του Νίκου Ράπτη
© ppol
Καθώς πυκνώνουν τα σημάδια πως θα υπάρξουν πολιτικές δυνάμεις που θα αμφισβητήσουν στις κάλπες το καθεστώς μεταπολιτευτικό σύστημα, ιδού ένα μικρό ευρετήριο για το περιεχόμενο του αντι-παραδείγματος, που ίσως μπορέσει να αλλάξει σελίδα στην ελληνική πολιτική, για να πάμε -επιτέλους- παραπέρα!
Α όπως Ανατροπή: Για να πέσει το καθεστώς μεταπολιτευτικό σύστημα, θα πρέπει κάποιος να το αναποδογυρίσει -στην κυριολεξία. Το εγχείρημα αυτό είναι πολιτιστικό όσο και πολιτικό. Αυτό που πρέπει να συμβεί δεν είναι απλά «να υπάρξει εναλλακτική πρόταση», αλλά να σιωπήσουν για πάντα οι θιασώτες της μεταπολίτευσης (ακριβώς όπως σιώπησαν οι προδικτατορικοί δεξιοί: υπό το βάρος των τύψεων, της σύγχυσης και της κοινωνικής τους απομόνωσης)
Β όπως Βάση: Ευθύνη των όποιων πρωτοποριών είναι να πυροδοτήσουν την κατάρρευση του συστήματος. 'Απαξ όμως και ξεκινήσει η διαδικασία, η «βάση», οι πολίτες θα αναλάβει τα υπόλοιπα. Όποιος (το) φοβάται (αυτό), πέφτει και κοιμάται!
Γ όπως Γυναίκες: Στους «ξεχασμένους» της μεταπολίτευσης συγκαταλέγονται οι εργαζόμενες γυναίκες. Η νέα Ελλάδα θα είναι πρώτα απ' όλα μία χώρα όπου η πολιτεία θα συμπαραστέκεται ενεργά στις γυναίκες (με δομές φροντίδας παιδιών, επιδόματα και οχύρωση των επαγγελματικών τους σταδιοδρομιών) ώστε να τις επιτρέψει να συνδυάζουν τις οικογενειακές με τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις. Λόγω του ανελέητου δημογραφικού προβλήματος, αυτή η επιλογή σχετίζεται άμεσα με την ίδια την εθνική μας ύπαρξη. Σχετίζεται επίσης με την τόνωση της οικονομίας μας, που χρειάζεται τα ταλέντα, τις γνώσεις, τη δημιουργικότητα εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών που σήμερα εξαναγκάζονται να μην εργάζονται -ή να υποαπασχολούνται.
Δ όπως Δικαιοσύνη: Αν κάτι χαρακτηρίζει το καθεστώς μεταπολιτευτικό σύστημα, αυτό είναι η έλλειψη δικαιοσύνης. Το σύστημα είναι «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα των ισχυρών: ισχυρών πολιτικά (τα στελέχη των μεταπολιτευτικών κομμάτων), οικονομικά (τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, τη μαφιοκρατία, τους πολιτικούς δισεκατομμυριούχους), συνδικαλιστικά (τους «οπλίτες» των κομματικών στρατευμάτων). Εμείς, η «άλλη Ελλάδα», οι κανονικοί άνθρωποι, καλούμαστε να χρηματοδοτούμε από το υστέρημά μας την ανίκανη και φαύλη διαχείρισή τους και να υφιστάμεθα την αναξιοκρατία, την ευνοιοκρατία, την οικογενειοκρατία, την παρεοκρατία, στη βάση των οποίων διευθετούν τη λεηλασία της Ελλάδας!
Ε όπως Ευθύνη: Για να υπάρξει δημοκρατία, θα πρέπει να υπάρχει αίσθημα ευθύνης απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Ο καθένας να επιτελεί το έργο του όσο καλύτερα μπορεί προς όφελος του κοινού καλού. Αυτό το αίσθημα ευθύνης θα καλλιεργηθεί βέβαια από το αίσθημα ανάτασης που θα φέρει η επικράτηση της αλλαγής (το αίσθημα πως πάμε επιτέλους παραπέρα)! Θα χρειαστεί επίσης να λήξει η περίοδος της ατιμωρησίας και της επιτρεπτικότητας για τους ανίκανους και τους παράνομους και να επιβραβευθούν επιτέλους οι άξιοι και ικανοί, όσοι φέρουν απτά αποτελέσματα! Η ευθύνη βρίσκεται στους αντίποδες του -κυρίαρχου σήμερα- ωχαδερφισμού.
Ζ όπως Ζωή: Η ποιότητα ζωής δεν ταυτίζεται με την αέναη κατανάλωση, τη λεηλασία του περιβάλλοντος, τον εγωτισμό. Τη μελλοντική μας ευζωία θα τη θεμελιώσουμε στην ασφάλεια, την ισότητα, τη συλλογικότητα, την αξιοκρατία, τη δημιουργικότητα, τη δικαιοσύνη, την επάρκεια κοινόχρηστων πόρων.
Η όπως Ηγετικότητα: Η ανατροπή του καθεστώτος μεταπολιτευτικού συστήματος θα χρειαστεί αποφασιστικές ηγεσίες, με αίσθημα χρέους προς το μέλλον της πατρίδας και διάθεση να συγκρουστούν με τα κατεστημένα συμφέροντα και την ιδεολογική τους ηγεμονία. Ηγετικότητα σημαίνει γνώση, προγραμματισμός, ιεράρχηση, διάθεση για αυτοθυσία, όραμα για την πατρίδα. Δεν αντέχουμε άλλο να καταβάλουμε το «πολιτικό κόστος» να κυβερνιόμαστε από ανεύθυνες, ανεπαρκείς και υστερόβουλες ηγεσίες!
Θ όπως Θεωρία: Το κίνημα της αλλαγής δεν μπορεί να διαμορφωθεί στη βάση μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας, αλλά μιας προγραμματικής πρότασης εθνικής ανάτασης και διεξόδου από τη μεταπολίτευση. Αυτήν την προγραμματική πρόταση θα την υπηρετήσουν φορείς των καλύτερων παραδόσεων από τα τέσσερα μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα που διατρέχουν την ελληνική πολιτική: το πατριωτικό, το εκσυγχρονιστικό, το λαϊκό και το θρησκευτικό.
Ι όπως Ισοπολιτεία: ισονομία (όλοι είμαστε ίσιοι εμπρός στο νόμο), ισηγορία (ο καθένας έχει ίσο δικαίωμα στην έκφραση της γνώμης του), ισοψηφία (όλοι έχουμε ίση πολιτική δύναμη), ισογονία (ο καθένας εξελίσσεται με βάση τις ικανότητές του, όχι την καταγωγή του), ισοκρατία, ισοτιμία... Χωρίς αυτά δεν υπάρχει δημοκρατία!
Κ όπως Κέντρο: Το ριζοσπαστικό, νέο κέντρο είναι ο χώρος της αλλαγής, που απεχθάνεται τις ακραίες τοποθετήσεις, αναζητεί λύσεις και συνθέσεις χωρίς δογματικές ιδεοληψίες, υπερασπίζεται τις ανθρωπιστικές και φιλελεύθερες αξίες, εκφράζει τη μεσαία τάξη και όλους όσοι μοχθούν να ενταχθούν σε αυτή.
Λ όπως Λογοδοσία: Όλοι όσοι έχουν εξουσία οφείλουν να επιζητούν την αποτελεσματικότερη άσκησή της υπέρ των πολιτών! Δεν υπάρχει δημοκρατική εξουσία χωρίς λογοδοσία, στη βάση εκπεφρασμένων ποιοτικών και ποσοτικών στόχων-δεικτών. Κάθ αρχή, κάθε υπηρεσία οφείλει να κρίνεται διαρκώς (να επιβραβεύεται δηλαδή και να τιμωρείται) ανάλογα με τα αποτελέσματά της!
Μ όπως Μεταπολίτευση: Το μεταπολιτευτικό σύστημα εξέφρασε στο ξεκίνημά του πολλά και μεγάλα οράματα. Πέτυχε μάλιστα να αποβάλλει από τα κέντρα λήψης αποφάσεων εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως το παλάτι και το στρατό, και να εντάξει σε αυτά νέες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Πέτυχε να εντάξει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και να εισαγάγει τη χώρα σε μία μακρά περίοδο καταναλωτισμού. Σήμερα όμως, έχει προ πολλού εξαντλήσει την προωθητική του δύναμη. Ακόμα χειρότερα, καλλιεργεί ανεύθυνα «σκοτεινές τάσεις», αμετάκλητες αρνητικές αλλαγές, που καθημερινά υπονομεύουν και περισσότερο τη ζωή μας, τη σταδιοδρομία μας, την οικονομική μας κατάσταση, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα -και είναι ικανές να πλήξουν θανάσιμα ακόμα και τις ίδιες τις προοπτικές επιβίωσης της Ελλάδας και του ελληνισμού. Το σύστημα αυτό ήρθε η ώρα να ανατραπεί, μαζί με την «αριστερίζουσα» ιδεολογική ηγεμονία, την ανομία και την επιτρεπτικότητα, την κομματοκρατία, την παρεοκρατία και τον ισοπεδισμό, την πνευματική οκνηρία που το χαρακτήρισαν. Η «λευτεριά από τη μεταπολίτευση» είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για να έχουμε μέλλον, ατομικό και συλλογικό.
Ν όπως Νέοι: Οι σημερινοί νέοι («των 700 ευρώ») καλούνται να είναι η πρώτη γενιά εδώ και αιώνες που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη! Το μεταπολιτευτικό καθεστώς τους επιφυλάσσει το ρόλο του παρία-ακολούθου, ίσως και του άλλοθι «ανανέωσής» του (σε όσους κατορθώσουν να μιμηθούν τους εξουσιαστικούς του τρόπους). Αυτό το σύστημα όμως είναι που στοίβαξε τους νέους μας σε άθλια σχολεία, τους έδωσε πλαστά πτυχία, τους εξαπέστειλε απροστάτευτους σε μία ανεξέλεγκτη ιδιωτική αγορά, τους ζητάει να προσκυνήσουν για να τους «βάλει» στο αντιπαραγωγικό, αναξιοκρατικό και φαύλο δημόσιο. Χρέος των νέων να σταθούν απέναντι στο σύστημα! Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους χρυσοκάνθαρους της μεταπολίτευσης!
Ξ όπως Ξεχασμένοι της Μεταπολίτευσης: Στην εξέλιξή του, το καθεστώς μεταπολιτευτικό σύστημα «ξέχασε» όλους όσοι δε διέθεταν δύναμη πολιτικής διαπραγμάτευσης, ήτοι τις μόνες ανταλλακτικές αξίες που εκτιμά το σύστημα: ψήφους, λεφτά, διασημότητα. Ξεχασμένοι της μεταπολίτευσης είναι οι γυναίκες, οι νέοι και τα παιδιά, η νέα ελληνική οικογένεια· το ελληνικό περιβάλλον· ο δημόσιος χώρος. Η αποκατάσταση των «ξεχασμένων της μεταπολίτευσης» δεν αποτελεί μόνο αίτημα δημοκρατίας, δικαιοσύνης, ισότητας. Συνδέεται με την επιβίωση της δημοκρατίας και του ελληνισμού στον ελλαδικό χώρο, αφού οι «ξεχασμένοι της μεταπολίτευσης» κρατούν στην κυριολεξία τα κλειδιά του μέλλοντος όλων μας!
Ο όπως Οικολογία: Το ελληνικό περιβάλλον είναι ο βασικός εθνικός μας πόρος. Η χρηστή του διαχείριση, η μέριμνα για τη μακροπρόθεσμη συντήρησή του, η δράση υπέρ της ανάταξης και της αποκατάστασής του, αποτελούν κεντρική πολιτική επιταγή. Το ελληνικό περιβάλλον είναι χώρος κοινοκτημοσύνης και πόρος ανάπτυξης ενός διαφορετικού οικονομικού μοντέλου για τη χώρα (πράσινη ανάπτυξη), που να βασίζεται στην ανάπτυξη παραγωγής «πράσινων» υλικών, στην ανακύκλωση, στον αγροτουρισμό-οικοτουρισμό, στα βιολογικά προϊόντα, στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας, στην υγιεινή διατροφή, στην αφαλάτωση. Χρέος της χώρας να συμμετάσχει στην πρωτοπορία του αγώνα για αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και να αρχίσει να προετοιμάζεται από τώρα για την αντιμετώπιση των επιπτώσεών τους.
Π όπως Παιδιά: Η τεκνοποιία και η δημιουργία οικογένειας θα πρέπει να πάψει να λειτουργεί ως «διαβατήριο για την φτώχεια» και η ανατροφή τους να πάψει να συνοδεύεται από παράπλευρες οικονομικές επιβαρύνσεις για παροχές που υποτίθεται πως το κράτος παρέχει δωρεάν («αφανή φορολογία»). Χρειάζεται μία πολιτική στήριξης της τεκνοποιίας και της ανατροφής των παιδιών που να περιλαμβάνει:
*
τη μείωση του κόστους και τη διευκόλυνση της κύησης, την αποθάρρυνση-μείωση των αμβλώσεων·
*
τη ραγδαία αύξηση των οικονομικών απολαβών που συνδέονται με την τεκνοποιία (αύξηση του επιδόματος τέκνου έως του ποσού των 600� ανά παιδί) φοροαπαλλαγές κ.λπ·
*
τη βελτίωση της ευζωίας των παιδιών (καλύτερη παιδεία και υγειονομική περίθαλψη και παρεμβάσεις υπέρ των παιδιών στο δημόσιο χώρο)·
*
την εξασφάλιση της ποιότητας του νερού, των τροφών, του αέρα που καταναλώνουν τα παιδιά μας.
Ρ όπως Ριζοσπαστισμός: Η κεντρώα ταυτότητα του υποκείμενου της αλλαγής δεν ταυτίζεται με τη διάθεση συγκερασμού, την πολιτική ασυνέπεια, τον τακτικισμό που δυστυχώς χαρακτήρισαν το πολιτικό κέντρο σε προηγούμενες φάσεις. Ξέρουμε τι θέλουμε και το λέμε δυνατά! Και δεν το λέμε μόνο με λόγια, αλλά και με την όλη παρουσία μας, τη δομή και οργάνωσή μας, τον τρόπο επικοινωνίας μας με το λαό.
Σ όπως Συντακτική Συνέλευση: Η «νέα μεταπολίτευση» που πρεσβεύουμε, εμπεριέχει αλλαγές στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, μείωση του ρόλου της διασημότητας, του χρήματος και της καταγωγής στην πολιτική απήχηση, περισσότερη σταθερότητα, καθιέρωση του θεσμού του δημοψηφίσματος λαϊκής βάσης, διαχωρισμό εξουσιών -ασυμβίβαστο υπουργικού-βουλευτικού αξιώματος κ.λπ. Κορωνίδα αυτών των αλλαγών όμως -που θα σηματοδοτήσει οριστικά την «αλλαγή σελίδας» στην πολιτική ιστορία του τόπου- είναι η σύγκληση συντακτικής συνέλευσης για την εκπόνηση ενός νέου συντάγματος λιτού, συνεκτικού, ουσιαστικού, που να μπορεί να λειτουργεί ως ακρογωνιαίος λίθος για έναν νέο ελληνικό «συνταγματικό πατριωτισμό».
Τ όπως Τουρκία: Χάρη σε μία απίστευτη συμπαιγνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η πατρίδα μας εγκατάλειψε το Δεκέμβριο του 2004 την πάγια αντίληψη των κ.κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Σημίτη πως η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί ως πλήρες κράτος-μέλος στην ΕΕ με εκκρεμείς διαφορές με την Ελλάδα (όπως εξάλλου και η ίδια η ΕΕ δέχτηκε στο Ελσίνκι, το 1999). Θεωρούμε πως η Τουρκία δεν είναι δυνατό να ενταχθεί στην ΕΕ όχι μόνο για εθνικούς λόγους (ελληνοτουρκικές διαφορές, δημογραφική ανισορροπία), αλλά και για ευρύτερους λόγους, που ορθά αναφέρονται από παράγοντες της πολιτικής και πνευματικής ζωής σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ζητάμε πάντως να τεθεί άμεσα σε δημοψήφισμα η απόφαση του Δεκεμβρίου του 2004 για απόδοση του καθεστώτος της «υπό ένταξη χώρας» στην Τουρκία, ώστε να επικυρωθεί ή να ακυρωθεί από τον ελληνικό λαό.
Υ όπως Υγεία: Η βελτίωση της υγείας των Ελλήνων περνάει από μία ενεργή και πολύπλευρη παρέμβαση στον τομέα της πρόληψης. Έτσι ζητούμε αξιολόγηση του ιατρικού προσωπικού (ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τις ικανότητές του), ανάπτυξη των δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης, απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους και μετακύλιση του κόστους που προκαλούν στη δημόσια υγεία συγκεκριμένα αγαθά και συνήθειες στην τιμή των προϊόντων αυτών (με αντίστοιχη ελάφρυνση του κόστους των προϊόντων και των συνηθειών που ευνοούν τη δημόσια υγεία).
Φ όπως Φορολογία: Θεωρούμε πως, όπως είπε ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ (Franklin Roosevelt), «οι φόροι... είναι το αντίτιμο που καταβάλουμε για να έχουμε το προνόμιο να συμμετέχουμε σε μία οργανωμένη κοινωνία». Χωρίς φορολογία, ιδίως στην καταχρεωμένη και γηράσκουσα Ελλάδα, κάθε προοπτική κοινωνικού κράτους ακυρώνεται. Τούτου λεχθέντος, το ελληνικό φορολογικό σύστημα χρειάζεται να γίνει πολύ-πολύ δικαιότερο, πιο οικολογικό, πιο διαφανές (με ραγδαία ανάπτυξη της μηχανοργάνωσης και των «απρόσωπων» διαδικασιών, που φθάνουν έως την αχρήστευση κάθε ανάγκης για προσωπική επαφή εφόρου-φορολογουμένου), πιο στοχευμένο (να γνωρίζουμε ακριβώς πού κατευθύνονται οι φόροι μας). Φυσικά, προκειμένου να υπάρξει αποκατάσταση του αισθήματος εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος, να υπάρξει ραγδαία περικοπή της σπατάλης στις κρατικές δαπάνες (άρα σύγκρουση με τα ισχυρότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας) και πολιτική βούληση να τιμωρηθούν οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί, με την ενεργοποίηση του νόμου περί σύστασης συμμοριών...
Χ όπως Χώρος Δημόσιος: Μετά τις γυναίκες (την ελληνική οικογένεια, τα παιδιά και τους νέους) και το περιβάλλον, ο δημόσιος χώρος είναι ο τρίτος «ξεχασμένος της μεταπολίτευσης». Ο δημόσιος χώρος μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα ο χώρος πλουτισμού, ευζωίας και κοινωνικής συνοχής των Ελλήνων. «Πλανάται πλάνην οικτράν» όποιος θεωρεί πως είναι δυνατό να συνεχιστεί το μοντέλο ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών (π.χ όπως περάσαμε από τα διαμερίσματα των 90 τ.μ. σε εκείνα των 140 τ.μ. να φθάσουμε σε διαμερίσματα... 250-300 τ.μ ή όπως περάσαμε από τα αυτοκίνητα των 800 κ.ε. σε εκείνα των 1,400 κ.ε να φθάσουμε σε Ι.Χ. των... 2,500 κ.ε. ή όπως περάσαμε από την πρώτη ιδιόκτητη κατοικία στη δεύτερη και την τρίτη, να φθάσουμε αισίως στην πέμπτη ή την έκτη κ.λπ. κ.λπ.!). Χρειάζεται επειγόντως να αποκατασταθεί στην Ελλάδα η ισορροπία μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου χώρο, με μείωση της «αφανούς φορολογίας» που καταβάλουν οι Έλληνες πολίτες για παιδεία (φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, κ.ά), υγεία, ασφάλεια, αναψυχή, μετακίνηση. Η αναδιανομή αυτή πόρων και εξουσίας από τον ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο δεν είναι απλά «παροχή», αλλά πολιτική στρατηγική για την αποκατάσταση της ενότητας και της σύμπνοιας των πολιτών.
Ψ όπως Ψηφιακός: Πολλοί θεωρούν πως το καθεστώς πολιτικό σύστημα έχει εξασφαλίσει την επικυριαρχία του χάρη στα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Πραιτοριανοί του... Από του «Βάσιγκτον τη γη» όμως μας έρχεται πλέον η επιβεβαίωση πως τα «νέα μέσα» (διαδίκτυο, e-mails, SMS) και τα «κοινωνικά δίκτυα», αποτελούν πλέον κυρίαρχο τρόπο επικοινωνίας με το λαό. Εφόσον το μήνυμα διαδοθεί πλατιά από τα μέσα αυτά, τα αρχαϊκά, δυσκίνητα και εξαρτημένα ΜΜΕ θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν κι αυτά το ρεύμα και να προβάλλουν τις ιδέες και το πρόγραμμα της αλλαγής.
Ω όπως Ώρα Ελλάδας: Ξαναπαίρνουμε τη σημαία που η «γενιά της μεταπολίτευσης» ξέχασε πάνω στα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Η Ελλάδα είναι η κοινότητά μας, ο χώρος άσκησης των δικαιωμάτων μας, η κληρονομιά μας -ότι φιλοδοξούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Είμαστε ξανά «εις το εμείς». Πατριωτισμός και δημοκρατία, πατριωτισμός και εκσυγχρονισμός δεν είναι απλά αλληλένδετα: η -σύμφυτη με τον πατρωτισμό- ανυστεροβουλία είναι εκ των ων ουκ άνευ όρος για κάθε προοδευτική αλλαγή!
