Down the path to “nowhere”
An approach to the European Reality
The EU is in confusion; No one can ignore this. The “indigestible” admission of 10 new member states, the European’s constitution fiasco and the reactions for the integration of Turkey, in combination with the continuous “sinking” of the European Economy, are leading it with mathematic precision, to split. The big and rapid changes of the last three years in the EU have led to the creation of a new political map of Europe. The two “NO’s” in the corresponding referendums of France and Holland, regarding the European constitution, genuinely constitute historical turn-points for the future of the Union and not only: The political leadership in two countries of the narrow European core, which supported vigorously the approval of European constitution against the popular will was entirely defeated. Therefore, the phenomenon of divergence of European populations from their elected leaderships is also obvious. This phenomenon has created a “crack” – that may turn out to be disastrous - between electoral bodies and the political elite. A “crack” which if it does end soon, it will cause a very serious crisis in the representation of the entire Europe.
The Elite of Brussels presented itself with an extortion sense and totalitarian attempt in guidance of the European populations, and any parallelism with propagandistic and “Goebbelic” type practices would mean nothing in front of this deficiency of Democracy. The Euro-bureaucracy was presented shrug of the Democracy, indicating a decorative role for the populations of Europe, a ratification of pre-determined decisions.
The European Union model (one of the most socially cruel in the western world) is in crisis, particularly its core, the Euro-zone. The main responsible party of this crisis is the directorate of the EU, which is not as many believe, Brussels, but the European Central Bank (ECB). The incontrollable ECB has only one aim: the fighting of the financial inflation and not the economic recession - obeying obviously biddable in the commands of the Treaty of Maastricht. So it adopts policies that worsen the already high unemployment, in order to reduce the already low inflation. The ECB applies an extreme Monetarism as it has not been applied never and nowhere before in the world. The Pact of Stability has suppressed any kind of financial flexibility while the European leaderships are trying to decrease the deficits even in periods of long lasting and deep recession. The ECB is applying the most inflexible monetary policy, is keeping the interest-rates stagnant when the economies of Euro-zone are infested by the recession. Despite the calls so much from the OECD, as much as from IMF, the ECB does not only decrease the interest-rates, but it threatens that it will increase them. In this way any kind of political blend is suppressed, and any effort of confrontation of circular fluctuations, with the Pact of Stability. So actually the “abusive” monetarism is materialised into practice, exceeding even the monetarism of Milton Friedman. Consequently, the “NOs” of French and Dutch population are not a clue of refusal of the European Completion, but a refusal of the “immaterial” technocracy of Brussels’ Elite and the Euros-bureaucracy.
A Consequence of this crisis is the appearance of split tendencies of European Centre-left parties. Particularly, the Socialist Coalitions of France, Germany and Italy are in danger of dissolution (here we should not be deceived by the hard electoral victory of this last one - with only 25000 votes- in the previous elections of April '06, something that for sure does not quarantine the smooth governing of the neighbour country). When in 1989 the arrangement of Real Socialism collapsed, the communistic parties were isolated, while the Centre-left adhered in European Ideal. Thus a bureaucracy was constituted in Brussels. A bureaucracy with a social democratic political logic but with an absolutely blurred economic philosophy, who in her effort to accelerate the unification of Europe, it delivered the “Euro” in the exclusive jurisdiction of central banks, who adhered it, in the most extreme monetarism. It was created so, a political elite based in the most contradictory ideological bases and the most contradictory policy. This elite evangelized a reallocation of social resources while it was reducing continuously the resources for redistribution. And while it was defended the social state it tolerated the application of monetary policy that increased continuously the unemployment. The Centre-left parties so, approaching what suffered the Communists in 1989; the collapse of their entire ideological building in which they based their political influence and their hegemony in the European societies.
The mass enlargement of the EU with ten new states and with other six almost in brink (Croatia, Turkey, Bulgaria, Romania, Ukraine, Bardaska) not only boycotts the vision of Completion, but it contributes the creation of a Europe with two speeds. On the one side the French -German axis and on the other side all the other states in a role of outcast.
We find itself, therefore, in front of the start of transient period of 2-3 years, where the changes will become so fast that we might not retain them. In Europe, it is forecasted, that many Centre-left parties are going to split while the stands of Centre-right parties are going to be strengthened. It is also obvious that USA and Britain will become much more distant from Europe, while the ethnocentric priorities will come back in the limelight in parallel with the recede of the federalist opinions.
Those changes however, will not lead to suspension of the union of Europe, but they will give an alteration in process of convergence of national states and national priorities, but not in the prospect of suppression or their weakening. The role of the national leaderships and national governments will be again sovereign, while on the contrary the role of cross-national Euro-bureaucracy will recede. The countries-members which are ready to promote themselves to the essential reformation in their interior and also able to support afterwards them in European level, will acquire advantage. Precedence as well, will acquire all the countries that will be ready to practise active national diplomacy in Europe, with intention the redefinition of unification in base of national convergences or in international level, in order to upgrade their national translocation in Europe.
It only remains to be seen which will be the first country of Union that will raise the “flag” of sedition against the Euro-bureaucracy and technocratic elite of Brussels, denouncing her hard antisocial monetarist policy, withdrawing from Euro-zone and the “clamp” of EMU, proposing at the same time, the suppression of Maastricht and also the Pact of Stability, the abandonment of idea of federal state and the aid of effort of increase the EUs rhythm of growth.
If Europe wants to increase those rhythms of growth, it should acquire elasticity in the employment market in combination with policies that will give the possibility to citizens to acquire skills and qualifications, which are essential for their work. It should release the markets of products and capital, to advance very fast in the opening of markets of telecommunications, electricity and financial services, which should be accompanied by tax motives for the creation of market of financing capital (venture capital). Meanwhile, if the tax competition between the member-states be promoted, it will press the public wastefulness’ and deficits, strengthening thus the enterprises, contracting finally the increase of businesses.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση & η θέση της Ελλάδος
Κάποτε η Ελλάς έχασε την χρυσή ευκαιρία εισδοχής ως ισότιμο μέλος των Εξ της Ρώμης το 1957. Η έλλειψη διορατικότητας της τότε εξουσίας στέρησε από την Ελλάδα από το να είναι σήμερα ευρωπαϊκή δύναμη μεγάλου βεληνεκούς. Ακολούθως, το 1959 οι Επιμηθείς της εποχής έκαναν το λάθος αντί να εισάγουν την χώρα ως ισότιμο μέλος στην νεόκοπη τότε ΕΟΚ προτίμησαν την είσοδό της από την πόρτα υπηρεσίας, δηλαδή τη Συμφωνία Σύνδεσης, αθεράπευτα «ραγιάδες», πιστοί στο σύμπλεγμα της Ουράς. Από τότε βεβαίως πέρασαν πολλά χρόνια, η Ελλάς εισήλθε στην ΕΕ, δυτικοποιήθηκε πλήρως, ακολούθησε κάθε «φρέσκο» νεωτερισμό, εισήλθε από τους πρώτους στην ΟΝΕ και σήμερα βρίσκεται μετά από μία 50ετή Επιμηθεϊκή πολιτική στο σημείο να κρίνεται αναγκαία η απώλεση εδαφών και η εκχώρηση μέρους της Εθνικής μας Κυριαρχίας για το «καλό» της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης (σύμφωνα με την Πρόεδρο του Ελληνικού Κοινοβουλίου, κ. Μπενάκη).
Τι έφταιξε και η Ελλάς βρίσκεται κλειδωμένη στην ΚΑΠ, τον Ευρωστρατό, το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα και την ΟΝΕ; Μα, η πολιτική των Επιμηθέων της παλαιάς γενιάς· άοσμη και γκρίζα, δίχως πρωτοβουλίες και διεκδικήσεις, αλλά μονίμως ουραγοί, ως άλλοι δουλοπάροικοι περιμένουν να τους «πετάξει» ο «καλός» αφέντης το κάτι τις του, αν και ούτε αυτό το ελάχιστο καταφέρνουν να αξιοποιήσουν τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να το ξαναπαίρνει πίσω ο αφέντης.
Σήμερα, η ΕΕ βρίσκεται σε σύγχυση· η «δύσπεπτη» εισδοχή 10 νέων κρατών μελών, το «κάζο» του Ευρωσυντάγματος και οι αντιδράσεις για την ένταξη της Τουρκίας, σε συνδυασμό με την ολοένα καταβαράθρωση της Ευρωπαϊκής Οικονομίας, την οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε διάσπαση. Είναι αλήθεια, ότι οι μεγάλες και ταχείες αλλαγές των τελευταίων τριών χρόνων στην ΕΕ, έχουν οδηγήσει στην δημιουργία ενός νέου πολιτικού χάρτη στην Ευρώπη. Τα δύο ΌΧΙ στα αντίστοιχα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας, για το ευρωσύνταγμα, αποτελούν αληθινά ιστορικές καμπές για το μέλλον της Ένωσης και όχι μόνο… Σε δύο χώρες του στενού ευρωπαϊκού πυρήνα, ολόκληρη η πολιτική ηγεσία υπεστήριξε σθεναρά την έγκριση του ευρωσυντάγματος ενάντια στη λαϊκή βούληση, και ηττήθηκε. Παρατηρείται, λοιπόν, το φαινόμενο απομάκρυνσης των λαών της Ευρώπης από τις εκλεγμένες ηγεσίες τους. Δημιουργήθηκε ένα «ρήγμα» - που ίσως αποβεί και ολέθριο – ανάμεσα στο εκλογικό σώμα και τις πολιτικές ελίτ, το οποίο αν δεν κλείσει σύντομα δύναται να προκαλέσει πολύ σοβαρή κρίση εκπροσώπησης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η Ελίτ των Βρυξελλών εμφανίστηκε με εκβιαστική λογική και μία ολοκληρωτικού τύπου απόπειρα χειραγώγησης των ευρωπαϊκών λαών, κάθε παραληρισμός με «γκεμπελικού» τύπου πρακτικές θα ωχριούσε μπροστά στο έλλειμμα δημοκρατίας. Η ευρω-γραφειοκρατία εμφανίστηκε απαξιωτική προς τη Δημοκρατία, έδειξε ότι επιφυλάσσει για τους λαούς της Ευρώπης έναν διακοσμητικό ρόλο επικύρωσης προ-ειλλημμένων αποφάσεων.
Το μοντέλο της ΕΕ βρίσκεται σε κρίση, ιδιαιτέρως ο πυρήνας της, η ΟΝΕ. Αποτελεί το πλέον ανάλγητο κοινωνικά στον δυτικό κόσμο. Κύριος υπεύθυνος δεν είναι άλλος από το Διευθυντήριο της Ένωσης, το οποίο δεν είναι όπως πολλοί νομίζουν οι Βρυξέλλες, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η ανεξέλεγκτη πλέον ΕΚΤ δεν έχει παρά μόνο έναν σκοπό, την πάση θυσία καταπολέμηση του πληθωρισμού – υπακούοντας πειθήνια στις επιταγές του Συμφώνου του Μάαστριχτ – και όχι της ύφεσης. Υιοθετεί πολιτικές που επιδεινώνουν την ήδη υψηλή ανεργία για να κατεβάσει τον ήδη χαμηλό πληθωρισμό, η κοινωνική αναλγησία στο μεγαλείο της. Η ΕΚΤ εφαρμόζει την μονεταριστική ορθοδοξία όπως δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ και πουθενά στον κόσμο. Το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει καταργήσει κάθε δημοσιονομική ευελιξία. Προσπαθούν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να μειώσουν τα ελλείμματα ακόμη και σε περιόδους χρόνιας και βαθιάς ύφεσης. Η ΕΚΤ εφαρμόζοντας την πλέον άκαμπτη νομισματική πολιτική, κρατά τα επιτόκια στάσιμα όταν οι οικονομίες της Ευρω-ζώνης μαστίζονται από ύφεση. Παρά τις εκλήσεις τόσο του ΟΟΣΑ, όσο και του ΔΝΤ, η ΕΚΤ όχι μόνο δεν μειώνει τα επιτόκια, αλλά απειλεί ότι θα τα αυξήσει. Έχει καταργηθεί κάθε μίγμα πολιτικής, κάθε προσπάθεια αντιμετώπισης των κυκλικών διακυμάνσεων, με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Έχει υλοποιηθεί στην πράξη ο πλέον «χονδροκομμένος» μονεταρισμός, ξεπερνώντας και αυτόν του Μίλτον Φρίντμαν. Επομένως, τα ΌΧΙ των λαών της Γαλλίας και της Ολλανδίας δεν ήταν ένδειξη άρνησης στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, αλλά στην «άυλη» τεχνοκρατία της Ελίτ των Βρυξελλών και την ευρω-γραφειοκρατία.
Συνέπεια αυτής της κρίσης δε, υπήρξε η εμφάνιση τάσης διάσπασης των κομμάτων της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Ειδικά, οι Σοσιαλιστικοί Συνασπισμοί σε Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία κινδυνεύουν ακόμη και με διάλυση (δεν πρέπει να ξεγελάει η για μόλις 25000 ψήφους νίκη της τελευταίας στις εκλογές του Απριλίου ’06, τίποτα δεν εγγυάται την ομαλή διακυβέρνηση της γείτονος). Όταν το 1989 κατέρρευσε το καθεστώς του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα Κομμουνιστικά Κόμματα απομονώθηκαν, ενώ η Κεντροαριστερά προσχώρησε στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες (βλέπε εν Ελλάδι την κίνηση των Εκσυγχρονιστών Σημίτη). Έτσι συγκροτήθηκε μια γραφειοκρατία στις Βρυξέλλες, με σοσιαλδημοκρατική πολιτική λογική και απολύτως θολή οικονομική φιλοσοφία, η οποία στην προσπάθειά της να επιταχύνει την ενοποίηση της Ευρώπης, παρέδωσε το «ευρώ» στην αποκλειστική δικαιοδοσία των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες προσχώρησαν στον πιο ακραίο μονεταρισμό. Δημιουργήθηκε μία πολιτική ελίτ με τις πιο αντιφατικές ιδεολογικές βάσεις και την πλέον αντιφατική πολιτική. Ευαγγελιζόταν αναδιανομή των κοινωνικών πόρων και συρρίκνωνε συνεχώς τους πόρους προς αναδιανομή. Υπερασπιζόταν το κοινωνικό κράτος και ανεχόταν την εφαρμογή νομισματικής πολιτικής που αύξανε συνεχώς την ανεργία. Οι Κεντροαριστεροί κοντεύουν να πάθουν ότι έπαθαν οι Κομμουνιστές το 1989· κατάρρευση ολόκληρου του ιδεολογικού τους οικοδομήματος στο οποίο στήριζαν την πολιτική επιρροή τους και την ηγεμονία τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Επίσης, η μαζική διεύρυνση της ΕΕ με 10 νέα κράτη και άλλα τόσα σχεδόν στα πρόθυρα (Κροατία, Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Βαρδαρία), όχι μόνο μποϋκοτάρει το όραμα της Ολοκλήρωσης, αλλά συμβάλει στην δημιουργία μίας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, από τη μία ο γαλλογερμανικός άξονας και από την άλλη οι παρίες.
