O Neo-Ελληνικός Δημός & και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

O Neo-Ελληνικός Δημός

& και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

«…Ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του…» (Θ. Π. ΛΙΑΝΟΣ)

Ένα από τα βασικά στοιχεία της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας των μικρών κομμάτων ήταν η επισήμανση του κινδύνου του δικομματισμού για μια δημοκρατική πολιτεία. Όταν δηλαδή τα ίδια δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, αφενός νοθεύεται το δημοκρατικό σύστημα και αφετέρου τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων δεν υποστηρίζονται όπως είναι επιθυμητό. Το κακό όμως γίνεται μεγαλύτερο όταν τα δύο μεγάλα και εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες πολιτικής σε διάφορους τομείς, π.χ. στην οικονομική ή στην εκπαιδευτική πολιτική.

Σήμερα στην Ελλάδα ο δικομματισμός δεν είναι ένα θεσπισμένο σύστημα που χορηγεί προνομιακά σε δύο κόμματα τη νομή της εξουσίας μιας χώρας. Είναι μάλλον ένα σχήμα που έχει προκύψει και που δείχνει μια μόνιμη προτίμηση που έχει εκφράσει η πλειονότητα του ελληνικού λαού (85% στις τελευταίες εκλογές). Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, χωρίς την προσφυγή σε κυβερνήσεις συνασπισμού, οι οποίες οδηγούν στην αλλοίωση εξαγγελθέντων πολιτικών προγραμμάτων και σε νόθευση βασικών αρχών. Αντίθετα, το πολυκομματικό υπόδειγμα δεν διασφαλίζει ούτε τη σταθερότητα ούτε την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.

Είναι όμως αυτό Δημοκρατία;

Δικομματισμός & Διαπλοκή, τα Σιαμαία

Το φαινόμενο της διαπλοκής και της αδιαφάνειας δεν είναι βέβαια κάτι νέο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι γνωστό ότι πριν από τέσσερις ή πέντε δεκαετίες γινόταν λόγος για τον έλεγχο της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου από «Εκατό οικογένειες του Κολωνακίου». Μετά τη Μεταπολίτευση, με την επικράτηση της Τάξης των Νέων Τζακιών, ο έλεγχος περιήλθε στα χέρια 20 ή 30 οικογενειών μεγαλοεπιχειρηματιών, με τους οποίους είναι πολύ στενά συνδεδεμένα και εξαρτημένα και τα δύο μεγάλα κόμματα.

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την Μεταπολίτευση ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εναλλάσσονται σταθερά στην εξουσία δαπανώντας πραγματικά τεράστια ποσά, προσπαθώντας να την αλληλοκαρπωθούν. Ποσά που σίγουρα ξεπερνούν κατά πολύ την κρατική χρηματοδότηση που λαμβάνουν από τον εθνικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο. Πότε όμως ελέγχθηκαν αυτά τα ποσά από το ελληνικό κοινοβούλιο; Αλήθεια υπήρξε ποτέ κανένας απολύτως έλεγχος στα οικονομικά των δύο μεγάλων κομμάτων;

Αλλά δεν είναι μόνο τα κόμματα που δεν ελέγχονται, αλλά και οι υποψήφιοί των. Πότε παρουσίασαν στην Βουλή απολογιστικά στοιχεία, τα οποία σύμφωνα με το νόμο, οφείλουν να δημοσιεύουν περιληπτικά και στον τύπο; Ξεχνάτε τον κ.Ντινόπουλο με τα πανάκριβα σποτ των τελευταίων εκλογών; Που ήταν το ΕΣΡ τότε;

Είναι γνωστό ότι θεσμικά ο δικομματισμός στηρίζεται στα πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα που έχουν ψηφίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα, και τα οποία έχουν βαφτίσει «ενισχυμένη αναλογική». Εκτός, όμως, από τα εκλογικά συστήματα η επικράτηση των δύο μεγάλων αυτών κομμάτων στην πολιτική σκηνή του τόπου εξαρτάται και από τη δαπάνη των τεράστιων ποσών που προαναφέρθηκαν. Το σημαντικότερο μέρος των ποσών αυτών προέρχεται από τις αδιαφανείς «χορηγίες» της ολιγαρχίας των οικονομικών συμφερόντων, τα οποία, παράλληλα με τα χρήματα, παρέχουν και την αμέριστη υποστήριξή τους στα δύο «κυβερνητικά» κόμματα από τα ελεγχόμενα από αυτά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο Αντιδημοκρατικός Δικομματισμός

Αν λοιπόν αυτός που εξυπηρετείται από τον δικομματισμό δεν είναι το καλό του κράτους, αλλά το ίδιο όφελος μιας μειοψηφίας της κοινωνίας μας, τότε πως μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος το πολίτευμα της χώρας; Σίγουρα όχι Δημοκρατία…

Σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη επικρατούν πολυκομματικές κυβερνήσεις. Από τη Γαλλία ως τη Δανία και από τη Σουηδία ως την Ιταλία. Έχασαν αυτές οι χώρες; Όταν το κοινοβούλιο δεν αποτελεί «τσιφλίκι»μιας ισχυρής μειοψηφίας, δεν προάγεται ο επιτυχέστερα ο δημοκρατικός και ελεύθερος διάλογος; Πότε έχουμε έλλειμμα έκφρασης και λόγου, όταν η εξουσία είναι προνόμιο λίγων ή πολλών;

Η συμμετοχή όλων των κοινωνικών απόψεων – όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τις πολιτικές παρατάξεις – στην άσκηση της εξουσίας μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου ή ακόμη καλύτερα μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνασπισμού, είναι μία υγιής αν μη τι άλλο κατάσταση, που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί ως παθογένεια. Μόνο και μόνο επειδή «δεν προάγουν την σταθερότητα του πολιτεύματος», δηλαδή οι Σουηδοί, οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πρέπει να ανησυχούν για το μέλλον του πολιτεύματος τους;

Αντιθέτως παθογένεια πρέπει να χαρακτηριστεί ο διπολισμός που καλλιεργείται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Βόρειος-Νότιος, Αριστερό-Δεξιός και ένα σωρό άλλα ανυπόστατα ψευτο-διλήμματα του τύπου άσπρο-μαύρο που πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές, με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΌΧΙ …

Ο Νeo – Ελληνικός Δημός

Αυτός ο άκαμπτος δικομματισμός των δύο εναλλακτικών, ξένος στην πατροπαράδοτη ελληνική πολυφωνία είναι τελικά το μεγάλο κακό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας;

Η εκβιαστική λογική του «μη χείρον, βέλτιστος» μόνο την αυτοαναβάθμισή μας δεν προάγει. Και αν κρίνουμε από το γνωμικό του παππού Αρίστου ότι η αρετή των αρχόντων είναι εκείνη που μας δείχνει το βαθμό επιτυχίας ενός πολιτεύματος, τότε κύριοι πολύ λυπάμαι ότι επτωχέυσαμεν, όπως θα μας έλεγε και ο θείος Τρικούπης.

Γιατί πολύ απλά όταν 13 υπουργοί διαχειρίζονται 2,5 τρις παλιές καλές δραχμούλες εκτός κρατικού προϋπολογισμού, δίχως να ελέγχονται ή να λογοδοτούν σε κάποιον, τότε το σκάνδαλο Κοσκωτά ηχεί ως ανέκδοτο στα αυτιά μας.

Πραγματικά ποιόν να αφήσεις και ποιόν να πιάσεις. Νομίζετε αν κοιτάξουμε λίγο ψηλότερα στην κορυφή είναι καλύτερα τα πράγματα; Όταν ο Πρωθυπουργός κάνει δωράκι στον θείο του Αχιλλέα 3εκατ. ευρώ χωρίς κάποιον προφανή λόγο και αιτία, διαχειριζόμενος την ελληνική ιστορία ως εμπορεύσιμο προϊόν τότε η σαπίλα φοράει φωτοστέφανο.

Και αναφέρομαι στην τραγική για όλους μας, μα τόσο αντιπροσωπευτική για μας τους Νeo-Έλληνες, υπόθεση του Τύμβου των Σαλαμινομάχων. Οικογένεια Καραμανλή και Νομαρχία Πειραιά ερίζουν για τον χώρο. Έναν χώρο σωστή χωματερή – όπως οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι αυτής της χώρας – όπου μπορεί να βρει κανείς πλάι στα οστά των Σαλαμινομάχων, των υπερασπιστών της Ευρώπης – δια στόματος Θεμιστοκλέους – έναντι στην ασιατική φαυλότητας, λιωμένες πλαστικές σαγιονάρες και διαλυμένα κουτιά Tide. Έναν χώρο που σύμφωνα με τους ειδικούς η αντικειμενική του αξία φτάνει με το ζόρι τις 165.000 ευρώ, το κράτος επιθυμεί να το αγοράσει στην πολλαπλάσια τιμή !!!

Πωλείται πατρίς, πωλείται με δόσεις, πωλείται με εκπτώσεις, όπως τονίζει χαρακτηριστικά το γνωστό άσμα. Πωλούνται τα πάντα !!! Πωλούνται ειδυλλιακές παραλίες, αιγαιοπελαγίτικα νησιά, αρχαιολογικοί χώροι, φολκλόρ παράδοση, πίστη και εθνική αξιοπρέπεια … Δικά μας είναι άλλωστε; Ο καθείς – ή καθίκης θα ήταν πιο ταιριαστό – κοιτάει την πάρτη του, τη βολεψιά του.

Όλοι φωνάζουμε ως άλλοι φαρισαίοι για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά ας μπει εμένα ο γιος μου στο δημόσιο και ας φάνε οι άλλοι αξιοκρατία. Πόσο για πτυσμό μπορεί να είμαστε όταν «λιώνουμε» αραχτοί στις υπερπολυτελείς καφετέριες με 5ευρώ το fredoccino, αλλά κλαιγόμαστε ότι δεν έχουμε δουλειά … Πόσο λογικοί μπορεί να είμαστε όταν οι μισοί από μας ξεροσταλιάζουν παρακαλώντας για μια θεσούλα σε κάποιο talent show μπας κι αρπάξουμε την καλή και βγάλουμε κανένα δίσκο, και οι άλλοι μισοί έχουμε πέσει σαν τα κοράκια πάνω από κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Και καλά ρε συ … θα πει κάποιος … για κάθε τι που συμβαίνει σ’αυτήν την χώρα φταίει ο δικομματισμός και τα παράσιτά του;

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μέσα από την αναβάθμιση ενός πολιτεύματος εξαρτάται και οι αναβάθμιση των πολιτών, γι’αυτό δεν πάσχιζε ο Περικλής και οι άλλοι πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω; Και αν το πολίτευμα υπολειτουργεί και βρίσκεται σε κατάσταση overload τότε ποιος είναι αυτός που πλήττεται από τις συνέπειες αν όχι ο ίδιος ο πολίτης;

Έτσι όταν λοιπόν ο δήμος καταλήγει να μεταλλάσσεται σ’εκείνη την άμορφη μάζα λίπους που χρησιμοποιούσαν παλιά στα χωριά για να φυλάνε τα τρόφιμα και στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως δημός. Φτάνουμε εν έτι 2006 να βιώνουμε μια δημό-κρατία και όχι μια Δήμο-κρατία.

Ο Θάνατος των δημό-γερόντων

Και τελικά καταλήγουμε εκεί όπου ξεκινήσαμε ότι ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του. Όταν η Δημοκρατία πνίγεται από τον δημό του δικομματισμού, τότε βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Ο δικομματισμός δύναται να σπάσει αν αντί για τις περίτεχνες διατάξεις που προτείνουν τα κόμματα εξουσίας, καθιερωθεί συνταγματικά η μία και μοναδική απλή αναλογική και τεθεί σε ισχύ από τις επόμενες ( και όχι τις μεθεπόμενες) εκλογές.

Mε την καθιέρωση και εφαρμογή της απλής αναλογικής από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές καταργείται αυτομάτως ο δικομματισμός και αν τα μικρότερα κόμματα -που θα συμπράξουν στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνασπισμού- τηρήσουν τα όσα σήμερα υποστηρίζουν για την πάταξη της διαπλοκής και της αδιαφάνειας και επιμείνουν στην αυστηρή εφαρμογή τόσο των νόμων που ισχύουν όσο και των όποιων νέων διατάξεων ψηφιστούν για τα θέματα αυτά στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος, οι πολυκομματικές κυβερνήσεις, τις οποίες θα στηρίζουν, θα κόψουν το δεσμό που συνδέει τα δύο μεγάλα κόμματα με τα οικονομικά συμφέροντα και με αυτά ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Οδηγώντας στον Θάνατο τους δημό-γέροντες της εξουσίας…

Φινεύς