Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως μέσo Εξωτερικής πολιτικής

Αναντίλεκτα, είναι υπαρκτό ένα χρόνιο μείζον ζήτημα ορολογίας, η οποία χρησιμοποιείται στα θέματα που αφορούν τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον Ελληνισμό. Ζήτημα, το οποίο κρίνεται σκόπιμο να διευκαλυνθεί, χάριν της συλλογιστικής ακολουθίας του παρόντος κειμένου.

Ως Ελληνισμός, λοιπόν, νοείται εκείνο το κοινωνικοπολιτικό οικοδόμημα-οργανισμός, απείρως ευρύτερος από τα όρια της χώρας μας, την κρατική υπόσταση του Ελληνισμού. Η διάκριση αυτή καθίσταται καίρια, αφού μόνο σε μας τους Έλληνες – ίσως και στους Εβραίους - συμβαίνει ο περιφερειακός εθνικός ιστός να είναι ταυτόχρονα και μείζων, δηλαδή πιο εύρωστος από τη μητροπολιτική κοινωνία. Σε ζητήματα που σχετίζονται με την Ορθόδοξη Εκκλησία η διασάφηση αυτή γίνεται ακόμη σπουδαιότερη, επειδή η κρατική ελλαδική μειονεξία επαγωγικά συνεπάγεται μια εκκλησιαστική καχεξία, καθώς το ελληνικό κράτος είναι ενωμένο ποικιλοτρόπως με την Εκκλησία, που εγκλείει στα γεωγραφικά του όρια. Ένωση, που ξεπερνά την απλή διοικητική συνύπαρξη και γίνεται βιωματική, μια και αποτελεί γεγονός ότι στην λαϊκή συνείδηση η θρησκευτικότητα υπαγορεύει την εθνικότητα.

Αν λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει και μπορεί να διαδραματίσει κάποιο γεωπολιτικό ρόλο, αυτός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ακτινοβόληση μέρους του ελληνικού πολιτισμού («Ρωμιοσύνη»), αφού αυτό το πολιτιστικό όχημα επέλεξε ως οργανισμό για να οργανώσει το δογματικό και λατρευτικό της υπόβαθρο. Ως πρώτο βήμα, θα πρέπει οι Ελλαδίτες Ορθόδοξοι να αποβάλλουμε την κεντρομόλο συλλογιστική μας και να θεωρήσουμε την ανάληψη του ρόλου αυτού desideratum – επιθυμητέου στόχου. Όχι ασφαλώς της Ελλαδικής Εκκλησίας, αφού η διασύνδεσή της με το ελληνικό κράτος – καρπός μιας ιστορικής συγκυρίας – εμποδίζει πάσα απόπειρα ανάληψης οποιασδήποτε πρωτοβουλίας στις βαλκανικές χώρες. Οι ντόπιες «εθνικές» εκκλησίες δεν είναι πρόθυμες – και ευλόγως – να δεχθούν οποιαδήποτε κηδεμόνευση ή έστω παρείσφρηση, φρονώντας – και δικαίως – ότι έτσι παραβιάζεται το Κανονικό Δίκαιο και η Κοινή Ομολογία Πίστεως με τους Έλληνες γίνεται «Δούρειος Ίππος», ώστε να καταλήξουν υποτελή πνευματικά σχήματα σε μία υπερκείμενη εκκλησιαστική αρχή, την Ελληνική Ιεραρχία.

Ποιο ορθόδοξο εκκλησιαστικό σώμα είναι σε θέση να αναλάβει ένα τέτοιο «εκπολιτιστικό» ρόλο χωρίς να εγείρει υπόνοιες πρόθεσης ; Ασφαλώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Όχι μόνο γιατί θεσμικά είναι οικουμενικό, οπότε εθισμένο στο να απευθύνεται σε πολυεθνικό ποίμνιο, αλλά κυρίως επειδή σ’αυτό το σχήμα, η πολιτιστική ταυτότητα δεν συγχέεται με την κρατική οντότητα που εγκόσμια το περιέχει-φιλοξενεί, το κεμαλικό τουρκικό κράτος.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν, ότι πρωταρχικό βήμα για να μετεξελιχθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ορθοδοξία σε μέσο Εξωτερικής Πολιτικής και μετάδοσης του Ελληνισμού γενικότερα, είναι η αποβολή εκείνης της κεντρομόλου συλλογιστικής μας – καρπός του γραικυλισμού και της ελλαδίτικης στενομυαλιάς και καχεξίας – και να φέρουμε την ελλαδική εκκλησία εγγύτερα στην «μητρική αγκαλιά» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αίροντας το αυτοκέφαλό της. Ενέργεια η οποία δύναται να λειτουργήσει και ως πρότυπο στις σχέσεις του Πατριαρχείου με τις άλλες εθνικές εκκλησίες και τις εκκλησίες της Διασποράς στον πλανήτη μας. Η Ελληνική Εκκλησία τρέποντας εαυτόν σε μία ισχυρή Εξαρχία, που θα αγγίζει τα εθνολογικά όρια του Ελληνισμού, ισχυροποιεί πρωτίστως το Πατριαρχείο, ανανεώνοντάς το με νέο έμψυχο δυναμικό και χαρίζοντάς του τη δυναμική εκείνη που θα το καταστήσει ξανά «Φάρο Ελληνισμού» ανά την υφήλιο. Ισχυροποιεί όμως και την ίδια αποκτώντας πρόσβαση σε περιοχές, που ουδέποτε θα υπήρχε τέτοια δυνατότητα, όπως η Αλβανία νοτίως του Σκουμπή (ευρύτερη Βόρεια Ήπειρος – Αριβίν), η Βόρεια Μακεδονία και μέρος της Βόρειας Θράκης.

Αντίστοιχες ενέργειες θα μπορούσαν να γίνουν στις περιπτώσεις της Σέρβικης, Ρουμάνικης και Βουλγαρικής Εκκλησίας στα Βαλκάνια, διαλύοντας εντελώς ορισμένα αυτοκέφαλα ορθόδοξα κρατικά σχήματα όπως του Μαυροβουνίου, της Αλβανίας και της Βαρδαρίας. Ειδικότερα, στην περίπτωση της Σερβίας, μια ισχυρή Εξαρχία με έδρα το Βελιγράδι ή κάποια άλλη πόλη με κυρίαρχο το σερβικό εθνοτικό στοιχείο, ενισχυμένη στο πρότυπο της ελληνικής, θα αποτελούσε αναντίρρητα χείρα βοηθείας προς τον πολύπαθο ετούτο λαό, αναπτερώνοντας το αίσθημα της αξιοπρέπειας μέσα από την πίστη του. Ενώ, παρόμοια πολιτική θα ευνοούσε και το λαό των Αρμενίων.

Το άνοιγμα του Οικονομικού Πατριαρχείου όμως δεν πρέπει να περιοριστεί στη γειτονιά του Αίμου, αλλά να στραφεί προς την αδελφό Ρωσσία, χρίζοντάς την προστάτη των Όπου Γης Ορθοδόξων. Τρέποντας κατ’αυτόν τον τρόπο τον Πανσλαβικό προσανατολισμό της σε Ευρασιανικό, προσδίδοντάς της τα χαρακτηριστικά όχι του εθνικού ρωσσικού κράτους, αλλά του Οικουμενισμού· ενός μεγάλου Ευρασιανικού πολύ-εθνικού κράτους με κοινές πολιτισμικές ρίζες. Πρέπει λοιπόν να καταστήσει το Πατριαρχείο Μόσχας σε Τέταρτο τη τάξη, με δικαιοδοσία σ’ολόκληρο το βόρειο τμήμα της απέραντης Ευρασιανικής Ηπείρου από τη Βαλτική και τη Μολδαβία ως το βόρειο Ειρηνικό και τη Σαχαλινή, δίνοντας τροφή σ’αυτό Ευρασιανικό όραμα. Ενώ, πρέπει να αναλάβει το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ Ρωσσίας και Δύσης (ΕΕ, ΗΠΑ), Ρωσσίας και Ανατολής (Μείζονα Μέση Ανατολή και Βαλκάνια), το βαρύ φορτίο δηλαδή της υλοποίησης των κατάλληλων επαφών και δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών, ούτως ώστε να ευοδώσει ο όλος σχεδιασμός.

Απ’την άλλη δε, το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρέπει να φέρει εγγύτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες σ’αυτό. Θα μπορούσε εν παραδείγματι να χρίσει τις ΗΠΑ σύμμαχο και φίλη της Ορθοδοξίας, πείθοντας τις να δουν το Πατριαρχείο ως τη δύναμη εκείνη που θα απορροφά τη Ρωσσική Δυναμική, εξομαλύνοντας τις μεταξύ τους σχέσεις· μετριάζοντας το φανατισμό της Ανατολής εναντίον τους, δίδοντας το κατάλληλο βήμα για διάλογο και ειρήνη.

Μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο και μέσω αυτού η Ορθοδοξία, δύναται να ξεχυθεί σαν άγριο κύμα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα καλύπτοντας με την οικουμενικότητα τού ολόκληρο τον πλανήτη, κηρύσσοντας την Αγάπη, μεταλαμπαδεύοντας το μεγαλύτερο γεω-πολιτισμικό μέγεθος των ημερών μας – τον Ελληνικό Πολιτισμό - σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου. Μεταδίδοντας το Ανέσπερο Φως του Ελληνισμού απ’ακρη σ’ακρη της Οικουμένης.

Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε πως όσο η Ελλάς θα παραμένει το μόνο επισήμως αμιγώς Ορθόδοξο κράτος της Γης, τόσο θα αποτελεί για εκατομμύρια πιστούς ανά τον κόσμο θρησκευτική και πνευματική τους Μητρόπολη. Η ισχυροποίηση του Πατριαρχείου της Πόλης με τα 300 και πλέον εκατομμύρια πιστούς θα έδινε στη χώρα τη δυνατότητα να καταστεί η Μητρόπολη της Ορθοδοξίας και των Προ-Χαλκηδόνιων Εκκλησιών σ’ολάκερο τον κόσμο, αναβαθμίζοντάς την γεωπολιτικά, καθώς της δίνει βήμα σ’ένα απίστευτα ετερόκλητο πολυεθνικό «ποίμνιο» με τρία κοινά χαρακτηριστικά : την Αγάπη, την Πίστη και το Βυζάντιο.

Την ίδια στιγμή μάλιστα που η δυναμική της Ορθοδοξίας σε Ασία, Ανατολική Ευρώπη και Αφρική είναι ανάλογη – αν δεν ξεπερνά – τη δυναμική του Ισλάμ στη Δύση. Η Ορθοδοξία έχει καταφέρει να προσδώσει ταυτότητα σε λαούς της Αφρικής, όπου μετά από τόσους και τόσους χρόνους κακομεταχείρισης αισθάνονται μέτοχοι ενός ευρύτερου ισότιμου πολιτισμικού συνόλου, δημιουργώντας το μοναδικό φαινόμενο των Afro-Greeks, οι οποίοι ως το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας αναμένεται ότι θα ξεπεράσουν τα 80 εκατομμύρια ψυχές. Και δεν είναι μόνο οι Αφρικανοί, οι εξ ιεραποστολής Ορθόδοξοι από την Αμερική ως την Άπω Ανατολή, άνθρωποι που είναι από Πυγμαίοι ή Μπαντού μέχρι Εσκιμώοι ή Λάπωνες και από Ινδοί παρίες έως Νοτιοκορεάτες επιχειρηματίες, είναι αναπόδραστα συνδεδεμένοι με το ελληνικό φαινόμενο. Θεωρούν την Ελλάδα πνευματική τους μητέρα. Πόσο μάλλον όταν 30 εκατομμύρια Ασιάτες Κινέζοι ή μη υπολογίζεται ότι θα βαπτισθούν μαζικά Ορθόδοξοι μετά την επιβολή ανεξιθρησκίας στην Κίνα, ελέω των Ολυμπιακών του Πεκίνο το 2008.

Είναι γεγονός ότι μετά από χρόνιο λήθαργο η Ορθοδοξία πλέον μπορεί και διεισδύει όταν τα άλλα χριστιανικά δόγματα σταματούν και να συνεχίζει την πνευματική ανύψωση των πιστών της όταν οι ανατολίτικες δοξασίες στερεύουν από πνευματικότητα. Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδος μέσω της Ορθοδοξίας φαντάζει πραγματικά προϊόν «Θείας Πρόνοιας», ένα δώρο – ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί επουδενί.


http://www.promethians.blogspot.com/

Ο κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ

Eρχεται στην Αθήνα ο Γραμματέας του ΝΑΤΟ

Στην Αθήνα έρχεται στις αρχές του Ιούλη ο στρατηγός Γιαπ ντε Χόοπ Σιέφερ, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ. Ο σκοπός της επίσκεψής του, φυσικά, δεν είναι εθιμοτυπικός.

Την ίδια ώρα που ο Σιέφερ θα συζητάει με τον Καραμανλή, την Ντόρα και τον Μεϊμαράκη, στο Αφγανιστάν τα στρατεύματα της "Βορειοατλαντικής Συμμαχίας" θα ξεκινάνε την προέλασή τους προς τις νότιες επαρχίες της χώρας για την "πάταξη της τρομοκρατίας". Με άλλα λόγια, θα αναλαμβάνουν στρατιωτική δράση με στόχο την αιματηρή συντριβή της αντίστασης και την εδραίωση της κατοχής που -πέντε χρόνια μετά την αμερικανική νίκη ενάντια στο καθεστώς των Ταλιμπάν- παραμένει μακρινό όραμα για τους δυτικούς "συμμάχους".

Ακόμα και οι ίδιες οι αμερικανικές στρατιωτικές αρχές παραδέχονται τώρα ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν είναι ουσιαστικά "ανεξέλεγκτη". Η κατοχική κυβέρνηση του Χαμίντ Καρζάι είναι ανύπαρκτη: η εξουσία της περιορίζεται πρακτικά στην Καμπούλ, στην πρωτεύουσα -και ούτε καν σε όλη την Καμπούλ. Την περασμένη βδομάδα οι αντάρτες χτύπησαν ένα λεωφορείο στον δρόμο ανάμεσα στην Καμπούλ και το αεροδρόμιο.

Στις βόρειες επαρχίες της χώρας κυριαρχεί ο "νόμος" των οπλαρχηγών -των συμμοριών που αποτέλεσαν την ραχοκοκκαλιά της διαβόητης "Βόρειας Συμμαχίας", που συνεργάστηκε με τον Μπους το 2001 για την ανατροπή των Ταλιμπάν. Τώρα ακόμα και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αναγκάζονται να μιλάνε για "εκτεταμένη διαφθορά" -τόσο εξώφθαλμη είναι η κατάσταση.

Οι νότιες επαρχίες βρίσκονται, πρακτικά, στα χέρια της αντίστασης. Ο Σιέφερ, στην σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες, προσπαθεί να συνδέσει τις επιθέσεις ενάντια στις δυνάμεις κατοχής και τους συμμάχους τους με την τρομοκρατία και τους Ταλιμπάν. Δεν υπάρχει, όμως, η παραμικρή αμφιβολία, ότι η αντίσταση έχει, όχι μόνο μαζική απήχηση αλλά και μαζική συμμετοχή. Οι εφημερίδες, ακόμα και αυτές που υποστηρίζουν άκριτα τον πόλεμο του Μπους "κατά της τρομοκρατίας" αναγκάζονται κάθε μέρα όλο και περισσότερο να παραδεχτούν ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν διαφέρει ελάχιστα από την κατάσταση στο Ιράκ: τον Μάη οι νεκροί από τις επιθέσεις -με έκρηκτικά, με όπλα, με καμικάζι κλπ- των ανταρτών ξεπέρασαν τους 400. Ηταν ο "χειρότερος" μήνας από τότε που οι ΗΠΑ "απελευθέρωσαν" την Καμπούλ από τους Ταλιμπάν.

Νέο Βιετνάμ

Η έκρηξη της αντίστασης στο Αφγανιστάν έχει μετατραπεί σε πραγματικό εφιάλτη για τον Μπους. Τα αμερικανικά στρατεύματα έχουν αποδειχθεί ανίκανα να επιβάλλουν την τάξη στο Ιράκ. Πολλοί, ανάμεσά τους και επιφανή "γεράκια" σαν τον διαβόητο Χένρι Κίσινγκερ, έχουν αρχίσει να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για ένα "νέο Βιετνάμ" και να προτείνουν επείγοντα μέτρα -χωρίς ωστόσο να μπορούν να συμφωνήσουν για το ποιά ακριβώς θα πρέπει να είναι αυτά: κάποιοι προτείνουν την άμεση υποχώρηση, κάποιοι την ενίσχυση του μετώπου με την αποστολή νέων στρατευμάτων, κάποιοι την επίδειξη δύναμης με τον βομβαρδισμό -ακόμα και με πυρηνικά αν παραστεί ανάγκη- του γειτονικού Ιράν.

Οι ΗΠΑ, όμως, δεν έχουν άλλα στρατεύματα για να στείλουν στο Ιράκ. Ο πόλεμος "κατά της τρομοκρατίας" έχει αναγκάσει τον Μπους να επιστρατεύσει όχι μόνο όλες του τις δυνάμεις -τακτικές και εφεδρείες. Ακόμα και η Εθνοφρουρά -το στρατιωτικό σώμα που υποτίθεται ότι έχει σαν βασική αποστολή να προστατεύει τις ΗΠΑ από καταστροφές σαν τον τυφώνα Κατρίνα- έχει "επιταχθεί" για τις ανάγκες του "πολέμου κατά της τρονοκρατίας". Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να καταρρεύσουν με τον ίδιο τρόπο που κατάρρευσαν οι μεγάλες αυτοκρατορίες της αρχαιότητας -από την υπερεξάπλωση των δυνάμεών τους. Οι στρατηγοί του Πενταγώνου πιέζονται να αποσύρουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όσο το δυνατόν πιο πολλά στρατεύματα μπορούν από το Αφγανιστάν για να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής.

Οι "σύμμαχοί" που συγκεντρώθηκαν την περασμένη βδομάδα στις Βρυξέλες για την σύνοδο του ΝΑΤΟ υποσχέθηκαν να βοηθήσουν: υποσχέθηκαν να διπλασιάσουν τα στρατεύματά τους στο Αφγανιστάν -από τις περίπου 8.000 που είναι σήμερα στις 19.000. Και υποσχέθηκαν ταυτόχρονα να αναλάβουν οι ίδιοι την επιτήρηση της κατοχής: 7.000 ΝΑΤΟϊκοί στρατιώτες θα εγκατασταθούν, σύμφωνα με τα σχέδια που αποφάσιασν στις Βρυξέλες, στις νότιες επαρχίες, στις περιοχές της αντίστασης και των Ταλιμπάν. Το πρώτο βήμα αυτής της επιχείρησης "απεμπλοκής" των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν έχει ξεκινήσει αυτές τις μέρες με μια μαζική επιδρομή των "συμμαχικών" στρατευμάτων και των στρατευμάτων του Καρζάι στον νότο που έχει σαν άμεσο στόχο την δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στις εξεγερμένες περιοχές. Πρόκειται για μια βάρβαρη, αιματηρή επίθεση που αφήνει πίσω της καθημερινά δεκάδες άμαχους νεκρούς -φτωχούς αγρότες, ηλικιωμένους, μικρά παιδιά- όλοι τους "αντάρτες", "τρομοκράτες Ταλιμπάν" σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις των στρατιωτικών επιτελείων των συμμάχων...

Ο Σιέφερ έρχεται στην Αθήνα στις αρχές του Ιούλη για να συζητήσει με την κυβέρνηση της ΝΔ την "συμβολή" της Ελλάδας σε αυτή την σφαγή.

Είναι μια πρόκληση που το αντιπολεμικό κίνημα δεν μπορεί να αφήσει αναπάντητη. Στα μάτια της άρχουσας τάξης -των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών- ο "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας" είναι απλά και μόνο "ευκαιρία": ευκαιρία για την αναβάθμιση του ρόλου της χώρας, ευκαιρία για αναβάθμιση των σχέσεων "μας" με τους συμμάχους μας, ευκαιρία για τα "εθνικά μας συμφέροντα". Τα ελληνικά στρατεύματα βρίσκονται εδώ και αρκετό καιρό στο Αφγανιστάν -μια από τις αποστολές που έχουν αναλάβει είναι και η επιτήρηση του αεροδρομίου της Καμπούλ. Η Ντόρα και ο Καραμανλής θέλουν, δίχως αμφιβολία, να αποδεχτούν με μεγάλη προθυμία τις προτάσεις "αναβάθμισης" του Σιέφερ. Και θα τις αποδεχτούν -αν δεν τους σταματήσουμε.

Το αντιπολεμικό κίνημα έχει δείξει πολλές φορές την δύναμή του στην χώρα μας. Οι κινητοποιήσεις που κάλεσε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο έδιωξαν δυο φορές τον Κόλιν Πάουελ από την Ελλάδα. Η απειλή των μαζικών διαδηλώσεων ανάγκασε τον περασμένο Απρίλη την Κοντολίζα Ράις να έρθει στην Αθήνα κυριολεκτικά νύχτα -αιφνιδιαστικά, μέσα στις πασχαλινές διακοπές, στις 2 τα ξημερώματα... Η δράση μας εμπόδισε την κυβέρνηση του Σημίτη να χωθεί πιο βαθιά στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ. Η δράση μας, δεν υπάρχει αμφιβολία, μπορεί να γονατίσει την κυβέρνηση του Καραμανλή -την κυβέρνηση της Γιαννάκου, του Πολύδωρα και του Βουλγαράκη δηλαδή.

Σωτήρης Κοντογιάννης



Ο κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ

Η αίθουσα ήταν γεμάτη από νωρίς. Όλοι νέοι. Άλλοι υποψήφιοι "γιάπηδες", άλλοι "μικροί" τεχνοκράτες, άλλοι μελλοντικοί ηγέτες, άλλοι απλώς "ανήσυχοι" νέοι ...

Το ιδιότυπο ραντεβού είχε δωθεί στο αμφιθέατρο του Υπ. Εξωτερικών. Όλοι περίμεναν τη στιγμή που θα συναντήσουν το Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, τον κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ. Η ημερίδα ξεκινά με 4 θεωρητικούς να μας εξηγούν τί είναι και τί δεν είναι το ΝΑΤΟ. Η υπόθεση αρχίζει και γίνεται βαρετή, λόγια χιλιοακουσμένα και κενά από ανθρώπους που δεν ήθελαν να σε κάνουν να καταλάβεις, αλλά μονάχα μίλαγαν γιατί έτσι τους είπαν ότι πρέπει να κάνουν για να καλύψουν το χρόνο της συνάντησης -ή τουλάχιστον έτσι δείχναν-. Η κατάσταση αρχίζει να χειροτερεύει όταν ήρθε η σειρά των συμμετεχόντων νέων να εκφράσουν τις απορίες των. Εκεί αποδείχτηκε του λόγου το αληθές. Ουδείς κατάλαβε τί έλεγαν τόση ώρα εκεί πάνω οι 4 θεωρητικοί. Πάλι η κουβέντα κατέληξε στα ελληνοτουρκικά ...

Οι περισσότεροι βαριούνται. Φαίνεται. Και τί δεν θα έδιναν για ένα παγωμένο Freddoccino στην πλ. Κολωνακίου !!! Τότε λοιπόν, πάνω σε μία ημι-κωματώδη κατάσταση επέρχεται η "κάθαρσις". Ο κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ ... Η ημερίδα αρχίζει να αποκτά το χαμένο ενδιαφέρον της.

Ξεκινόντας ο εισηγητής της εκδήλωσης μας ενημερώνει ότι στόχος της συνάντησης είναι να γνωρίσει και να συνομιλήσει ο κ. Σέφερ με την ελληνική νεολαία. Είχε την απορία, λέει, "γιατί ο ελληνικός λαός είναι τόσο πολύ αντίθετος στο ΝΑΤΟ και τη δράση του".

Με λόγο που θύμιζε πολιτικό παρά πρώην σρατιωτικό ο κ. Σέφερ προσπαθούσε να πείσει 200 και πλεόν γουρλωμένα μάτια ότι το ΝΑΤΟ είναι ένας ανεξάρτητος στρατιωτικός μηχανισμός ο οποίος "μάχεται" για τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας του πλανήτη. Ένας οργανισμός ο οποίος απέχει πολύ από τις στρατηγικές της Ουάσινγκτον τόσο, ώστε τον τελευταίο καιρό να βρίσκεται σε σύγκρουση με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ σε ΜΜΑ και Κεντρική Ασία. Προωθεί τη συνεργασία με τη Ρωσσία και επεκτείνει τη δράση σε ολόκληρη την Ευρασιατική Ήπειρο και την Αφρική, προστατεύοντας τα δικαιώματα όλων των εθνικοτήτων και των λαών.

Το ΝΑΤΟ γενικώς αλλάζει - μεταμορφώνεται -δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς άλλωστε- από κει που βρέθηκε μετέωρο μετά την Πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, προσπαθεί τώρα στις αρχές του 21ου αιω. να γίνει ένας μηχανισμός καταπολέμησης της Διεθνούς Τρομοκρατίας και προάσπισης της Παγκόσμιας Δημοκρατίας. Με την ίδια ευκολία που προστατεύει τους Ευρωπαίους πολίτες, φροντίζει και για την ασφάλεια των μουσουλμάνων το Αφγανιστάν.

Και αφού λοιπόν μας "έβγαλε" ένα λόγο-παρουσίαση του ΝΑΤΟ γεμάτο αντιφάσεις ο κ. Σέφερ ήταν έτοιμος να ακούσει τις ερωτήσεις -απορίες των νεαρών ελλήνων.

Καμία ερώτηση ουσίας δυστυχώς ... ούτε καν για τις αντιφάσεις του ΝΑΤΟ ...
και όλοι μα όλοι απορούσαν και ρωτούσαν στα Αγγλικά, λες και γεννήθηκαν μιλώντας τα.

Κανείς δεν ρίσκαρε, δεν δυσκόλεψε, δεν στρίμωξε, δεν δημιούργησε θαυμασμό στον κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ ... Ουδείς ...

Σκεπτόμενος λοιπόν ότι δεν μπορούσα να είμαι απλώς ένας παθητικός παρατηρητής δεν ήθελα να αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη, είχα τη δυνατότητα να ρωτήσω κάτι τον κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ και θα την άφηνα να περάσει έτσι ;;;

Jamais των Jamων ...

Αφού λοιπόν προξένησα μία μικρή αναστάτωση στην αίθουσα, καθώς βλέπετε ήμουν ο μόνος που μίλησε στη μητρική του γλώσσα - και αυτή είναι τα Ελληνικά - μαζέυοντας το περίσιο θράσος μου και τον ρώτησα τα εξής :

1) Είπατε ότι η Ρωσσία απότελει "partner" του ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια στιγμή είναι βασικός εταίρος στο "ανταγωνιστικό" για το ΝΑΤΟ σχηματισμό Σύμφωνο της Σανγκάης. Αυτό κ. Σέφερ δεν αποτελεί μία αντίφαση ;;;

2) Επικρατεί τον τελευταίο καιρό σ'ολόκληρη την Ευρώπη ένα κλίμα ανησυχίας και προβληματισμού για την ολοένα και δυναμικότερη ανάπτυξη του Ισλαμισμού τόσο στην ευρωπαϊκή ήπειρο,όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Μεγάλοι διανοητές με τελευταία την κ. Φαλάτσι, εκφράζονται πλέον ανοιχτά ενάντια στον Ισλαμισμό και την επιθετική ανάπτυξη του. Πιστεύεται ότι πρέπει να ανησυχούν οι Ευρωπαίοι πολίτες για αυτην την δυναμική του Ισλαμισμού; Είναι βάσιμοι οι όποιοι φόβοι για ανάλογη ανάπτυξη της ισλαμικής τρομοκρατίας;
Πιο ειδικά, για να περάσουμε και στα καθ' ημάς, η Ελλάδα αποτελεί προκεχωρημένο σταθμό τόσο της ΕΕ, όσο και του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη Μείζονα Μέση Ανατολή, επομένως και πύλη ΕΕ-ΝΑΤΟ για την Ασία και την Αφρική -εν μέρει-. Παρατηρήται λοιπόν, ότι ο μεγάλος όγκος των Ασιατών κυρίως μεταναστών προς την Ευρώπη περνάει υποχρεωτικά από την Ελλάδα και πολύ εξ αυτών μένουν σ'αυτήν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα μεγάλο μέρος αυτών δηλώνουν μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. Αν συνδυάσουμε και το γεγονός ότι παρατηρήται τόσο στα Βαλκάνια και την Τουρκία μια αναζωπύρωση του φονταμενταλιστικού Ισλάμ, όσο και στις χώρες του Μαγκρέμπ, πιστεύετε κ. Σέφερ ότι η Ελλάς βρίσκεται υπό "μουσουλμανικό κλοιό" που μπορεί να βλάψει μακροπρόθεσμα τα κυριαρχικά της δικαιώματα τόσο σε εσωτερικό όσο και εξωτερικό επίπεδο; Με λίγα λόγια πιστεύεται ότι οι Έλληνες έχουν λόγο να ανησυχούν από την παράλληλη ανάπτυξη ισλαμισμού και ισλαμική τρομοκρατίας;

3) Και μια τρίτη ερώτηση αν δεν σας πειράζει κ. Σέφερ. Μας περιγράψατε πριν από λίγο με τον τρόπο σας τον οργανισμό τον οποίο έχετε την τύχη να ηγείσθε, μας μιλήσατε εν ολίγοις για μία ΜΗ αστυνομική δύναμη, η οποία στο όνομα της Διεθνούς Ασφάλειας και της Παγκόσμιας Δημοκρατίας επεμβαίνει όπου την καλούν παρέχοντας προστασία και ασφάλεια. Ξέρετε αυτή η θέση μου θυμίζει κάτι από Θουκυδίδη (στο σημείο αυτό έκανα άθελά μου σχεδόν όλο το αμφιθέατρο να γυρίσει το κεφάλι προς τη μεριά μου) και συγκεκριμένα την αιτία έναρξης ίσως του φονικότερου και καταστροφικότερου αδελφοκτόνου πολέμου της Παγκόσμιας Ιστορίας -του οποίου τις συνέπειες έμεις οι Έλληνες βιώνουμε έως σήμερα- του Πελ/κου Πολέμου. Είναι το σημείο που οι Κερκυραίοι θέλοντες να ανεξαρτητοποιηθούν εντελώς από τη Μητρόπολή τους Κόρινθο, καλούν την Αθήνα να μεσολαβήσει για να το επιτύχουν. Όλοι -θέλω να πιστεύω- γνωρίζουμε λίγο πολύ τη συνέχεια. Για να γίνω πιο σαφής. Πιστεύεται κ. Σέφερ ότι ο ρόλος που έχει επιδωθεί το ΝΑΤΟ σήμερα δύναται να οδηγήσει στη δημιουργία ενός αντίπαλου σχηματισμού, αναλογικά με την εξαναγκαστική εμπλοκή της Σπάρτης στο πεδίο του πελ/ιακού πολέμου ελέω της πολιτικής των Αθηνών, οδηγώντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ανθρωπότητα σε έναν νέο "Ψυχρό Πόλεμο" ή ακόμη χειρότερα σε μία νέα Παγκόσμια Σύρραξη ;;;

Όπως καταλαβαίνετε μετά τη βουβαμάρα που ακολούθησε, ο ατάραχος κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ είπε:

1) Πόλυ σωστή η παρατήρησή σου. Αλλά το ΝΑΤΟ δεν αισθάνεται ότι το Σύμφωνο της Σανγκάης λειτουργεί ανταγωνιστικά προς αυτό. Αντιθέτως προωθούμε τη συνεργασία τόσο με τη Ρωσσία όσο και με τη Κίνα.

2) (Εδώ ξεκινάει η αναπόληση των παιδικών του χρόνων όπου "κάποιοι κακοί" τρομοκράτες κάναν συνεχώς αεροπειρατίες και οι οποίοι τύχαινε να είναι και "λίγο" μουσουλμάνοι και ... γενικά το ΝΑΤΟ αγαπαεί και προστατεύει τους Μουσουλμάνους ... και δεν μπορείς να κατακρίνεις ολόκληρη θρησκεία για χάρη μιάς μικρής φανατικής αντιδραστικής μειοψηφίας ...) But... please my time is realy short, so if somebody else wants to ask sth...

3) Next question please ...

Όπως καταλαβαίνετε φίλες και φίλοι η προάσπιση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας σταματάει έκει που ξεκινάει το συμφέρον ...

Και σίγουρα αυτός που φταίει δεν είναι ο αγαπητός κατα τ' άλλα κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ, αλλά ο ίδιος ο οργανισμός που διοικεί. Ένας σχηματισμός-προϊόν των συμφερόντων του χθες, γέννημα των αναγκών του περασμένου αιώνα και που τώρα προσπαθεί να βρει το ρόλο στο σημερινό παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Είναι σαν να περνάς την "κρίση" των 30 στα 50 ...

Τί λέτε κ. Γιαπ ντε Χούουπ Σέφερ ...

Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΡΠΙΟΥ

« Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος »

«Τιμή σ’αυτόν που λέει ότι είναι Τούρκος», αναφέρει ο εθνικός ύμνος της γείτονος. «Σ’αυτόν που λέει ότι είναι» και όχι σ’αυτόν που είναι ! Και τούτο γιατί η Τουρκία είναι ένα αμάγαλμα 50 διαφορετικών εθνοτήτων. Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, Έλληνες, Λάζοι, Τσέτες, Κιργάσιοι, Αρμένιοι, Ουζμπέκοι, Εβραίοι, Πομάκοι, Τουρκμένοι, Ασσύριοι, Πέρσες, Ρομά, Αζέροι, Γεωργιανοί, Τσερκέζοι, Κιζήλ-Μπάσηδες, Γορούκοι, Αφσάροι, Δερβίσες και τόσοι άλλοι συνθέτουν ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό εθνοτήτων.

«Η Δημοκρατία της Τουρκίας δεν μπορεί να είναι η γη των σεϊχηδων, των δερβίσηδων, των οπαδών και των υποτακτικών τους» συνήθιζε να λέει ο Μουσταφά Κεμάλ, Ο εβραιότουρκος ντονμές από την Θεσσαλονίκη, πατέρας της σύγχρονής Τουρκίας, που έμεινε στην ιστορία ως Αττατούρκ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, απότοκος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Προσπάθησε δε, να το επιτύχει ακρωτηριάζοντας ακόμη και την πανίσχυρη μουσουλμανική ιεραρχία, αντιτάσσοντας έναν κώδικα δημόσιας διοίκησης, βασισμένο στο ελβετικό πρότυπο (εμπνεύσεως Ιωάννου Καποδίστρια), τον οποίο επέβαλλε μετά την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους το 1923.

Αρκετές ήταν οι στιγμές στην τουρκική ιστορία, όπου η εθνική ανομοιογένεια έστρεψε την χώρα σε πόλεμο με τον ίδιο της τον εαυτό. Η γενοκτονία 1,5 εκατ. Αρμενίων το 1915, οι διώξεις των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, το ολοκαύτωμα 1 εκατ. Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καππαδοκία, Πόντος, Ρωμανία), ο συνεχιζόμενος έως σήμερα ακήρυχτος πόλεμος στις νοτιοανατολικές επαρχίες ενάντια στους Κούρδους, εξελίξει εθνοκάθαρσης 20 εκατ. ψυχών. Κατόπιν τέτοιων ενεργειών πώς να μη μένει αγεφύρωτο το χάσμα που έχει δημιουργήσει η έχθρα και χωρίζει Τούρκους με Κούρδους, Αρμενίους και εμάς. Αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους γείτονές της τα πηγαίνει καλά η Τουρκία.

Οι Σύριοι δεν έχουν ξεχάσει τη σφαγή της Αλεξανδρέττας, όταν παραχωρήθηκε στην Τουρκία το 1939, τη στιγμή που η Συρία οδηγήτο στην ανεξαρτητοποίηση. Το εχθρικό κλίμα δε, ήρθε να οξύνει η νέα εθνοκάθαρση των τελευταίων 30 χρόνων εις βάρος 4 εκατ. Αράβων της Κιλικίας και της Αντιόχειας και η δημιουργία συστήματος φραγμάτων στο τουρκικό τμήμα του Ευφράτη, που δύναται να οδηγήσει σε καθολικό έλεγχο των υδάτων του ζωοφόρου για τον Συριακό βορρά ποταμού από μέρος της Τουρκίας. Αποκορύφωμα της αντιπαλότητας των δύο χωρών υπήρξε το γενικευμένο συνοριακό επεισόδιο λίγες μόνο μέρες πριν την κρίση των Ιμίων.

Διώξεις όμως δέχονται και οι Αλεβήδες, 12 εκατ. περίπου Τούρκοι πολίτες, οι οποίοι γράφουν στην αραβική και μιλούν μία ιδιαίτερη αραβική διάλεκτο με πλούσιο το ελληνικό στοιχείο, αφού εξαναγκάζονται δια της βίαςνα μιλούν και να γράφουν στην τουρκική. Δεν διστάζουν μάλιστα να ισοπεδώνουν αλεβήτικα χωριά σ’ολόκληρη τη Μικρά Ασία, για αν τους «στιβάζουν» στα αστικά κέντρα, χειραγωγώντας κατ’αυτόν τον τρόπο ευκολότερα.

Η ταυτότητα των Τούρκων

Όταν οι πρώτοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Μικρά Ασία ήταν πολύ λίγοι σε σχέση με το γηγενή ελληνίζοντα πληθυσμό (20.000 έναντι 12 εκατ.). Γρήγορα όμως, ο τουρκικός λαός απαρτίστηκε από Έλληνες, οι οποίοι μετά από μία μακροχρόνια διαδικασία αλλοιώσεων και μεταλλαγών, κατέληξαν να προσχωρήσουν στον Τουρκισμό. Η εθνογέννεση των Τούρκων αποτέλεσε, ταυτοχρόνως, και την εξωτερίκευση του αρνητικού της δικής μας ψυχής. Η Ελληνίδα ψυχή, αφού γέννησε και χάρισε στην Οικουμένη το Φως του Απόλλωνος ανακυκλώθηκε στην χθόνια αμορφία της Ανατολής παράγοντας τον «Τούρκο», το τέκνο του Σκότους της Εκάτης.

Πι Τούρκοι, ως σάρκα από τη σάρκα μας, κατελειμένοι από τη μανία για εξουσία και κυριαρχία, έχτισαν μία αχανή αυτοκρατορία, όπου οι ρόλοι ήταν καθορισμένοι με ακρίβεια και ακαμψία. Όσο λοιπόν, αυτή επεκτεινόταν, τόσο εκείνοι αποκτούσαν μια πλατιά πρακτική βάση να στηρίζουν τη φιγούρα του κυρίαρχου πολεμιστή. Όταν όμως ξεκίνησε η βαθμιαία συρρίκνωσή της η βάση αυτή άρχισε να υφίσταται ρωγμές. Ρήγματα που οδήγησαν στην διαμόρφωση μιας ιδιαίτερης κατάστασης στα βάθη της τουρκικής ψυχής, όπου έμελλε να αποτελέσει την οδυνηρότερη των εμπειριών. Στην καρδιά της αυτοκρατορίας τους, στην Μ. Ασία, τα χριστιανικά έθνη των Ελλήνων και των Αρμενίων παρά την αντιξοότητα των συνθηκών, προόδευσαν και σταδιακά ανήλθαν στην κορυφή της οικονομικής ηγεσίας της. Αποδεικνύοντας στους Τούρκους εμπράκτως ότι τα ιδεώδη της εξουσίας και της κυριαρχίας δεν είναι στην πραγματικότητα η αληθινή δύναμη, αλλά οι περιφρονημένες αξίες των ραγιάδων είναι εκείνες που εγκλείουν την πραγματική δύναμη.

Στις αρχές του 20^ου αιώνα στη Μ. Ασία τα έθνη των ραγιάδων θριάμβευαν από κάθε άποψη. Η εμπειρία αυτής της μετατροπής, των ραγιάδων σε πραγματικούς κυρίαρχους, έθετε σε αναθεώρηση τις βάσεις του εξουσιασμού και της κυριαρχίας της τουρκικής ψυχής. Οι δύστυχοι οι Τούρκοι όμως δεν μπορούσαν να στρίψουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Απάντησαν, λοιπόν, με τα προγράμματα των Νεότουρκων, τα οποία προέβλεπαν δίχως ενδοιασμό την ολοκληρωτική εξόντωση των χριστιανικών εθνών της Μ. Ασίας.

Η εποχή εκείνη ήταν που θεμελίωσε τη σημερινή έχθρα των δύο λαών. Τότε ο Έλληνας είδε στον Τούρκο τον αποτρόπαιο εχθρό και όχι τον χαμένο εξ αίματος αδελφό, όπως είναι στην πραγματικότητα. Οι νέες που συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά τα ολοκαυτώματα Ελλήνων και Αρμενίων (1 εκατ. και 1,5 εκατ. αντίστοιχα) οδήγησαν την τουρκική ταυτότητα σε κρίση. Η έννοια «Τούρκος» υπάρχει μόνο σε σχέση με τον «ραγιά», αφού ο ραγιάς έπαψε να υφίσταται, τότε και ο Τούρκος παύει να υπάρχει.

Διότι, όπως η Εκάτη δεν υφίσταται όπως ο Απόλλων, έτσι και ο Τούρκος, επειδή είναι δεν ριζώνει σε πραγματικές αξίες, δεν είναι αυτόφωτος και αυτάρκης, όπως ακριβώς η Ημισέληνος. Ο Τούρκος δύναται να αναπνέει μόνο στο μέτρο άσκησης του πάθους του για εξουσιασμό, γι’αυτό θεωρείται εξαρτημένος και ετερόφωτος. Δεν είναι ικανός να ζει ήσυχα και ειρηνικά από την ικανοποίηση των δικών του έργων, πρέπει συνεχώς να κυριαρχεί και να εξουσιάζει. Η ύπαρξή του εξαρτάται από τον ραγιά. Αντιθέτως, ο ραγιάς δεν γνωρίζει εξάρτηση απ’τον δυνάστη του. Αυτή είναι η κατάσταση που έχει οδηγηθεί η τουρκική ψυχή ζώντας συνεχώς με την αίσθηση της ασφυξίας. Όσο δεν θα υπάρχουν οι παλιοί «πατροπαράδοτοι» ραγιάδες, πρέπει στην θέση τους κάποιες ομάδες μέσα στην ίδια την χώρα να γίνουν ραγιάδες. Γι’αυτό σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης Κούρδων και Τούρκων (ενός έθνους αδελφού των Τούρκων και ιστορικά ισχυρό σύμμαχο). Οι Αλεβήδες, οι Κρυπτοχριστιανοί, οι Πόντιοι, οι Λάζοι, οι Κιρκάσιοι, οι Άραβες, οι πάσης φύσεως αριστεροί, η νεολαία των πόλεων, η φιλελεύθερη διανόηση, τα κατώτερα λαϊκά στρώματα, γίνονται οι σύγχρονοι ραγιάδες στην Τουρκία.

Η τάση του αδεισώπητου εξουσιασμού δημιούργησε αυτήν την κατάσταση στην τουρκική ψυχή, αναγνωρίζοντάς την ως την απόλυτη και καθοριστική αξία. Αυτή η κατάσταση είναι ο δημιουργός της πλέον κτηνώδους κρατικής εξουσίας. Υπό αυτές τις συνθήκες η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων έχει πάψει να λειτουργεί σύμφωνα μα τα ιδεώδη του Τουρκισμού , αποξενωμένοι από τις διάφορες εκφάνσεις του, αναζητώντες την πατρογονική ελληνική τους ρίζα.

Η τάση επέκτασης του τουρκικού κράτους συνδέεται άρρηκτα με το υπαρξιακό πρόβλημα της τουρκικής ψυχής, έχοντας μεγάλη δύναμη και βαθιές ρίζες. Δεν είναι μια απλή πολιτική επιλογή, αλλά βρίσκεται συνδεδεμένη με τα προβλήματα και τις αξεπέραστες αντιφάσεις, που προκαλείται από το γεγονός ότι το θεμέλιο της τουρκικής ταυτότητας, η υπερηφάνεια και το «μεγαλείο», είναι η λατρεία της δύναμης και της κυριαρχίας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Σήμερα όμως, ο αρχέγονος συνδετικός κρίκος που λυσσαλέα προσπάθησε να πριονίσει ο Αττατούρκ πριν από 80 και πλέον έτη – η μουσουλμανική θρησκεία – παίρνει εκδίκηση. Το Ισλαμικό Κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (ποντιακής καταγωγής), ιδιοκτήτη ενός εκ των μεγαλύτερων βιομηχανικών ομίλων της χώρας και υψυλόβαθμος τέκτων (33^ου βαθμού), το οποίο πρεσβεύει την επαναξιολόγηση του ευρωπαϊκού ονείρου και της δυτικότροπης πορείας που χάραξε ο Αττατουρκ, επιδιώκοντας την επαναφορά στις παραδοσιακές αξίες και τους ρόλους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο κ. Ερντογάν αποτελεί πιστός της Ελληνοτουρκικής Φιλίας και του οράματος του Τουργκούτ Οζάλ για μία νέο-οθωμανική αυτοκρατορία, εκτηνώμενη από την Αδριατική και το Ιόνιο έως το Βόρειο Ιράκ και τη Συρία, όπου Τούρκοι, Έλληνες, Κούρδοι και άλλες 80 εθνότητες ή θρησκευτικές μειονότητες θα συνυπάρχουν ως Οθωμανοί Πολίτες ενός σύγχρονου θεοκρατικού κράτους εκκοσμικευμένου ισλαμικού χαρακτήρα, χωρισμένου σε θρησκευτικά «μιλέτια», υπακούοντας στις επιδιώξεις του Σχεδίου Κίσσινγκερ για την Ανατ. Μεσόγειο και τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών Ανατολικής Μεσογείου» αλά Τούρκα. Ίσως έτσι να εξηγείται και η «αναπάντεχη» εκλογή του ως Πρωθυπουργός , καταρρίπτοντας εν μια νυκτί ολόκληρη την κεμαλική πολιτική σκηνή της γείτονος.

Σίγουρα η παρουσία του κ. Ερντογάν στην εξουσία έχει μετριάσει κάπως την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του κεμαλισμού, που πλεόν εκπροσωπούνται μονάχα από τους «Γκρίζους Λύκους» και την στρατιωτική ηγεσία. Οι κεμαλιστές έπειτα από 80 χρόνια εξουσίας χάνουν τον έλεγχο των εσωτερικών εξελίξεων. Ενώ, ο Πρωθυπουργός νιώθει πολύ αδύναμος απέναντι στους κεμαλιστές στρατηγούς, που εξακολουθούν να κυβερνούν. Η πολιτική φιλίας που προσπάθησε να εντατικοποιήσει ο κ. Ερντογάν αποτελούσε σωσίβια λέμβο γι’αυτόν. Το βαθύ κράτος όμως του κεμαλισμού με τις συνεχόμενες προκλήσεις πέτυχε την μετατροπή της «Ελληνοτουρκικής Φιλίας» σε πολιτική μηδενικού κόστους και μηδενικού ρίσκου για την Τουρκία. Κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη για την Ελλάδα, αφού η αστάθεια της γείτονος αναζητεί τέτοιου είδους λύσεις. Η Ευρώπη δεν μπορεί να προσφέρει πολλά στον κ. Ερντογάν, άλλωστε και ο ίδιος δεν επιθυμεί την ένταξη της χώρας του στην ΕΕ, αλλά την άλωση του κεμαλικού κράτους, δηλαδή, επιθυμεί την ένταξή της Τουρκίας τόσο όσο χρειάζεται για να υπερισχύσει στο εσωτερικό, εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές που θα επιφέρουν οι διαδικασίες ένταξης στην Ένωση. Η Ουάσιγκτον από την άλλη , δεν βλέπει θετικά το φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό του ισλαμιστή ηγέτη. Άλλωστε αυτή ήταν και η αιτία διάλυσης του φιλοευρωπϊκού σχηματισμού των Τζεμ και Οζάν το 2001, καθώς επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η όσον το δυνατό μικρότερη επιρροή των Βρυξελλων στην Άγκυρα, αφού σε διαφορετική περίπτωση η ΕΕ θα μετατρεπόταν σε ισχυρό γεωπολιτικό παίκτη στην Μέση Ανατολή. Ενώ, την ίδια στιγμή , στόχο της Μόσχας αποτελεί η εξουδετέρωση κάθε προσπάθειας τουρκικής επιρροής στους μουσουλμανικούς ή τουρκογενείς πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας ή κάθε απόπειρα τουρκικού ελέγχου των δρόμων του «μαύρου χρυσού» των Κασπιανών Πετρελαίων.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Κάπου εκεί μες στο συμφερτό των εξελίξεων βρίσκεται η χώρα μας, ως άμεσος αποδέκτης των κραδασμών των καθεστωτικών αλλαγών της γείτονος. Η κυβέρνηση Καραμανλή κράτησε μία μάλλον μετριοπαθή πολιτική κατά τις διαπραγματεύσεις εισόδου της Τουρκίας στην Ένωση , το 2005. Ενώ, θα μπορούσε να πιέσει τον κ. Ερντογάν σ’όλα τα ανοιχτά πεδία μεταξύ των δύο χωρών (υφαλοκρυπίδα, casus belli, κυπριακό, Θράκη, Χάλκη κα), κερδίζοντας έστω το ελάχιστο δυνατό (και να μείνει στην ιστορία). Αντιθέτως, επέλεξε την οδό της μετριοπάθειας και εν πλήρη αρμονία οι δύο «κουμπάροι» οδήγησαν εκ του ασφαλούς την Τουρκία στην είσοδό της σε καθεστώς ενταξιακών διαπραγματεύσεων μ’ένα χρονικό ορίζοντα 15ετίας. Η χείρα βοηθείας του κ. Καραμανλή προς τον κ. Ερντογάν πιθανον να στηρίζεται στη βούληση του δεύτερου για μη είσοδο της χώρας του στην ΕΕ ως πλήρες μέλος, αλλά μάλλον υπό ένα προνομιακό καθεστώς ειδικής σχέσης, που θα του επιτρέψει να γίνει κύριος των εσωτερικών εξελίξεων της χώρας του, αλλώνοντας την κεμαλική στρατοκρατία μια για πάντα, εγκαθιστώντας ένα καθεστώς ιδιότυπης Ισλαμικής Δημοκρατίας, βασισμένης στις αρχές της καλής γειτονίας με τις χώρες που την περιβάλλουν. Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι έχει να κερδίσει η Ελλάς υπό αυτήν την προοπτική, βάση επιλογών του κ. Καραμανλή;

Λογικά ο κ. πρωθυπουργός πιστεύει στο λύσιμο των διακρατικών ζητημάτων με τη γείτονα μέσω των πιέσεων, που θα δεχθεί, της ΕΕ προς χάριν της εναρμόνισή της με τα πανευρωπαϊκά πρότυπα. Εν ολίγοις, δεν εκβιάζει καταστάσεις και γεγονότα, δείχνοντας καλή πίστη στον πανδαμάτωρα χρόνο, όπου το 15ετές πέρασμα που θα αμβλύνει τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητες μεταξύ των δύο χώρων. Η επιμηθεϊκή πολιτική όμως της κυβέρνησης Καραμανλή δύναται να οδηγήσει την Ελλάδα σε ολέθρια λάθη, όπως έγινε προ λίγων μηνών με την ενεργειακή αναβάθμιση της Τουρκίας και την Υποθήκευση του ενεργειακού μέλλοντος της χώρας, αναβαθμίζοντας έναν αγωγό 36΄΄ (Κων/ολη – Αλεξ/ολη), που δεν πληρεί καμία προϋπόθεση ασφαλείας, ως βασικό αγωγό μεταφορών Φυσικού Αερίου στην Ευρώπη. Βαρύτερο δε, είναι το ατόπημα του καθορισμού των τιμών αγοράς, αφού η χώρα μας θα αγοράζει χονδρικώς από την Τουρκία φυσικού αερίου, την ίδια στιγμή που η Βουλγαρία στην ίδια τιμή το πουλάει λιανικώς, πετυχαίνοντας με δύο κινήσεις το υψηλότερο αντίστοιχο τιμολόγιο πάνω στον πλανήτη Γη.

Σίγουρα, η ανικανότητα της επιμηθεϊκής πολιτικής της ΝΔ (με τη σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης) να διαχειριστεί τις ολοένα και πιο κρίσιμες καταστάσεις που δημιουργούνται κάποια στιγμή θα αποβεί μοιραία για το μέλλον του Έθνους. Γι’αυτό πρέπει να οριστούν, αρχικά, οι θέσεις και οι αξιώσεις της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας και κατόπιν να χαρακτεί η πολιτική επίτευξής των. Παραδείγματος χάριν, αν δούμε το ζήτημα από την καθαρά εθνικού συμφέροντος σκοπιά, τότε όντως μας ενδιαφέρει η Τουρκία να μη γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, να μείνει ανοιχτή η ενταξιακή διαδικασία και να συνεχιστούν οι πιέσεις για εσωτερικές μεταλλάξεις και καθεστωτικές μεταβολές. Αν δούμε όμως, το θέμα ως Ευρωπαίοι πολίτες, δηλαδή, με γνώμονα το συμφέρον της ΕΕ, τότε μας ενδιαφέρει η άμεση παύση των ενταξιακών διαδικασιών, οι οποίες υπονομεύουν την υπόσταση της ίδιας της ΕΕ.

Ενώ, αν δούμε το ζήτημα «ωμά» πολιτικά, τότε θα πρέπει να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη της ενταξιακή διαδικασίας, τόσο ώστε να αλωθεί το στρατοκρατικό κεμαλικό κατεστημένο, αλλά να παύσει πριν προκαλέσει επιπλέον διαλυτική κρίση μέσα στην Ευρώπη.

Η στρατηγική εξημέρωσης του θηρίου έχει πλέον χρεωκοπήσει. Η Τουρκία όσο διαλλακτική δείχνει, άλλο τόσο ανυποχώρητη είναι στα μεταξύ μας ζητήματα. Επομένως, το «θηρίο» κρίνεται ανεπίδεκτο μαθήσεως. Οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να λάβουν έναν επιπλέον ρόλο «θηριοδαμαστή» - «γητευτή», πόσο μάλλον εμείς. Κατ’αυτόν τον τρόπο κρίνεται απίθανο να υλοποιηθούν οι προσδοκίες μας περί άλωσης των κεμαλιστών μέσα από την ενταξιακή διαδικασία. Κάτι που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αφού η τουρκική πλευρά παραμένει ανυποχώρητη σε θέματα όπως : της Χάλκης και των ελευθεριών του Οικουμενικού Πατριάρχη, της υφαλοκρυπίδας και του casus belli, των Γκρίζων Ζωνών και του Κυπριακού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των διώξεων των πάσης φύσεως αγωνιστών.

Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η ενταξιακή διαδικασία με τις μεταβολές που θα προκαλέσει στο εσωτερικό της γείτονος να την «ξεκοκκαλίσει» μακροχρόνια, οδηγώντας την στην αυτοδιάλυση της. Έτσι σαν το σκορπιό, που ανύμπορος πια να αμυνθεί στον εχθρό, αυτοκτονεί, η Τουρκία έχει ήδη μπει σε τροχιά διάλυσης με «δούρειο ίππο» κυρίως το Κουρδικό, όπου κάθε υποχώρηση και διαλλακτική ενέργεια θα την οδηγεί όλο και πιο κοντά στη Λύτρωση του Σκορπιού, την αυτοχειρία – την αυτοδιάλυσή της. Και μεις δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, προετοιμασμένοι για όλα, να έλθει η ώρα …

Ο Καιρός Εγγύς εστί ...

Down the path to “nowhere”

Down the path to “nowhere”

An approach to the European Reality

The EU is in confusion; No one can ignore this. The “indigestible” admission of 10 new member states, the European’s constitution fiasco and the reactions for the integration of Turkey, in combination with the continuous “sinking” of the European Economy, are leading it with mathematic precision, to split. The big and rapid changes of the last three years in the EU have led to the creation of a new political map of Europe. The two “NO’s” in the corresponding referendums of France and Holland, regarding the European constitution, genuinely constitute historical turn-points for the future of the Union and not only: The political leadership in two countries of the narrow European core, which supported vigorously the approval of European constitution against the popular will was entirely defeated. Therefore, the phenomenon of divergence of European populations from their elected leaderships is also obvious. This phenomenon has created a “crack” – that may turn out to be disastrous - between electoral bodies and the political elite. A “crack” which if it does end soon, it will cause a very serious crisis in the representation of the entire Europe.

The Elite of Brussels presented itself with an extortion sense and totalitarian attempt in guidance of the European populations, and any parallelism with propagandistic and “Goebbelic” type practices would mean nothing in front of this deficiency of Democracy. The Euro-bureaucracy was presented shrug of the Democracy, indicating a decorative role for the populations of Europe, a ratification of pre-determined decisions.

The European Union model (one of the most socially cruel in the western world) is in crisis, particularly its core, the Euro-zone. The main responsible party of this crisis is the directorate of the EU, which is not as many believe, Brussels, but the European Central Bank (ECB). The incontrollable ECB has only one aim: the fighting of the financial inflation and not the economic recession - obeying obviously biddable in the commands of the Treaty of Maastricht. So it adopts policies that worsen the already high unemployment, in order to reduce the already low inflation. The ECB applies an extreme Monetarism as it has not been applied never and nowhere before in the world. The Pact of Stability has suppressed any kind of financial flexibility while the European leaderships are trying to decrease the deficits even in periods of long lasting and deep recession. The ECB is applying the most inflexible monetary policy, is keeping the interest-rates stagnant when the economies of Euro-zone are infested by the recession. Despite the calls so much from the OECD, as much as from IMF, the ECB does not only decrease the interest-rates, but it threatens that it will increase them. In this way any kind of political blend is suppressed, and any effort of confrontation of circular fluctuations, with the Pact of Stability. So actually the “abusive” monetarism is materialised into practice, exceeding even the monetarism of Milton Friedman. Consequently, the “NOs” of French and Dutch population are not a clue of refusal of the European Completion, but a refusal of the “immaterial” technocracy of Brussels’ Elite and the Euros-bureaucracy.

A Consequence of this crisis is the appearance of split tendencies of European Centre-left parties. Particularly, the Socialist Coalitions of France, Germany and Italy are in danger of dissolution (here we should not be deceived by the hard electoral victory of this last one - with only 25000 votes- in the previous elections of April '06, something that for sure does not quarantine the smooth governing of the neighbour country). When in 1989 the arrangement of Real Socialism collapsed, the communistic parties were isolated, while the Centre-left adhered in European Ideal. Thus a bureaucracy was constituted in Brussels. A bureaucracy with a social democratic political logic but with an absolutely blurred economic philosophy, who in her effort to accelerate the unification of Europe, it delivered the “Euro” in the exclusive jurisdiction of central banks, who adhered it, in the most extreme monetarism. It was created so, a political elite based in the most contradictory ideological bases and the most contradictory policy. This elite evangelized a reallocation of social resources while it was reducing continuously the resources for redistribution. And while it was defended the social state it tolerated the application of monetary policy that increased continuously the unemployment. The Centre-left parties so, approaching what suffered the Communists in 1989; the collapse of their entire ideological building in which they based their political influence and their hegemony in the European societies.

The mass enlargement of the EU with ten new states and with other six almost in brink (Croatia, Turkey, Bulgaria, Romania, Ukraine, Bardaska) not only boycotts the vision of Completion, but it contributes the creation of a Europe with two speeds. On the one side the French -German axis and on the other side all the other states in a role of outcast.

We find itself, therefore, in front of the start of transient period of 2-3 years, where the changes will become so fast that we might not retain them. In Europe, it is forecasted, that many Centre-left parties are going to split while the stands of Centre-right parties are going to be strengthened. It is also obvious that USA and Britain will become much more distant from Europe, while the ethnocentric priorities will come back in the limelight in parallel with the recede of the federalist opinions.

Those changes however, will not lead to suspension of the union of Europe, but they will give an alteration in process of convergence of national states and national priorities, but not in the prospect of suppression or their weakening. The role of the national leaderships and national governments will be again sovereign, while on the contrary the role of cross-national Euro-bureaucracy will recede. The countries-members which are ready to promote themselves to the essential reformation in their interior and also able to support afterwards them in European level, will acquire advantage. Precedence as well, will acquire all the countries that will be ready to practise active national diplomacy in Europe, with intention the redefinition of unification in base of national convergences or in international level, in order to upgrade their national translocation in Europe.

It only remains to be seen which will be the first country of Union that will raise the “flag” of sedition against the Euro-bureaucracy and technocratic elite of Brussels, denouncing her hard antisocial monetarist policy, withdrawing from Euro-zone and the “clamp” of EMU, proposing at the same time, the suppression of Maastricht and also the Pact of Stability, the abandonment of idea of federal state and the aid of effort of increase the EUs rhythm of growth.

If Europe wants to increase those rhythms of growth, it should acquire elasticity in the employment market in combination with policies that will give the possibility to citizens to acquire skills and qualifications, which are essential for their work. It should release the markets of products and capital, to advance very fast in the opening of markets of telecommunications, electricity and financial services, which should be accompanied by tax motives for the creation of market of financing capital (venture capital). Meanwhile, if the tax competition between the member-states be promoted, it will press the public wastefulness’ and deficits, strengthening thus the enterprises, contracting finally the increase of businesses.

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ . . .

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ . . .

Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ

& ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ

Οι διάφορες πολιτικές ιδεολογίες και οι αντίστοιχες παρατάξεις και κόμματα που τις εκφράζουν δεν είναι παρά διαφορετικές μεταξύ τους απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Αιτήματα, όπως περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, διαφορετικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, διαφορετικό ρόλο του κράτους, ήταν για μεγάλο διάστημα κυρίαρχα. Βάση των απαντήσεων που έδιδαν σε αυτά τα ζητήματα διαμορφώθηκαν οι πολιτικές παρατάξεις και τα αντίστοιχα κόμματα, που κυριαρχούν έως σήμερα.

Δεκαπέντε και πλέον χρόνια μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», το ζήτημα «δεξιότερα ή αριστερότερα» εξακολουθεί να υφίσταται και να καλλιεργείται από τα ίδια τα κόμματα, κυρίως σε περιόδους πόλωσης, για να χειραγωγούν τους υποστηρικτές τους, απομακρύνοντάς τους από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους (ανεργία, ακρίβεια, εγκληματικότητα κ.α) και το φλέγον ζήτημα της διατήρησης της ακεραιότητας της χώρας μας.

Σήμερα, παρατηρείται στην εγχώρια πολιτική σκηνή το φαινόμενο της άνθησης των κομμάτων, ενώ οι παρατάξεις που εκπροσωπούν έχουν δύσει μαζί με τον 20^ο αιώνα, ο οποίος τις γέννησε. Οι τρεις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις – Συντηρητική, Δημοκρατική, Κομμουνιστική – οριοθετούν εδώ και έναν αιώνα περίπου τον πολιτικό βίο της χώρας. Τα αδιέξοδα όμως, που αντιμετωπίζουν, θέτουν πλέον ανοιχτά σε κίνδυνο όχι μόνο την ενότητα του πυρήνα τους, αλλά και την ίδια την ύπαρξή τους.

Μία αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε από τον Οκτώβριο του 1993 για όλα τα κόμματα της χώρας, καθώς στις τότε εκλογές οι Έλληνες βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με ένα μοναδικό φαινόμενο : τα πέντε ισχυρότερα κόμματα, που διεκδικούσαν την ψήφο τους, είχαν όλα ασκήσει η συμμετάσχει στην άσκηση εξουσίας κατά τη διάρκεια των 19 μεταπολιτευτικών χρόνων· και όλα είχαν αποδειχθεί «λίγα», «ανεπαρκή» και «ανίκανα» να κυβερνήσουν. Εισέπραξαν έτσι την ανάλογη λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως εκδηλώθηκε στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Επιπλέον, το διεθνές περιβάλλον συνέβαλε στην επέκταση και ενδυνάμωση της δυσαρέσκειας των πολιτών προς τα κόμματα. Η πτώση των Κομμουνιστικών Καθεστώτων, η μετάλλαξη του Καπιταλισμού σε Πλουτοκρατία, η Παγκοσμιοποίηση και η μετεξέλιξή της σε Αστυνομοκρατία, η κατάρρευση της Ευρώ-Ελίτ των Βρυξελλών και η κρίση της Κεντροαριστεράς έχουν επηρεάσει και τον ελληνικό λαό, οδηγώντας τα κόμματα σε αδιέξοδες καταστάσεις. Η διογκωμένη κρίση αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων έχει ήδη μετατραπεί σε κρίση των αντίστοιχων παρατάξεων με τις όποιες καταλυτικές συνέπειες για τον πολιτικό βίο της χώρας.

Εδώ, θα ήταν σκόπιμο να τονίσουμε ότι η έννοια της παράταξης είναι πολύ ευρύτερη από εκείνη του κόμματος, το οποίο σε μία δεδομένη ιστορική στιγμή την εκπροσωπεί κοινοβουλευτικά. Έχουμε φτάσει, λοιπόν, σήμερα οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας να χάνουν τα παραδοσιακά ερείσματα και να βλέπουν το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο να αδειάζει επικίνδυνα. Ενώ, την ίδια στιγμή η κοινωνική σύνθεση των εκλογικών τους βάσεων διαφοροποιείται ριζικά με αποτέλεσμα τα παραδοσιακά τους επιχειρήματα να μη βρίσκουν ανταπόκριση ούτε και στα πιο αυστηρώς επιλεγμένα κομματικά ακροατήρια .

Πιο συγκεκριμένα, η συντηρητική παράταξη αντλούσε τη δύναμή της και εξασφαλίζει την ενότητά της από τους εξής ιστορικούς λόγους : το αντικομμουνιστικό μένος, τα Ανάκτορα, τον ξένο παράγοντα και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η πτώση του Κομμουνισμού, η αποτυχημένη απόπειρα εμπλοκής της βασιλικής οικογένειας στα δημόσια πράγματα το καλοκαίρι του 1993, η στροφή των Αμερικανών – ελέω επικράτησης των Δημοκρατικών του Μπ. Κλίντον – προς την κεντροαριστερά σ’ολόκληρη την Ευρώπη και η στροφή των μεγαλοεπιχειρηματιών προς την πιο «περιποιητική» κεντροαριστερά, οδήγησαν στην σταδιακή απώλεια όλων των ερεισμάτων της Συντηρητικής παράταξης. Ενώ, αν προσθέσει κανείς και το μόνιμο πρόβλημά της αναζήτησης ικανού αρχηγού-ηγέτη, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι αυτή η παράταξη οδηγείται μα μαθηματική ακρίβεια στην αφάνεια. Άλλωστε, προϊόν αυτής της κρίσης δεν ήταν και η μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας – ως ο κύριος εκπρόσωπος της Συντηρητικής παράταξης - προς τον ευρύτερο χώρο του Κέντρου, κατά τις τελευταίες εκλογές του 2004; Πολιτική βέβαια, που αναγκάζεται τώρα να αφήσει, καθώς βλέπει ότι η μετατόπισή της προς το κέντρο της δημιούργησε ρήγματα στο χώρο της παραδοσιακής δεξιάς.

Η Δημοκρατική παράταξη, απ’την άλλη, αντλούσε πάντοτε την ισχύ της και τη γοητεία της από : το Βενιζελισμό, τον κοινωνικά ριζοσπαστικό λόγο των Κοινωνιολόγων του Αλ. Παπαναστασίου, την αποδοχή των κηρυγμάτων του ΕΑΜ, τον αυταρχισμό της Δεξιάς, την αντίθεσή της με τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών και τις χαρισματικές φυσιογνωμίες των ηγετών της. Όμως, η οκταετής επικράτηση των Εκσυγχρονιστών του Κων. Σημίτη στα πράγματα της Δημοκρατικής παράταξης την οδήγησε σε κρίση. Η προσχώρηση στην αμερικανοκινούμενη Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά μετέτρεψε την επιθετική της εθνική πολιτική, που παραδοσιακά υποστήριζε, στην αρχή του «δεν διεκδικούμε τίποτα»· του οράματος της κοινωνικής δικαιοσύνης σε ανάγκη κοινωνικού εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης, υιοθετώντας τον κοινωνικά ανάλγητο «μονεταρισμό» (τον πλέον άκρατο νέο-φιλελευθερισμό)· των αντιαμερικανικών και σοσιαλιστικών ιαχών σε απροκάλυπτη εύνοια του αμερικανικού Imperium και των εγχώριων οικονομικών συμφερόντων, επισπεύδοντας την εδραίωση του άκρατου καπιταλισμού, της πλουτοκρατίας, στην χώρα μας. Ενώ, έχασε το «ισχυρό της χαρτί» το λαοπρόβλητο ηγέτη-εγγυητή της ενότητάς της, καθώς τόσο η ατυχής παρένθεση της εκσυγχρονιστικής πτέρυγας του Κων. Σημίτη, όσο και ο «λίγος» - όπως χαρακτηρίζεται – Γ. Παπανδρέου ο νεότερος σήμερα, δεν προμηνύουν και τις ευνοϊκότερες των καταστάσεων. Και αν λάβουμε υπόψιν τη γενικότερη κρίση της Κεντροαριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μετά το στραβοπάτημα του Ευρωσυντάγματος, τότε βλέπουμε ότι δεν φαίνεται ικανή η δημοκρατική παράταξη να παραμείνει παράταξη.

Η Κομμουνιστική παράταξη δε, πάντοτε εξαρτούσε την ύπαρξή της από : το όραμα της παγκόσμιας επικράτησης του Κομμουνισμού, την εικόνα του «Σοβιετικού Παραδείσου», την αντιαμερικανική του ρητορεία και τους αγώνες χιλιάδων τίμιων αγωνιστών που πάλεψαν και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους. Και ενώ, οι γνωστές διεθνείς εξελίξεις που ακολούθησαν το «καλοκαίρι του ‘89», απογύμνωσαν την Κομμουνιστική παράταξη από το σύνολο σχεδόν των λόγων ύπαρξή της, μη μπορώντας να ακολουθήσει μια πιο ευρωπαϊκή και εύπλαστη κατεύθυνση, όπως οι αντίστοιχες παρατάξεις σε Ιταλία και Κύπρο, όπου έχουν λαμβάνειν το 30% περίπου του εκλογικού σώματος των χωρών τους, έμεινε στην ανάμνηση των παλαιών αγώνων, τα «εικονίσματα» και τον «κομματικό πατριωτισμό», τα οποία της αρκούσαν για να εξασφαλίζει την κοινοβουλευτική της εκπροσώπησή της .Παρά όμως, την πρόσκαιρη εύνοιά της λόγω της ανανέωσης των συμβόλων του Κομμουνισμού από το Βλ. Πούτιν στη Ρωσσία, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι αναλυτές δεν αμφιβάλλουν πως το ΚΚΕ θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπο με το φάσμα της πολιτικής εξαφάνισης.

Φτάνουμε έτσι στο σήμερα, όπου τα ιδεολογικά σύνορα δεν χωρίζουν το ένα κόμμα από το άλλο. Αλλά περνάνε μέσα από τα κόμματα. Μετά την έκλειψη των τριών παλιών παρατάξεων η Ελλάς έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πολιτικές. Δύο νέες προτάσεις δράσης για την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας.

Η πρώτη των «Επικυρίαρχων», που αποτελεί μετεξέλιξη της παλαιάς πολιτικής γενιάς, ενωμένη και συσπειρωμένη υπό μία νέα πολιτική υπηρέτησης και εξυπηρέτησης του συστήματος με έντονο επιμηθεϊκό χαρακτήρα, πιστή στον «αμερικανιζέ» δικομματισμό, τον νεποτισμό και την οικογενειοκρατία. Η πολιτική των Επικυρίαρχων δημιουργήθηκε για να προστατέψει τα συμφέροντα των δημιουργών της και όχι της χώρας και του λαού. Βασίζεται στον έλεγχο των μεγάλων ομίλων ΜΜΕ, στην υποστήριξη των ισχυρών εγχώριων οικονομικών συμφερόντων της πλουτοκρατίας και στον αμερικανικό παράγοντα, του οποίου τα συμφέροντα προωθεί σε Ευρώπη και Αν. Μεσόγειο. Δημιουργήθηκε για να καλύψει τα χίλια μύρια σκάνδαλα που ταλανίζουν τα μέλη της, υφαίνοντας ένα συντεχνιακό ιστό επαγγελματιών πολιτικών, βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις και τις ύποπτες δοσοληψίες.

Η Πολιτική των Επικυρίαρχων λέει ότι πρέπει να είμαστε «λογικοί» με το θέμα του ονόματος της «Μακεδονίας», στις σχέσεις μας με την «πανίσχυρη» Τουρκία και τη «δυναμική» Αλβανία, με το Κυπριακό και την υφαλοκρηπίδα. Είναι εκείνη που απροκάλυπτα διατυμπανίζει ότι δεν αποτελεί εμπόδιο το όνομα για την είσοδο της Βαρδαρίας (ΠΓΔΜ) στην ΕΕ, ότι η Τουρκία πρέπει να γίνει μέλος της ΕΕ πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, που υπεστήριξε το σχέδιο Ανάν με θέρμη, ενώ καυτηρίασε «χονδροειδώς» τους Κυπρίους για την «ανθενωτική» τους στάση, και τα σχέδια των Αμερικανών για Βαλκάνια, Ανατ. Ευρώπη και Μέση Ανατολή, προπυλακίζοντας τη Σερβία ότι σε ενδεχόμενη διχοτόμηση της Βοσνίας ή του Κοσσυφοπεδίου, θα πρέπει να ξεχάσει την ευρωπαϊκή της προοπτική, υποστηρίζοντας την πολιτική εγκλωβισμού της Ρωσίας με τις διάφορες «πορτοκαλί» επαναστάσεις, ενώ βάλλουν κατά του Ιράν δίχως λόγο και αιτία, στο όνομα του Διεθνούς Ανθρωπισμού.

Στα πολιτιστικά θέματα επιμένει στο ότι η θέση της χώρας στην ΕΕ, επιβάλλει την άρνηση των εθνικιστικών εξάρσεων (έτσι αποκαλούν την πηγαία διάθεση του λαού να αμυνθεί στην πολιτιστική λαίλαπα της Παγκοσμιοποίησης). Πιστεύει στην κοσμικότητα του κράτους και κατ’επέκταση στο διαχωρισμό του από την Εκκλησία, δίχως ουσιαστικά επιχειρήματα, αμβλύνοντας την Ορθόδοξη ιδιαιτερότητα της χώρας μας. Θέτει εαυτόν προστάτη των «μειονοτήτων» και των «αποκλεισμένων» του κοινωνικού βίου, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τους μουσουλμάνους κ.α, στο όνομα πάντοτε των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του οκκουλτισμού και του πολυπολιτισμού.

Η δεύτερη πολιτική ακολουθεί διαφορετική οδό, την Οδό των Προμηθέων. Διακηρύσσει την Ελευθερία , την Αρετή και τη Δικαιοσύνη. Θέτει ως βασικό της πυλώνα την Αφύπνιση και την Ενότητα του Έθνους. Σύνθημά της : «συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα», προωθώντας με απλές, πραγματιστικές και κυρίως άμεσες διαδικασίες επίλυσης των ζητημάτων της χώρας. Κατακρίνει τις «ιδέες» και προωθεί τα «γεγονότα». Είναι κατά της πλουτοκρατίας και κηρύττει την αναδιανομή του πλούτου. Υψώνει τη σημαία της ουσιαστικής δραματικής αναδιάρθρωσης της δημόσιας διοίκησης και της αναβάθμισης του πολιτεύματος. Φέρνει την Ρήξη και την Ανατροπή.

Η Πολιτική των Προμηθέων λέει ότι για την τραγική κατάσταση που βρίσκονται όλα τα εθνικά θέματα της χώρας την ευθύνη φέρουμε μονάχα οι ίδιοι οι Έλληνες με την πολυετή υποχωρητικότητα μας σε όλα τα επίπεδα. Γι’αυτό προκρίνει την υιοθέτηση Εθνικής Στρατηγικής, παγίων θέσεων και διεκδικήσεων. Τρέπει το «δεν διεκδικούμε τίποτα» σε «Διεκδικούμε τα Πάντα». Τάσσεται ενάντια στην αμερικανική πολιτική, όχι δογματικά, αλλά λόγω του ότι δε συνάδει μα τα ελληνικά συμφέροντα. Κατακρίνει κάθε απόπειρα απώλεσης εδαφών ή εθνικής κυριαρχίας προς όφελος και ευημερία της ΕΕ.

Η δεύτερη πολιτική υποστηρίζει την Ευρώπη των Εθνών και όχι την γκρίζα ΕΕ της Ευρω-Ελίτ των Βρυξελλών. Είναι κατά της ΟΝΕ, ζητώντας την αποχώρηση από την Ευρωζώνη, και κατά της ΚΑΠ, ζητώντας τη δυνατότητα χάραξης Εθνικής Αγροτικής Πολιτικής.

Σχετικά με τα πολιτιστικά θέματα επιμένει στην ιδιαίτερη ταυτότητα των Ελλήνων, στο σεβασμό της Ιστορίας και του Πολιτισμού μας, στην άρνηση της πολιτιστικής ενσωμάτωσης είτε από τη Δύση, είτε από την Ανατολή, στη γέννηση ενός νέου λαϊκού πολιτισμού, στην Οικουμενικότητα του Ελληνισμού, στην Ορθόδοξη ταυτότητά μας.

Οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την πρώτη πολιτική, των Επικυρίαρχων, είναι η ετερόκλητη, με βάση τα παλιά κριτήρια, συμπαράταξη των αυτόεπονομαζόμενων ως «διανοούμενων» (δήθεν πνευματικοί άνθρωποι – ψευτοπροοδευτικοί) από τους χώρους του ΚΚΕ ή της της ανεξάρτητης Κομμουνίζουσας Αριστεράς, του Συνασπισμού ή της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, και των νέο-φιλελεύθερων. Επεκτείνεται δε, στο σύνολο σχεδόν της Αριστεράς, το τμήμα της ΝΔ που γέρνει προς το κέντρο (οι Καραμανλικοί της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και οι Μητσοτακικοί Φιλελεύθεροι), τους λεγόμενους Ευρωπαϊστές του ΠΑΣΟΚ (οι Εκσυγχρονιστές του κ. Σημίτη και οι υποστηρικτές του Γ. Παπανδρέου του νεότερου, επιθυμούν την τροπη του ΠΑΣΟΚ στο αντίστοιχο εν Ελλάδι του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ· κίνηση που προσπαθούν να επιτύχουν και μέσω της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρόεδρο της οποίας τελεί ο Γ. Παπανδρέου, σε παγκόσμιο επίπεδο για το Σοσιαλιστικό Κίνημα). Ενώ, βασικές μη κομματικές δυνάμεις της παραπάνω πολιτικής πρέπει να θεωρούνται τα μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ, οι παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων και οι μετανάστες.

Από την άλλην, τη δεύτερη πολιτική, των Προμηθέων, ωθούν οι υποστηρικτές του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ και του παλιού παπανδρεϊκού, η λαϊκή βάση του ΚΚΕ, κυρίως η μη οργανωμένη, εκείνοι που βίωσαν τις ιδέες της αριστεράς περισσότερο με την καρδιά παρά με τα βιβλία, που βρίσκούν στο πρόσωπο της κ. Κανέλλη και του κ. Παφίλη τους ικανότερους εκπροσώπους τους. Όλοι εκείνοι οι ανεξάρτητοι και μη της πατριωτικής αριστεράς. Ένα σημαντικό μέρος των υποστηρικτών του ΔΗΚΚΙ. Ένα τμήμα της Δεξιάς, εκείνοι που υποστηρίζουν την Ριζοσπαστική και Κοινωνική της κατεύθυνση, οι λεγόμενοι «αβερωφικοί» της Νέας Δημοκρατίας και οι παραδοσιακοί καθαρόαιμοι δεξιοί εντός ή εκτός ΝΔ. Αλλά και ένα μέρος των Ευρωσκεπτικιστών, των υποστηρικτών της Άμεσης Δημοκρατίας και των ορθώς φρονούντων Αναρχικών. Ακόμη, οι Εθνικιστές που έχουν πρότυπά τους τον Ίωνα Δραγούμη και τον Περικλή Γιαννόπουλο, οι αναρχοδεξιοί και οι αντικρατιστές τύπου Δ. Κιτσίκη, και γενικά κάθε πατριώτης δημοκράτης, που είναι πιστός των αρχών της προμηθεϊκής πολιτικής.

Αναντίλεκτα, προβάδισμα μεταξύ των δύο νέων πολιτικών φέρει εκείνη των Επικυρίαρχων, καθότι έχοντες την παλιά τους οργάνωση διαθέτουν έναν ιστό έμπειρων στελεχών, ικανών να αντιμετωπίζουν κάθε απειλή του συστήματος. Αντιθέτως, η προμηθεϊκή πολιτική έχει ως βασικό της γνώρισμα την αμορφία , αφού το μεγαλύτερο μέρος της παραμένει είτε ανένταχτο σε κάποιο κομματικό σχηματισμό ή βρίσκεται στο περιθώριο των κομμάτων όπου ανήκει. Ενώ, η μειοψηφία των υποστηρικτών της έχει βρει καταφύγιο στο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, το μοναδικό ίσως φορέα που εκφράζει απόλυτα τη δεύτερη πολιτική. Πιθανόν, στο άμεσο μέλλον να γίνουμε μάρτυρες μίας μαζικής εισροής στελεχών προς το ΛΑΟΣ, που λογικά θα εξαναγκάσει και τον έτερο πώλο, των Επικυρίαρχων, σε συνεργασία και συμπαράταξη, ακόμη και υπό έναν ενιαίο κομματικό σχηματισμό. Οπότε θα οδηγηθούμε σε ένα νέο δικομματικό σύστημα εκπρόσωπο των δύο νέων – υπό διαμόρφωση – παρατάξεων.

Κλείνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βάση γεγονότων βρισκόμαστε σε μία κατάσταση παρόμοια των αρχών του 20^ου αιώνα. Και τότε, η ελληνική πολιτική σκηνή είχε πέσει σε κρίση από την οποία εξήλθε το 1909 κατόπιν επέμβασης του στρατού (Στρατιωτικός Σύνδεσμος – Κίνημα στο Γουδί) – κάτι που σήμερα κινείται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας – δίνοντας τη λύση στο πρόσωπο του Ελ. Βενιζέλου, ο οποίος έγινε η αιτία δημιουργίας ενός νέου διπόλου εξουσίας (Βενιζελικοί – Αντιβενιζελικοί), συσπειρώνοντας ολόκληρη σχεδόν την παλαιά πολιτική γενιά της εποχής εναντίον του. Μένει, λοιπόν, να δούμε ποιος θα αναλάβει να διαδραματίσει τον αντίστοιχο ρόλο στις μέρες μας, βγάζοντας την ελληνική πολιτική σκηνή από το τέλμα, οδηγώντας την στην ανανέωση και την αυτοαναβάθμισή της.

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΛΟΙΟ …

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΛΟΙΟ …

Η΄ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ

Ζούμε σε έναν κλοιό. Ολοένα αυξανόμενο. Ένα ρεύμα άκρως εξισλαμιστικό έχει εδραιωθεί τα τελευταία χρόνια στην καρδιά της Ευρώπης (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία), καθιστώντας τον Ισλαμισμό την πλέον δυναμική θρησκεία της Γηραιάς Ηπείρου.

Μία εκ των έσω εκπόρθηση, μία ειρηνική πολιτισμική «Σταυροφορία», θα μπορούσε κάποιος να πει, πως επιχειρείται στην Ευρώπη από την μουσουλμανική ΟΥΜΑ, το ισλαμικό πνευματικό διευθυντήριο. Γεγονός που έχει προκαλέσει πλείστες αντιδράσεις, καθώς και ένα κλίμα ανασφάλειας σ’όλους τους λαούς της ηπείρου. Οι μεγαλύτεροι πλέον θεωρητικοί βλέπουν αρνητικά την ολοένα αυξανόμενη δυναμική των Ισλαμιστών στην περιοχή τους, επισημαίνοντες τον κοινό φόβο της επικράτησης και υπερίσχυσής τους τόσο πολιτισμικά, όσο και βιολογικά μέσα στην επόμενη 25ετία. Πώς προέκυψε όμως αυτή η ευρωπαϊκή δυναμική του Ισλαμισμού; Η συσσώρευση μεταναστών ασιατικής και βορειοαφρικανικής προέλευσης μουσουλμανικού θρησκεύματος την τελευταία 10ετία στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπήρξε η αιτία των μεγαλύτερων ανησυχιών για το μέλλον της Ευρώπης.

Η Ελλάς αποτελεί προκεχωρημένο σταθμό της ΕΕ και ως τέτοιος είναι φυσικό να έρχεται πρώτη σε επαφή με τα μεταναστευτικά «καραβάνια» της Ασίας κυρίως, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία αποτελούν μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Σήμερα 1 στους 3 εν Ελλάδι αλλοδαπούς δηλώνει μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, ενώ αν συνυπολογίσουμε και τη μόνιμη ισλαμική απειλή της Τουρκίας θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάς βρίσκεται σε μουσουλμανικό κλοιό.

Η μόνη χώρα ίσως που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή και αντιμετωπίζει εξίσου, αν όχι ισχυρότερο, τον ίδιο «κίνδυνο» είναι το Ισραήλ. Ένα δυτικού τύπου μονοθεϊστικό κράτος το οποίο προσπαθεί να επιβιώσει εν μέσω μίας μουσουλμανικής πλημμυρίδας. Ο Ισλαμικός κίνδυνος αποτελεί κοινή απειλή για Ελλάδα και Ισραήλ και ως τέτοιος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο μέσω μίας αμφίδρομης προσπάθειας των δύο χωρών υιοθέτησης ενός κοινού σχεδίου δράσης.

Μία ευρεία Ελληνο-Ισραηλινή προσέγγιση ανασκόπησης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες σε Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειο και Μείζονα Μέση Ανατολή και συντονισμού δράσεων και ενεργειών θα αποτελούσε ενδεχομένως μία άνευ προηγουμένου γεωπολιτική συμμαχία στην ευρύτερη περιοχή της Μ.Μ.Α, λειτουργώντας ευνοϊκά στην προώθηση των εθνικών προβλημάτων των δύο λαών στα διεθνή φόρουμ και οργανισμούς. Είναι γεγονός ότι και οι δύο χώρες τον τελευταίο καιρό δέχονται έντονες πιέσεις της Διεθνούς Κοινότητας για σημαντικές υποχωρήσεις σε κρίσιμα εθνικά τους ζητήματα, όπως το «Μακεδονικό», το «Αιγαίο» και το «Παλαιστινιακό».

Η Ελλάδα για πρώτη φορά κινδυνεύει να αποκοπεί από την Ευρώπη λόγω της αναζωπύρωσης του Ισλαμισμού στην χερσόνησο του Αίμου, χάνοντας τα παραδοσιακά της ερείσματα – έστω και προσωρινά – στην Βαλκανική. Το Ισραήλ από την άλλη βρίσκεται στην ίδια θέση δεκαετίες τώρα, γεγονός, που εκ των πραγμάτων διευκολύνει την προσέγγιση. Ο κίνδυνος επικράτησης – αν δεν έχει ήδη επικρατήσει – του ακραίου ισλαμισμού σε πολλές χώρες του Μαγκρέμπ θα προκαλέσει αναμφισβήτητα ένα νέο κύκλο έξαρσης της τρομοκρατίας με θύματα Εβραίους και φυσικά την Ελλάδα, που αποτελούσε πάντα προνομιακό χώρο δράσης των Αράβων τρομοκρατών. Την ίδια στιγμή Τουρκία και Ιράν ετοιμάζονται να εισέλθουν στο club των Πυρηνικών Δυνάμεων, κάνοντας πράξη για πρώτη φορά – με την ανοχή ΗΠΑ και Ρωσσίας – την χρήση ατομικής τεχνολογίας από ισλαμικά κράτη. Ενώ το Βατικανό ανανεωμένο από την παρουσία του νέου Πάπα Βενέδικτου επιδίδεται σε μία λυσσαλέα προσπάθεια ελέγχου των διεθνών κέντρων εξουσίας είτε μέσω της συμμαχίας του με τις ΗΠΑ, είτε μέσω ΕΕ με την ανάδειξη των Χριστιανοδημοκρατών σε κυρίαρχη δύναμή της. Η πραγματοποίηση της προσπάθειας του Βατικανού θα βλάψει ανεπανόρθωτα τα Ισραηλινά και Ελληνικά συμφέροντα.

Η προσέγγιση των δύο χωρών έρχεται ως μόνη λύση, επιβεβλημένη από την ανάγκη αυτοσυντήρησης των δύο κρατών. Η συνάσπιση των δυνάμεων Ελλάδος και Ισραήλ, προϊόν πολιτικού ρεαλισμού και εθνικού συμφέροντος, μπορεί να αποτελέσει σταθεροποιητικό παράγοντα στις εξελίξεις της Μείζονος Μέσης Ανατολής. Το μισητό στην Ανατολή Ισραήλ θα μπορέσει να βρει βήμα διαλόγου και συμβιβασμού, στηριζόμενο στην φιλελληνική διάθεση των Αράβων και των λαών της Ανατολής, ενώ η Ελλάς θα μπορέσει να στηριχθεί στη δυναμική των Ισραηλινών στην διεθνή διπλωματία και το παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι, για την προώθηση των δικών της θέσεων στην ευρύτερη περιοχή. Άλλωστε η Ελλάς είναι η μόνη σταθεροποιητική δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου, χρήσιμη σύμμαχος για κάθε εταίρο της περιοχής.

Η «ρουλέτα» της γεωπολιτικής είναι εκείνη που σου υποδεικνύει τους αυριανούς σου συμμάχους. Η Ελληνο-Ισραηλινή προσέγγιση είναι η νέα πρόταση, που θα αλλάξει δραματικά τον συσχετισμό δυνάμεων και τη γενικότερη εικόνα της Μείζονος Μέσης Ανατολής τα επόμενα χρόνια