Η ταφή των πτωμάτων

Νίκος Γεωργιάδης

Η Αριστερά είναι το «χωνευτήρι» των αλλαγών, η Σοσιαλδημοκρατία ο διαχειριστής των οικονομικών ανατροπών και η Λαϊκή Δεξιά το σωσίβιο των απανταχού αναξιοπαθούντων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.Η διάσπαση στον Συνασπισμό σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη των διαδικασιών αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Ο νεοκομμουνιστικός ΣΥΡΙΖΑ μετά του μετασταλινικού και εθνικιστικού ΚΚΕ αφήνονται να διαχειριστούν όπως επιθυμούν τους τελευταίους κραδασμούς ενός αδιέξοδου συνδικαλισμού, που πνέει τα λοίσθια υπό το βάρος των οικονομικών εξελίξεων και της αδυναμίας τους να αρθρώσουν πραγματικές λύσεις.

Οι εκκαθαριστές

Η διασπασθείσα Ανανεωτική Πτέρυγα σχεδιάζει να φλερτάρει με Πράσινους-Οικολόγους και την Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ (;) με την ελπίδα να υπάρξει ως κοινοβουλευτική ομάδα στη Βουλή και ως πολιτική δυναμική στην κοινωνία. Πρόκειται επί της ουσίας για πρόσκαιρο εφαλτήριο, έως ότου διαμορφωθούν οι νέες συνθήκες στο κόμμα-διαχειριστή που είναι το ΠΑΣΟΚ. Οι συνθήκες αυτές θα αρχίσουν να διαφαίνονται την επομένη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, όπου θα «μετρηθεί» η φθορά της κυβέρνησης και η περαιτέρω συρρίκνωση της ΝΔ, η ενδεχόμενη διόγκωση του ΛΑΟΣ και κυρίως το εύρος της αποχής ή της αδιευκρίνιστης ψήφου. Η επόμενη μέρα των εκλογών αυτών θα προσδιορίσει και τη συμπεριφορά των εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων, που αναμένουν τα «σημάδια» των καιρών για να εκδηλωθούν. Πρόκειται για επιχειρηματικές ομάδας άσκησης πίεσης, οι οποίες προσδοκούν την προοπτική να επιβάλουν κυβερνητικό σχήμα δικής τους επιλογής.

Το Μέγαρο Μαξίμου, τα κόμματα και επιμέρους ομάδες ειδικών έχουν αναλύσει αυτό το ενδεχόμενο και έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως επιχειρηματίες, συνασπισμοί επιχειρηματιών και συγκροτήματα Τύπου επιχειρούν την υιοθέτηση του μοντέλου της «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» ή ακόμη καλύτερα για τη δική τους πολιτική «αισθητική»… «κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων».

Σε αυτή την προοπτική επενδύει και μέρος του παρόντος πολιτικού σκηνικού. Κυβερνητικά στελέχη με άμεση δυνατότητα επαφής με το πρωθυπουργικό περιβάλλον θεωρούν πως ήδη πολιτικοί του εύρους ενός Ευάγγελου Βενιζέλου επεξεργάζονται την ιδέα του «αναχωρητισμού», υπό την προϋπόθεση πως θα διαθέτουν κάποια εχέγγυα για μία προσεχή ολική επαναφορά υπό τον τίτλο του «Σωτήρα».

Τα VP στην πρωτοπορία

Είναι αρκετοί εκείνοι που, προβλέποντας τα αδιέξοδα του επόμενου φθινοπώρου αλλά και αφουγκραζόμενοι τις προθέσεις των επιχειρηματικών σαλονιών και των εκδοτικών παρακαταστημάτων, ιδιαίτερα εκείνων που καθοδηγούν την ενίσχυση της κατάθλιψης του πολίτη με επιλεκτικά σχόλια περί οικονομικού Αρμαγεδώνα, ελπίζουν να μετεγγραφούν στην αποκαλούμενη «Νέα Μεταπολίτευση». Πρόκειται για ένα μόρφωμα μεταξύ ενός μικροαστικού μπερλουσκονισμού, με επίχρυσα μανικέτια από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, και ενός περίεργου ελληνοκεντρικού λαϊκισμού, που εξαντλείται στη διαμόρφωση του κλίματος «πογκρόμ» επί δικαίων και αδίκων και πάντως καταλήγει απαραίτητα σε μαζικές εκκαθαρίσεις-φυλακίσεις των «υπευθύνων».

Αυτή η crème de la crème της διαχείρισης των οικονομικών και εκδοτικών πραγμάτων των τελευταίων δεκαετιών προσεγγίζει το μέλλον της χώρας εν είδει ΔΕΚΟ, και ήδη εντοπίζεται σχετική αρθρογραφία επωνύμων, οι οποίοι κατά καιρούς συνελήφθησαν στα θεωρεία των κυβερνητικών εξουσιών, να προετοιμάζουν το έδαφος.

Πρόκειται για το εισαγόμενο είδος του “apolitique total”, του πολιτικού δηλαδή χυλού τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς με τη φλυαρία ενός Σαρκοζί, τη διαχειριστική λογική των Βρετανών Φιλελευθέρων, τη βερμπαλιστική ακράτεια του Μπερλουσκόνι, αλλά και την ακροδεξιά προοπτική των «δυσαρεστημένων» σε Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία κ.λπ. Αυτή την ιδεολογική «τσαλαβούτα» επικαλούνται οι πρώην διαχειριστές της παρακμής και νυν μεσσίες της αλλαγής. Αν και «συλλαμβάνονται» για συμμετοχή σε payrolls βιομηχανικών κολοσσών, επιμένουν να μονοπωλήσουν και την επόμενη φάση της μεταχρεoκοπίας.

Ταφή πτωμάτων

Στη φάση αυτή και πριν τη διεξαγωγή των περιφερειακών εκλογών του Νοεμβρίου, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι στη διαχείριση της χώρας επιχειρούν να ξεφορτωθούν τα πολιτικά τους πτώματα. Άκης και σία, Γιάννος, Μαντέλης, Λιάπης, Μαρκογιαννάκης, Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος, Μπασιάκος και Κοντός, Δούκας και Τσουκάτος, Φωτιάδης και Κιλτίδης, είναι τα ονόματα που θα δοθούν στην πυρά. Για την Ιπποκράτους, τη Ρηγίλλης και το Μαξίμου, η διαπόμπευση και ο εξοστρακισμός των «πολιτικών πτωμάτων» είναι αναγκαστική συνθήκη για την, όπως νομίζουν, μελλοντική επιβίωσή τους. Λάθος μέγα, διότι αυτά τα ονόματα έχουν ήδη ενταφιαστεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης. Το ζήτημα δεν είναι πώς οικοδόμησε το παλάτι του στη Σύρο ο Παπαντωνίου, αλλά το ότι επιχειρηματίες σαν τον κ. Σαχπατζίδη εντοπίζονται σε όλα τα σκάνδαλα που ταλανίζουν την κοινωνία. Με λίγα λόγια, η ανθρωποθυσία που προετοιμάζεται θα προφυλάξει εκείνους που αργότερα θα εμφανιστούν ως συνήγοροι της επόμενης τάξης πραγμάτων, η οποία δεν θα είναι ούτε καν νέα, αλλά παλαιάς και χειρότερης κοπής.