Ορθόδοξος Ένωσις ή περί συνεργασίας Ορθοδόξων Λαών
Η Ρωσία θέλει, η Ελλάς μπορεί ;
Η ιδέα παλιά ... Σίγουρα κάπου την έχετε ξανακούσει!
Σήμερα όμως βρίσκεται τόσο κοντά στην υλοποίηση της όσο ποτέ.
Χρόνια τώρα συζητιέται η δημιουργία μίας συμμαχίας μεταξύ των σημαντικότερων Ορθοδόξων κρατών του Αίμου και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμούκαι η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας δημιούργησαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ένα κλίμα ανασφάλειας και ανυσηχίας μεταξύ των ορθοδόξων. Κλίμα που φρόντισε να εντείνει η άνοδος του μουσουλμανικού εθνοτικού στοιχείου και η άνοδος του "άθρησκου" αλβανικού εθνικισμού. Ήταν μία εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης βρισκόταν σε ανακατανομή και επαναχάραξη πολιτικών. Τότε ήταν που πρωτακούστηκε η ιδέα δημιουργίας ενός Ορθόδοξου Τόξου με σκοπό να ανακόψει τον ολοένα και διογκώμενο μουσουλμανικό επεκτατισμό, να μετριάσει το αλβανικό όραμα της "Μεγάλης Πατρίδος" και θα σταθεί απ΄΄εναντι από τη νεοδιαμορφώμενη τότε Συμμαχία του Κακού -όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε- ΗΠΑ - Τουρκία - Ισραήλ. Οι τότε θεωρητικοί επέμεναν ότι η Ελλάς, η Ρωσία, η Σερβία και ενδεχομένως η Ρουμανίαέπρεπε να είναι κυρίαρχα μέλη αυτής της άτυπης συμμαχίας.
Ήταν όμως αυτά τα τέσσερα κράτη έτοιμα να προχωρήσουν σε μία πραγματικά σοβαρή ενέργεια που θα άλλαζε ενδεχομένως την εικόνα της Ανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;
Η Ελλάς μετά από μία πενταετία πολιτικής αστάθειας ('89-'94) βρισκόταν υπό την καθοδήγηση των Εκσυγχρονιστών του κ. Σημίτη, μία οκταετή διακυβέρνηση που χαρακτηρίστηκε από την δραματική στροφή της χώρας ρος τα ευρωπαϊκά θέματα. Ως ιδανικότερος εκπρόσωπος Ευρω-Σοσιαλιστικού Εκσυγχρονιστικού Κινήματος που κυριαρχούσε τότε σ'ολόκληρη την Ευρώπη, ο κ. Σημίτης διακρινόταν από μία απάθεια προς τα "μικροζητήματα" των Βαλκανίων και της "καθ'ημάς Ανατολής". Ήταν η εποχή που το Ελληνικό Όνειρο ανακάλυπτε το Ελ Ντοράντο του στα πρόσωπα των Βαλκάνιων γειτόνων του, επενδύοντας υπερφίαλα, ανώριμα και εγωιστικά σε σχέσεις κερδοσκοπίας Ελλλάδος - Βαλκανίων.
Στη Ρωσία από την άλλη, υπήρχε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Μπορίς Γιέλτσιν, άνθρωπος του κομμουνιστικού παρελθόντος, έκανε την χώρα συνώνυμο της μαφίας και της πορνείας. Ητάν εκείνος που χώρισε το ρωσικό λαό σε κάστες με βάση τη διαφθορά και τη δολιότητα.
Η Σερβία δε, βρισκόταν ακόμη ζαλισμένη από τον απροκάλυπτο τεμαχισμό της, του οποίου τα παράγωγα παρατηρούμε έως σήμερα (Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο), σαν άλλος πυγμάχος που έχει δεχτεί απανωτά χτυπήματα και είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Πίστεψε στο όνειρο του Σάβο Μιλόσεβιτς και βρέθηκε απολογούμενη στο εδώλιο της διεθνούς πολιτικής και ισχύος.
Ενώ η Ρουμανία της πρώιμης μετά Τσαουσέσκου εποχής ομοίαζε περισσότερο με ακυβέρνητη πολιτεία παρά με κράτος με κάποια σχετική συγκρότηση.
Το όραμα λοιπόν ενός Ορθόδοξου Τόξου απέτυχε εν τη γεννέση του, αφού ουδείς ήταν σε θέση να ανλλάβει την πρωτοβουλία υλοποίησής του, όυτε καν η ίδια η Εκκλησία. Με τον νεότευκτο ακόμη τότε Βαρθολομαίο να προσπαθεί να βγάλει το Πατριαρχείο από τον απομονωτισμό και τον λήθαργο αιώνων.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου λίγο πολύ όλα εέχουν αλλάξει δραματικά. Η Συμμαχία του Κακού εξέλειπε - ήδη οι Ισραηλινοί προωθούν τη συμμαχία με τους Κούρδους - , ο διαμελισμός της Σερβίας ολοκληρώθηκε, η αλβανική δυναμική οδεύει προς εκτόνωση, ενώ η αντίστοιχη μουσουλμανική γνωρίζει σχετική κάμψη. Σήμερα όσο ποτέ η Ορθοδοξία γνωρίζει μία πραγματικά "Οικουμενική" άνθιση κερδίζοντας συνεχώς σε πίστη και ισχύ. Σήμερα οΠατριάρχης Βαρθολομαίος δείχνει ισχυρός, προσδίδοντας μία μοναδική εξωστρέφεια στο σχήμα που ηγείται. Σήμερα ο ρωσσικός γίγαντας έχει ξυπνίσει και προχωρά με ταχύ βηματισμό στην εδραίωση της εξουσία του στην αχανη Ευρασιατική γη, ελέγχοντας υπέδαφος, γη και ουρανό. Σήμερα η Ρουμανία δείχνει πλέον ισχυρή και ώριμη να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις σε Βαλκανική και Εύξεινο Πόντο, κερδίζοντας με το σπαθί της μία θέση στη μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης. Σήμερα η Σερβία προσπαθεί να ανγεννηθεί από τις στάχτες του βίαιου ακρωτηριασμού της και να αποχτήσει την κάλυψη ενός δυναμικού διεθνούς μηχανισμού ισχύος.
Ποιά είναι όμως η κατάσταση της χώρας μας ; Δύναται να αποτελέσει έναν φερεγγυο εταίρο σε μια τέτοια προσπάθεια. Και αν ναι, ποιό το όφελος;
Καταρχήν, κρίνεται σκόπιμο να ορίσουμε το τί είναι η Ορθόδοξος Ένωσις ή η Ένωση Ορθοδόξων Λαών και τί οφέλη μποτρεί να προσφέρει στην Ελλάδα. Η Ορθόδοξος Ένωσις ή η Ένωση Ορθοδόξων Λαών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πολιτικός συνασπισμός των κυριότερων Ορθόδοξων κρατών (Ελλάς, Ρωσία, Ρουμανία) με σκοπό τη βελτιστοποίηση της μεταξύ τους συνεργασίαςκαι την προώθηση των κοινών τους στόχων και επιθυμιών. Κοινοι τόποι αυτής της ένωσης αποτελούν:
α. η Ορθόδοξη Πίστη
β. μία προαιώνια σχέση φιλίας και συνεργασίας
γ. ένας αταβιστικός αντιαμερικανισμός της πλειοψηφίας των λαών των μελών της
δ. η κοινή αίσθηση του κινδύνου
και ε. το γεωπολιτισμικό μέγεθος του Ελληνισμού εκφρασμένο μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση και το Βυζαντινό Μεγαλείο.
Ο θεμέλιος άξονας της ένωσης Αθήνα - Βουκουρέστι - Μόσχα δύναται να επιφέρει δραματικές αλλαγές στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου, αλλαγές σε εμπορικό, οικονομικό, και κυρίως πολιτικό επίπεδο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις γεωπολιτικές προοπτικές της Ορθοδοξίας. Πραγματικά, η Ορθόδοξος Ένωσις θα μπορούσε να λειτουργήσει ως χώρος συνδιαλλαγής Ανατολής - Δύσης, Ρωσίας - ΕΕ, ως ο βραχίονας προώθησης και επέκτασης της ευρωπαϊκής ισχύος όχι μόνο στη Μείζονα Μέση Ανατολή, αλλά σ'ολόκληρη τη Ευρασιατική Ήπειρο. Και γιατί όχι, ως ο κυματοθραύστης της μουσουλμανικής ασιατικής πλημμυρίδας που κατακλύζει όλο και πιο πολύ την Ευρώπη. Ένας νέος παίκτης στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα που θα προσδώσει αν μη τι άλλον ενδιοαφέρον στις επεκείμενες αλλαγές και θα εξισορροπήσει τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων.
Η χώρα μας μέσα από τον νέο άξονα μπορεί να επανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βαλκανική και Εύξεινο Πόντο, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του Αίμου, που την έχουν εγκλωβίσει οι υπερατλαντικοί πάτρωνές της και γίνει το σημείο μηδέν - το σύγχρονο meeting point - Ανατολής και Δύσης, διαπολιτισμικής συνεργασίας και διαλόγου, αξιοποιώντας στο έπακρο την γεωστρατηγική της θέση στο μέσο μιάς ιδιαίτερης περιοχής πρόσμιξης πολιτισμών, μία ενδιάμεση περιοχή Ανατολής και Δύσης, αλλά και το στενό αμφίδρομο δεσμό της με την Ορθοδοξία, το μόνο γεωπολιτισμικό μέγεθος που ενώνει όλη εκείνη τη περιοχή από την αχανή Ρωσική Ομοσπονδία ως την Αίγυπτο και την Βόρεια Αφρική. Η Ελλάς οφείλει να κοιτάξει μπροστά και να ζυγίσει με μεθοδικότητα τις κινήσεις της . Να δει με διορατικότητα τί εξυπηρετει το εθνικό τη συμφέρον και τί καλύπτει την εθνική της στρατηγική.
Η Ρωσία λοπόν έχει τη θέληση, γιατί μπορεί να αναγνωρίσει ότι ο μόνος σταθερός παράγοντας στα Βαλκάνια και τη Μείζονα Μέση Ανατολή είναι η Ελλάς. Όπως είναι άλλωστε και ο μόνος αξιοπιστος συνομιλητής των αμερικανών στην ίδια περιοχή. Στο χέρι μας είναι αν θα αποδεχσθούμε το ρόλο του "ταγού" ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας και να απαλαχθούμε μια για πάντα από πάτρωνες και προστάτες, επενδύοντας σε μία ισότιμη σχέση συνδιαλλαγής και συνεργασίας σε μία εποχή που οι μεγάλοι έχουν τους μικρούς τόσο ανάγκη όσο ποτέ στο παρελθόν. Αποκομίζοντας τα βέλτιστα για εμάς, εξασφαλίζοντας την απαιτούμενη κάλυψη για τις επερχόμενες γενιές.
Αν λοιπόν Ελλάδα, Ρωσία και Ρουμανία είναι εκείνες οι χώρες που θα λάβουν τη θέση του καθοδηγητή, τότε Σερβία, Κύπρος, Βουλγαρία, Αλβανία, Βαρδαρία, Μολδαβίοα, Ουκρανία, Γεωργία και Αρμενία θα μπορούσαν να αποτελέσουν άξιοι συνοδοιπόροι στην όλη προσπάθεια. Η ένταξη των παραπάνω χωρών θα έθετε τα θεμέλια για έναν ειλικρινή διάλογο επίλυσης των μεταξύ τους ζητημάτων και θα οδηγούσε την ευρύτερη περιοχή σε μία σταθερότητα αξιοζήλευτη ακόμη και από χώρες του Σκανδιαναβικού βορρά. Η Ρωσία προσφέρει την κάλυψη, η Ρουμανία τη δυναμική και η Ελλάδα το μέσο.
Η Ορθόδοξος Ένωσις δεν πρέπει να μονάχα στην πολιτική συνάσπιση των μελών της, αλλά οφείλει να την υποστηρίξει με σύμφωνα οικονομικής, εμπορικής, πολιτιστικής και ενδεχομένως αμυντικής συνεργασίας. Ιδιαιτέρως το τελευταίο θα επέτρεπε στην Ένωση να αποκτήσει πραγματική ισχύ, περνώντας και σε αμυντικά πλαίσια, υιοθετώντας ένα σταθερό-μόνιμο Συμμαχικό Στρατό, ο οποίος θα μπορούσε να προκύψει ως προϊόν της ήδη υπάρχουσας συνεργασίας ΝΑΤΟ - Ρωσίας, υπεύθυνος για τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της Σταθερότητας σάυτήν τη γωνιά του πλανήτη. Μία πρώτη κοινή προσπάθεια θα μπορούσε να αποτελέσει η δημιουργία ενός Συμμαχικού Στόλου στη Μαύρη Θάλασσα με επιχειρησιακή έδρα την Οδησσό. Ενώ, ένα ιδεατό σημείο συνδιαλλαγής ΝΑΤΟ - Ρωσίας και κατ'επέκταση ΝΑΤΟ - Συμμαχικού Στρατού δε θα μπορούσε να είναι άλλο παρά από τη γενέτειρα της Ελληνορωσικής Γεωοικονομίας, την Αλεξανδρούπολη.
Επιστρέφοντες δε, στο οικονομικό και εμπορικό κομμάτι της συμμαχίας σε θα φάνταζε παράλογη η δημιοργία ενός κοινού χρηματοπιστωτικού αναπτυξιακού μηχανισμού ή θέσπιση μιάς ζώνης ελεύθερων συναλλαγών και μετακίνησης πολιτών, που θα προκαλούσε μία εμπορική έκρηξηστην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης και μία οικονομική άνθιση, δίνοντας την κατάλληλη ώθηση στην επιτυχία της συμμαχίας. Επιτυχία που θα πμορούσε να ολοκληρωθεί με ένα Σύμφωνο Πολιτιστικής Συνεργασίας που θα αναδεικνύει και θα ενδυναμώνει τους κοινούς πολιτισμικούς και πολιτιστικούς δεσμούς των συμμετεχόντων λαών, δίνοντάς τους την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα.
Η θέληση υπάρχει, οι προοπτικές είναι ευνοϊκές, οι προσδοκίες μεγάλες, δεν μένει παρά εμπνευσμένη πολιτική από ανθρώπους που πιστεύουν ότι η διπλωματία στην προωθημένη της μορφή αποτελεί όπλο και μάλιστα το ισχυρότερο.
Η Ρωσία θέλει, η Ελλάς μπορεί ;
Η ιδέα παλιά ... Σίγουρα κάπου την έχετε ξανακούσει!
Σήμερα όμως βρίσκεται τόσο κοντά στην υλοποίηση της όσο ποτέ.
Χρόνια τώρα συζητιέται η δημιουργία μίας συμμαχίας μεταξύ των σημαντικότερων Ορθοδόξων κρατών του Αίμου και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμούκαι η διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας δημιούργησαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 ένα κλίμα ανασφάλειας και ανυσηχίας μεταξύ των ορθοδόξων. Κλίμα που φρόντισε να εντείνει η άνοδος του μουσουλμανικού εθνοτικού στοιχείου και η άνοδος του "άθρησκου" αλβανικού εθνικισμού. Ήταν μία εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης βρισκόταν σε ανακατανομή και επαναχάραξη πολιτικών. Τότε ήταν που πρωτακούστηκε η ιδέα δημιουργίας ενός Ορθόδοξου Τόξου με σκοπό να ανακόψει τον ολοένα και διογκώμενο μουσουλμανικό επεκτατισμό, να μετριάσει το αλβανικό όραμα της "Μεγάλης Πατρίδος" και θα σταθεί απ΄΄εναντι από τη νεοδιαμορφώμενη τότε Συμμαχία του Κακού -όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε- ΗΠΑ - Τουρκία - Ισραήλ. Οι τότε θεωρητικοί επέμεναν ότι η Ελλάς, η Ρωσία, η Σερβία και ενδεχομένως η Ρουμανίαέπρεπε να είναι κυρίαρχα μέλη αυτής της άτυπης συμμαχίας.
Ήταν όμως αυτά τα τέσσερα κράτη έτοιμα να προχωρήσουν σε μία πραγματικά σοβαρή ενέργεια που θα άλλαζε ενδεχομένως την εικόνα της Ανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;
Η Ελλάς μετά από μία πενταετία πολιτικής αστάθειας ('89-'94) βρισκόταν υπό την καθοδήγηση των Εκσυγχρονιστών του κ. Σημίτη, μία οκταετή διακυβέρνηση που χαρακτηρίστηκε από την δραματική στροφή της χώρας ρος τα ευρωπαϊκά θέματα. Ως ιδανικότερος εκπρόσωπος Ευρω-Σοσιαλιστικού Εκσυγχρονιστικού Κινήματος που κυριαρχούσε τότε σ'ολόκληρη την Ευρώπη, ο κ. Σημίτης διακρινόταν από μία απάθεια προς τα "μικροζητήματα" των Βαλκανίων και της "καθ'ημάς Ανατολής". Ήταν η εποχή που το Ελληνικό Όνειρο ανακάλυπτε το Ελ Ντοράντο του στα πρόσωπα των Βαλκάνιων γειτόνων του, επενδύοντας υπερφίαλα, ανώριμα και εγωιστικά σε σχέσεις κερδοσκοπίας Ελλλάδος - Βαλκανίων.
Στη Ρωσία από την άλλη, υπήρχε μία αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο Μπορίς Γιέλτσιν, άνθρωπος του κομμουνιστικού παρελθόντος, έκανε την χώρα συνώνυμο της μαφίας και της πορνείας. Ητάν εκείνος που χώρισε το ρωσικό λαό σε κάστες με βάση τη διαφθορά και τη δολιότητα.
Η Σερβία δε, βρισκόταν ακόμη ζαλισμένη από τον απροκάλυπτο τεμαχισμό της, του οποίου τα παράγωγα παρατηρούμε έως σήμερα (Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο), σαν άλλος πυγμάχος που έχει δεχτεί απανωτά χτυπήματα και είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Πίστεψε στο όνειρο του Σάβο Μιλόσεβιτς και βρέθηκε απολογούμενη στο εδώλιο της διεθνούς πολιτικής και ισχύος.
Ενώ η Ρουμανία της πρώιμης μετά Τσαουσέσκου εποχής ομοίαζε περισσότερο με ακυβέρνητη πολιτεία παρά με κράτος με κάποια σχετική συγκρότηση.
Το όραμα λοιπόν ενός Ορθόδοξου Τόξου απέτυχε εν τη γεννέση του, αφού ουδείς ήταν σε θέση να ανλλάβει την πρωτοβουλία υλοποίησής του, όυτε καν η ίδια η Εκκλησία. Με τον νεότευκτο ακόμη τότε Βαρθολομαίο να προσπαθεί να βγάλει το Πατριαρχείο από τον απομονωτισμό και τον λήθαργο αιώνων.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα όπου λίγο πολύ όλα εέχουν αλλάξει δραματικά. Η Συμμαχία του Κακού εξέλειπε - ήδη οι Ισραηλινοί προωθούν τη συμμαχία με τους Κούρδους - , ο διαμελισμός της Σερβίας ολοκληρώθηκε, η αλβανική δυναμική οδεύει προς εκτόνωση, ενώ η αντίστοιχη μουσουλμανική γνωρίζει σχετική κάμψη. Σήμερα όσο ποτέ η Ορθοδοξία γνωρίζει μία πραγματικά "Οικουμενική" άνθιση κερδίζοντας συνεχώς σε πίστη και ισχύ. Σήμερα οΠατριάρχης Βαρθολομαίος δείχνει ισχυρός, προσδίδοντας μία μοναδική εξωστρέφεια στο σχήμα που ηγείται. Σήμερα ο ρωσσικός γίγαντας έχει ξυπνίσει και προχωρά με ταχύ βηματισμό στην εδραίωση της εξουσία του στην αχανη Ευρασιατική γη, ελέγχοντας υπέδαφος, γη και ουρανό. Σήμερα η Ρουμανία δείχνει πλέον ισχυρή και ώριμη να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις σε Βαλκανική και Εύξεινο Πόντο, κερδίζοντας με το σπαθί της μία θέση στη μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης. Σήμερα η Σερβία προσπαθεί να ανγεννηθεί από τις στάχτες του βίαιου ακρωτηριασμού της και να αποχτήσει την κάλυψη ενός δυναμικού διεθνούς μηχανισμού ισχύος.
Ποιά είναι όμως η κατάσταση της χώρας μας ; Δύναται να αποτελέσει έναν φερεγγυο εταίρο σε μια τέτοια προσπάθεια. Και αν ναι, ποιό το όφελος;
Καταρχήν, κρίνεται σκόπιμο να ορίσουμε το τί είναι η Ορθόδοξος Ένωσις ή η Ένωση Ορθοδόξων Λαών και τί οφέλη μποτρεί να προσφέρει στην Ελλάδα. Η Ορθόδοξος Ένωσις ή η Ένωση Ορθοδόξων Λαών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο πολιτικός συνασπισμός των κυριότερων Ορθόδοξων κρατών (Ελλάς, Ρωσία, Ρουμανία) με σκοπό τη βελτιστοποίηση της μεταξύ τους συνεργασίαςκαι την προώθηση των κοινών τους στόχων και επιθυμιών. Κοινοι τόποι αυτής της ένωσης αποτελούν:
α. η Ορθόδοξη Πίστη
β. μία προαιώνια σχέση φιλίας και συνεργασίας
γ. ένας αταβιστικός αντιαμερικανισμός της πλειοψηφίας των λαών των μελών της
δ. η κοινή αίσθηση του κινδύνου
και ε. το γεωπολιτισμικό μέγεθος του Ελληνισμού εκφρασμένο μέσα από την Ορθόδοξη Παράδοση και το Βυζαντινό Μεγαλείο.
Ο θεμέλιος άξονας της ένωσης Αθήνα - Βουκουρέστι - Μόσχα δύναται να επιφέρει δραματικές αλλαγές στο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου, αλλαγές σε εμπορικό, οικονομικό, και κυρίως πολιτικό επίπεδο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις γεωπολιτικές προοπτικές της Ορθοδοξίας. Πραγματικά, η Ορθόδοξος Ένωσις θα μπορούσε να λειτουργήσει ως χώρος συνδιαλλαγής Ανατολής - Δύσης, Ρωσίας - ΕΕ, ως ο βραχίονας προώθησης και επέκτασης της ευρωπαϊκής ισχύος όχι μόνο στη Μείζονα Μέση Ανατολή, αλλά σ'ολόκληρη τη Ευρασιατική Ήπειρο. Και γιατί όχι, ως ο κυματοθραύστης της μουσουλμανικής ασιατικής πλημμυρίδας που κατακλύζει όλο και πιο πολύ την Ευρώπη. Ένας νέος παίκτης στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα που θα προσδώσει αν μη τι άλλον ενδιοαφέρον στις επεκείμενες αλλαγές και θα εξισορροπήσει τον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων.
Η χώρα μας μέσα από τον νέο άξονα μπορεί να επανακτήσει τον ηγετικό της ρόλο σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βαλκανική και Εύξεινο Πόντο, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του Αίμου, που την έχουν εγκλωβίσει οι υπερατλαντικοί πάτρωνές της και γίνει το σημείο μηδέν - το σύγχρονο meeting point - Ανατολής και Δύσης, διαπολιτισμικής συνεργασίας και διαλόγου, αξιοποιώντας στο έπακρο την γεωστρατηγική της θέση στο μέσο μιάς ιδιαίτερης περιοχής πρόσμιξης πολιτισμών, μία ενδιάμεση περιοχή Ανατολής και Δύσης, αλλά και το στενό αμφίδρομο δεσμό της με την Ορθοδοξία, το μόνο γεωπολιτισμικό μέγεθος που ενώνει όλη εκείνη τη περιοχή από την αχανή Ρωσική Ομοσπονδία ως την Αίγυπτο και την Βόρεια Αφρική. Η Ελλάς οφείλει να κοιτάξει μπροστά και να ζυγίσει με μεθοδικότητα τις κινήσεις της . Να δει με διορατικότητα τί εξυπηρετει το εθνικό τη συμφέρον και τί καλύπτει την εθνική της στρατηγική.
Η Ρωσία λοπόν έχει τη θέληση, γιατί μπορεί να αναγνωρίσει ότι ο μόνος σταθερός παράγοντας στα Βαλκάνια και τη Μείζονα Μέση Ανατολή είναι η Ελλάς. Όπως είναι άλλωστε και ο μόνος αξιοπιστος συνομιλητής των αμερικανών στην ίδια περιοχή. Στο χέρι μας είναι αν θα αποδεχσθούμε το ρόλο του "ταγού" ίσως για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μας και να απαλαχθούμε μια για πάντα από πάτρωνες και προστάτες, επενδύοντας σε μία ισότιμη σχέση συνδιαλλαγής και συνεργασίας σε μία εποχή που οι μεγάλοι έχουν τους μικρούς τόσο ανάγκη όσο ποτέ στο παρελθόν. Αποκομίζοντας τα βέλτιστα για εμάς, εξασφαλίζοντας την απαιτούμενη κάλυψη για τις επερχόμενες γενιές.
Αν λοιπόν Ελλάδα, Ρωσία και Ρουμανία είναι εκείνες οι χώρες που θα λάβουν τη θέση του καθοδηγητή, τότε Σερβία, Κύπρος, Βουλγαρία, Αλβανία, Βαρδαρία, Μολδαβίοα, Ουκρανία, Γεωργία και Αρμενία θα μπορούσαν να αποτελέσουν άξιοι συνοδοιπόροι στην όλη προσπάθεια. Η ένταξη των παραπάνω χωρών θα έθετε τα θεμέλια για έναν ειλικρινή διάλογο επίλυσης των μεταξύ τους ζητημάτων και θα οδηγούσε την ευρύτερη περιοχή σε μία σταθερότητα αξιοζήλευτη ακόμη και από χώρες του Σκανδιαναβικού βορρά. Η Ρωσία προσφέρει την κάλυψη, η Ρουμανία τη δυναμική και η Ελλάδα το μέσο.
Η Ορθόδοξος Ένωσις δεν πρέπει να μονάχα στην πολιτική συνάσπιση των μελών της, αλλά οφείλει να την υποστηρίξει με σύμφωνα οικονομικής, εμπορικής, πολιτιστικής και ενδεχομένως αμυντικής συνεργασίας. Ιδιαιτέρως το τελευταίο θα επέτρεπε στην Ένωση να αποκτήσει πραγματική ισχύ, περνώντας και σε αμυντικά πλαίσια, υιοθετώντας ένα σταθερό-μόνιμο Συμμαχικό Στρατό, ο οποίος θα μπορούσε να προκύψει ως προϊόν της ήδη υπάρχουσας συνεργασίας ΝΑΤΟ - Ρωσίας, υπεύθυνος για τη διαφύλαξη της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της Σταθερότητας σάυτήν τη γωνιά του πλανήτη. Μία πρώτη κοινή προσπάθεια θα μπορούσε να αποτελέσει η δημιουργία ενός Συμμαχικού Στόλου στη Μαύρη Θάλασσα με επιχειρησιακή έδρα την Οδησσό. Ενώ, ένα ιδεατό σημείο συνδιαλλαγής ΝΑΤΟ - Ρωσίας και κατ'επέκταση ΝΑΤΟ - Συμμαχικού Στρατού δε θα μπορούσε να είναι άλλο παρά από τη γενέτειρα της Ελληνορωσικής Γεωοικονομίας, την Αλεξανδρούπολη.
Επιστρέφοντες δε, στο οικονομικό και εμπορικό κομμάτι της συμμαχίας σε θα φάνταζε παράλογη η δημιοργία ενός κοινού χρηματοπιστωτικού αναπτυξιακού μηχανισμού ή θέσπιση μιάς ζώνης ελεύθερων συναλλαγών και μετακίνησης πολιτών, που θα προκαλούσε μία εμπορική έκρηξηστην περιοχή της Ανατολικής Ευρώπης και μία οικονομική άνθιση, δίνοντας την κατάλληλη ώθηση στην επιτυχία της συμμαχίας. Επιτυχία που θα πμορούσε να ολοκληρωθεί με ένα Σύμφωνο Πολιτιστικής Συνεργασίας που θα αναδεικνύει και θα ενδυναμώνει τους κοινούς πολιτισμικούς και πολιτιστικούς δεσμούς των συμμετεχόντων λαών, δίνοντάς τους την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα.
Η θέληση υπάρχει, οι προοπτικές είναι ευνοϊκές, οι προσδοκίες μεγάλες, δεν μένει παρά εμπνευσμένη πολιτική από ανθρώπους που πιστεύουν ότι η διπλωματία στην προωθημένη της μορφή αποτελεί όπλο και μάλιστα το ισχυρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου