεταξύ της τακτικής, που είναι η διπλωματία, και στρατηγικής της εξωτερικής πολιτικής, που είναι οι πάγιες γενικές αρχές της, είναι η σχέση μέσου προς σκοπό. Η διπλωματία είναι το μέσο επιτυχίας των στρατηγικών σκοπών της εξωτερικής πολιτικής. Αφότου, λοιπόν, η πολεμική στρατηγική έγινε προωθημένη, δηλαδή εξάρτησε ολόκληρη την οικονομική και κοινωνική πολιτική της χώρας από τον εν γένει πολεμικό μηχανισμό της, για να εξασφαλίσει και εν ειρήνη τη στρατηγική υπεροχή έναντι των αντιπάλων της. Το δίλημμα για την διπλωματία έγινε καταλυτικό· για να επιβιώσει έπρεπε να γίνει και αυτή προωθημένη.

«Είναι η προωθημένη διπλωματία, διπλωματία πρωτοβουλιών. Επιθετική και όχι αμυντική. Αιτιώμενη και όχι απολογούμενη. Διπλωματία επιδιώκουσα μετάθεσην του ενδιαφέροντος όσον πλησιέστερον εις τον χώρον του αντιπάλου» (Σπ. Μαρκεζίνης). Κοιτώντας πίσω στην ιστορία βλέπουμε δύο λαμπρά παραδείγματα προωθημένης διπλωματίας, την τακτική του Σκιπίωνα του Αφρικανού και την τακτική των Σπαρτιατών των αρχών του Πελ/ιακου Πολέμου. Μεταφέρουν τον πόλεμο στο κατώφλι των Αθηνών, την Αττική και όταν αργότερα εξαντλούνται αναδιπλώνονται για να επιτεθούν αυτή τη φορά στο κατ’εξοχήν στοιχείο ισχύος των Αθηναίων, την θάλασσα.

Ένα πρώτο δείγμα προωθημένης διπλωματίας υπήρξε η πολιτική του «Βαλκανικού Κατευνασμού», που εγκαινιάστηκε με το ταξίδι του Σπ. Μαρκεζίνη στη Μόσχα το 1959. Σχέδιο το οποίο τάραξε τα ύδατα των δύο μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Με σύνθημα «καλύτερον να συζητούμεν παρά να σφαζώμεθα» ο Σπ. Μαρκεζίνης αρπάζει την ευκαιρία για να μεταφέρει μέσα στην καρδία του Κρεμλίνου το θέατρο του πολιτικού πολέμου. Επίθεση κατά μέτωπον με ένα μήνυμα ειρήνης που σπάει κόκαλα : «Ειρήνη θέλετε; Εγγυηθείτε ένα Σύμφωνο Βαλκανικής απυραύλου ζώνης». Η δικαίωση της τολμηρής πρωτοβουλίας του Έλληνος ηγέτου θα έλθει ύστερα από τρία χρόνια με την πολιτική ύφεσης του Προέδρου Κένεντι.

Δεν πρέπει η Ελλάς να διαπραγματεύεται από φόβο, αλλά και δεν πρέπει να φοβάται ποτέ να διαπραγματευτεί. Ο ρεαλισμός και το εθνικό συμφέρον επιβάλλουν την προωθημένη διπλωματία και την άμεση λήψη πρωτοβουλιών.