Η Λύτρωση του Σκορπιού

« Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος »

«Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος», αναφέρει ο εθνικός ύμνος της γείτονος. «Σ’αυτόν που λέει ότι είναι» και όχι σ’αυτόν που είναι ! Και τούτο γιατί η Τουρκία είναι ένα αμάγαλμα 50 διαφορετικών εθνοτήτων. Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, Έλληνες, Λάζοι, Τσέτες, Κιργάσιοι, Αρμένιοι, Ουζμπέκοι, Εβραίοι, Πομάκοι, Τουρκμένοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Ρομά, Αζέροι, Γεωργιανοί, Τσερκέζοι, Κιζήλ-Μπάσηδες, Γορούκοι, Αφσάροι, Δερβίσες και τόσοι άλλοι συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό εθνοτήτων.
«Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν μπορεί να είναι η γη των σεΐχηδων, των δερβίσηδων, των οπαδών και των υποτακτικών τους» συνήθιζε να λέει ο Μουσταφά Κεμάλ, Ο πατέρας της σύγχρονής Τουρκίας, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, απότοκος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προσπάθησε δε, να το επιτύχει ακρωτηριάζοντας ακόμη και την πανίσχυρη μουσουλμανική ιεραρχία, αντιτάσσοντας έναν κώδικα δημόσιας διοίκησης, βασισμένο στο ελβετικό πρότυπο (εμπνεύσεως Ιωάννου Καποδίστρια), τον οποίο επέβαλλε μετά την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους το 1923.
Αρκετές ήταν οι στιγμές στην τουρκική ιστορία, όπου η εθνική ανομοιογένεια έστρεψε την χώρα σε πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Η γενοκτονία 1,5 εκατ. Αρμενίων το 1915, οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, το ολοκαύτωμα 1 εκατ. Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Ρωμανία) και ο συνεχιζόμενος έως σήμερα ακήρυχτος πόλεμος στις νοτιοανατολικές επαρχίες ενάντια στους Κούρδους. Κατόπιν τέτοιων ενεργειών πώς να μη μένει αγεφύρωτο το χάσμα που έχει δημιουργήσει η έχθρα και χωρίζει Τούρκους με Κούρδους, Αρμενίους και εμάς. Αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους γείτονές της τα πηγαίνει καλά η Τουρκία.
Οι Σύριοι δεν έχουν ξεχάσει τη σφαγή της Αλεξανδρέττας, όταν παραχωρήθηκε στην Τουρκία το 1939, τη στιγμή που η Συρία οδηγήτο στην ανεξαρτητοποίηση. Το εχθρικό κλίμα δε, ήρθε να οξύνει η νέα εθνοκάθαρση των τελευταίων 30 χρόνων εις βάρος 4 εκατ. Αράβων της Κιλικίας και της Αντιόχειας και η ολοκλήρωση συστήματος φραγμάτων στο τουρκικό τμήμα του Ευφράτη, που δύναται να οδηγήσει σε καθολικό έλεγχο των υδάτων του ζωοφόρου για τον Συριακό βορρά ποταμού από μέρος της Τουρκίας. Χαρακτηριστικό της αντιπαλότητας των δύο χωρών υπήρξε το γενικευμένο συνοριακό επεισόδιο λίγες μόνο μέρες πριν την κρίση των Ιμίων.
Διώξεις όμως δέχτηκαν και οι Αλεβήδες, 12 εκατ. περίπου Τούρκοι πολίτες, μουσουλμάνοι με πλούσιο ελληνικό “χρώμα”, αφού εξαναγκάζονται δια της βίας να θρησκεύονται σύμφωνα με τα σουννίτικα πρότυπα. Δεν δίστασαν μάλιστα να ισοπεδώσουν αλεβήτικα χωριά σ’ολόκληρη τη Μικρά Ασία, για να τους «στοιβάξουν» στα αστικά κέντρα, χειραγωγώντας τους κατ’αυτόν τον τρόπο ευκολότερα.

Η ταυτότητα των Τούρκων

Όταν οι πρώτοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Μικρά Ασία ήταν πολύ λίγοι σε σχέση με το γηγενή ελληνίζοντα πληθυσμό. Γρήγορα όμως, ο τουρκικός λαός απαρτίστηκε από Έλληνες, οι οποίοι μετά από μία μακροχρόνια διαδικασία αλλοιώσεων και μεταλλαγών, κατέληξαν να προσχωρήσουν στον Τουρκισμό. Η εθνογέννεση των Τούρκων αποτέλεσε, ταυτοχρόνως, και την εξωτερίκευση του αρνητικού της δικής μας ψυχής. Η Ελληνίδα ψυχή, αφού γέννησε και χάρισε στην Οικουμένη το Φως του Απόλλωνος ανακυκλώθηκε στην χθόνια αμορφία της Ανατολής παράγοντας τον «Τούρκο», το τέκνο του Σκότους της Εκάτης.
Οι Τούρκοι, ως σάρκα από τη σάρκα μας, κατειλημμένοι από τη μανία για εξουσία και κυριαρχία, έχτισαν μία αχανή αυτοκρατορία, όπου οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι με ακρίβεια και ακαμψία. Όσο λοιπόν, αυτή επεκτεινόταν, τόσο εκείνοι αποκτούσαν μια πλατιά πρακτική βάση να στηρίζουν τη φιγούρα του κυρίαρχου πολεμιστή. Όταν όμως ξεκίνησε η βαθμιαία συρρίκνωσή της η βάση αυτή άρχισε να υφίσταται ρωγμές. Ρήγματα που οδήγησαν στην διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης κατάστασης στα βάθη της τουρκικής ψυχής, όπου έμελλε να αποτελέσει την οδυνηρότερη των εμπειριών. Στην καρδιά της αυτοκρατορίας τους, στην Μ. Ασία, τα χριστιανικά έθνη των Ελλήνων και των Αρμενίων παρά την αντιξοότητα των συνθηκών, προόδευσαν και σταδιακά ανήλθαν στην κορυφή της οικονομικής ηγεσίας της. Αποδεικνύοντας στους Τούρκους εμπράκτως ότι τα ιδεώδη της εξουσίας και της κυριαρχίας δεν είναι στην πραγματικότητα η αληθινή δύναμη, αλλά οι περιφρονημένες αξίες των ραγιάδων είναι εκείνες που εγκλείουν την πραγματική δύναμη.
Στις αρχές του 20ου αιώνα στη Μ. Ασία τα έθνη των ραγιάδων θριάμβευαν από κάθε άποψη. Η εμπειρία αυτής της μετατροπής, των ραγιάδων σε πραγματικούς κυρίαρχους, έθετε σε αναθεώρηση τις βάσεις του εξουσιασμού και της κυριαρχίας της τουρκικής ψυχής. Οι δύστυχοι οι Τούρκοι όμως δεν μπορούσαν να στρίψουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Απάντησαν, λοιπόν, με τα προγράμματα των Νεότουρκων, τα οποία προέβλεπαν δίχως ενδοιασμό την ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών εθνών της Μ. Ασίας.
Η εποχή εκείνη ήταν που θεμελίωσε τη σημερινή έχθρα των δύο λαών. Τότε ο Έλληνας είδε στον Τούρκο τον αποτρόπαιο εχθρό και όχι τον χαμένο εξ αίματος αδελφό, όπως είναι στην πραγματικότητα. Οι νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τα ολοκαυτώματα Ελλήνων και Αρμενίων (1 εκατ. και 1,5 εκατ. αντίστοιχα) οδήγησαν την τουρκική ταυτότητα σε κρίση. Η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον «ραγιά», αφού ο ραγιάς παύει να υφίσταται, τότε και ο Τούρκος παύει να υπάρχει.
Διότι, όπως η Εκάτη δεν υφίσταται δίχως τον Απόλλωνα, έτσι και ο Τούρκος δεν υφίσταται χωρίς το ραγιά. Επειδή δεν ριζώνει σε πραγματικές αξίες, δεν είναι αυτόφωτος και αυτάρκης, όπως ακριβώς η Ημισέληνος. Ο Τούρκος δύναται να αναπνέει μόνο στο μέτρο άσκησης του πάθους του για εξουσιασμό, γι’αυτό θεωρείται εξαρτημένος και ετερόφωτος. Δεν είναι ικανός να ζει ήσυχα και ειρηνικά από την ικανοποίηση των δικών του έργων, πρέπει συνεχώς να κυριαρχεί και να εξουσιάζει. Η ύπαρξή του εξαρτάται από τον ραγιά. Αντιθέτως, ο ραγιάς δεν γνωρίζει εξάρτηση απ’τον δυνάστη του. Αυτή είναι η κατάσταση που έχει οδηγηθεί η τουρκική ψυχή ζώντας συνεχώς με την αίσθηση της ασφυξίας. Όσο δεν θα υπάρχουν οι παλιοί «πατροπαράδοτοι» ραγιάδες, πρέπει στην θέση τους κάποιες ομάδες μέσα στην ίδια την χώρα να γίνουν ραγιάδες. Γι’αυτό σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης Κούρδων και Τούρκων (ενός έθνους αδελφού των Τούρκων και ιστορικά ισχυρό σύμμαχο). Οι Αλεβήδες, οι Κρυπτοχριστιανοί, οι Πόντιοι, οι Λάζοι, οι Άραβες, οι πάσης φύσεως αριστεροί, η νεολαία των πόλεων, η φιλελεύθερη διανόηση, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, γίνονται οι σύγχρονοι ραγιάδες στην Τουρκία.
Η τάση του αδυσώπητου εξουσιασμού δημιούργησε αυτήν την κατάσταση στην τουρκική ψυχή, αναγνωρίζοντάς την ως την απόλυτη και καθοριστική αξία. Αυτή η κατάσταση είναι ο δημιουργός της πλέον κτηνώδους κρατικής εξουσίας, η οποία υποθάλπει ένα πανίσχυρο παρα-κράτος σ'όλα τα μήκη και πλάτη της Ανατολίας – κατά πολύ ανώτερο και σκληρότερο από εκείνο της Νοτ. Ιταλίας – για να μπορεί να παρεισφρύει ακόμη και σε περιοχές που η κρατική εξουσία φαντάζει ακατόρθωτο να εφαρμοστεί και να ποδηγετεί κάθε εν δυνάμει “ραγιά” που δεν ανταποκρίνεται στα πρέπει του άκαμπτου κεμαλισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων έχει πάψει να λειτουργεί σύμφωνα με τα ιδεώδη του Τουρκισμού , αποξενωμένοι από τις διάφορες εκφάνσεις του, αναζητώντες την πατρογονική “ελληνική” τους ρίζα.
Η τάση επέκτασης του τουρκικού κράτους συνδέεται άρρηκτα με το υπαρξιακό πρόβλημα της τουρκικής ψυχής, έχοντας μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι μια απλή πολιτική επιλογή, αλλά βρίσκεται συνδεδεμένη με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις, που προκαλείται από το γεγονός ότι το θεμέλιο της τουρκικής ταυτότητας, η υπερηφάνεια και το «μεγαλείο», είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.

Η σημερινή κατάσταση

Σήμερα όμως, ο αρχέγονος συνδετικός κρίκος που λυσσαλέα προσπάθησε να πριονίσει ο Αττατούρκ πριν από 80 και πλέον έτη – η μουσουλμανική θρησκεία – παίρνει εκδίκηση. Αυτή την στιγμή λειτουργούν στην Τουρκία πάνω από 58000 τζαμιά – σχεδόν ένα για 350 κατοίκους, όταν αντιστοιχεί ένα νοσοκομείο για κάθε 60000 κατοίκους! – χιλιάδες μουσουλμανικά σχολεία (Ιμαμ Χατίμπ) και περίπου 4000 κρατικές σχολές μελέτης του Κορανίου – πόσες είναι άραγε οι ιδιωτικές;–, ενώ η συμμετοχή στην προσευχή της Παρασκευής υπερβαίνει εκείνη του Ιράν!
Ο ερχομός του ΑΚΡ – το μετριοπαθές Ισλαμικό Κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – στα πράγματα, το οποίο πρεσβεύει την επαναξιολόγηση του ευρωπαϊκού ονείρου και της δυτικότροπης πορείας που χάραξε ο Αττατουρκ, επιδιώκει την επαναφορά στις παραδοσιακές αξίες και τους ρόλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο κ. Ερντογάν αποτελεί πιστό της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και του οράματος των “Φετουλατζήδων” για μία νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, εκτηνώμενη από την Αδριατική και το Ιόνιο έως το Βόρειο Ιράκ και τη Συρία, όπου Τούρκοι, Έλληνες, Κούρδοι και άλλες 80 εθνότητες ή θρησκευτικές μειονότητες θα συνυπάρχουν ως “άλλοι” Οθωμανοί Πολίτες ενός σύγχρονου κράτους εκκοσμικευμένου ισλαμικού χαρακτήρα, χωρισμένου σε θρησκευτικά «μιλέτια», υπακούοντας στις επιδιώξεις ενός νέου μετα-κεμαλικού εθνικού ιδεολογήματος. Η Τουρκία στις αρχές 21ου αι. ως χώρα δείχνει έτοιμη να περάσει στην νέα εποχή και να μεταλλαχθεί σε κάτι καινούργιο, όπως το έπραξε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με το πέρασμα από το οθωμανικό κοινοτικό μόρφωμα στο εθνικιστικό κεμαλικό.
Σίγουρα η παρουσία του κ. Ερντογάν στην εξουσία έχει μετριάσει κάπως την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του κεμαλισμού, που πλέον εκπροσωπείται μονάχα από το παρα-κράτος και την στρατιωτική ηγεσία. Οι κεμαλιστές έπειτα από 80 χρόνια εξουσίας χάνουν τον έλεγχο των εσωτερικών εξελίξεων. Ο Πρωθυπουργός νιώθει πλέον πιο ισχυρός απέναντι στους κεμαλιστές στρατηγούς, τόσο η υπόθεση Εργένεκον όσο και η συνταγματική αναθεώρηση, οδηγούν σε μια περαιτέρω ενδυνάμωση της πολιτικής του κ. Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί ακόμη και την ΕΕ για να αλώσει ταχύτερα το κεμαλικό καθεστώς. Η πολιτική φιλίας που προσπάθησε να εντατικοποιήσει στις αρχές της θητείας του ο κ. Ερντογάν αποτέλεσε σωσίβια λέμβο γι’αυτόν. Το βαθύ κράτος όμως του κεμαλισμού με τις συνεχόμενες προκλήσεις πέτυχε την μετατροπή της «Ελληνοτουρκικής Φιλίας» σε πολιτική μηδενικού κόστους και μηδενικού ρίσκου για την Τουρκία. Κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη για την Ελλάδα, αφού η αστάθεια της γείτονος αναζητεί τέτοιου είδους λύσεις. Ο κ. Ερντογάν γνωρίζει ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να προσφέρει πολλά, άλλωστε και ο ίδιος δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του στην ΕΕ, αλλά όσο είναι αρκετό για να υπερισχύσει στο εσωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές που θα επιφέρουν οι διαδικασίες ένταξης στην Ένωση.
Η Ουάσιγκτον από την άλλη της νέας Ομπάμα εποχής ενισχύει την αναβάθμιση της Τουρκίας ως νέα πολυπολιτισμική περιφερειακή δύναμη, χρησιμοποιώντας τον φιλελεύθερο προσανατολισμό του ισλαμιστή ηγέτη για να ελέγξει αποτελεσματικότερα τόσο την ΕΕ (πολιτικά, ενεργειακά), όσο και την ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Ιράν). Ενώ, την ίδια στιγμή , στόχο της Μόσχας αποτελεί η εξουδετέρωση κάθε προσπάθειας τουρκικής επιρροής στους μουσουλμανικούς και τουρκογενείς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας ή κάθε απόπειρα τουρκικού ελέγχου των δρόμων του «μαύρου χρυσού» των Κασπιανών Πετρελαίων (Nabucco).

Η στάση της Ελλάδος

Κάπου εκεί μες στο συμφερτό των εξελίξεων βρίσκεται η χώρα μας, ως άμεσος αποδέκτης των κραδασμών των καθεστωτικών αλλαγών της γείτονος. Η κυβέρνηση Καραμανλή κράτησε μία μάλλον μετριοπαθή πολιτική κατά τις διαπραγματεύσεις εισόδου της Τουρκίας στην Ένωση , το 2005. Ενώ, θα μπορούσε να πιέσει τον κ. Ερντογάν σ’όλα τα ανοιχτά πεδία μεταξύ των δύο χωρών (υφαλοκρυπίδα, casus belli, κυπριακό, Θράκη, Χάλκη κα), κερδίζοντας έστω το ελάχιστο δυνατό (και να μείνει στην ιστορία). Αντιθέτως, επέλεξε την οδό της μετριοπάθειας και εν πλήρη αρμονία οι δύο «κουμπάροι» οδήγησαν εκ του ασφαλούς την Τουρκία στην είσοδό της σε καθεστώς ενταξιακών διαπραγματεύσεων μ’ ένα χρονικό ορίζοντα 15ετίας. Η χείρα βοηθείας του κ. Καραμανλή προς τον κ. Ερντογάν πιθανόν να στηρίζεται στη βούληση του Έλληνα Πρωθυπουργού ότι η Ελλάδα είναι εκείνος ο “ζωτικός κρίκος” που συνδέει την Τουρκία με την Δύση. Στηρίζοντας τον κ. Ερντογάν, θα επέτρεπε να γίνει εκείνος κύριος των εσωτερικών εξελίξεων της γείτονος, αλώνοντας την κεμαλική στρατοκρατία μια για πάντα, εγκαθιστώντας ένα νέο καθεστώς βασισμένο στις αρχές της καλής γειτονίας με τις χώρες που την περιβάλλουν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι έχει να κερδίσει η Ελλάς υπό αυτήν την προοπτική, βάση επιλογών του κ. Καραμανλή;
Λογικά ο κ. πρωθυπουργός πιστεύει στο λύσιμο των διακρατικών ζητημάτων με τη γείτονα μέσω των πιέσεων της ΕΕ που θα δεχθεί, προς χάριν της εναρμόνισή της με τα πανευρωπαϊκά πρότυπα. Εν ολίγοις, δεν εκβιάζει καταστάσεις και γεγονότα, δείχνοντας καλή πίστη στον πανδαμάτορα χρόνο, όπου το 15ετές πέρασμα που θα αμβλύνει τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητες μεταξύ των δύο χώρων.
Σίγουρα, μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται στην γείτονα δεν δείχνει ικανή να διαχειριστεί τις ολοένα και πιο κρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται. Γι’αυτό πρέπει να οριστούν, αρχικά, οι θέσεις και οι αξιώσεις της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας και κατόπιν να χαρακτεί η πολιτική επίτευξής των.
Παραδείγματος χάριν, στο Κυπριακό ενώ βρισκόμαστε εν μέσω διμερών διαπραγματεύσεων Χριστόφια – Ταλάτ, η εκλογή του κόμματος “Εθνικής Ενότητας” του Ντ. Ερόγλου φαίνεται να εντατικοποιεί τα πράγματα. Πιο συγκεκριμένα, μετά την εκλογή Ερόγλου το σύνολο των πολιτικών κομμάτων της ΤΔΒΚ προσπαθούν να επισπεύσουν τις διαδικασίες και τον διάλογο, ορίζοντας ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα διμερών διαπραγματεύσεων, υπό το πρόσχημα ότι οι συνεχείς διαπραγματεύσεις θα οδηγήσουν σε μία ατέρμονα διαδικασία, η οποία δεν ευνοεί την Τουρκοκυπριακή πλευρά. Την ίδια στιγμή όμως αναγνωρίζουν και κατανοούν ότι αυτά τα οποία διεκδικούν είναι λογικό να μην τα δεχτεί η Ελληνοκυπριακή πλευρά (ζήτημα αποζημιώσεων, στρατός κατοχής, δύο ισότιμοι εταίροι στον ΟΗΕ, μη εμπλοκή ΕΕ), ενώ Τούρκοι ακαδημαϊκοί και θεωρητικοί παραδέχονται ότι ένα δεύτερο ΟΧΙ σε κάποιο νέο σχέδιο επίλυσης θα οδηγήσει είτε στην “κοσοβοποίηση” της ΤΔΒΚ, είτε στην απορρόφησή της από την Τουρκία. Λύση η οποία είναι σύμφωνη με το νέο δόγμα Νταβούτογλου - Ερντογάν και επιτρέπει στην Τουρκία να διατηρήσει τα γεωπολιτικά της ερείσματα στην Ανατολική Μεσόγειο (άξονας Αλεξ/τα – Ασκελόν).
Από την άλλη, κοινή εκτίμηση είναι ότι η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο, που αποσκοπεί σε διμερείς διαπραγματεύσεις με απώτερη επιδίωξη μια συνολική διευθέτηση μέσω διεθνούς διαιτησίας. Αυτή η συνεχιζόμενη επιδίωξη της Τουρκίας για διμερή διάλογο προς επίλυση των διαφορών της με τους γείτονές της (πρακτική που εφαρμόζει την ίδια χρονική στιγμή με Συρία, Αρμενία, Βουλγαρία και Ιρακινό Κουρδιστάν) δείχνει ότι δεν αναγνωρίζει το υπάρχον status quo και επιζητά μια αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών και συγκεκριμένα εκείνη της “Λοζάνης”. Ένα θέμα εξόχως σημαντικό, διότι καταδεικνύει ότι η Τουρκία μεταλλάσσεται σε ένα κράτος πλήρως αναθεωρητικό, τόσο στο εσωτερικό της με την επιδιωκόμενη άλωση του Κεμαλισμού, όσο κ στο εξωτερικό αναθεωρώντας όσα ο Κεμαλισμός είχε παγιώσει για πάνω από 80 χρόνια. Γεγονός πολύ επικίνδυνο για την ευρύτερη περιοχή, γιατί αν αυτό ισχύει, τότε η Τουρκία πρέπει να λογίζεται ως κράτος που υποθάλπει την βία και επιδιώκει την αλλαγή των συνόρων.
Η στρατηγική εξημέρωσης του θηρίου έχει πλέον χρεοκοπήσει. Η Τουρκία όσο διαλλακτική δείχνει, άλλο τόσο ανυποχώρητη είναι στα μεταξύ μας ζητήματα. Επομένως, το «θηρίο» κρίνεται ανεπίδεκτο μαθήσεως. Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να λάβουν έναν επιπλέον ρόλο «θηριοδαμαστή» - «γητευτή», πόσο μάλλον εμείς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο κρίνεται απίθανο να υλοποιηθούν οι προσδοκίες μας περί “αλλαγής” μέσω της άλωσης των κεμαλιστών. Μιας και η πλευρά των ισλαμιστών βλέπουμε ότι τελικά εξάγει την όλη αναθεωρητική τής πολιτική και στο εξωτερικό, επιδιώκοντας τόσο την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, όσο και την ενίσχυση της παρουσίας της στην Κύπρο.

Η Λύτρωση του Σκορπιού

Οι Κεμαλικό “Βαθύ Κράτος” αν και επιθυμούσε διακαώς την πρόσδεση της γείτονος στο δυτικό κόσμο, γνώριζε ότι περισσότερη Δύση (ΝΑΤΟ,ΕΕ) θα ισοδυναμούσε με έντονες τριβές στο εσωτερικό της χώρας, που μπορεί να οδηγούσαν ακόμη και στην αποσύνθεση! Ο κ. Ερντογάν το γνωρίζει αυτό και γι'αυτό θέλησε να εκμεταλλευτεί την ενταξιακή διαδικασία, ούτως ώστε με τις μεταβολές που θα προκαλέσει στο εσωτερικό της γείτονος να «ξεκοκκαλίσει» μακροχρόνια την κεμαλική Τουρκία, οδηγώντας την στην αυτο-μετάλλαξή της. Η προσπάθεια όμως αποδόμησης του κεμαλικού καθεστώτος ενέχει κινδύνους όχι μόνο για την γείτονα, αλλά και για όλη την περιοχή.
Έτσι η Τουρκία όσο ισχυρή δείχνει ανοίγοντας το ένα μέτωπο μετά το άλλο, προβάλλοντας συνεχώς τον δυναμισμό της, άλλο τόσο όταν πια δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στον πολυμετωπικό της αγώνα και οι εχθροί της θα γίνονται λιγότερο διαλλακτικοί, σαν το σκορπιό και αυτή, που δείχνει άτρωτος και πολεμικός, όταν ανήμπορος πια να αμυνθεί στον εχθρό, αυτοκτονεί. Κάθε υποχώρηση ή πιο διαλλακτική ενέργεια θα την οδηγεί όλο και πιο κοντά στη Λύτρωση του Σκορπιού, την αυτοχειρία – την αυτοδιάλυσή της. Και μεις δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, προετοιμασμένοι για όλα, να έλθει η ώρα …