Όχι στο ευρωομόλογο!

Όταν οι Έλληνες πολιτικοί συμφωνούν τότε η ανθρωπότητα θα πρέπει να ανησυχεί.

 

 του Τάκη Μίχα

@protagon.gr

 

Όπως π.χ. συμβαίνει αυτή την στιγμή με το θέμα του ευρωομολόγου. Όχι απλά συμφωνούν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο ηγέτης της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, αλλά διεκδικούν και την πατρότητα του σχήματος!

Φυσικά κανείς δεν περίμενε ότι θα διαφωνούσαν με την ιδέα. Διότι στην ουσία το ευρωομόλογο  είναι ένας  ακόμα από τους χιλιάδες  τρόπους που έχουν σκαρφιστεί οι πολιτικοί μας  για να βάλουν ακόμα πιο βαθειά τα χέρια τους στις τσέπες των Βορειοευρωπαίων φορολογούμενων  χωρίς να χρειασθεί να κάνουν  απολύτως  καμιά μεταρρύθμιση που θα έθιγε το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα. Ένα ευρωομόλογο θα είχε ασφαλώς νόημα αν  όλες οι χώρες βρίσκονταν στα ίδια επίπεδα όσον αφορά τους κυριότερους οικονομικούς δείκτες: χρέος, ελλείμματα, ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών  κλπ. Όταν όμως υπάρχουν τεράστιες διαφορές, τότε η έκδοση ενός ευρωομολόγου σημαίνει  ότι αφενός ο Γερμανός καλείται να πληρώνει  για να δανείζεται περισσότερα από αυτά που έχει  επιτύχει με τους κόπους και τις θυσίες τους  και ότι αφετέρου ο Έλληνας θα δανείζεται με όρους πολύ ευνοϊκότερους  απ αυτούς που του επιτρέπει η  σπατάλη του. Είναι λοιπόν παράξενο που οι Έλληνες πολιτικοί όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων συμφωνούν; Το πελατειακό φαινόμενο άλλωστε δεν έχει ιδεολογία.

Η έκδοση ενός ευρωομολόγου  απλά θα διαιωνίσει  την διατήρηση  του  πελατειακού κράτους στην Ελλάδα. Όπως ακριβώς έγινε και με την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Αντίθετα με αυτά που πίστευαν ορισμένοι αφελείς η  υιοθέτηση του ευρώ δεν οδήγησε σε κανένα εκσυγχρονισμό. Απλά οδήγησε στην «φούσκα» του ελληνικού δημοσίου  χρέους: Οι  Έλληνες πολιτικοί  από την στιγμή που η χώρα μπήκε στην ΟΝΕ μπορούσαν να δανείζονται με τα  επιτόκια των Γερμανών προκειμένου να ικανοποιούν τους πελάτες τους με διορισμούς, επιδόματα,  δημόσιες δαπάνες. Μεταξύ του 2002 και του 2008 το χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 55% του ΑΕΠ, ενώ τα ετήσια ελλείμματα υπερέβαιναν κατά πολύ το 3% του Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτή  ακριβώς την κατάσταση  επιθυμούν να διαιωνίσουν οι Έλληνες πολιτικοί σήμερα με το ευρωομόλογο. Να συνεχίσουν  να υποχρεώνουν τους Βορειοευρωπαίους  να πληρώνουν για τις κρουαζιέρες της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ,τους «τυφλούς» της Ζακύνθου, τους «αριστοκράτες» του ΟΣΕ, τις εκατοντάδες χιλιάδες αργόμισθους του ελληνικού δημοσίου, τους διεφθαρμένους εφοριακούς τελωνειακούς γιατρούς κλπ, τα προνόμια των δικηγόρων και δεκάδων άλλων «κλειστών» επαγγελμάτων κ.ο.κ.

Μα δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα σήμερα; Δεν ακούμε και διαβάζουμε κάθε ημέρα για τις συγκλονιστικές μεταρρυθμίσεις  που «βρίσκονται στα σκαριά»; Ελάτε τώρα. Ας σοβαρευτούμε. Εδώ και ενάμιση χρόνο  που η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση δεν έχει πραγματοποιηθεί ούτε μια (1) σοβαρή μεταρρύθμιση. Ούτε μια αποκρατικοποίηση- αντίθετα το μόνο που επίκειται είναι  είτε  η μη ιδιωτικοποίηση (ΟΠΑΠ) είτε η μετάθεση  στο πολύ μακρινό μέλλον (ΔΕΗ). Ούτε μια απελευθέρωση των εκατοντάδων κλειστών επαγγελμάτων. Ούτε μια απόλυση από τις ΔΕΚΟ και το δημόσιο. Και το πιο ανατριχιαστικό απ όλα: Σε μια χώρα που είναι πρώτη στην Ευρώπη στην διαφθορά του δημόσιου τομέα δεν έχει γίνει ούτε μια μαζική προσαγωγή και δίκη.

Το ελληνικό αλλά και γενικότερα το ευρωπαϊκό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με την συνεχιζόμενη δανειοδότηση ή επιδότηση των λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών όπως της Ελλάδας. Η μόνη σοβαρή λύση θα ήταν αυτή που θα  επέτρεπε σε αυτές τις χώρες να ανακτήσουν ένα μέρος της ανταγωνιστικότητας τους μέσω της άσκησης αυτόνομης νομισματικής πολιτικής. Αλλά αυτή είναι μια λύση την οποία κανένα κόμμα-για ευνόητους λόγους – δεν τολμάει να συζητήσει.