Το κράτος μας θα επανιδρυθεί από τον... ΟΟΣΑ;

© ppol


ακόμη και σπουδαίες πληροφορίες φτάνουν στ' αυτιά μας με καθυστέρηση.



Έτσι έγινε με το μεγάλο νέο της «επανίδρυσης του κράτους». Νομίζαμε πως όσα κάνει ο κ. Παυλόπουλος εδώ και πέντε περίπου χρόνια θα «έσκαζαν» κάποια στιγμή και ο ορίζοντας θα φωτιζόταν. Όμως τίποτα!



Τόσα χρόνια η κυβέρνηση δεν προετοίμασε τίποτε και, έχοντας απελπισθεί πως θα καταφέρει το παραμικρό, αναθέτει το γιγάντιο έργο της «επανίδρυσης του κράτους» με σύμβαση 2 εκατομμυρίων ευρώ στον «οργανισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ).



Υπηρέτησα επί επτά έτη στον διεθνή αυτόν οργανισμό ως μόνιμος αντιπρόσωπος της χώρας μας. Και εκπλήσσομαι ότι η «πρόοδός» του τον οδήγησε στο σημείο να ενεργεί ως κοινός, κοινότατος εργολάβος δημοσίου συμφέροντος έργων!



Βοηθούσε και παλαιότερα τα κράτη-μέλη, εφόσον το ζητούσαν, αλλά στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του και χωρίς οποιαδήποτε αμοιβή, αδιανόητη τότε. Και -αυτό είναι το σπουδαίο- το έκανε με διάκριση και τακτ για να μη θίγει την αξιοπρέπεια και τη φιλοτιμία τους.



Ας είναι...



Κατά τη σύμβαση που υπέγραψε ο αρμόδιος υπουργός κ. Προκόπης Παυλόπουλος, η μεταρρύθμιση του κράτους θα ολοκληρωθεί ώς το τέλος του 2010 και θα κλιμακωθεί σε τρεις φάσεις:

Α΄ φάση: αποτύπωση της σημερινής κατάστασης,

Β΄ φάση: θεσμοθέτηση από την κυβέρνηση ειδικών ρυθμίσεων με βάση τις αποφάσεις του ΟΟΣΑ (sic).

Γ' φάση: Αξιολόγηση (δηλαδή έλεγχος και κρίση) από τον ΟΟΣΑ της εφαρμογής ή μη των μεταρρυθμιστικών έργων.

Παράλληλα με αυτές τις κάθετες παρεμβάσεις θα αναπτυχθούν και μερικές τομεακές (δηλαδή οριζοντίου τύπου δράσεις), μεταξύ των οποίων και οι εξής:

1. Διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας,

2. Αναβάθμιση των διοικητικών ικανοτήτων των δικαστηρίων,

3. Οργάνωση της εποπτείας στην αγορά τροφίμων,

4. Εκσυγχρονισμός ειδικών τομέων της κοινωνικής ασφάλισης,

5. Ρύθμιση διοικητικών θεμάτων των αγροτικών επιδοτήσεων,

6. Εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις σε θέματα υγείας, νοσοκομείων, νοσοκομειακών προμηθειών, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, κτλ.

Αποθαρρύνθηκα και μαύρες σκέψεις με πλημμύρισαν, μόλις τα διάβασα όλα αυτά στο «Βήμα» της 5ης Ιουλίου, και πολύ θα ήθελα να μην τα έχει καταλάβει καλά ο δημοσιογράφος κ. Νικολακόπουλος.



Έχουμε, λοιπόν, διαλυθεί και ναυαγήσει τόσο τρομακτικά ώστε ο υπουργός μας -ευφυέστατος και θρυλούμενους ως από τους αξιολογοτέρους- να παραδέχεται ότι, ακόμη και με την κινητοποίηση όλων των εξειδικευμένων συμβούλων και υπηρεσιών του (και μάλιστα του υπερστελεχωμένου έως πνιγμού «εθνικού κέντρου δημόσιας διοίκησης»-ΕΚΔΔ) δεν είναι ικανός ούτε καν -τι απλούστερο!- να καταγράψει αναλυτικά το διοικητικό μας παρόν και να επισημάνει κατά την βαρύτητά τους τα προβλήματα που μας ταλανίζουν;



Τι άλλο άραγε συνιστά το ναυάγιο μιας πολιτικής αν όχι η αδυναμία του ανωτάτου υπευθύνου να συλλάβει και να εκφράσει τα καίρια -και γι' αυτό στοιχειώδη- της αποστολής του;



Είναι άραγε νοητό και επιτρεπτό να οργανώνει και να μας επιβάλλει συνεργασία αποικιακού τύπου με διεθνή οργανισμό (όπου είχαμε κάποτε δραστήρια και ευπρεπή παρουσία), μια συνεργασία η οποία ισοδυναμεί με επίσημη παραδοχή πως έχουμε καταντήσει κράτος περιθωριακό, άβουλο και παράλυτο, ανίκανο να σκεφθεί και να αποφασίσει μόνο του για τα καιριότατα προβλήματα της ίδιας μας της χώρας;



Και συνάδει μήπως με την αξιοπρέπειά μας, με το πανίσχυρο κάποτε ελληνικό φιλότιμο, ακόμη και με την εθνική μας κυριαρχία να αναθέτουμε σε ανίδεους των ελληνικών πραγμάτων ξένους -έστω κι αν πρόκειται για επίσημο υπερεθνικό οργανισμό- αποστολές και καθήκοντα σαφέστατα κυβερνητικά;



Έτσι αποφάσισε και αυτό μας επιβάλλει η κυβέρνηση μέσω του καθ' ύλην αρμοδίου υπουργού της!



Γιατί ο ΟΟΣΑ και όχι άλλος (με τη σύμφωνη γνώμη, βέβαια, του ακολουθούντος κ. Παυλόπουλου...), αυτός θα αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνουμε, και αυτός θα ελέγξει μετά αν τα κάναμε καλά ή όχι... Κύριε των δυνάμεων!



Δεν αγνοώ ότι το επιχειρησιακό πρόγραμμα «διοικητική μεταρρύθμιση 2007-2013» (βλ. τα σχετικά στον ιστότοπο www.espa.gr) υπεβλήθη στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό ταμείο» και το ενέκρινε, υποδεικνύοντάς μας όμως (για ποιο λόγο άραγε;) πως είναι χρήσιμο να συνεργασθούμε για το μέγα αυτό θέμα με τον ΟΟΣΑ.



Και λοιπόν;



Μήπως θεωρείται ότι η υπόδειξη αυτή αποπλύνει την κυβέρνηση από το όνειδος μιας σύμβασης που την απαξιώνει ολόκληρη ως οντότητα και καθέναν από τους υπουργούς -ιδίως μάλιστα τον ιεραρχικώς πρώτο- ατομικά;



Όχι, βέβαια!



Και επειδή έχω την υποψία πως ο κ. υπουργός ενεργεί αστόχαστα, δεν διστάζω να τον πληροφορήσω για μερικά πράγματα που ίσως αγνοεί:



Πρώτον: σύντομα θα φανεί πως η συνεργασία με τον ΟΟΣΑ δεν θα αποφέρει σπουδαία οφέλη και δεν θα μας βοηθήσει να επιλύσουμε το πρόβλημα της συνολικής διακυβέρνησης της χώρας (κυβέρνηση και διοίκηση), όπως ακριβώς δεν καρποφόρησαν στον τομέα αυτόν όλες οι ανάλογες συνεργασίας ως τώρα.



Δεύτερον: το πιθανότερο είναι ότι από την έκθεση που θα καταθέσει ο ΟΟΣΑ θα απομονωθούν, θορυβωδώς και ad captandum vulgus, μερικές μόνο ήπιες προτάσεις, με σκοπό να αποσοβηθούν αντιδράσεις και να χειροκροτήσει η παραζαλισμένη «γαλαρία».



Τρίτον: δεν αποκλείεται -αν ο ΟΟΣΑ έχει διατηρήσει τη σοβαρότητα και το κύρος που είχε κάποτε- οι εμπειρογνώμονές του να απελπισθούν κάποια στιγμή, να τα παρατήσουν όλα σύξυλα και να επιστρέψουν οίκαδε -όπως το έκαναν οι Αμερικανοί της τρομερής υπηρεσίας των «αδιαφθόρων» (αυτούς που στρίμωξαν ακόμη και τον Αλ Καπόνε -ξέρετε...), τους οποίους είχε μετακαλέσει ο κ. Κώστας Σημίτης το 1996 για να οργανώσουν την καταπολέμηση της φοροκλοπής και άλλων ανάλογων πληγών.



Για ποιό λόγο τα παράτησαν; Επειδή, εμάθαμε, μπερδεύτηκαν πολύ, δεν κατάφεραν να βρουν άκρη μέσα στον απροσπέλαστο λαβύρινθο της νομοθεσίας και της διοίκησής μας, και φοβήθηκαν μήπως ρεζιλευτούν.



Τέταρτον: Για την λύση του κρισιμοτέρου ελληνικού προβλήματος που είναι η διακυβέρνηση της χώρας (και στις δυό εκφάνσεις του) δεν ωφελούν διόλου προσεγγίσεις τεχνικές, όπως αυτές όπου κατατρίβεται -για πέμπτο χρόνο χωρίς αποτέλεσμα- ο κ. Παυλόπουλος.



Γιατί; Επειδή το πρόβλημα δεν είναι παρά φαινομενικώς μόνο τεχνικό∙ στην εσώτατη ουσία του είναι αποκλειστικά πολιτικό.



Και θα λυθεί όταν οι Έλληνες το αποφασίσουμε, αφού όμως προηγουμένως μεταστοιχειωθεί ολόκληρη η πολιτική και διοικητική μας ζωή. Όνειρο;



Διόλου, γιατί και σε τούτη τη χώρα πλέον, όποιος δεν πιστεύει στο όνειρο δεν είναι ρεαλιστής.



Η ιστορία διδάσκει ότι η ζωή κάθε λαού καλύπτεται περιοδικά από νύχτα ατέλειωτη και εφιαλτική.



Τότε, σιγά σιγά, οι καταπιεσμένες αλλά υγιείς ζωικές ορμές αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και να ετοιμάζουν, ασύνειδα και μυστικά, το χάραμα μιας νέας χαρούμενης αυγής. Και μόλις, με κατεργασίες άδηλες, οι συλλογικοί πόθοι μορφοποιηθούν και ο χείμαρρος φουσκώσει, παρασέρνει τις βρωμιές.



Τίποτε δεν είναι ικανό να τον εμποδίσει, και όλα φαντάζουν δυνατά, σχεδόν εύκολα. Τότε ακριβώς είναι που το όνειρο πραγματώνεται, αιφνίδια και εκθαμβωτικά.

Δημήτριος Σ. Αθανασόπουλος