Συγχωνεύσεων το Ανάγνωσμα !!!

 

Συγχωνεύτηκαν Eurobank- Alpha Bank, θα συγχωνευτούν Vodafone-Wind όπως ακούγεται ... σείρα φαίνεται παίρνουν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία

Michael Kokkinos

twitter/michaelkokkinos

 

Σε δηλώσεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Ηλίας Μόσιαλος, για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης τόνισε ότι η συναίνεση σε μεγάλα ζητήματα είναι απαραίτητη, αλλά η ΝΔ δεν δίνει δείγματα ουσιαστικής γραφής. Επεσήμανε, επίσης, ότι θα πρέπει να υπάρξουν βαθιά συναινετικές διαδικασίες που πρώτα θα δοκιμαστούν στην πράξη,

Τί συναίνεση και χαζομάρες, ρε παιδιά; Συγχώνευση να κάνετε !

Εξάλου, μια ζωή όλοι λένε πως τα δύο μεγάλα κόμματα είναι "ούνα φάτσα, ούνα ράτσα". Κάντε λοιπόν το deal, να κάνει limit up η χώρα ... από τα γέλια !!!

Το καλοκαίρι ετοιμάζεται να φύγει αλλά πάλι… διστάζει ...

 

Η μικρή ανέμελη συντροφιά καθόταν σταυροπόδι σε σχήμα κύκλου πάνω στην άμμο. Στην παραλία εκείνη του Λυβικού η νύχτα κυλούσε δροσερή και μαγική. Στα πρόσωπα η έξαψη του Αυγούστου. Το καλοκαίρι ετοιμάζεται να φύγει αλλά πάλι… διστάζει. Το σώμα του είναι ξαπλωμένο νωχελικά λίγο πιο πέρα, με τις πατούσες να τις γλύφει το κύμα. Όλοι θέλαμε να ρουφήξουμε τις τελευταίες ματιές του, έτσι όπως μας τις σερβίρει στο φεύγα του ο Αύγουστος.

Η σελήνη τώρα καλύπτει με λειωμένο ασήμι τη θάλασσα, καθώς και τους πόνους και τα βάσανα των ανθρώπων. Ο άνεμος αναρριπίζει τη θάλασσα του Λυβικού κι εκείνη μετακυλεί την αγαλλίασή της στα ψάρια, στους γλάρους και στους τυχερούς θνητούς, εδώ σε τούτη την ακτή του Λυβικού που σχεδόν μαντεύεις τα δελφίνια που κολυμπούν λίγα μέτρα πιο πέρα.

- Βουλιάζομε αργά και σταθερά... σχεδόν ερωτικά. Παρακολουθούμε με φρίκη τον αργό θάνατο της μεσαίας τάξης. Βουλιάζομε χωρίς απότομες διακυμάνσεις, όλοι μαζί, με ψυχραιμία, ατάραχοι, παρατήρησε ο Θωμάς αφού κανένας άλλος δεν μιλούσε.
- O δρόμος για τον παράδεισο είναι μακρύς. Πιο μακρύς απ’ ότι είχαμε ποτέ φανταστεί, είπα κι εγώ, κι έμοιαζαν τα λόγια μου με χρησμό της Πυθίας.

Δεν μ’ ενδιαφέρει τι λένε οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης. Δεν μ’ ενδιαφέρει τι λένε οι μάνατζερς και οι διαχειριστές κεφαλαίων. Εγώ λέω ότι χρειαζόμαστε μία ευρύτερη πολιτική πολιτισμού, που πέρα από την αδιαμφισβήτητη διαχείριση της πολιτισμικής κληρονομιάς μας, θα συμβάλει στο σήμερα της πολιτισμικής ταυτότητάς μας, στο κτίσιμο μιας σύγχρονης κουλτούρας και θα έχει ως αφετηρία την παιδεία.

Μια παιδεία που δε θα κυνηγά μόνο τις επιδόσεις για να κάνει τους νέους μας ανταγωνιστικούς σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αλλά θα διαχέει μια ευρύτερη αξιακή κουλτούρα σε όλο και πιο πολλούς, με όλο και περισσότερα περιεχόμενα και μέσα. Μια παιδεία που δε θα παρέχεται μόνο από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά από τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, τον οιοδήποτε διαμορφωτή της κοινής γνώμης, από τον πολιτικό και τον κριτικό αναλυτή μέχρι τα νέα κοινωνικά κινήματα και τους μη κυβερνητικούς οργανισμούς.

Σώπασα. Μια ξαφνική ριπή του ανέμου έκανε τη θάλασσα-κι εμάς μαζί να ριγήσομε και να προσγειωθούμε στην Ελληνική πραγματικότητα. Σίγουρα τα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα δεν ήσαν ποτέ απλά!

Η σελήνη, εκείνη τη στιγμή πήρε ν’ ανατέλλει στον ορίζοντα παθιασμένη, φλεγόμενη.

- Ας είμαστε προσγειωμένοι στην πραγματικότητα. Η ωραιοποίηση και η ονειροπόληση είναι τα αιώνια μειονεκτήματα της φυλής, της φύσης του Έλληνα. Παράδειγμα: Τι θα γίνει με τα «λαμόγια»; Βρίθει από αυτό το είδος η επικράτεια!
-Η λέξη «λαμόγιο» δε νομίζω να έχει ισοδύναμο σε καμία γλώσσα του κόσμου, είπε ο Γιώργος. Εκφράζει αυτόν που τα καταφέρνει να επιπλεύσει με πλάγια μέσα και την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια.
- Εμείς όμως επιβάλλεται να ξαναγυρίζουμε συνεχώς στο «άνω θρώσκω» του ανθρώπου. Μακρύ, καυτό το καλοκαίρι κι όμως φεύγει. Και μαζί του φεύγει η ίδια η ζωή-που δε θα ζήσουμ’ άλλη.

 

rethnea.gr

Τρία πουλάκια κάθονται ...

Οι πολιτικοί αντί να απαξιώνουν το πρωτάθλημα ας αποφασίσουν ποιά λύση θέλουν...

του Μιχάλη Κόκκινου
twitter.com/michaelkokkinos

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε μπήκαν τα πρώτα γκολ του πρωταθλήματος σε γήπεδα απελπιστικά άδεια. Οι φίλαθλοι πλέον δεν έχουν την προσμονή και την αγωνία του νεου πρωταθλήματος, του νέου ξεκινήματος. Και πως να την έχουν με όσα ζήσαμε μέσα στο καλοκαίρι;

Δεν είναι τυχαίο πως πριν από μέρες ο υφυπ. Προστασίας του Πολίτη χαρακτήρισε το νεο πρωτάθλημα "μαϊμού" για να τονίσει την αντίθεσή του ως προς την κανονική έναρξη του πρωταθλήματος. Οι δηλώσεις πολιτικών πήραν και έδωσαν με αφορμή την τιμωρία του Ολ. Βόλου και της Καβάλας και ήταν τόσο αντικρουόμενες που τελικά επέτειναν τη σύγχηση στο φιλαθλο κοινό. Το οποίο υπό διαφορετικές συνθήκες, θα ετοιμαζόταν να αγκαλιάσει την ομάδα του και να την ενισχύσει στο γήπεδο όπως συμβαίνει συνήθως στα πρώτα παιχνίδια.

Τώρα το προϊόν υποβαθμισμένο όσο ποτέ άλλοτε, πυρπολείται και από τους ίδιους τους πολτικούς, που υποτίθεται οφείλουν να δώσουν λύσεις. Ο κος Όθωνας ήταν σαφές ότι επιδίωξε να προειδοποιήσει γι'αυτά που ενδεχομένως θα συμβούν εάν το πρωτάθλημα αρχίσει υπό το βάρος της αμφισβήτησης, της εκκρεμοδικίας, των κατηγοριών και των ψιθύρων, μια γεύση των οποίων πήραμε στο ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Μακάμπι. Ένα πρωτάθλημα "μαϊμου" δεν συγκινεί κανέναν άλλωστε. Και ο φίλαθλος που αγόρασε ένα εισιτήριο διαρκείας, θα καταλάξει να το σκίσει αηδιασμένος ...

Δύο βδομάδες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος οι αντεγκλίσεις μεταξύ του κου Γερουλάνου, του κου Μπιτσαξη, της ΕΠΟ και στο τέλος της UEΦΑ δημιούργησαν έναν αχταρμά ανακοινώσεων που το μόνο που κατάφεραν είναι να καεί ο Βόλος από τους οπαδούς του τοπικού Ολυμπιακού. Και αντί το πρωτάθλημα να ξεκινήσει με κάποια καθυστέρηση προκειμένου να διαμορφωθούν οι κατάληλες συνθήκες ομαλης διεξαγωγής σήμερα διαβάζω αναλυτικά τα αποτελέσματα της 1ης αγωνιστικής.

Ενός πρωταθλήματος λειψού χωρίς όλες τις ομάδες του και με αρκετές στα δικαστήρια για να αποδείξουν είτε την αθωότητά τους, είτε το δίκαιο της συμμετοχής τους. Ενός πρωταθλήματος που διεξάγεται υπό το βάρος ενός τεράστιου σκανδάλου στημένων παιχνιδιών, που κανείς δεν έκανε τίποτα προκειμένου να διαλύσει τα όποια ψέγματα περί αξιοπιστίας. Ενός πρωταθλήματος που οι διαιτητές θα είναι τρομαγμένοι και θα διευθύνουν αγώνες υπό τη δαμόκλειο σπάθη της αμφισβήτησης σε κάθε σφύριγμά τους.

Οι πολιτικοί λοιπόν αντί να απαξιώνουν το πρωτάθλημα με τις δηλώσεις τους και τις ενέργειές τους, ας αποφασίσουν ποιά λύση θέλουν, γιατί το προϊόν έχει ήδη ευτελιστεί. Κι ας αντιληφθούν ότι το ζητούμενο ήταν όχι το πότε θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα, αλλά το πως !

Το πρωτάθλημα ξεκίνησε, αλλά με τρία παιχνίδια λιγότερα. 'Οσα και τα "γνωστά" πουλάκια που κάθονταν ...

Η Επιλεκτική Εκτροπή

Ο Γιάννης Βούλγαρης, από τους σοβαρότερους και οξυδερκέστερους δημοσιολόγους μας, αδίκησε κάπως το βιβλίο του με τον τίτλο που του έδωσε. Ναι μεν υπάρχει η δικαιολογία ότι το μεγαλύτερο μέρος του περιλαμβάνει άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε τούτη εδώ την εφημερίδα κατά τη διάρκεια της «μοιραίας πενταετίας» 2004 - 2009. Επίσης, είναι αδιαμφισβήτητο ότι η ανέμελη, ανεύθυνα χαλαρή διακυβέρνηση της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή παρόξυνε όλες τις αδυναμίες του μεταπολιτευτικού μοντέλου λειτουργίας κράτους, οικονομίας και κοινωνίας, στήνοντας το σκηνικό για το showdown που βιώνουμε σήμερα. Αλλά οι ίδιες οι αναλύσεις του Βούλγαρη φανερώνουν ότι η «μοιραία πενταετία» επιτάχυνε κάτι που ήταν ήδη καθ' οδόν.

Ξαναδιαβάζοντας την αρθρογραφία του συγγραφέα, τώρα στην «αξελερέ» αναπαράσταση της χρονικής αλληλουχίας της που προσφέρει αυτός ο τόμος, βλέπω να ορίζουν τον τόνο της κυρίως δύο πράγματα: πρώτον, η μετάπτωση από μια συγκρατημένη αισιοδοξία, απότοκη του (ασύμμετρου) σημιτικού εκσυγχρονισμού, ο οποίος έδωσε για ένα διάστημα την εντύπωση ότι η Ελλάδα έγινε επιτέλους ένα λίγο πολύ «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος, σε μια ολοένα μεγαλύτερη απογοήτευση για τις άκαμπτες αντιστάσεις που συναντάει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και που εξακολουθούν να κάνουν την Ελλάδα «ειδική περίπτωση», όπως τονίζεται και ξανατονίζεται σήμερα από όλους τους ξένους αναλυτές• και δεύτερον, η ολοένα πιο εναγώνια επαναφορά ενός προβλήματος που δεν φαίνεται να έχει λύση με τους όρους που τίθεται: πώς μπορεί να ανανεωθεί ένα πολιτικό σύστημα δομημένο έτσι ώστε να αποκλείει την ουσιαστική ανανέωσή του.

 

Η διάγνωση του Βούλγαρη για τις παθογένειες του ελληνικού μοντέλου «ανάπτυξης» φαίνεται να επαναλαμβάνει διαπιστώσεις που ακούμε κατά κόρον τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, αλλά πρέπει να επισημανθεί ότι έγινε σε μια εποχή που πολλοί άλλοι δημοσιολογούντες έδειχναν εφησυχασμένοι:

• υπερτροφικός, αντιπαραγωγικός και σπάταλος δημόσιος τομέας
• καχεκτική και κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, χωρίς έφεση στην καινοτομία και χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό
• λαϊκιστικά κόμματα εξουσίας, που αντλούν τη δύναμη και τη νομιμοποίησή τους από τις πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους τους
• συντεχνιακός, βίαια αντικοινωνικός συνδικαλισμός
• νοσηρό εκπαιδευτικό σύστημα
• διογκωμένα μεσοστρώματα, που απέκτησαν και προσπαθούν να διατηρήσουν την όποια ευμάρειά τους μέσω του κρατικού κορβανά ή της παραοικονομίας.

Και πλάι σε όλα αυτά μια Αριστερά που έχει μεταλλαχτεί σε παράγοντα συντήρησης, αν όχι αντίδρασης, μια «Αριστερά των δημοσίων υπαλλήλων», όπως εύστοχα παρατηρεί ο συγγραφέας, η οποία αντιμάχεται την παραμικρή μεταρρύθμιση στο όνομα της «Μεγάλης Ανατροπής», στην πραγματικότητα όμως επειδή εκπροσωπεί ομάδες ευνοημένες από τις αδράνειες, τις στρεβλώσεις και τις «ειδικές ρυθμίσεις» του συστήματος.

Αν ο Βούλγαρης αποστρέφεται τον τυφλό, αρτηριοσκληρωτικό κρατισμό των αριστερών κομμάτων, δεν το κάνει από τη σκοπιά του νεοφιλελεύθερου, ο οποίος πιστεύει στους θαυματουργούς αυτοματισμούς της αγοράς (άλλη μια αρτηριοσκληρωτική ιδεολογία). Απεναντίας. Ειδικά στην Ελλάδα, με την αναιμική επιχειρηματικότητα και μια «κοινωνία των πολιτών» που η δράση της εξαντλείται στις μούντζες και το μπάχαλο, το κράτος οφείλει για τον συγγραφέα να παίξει καθοριστικό ρόλο. Όχι όμως πια ως επιχειρηματίας και εργοδότης (λειτουργίες του που εξέθρεψαν τον παρασιτισμό) αλλά ως στρατηγικός παίκτης, ως συντονιστής που διευθύνει την αλληλεξάρτηση της εθνικής με την παγκόσμια αγορά, δημιουργώντας συνέργειες ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό. Τον ρόλο αυτό τον έπαιξε με επιτυχία το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες στις σκανδιναβικές χώρες και στις χώρες της Ανατολικής Ασίας.

 

Κι εδώ είναι που αρχίζουν οι απορίες μου. Υπάρχουν άραγε στην Ελλάδα οι προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό, και μάλιστα με την ταχύτητα και ένταση που επιβάλλει η σημερινή κατάσταση; Είναι σε θέση το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο ο ίδιος ο Βούλγαρης περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα, να αρθεί από μόνο του στο ύψος των περιστάσεων έστω την ύστατη στιγμή, έστω για χάρη της επιβίωσής του; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα έχει συνηθίσει να εξαρτά την αυτοσυντήρησή του από τη συνέχιση των παλιών μεθόδων του. Ειδικά την τελευταία διετία βιώνουμε οδυνηρά την αδράνειά του, την αδυναμία του να προσαρμοστεί σε καινούργιες, έκτακτες συνθήκες, πολύ δυσμενέστερες για το ίδιο και τη χώρα.

Ο Βούλγαρης πιστεύει, παρόλα αυτά, ότι υπάρχουν μέσα σ' αυτό το σύστημα «υγιείς δυνάμεις», που τις εντοπίζει στον χώρο της «προοδευτικής παράταξης». Μολονότι βρίσκω και τις δύο αυτές έννοιες αόριστες, είμαι πρόθυμος να δεχτώ ότι ανταποκρίνονται σε κάποια πραγματικότητα. Πώς όμως να παραβλέψουμε το οφθαλμοφανές, ότι το πολιτικό μας σύστημα λειτουργεί με αυτοματισμούς που απωθούν στο περιθώριο ή και αποκλείουν τις όποιες «υγιείς» δυνάμεις και ότι, εξαιτίας αυτού, αναπαράγεται σε ολοένα χαμηλότερο ποιοτικό επίπεδο;

Θα περίμενα από τον Βούλγαρη, με τον οποίο συμφωνώ σχεδόν σε όλα, κάπως περισσότερη διαλεκτική σκέψη. Αντί, δηλαδή, να προσβλέπει λίγο πολύ ευχολογικά σε μια αυτοεξυγίανση του κομματικού συστήματος, με την επικράτηση των «καλών», να υπολογίζει και στην αθέλητη συμβολή των «κακών» που δρουν έξω από αυτό το πλαίσιο και το απορρίπτουν. Ο Βούλγαρης δεν συμπαθεί την κινηματική πολιτική τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή Αγανακτισμένων. Ούτε εγώ τη συμπαθώ. Δεν είναι όμως απαραίτητο να συμπαθούμε κάτι για να αναγνωρίσουμε τη δυνατότητά του να επηρεάσει έμμεσα με θετικό τρόπο τις εξελίξεις. Πρόκειται για την περίφημη ετερογονία των σκοπών ή τη «λογική της καραμπόλας» στην Ιστορία. Ο πολιτικός πρωτογονισμός των Αγανακτισμένων, για παράδειγμα, είναι απωθητικός, αλλά η ένταση και η διάρκεια της διαμαρτυρίας τους έθεσε με επιτακτικό και απαράκαμπτο τρόπο (και όχι μόνο στην Ελλάδα) το ζήτημα της ουσιαστικής νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος. Έστειλε σ' αυτό ένα πλάγιο μήνυμα: οι γνωστές πρακτικές του παρελθόντος δεν μπορούν πια να εξευμενίσουν τα αγριεμένα πλήθη μόνη ελπίδα είναι η φυγή προς τα εμπρός. Άλλο βέβαια το πόσοι και ποιοι πολιτικοί μας θα διαβάσουν σωστά το μήνυμα και θα μπορέσουν να διαχειριστούν αποτελεσματικά αυτή τη φυγή.

Η εναλλακτική προοπτική είναι η «επιλεκτική εκτροπή», όπως λέμε επιλεκτική χρεοκοπία. Κάτι τέτοιο όμως δεν θέλουμε ούτε να το σκεφτόμαστε. Αν και αυτό δεν αρκεί για να το αποτρέψει..

Οι στρουθοκάμηλοι των ΑΕΙ

Το αστείο με τους πολέμιους του «νόμου Διαμαντοπούλου» είναι το πώς παρουσιάζουν το σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο. Μιλούν για χώρους ελεύθερης έκφρασης, δημιουργίας και ευγενούς άμιλλας. Για κυψέλες που προάγεται η επιστήμη. Για θύλακες «νέων ιδεών» χρήσιμων στην κοινωνία. Και βέβαια αυτό το πανεπιστήμιο δεν υπάρχει. Νησίδες μόρφωσης, ακόμη και πρωτοποριακής έρευνας, βέβαια έχουμε. Και υπερηφανευόμαστε για αυτές όπως υπερηφανευόμαστε και για τα λαμπρά μυαλά που διαθέτουμε, αλλά «αυτό» δεν είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο.

@protagon.gr

του Σταύρου Θεοδωράκη

 Αντιθέτως, αυτές οι νησίδες, όπου υπάρχουν, ασφυκτιούν ή μαραζώνουν χρόνο με το χρόνο. Γιατί η μόρφωση και η επιστήμη θέλει κοινότητα για να πολλαπλασιαστεί και το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν την διαθέτει. Οι φοιτητικές παρατάξεις δεν μπορούν εδώ και δεκαετίες να συμφωνήσουν ούτε για το πόσες ψήφους παίρνουν. Είναι γελοίο αλλά κάθε χρόνο όλοι -μα όλοι!- δίνουν το δικό τους εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν συμφωνούν ούτε στην πρόσθεση. Είναι εξπέρ όμως στα πάρτι στην Μύκονο ή στις κατασκηνώσεις στην Αντίπαρο -μετά καλλιτεχνικών προγραμμάτων- για να εξαγοράσουν τις ψήφους των πρωτοετών. Για να παραχθούν τι;

Φοιτητοπατέρες που συναλλάσσονται με καθηγητές και στη συνέχεια με τις συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες. Για να καταλήξουν γλάστρες στις προεκλογικές εμφανίσεις αρχηγών ή το πολύ πολύ υποψήφιοι (σε μη εκλόγιμες θέσεις βέβαια) στα ψηφοδέλτια τους.

Ταυτόχρονα η Ελλάδα διαθέτει τις περισσότερες κληρονομικές έδρες από όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Καθηγητές ιατρικής που παραδίδουν τις έδρες τους στους γιούς τους και καθηγητές θεολογίας που έχουν κάνει καθηγητές ακόμη και τους γαμπρούς τους (μετά από τις κόρες τους βεβαίως). Κονδύλια ευρωπαϊκά που «χάνονται» ενώ μερίδα καθηγητών κάνει χρυσές δουλειές με προγράμματα, μελέτες και πιστοποιήσεις. Πρυτάνεις που δηλώνουν διατεθειμένοι να λύσουν το πρόβλημα της χώρας, της Ευρώπης, ίσως και του κόσμου άμα τους φωνάξουν αλλά αδυνατούν να ελέγξουν τι συμβαίνει στα προαύλιά τους… Για να μη μιλήσουμε για τους πανεπιστημιακούς που ενισχύουν κάθε τόσο τα κόμματα και κυρίως τους «μηχανισμούς» που πλησιάζουν την εξουσία. Για να γίνουν μετά υπουργοί, πρόεδροι οργανισμών, γενικοί γραμματείς ή καλοπληρωμένοι σύμβουλοι.

Ο κατάλογος των αμαρτημάτων των πανεπιστημίων μας είναι ατέλειωτος, Πέρυσι δεν ήταν που ανακαλύφθηκε ότι στις φοιτητικές εστίες δεν μένουν μόνο φτωχοί φοιτητές αλλά τις λυμαίνονται «παρέες» και παρατάξεις; Στα Ιωάννινα έδιναν από «παράδοση» «δωμάτια» σε εξωπανεπιστημιακούς ενώ στου Ζωγράφου διατηρούσαν την «έδρα» τους παιδιά πλουσίων. Έτσι για την πλάκα τους δηλαδή, όπως πολλά πράγματα συμβαίνουν στα ελληνικά Ανώτατα Ιδρύματα έτσι για την πλάκα μας.

Δείτε τις εκδηλώσεις στα αμφιθέατρα. Οι δεξιοί καλούν τους δεξιούς, οι αριστεροί τους αριστερούς, οι αντιεξουσιαστές τους αντιεξουσιαστές - κανένας διάλογος δεν γίνεται, καμία σύγκρουση των ιδεών - κάποιοι προστατεύουν τις εκδηλώσεις τους με καδρόνια, κάποιοι άλλοι με μπράβους της νύχτας και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Όλοι; Όχι πάντως οι πολίτες. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν τους τελευταίους μήνες, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι υπέρ ριζικών αλλαγών στην παιδεία. Δεν ξέρει βέβαια ο κόσμος τις λεπτομέρειες του «νόμου Διαμαντοπούλου», ξέρει όμως ότι η κατάσταση έχει κακοφορμίσει και γι' αυτό δίνει πράσινο φως. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση του κόσμου στο θέμα του ασύλου. Παρά τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί ένα τέτοιο θέμα - ειδικά αυτή «την εποχή της αγανάκτησης» - οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 80% θέλει πλέον την κατάργηση του ασύλου! Και δεν είναι μόνο οι ψηφοφόροι της δεξιάς αλλά και αυτοί που δηλώνουν κεντροαριστεροί ή αριστεροί. Δεν θα πρέπει λοιπόν να ξαφνιάζει τους πολέμιους του νέου νόμου, η ευρύτατη πλειοψηφία που σχηματίστηκε στη Βουλή. Αν γινόταν δημοψήφισμα μεγαλύτερα ποσοστά θα είχαμε.

Δεν ξέρω βέβαια πού θα οδηγήσουν την ελληνική παιδεία, οι αλλαγές που προωθεί με περισσή τόλμη η Άννα Διαμαντοπούλου (κόντρα και στο συντηρητικό ΠΑΣΟΚ – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Δεν έχω καμία σιγουριά ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα μπορούμε να αναστηθούμε. Δεν έχουμε όμως και τίποτα να χάσουμε δοκιμάζοντας. Κουβέντες του τύπου «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες» και «πρέπει να τα συζητήσουμε όλα από την αρχή» είναι ντροπή να λέγονται από σοβαρούς υποτίθεται διανοούμενους.

Ο χρόνος τους και η υπομονή της κοινωνίας τελείωσε. Ας βγάλουν το κεφάλι τους από την άμμο, οι επαγγελματίες αρνητές κάθε εκσυγχρονισμού, και ας δουν επιτέλους την πραγματικότητα.

 

ΥΓ. Μια από τις κατηγορίες που προσάπτουν στην Διαμαντοπούλου είναι ότι έχει σχέδιο να παραδώσει την ανώτατη εκπαίδευση στους ιδιώτες. «Δεν το κάνει τώρα», λένε «αλλά προετοιμάζει το έδαφος».

Οι βάρβαροι, κύριοι -αν θεωρήσουμε ότι πρόκειται περί βαρβάρων- είναι κιόλας εδώ. Δεκαετίες τώρα, η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ιδιωτική εκπαίδευση. Φροντιστήρια, ιδιαίτερα και στην συνέχεια … εξαγωγή φοιτητών.

Δεν υπάρχει χώρα που να μη στέλνουμε ελληνόπουλα – για να χρησιμοποιήσω τους «δικούς τους» συναισθηματικούς όρους. Ακόμη και στις καθημαγμένες χώρες της Αφρικής και βεβαίως της πρώην Ανατολικής Ευρώπης θα βρεις να σπουδάζουν Έλληνες. Και δεν είναι βέβαια τα παιδιά της πλουτοκρατίας -αυτά έτσι και αλλιώς στην Βοστώνη και στο Λονδίνο θα πήγαιναν- αλλά χιλιάδες παιδιά -τουλάχιστον 34.000  σύμφωνα με μετριοπαθέστατους υπολογισμούς- που οι γονείς τους στερούνται για να τα σπουδάσουν. Για να μην μιλήσουμε γι' αυτούς που πληρώνουν «ιδιαίτερα» και «σημειώσεις» στην προσπάθεια τους να περάσουν κάποιο μάθημα στα εγχώρια ΑΕΙ και ΤΕΙ...

 

 

Ηγέτης ? Sorry δεν θα πάρω ...

Πριν από λίγες εβδομάδες ο έγκυρος ευρωπαϊκός Τύπος παραπονέθηκε για το έλλειμμα ηγεσίας στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το «μας κυβερνούν παιδάκια» έγινε σύνθημα, υιοθετήθηκε με θέρμη και από τον εγχώριο Τύπο, στήθηκε σαν σκαλωσιά για να οικοδομηθούν επιχειρήματα που αποδίδουν τα προβλήματά μας στην ανεπάρκεια ηγετών.

Μόνο που αν αύριο το πρωί ο Ανδρέας - τι ποιός Ανδρέας - πάει από το πρώτο νεκροταφείο στο Μαξίμου για να διοικήσει με τη δική του αντίληψη περί δημοκρατίας και πολιτικής διαχείρισης, θα τον εγκαλέσουν για απολυταρχισμό και συμπεριφορά ελεγχόμενης νομιμότητας. Αν η Θάτσερ επέστρεφε για να κυβερνήσει όπως γνωρίζει, θα έβγαιναν στους δρόμους και τα κέρινα της Μαντάμ Τισό. Και αν ο Κολ προσδιόριζε τώρα το κόστος για την επανένωση της Γερμανίας, μέχρι και που θα τον απειλούσαν με εμφύλιο.

Η ιστορία δεν γράφεται από συμπτώσεις, αλλά από συγκυρίες. Και δεν είναι, πρωτίστως, θέμα προσωπικοτήτων, είναι θέμα εποχής. Οι προηγούμενες δεκαετίες έχουν να επιδείξουν ηγέτες επειδή χορηγούσαν στην πολιτική ισχύ μεγάλα περιθώρια αυθαιρεσίας. Και μπορούν να επιδείξουν ηγέτες επειδή τους είχαν ανάγκη. Τότε οι ηγέτες είχαν μικρότερη έκθεση και μεγαλύτερη ασυλία. Τώρα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Δεν υπήρχαν social media, μόνο συμβατικά και με καλή διάθεση συνδιαλλαγής.

Αυτό που θα ήθελα να ξέρω, αλλά δεν θα μάθω ποτέ, είναι τι θα έκανε, για παράδειγμα, ο Σαρκοζί, τοποθετημένος σε ένα στεγανό, επικοινωνιακά, περιβάλλον όπως ο Μιτεράν. Και από άλλη πλευρά: πως θα ήταν ο Πούτιν σε μία δυτική κοινωνία; Σήμερα θεωρείται σπουδαίος ηγέτης, αλλά η σχέση του με τη δημοκρατία είναι μάλλον αμφιλεγόμενη-μπορεί στη Ρωσία να είναι ελεύθερη η κοινωνική δικτύωση, αλλά όσοι έχουν ενοχλήσει το καθεστώς είδαν την τύχη να τους εγκαταλείπει τρέχοντας.

Την εποχή, λοιπόν, που ο Κολ, ο Μιτεράν, η Θάτσερ και ο Ανδρέας αποκτούσαν τον τίτλο του «μεγάλου ηγέτη», οι ιστορικά συνομήλικοί τους, Μουμπάρακ και Καντάφι, απολάμβαναν την ηγεμονία τους προσαρμοσμένη στο μέτρο της εποχής και στην ιδιαιτερότητα της περιοχής. Μπορεί να μην έχουν την παραμικρή σχέση μεταξύ τους, αλλά όλοι τους σήμερα θα έχαναν την ισχύ τους όπως ένα σπίρτο τη φλόγα του στον άνεμο. Η εποχή δεν τους αντέχει.

Στη Δύση δεν υπάρχουν ηγέτες επειδή όλοι εμείς αφαιρούμε ένταση από τον λόγο και ισχύ από τη δύναμη τους. Και στον αραβικό κόσμο τα καθεστώτα καταρρέουν όταν οι άνθρωποι μαζί με τα μάτια ανοίγουν και το στόμα τους. Στη Δύση δεν χρειαζόμαστε ηγέτες, αλλά αξιόπιστους διαχειριστές. Στον αραβικό κόσμο χρειάζονται δημοκρατία.

Ο αιώνας θα κυλήσει λύνοντας ενδιαφέρουσες εξισώσεις...

 

Κώστας Γιαννακίδης @protagon.gr