''Αγανακτισμένος'' με Παπακωνσταντίνου αλλά γιατί διστάζω να κατέβω στο Σύνταγμα

Ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός Βασίλης Αδαμόπουλος, δηλώνει αγανακτισμένος τόσο με τον υπουργό Οικονομικών , όσο και με τους ''συνδικαλιστές της ελίτ'' και τους νεόπλουτους εξεγερμένους.

 

H αλήθεια είναι ότι τελευταία, κάθε φορά που βλέπω τον Παπακωνσταντίνου με πιάνει κάτι. Νιώθω το λαρύγγι μου να στεγνώνει και τις παλάμες μου να ιδρώνουν. Ιδιαίτερα όταν διακρίνω αυτό το ελαφρώς ειρωνικό υπομειδίαμα του τύπου: "Δεν πα να λέτε, εγώ θα κάνω ότι μου γουστάρει!"

Είναι ο ίδιος ακριβώς τύπος που πριν από μερικές μέρες μας "απειλούσε" ότι από τα μέσα Ιουλίου δεν θα υπάρχει σάλιο, με αποτέλεσμα να σηκωθούν από τις τράπεζες μέχρι και τα χιλιάρικα των καταθέσεων.

Για να βγει δύο μέρες μετά χαμογελαστός και να μας αναγγείλει ότι: "δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι τα λεφτά θα τα πάρουμε κανονικά!"

Αγανακτώ. Δεν το κρύβω.

Φόρος και στη γκαζόζα...

Είναι ο ίδιος τύπος που πετσόκοψε τους μισθούς και τις συντάξεις.

Ο ίδιος που έβαλε φόρο μέχρι και στη γκαζόζα.

Ο ίδιος που μας οδηγεί σε σύνταξη μετά …θάνατον.

Ο ίδιος που χαμογελαστός ορκιζόταν καμιά δεκαριά φορές ότι δεν πρόκειται να πάρει νέα μέτρα και όταν του έδειξαν τους όρκους του κατάμουτρα, απάντησε με κυνισμό: "Ε, εγώ είμαι το πρόβλημα;"(!!!)

Αγανακτώ. Και το σκέφτομαι σοβαρά εδώ και μέρες να κατεβώ κι εγώ στο Σύνταγμα και μάλιστα με την κατσαρόλα μου.

Κάθε φορά όμως που φτάνω στην πόρτα αναρωτιέμαι: Θα είμαι ευπρόσδεκτος σε αυτή τη αγανακτισμένη συγκέντρωση;

Γιατί ο Παπακωνσταντίνου (και φυσικά ο Παπανδρέου και φυσικά η τρόικα) δεν είναι οι μοναδικοί που με κάνουν να αγανακτώ.

Εκτός από τους πολιτικούς, τους νυν και τους πρώην που μας έφτασαν ως εδώ αγανακτώ και με τους…άλλους.

Συνδικαλιστές των 6000 ευρώ

Αυτούς που μονίμως είναι στο απυρόβλητο και ως αθώες περιστερές νέμονται τους κόπους των "κορόϊδων" παριστάνοντας τους ανήξερους.

Ενδεχομένως, μάλιστα να διαγκωνίζονται και για μια θέση στις πλατείες της αγανάκτησης.

Να κατεβώ λοιπόν κι εγώ στο Σύνταγμα αλλά αναρωτιέμαι:

Θα συναντήσω εκεί και άλλους αγανακτισμένους με τα ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ tours;;;;

Tους μισθούς των 6000 ευρώ κάποιων χειριστών κλάρκς στο λιμάνι και των λοιπων προνομίων των εκλεκτών της κομματοκρατίας που τώρα (κατόπιν εορτής) οι παντες αφορίζουν;;;;;

Με τις πλασματικές υπερωρίες χιλιάδων εργαζομένων του Δημοσίου και το γεγονός ότι ενώ μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις το κόστος μισθοδοσίας των υπουργείων ...αυξήθηκε (!!!!!)

Θα αγανακτήσουμε για τα πανωσηκώματα, τα παίγνια στις περιφερειακές μπαρμπουτιέρες και τα γαμησιάτικα στις Ρωσίδες, Ουκρανές και λοιπές αλλοδαπές πουτάνες που σπαταλήθηκαν τα λεφτά που παίρναμε από την Ευρώπη για να εκσυγχρονίσουμε την αγροτική παραγωγή μας;;;;

Νεόπλουτοι με ευρωπαϊκές επιδοτήσεις

Θα αγανακτήσουμε για τις πισίνες, τα κότερα, τα πανάκριβα ταξίδια, τα 4x4, τις χλιδάτες διακοπές, τα αυθαίρετα ή μη εξοχικά, τις μεζονέτες στα ΒΠ και στα ΝΠ, όπου κατέληγαν οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις που μας δίνονταν για να προσαρμοστούμε και να εκπαιδευτούμε στις νέες τεχνολογίες και φυσικά τα δανεικά κονδύλια;

Θα αγανακτήσουμε για το όργιο της φοροδιαφυγής που εκτόξευε και εκτοξεύει (και αυτή) κάθε χρόνο τα ελλείμματα και τις δανειακές μας ανάγκες;

Μόνο οι πλούσιοι φοροδιαφεύγουν σε αυτό τον τόπο και οι off shores; Ή μήπως για τη φοροδιαφυγή είναι αποκλειστικά υπεύθυνο και μόνο το κράτος που δεν πιάνει τους φοροφυγάδες;

Τα φακελάκια, τα γρηγορόσημα και τα μαύρα λεφτά σε μια χώρα που σχεδόν αυτοβούλως διέλυσε την παραγωγή της, επειδή οι πολίτες της αποφάσισαν μέσα σε ένα όργιο δανεικής ευδαιμονίας να μετατραπούν σε παρόχους υπερεκτιμημένων υπηρεσιών μας αγανακτούν;

Αυτά σκέφτομαι και διστάζω να κατεβώ.

Ψυχοθεραπεία το Σύνταγμα

Αλλά από την άλλη οι φίλοι μου με ζορίζουν.

"Έλα ρε παιδί μου, έστω για ψυχοθεραπεία! Να τα χώσουμε!!! Να βρίσουμε και τον Πάγκαλο!!! Να φάμε και κανένα σουβλάκι".

Τελικά μπορεί να περάσω…

Όμως, σουβλάκι σίγουρα δεν θα πάρω.

Όπως με πληροφόρησε αγανακτισμένος φίλος το "βρώμικο" στις καντίνες που στήθηκαν πέριξ του Συντάγματος πωλείται προς 5 Ευρώ, το ένα.

Φυσικά χωρίς απόδειξη…

TEDxAthens - 10 Policy ideas missing from Greece

Κυριάκος Πιερρακάκης

Πραγματική Δημοκρατία τώρα

 

Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.

Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι.  Ολοι μας όμως είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι  από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών... Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.

Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά.  Ομως αν ενωθούμε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας.

Πιστεύουμε ότι:

-Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων.

-Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.

-Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων.

-Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = κυβέρνηση), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον τους θα έπρεπε να είναι να μεταφέρουν τη φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας και όχι υπέρ των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος μας, όχι ακολουθώντας πιστά μονάχα τις προσταγές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τα οποία έχουν επιβάλει τη δικτατορία και την κομματοκρατία.

-Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία, η οποία οδηγεί στη βία. Κι εμείς την απορρίπτουμε.Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

-Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να εμπλουτίσει μια μειοψηφία που δεν ξέρει τις ανάγκες μας.

-Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση... Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά…
 
Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξουμε.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Παρέα με εμάς. Είναι δικαίωμά σας.

Γιατί δεν μιλάτε, ρε;

Οι μολότοφ φέρνουν ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και τίποτ’ άλλο. Δεν το έχετε καταλάβει τόσα χρόνια;

 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑIΑ δέκα χρόνια πήγαν να παρουσιαστούν δύο καινούργιες πολιτικές νεανικές ιδεολογίες. Η μία από τη λεγόμενη «γενιά του άρθρου 16» κι η άλλη από τα οργισμένα νιάτα του Δεκέμβρη του 2008. Κι οι δυο βασίστηκαν σε δύο κινήματα που ακόμα γυρεύουν τη μαζικότητά τους. Η μία δεν ήθελε την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και με μπροστάρη τον ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται ότι κέρδισε έναν μεγάλο αγώνα κατά της τότε κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και τοποθέτησε στην ηγεσία του τον Αλέξη Τσίπρα, προσπαθώντας να δείξει πως είναι το νεανικό κόμμα. Η ιστορία από κει και πέρα είναι γνωστή. Η «άνοιξη» του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν στο «καταχείμωνο» του ΠΑΣΟΚ. Εδώ που τα λέμε, η σχέση των δύο πολιτικών σχηματισμών είναι αντιστρόφως ανάλογη. Όπως βλέπουμε σήμερα τα πράγματα, το άρθρο 16 δεν ψηφίστηκε γιατί ο Παπανδρέου δεν συμμετείχε στην αναθεώρηση του Συντάγματος κι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφειλόταν στην κατακόρυφη πτώση του ΠΑΣΟΚ. Με το που ανέβηκε ο ΓΑΠ, πάνε τα διψήφια ποσοστά του Τσίπρα.

Ο ΔΕΚEΜΒΡΗΣ έχει αναλυθεί αρκετά. Έβγαλε όλες τις κοινωνικές ομάδες στη φόρα. Γιατί και η Αστυνομία, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, είναι μια κοινωνική ομάδα που πλακώνει, την πλακώνουν και προσπαθεί ν αντιληφθεί τον ρόλο της στην Ελλάδα της κρίσης. Οι ζυμώσεις που έγιναν έφεραν την ιδέα της αυτο-οργάνωσης, μια κάποια urban αισθητική και τους ηλίθιους που δολοφονούν κόσμο στη Marfin ή πυρπολούν μεροκαματιάρηδες έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. Κι αυτούς που είναι μόνοι τους. Αυτούς που έχουν αποφασίσει ότι δεν είναι ούτε Παπαρήγα ούτε Παπανδρέου. Αυτούς που πάνε όπου πάει η επιβίωσή τους.

ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΘHΚΑΜΕ στην Παπαρήγα, το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ανεβαίνει γιατί ακολουθεί τη μασονική πρακτική. Ή είσαι μαζί τους ή να κόψεις το λαιμό σου. Τέρμα. Όσον αφορά τον Καρατζαφέρη, θα ζει όσο ζει η τηλεόραση και ψήνει τους μετανιωμένους πατριώτες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ με τα ευφυολογήματά του. Οι φασίστες, όσο βασίζονται στο εθνικό αίμα μας, θα είναι ελάχιστοι. Όσο στο «οι μετανάστες μάς παίρνουν τις δουλειές», θα πρέπει να απαντούν στο ερώτημα: «ποιες δουλειές;». Και όσο στο «οι μετανάστες μάς σφάζουν», θα χάνουν το δίκιο τους, γιατί μετά κάποιος ανεγκέφαλος από αυτούς θα σφάζει έναν κακόμοιρο. Έχει η ανθρώπινη ζωή, ακόμα, τη σημασία της.

ΓΡAΦΩ OΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠAΝΩ προσπαθώντας ν’ απαντήσω στο γενικό ερώτημα των τελευταίων ημερών μετά τα έντονα κρούσματα βίας: «Μα, κάποιος δεν πρέπει να μιλήσει;» Ποιος; Οι opinion leaders παρατηρούν όσα συμβαίνουν σαν τους θεούς στην αρχαία τραγωδία. Ενώ έχουν βάλει το χεράκι τους στην ολική κρίση που ζούμε, συζητούν με το κοινό τους λες και πρώτη φορά πάτησαν το πόδι τους στη χώρα τούτη. Οι καναλάρχες ψάχνουν για αίμα, αρκεί να μην είναι το δικό τους, κι οι πολιτικοί τζογάρουν στους νεκρούς των δρόμων για να διαφυλάξουν τη θέση τους. Οι μολότοφ φέρνουν ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία και τίποτ’ άλλο. Δεν το έχετε καταλάβει τόσα χρόνια;

Η ΓΕΝΙA ΤΩΝ ZEROES είναι αυτή που γαλουχήθηκε με την ειρωνεία των μεγαλυτέρων ότι είναι απολιτίκ και ηλίθια. Είναι η γενιά που μεγάλωσε με τους φιλελεύθερους γονείς που άφησαν τον γκόμενο να κοιμάται σπίτι, τριπλασιάσαν το χαρτζιλίκι, έστειλαν το μικρό στην Αγγλία κι εξαγόρασαν έτσι την ασυλία τους. Είναι η γενιά που μεγάλωσε πιστεύοντας πως οι παππούδες της είναι πλούσιοι και κρύβουν τα μασούρια μέσα στο στρώμα. Τώρα, όμως, που όλοι αυτοί χρεοκόπησαν, δεν θα έπρεπε να αρθρώσει δημόσια τον λόγο της; Αλλιώς, όποιος συνεχίζει να πληρώνει τον λογαριασμό, θα κάνει και κουμάντο.

Ευχάριστες υποσχέσεις & ο Δρόμος της Αλήθειας

Φώτης Γεωργουλέ

 

Υπήρχαν και σωστά σημεία σε όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς για την Οικονομία. Αλλά το Ζάππειο 2 συνολικά, ήταν άλλη μια ξεκάθαρη κοροϊδία. Δεν χρειάζεται να εξετάσεις ένα-ένα τα μέτρα για να το καταλάβεις. Αρκεί να αναρωτηθείς: υπήρχε κάτι δυσάρεστο σε όσα είπε; Ούτε ένα. Θα μειώσει τους φόρους, θα μειώσει τη φορολογία των μερισμάτων, θα μειώσει το ΦΠΑ, θα επιστρέψει τα χρήματα που χρωστάει το κράτος, θα επιδοτήσει τα δάνεια πρώτης κατοικίας, θα καταργήσει το πόθεν έσχες για την οικοδομή, θα μειώσει τις ασφαλιστικές εισφορές, θα επιστρέψει την επαναεισαγωγή κεφαλαίων από το εξωτερικό χωρίς δικαιολογητικά, θα αυξήσει τις συντάξεις, θα ενισχύσει τους πολύτεκνους. Θα μοιράσει γενικά λεφτά, όπως έκαναν πάντα. Όλες οι εξαγγελίες ήταν ευχάριστες στ’ αυτιά, μόλις έφτανε στα δυσάρεστα, ο λόγος αυτομάτως γινόταν γενικός. Θα μειωθεί το κράτος, θα γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, «δεν θα υποταχθούμε στους συνδικαλιστές». Χαμογελούσαν από κάτω σαρδόνια οι βουλευτές-συνδικαλιστές κύριοι Πουπάκης, Μανώλης και λοιποί.

Μετά από πολλούς μήνες προετοιμασίας, η ΝΔ επανέλαβε τον εαυτό της. Μάζεψε μερικές προτάσεις από αυτές που ήδη κυκλοφορούν στην πολιτική αγορά, που τις λένε ήδη ακόμα και η κυβέρνηση, ακόμα και η Τρόϊκα, και τις παρουσίασε ως καινούργιες. Προσέχοντας φυσικά να επιλέξει μόνο τα ευχάριστα και τίποτα δυσάρεστο, να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Πως θα γίνει η δημοσιονομική προσαρμογή, πως θα μειωθεί η σπατάλη, πως θα μειωθεί το έλλειμμα; Θα μοιράσουμε κι άλλα λεφτά ώστε να δημιουργηθεί ανάπτυξη που θα μειώσει το έλλειμμα. Ότι κάναμε δηλαδή πάντα. Βέβαια, δεν είναι μόνο η ΝΔ που τα λέει αυτά, τα ίδια λένε όλα τα κόμματα και το μισό Πασοκ. Γι’ αυτό φτάσαμε στη χρεοκοπία. Μετά από ενάμιση χρόνο όμως κρίσης, δεν είναι ώρα να γίνουμε σοφότεροι και να αντιλαμβανόμαστε την κοροϊδία; Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει χωρίς επώδυνες αποφάσεις.

Η ΝΔ δεν διάλεξε τον δρόμο της αλήθειας, προτίμησε να κάνει αυτό που ξέρει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, ευχάριστες υποσχέσεις που οδηγούν στη χρεοκοπία. Δεν δυσαρέστησε τους ιδιοκτήτες φορτηγών, τους γιατρούς, τους φαρμακοποιούς, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους δικηγόρους, τους αγρότες, παρά λίγο να ψηφίσει αντίθετα και στη μισή ώρα παραπάνω δουλειά των δημοσίων υπαλλήλων. Ικανοποίησε τους επιχειρηματίες με τη φορολόγηση μερισμάτων, όλοι μείναμε ευχαριστημένοι. Ο Αντώνης Σαμαράς επανέλαβε προχθές το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου. Κι αν για τον δεύτερο αναρωτιόμαστε ακόμα αν επρόκειτο για παραπλάνηση ή για εγκληματική αφέλεια, για τον αρχηγό της ΝΔ δεν υπάρχουν αμφιβολίες: Μετά από ενάμιση χρόνο, όποιος λέει ευχάριστα πράγματα, όποιος καθησυχάζει, όποιος υπόσχεται μαγικές λύσεις μηδενισμού του ελλείμματος χωρίς θυσίες, κοροϊδεύει τον κόσμο.

Με αυτή την έννοια, το Ζάππειο 2 ήταν λιγότερο τίμιο κι από τις εξαγγελίες του Κ. Καραμανλή στις εκλογές του 2009. Έμοιαζε με τον Καραμανλή του 2004 που κέρδιζε τις εκλογές σε μια χώρα χωρίς προβλήματα ακόμα. Απλώς άλλαξαν οι λέξεις, η «επανίδρυση» έγινε «επανεκκίνηση». Από την ιστορία των τελευταίων 6 χρόνων, η ΝΔ δεν πήρε κανένα μάθημα, πιστεύει ακόμα ότι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι αυτόματη, ότι οι κυβερνήσεις τρώνε τα μούτρα τους και οι αντιπολιτεύσεις λένε ευχάριστες υποσχέσεις μέχρι να ‘ρθει η σειρά τους. Μόνο που πια, δεν θα υπάρχει τίποτα να παραλάβουν.

Μεγάλο κράτος, Μικρή Ελλάδα

Δημήτρης Φύσσας

 

 

Το μαγαζί «Ελλάδα» βαράει διάλυση μπροστά στα μάτια μας, διάλυση που δε βλέπω τι θα μπορούσε να την ανακόψει. Δεν αναφέρομαι σε πολιτικοκοινωνικά όπως η Κερατέα, το μεταναστευτικό, η σχέση με την ΠΓΔΜ κλπ (όλα αυτά είναι επιφαινόμενα), αλλά σε οικονομικά ζητήματα (που είναι η ουσία)- και μάλιστα στη χρεοκοπία. Το Μνημόνιο ήταν μια ευκαιρία για μια κάποια αρχή, ένα πρώτο νοικοκύρεμα. Ένα χρόνο και κάτι μετά, είναι φανερό ότι το μαγαζί «Ελλάδα» δεν τραβάει άλλο. Το Μνημόνιο δεν εκπληρώθηκε στο σύνολό του, δε διευρύνθηκε, δεν προχώρησε- αντιθέτως υπονομεύτηκε. Μόνο στους αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο φαίνεται να έχει υπάρξει μείωση, καθώς και μια ελαφρότατη κάμψη του πληθωρισμού. Συνολικά όμως η κατάσταση δεν είναι καλύτερη: η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι ο παρίας της Ευρώπης.

Το Μνημόνο εφαρμόστηκε στους αδύνατους και δεν εφαρμόστηκε στους δυνατούς. Οι συντεχνίες διατηρήθηκαν, οι πολιτικοί δε χάσανε τίποτα (διεκδικούνε κιόλας, ενώ εξακολουθούν να διατηρούν από δεν ξέρω πόσους δημόσιους υπάλληλους ο καθένας!), η ορθόδοξη εκκλησία δεν πληρώνει τίποτα (ζητάει κιόλας εξαίρεση από το πλαφόν των διορισμών!), οι υπάλληλοι στη Βουλή και στην Προεδρία της Δημοκρατίας συνεχίζουν να τα παίρνουν χοντρά, οι δικαστές ζητάνε επίσης περισσότερα (επειδή, λέει, δουλεύουν κατ΄ οίκον- στην έδρα όμως κάθε πότε ανεβαίνουν;), τα εφάπαξ και οι μισθοί των ΔΕΚΟ συνεχίζουν πλησίστια, οι εξοπλισμοί καλά κρατούν, το σκάνδαλο της ύπαρξης της ΕΡΤ διαιωνίζεται, οι επιχειρηματίες που κάνουν μπίζνες με το Δημόσιο διατηρούν τα υπερκέρδη τους, οι μονοπωλιακές κοινωνικές ομάδες διατηρούν λίγο πολύ τα προνόμιά τους, οι συνδικαλιστικές ενώσεις το ίδιο (ΕΣΗΕΑ, ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ κλπ), τα λαδώματα εξακολουθούν να είναι καθεστώς σε νοσοκομεία / εφορείες / πολεοδομίες / άδειες οδήγησης κλπ, τα κόμματα χρηματοδοτούνται πάντα από τον προϋπολογισμό, η δημόσια περιουσία παραμένει άχρηστη (μάλιστα κάθε απόπειρα πώλησής της επισύρει θρήνους), διάφορες επιχορηγήσεις δίνονται από τον προϋπολογισμό δεξιά κι αριστερά κλπ κλπ.

Ουδείς από το κατεστημένο των ισχυρών έδωσε το καλό παράδειγμα. Δεν είδα έναν πολιτικό, μητροπολίτη ή στέλεχος ΔΕΚΟ να πει «παραιτούμαι από όλες μου τις προσόδους, θα ζήσω με 1.500 €/μήνα, λόγω κρίσης». Όχι μόνο δεν έγινε αυτό, μα όλα εξακολουθούν να συγκαλύπτονται και να γίνονται όπως πριν. Οι τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή παραγράφτηκαν. Ο Εφραίμ ξαναγυρίζει στο πασαλίκι του μετά Βαϊων και κλάδων. Ο Τσουκάτος, που στο κάτω κάτω παραδέχτηκε ότι πήρε χρήματα, δε διώχτηκε. Η Βουλή συνεχίζει ν΄ απορρίπτει αιτήσεις για άρση ασυλίας βουλευτών, των οποίων το ειδικό καθεστώς (ετεροδικία - παραγραφή αδικημάτων διατηρείται, με ελάχιστα φτιασιδώματα). Τα ελλείμματα σε Δήμους που τους είχε διοικήσει το ΚΚΕ παλιότερα (Βύρωνας) ή πρόσφατα (Νίκαια) δεν είδα ποτέ να διερευνήθηκαν. Κι ούτε κανένα πλούσιο είδα να κάνει δωρεά στον κρατικό προϋπολογισμό.

Εκείνος ο πολύπαθος ιδιωτικός τομέας, που τόσο κατηγορείται από το κατεστημένο, συνεχίζει να είναι πάντα στην απέξω: οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και εργάτες, οι περισσότεροι αυτοαπασχολούμενοι, οι απολυμένοι, οι μετανάστες, οι ανύπαντρες μανάδες, οι επιχειρηματίες που προσπαθούν δίχως να έχουν σχέση με το Δημόσιο, οι μη επιδοτούμενοι αγρότες, οι συνταξιούχοι, τα στελέχη των επιχειρήσεων, οι άνεργοι νέοι που έχουν ιδέες αλλά ήδη μεταναστεύουν: μάλιστα απ΄αυτές τις ομάδες κυρίως αντλήθηκαν τα προσθετα έσοδα του Μνημονίου. Από κοντά και οι κατώτεροι, μη προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι, κακοπληρωμένοι και με μειώσεις μισθού). Και φυσικά οι άνθρωποι του κατεστημένου, για να είναι σίγουροι, συνεχίζουν να κατηγορούν και να στραγγαλίζουν τον ιδιωτικό τομέα, που ούτε χρήματα τρώει, ούτε προνόμια έχει, ενώ ζει στην αβεβαιότητα της γραφειοκρατίας, της υπερφορολόγησης, της χρεοκοπίας και της απόλυσης (επαναλαμβάνω: εξαιρώ όσες επιχειρήσεις μπιζνάρουνμε το Δημόσιο). Το κατεστημένο ελπίζει ότι τη στιγμή της τελικής διάλυσης -όταν οι κεντρόφυγες τάσεις θ΄ απελευθερωθούν και ο κόσμος, πεινασμένος και άνεργος και αγανακτισμένος, θα κατέβει στους δρόμους- ελπίζει λοιπόν ότι ο κόσμος θα στραφεί εναντίον των «κακών πλουσίων». Μόνο που δε θα έχουν βουλιάξει αυτοί την Ελλάδα.

Επειδή λοιπόν οι κατεστημένες δυνάμεις δε μπορούν/ δε θέλουν / δεν τολμάνε να πάνε μπροστά, ενώ παράλληλα διατηρούν τις κυρίαρχες θέσεις τους στην οικονομία, την πολιτική και την κοινωνία, δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε αληθινά σωστικό. Προτιμάνε να κρατήσουν τα προνόμια τους, τις παροχές, τις αργομισθίες, τις παχυλές αμοιβές, τη μονιμότητα, τη μη σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας κλπ, έστω κι αν αυτό οδηγήσει στη διάλυση της ελληνικής οικονομίας - κοινωνίας, παρά να παραιτηθούν απ΄όλα αυτά που τους χαρακτηρίζουν. Δε βλέπουν ότι με τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και τη συνακόλουθη διακοπή των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα και με την αποπομπή μας από το ευρώ, όλοι τους θα χάσουν τα προνόμια που έχουν. Δε βλέπουν ότι η (πιθανότατη) λαίλαπα που έρχεται θα συμπαρασύρει και τους ίδιους.

Όσοι πάλι είμαστε εκτός συστήματος, βλέπουμε την επερχόμενη καταστροφή, αλλά δεν μπορούμε να την αποτρέψουμε. Δεν έχουμε δύναμη στα χέρια μας. Τι πρόταση να υποβάλεις, τι λύση να προτείνεις, τι πιθανή προοπτική να διατυπώσεις; Τι προσφέρει το να γράφεις και να σε βρίζουν οι εκφραστές του κατεστημένου; ΄Ολοι οι Έλληνες θα έπρεπε να έχουμε προκρίνει την Ελλάδα, εννοώ την ελληνική κοινωνία, έναντι του Δημοσίου. Αυτό δεν έγινε. Τώρα πια, τα επίχειρα έρχονται.

Η Ευρώπη, πάλι, μάς έχει χεσμένους (δικαίως) γιατί αυτοχειριαστήκαμε: καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα σύστημα που τώρα τρώει (και χωνεύει) τη ίδια τη συλλογική έννοια «Ελλάδα». Η Ευρώπη ήταν παλιά η τελευταία μας ελπίδα, μα η Ελλάδα δε μετράει για τη Δύση όσο και όπως μέτραγε κάποτε, ώστε να μας στηρίζουν βρέξει χιονίσει. Οι μόνοι που θα μπορούσαμε να έχουμε εκπονήσει «σχέδιο Μάρσαλ» ήμασταν εμείς οι ίδιοι- και δεν το κάναμε.

Όσο για τα περί ενίσχυσης των ακραίων τάσεων στο πολιτικό φάσμα, όσο και τα περί «κυβέρνησης συνασπισμού των κομμάτων εξουσίας», εγώ τ΄ ακούω βερεσέ. Το πρόβλημά μας δεν είναι ποιοι θα κυβερνάνε, είναι τι πολιτική θα εφαρμόζουν. Και τα μείζονα ελληνικά πολιτικά κόμματα (από το ΚΚΕ μέχρι τη Νέα Δημοκρατία) είναι κρατικιστικά, έχουν στο κεφάλι τους ένα μεγάλο κράτος (δηλαδή: έχουν ευθύνη για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση). Δε θέλουν να καταλάβουν ότι όσο μεγαλύτερο είναι το κράτος, τόσο μικρότερη είναι η Ελλάδα. Οι δε εκσυγχρονιστικές δυνάμεις είναι άτολμες, κατακερματισμένες σε διάφορους σχηματισμούς ή παλιά κόμματα και χωρίς ευρύ ακροατήριο. Και τώρα πια, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ενώνονταν και βγαίναν μπροστά, δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα.

Όπως επίσης ακούω βερεσέ τις θεωρίες συνωμοσίας. Καγχάζω όταν ακούω τους πολιτικούς να κατηγορούν τις αγορές: ας διαχειριζόσουνα καλύτερα τα δημοσιονομικά, ώστε να μην έχεις ανάγκη τις αγορές ή, αν τις έχεις, να δανείζεσαι με χαμηλά επιτόκια. Καγχάζω όταν ακούω τις επιθέσεις εναντίον της τρόικας και του Μνημονίου: ας τα ΄φερνες βόλτα σωστά, ώστε να μην έχεις ανάγκη τους ad hoc μηχανισμούς στήριξης. Καγχάζω όταν ακούω το Μίκη Θεοδωράκη και τόσους άλλους να λένε (με τις παραλλαγές του ο καθένας) ότι οι ξένοι μάς εκδικούνται / μάς ζηλεύουνε / μάς υπονομεύουνε / μάς κάνουν πειραματόζωα κλπ κλπ, επειδή εμείς είμαστε Έλληνες με 4.000 χρόνια ιστορία, ενώ αυτοί είναι Φράγκοι / ανθέλληνες / (παραλλαγή:) ανθέλληνες Εβραίοι / εχθροί της ορθοδοξίας / φιλότουρκοι κλπ κλπ. Εμείς συνεχίζουμε να καταναλώνουμε ιστορία (και μάλσιτα στην ελληνική εκδοχή της Αιωνίου Ελλάδος), ενώ ο υπόλοιπος κόσμος ζει κατά βάση στο παρόν.

Τέλος, βερεσέ ακούω και τα περί καπιταλισμού και κρίσης. Πρώτο, άλλη αιτία είχε η κρίση στην Αργεντινή (εκεί μάλιστα έμοιαζε, κάπως, με τι δική μας)∙ επίσης, άλλη στις ΗΠΑ, άλλη στην Ισλανδία, άλλη στην Ιρλανδία κι άλλη στην Πορτογαλία (και σ΄αυτές τις χώρες, μάλιστα, φαίνεται πως μπήκε το νερό στ΄ αυλάκι για το ξεπέρασμά της). Και δεύτερο, ούτε έχουν όλες οι καπιταλιστικές χώρες κρίση. Καπιταλισμό έχει και η Ολλανδία και ο Καναδάς και η Ιαπωνία μια η Κύπρος και η Τουρκία και η Δανία και η Πολωνία και το Ισραήλ και η Ινδονησία και η Σλοβενία και η Φινλανδία: κρίση όμως δεν έχουνε. Εμείς εδώ έχουμε και παραέχουμε κι είναι δική μας, καταδική μας. Ελληνικότατη.

Ταυτίσαμε την Ελλάδα με το Δημόσιο και τώρα πια αυτό είναι αργά ν΄ αλλάξει. Μάθαμε, αντί να δουλεύουμε και ν΄αναπτύσσουμε πρωτοβουλίες, να μπαίνουμε στο Δημόσιο και να το αρμέγουμε. Τώρα λοιπόν, αγκαλιά με το Δημόσιο που τη στραγγαλίζει, η Ελλάδα, όπως την ξέραμε, τελειώνει. Τουλάχιστον όμως να θυμόμαστε τις αληθινές αιτίες αυτού του τέλους, όχι εκείνες που θα παπαγαλίζουν οι οραματιστές της δήθεν «παλιάς καλής εποχής».

Βάλαμε το ίδιο το Δημόσιο να εφαρμόσει το Μνημόνιο, δηλαδή να μειώσει και να εξυγιάνει τον εαυτό του- κάτι που φυσικά δε θα μπορούσε να γίνει. Βάλαμε δηλαδή το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Μου φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι στο όχι μακρινό χρονικό διάστημα θ΄ ακολουθήσει χρεοκοπία και, συνακόλουθα, κατάσταση ζούγκλας στην κοινωνία μας. Μακάρι να διαψευστώ, αλλά δεν το νομίζω.