Η κεντροδεξιά απαιτεί πολιτικές συμμαχίες

Τα τελευταία χρόνια θυσιάσαμε όλοι το συλλογικό συμφέρον για το ατομικό μας

@Κώστας Πάσχος

Δυστυχώς ζούσαμε όλοι μας μια καθαρά πλαστή οικονομική, κοινωνική και πολιτική ευημερία πέραν των δυνατοτήτων μας. Ζούσαμε στη χώρα των περισσοτέρων κατά κεφαλή καγιέν και μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων στην Ευρώπη.

Ζούσαμε στη χώρα της ρηχότητας και της απόλυτης απαξίωσης της αξιοσύνης και της συνέπειας. Ζούσαμε τα τελευταία χρόνια με λάθος πρότυπα όπου είχαμε αναγορεύσει και αποδεχθεί όλοι ότι αυτοί που χρωστούν περισσότερα στην πατρίδα απαρνούμενοι την εφαρμογή των νόμων είναι οι «μάγκες».

Δυστυχώς το κόστος της ασυδοσίας και του πάρτι του νεοπλουτισμού των ολίγων το πληρώνουμε όλοι ανεξαρτήτως άσχετα από το πόσο συνεπείς ήμασταν στην πατρίδα και στη χώρα μας οι ίδιοι.

Τα τελευταία χρόνια θυσιάσαμε όλοι το συλλογικό συμφέρον για το ατομικό μας. Σήμερα έχουμε τα πρώτα δείγματα και καλά μηνύματα από την κοινωνία και τους πολίτες που εξαντλούν την υπομονή τους και την ανοχή τους για κάτι που οι ίδιοι δεν έφταιγαν αισιοδοξώντας ότι οι κακές μέρες τελειώνουν και έρχονται και καλές μέρες.

Εφαλτήριο αισιοδοξίας λέγεται αυτό και το δημιούργησαν οι ίδιοι οι πολίτες με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, με την ευπρέπεια τους και την καλοσύνη τους πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναδούν στο μέλλον αυτούς τους φαύλους κύκλους εξουσίας από ανευθυνουπεύθυνους.

Η αισιοδοξία ανατέλλει, δύοντας σιγά σιγά η μεμψιμοιρία. Τι σημαίνει αισιοδοξία; Γινόμαστε όλοι πλέον υπεύθυνοι γι’ αυτό το οποίο μπορούμε (όχι απαραίτητα θέλουμε) να επιτύχουμε, σταματάμε όλοι το στρουθοκαμηλισμό, κοιτάμε καθαρά το μέλλον και το διαγράφουμε από κοινού ακούγοντας και βλέποντας και συνεκτιμώντας τα πάντα και τους πάντες.

Σημαίνει ότι μπορούμε και έχουμε δικαίωμα σε ένα διστακτικό ακόμη χαμόγελο.

Σημαίνει ότι σταματάμε να παράγουμε λόγια και επιτέλους αρχίζουμε να παράγουμε έργα.

Σημαίνει ότι επιτέλους μπαίνουν κανόνες εξορθολογισμού των αναγκών των πολιτών και του κράτους.

Σημαίνει ότι σταματάει η ασυδοσία των ολίγων σε βάρος των πολλών.

Για να μεγαλώσει το διστακτικό χαμόγελο στα χείλη όλων μας θα πρέπει να κόμματα και οι εκφραστές του και η πολιτική στο σύνολο της να δείξουν τον ίδιο ρεαλισμό και την ίδια παρρησία που δείχνουν καθημερινά οι πολίτες στον αγώνα επιβίωσης τους.

Ο χώρος που εκφράζω και πιστεύω και υπηρέτησα όλα μου τα χρόνια χωρίς καμία παύση (όπως δυστυχώς πολλοί άλλοι) είναι η κεντροδεξιά.

Η κεντροδεξιά που θεωρώ ότι δομικά είναι η καταλληλότερη να διαχειριστεί αυτή την πολιτική λογική, να κάνει δηλαδή τη επανάσταση του αυτονόητου, να απαντήσει συγκροτημένα σε όλα τα ερωτήματα της κοινωνίας και της πατρίδας.
Αλλά για να το επιτύχει αυτό πρέπει να ξαναγίνει η ίδια συγκροτημένη.

Οι τρεις τάσεις που περιγράφουν την κεντροδεξιά σήμερα είναι αυτή της νέας Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά, της δεξιάς του Γιώργου Καρατζαφέρη και της αναφερόμενης ως κέντρο της Ντόρας Μπακογιάννη, είτε το θέλουν είτε όχι ξέρουν και οι ίδιοι ότι έχουν πολιτική, ηθική και κοινωνική ευθύνη έναντι της ιστορίας της παράταξης και της προσφοράς της στην πατρίδα να συνεργαστούν και να πορευτούν όλοι μαζί, από κοινού στο μέλλον.

Όχι με αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας αλλά με βασικό κίνητρο την κατάθεση ολοκληρωμένων προτάσεων προς την κοινωνία κλείνοντας το παράθυρο της μιζέριας και ανοίγοντας το παράθυρο της αισιοδοξίας για όλους.

Η κεντροδεξιά της σύνεσης και της συνοχής που θα γίνει κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία και θα επαναφέρει τα χαμόγελα στα χείλη των Ελλήνων.

Στη σύγχρονη ιστορία του τόπου το διακύβευμα της κεντροδεξιάς θα πρέπει να είναι: Πατρίδα υπερήφανη, με μια κοινωνία συνοχής και οικονομικά εξορθολογισμένης.

Πρέπει οι κατέχοντες στις τρεις τάσεις της κεντροδεξιάς να συγκλίνουν προγραμματικά κάνοντας από κοινού μια στρατηγική μοναδική με γνώμονα το κοινό συμφέρον του ελληνικού λαού αποποιούμενοι τις προσωπικές διαδρομές και τα προσωπικά τους οφέλη.

Πρέπει επιτέλους να ανοίξουν οι πόρτες του γηπέδου της κεντροδεξιάς να μπουν μέσα και να αξιολογηθούν ανεξαιρέτως οι πάντες αντικειμενικά χωρίς παρωπίδες προσφέροντας ο καθένας το ελάχιστο που μπορεί και αυτό δεν είναι άλλο από την πίστη και την επαναφορά στις βασικές αρχές των προγόνων μας που ήταν και είναι η βάση θεμέλιο: «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια».