Η επιστροφή της Τουρκίας στην ανατολή

Μελέτη Μελετόπουλου

Δύο μείζονος σημασίας γεγονότα του Αυγούστου αλλάζουν ριζικά τη γεωστρατηγική εικόνα της Εγγύς Ανατολής.

Το πρώτο είναι η κατ' αρχάς άρνηση της Τουρκίας να επιτρέψει τη διέλευση δύο αμερικανικών νοσοκομειακών πλοίων από τον Βόσπορο, με το επιχείρημα ότι το εκτόπισμά τους ήταν μεγαλύτερο από το προβλεπόμενο στη «συνθήκη του Μοντρέ».

Το δεύτερο είναι η τουρκική πρόταση προς τη Ρωσία, τη Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία για μια «πρωτοβουλία σταθερότητας και συνεργασίας στον Καύκασο» ως μηχανισμό επίλυσης κρίσεων με προοπτική περιφερειακής συμμαχίας (ας μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία είναι κύριος εμπορικός εταίρος της Γεωργίας και η Ρωσία αντιστοίχως της Τουρκίας, σημαντικότερος πλέον και από τη Γερμανία). Σημειωτέον ότι ο αρμόδιος Αμερικανός διπλωμάτης Μάθιου Μπράιζα (Matthew J. Bryza) δήλωσε έκπληκτος και μη προειδοποιημένος για την τουρκική πρωτοβουλία.

Όλα αυτά συνοδεύθηκαν από ιταμή δήλωση του προέδρου της Τουρκίας, με την οποία οι ΗΠΑ εκαλούντο να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν πλέον να έχουν το μονοπώλιο της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Επιβεβαιώνονται έτσι όσοι υποστήριζαν ότι η (ασφαλώς χρήσιμη σε ενεργειακό επίπεδο) ελληνορωσική προσέγγιση δεν πρόκειται να θωρακίσει την Ελλάδα έναντι του τουρκικού αναθεωρητισμού: διότι στην ανασυγκρότηση της ρωσικής ισχύος η Τουρκία προσφέρει τεράστια γεωπολιτικά πλεονεκτήματα. Και καθώς η Τουρκία γνωρίζει καλά να διαπραγματεύεται, θα διεκδικήσει με επιμονή και αδιαλλαξία τη ρωσική υποστήριξη στις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις. Η Ρωσία θα ζυγίσει και αυτή ψυχρά -και χωρίς θρησκευτικές ή συναισθηματικές αναστολές- το δικό της συμφέρον. Ας ελπίσουμε ότι θύμα της διαγραφόμενης ρωσοτουρκικής προσέγγισης θα είναι μόνον οι ιδεοληψίες των αφελών και η παραφιλολογία περί του «ξανθού γένους».

Στις ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις της εποχής μας, η Ελλάδα δεν μπορεί να τηρήσει πολιτική ουδετερότητος ελβετικού τύπου. Κάτι τέτοιο αποκλείεται από την κρίσιμη γεωγραφική της θέση και από το γεγονός ότι περιβάλλεται από γείτονες με αναθεωρητικές και επεκτατικές βλέψεις.

Επίσης, δεν μπορεί να «τα έχει καλά με όλους», όπως πολλοί προτείνουν. Σ' έναν πολωμένο κόσμο, έστω και πολυπολικό, μόνον μεγάλες και ισχυρές χώρες μπορούν να ελίσσονται ανάλογα με τη συγκυρία. Μικρές χώρες με μεγάλο εμπορικό έλλειμμα και μακρά συνοριογραμμή οφείλουν να θωρακίζονται διπλωματικά, πολιτικά και στρατιωτικά, στο πλαίσιο ισχυρών συνασπισμών.

Παραδόξως, η συγκυρία ευνοεί την αναβάθμιση της Ελλάδας μέσα στους δυτικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση). Έπειτα από δύο παγκοσμίους πολέμους, κατά τους οποίους η Τουρκία υπήρξε αντίπαλος της δύσης (ή «επιτήδειος ουδέτερος»), και έναν «ψυχρό πόλεμο» κατά τον οποίο παρ' ολίγον να τινάξει στον αέρα τη νατοϊκή συμμαχία με τον αναθεωρητισμό της και τα συνεχή έκτροπα εις βάρος της χώρας μας, ακολούθησε η τουρκική άρνηση διέλευσης των αμερικανοβρετανικών στρατευμάτων στο Ιράκ. Κάτι που έκανε ορισμένους να διερωτώνται εάν, σε περίπτωση μετατροπής του ψυχρού πολέμου σε θερμό, η Τουρκία θα τηρούσε τις συμβατικές συμμαχικές της υποχρεώσεις.

Η απομάκρυνση της Τουρκίας από το δυτικό κόσμο (στον οποίον ουσιαστικώς δεν ανήκε ποτέ) ενδέχεται να οδηγήσει σε κατακόρυφη αύξηση της γεωπολιτικής αξίας της Ελλάδας για τη δύση. Απαιτείται ασφαλώς και η ριζική μεταβολή του τρόπου με τον οποίον αντιλαμβάνεται η ελληνική κοινωνία τη θέση της στο δυτικό κόσμο. Απαιτείται επίσης η ελληνική διπλωματία να μεταβάλει εντελώς τον τρόπο λειτουργίας της στους ευρωατλαντικούς θεσμούς: από μονίμως απούσα ή επαιτούσα, η χώρα μας καλείται να ενσωματωθεί στο σκληρό πυρήνα του δυτικού κόσμου και να καταστεί παίκτης.

Απογοήτευση στη Τουρκία για τον Μπάιντεν

Θορυβήθηκαν τα τουρκικά ΜΜΕ με την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να επιλέξει τον Γερουσιαστή Τζόζεφ Μπάιντεν ως υποψήφιο αντιπρόεδρο. Ο Μπάιντεν θεωρείται φιλικά προσκείμενος στο ελληνικό και αρμενικό λόμπι, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν έχει προτείνει τον διαμελισμό του Ιράκ.

Κατά την διάρκεια της 35ετούς θητείας του στη Γερουσία αδιαλείπτως έχει ψηφίσει ή έχει συμμετάσχει ενεργά σε πρωτοβουλίες κατά των Τουρκικών συμφερόντων, γράφει ανταπόκριση της Τέρκις Ντέιλι Νιους από την Ουάσιγκτον.

Ο 65χρονος Γερουσιαστής ήταν στενός φίλος και επηρεαζόταν από τον πρώην Γερουσιαστή Πολ Σαρμπάνη που είναι ελληνικής καταγωγής, σημειώνει η εφημερίδα.

"Ο Ομπάμα επέλεξε τον 'απερίσκεπτο' Μπάιντεν για δεξί του χέρι", έγραφε το πρωτοσέλιδο της Χουριέτ αναφερόμενο σε μια συζήτηση από το 1999, μεταξύ του Γερουσιαστή και του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας, Μπουλέντ Ετζεβίτ.

"Εάν δεν λύσετε το Κυπριακό δεν πρόκειται να εγκρίνω το πακέτο οικονομικής βοήθειας ύψους 5 διασεκατομμυρίων δολαρίων που περιμένετε από εμάς", φέρεται να είπε στον Ετσεβίτ σε μια προσπάθεια να ασκήσει πιέσεις στην τουρκική κυβέρνηση.

Ο Ετσεβίτ - όπως γράφει η Ζαμάν- φέρεται στην απάντηση του να τονίζει τις ανησυχίες και τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων και να θυμίζει στον Μπάιντεν την συμφωνία με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον σύμφωνα με την οποία "δεν μπορεί να υπάρχει πισωγύρισμα στην προ-1974 εποχή όσον αφορά τα θέματα ασφαλείας".

Η Χουριέτ γράφει ότι μετά από αυτήν την συνομιλία τα τουρκικά ΜΜΕ χαρακτήρισαν τον Μπάιντεν "απερίσκεπτο".

Ο Μπάιντεν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχει συνδέσει το όνομά του με ψηφίσματα, ενέργειες και δηλώσεις υπέρ των ελληνικών θέσεων στα θέματα του Αιγαίου, της Κύπρου, του Πατριαρχείου και των Σκοπίων.

H Μιλιέτ στο πρωτοσέλιδο τίτλο της απεικονίζει την ανησυχία των τουρκικών ΜΜΕ: "Ο Ομπάμα επέλεξε Ελληνοκύπριους και Αρμένιους λομπίστες", γράφει.

Φιλο-ελληνικές θέσεις

Μιλώντας πρόσφατα σε Ελληνες ομογενείς -σημειώνει ο Αθανάσιος Ελλις στη Καθημερινή - είχε σχεδόν δακρύσει όταν τους ευχαρίστησε για την πολύχρονη στήριξή τους, και τους διαβεβαίωσε ότι "δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μου σταθήκατε πάντα, ακόμη και το 1987, όταν ήμουν αντίπαλος του Δουκάκη, και με ειλικρίνεια μου είχατε πει ότι για κάθε πέντε δολάρια που θα δίνουμε στον Δουκάκη θα δίνουμε ένα σε σένα. Θα είμαι πάντα στο πλευρό σας".

Ο Μπάιντεν έχει χαρακτηρίσει την τουρκική κατοχή της Κύπρου "ανωμαλία" στη σημερινή Ευρώπη και τη "μεγαλύτερη αδικία στον κόσμο, η οποία παραμένει άλυτη".

Εχει δηλώσει ότι "δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο Πατριάρχης", ενώ έχει τονίσει ότι "οι ΗΠΑ πρέπει να καταστήσουν απόλυτα σαφές στην Τουρκία πως οι σχέσεις μας θα επηρεαστούν από το πώς θα λυθεί το Κυπριακό, με την πλήρη απόσυρση της Τουρκίας, και από τον τρόπο με τον οποίο θα λυθούν οι διαφορές Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο".

Υπέρ του διαμελισμού του Ιράκ;

Τα τουρκικά ΜΜΕ εστιάζονται επίσης στην έκκληση που απήυθυνε ο Μπάιντεν πριν δυο χρόνια για τον διαμελισμό του Ιράκ σε αυτόνομες περιοχές γεγονός που είναι ριζικά αντίθετο με την τουρκική πολιτική.

Σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης τον Μάιο του 2006 ο Μπάιντεν πρότεινε τον διαμελισμό του Ιράκ σε Κουρδική, Σιιτική και Σουνιτική επαρχία ως λύση στην αυξανόμενη βία που χαρακτήριζε το Ιράκ εκέινη την περίοδο.

Στο άρθρο, ο Μπάιντεν και ο Λέσλι Γκελμπ, γράφουν ότι η πρόταση τους στοχεύει στην διατήρηση ενός εναίου Ιράκ μέσω της αποκέντρωσης. Η κάθε εθνοτική ομάδα θα "εχει την δυνατότητα να ορίζει της υποθέσεις της", τονίζουν οι συγγραφείς.

"Αυτονομιστής ο συνεργάτης του Ομπάμα", γράφει στο πρωτοσέλιδο της η τουρκική Σταρ, αναφερόμενη στο συγκεκριμένο άρθρο.

Αρμενική γενοκτονία

Ο Μπάιντεν έχει στηρίξει τις προσπάθειες για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Όπως γράφει η Ζαμάν τους πρώτους μήνες του 2007 μετά την δολοφονία του Αρμένιου συγγραφέα Χραντ Ντινκ στην Κωνσταντινούπολη , ο Μπάιντεν ως πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων της Γερουσίας προσπάθησε να "περάσει" σκληρό ψήφισμα κατά της Τουρκίας.

Το ψήφισμα που προωθούσε έκανε λόγο για τις "διώξεις" που είχε υποστεί ο Ντινκ επειδή αναφερόταν στην γενοκτονία των Αρμενίων.

www.foreignpress-gr.com

Ο Κόσμος αλλάζει ... εμείς ???

Πηγή : Δίκτυο 21

Η κρίση στον Καύκασο, απέδειξε πόσο λίγο καταλαβαίνουμε τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε.
Μέσα σε έξη μήνες, δύο διεθνείς κρίσεις (στο Κόσσοβο και στη Γεωργία), εξευτέλισαν κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου. Απαξίωσαν πλήρως την – υποτιθέμενη – «βάση των σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων».
Δύο διεθνείς κρίσεις απόλυτα συγκρίσιμες από νομική άποψη (αν και διαφορετικές από πολιτική άποψη), αντιμετωπίστηκαν εντελώς αντίστροφα από τους «μεγάλους» του κόσμου:
-- Οι ΗΠΑ και πολλά ευρωπαϊκά κράτη, υποστήριξαν τους αποσχιστές στη μία περίπτωση (του Κοσσόβου), κόντρα στο κράτος από το οποίο προσπάθησαν να αποσχιστούν (τη Σερβία). Αλλά υποστήριξαν και το κράτος που προσπάθησε βιαίως να προσαρτήσει μιαν αποσχισθείσα περιοχή (τη Γεωργία), κόντρα στους αποσχιστές (Οσέτιους), στην περίπτωση του Καυκάσου.
-- Η Ρωσία, στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου, υποστήριξε το κράτος σε βάρος του οποίου έγινε η απόσχιση (τη Σερβία), ενάντια στους αποσχιστές (Κοσσοβάρους), Αλλά στην κρίση του Καυκάσου υποστήριξε τους αποσχιστές (Οσέτιους), κόντρα στην κυβέρνηση (της Γεωργίας) που προσπάθησε βίαια να τους επανεντάξει στην επικράτειά της…
Τι απ’ όλα αυτά είναι «παράνομο» και τι «νόμιμο»;
Όλα είναι παράνομα.
Μην ψάχνετε ποια είναι η άποψη της «διεθνούς κοινότητας». Δεν υπάρχει «διεθνής κοινότητα». Υπάρχουν διεθνείς συνασπισμοί - αποκρυσταλλωμένοι ή υπό διαμόρφωση - με διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
Μην αναζητείται «ποιο είναι το συμφέρον της Ευρώπης». Η Ευρώπη δεν είναι ενιαία, αποτελείται από διαφορετικά εθνικά κράτη με διαφορετικές – ενίοτε και αντίθετες – επιδιώξεις.

Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι πλέον βάση που μπορεί να λύσει προβλήματα διεθνών σχέσεων. Όλοι επιστρέφουν στην κλασσική μέθοδο αντιπαράθεσης εθνικών συμφερόντων, που μπορεί να οδηγήσει σε συμβιβασμό για να αποφύγει την σύγκρουση, ή σε σύγκρουση - που θα οδηγήσει σε νέο συμβιβασμό, ανάλογα με την έκβασή της.

Που πάμε λοιπόν; Σε μείζονα συμβιβασμό ή σε παγκόσμια σύγκρουση;

Αυτή τη στιγμή ούτε η Ρωσία ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ευρώπη θέλουν τη σύγκρουση:
-- Οι ΗΠΑ δεν την αντέχουν. Έχουν ήδη ανοίξει πολλά μέτωπα, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, έχουν δυνητικό μέτωπο με το Ιράν, σε όλα αυτά χρειάζονται τη βοήθεια ή την ανοχή της Ρωσίας, δεν έχουν καμία διάθεση να «εμπλακούν» μαζί της στον Καύκασο. Κι ας λένε…
-- Η ίδια η Ρωσία δεν έχει κανένα λόγο να προτιμήσει τη σύγκρουση με τις ΗΠΑ, όταν έχει τη δυνατότητα να εξασφαλίσει τα ίδια (και περισσότερα) σε συνεργασία μαζί της. Η επάνοδος της Ρωσίας στο προσκήνιο έγινε με εξαγωγές ενεργειακών πόρων στη Δύση. Δεν έχει κανένα λόγο να συγκρουστεί με τους «πελάτες» της, που χρηματοδοτούν την ανάκαμψή της.
-- Όσον αφορά την Ευρώπη, είναι βαθιά διαιρεμένη, έτσι κι αλλιώς, για να αντέξει σύγκρουση με τη Ρωσία. Και πολύ εξαρτημένη από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας, για να κλιμακώσει μιαν «αχρείαστη» αντιπαράθεση μαζί της.
Αυτή τη στιγμή δεν επιστρέφουμε στον Ψυχρό Πόλεμο. Συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό: οι εθνικοί ανταγωνισμοί επιστρέφουν στο προσκήνιο. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται η δυνατότητα ενός μείζονος διεθνούς συμβιβασμού, με βάση την ισορροπία, τη μακροχρόνια σταθερότητα και την μεγιστοποίηση των συμφερόντων όλων.
Όλοι ανακαλύπτουν ξανά την προτεραιότητα των εθνικών συμφερόντων: των συμφερόντων παγκόσμιας ή περιφερειακής ηγεμονίας των μεγάλων δυνάμεων, και των συμφερόντων ασφαλείας των μικρότερων χωρών. Η Πολιτική – για την ακρίβεια, ο πολιτικός Ρεαλισμός - επιστρέφει στις διεθνείς σχέσεις. Ο ιδεαλισμός του Διεθνούς Δικαίου περιθωριοποιείται.

Κι εδώ ακριβώς έγκειται το ιδιαίτερο πρόβλημα της Ελλάδας. Οι πιο διορατικοί ηγέτες μας αντιλαμβάνονται σήμερα – κι ας μην τολμούν να το ομολογήσουν δημόσια - ότι οι δύο τελευταίες κρίσεις υπονομεύουν τις ελληνικές θέσεις στης Κύπρο:
* Πώς μπορούμε να είμαστε «αλληλέγγυοι» με τη Ρωσία, όταν αυτή η τελευταία υποστηρίζει με στρατιωτικά μέσα την παράνομη απόσχιση της Ν. Οσετίας, όπως ακριβώς η Τουρκία διατηρεί δυνάμεις κατοχής και υποστηρίζει την παράνομη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου»;
* Και πώς μπορούμε να είμαστε «αλληλέγγυοι» με τους Νατοϊκούς συμμάχους και τους Ευρωπαίους εταίρους μας, που χαλάνε τον κόσμο για την παρουσία ρωσικών στρατευμάτων κατοχής στη μακρινή Γεωργία, αλλά δεν λένε κουβέντα για την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων κατοχής στην Κύπρο, που δεν είναι «μακρινή», είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η «νομική προσέγγιση» μας απομονώνει απ’ όλους. Η αποκλειστική εμμονή στο Διεθνές Δίκαιο μας αφήνει χωρίς συμμάχους και χωρίς Πολιτική.
Ο κόσμος επιστρέφει σε ένα παίγνιο διεθνών ανταγωνισμών, αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων, αλλά και πολιτικών συμβιβασμών. Ενώ εμείς παραμένουμε προσκολλημένη στη μεταμοντέρνα «Ουτοπία» - του ΕΛΙΑΜΕΠ και ποικίλων (έξωθεν χρηματοδοτούμενων) ΜΚΟ και think tanks - περί Διεθνούς Δικαίου.
Ακόμα χειρότερα: όταν ο κόσμος «αλλάζει υπόδειγμα», στην Ελλάδα βυθιζόμαστε στην ακυβερνησία…
Χρειαζόμαστε μια νέα Μεταπολίτευση, όχι μόνο για να ξεμπλοκάρουμε τις εσωτερικές εξελίξεις, όχι μόνο για να στερεώσουμε τη δημοκρατία μας που ολοταχώς απαξιώνεται. Αλλά και για να επιβιώσουμε σε ένα ανήσυχο κόσμο - για να αφυπνιστούμε από τις πολύ επικίνδυνες ψευδαισθήσεις μας για τον κόσμο που μας περιβάλλει…

Πώς έχασε η δύση τον Καύκασο

Anne Applebaum

Όποιος αμφιβάλει πως μπορεί σύντομα η ισλαμική τρομοκρατία να φαντάζει ως η τελευταία ανησυχία μας, θα άξιζε τον κόπο να έριχνε μια ματιά στην κάλυψη της τελετής έναρξης των ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου από το BBC.Στη μισή οθόνη έλαμπαν τα πυροτεχνήματα και χιλιάδες Κινέζοι με εξωτικά κοστούμια σχημάτιζαν περιστέρια, το σύμπαν κι ένα σωρό ακόμα πράγματα. Στην άλλη μισή, γκρι ρώσικα τανκς εισέβαλαν στη νότια Οσσετία, την εξεγερμένη επαρχία της Γεωργίας.

Η εικόνα ήταν καταπληκτική: δύο ανερχόμενες δυνάμεις του κόσμου μας έδειχναν τα δόντια τους.

Η διαφορά βέβαια είναι πως το ένα γεγονός προγραμματιζόταν εδώ και χρόνια, ενώ το άλλο, αν και μόνο απροσδόκητο δεν ήταν, δεν το περιμέναμε για αυτή την εβδομάδα.Αλλά κι αυτό ακόμα, κάτι συμβολίζει: ξέραμε εδώ και χρόνια πως θα ερχόταν η ώρα που νη Κίνα θα όρθωνε το ανάστημά της, το πράγμα ήταν σε κάποιο βαθμό αναμενόμενο. Εξάλλου οι Κινέζοι κατά κανόνα δεν αρέσκονται στους αιφνιδιασμούς και δε συνηθίζουν να προκαλούν κρίσεις.

Η Ρωσία από την άλλη είναι μια απρόβλεπτη δύναμη, που καθιστά πιο δύσκολη την αντίδραση στη Μόσχα. Για την ακρίβεια, η ρώσικη πολιτική έχει γίνει τόσο απόλυτα αδιαφανής που κανείς δεν ξέρει στ' αλήθεια γιατί αυτή η σύγκρουση, που ήταν χρόνια στην «κατάψυξη» κλιμακώθηκε έτσι ξαφνικά.Σύμφωνα με τους Ρώσους, χτες η Γεωργιανοί εισέβαλαν στη νότιο Οσσετία, με σκοπό να ειρηνεύσουν την αποσχισθείσα περιοχή. Οι Γεωργιανοί αντιλέγουν πως οι δυνάμεις τους εισήρθαν στην «πρωτεύουσα» της νοτίου Οσσετίας αντιδρώντας στις επιθέσεις εναντίον τους της τελευταίας εβδομάδας (και των τελευταίων χρόνων εδώ που τα λέμε) αλλά και στο βομβαρδισμό γεωργιανού εδάφους από ρωσικά αεροσκάφη. Στην εξέλιξη των γεγονότων αναμειγνύονται ένα σωρό ακόμα παράγοντες: παραστρατιωτικές ομάδες, προβοκάτορες, ακόμα και (Ρώσοι) μέλη ειρηνευτικών δυνάμεων, που όπως φαίνεται σκοτώθηκαν και μια περίπλοκη αλυσίδα μυριάδων ακόμα επεισοδίων, που ο καθένας ερμηνεύει όπως νομίζει.

Στο παρελθόν, παρόμοιες εντάσεις στη νότιο Οσσετία αλλά και στην Αμπχαζία, την άλλη περιοχή της Γεωργίας που έχει ανακηρύξει την ανεξαρτησία της, κάπως λύνονταν χωρίς πόλεμο. Τούτη τη φορά είναι σαφές πως κάποιος επιθυμούσε να τραβήξει το σκοινί.

Κίνητρο προς τούτο έχουν αμφότερες οι πλευρές.

Οι Ρώσοι θέλουν να εμποδίσουν τη Γεωργία να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αντιθέτως η Γεωργία, μία δυτικόφιλη δημοκρατία που ο Τζορτζ Μπους (George Bush) την αποκάλεσε «φάρο της ελευθερίας» επιθυμεί αυτήν την ένταξη εδώ και καιρό.Ως προς αυτό, οι Ρώσοι κατά πάσα πιθανότητα κέρδισαν: καμία δυτική δύναμη δεν έχει συμφέρον να συμμαχήσει στρατιωτικά με μια χώρα που συγκρούεται πολεμικά με τη Μόσχα.

Από την άλλη, η γεωργιανή ηγεσία, ευρισκόμενη κάτω από τη συνεχή πίεση μιας ρωσικής εισβολής και από την αποτυχία της δύσης να εντάξει τη Γεωργία στο ΝΑΤΟ, σταδιακά ανέπτυξε την πεποίθηση πως ήταν αναγκασμένη να δείξει «αυτοπεποίθηση».Πράγματι, ο πρόεδρος Μιχαήλ Σακασβίλι (Mikheil Saakashvili) εξοπλίζεται εδώ και καιρό ενόωει του ενδεχομένου μιας σύγκρουσής του με τη Ρωσία. Όσοι τον γνωρίζουν λένε πως πίστευε πως η σύγκρουση με τη Ρωσία ήταν αναπόφευκτη και πως μπορούσε κερδηθεί, αν διεξαγόταν έξυπνα.Ως προς αυτό όμως, τουλάχιστο μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, με τους Ρώσους να πολεμούν βαθιά στη νότιο Οσσετία, λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα της Γεωργίας Τιφλίδα, φαίνεται πως έκανε σοβαρό λάθος. Οι Ρώσοι βέβαια δεν εισέβαλαν σε μια ξένη χώρα με 150 τανκς για να χάσουν.

Λοιπόν, το συμπέρασμα έχει ως εξής: ναι μεν η Γεωργία δεν είχε τη σωφροσύνη να σταματήσει στο χείλος της καταστροφής, πράγμα που οφείλει να το κάνει και τώρα, αν το μπορεί, από την άλλη όμως η τόσο καλά προετοιμασμένη και μαζική εισβολή της Ρωσίας στη νότιο Οσσετία αλλά και το υπόλοιπο έδαφος της Γεωργίας, είναι εντελώς απαράδεκτο.

Θέλετε κι ένα άλλο συμπέρασμα;

Όποιος κι αν φταίει για την πρόσφατη κλιμάκωση, η δύση έχει ελάχιστα περιθώρια να παρέμβει στην κρίση. Οι εκκλήσεις του Σακασβίλι για βοήθεια και ηθική υποστήριξη: «όχι για τη Γεωργία», είπε πρόσφατα στο CNN, «αλλά στο όνομα των αρχών που οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντα διακήρυσσαν» δε θα οδηγήσουν σε κανένα αποτέλεσμα, εκτός βέβαια αν η Ρωσία αποφασίσει διαφορετικά.

Φυσικά, πολύς κόσμος καταβάλει προσπάθειες να σταματήσει η κρίση. Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, μια ντουζίνα και παραπάνω από διπλωμάτες και αρχηγούς κρατών φορτώνουν τις τηλεφωνικές γραμμές μεταξύ Πεκίνου και Καυκάσου, προσπαθώντας να πείσουν τα δύο στρατόπεδα να σταματήσουν πρώτα τις συγκρούσεις, και μετά να μαλώσουν για το ποιοος άρχισε πρώτος.Ίσως αυτές οι προσπάθειες να ευοδωθούν -εκτός και αν εκείνοι που θέλησαν να ξεκινήσει αυτή η σύγκρουση ,θέλουν επίσης να συνεχιστεί.Όπως και να 'ναι αυτή η κρίση έπρεπε να έχει διευθετηθεί εδώ και τρία, τέσσερα χρόνια. Για πολύ καιρό ήταν προφανές πως στον Καύκασο σοβούσε ένα κενό ασφάλειας· πως αυτό το κενό ήταν επικίνδυνο· πως ο πόλεμος ήταν πιθανός· πως η Γεωργία, ο πρόθυμος σύμμαχος των ΗΠΑ δύσκολα θα έβγαινε σώα από μια πολεμική σύγκρουση· πως μια εισβολή στη Γεωργία, μια χώρα που φιλοξενεί αμερικανικά στρατεύματα στο έδαφός της, θα άφηνε άσχημες εντυπώσεις στην υπόλοιπη δύση.Η δειλία όμως, η αδυναμία, η έλλειψη φαντασίας και -πάνω απ' όλα- η ενασχόληση με αλλότρια ζητήματα, εμπόδισε κάθε περαιτέρω ανάμειξή μας.

Τώρα πια, ίσως να είναι πολύ αργά.

Το κράτος μας θα επανιδρυθεί από τον... ΟΟΣΑ;

© ppol


ακόμη και σπουδαίες πληροφορίες φτάνουν στ' αυτιά μας με καθυστέρηση.



Έτσι έγινε με το μεγάλο νέο της «επανίδρυσης του κράτους». Νομίζαμε πως όσα κάνει ο κ. Παυλόπουλος εδώ και πέντε περίπου χρόνια θα «έσκαζαν» κάποια στιγμή και ο ορίζοντας θα φωτιζόταν. Όμως τίποτα!



Τόσα χρόνια η κυβέρνηση δεν προετοίμασε τίποτε και, έχοντας απελπισθεί πως θα καταφέρει το παραμικρό, αναθέτει το γιγάντιο έργο της «επανίδρυσης του κράτους» με σύμβαση 2 εκατομμυρίων ευρώ στον «οργανισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ).



Υπηρέτησα επί επτά έτη στον διεθνή αυτόν οργανισμό ως μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας μας. Και εκπλήσσομαι ότι η «πρόοδός» του τον οδήγησε στο σημείο να ενεργεί ως κοινός, κοινότατος εργολάβος δημοσίου συμφέροντος έργων!



Βοηθούσε και παλαιότερα τα κράτη-μέλη, εφόσον το ζητούσαν, αλλά στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του και χωρίς οποιαδήποτε αμοιβή, αδιανόητη τότε. Και -αυτό είναι το σπουδαίο- το έκανε με διάκριση και τακτ για να μη θίγει την αξιοπρέπεια και τη φιλοτιμία τους.



Ας είναι...



Κατά τη σύμβαση που υπέγραψε ο αρμόδιος υπουργός κ. Προκόπης Παυλόπουλος, η μεταρρύθμιση του κράτους θα ολοκληρωθεί ώς το τέλος του 2010 και θα κλιμακωθεί σε τρεις φάσεις:

Α΄ φάση: αποτύπωση της σημερινής κατάστασης,

Β΄ φάση: θεσμοθέτηση από την κυβέρνηση ειδικών ρυθμίσεων με βάση τις αποφάσεις του ΟΟΣΑ (sic).

Γ' φάση: Αξιολόγηση (δηλαδή έλεγχος και κρίση) από τον ΟΟΣΑ της εφαρμογής ή μη των μεταρρυθμιστικών έργων.

Παράλληλα με αυτές τις κάθετες παρεμβάσεις θα αναπτυχθούν και μερικές τομεακές (δηλαδή οριζοντίου τύπου δράσεις), μεταξύ των οποίων και οι εξής:

1. Διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας,

2. Αναβάθμιση των διοικητικών ικανοτήτων των δικαστηρίων,

3. Οργάνωση της εποπτείας στην αγορά τροφίμων,

4. Εκσυγχρονισμός ειδικών τομέων της κοινωνικής ασφάλισης,

5. Ρύθμιση διοικητικών θεμάτων των αγροτικών επιδοτήσεων,

6. Εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις σε θέματα υγείας, νοσοκομείων, νοσοκομειακών προμηθειών, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, κτλ.

Αποθαρρύνθηκα και μαύρες σκέψεις με πλημμύρισαν, μόλις τα διάβασα όλα αυτά στο «Βήμα» της 5ης Ιουλίου, και πολύ θα ήθελα να μην τα έχει καταλάβει καλά ο δημοσιογράφος κ. Νικολακόπουλος.



Έχουμε, λοιπόν, διαλυθεί και ναυαγήσει τόσο τρομακτικά ώστε ο υπουργός μας -ευφυέστατος και θρυλούμενους ως από τους αξιολογοτέρους- να παραδέχεται ότι, ακόμη και με την κινητοποίηση όλων των εξειδικευμένων συμβούλων και υπηρεσιών του (και μάλιστα του υπερστελεχωμένου έως πνιγμού «εθνικού κέντρου δημόσιας διοίκησης»-ΕΚΔΔ) δεν είναι ικανός ούτε καν -τι απλούστερο!- να καταγράψει αναλυτικά το διοικητικό μας παρόν και να επισημάνει κατά την βαρύτητά τους τα προβλήματα που μας ταλανίζουν;



Τι άλλο άραγε συνιστά το ναυάγιο μιας πολιτικής αν όχι η αδυναμία του ανωτάτου υπευθύνου να συλλάβει και να εκφράσει τα καίρια -και γι' αυτό στοιχειώδη- της αποστολής του;



Είναι άραγε νοητό και επιτρεπτό να οργανώνει και να μας επιβάλλει συνεργασία αποικιακού τύπου με διεθνή οργανισμό (όπου είχαμε κάποτε δραστήρια και ευπρεπή παρουσία), μια συνεργασία η οποία ισοδυναμεί με επίσημη παραδοχή πως έχουμε καταντήσει κράτος περιθωριακό, άβουλο και παράλυτο, ανίκανο να σκεφθεί και να αποφασίσει μόνο του για τα καιριότατα προβλήματα της ίδιας μας της χώρας;



Και συνάδει μήπως με την αξιοπρέπειά μας, με το πανίσχυρο κάποτε ελληνικό φιλότιμο, ακόμη και με την εθνική μας κυριαρχία να αναθέτουμε σε ανίδεους των ελληνικών πραγμάτων ξένους -έστω κι αν πρόκειται για επίσημο υπερεθνικό οργανισμό- αποστολές και καθήκοντα σαφέστατα κυβερνητικά;



Έτσι αποφάσισε και αυτό μας επιβάλλει η κυβέρνηση μέσω του καθ' ύλην αρμοδίου υπουργού της!



Γιατί ο ΟΟΣΑ και όχι άλλος (με τη σύμφωνη γνώμη, βέβαια, του ακολουθούντος κ. Παυλόπουλου...), αυτός θα αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνουμε, και αυτός θα ελέγξει μετά αν τα κάναμε καλά ή όχι... Κύριε των δυνάμεων!



Δεν αγνοώ ότι το επιχειρησιακό πρόγραμμα «διοικητική μεταρρύθμιση 2007-2013» (βλ. τα σχετικά στον ιστότοπο www.espa.gr) υπεβλήθη στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό ταμείο» και το ενέκρινε, υποδεικνύοντάς μας όμως (για ποιο λόγο άραγε;) πως είναι χρήσιμο να συνεργασθούμε για το μέγα αυτό θέμα με τον ΟΟΣΑ.



Και λοιπόν;



Μήπως θεωρείται ότι η υπόδειξη αυτή αποπλύνει την κυβέρνηση από το όνειδος μιας σύμβασης που την απαξιώνει ολόκληρη ως οντότητα και καθέναν από τους υπουργούς -ιδίως μάλιστα τον ιεραρχικώς πρώτο- ατομικά;



Όχι, βέβαια!



Και επειδή έχω την υποψία πως ο κ. υπουργός ενεργεί αστόχαστα, δεν διστάζω να τον πληροφορήσω για μερικά πράγματα που ίσως αγνοεί:



Πρώτον: σύντομα θα φανεί πως η συνεργασία με τον ΟΟΣΑ δεν θα αποφέρει σπουδαία οφέλη και δεν θα μας βοηθήσει να επιλύσουμε το πρόβλημα της συνολικής διακυβέρνησης της χώρας (κυβέρνηση και διοίκηση), όπως ακριβώς δεν καρποφόρησαν στον τομέα αυτόν όλες οι ανάλογες συνεργασίας ως τώρα.



Δεύτερον: το πιθανότερο είναι ότι από την έκθεση που θα καταθέσει ο ΟΟΣΑ θα απομονωθούν, θορυβωδώς και ad captandum vulgus, μερικές μόνο ήπιες προτάσεις, με σκοπό να αποσοβηθούν αντιδράσεις και να χειροκροτήσει η παραζαλισμένη «γαλαρία».



Τρίτον: δεν αποκλείεται -αν ο ΟΟΣΑ έχει διατηρήσει τη σοβαρότητα και το κύρος που είχε κάποτε- οι εμπειρογνώμονές του να απελπισθούν κάποια στιγμή, να τα παρατήσουν όλα σύξυλα και να επιστρέψουν οίκαδε -όπως το έκαναν οι Αμερικανοί της τρομερής υπηρεσίας των «αδιαφθόρων» (αυτούς που στρίμωξαν ακόμη και τον Αλ Καπόνε -ξέρετε...), τους οποίους είχε μετακαλέσει ο κ. Κώστας Σημίτης το 1996 για να οργανώσουν την καταπολέμηση της φοροκλοπής και άλλων ανάλογων πληγών.



Για ποιό λόγο τα παράτησαν; Επειδή, εμάθαμε, μπερδεύτηκαν πολύ, δεν κατάφεραν να βρουν άκρη μέσα στον απροσπέλαστο λαβύρινθο της νομοθεσίας και της διοίκησής μας, και φοβήθηκαν μήπως ρεζιλευτούν.



Τέταρτον: Για την λύση του κρισιμοτέρου ελληνικού προβλήματος που είναι η διακυβέρνηση της χώρας (και στις δυό εκφάνσεις του) δεν ωφελούν διόλου προσεγγίσεις τεχνικές, όπως αυτές όπου κατατρίβεται -για πέμπτο χρόνο χωρίς αποτέλεσμα- ο κ. Παυλόπουλος.



Γιατί; Επειδή το πρόβλημα δεν είναι παρά φαινομενικώς μόνο τεχνικό∙ στην εσώτατη ουσία του είναι αποκλειστικά πολιτικό.



Και θα λυθεί όταν οι Έλληνες το αποφασίσουμε, αφού όμως προηγουμένως μεταστοιχειωθεί ολόκληρη η πολιτική και διοικητική μας ζωή. Όνειρο;



Διόλου, γιατί και σε τούτη τη χώρα πλέον, όποιος δεν πιστεύει στο όνειρο δεν είναι ρεαλιστής.



Η ιστορία διδάσκει ότι η ζωή κάθε λαού καλύπτεται περιοδικά από νύχτα ατέλειωτη και εφιαλτική.



Τότε, σιγά σιγά, οι καταπιεσμένες αλλά υγιείς ζωικές ορμές αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να ετοιμάζουν, ασύνειδα και μυστικά, το χάραμα μιας νέας χαρούμενης αυγής. Και μόλις, με κατεργασίες άδηλες, οι συλλογικοί πόθοι μορφοποιηθούν και ο χείμαρρος φουσκώσει, παρασέρνει τις βρωμιές.



Τίποτε δεν είναι ικανό να τον εμποδίσει, και όλα φαντάζουν δυνατά, σχεδόν εύκολα. Τότε ακριβώς είναι που το όνειρο πραγματώνεται, αιφνίδια και εκθαμβωτικά.

Δημήτριος Σ. Αθανασόπουλος