Κώδωνας Κινδύνου !!!

Μετά από μια 15ετία πολιτικής ανοιχτών συνόρων η Ευρώπη αισθάνεται την ανάγκη να σταματήσει την αθρόα είσοδο νέων μελών και να καταγράψει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της.
Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο δήλωσε ότι μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας πρέπει να σταματήσει η περαιτέρω διεύρυνση της Ε.Ε. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Κεντροδεξιός υποψήφιος για την Προεδρία Νικολά Σαρκοζί τόνισαν για πολλοστή φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης. Μάλιστα ο Γάλλος πολιτικός προχώρησε στην πρόταση να καθορισθούν σαφώς ποια είναι τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα της ηπείρου μας. Την σοβαρότατη πιθανότητα να οδηγηθεί η Τουρκία σε μία ειδική σχέση με την Ε.Ε. υπαινίχθηκε και η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών μιλώντας στις 31 Ιουλίου στο σύνολο των Ελλήνων Πρέσβεων που υπηρετούν στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι η επίσημη πολιτική της χώρας μας οφείλει να λάβει υπ’ όψιν την γενικότερη ευρωπαϊκή δυσφορία για οποιαδήποτε μελλοντική διεύρυνση της Ένωσης.

Σε όλες τις χώρες της "παλιάς Ευρώπης", όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται οι 15, επικρατεί διάχυτη η ανάγκη καθορισμού και θωράκισης των συνόρων της Ευρώπης. Κορυφαίοι πολιτικοί ζητούν ανοιχτά πλέον να ξεφύγουμε από ιδεολογικές αγκυλώσεις και να δούμε κατάματα το γεγονός ότι δεν χωρούν στην Ευρώπη άλλοι οικονομικοί μετανάστες, όσο κι αν έχουμε την ανθρωπιστική διάθεση να τους βοηθήσουμε.

Έτσι παρατηρούμε την Ισπανία του Σοσιαλιστή Θαπατέρο να εκλιπαρεί - κυριολεκτικά- την ΕΕ να βοηθήσει με πλοία, περιπολίες, στρατό, αστυνομία κλπ στην θωράκιση των θαλασσίων συνόρων από τα κύματα Αφρικανών λαθρομεταναστών. Η Ιταλία με την κεντροαριστερή Κυβέρνηση του κ. Πρόντι ήταν από τις πρώτες που προσυπέγραψε την Ισπανική ανησυχία και ζήτησε στις 31 Αυγούστου να επιδείξουν όλοι οι Ευρωπαίοι αλληλεγγύη στις Μεσογειακές χώρες που προσπαθούν να επαναπατρίσουν τους λαθρομετανάστες. Και η Εργατική Κυβέρνηση της Βρετανίας απεφάσισε να περιορίσει σημαντικά την διακίνηση εργατών από την Βουλγαρία και την Ρουμανία, όταν οι δύο βαλκανικές χώρες ενταχθούν στην Ε.Ε.

Στις 25 Σεπτεμβρίου μάλιστα, οκτώ επικεφαλής κυβερνήσεων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής , υπέγραψαν επιστολή με την οποία ζητείται η συστράτευση όλων των Ευρωπαίων εταίρων για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και για την παρεμπόδιση εισόδου των πολυπληθών λαθρομεταναστών.

Ήδη η Ένωση έχει συστήσει ειδική υπηρεσία με το όνομα FRONTEX για την αυστηρή πλέον επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων και σ’ αυτήν καλούνται να συνεισφέρουν πλοία, αεροπλάνα και έμψυχο δυναμικό όλα τα κράτη – μέλη. Ταυτοχρόνως ο Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Μετανάστευσης Φράνκο Φρατίνι επέκρινε δημοσίως την Ισπανία , διότι νομιμοποίησε 600.000 λαθρομετανάστες και έτσι ενεθάρρυνε νέα κύματα οικονομικών μεταναστών από την Σομαλία και την Μαυριτανία.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η πολιτική "για μια πολυπολιτισμική κοινωνία" είτε με τη μορφή του αμερικανικού "melitng pot", είτε με τη μορφή της γαλλικής αφομοίωσης των "banlieues" προσέκρουσε στις νέου τύπου νομοθεσίες πάταξης της μετανάστευσης της ΕΕ.

Η πολιτική των "χαλαρών" εσωτερικών συνόρων - ελέω συνθήκης Σένγκεν - και ο μη καθορισμός των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, οδήγησε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα να επιβαρύνονται με χιλιάδες λαθρομετανάστες που περνούν καθημερινά τα συνορά τους. Σύμφωνα μάλιστα με το Διεθνές Κέντρο Μεταναστατευτικής Πολιτικής στη Βιέννη, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι παιρνούν λαθραία τα σύνορα της ΕΕ κάθε χρόνο.

Η θέση της Ελλάδας

Η χώρα μας μετά από εφαρμογή μίας 15ετούς πολιτικής ανοιχτών συνόρων κατέληξε από χώρα αποστολής μεταναστών σε χώρα υποδοχής κάτω από ένα βίαιο και ανεξέλεγκτο καθεστώς , δίχως τη σύμφωνη γνώμη του άμεσα πληττόμενου ελληνικού λαού.

Ο υπ. Δημοσίας Τάξης κ. Πολύδωρας πρόσφατα αποδέχτηκε το γεγονός ότι καθημερινά η Ελλάδα δέχεται περίπου 500 λαθρομετανάστες από την πλευρά της Τουρκίας εκ των οποίων μόνο 10-15% δύναται να εντοπίζουν οι Αρχές. Ενώ υποστήριξε ακόμη ότι 1.000.000 λαθρομετανάστες έχουν εισέλθει στην χώρα τα τελευταία 10 χρόνια. Σίγουρα ο αριθμός αυτός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς και εκείνους που περνούν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Οι Αρχές ενδεχομένως συστηματικά μειωμένα νούμερα γιανα μην υπάρξει κοιωνική "έκρηξη". Παρ'όλα αυτά ανεπίσημες πηγές ανεβάζουν αυτά τα νούμερα σε 2,6 εκατ μονίμως διαβιούντες αλλοδαπούς στη χώρα μας.

Μία πραγματικά ενδιαφέρουσα θέση έχει πάρει ανοικτά για τη λαθρομετανάστευση ο κ. Κων/νος Ρωμανός, καθηγητής στο παν/μιο Αιγαίου:

"... Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του νέου μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας (!)». «Αποποιείται η Ελλάδα της ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων». Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας»..."

"... Στο ως άνω άρθρο αναφέρεται ότι το 2015 κατά εκτίμηση του ΟΗΕ ο πληθυσμός της Ελλάδας θα φθάσει τα 14.2 εκατομμύρια. Κατά τις εκτιμήσεις μας τον αριθμό αυτό θα τον έχουμε προσεγγίσει πολύ κοντύτερα στο παρόν μας..."

"...Εδώ θα καταθέσουμε μία άλλη σκέψη. Οι ΗΠΑ επιδοτούν το Μεξικό προκειμένου να συντηρεί στα βόρεια σύνορά του μία ζώνη-φίλτρο που συγκεντρώνει τους μετανάστες που πορεύονται προς τις ΗΠΑ έτσι ώστε να μειωθεί η πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος προς αυτές. Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί, κατά πρόταση του γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Schilly, το Μαρόκο ως φίλτρο της αφρικανικής μετανάστευσης προς βορράν. Μήπως η Ελλάδα επιδοτείται κάτω από το τραπέζι για να παίζει ρόλο φίλτρου της μετανάστευσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Σε συνάρτηση με την τελευταία σκέψη υπάρχει ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Η Ελλάδα έχει συνυπογράψει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη συνθήκη Σέγκεν. Το ένα σκέλος αυτής αφορά την αστυνόμευση και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών της Ευρώπης, το άλλο την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από την λαθρομετανάστευση και τους όρους που πρέπει να πληρούνται προκειμένου να χορηγείται βίζα εισόδου στους αλλοδαπούς. Είναι παρά ταύτα γνωστό και δεδηλωμένο ότι το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών εισήλθαν και εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, όπου όχι μόνο δεν διώκονται ή απελαύνονται, αλλά νομιμοποιούνται. Γιατί ανέχεται η Ευρώπη αυτήν την κατάφορη παραβίαση της συνθήκης Σέγκεν εκ μέρους της Ελλάδας, αν δεν υπάρχει ειδική μυστική πρόβλεψη που να εξαιρεί την Ελλάδα από αυτό το σκέλος της συνθήκης;..."

Την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ η λαθρομετανάστευση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, μάλλον πως ήρθε η ώρα και για την Ελλάδα να λάβει ανάλογες δράσεις. Να αντιμετωπίσει ώριμα το ζήτημα και με καθαρό μυαλό να θέσει τα όρια πουμπορεί να αντέξει η κοινωνία της, πριν η μετανάστευση μεταληθεί σε θρυαλλίδα που προβλέπουν τα δυστοπικά σενάρια για το μέλλον της ...

To "Ναυάγιο" της φινλανδικής πρότασης

To "Ναυάγιο" της φινλανδικής πρότασης

«…Στο κενό έπεσε η προσπάθεια της φινλανδικής προεδρίας για την διοργάνωση έκτακτης τριμερούς συνάντησης -μεταξύ Τουρκίας, Κύπρου και τουρκοκυπριακής πλευράς- προς αποφυγή της κατάρρευσης των ήδη «ταραγμένων» ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας. Η έκτακτη συνάντηση επρόκειτο να λάβει χώρα στο Ελσίνκι την Κυριακή και τη Δευτέρα με αντικείμενο τον Κανονισμό του απευθείας εμπορίου των κατεχομένων με την ΕΕ, εν όψει της δημοσιοποίησης της κρίσιμης έκθεσης της Κομισιόν για την τουρκική πορεία την 8η Νοεμβρίου.

Βάσει των όσων μεταδίδει το Reuters, διπλωμάτες αναφέρουν πως η Τουρκία αρνήθηκε να παραστεί στη συνάντηση στο Ελσίνκι αντιδρώντας στο γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα και υπό τον φόβο ότι θα πιεστεί σε μονόπλευρες παραχωρήσεις. Στην κρίσιμη έκθεση που δημοσιεύεται στις 8 Νοεμβρίου η Κομισιόν σημειώνει τη συνεχιζόμενη άρνηση της Άγκυρας να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε πλοία και αεροπλάνα κυπριακών συμφερόντων και καλεί την Τουρκία να άρει τον αποκλεισμό έως τα τέλη του 2006 …»

Αλήθεια όμως τι είναι αυτό που επιθυμεί τελικά η κυβέρνηση Ερντογάν για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του;

Παραθέτω τα όσα προφητικά είχε υποστηρίξει προφητικά ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης πρίν από έναν χρόνο περίπου:

«…Μέσα στην Τουρκία η προοπτική ευρωπαϊκής ένταξης υποκινεί αληθινή μεταπολίτευση, δηλαδή αλλαγή καθεστώτος. Σε όλα τα υπόλοιπα υποψήφια κράτη- μέλη, πρώτα άλλαξε το αυταρχικό καθεστώς κι ύστερα ενσωματώθηκαν στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς … Σε όλες τις περιπτώσεις, πρώτα σταθεροποιήθηκε η δημοκρατία κι ύστερα μπήκαν στην Ευρώπη… Στην Τουρκία, η ευρωπαϊκή προοπτική εμφανίζεται ως μοχλός ανατροπής του στρατοκρατικού καθεστώτος, που υπάρχει ακόμα. Αυτό δεν συνέβη με κανένα υποψήφιο κράτος-μέλος ως τώρα…»

«…Στην Τουρκία όλοι φαίνονται να υποστηρίζουν σήμερα την ευρωπαϊκή ένταξη. Αλλά δεν εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα:

• Οι Κεμαλικοί προασπίζονται το κοσμικό καθεστώς της Τουρκίας, είναι φιλοδυτικοί, αλλά δεν δέχονται να εξουδετερωθεί ο ρυθμιστικός ρόλος του στρατού. Γιατί γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιοι θα διευκόλυνε την κατάλυση του κοσμικού κράτους από τους Ισλαμιστές, που συνεχώς δυναμώνουν. Έτσι, οι Κεμαλικοί θέλουν την κατάληξη της τουρκικής ένταξης, αλλά δεν θέλουν τη διαδικασία εκδημοκρατισμού που οδηγεί εκεί – δεν επιθυμούν να εξουδετερωθεί ο ρόλος του στρατού.
• Οι Ισλαμιστές θέλουν τη διαδικασία ένταξης (για να εξουδετερώσουν το ρυθμιστικό ρόλο του στρατού), αλλά όχι αναγκαστικά και την κατάληξη…
• Και η στάση των Ευρωπαίων έναντι της Τουρκίας έχει κάποιες αντίστοιχες αντιφάσεις: Στηρίζουν τους Ισλαμιστές, που αποσκοπούν στην κατάλυση του κοσμικού κράτους, για να περιορίσουν την κυριαρχία των Κεμαλιστών, που αποτελούν, όμως, την εγγύηση του κοσμικού κράτους! Οι Ευρωπαίοι θέλουν περισσότερη δημοκρατία, αλλά δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, «περισσότερη δημοκρατία» στην Τουρκία σημαίνει Ισλαμική δημοκρατία…»

«…Με άλλα λόγια, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2004, η Ευρώπη ανακοίνωσε στην Τουρκία, ότι η «πλήρης» ένταξή της, δεν θα είναι πλήρης, οι διαπραγματεύσεις μπορεί να μην καταλήξουν ποτέ, αλλά κι αν καταλήξουν επιτυχώς, η ένταξη μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ…»

«…Η Τουρκία το αποδέχθηκε, διότι η κυβέρνηση των Ισλαμιστών, ενδιαφέρεται για την διαδικασία που θα οδηγήσει στην εσωτερική μεταπολίτευση περισσότερο παρά στην κατάληξη. Και οι Κεμαλιστές, από την άλλη πλευρά, γνωρίζουν ότι η διαπραγματευτική διαδικασία μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδο και περιμένουν να εκμεταλλευτούν την «αποτυχία» των Ισλαμιστών, για να τους εκτοπίσουν από την εξουσία. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις είναι το πρόσχημα των Ισλαμιστών, για να εκτοπίσουν τους Κεμαλιστές πλήρως. Το επικείμενο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων είναι το πρόσχημα που περιμένουν οι Κεμαλικοί, για να εκτοπίσουν τους Ισλαμιστές. Έτσι, οι Ισλαμιστές της Κυβέρνησης Ερντογάν απορρίπτουν οποιαδήποτε αναφορά σε «ειδική σχέση», αν και κατά βάθος αυτό επιδιώκουν. Αν, όμως, αποδεχθούν από σήμερα την προοπτική «προνομιακής σχέσης», δεν χρειάζονται πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Αν η Τουρκία πρόκειται να κερδίσει απλώς μια «προνομιακή σχέση» με την Ευρώπη, αυτό μπορεί να το επιτύχει και με το σημερινό καθεστώς. Αλλά τους Ισλαμιστές τους ενδιαφέρει πρωτίστως, μια εσωτερική μεταπολίτευση – να αλλάξουν το καθεστώς. Και για να την επιτύχουν χρειάζονται προοπτική «πλήρους ένταξης», όχι μια «προνομιακή σχέση» που καθιστά περιττές οποιεσδήποτε επί πλέον πολιτικές μεταρρυθμίσεις…»

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην στάση της Ελλάδας λέγοντας:

«…Με πρόσχημα την τουρκική ένταξη έχουν υποκινηθεί δύο πολύ σοβαρές διαμάχες: Μία μέσα στην Ευρώπη, που αφορά το μέλλον την Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης χωρίς την Τουρκία. Και μία μέσα στην ίδια την Τουρκία, που αφορά το μέλλον του καθεστώτος της, ανεξαρτήτως Ευρώπης. Αμφότερες οι διαμάχες αυτές αφορούν της Ελλάδα. Και την αφορούν πολύ, αν και δια διαφορετικούς λόγους…

• Αν δούμε το ζήτημα πρωτίστως από τη σκοπιά του ελληνικού εθνικού συμφέροντος, τότε όντως μας ενδιαφέρει πρωτίστως να μείνει ανοικτή η ενταξιακή διαδικασία, να συνεχιστούν οι πιέσεις που κατατείνουν στην εσωτερική μετάλλαξη και στην καθεστωτική αλλαγή της Τουρκίας.
• Αν δούμε το ζήτημα πρωτίστως ως Ευρωπαίοι, με γνώμονα το συμφέρον της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, τότε μας ενδιαφέρει να σταματήσει η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, που υπονομεύει την Ενωμένη Ευρώπη.
• Κι αν δούμε το ζήτημα πολιτικά (όχι ιδεολογικά), τότε βέλτιστη είναι μια ενδιάμεση άποψη: Να προχωρήσει η ενταξιακή διαδικασία τόσο, ώστε να αποδυναμωθεί η θέση των στρατοκρατών ανεπανόρθωτα μέσα στην Τουρκία. Αλλά να σταματήσει πριν προκαλέσει διαλυτική κρίση μέσα στην Ευρώπη…»

Καταλήγω κι εγώ λέγοντας ότι δεν είναι καθόλου παράδοξη τελικά η όλη στάση της Τουρκίας. Οι γείτονες ξέρουν να «παίζουν» αριστοτεχνικά το παιχνίδι της διπλωματίας, διεκδικώντας 100 πράγματα που δεν δικαιούνται για να πάρουν όσα δικαιούνται συν 10 απ’αυτά που δεν δικαιούνται.

O Neo-Ελληνικός Δημός & και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

O Neo-Ελληνικός Δημός

& και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

«…Ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του…» (Θ. Π. ΛΙΑΝΟΣ)

Ένα από τα βασικά στοιχεία της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας των μικρών κομμάτων ήταν η επισήμανση του κινδύνου του δικομματισμού για μια δημοκρατική πολιτεία. Όταν δηλαδή τα ίδια δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, αφενός νοθεύεται το δημοκρατικό σύστημα και αφετέρου τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων δεν υποστηρίζονται όπως είναι επιθυμητό. Το κακό όμως γίνεται μεγαλύτερο όταν τα δύο μεγάλα και εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες πολιτικής σε διάφορους τομείς, π.χ. στην οικονομική ή στην εκπαιδευτική πολιτική.

Σήμερα στην Ελλάδα ο δικομματισμός δεν είναι ένα θεσπισμένο σύστημα που χορηγεί προνομιακά σε δύο κόμματα τη νομή της εξουσίας μιας χώρας. Είναι μάλλον ένα σχήμα που έχει προκύψει και που δείχνει μια μόνιμη προτίμηση που έχει εκφράσει η πλειονότητα του ελληνικού λαού (85% στις τελευταίες εκλογές). Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, χωρίς την προσφυγή σε κυβερνήσεις συνασπισμού, οι οποίες οδηγούν στην αλλοίωση εξαγγελθέντων πολιτικών προγραμμάτων και σε νόθευση βασικών αρχών. Αντίθετα, το πολυκομματικό υπόδειγμα δεν διασφαλίζει ούτε τη σταθερότητα ούτε την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.

Είναι όμως αυτό Δημοκρατία;

Δικομματισμός & Διαπλοκή, τα Σιαμαία

Το φαινόμενο της διαπλοκής και της αδιαφάνειας δεν είναι βέβαια κάτι νέο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι γνωστό ότι πριν από τέσσερις ή πέντε δεκαετίες γινόταν λόγος για τον έλεγχο της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου από «Εκατό οικογένειες του Κολωνακίου». Μετά τη Μεταπολίτευση, με την επικράτηση της Τάξης των Νέων Τζακιών, ο έλεγχος περιήλθε στα χέρια 20 ή 30 οικογενειών μεγαλοεπιχειρηματιών, με τους οποίους είναι πολύ στενά συνδεδεμένα και εξαρτημένα και τα δύο μεγάλα κόμματα.

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την Μεταπολίτευση ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εναλλάσσονται σταθερά στην εξουσία δαπανώντας πραγματικά τεράστια ποσά, προσπαθώντας να την αλληλοκαρπωθούν. Ποσά που σίγουρα ξεπερνούν κατά πολύ την κρατική χρηματοδότηση που λαμβάνουν από τον εθνικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο. Πότε όμως ελέγχθηκαν αυτά τα ποσά από το ελληνικό κοινοβούλιο; Αλήθεια υπήρξε ποτέ κανένας απολύτως έλεγχος στα οικονομικά των δύο μεγάλων κομμάτων;

Αλλά δεν είναι μόνο τα κόμματα που δεν ελέγχονται, αλλά και οι υποψήφιοί των. Πότε παρουσίασαν στην Βουλή απολογιστικά στοιχεία, τα οποία σύμφωνα με το νόμο, οφείλουν να δημοσιεύουν περιληπτικά και στον τύπο; Ξεχνάτε τον κ.Ντινόπουλο με τα πανάκριβα σποτ των τελευταίων εκλογών; Που ήταν το ΕΣΡ τότε;

Είναι γνωστό ότι θεσμικά ο δικομματισμός στηρίζεται στα πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα που έχουν ψηφίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα, και τα οποία έχουν βαφτίσει «ενισχυμένη αναλογική». Εκτός, όμως, από τα εκλογικά συστήματα η επικράτηση των δύο μεγάλων αυτών κομμάτων στην πολιτική σκηνή του τόπου εξαρτάται και από τη δαπάνη των τεράστιων ποσών που προαναφέρθηκαν. Το σημαντικότερο μέρος των ποσών αυτών προέρχεται από τις αδιαφανείς «χορηγίες» της ολιγαρχίας των οικονομικών συμφερόντων, τα οποία, παράλληλα με τα χρήματα, παρέχουν και την αμέριστη υποστήριξή τους στα δύο «κυβερνητικά» κόμματα από τα ελεγχόμενα από αυτά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο Αντιδημοκρατικός Δικομματισμός

Αν λοιπόν αυτός που εξυπηρετείται από τον δικομματισμό δεν είναι το καλό του κράτους, αλλά το ίδιο όφελος μιας μειοψηφίας της κοινωνίας μας, τότε πως μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος το πολίτευμα της χώρας; Σίγουρα όχι Δημοκρατία…

Σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη επικρατούν πολυκομματικές κυβερνήσεις. Από τη Γαλλία ως τη Δανία και από τη Σουηδία ως την Ιταλία. Έχασαν αυτές οι χώρες; Όταν το κοινοβούλιο δεν αποτελεί «τσιφλίκι»μιας ισχυρής μειοψηφίας, δεν προάγεται ο επιτυχέστερα ο δημοκρατικός και ελεύθερος διάλογος; Πότε έχουμε έλλειμμα έκφρασης και λόγου, όταν η εξουσία είναι προνόμιο λίγων ή πολλών;

Η συμμετοχή όλων των κοινωνικών απόψεων – όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τις πολιτικές παρατάξεις – στην άσκηση της εξουσίας μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου ή ακόμη καλύτερα μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνασπισμού, είναι μία υγιής αν μη τι άλλο κατάσταση, που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί ως παθογένεια. Μόνο και μόνο επειδή «δεν προάγουν την σταθερότητα του πολιτεύματος», δηλαδή οι Σουηδοί, οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πρέπει να ανησυχούν για το μέλλον του πολιτεύματος τους;

Αντιθέτως παθογένεια πρέπει να χαρακτηριστεί ο διπολισμός που καλλιεργείται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Βόρειος-Νότιος, Αριστερό-Δεξιός και ένα σωρό άλλα ανυπόστατα ψευτο-διλήμματα του τύπου άσπρο-μαύρο που πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές, με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΌΧΙ …

Ο Νeo – Ελληνικός Δημός

Αυτός ο άκαμπτος δικομματισμός των δύο εναλλακτικών, ξένος στην πατροπαράδοτη ελληνική πολυφωνία είναι τελικά το μεγάλο κακό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας;

Η εκβιαστική λογική του «μη χείρον, βέλτιστος» μόνο την αυτοαναβάθμισή μας δεν προάγει. Και αν κρίνουμε από το γνωμικό του παππού Αρίστου ότι η αρετή των αρχόντων είναι εκείνη που μας δείχνει το βαθμό επιτυχίας ενός πολιτεύματος, τότε κύριοι πολύ λυπάμαι ότι επτωχέυσαμεν, όπως θα μας έλεγε και ο θείος Τρικούπης.

Γιατί πολύ απλά όταν 13 υπουργοί διαχειρίζονται 2,5 τρις παλιές καλές δραχμούλες εκτός κρατικού προϋπολογισμού, δίχως να ελέγχονται ή να λογοδοτούν σε κάποιον, τότε το σκάνδαλο Κοσκωτά ηχεί ως ανέκδοτο στα αυτιά μας.

Πραγματικά ποιόν να αφήσεις και ποιόν να πιάσεις. Νομίζετε αν κοιτάξουμε λίγο ψηλότερα στην κορυφή είναι καλύτερα τα πράγματα; Όταν ο Πρωθυπουργός κάνει δωράκι στον θείο του Αχιλλέα 3εκατ. ευρώ χωρίς κάποιον προφανή λόγο και αιτία, διαχειριζόμενος την ελληνική ιστορία ως εμπορεύσιμο προϊόν τότε η σαπίλα φοράει φωτοστέφανο.

Και αναφέρομαι στην τραγική για όλους μας, μα τόσο αντιπροσωπευτική για μας τους Νeo-Έλληνες, υπόθεση του Τύμβου των Σαλαμινομάχων. Οικογένεια Καραμανλή και Νομαρχία Πειραιά ερίζουν για τον χώρο. Έναν χώρο σωστή χωματερή – όπως οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι αυτής της χώρας – όπου μπορεί να βρει κανείς πλάι στα οστά των Σαλαμινομάχων, των υπερασπιστών της Ευρώπης – δια στόματος Θεμιστοκλέους – έναντι στην ασιατική φαυλότητας, λιωμένες πλαστικές σαγιονάρες και διαλυμένα κουτιά Tide. Έναν χώρο που σύμφωνα με τους ειδικούς η αντικειμενική του αξία φτάνει με το ζόρι τις 165.000 ευρώ, το κράτος επιθυμεί να το αγοράσει στην πολλαπλάσια τιμή !!!

Πωλείται πατρίς, πωλείται με δόσεις, πωλείται με εκπτώσεις, όπως τονίζει χαρακτηριστικά το γνωστό άσμα. Πωλούνται τα πάντα !!! Πωλούνται ειδυλλιακές παραλίες, αιγαιοπελαγίτικα νησιά, αρχαιολογικοί χώροι, φολκλόρ παράδοση, πίστη και εθνική αξιοπρέπεια … Δικά μας είναι άλλωστε; Ο καθείς – ή καθίκης θα ήταν πιο ταιριαστό – κοιτάει την πάρτη του, τη βολεψιά του.

Όλοι φωνάζουμε ως άλλοι φαρισαίοι για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά ας μπει εμένα ο γιος μου στο δημόσιο και ας φάνε οι άλλοι αξιοκρατία. Πόσο για πτυσμό μπορεί να είμαστε όταν «λιώνουμε» αραχτοί στις υπερπολυτελείς καφετέριες με 5ευρώ το fredoccino, αλλά κλαιγόμαστε ότι δεν έχουμε δουλειά … Πόσο λογικοί μπορεί να είμαστε όταν οι μισοί από μας ξεροσταλιάζουν παρακαλώντας για μια θεσούλα σε κάποιο talent show μπας κι αρπάξουμε την καλή και βγάλουμε κανένα δίσκο, και οι άλλοι μισοί έχουμε πέσει σαν τα κοράκια πάνω από κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Και καλά ρε συ … θα πει κάποιος … για κάθε τι που συμβαίνει σ’αυτήν την χώρα φταίει ο δικομματισμός και τα παράσιτά του;

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μέσα από την αναβάθμιση ενός πολιτεύματος εξαρτάται και οι αναβάθμιση των πολιτών, γι’αυτό δεν πάσχιζε ο Περικλής και οι άλλοι πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω; Και αν το πολίτευμα υπολειτουργεί και βρίσκεται σε κατάσταση overload τότε ποιος είναι αυτός που πλήττεται από τις συνέπειες αν όχι ο ίδιος ο πολίτης;

Έτσι όταν λοιπόν ο δήμος καταλήγει να μεταλλάσσεται σ’εκείνη την άμορφη μάζα λίπους που χρησιμοποιούσαν παλιά στα χωριά για να φυλάνε τα τρόφιμα και στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως δημός. Φτάνουμε εν έτι 2006 να βιώνουμε μια δημό-κρατία και όχι μια Δήμο-κρατία.

Ο Θάνατος των δημό-γερόντων

Και τελικά καταλήγουμε εκεί όπου ξεκινήσαμε ότι ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του. Όταν η Δημοκρατία πνίγεται από τον δημό του δικομματισμού, τότε βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Ο δικομματισμός δύναται να σπάσει αν αντί για τις περίτεχνες διατάξεις που προτείνουν τα κόμματα εξουσίας, καθιερωθεί συνταγματικά η μία και μοναδική απλή αναλογική και τεθεί σε ισχύ από τις επόμενες ( και όχι τις μεθεπόμενες) εκλογές.

Mε την καθιέρωση και εφαρμογή της απλής αναλογικής από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές καταργείται αυτομάτως ο δικομματισμός και αν τα μικρότερα κόμματα -που θα συμπράξουν στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνασπισμού- τηρήσουν τα όσα σήμερα υποστηρίζουν για την πάταξη της διαπλοκής και της αδιαφάνειας και επιμείνουν στην αυστηρή εφαρμογή τόσο των νόμων που ισχύουν όσο και των όποιων νέων διατάξεων ψηφιστούν για τα θέματα αυτά στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος, οι πολυκομματικές κυβερνήσεις, τις οποίες θα στηρίζουν, θα κόψουν το δεσμό που συνδέει τα δύο μεγάλα κόμματα με τα οικονομικά συμφέροντα και με αυτά ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Οδηγώντας στον Θάνατο τους δημό-γέροντες της εξουσίας…

Φινεύς

Η ιστορία μιας αποτυχημένης Μαζορέτας

Όταν ρώτησαν πρόσφατα τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George Bush Junior αν τελικά είναι οι ΗΠΑ αυτές που νικάνε στο Ιράκ, εκείνος απάντησε με περισσή βεβαιότητα «…Οπωσδήποτε και εμείς νικάμε…». Η δήλωση αυτή ήταν αρκετή για να προκαλέσει σχεδόν την «συμπόνια» του κόσμου προς το πρόσωπο του πολιορκούμενου αμερικανού προέδρου, τη στιγμή που η εβδομάδα που μας πέρασε υπήρξε μία από τις δυστυχέστερες για την καταβαραθρωμένη αξιοπιστία του.

Σαν άλλη μαζορέτα αμερικανικού κολεγίου, που προσπαθεί να κρατήσει το ηθικό της ομάδας ψηλά, ενώ εκείνη συνθλίβεται από τον αντίπαλο, σχηματίζοντας τα γράμματα της νίκης με τις φανταχτερές φούντες της, δίνοντας φωναχτά τον ρυθμό του come back, ο αμερικανός πρόεδρος δίνει την ύστατη μάχη υπέρ της αξιοπιστίας της πολιτικής και των επιλογών του. Τη στιγμή που γνωρίζει ότι η «ομάδα» του δεν είναι αυτή που προηγείται στο σκορ δίνει το ρυθμό του come back για να κρατήσει ψηλά το ηθικό της, στην καυτή έδρα του Ιράκ. Την ίδια ώρα που οι άλλες μαζορέτες της ομάδας δεν δείχνουν την ίδια προθυμία για υποστήριξη αρχίζοντας μία-μία να αποχωρεί από το team.

Αυτή η λάθος στρατηγική στο θέμα του Ιράκ έχει κάνει τον απλό λαό των ΗΠΑ να διερωτάται φωναχτά πλέον πολλά «γιατί» τώρα τελευταία, φέρνοντας τον George σε μία πραγματικά δυσχερή θέση ενόψει των εκλογών του Κογκρέσου.

Υπάρχει κάποιος στόχος που καθιστά την περαιτέρω θυσία των αμερικανικών ζωών σημαντική; Ποιος είναι ο λόγος ακριβώς που πολεμούν και πεθαίνουν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ; Πρέπει να διαιτητεύσουν μια ακόμη εμφύλια διαμάχη;

«…Δουλειά μας είναι να αποτρέψουμε έναν μεγάλης κλίμακας εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ. Είναι μία από τις ευθύνες που αναλάβαμε από την πρώτη μέρα επέμβασης στη χώρα. Η συνεργασία μας με την κυβέρνηση Μαλίκι θα κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση έως ότου βεβαιωθούμε ότι υπάρχει κάποια πρόοδος στο θέμα. Οι εμφύλιες έριδες δεν αξίζουν, δεν φέρνουν τίποτε καλό. Αυτό πρέπει να τονίσουμε στους πολίτες αυτής της χώρας για να αποτρέψουμε έναν εμφύλιο πόλεμο να εμφανιστεί…» (George Bush)

Είναι αυτή όμως η σωστή απάντηση; Ή μήπως ο κ. Bush άφησε να οδηγηθούν εκεί τα πράγματα, για να αποτρέψει εξτρεμιστές και «τρομοκράτες» να’χουν πρόσβαση στα κέρδη των απέραντων αποθεμάτων πετρελαίου του Ιράκ; Κάθε πόσο δεν τονίζει ότι τα πετρέλαια δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον πόλεμο;

«…Πολλά παιδιά δεν πρόκειται να ξανά έχουν του γονείς τους πλάι τους, οφείλω λοιπόν σ’αυτά και στις αδικοχαμένες οικογένειές τους ότι δεν πήγε η θυσία τους μάταια…» (George Bush)

Τι πρέπει να κάνει όμως τώρα ο κ. Bush που αυξάνει τις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράκ σε 150.000 μάχιμους για να υποστηρίξει την κενή πολιτική του; Τι μπορεί να κάνει όταν το κόστος της κατοχής έχει εκτοξευθεί σχεδόν στα 340 δις $ και οι αμερικανικές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό αγγίζουν τις 3.000 και οι αγνοούμενοι ξεπερνούν τις 44.000; Ενώ έχει στοιχίσει τις ζωές πάνω από 650.000 Ιρακινών πολιτών;

Κύριε Bush αποτύχατε … η ομάδα σας δεν είναι δυνατή εκτός έδρας… όσο και αν την εμψυχώνεται ως άλλη φανταχτερή μαζορέτα εκείνη θα συνεχίζει να ηττάται… αφήστε λοιπόν τις φανταχτερές φούντες κατά μέρος και το cheerleading και στραφείτε στο modeling όπως κάθε σοβαρή μαζορέτα για να μη γράψει η ιστορία την ιστορία άλλης μίας …αποτυχημένης μαζορέτας.