Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι το φαινόμενο των πολιτισμικών διαφορών στη Μεσόγειο πρέπει να αντιμετωπιστεί σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, ξεκινώντας από τον πολιτισμό και καταλήγοντας στην διπλωματία. Η διπλωματία στην προωθημένη της μορφή, όπως ακριβώς η τέχνη, έχει την αποστολή να δημιουργεί «χώρους» που δεν υπήρχαν πριν, «χώρους» που θα μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε το πώς να συμβιώνουμε δίχως συγκρούσεις.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, θα χρειαστούμε ένα νέο είδος σκέψης, που δεν θα έχει τις ρίζες του σε ένα καθορισμένο σύστημα αλλά στην δημιουργικότητα. Θα είναι ικανό να υφάνει ένα νέο ιστό για να συμπεριλάβει διαφορετικές πεποιθήσεις, θρησκείες και εξουσίες.

Ομοιομορφία ή Διαφορά ;

Η υπάρχουσα κατάσταση που επικρατεί στη λεκάνη της Μεσογείου, θέτει ένα επιτακτικό ερώτημα: ομοιομορφία ή διαφορά;

Κυριαρχία του παγκοσμίου οικονομικού και πολιτικού συστήματος ή πολλαπλότητα μορφών, ιδεών, πολιτισμών, μεθόδων και κοινωνικών ατομικοτήτων ;

Οφείλουμε ως πολίτες αυτού του τόπου να βρούμε τον τρόπο που θα εξαλείψουμε αυτό που μας χωρίζει με τα άλλα κράτη της Μεσογείου, τις αποστάσεις, και να διατηρήσουμε ανέπαφο αυτό που μας ενώνει, τις διαφορές. Δημιουργώντας μια νέα προοπτική που θα υπερβαίνει την τραγική σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς.

Αφενός, η διαφορά ανάμεσα στις εθνοτικές ομάδες, τις θρησκείες και τις κουλτούρες είναι το αίτιο τρομερών συγκρούσεων. Αφετέρου, η υπεροχή των εξουσιών, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ομοιομορφία και την εξάλειψη των διαφορών, οδήγησε σε μια δραματική κατάσταση. Το σύστημα τυποποίησης συγκρούεται με τις πολλαπλές και διαφορετικές γεωγραφικές, πολιτισμικές, και πολιτικές οντότητες που αναδύθηκαν στην επιφάνεια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Η ομοιομορφία και η διαφορά είναι δύο αντιτιθέμενοι όροι που αντιπροσωπεύουν τη μέγιστη διχαστική ένταση στην τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση. Μια απολιτική που οδηγεί τους ανθρώπους προς μια διατήρηση της διαφοράς είναι κεφαλαιώδης για την ανάπτυξη μιας Νέας Προοπτικής. Η ονομασία τής εμπεριέχει μια αφηρημένη έννοια που υπερβαίνει την ορθολογιστική έννοια της ανεκτικότητας για ότι είναι διαφορετικό. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποδεχτούμε είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε να δώσουμε τελικά κάποιο νόημα στην λέξη «ανθρωπιά» σ’αυτόν τον όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.

Η Ανάγκη μιας Νέας Προοπτικής

Η πορεία της παγκόσμιας διπλωματίας δεν μπορεί να εναποτεθεί στην λογική της κερδοσκοπίας. Η διπλωματία πρέπει να εμπνευστεί από ένα νέο είδος σκέψης. Ο χώρος που θα διαμορφωθεί αυτό το είδος σκέψης πρέπει να είναι το δημιουργικό εργαστήρι ενός αληθινού και υγειούς δια-πολιτισμικού διαλόγου, δίνοντας ιδιαίτερα έμφαση στους νέους. Εκείνους που θα οικοδομήσουν το «αύριο» των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων. Η Νέα Προοπτική είναι το προϊόν αυτού του εργαστηρίου.

Τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα αποκάλυψαν την αδυναμία τους να αντικρίσουν κα να αντιμετωπίσουν τα εγγενή προβλήματα του σημερινού πολιτισμικού μετασχηματισμού, επιλέγοντας την σύγκρουση και την προώθηση των εχθρικών διαφορών. Σήμερα οι επαφές της Ευρω-Ατλαντικά ελεγχόμενης Ευρω-Μεσογειακής Πολιτικής της ΕΕ αναφέρεται στις σχέσεις της με τα κράτη της Μεσογείου ως μία πιθανή διέξοδο, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να επανεδραιώσουμε κάποιο είδος ελέγχου στα πράγματα. Αλλά η επιτυχία των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων απαιτεί την ανάληψη ακόμη πιο σημαντικών ευθυνών από ότι θεωρούσαμε.

Η προωθημένη διπλωματία αναλαμβάνει την ευθύνη να γίνει η πυξίδα που δείχνει τον ενδεχόμενο σχηματισμό ενός νέου ανεξάρτητου γεωπολιτικού άξονα στο χώρο της Μεσογείου. Το νέο είδος σκέψης που θα γεννήσει την Νέα Προοπτική των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων φέρνει σε ζωντανή επαφή τη διπλωματία με κάθε τομέα της κοινωνικής δομής, και της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης. Η πολιτική δεν θα είναι πια άσχετη με την διπλωματία και τις διεθνείς σχέσεις, αλλά θα ενσωματωθεί σ’αυτήν. Θα μοιραστούν μαζί ένα όραμα και ένα ισχυρό υπεύθυνο σύστημα. Αυτό θα δημιουργήσει ένα πολιτικό κίνημα που θα εκφράσει την ανάγκη μιας Νέας Προοπτικής μεταξύ των σχέσεων των λαών της Μεσογείου και θα στοχεύει στη διεύρυνση του διαλόγου και της συνεργασίας των. Η Νέα Προοπτική είναι μια ονομασία, ένα σύνθημα, μια διακήρυξη στόχων, που συνδυάζει την καθολικότητα της διεθνούς διπλωματίας με μία υπερ-εθνική πολιτική εστιασμένης στη Μεσόγειο.

Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Η Μεσόγειος αποτελεί κοιτίδα των διαφορών που προέρχονται από πολλές κουλτούρες, όλες τους εκφάνσεις μιας κοινής ρίζας. Της Μεσογειακότητας. Της κοινής αρχέτυπης μεσογειακής κουλτούρας, σφυρηλατημένη αιώνες τώρα από το μεγαλύτερο πολιτισμικό μέγεθος της ανθρωπότητας, τον Ελληνισμό.

Στο παρελθόν, η Μεσόγειος υπήρξε εργαστήρι διαφορών μεταξύ λαών, εθνοτικών ομάδων, θρησκειών, τεχνών και εμπορικών συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό ένα έμφυτο κοινοτισμό, στηριζόμενο στο σεβασμό, τη συνεργασία και την αμοιβαιότητα.

Η Μεσόγειος αντικατοπτρίζει την ιστορία ενός μεγάλους μέρους της ανθρωπότητας, αλλά αντικατοπτρίζει και το μέλλον, εφόσον η κοινωνία που βλέπει στα παράλια θα γίνει, όπως άλλοτε, μέτρο πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Βρίσκεται στην άκρη των μεγάλων ηπειρωτικών περιοχών της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής και της Ευρώπης. Βρίσκεται στο μέσον της Γης, όπως χαρακτηριστικά τονίζει το όνομά της, απορροφώντας τις παγκόσμιες εντάσεις.

Σήμερα, αρκετοί είναι οι φορείς που κάτω από την ομπρέλα του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου της ΕΕ αναπτύσσουν δράσεις σε χώρες της Μεσογείου. Ωστόσο, χρειάζεται μια πιο αποτελεσματική στρατηγική, έτσι ώστε να επιφέρουμε μια σημαντική μεταστροφή της σημερινής κατάστασης.

Η Νέα Προοπτική για μια νέα Δια-Μεσογειακή Πολιτική πρέπει να επιδιώξει την ενεργοποίηση ενός κινήματος σκέψης και δράσης που θα οδηγήσει μέσω της δημιουργικής στράτευσης στην διαμόρφωση ενός ανεξάρτητου δικτύου σχέσεων με τις διάφορες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, αλλά και ανάμεσα σ’αυτές. Βάζοντας έτσι τα θεμέλια ενός υπερ-εθνικού σχηματισμού συνδιαλλαγής εθνικών διαφορών, την Μεσογειακή Ένωση, που θα προκύψει είτε από τον μετασχηματισμό της ιδέας του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου και της Πρωτοβουλίας της Βαρκελώνης, είτε αυθόρμητα μέσα από την ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής.


Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι το 2007 η χώρα μας θα προεδρεύει στο Ευρο-Μεσογειακό Φόρουμ της ΕΕ. «Η εκλογή αυτή αποδεικνύει ότι η χώρα μας έχει κύρος ανάμεσα σε εταίρους και φίλους και υπολογίζουν σε αυτή την Προεδρία προκειμένου να προωθήσουμε τα θέματα τα οποία αφορούν ολόκληρη τη Μεσόγειο». «Το Φόρουμ έχει στόχο να ασχοληθεί με τα προβλήματα που απασχολούν την ευρύτερη περιοχή και κυρίως βέβαια το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής όπου η χώρα μας έχει μια σημαντική παρουσία ιδιαίτερα μετά την ελληνική Προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στόχος μας είναι τα θέματα της Μεσογείου να έλθουν στο κέντρο του ενδιαφέροντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (Υπ. Εξωτ. κ Μπακογιάννη).

Ας είναι λοιπόν αυτή η αφορμή, για να δείξουμε διεθνώς ότι ο τόπος που γέννησε την προωθημένη διπλωματία δύναται να την αναγεννήσει.


Κόκκινος Μιχαήλ Φινεύς

Η Τριπλή Συμμαχία

Η Τριπλή Συμμαχία
ή ο "Άξονας του Κακού"

Πολλά έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαετία για την περιβόητη Τριπλή Συμμαχία. ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ συνθέτουν την πιό ισχυρή και την πιο επικίνδυνη για την ισορροπία δυνάμεων, συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πολλοί ήταν εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι μετά τον πόλεμο στο Ιράκ και τις ενστάνσεις της Τουρκίας σχετικά με το θέμα των Κούρδων ότι η συμμαχία έχει υποβαθμιστεί και ότι ο νέος παράγοντας στην περιοχή είναι το Κουρδικό στοιχείο. Και μάλιστα έγιναν αναφορές στον υψηλής γεωπολιτικής αξίας αγωγό Κιρκούκ-Χάιφα, που θα δώσει στο Ισραήλ έναν νέο ρόλο, πιο επιτελικό, στα πράγματα της Μ. Ανατολής. Πολλοι τότε έγραφαν ότι το Δόγμα Μπους σιγά σιγά θα αλλάξει και από δόγμα "σύγκρουσης" θα τραπεί σε δόγμα "συννενόησης", οικοδομόντας μια νέα συμμαχία με το μουσουλμανικό στοιχείο. Συρία και Ιράν θα γίνονταν οι πιο πιστοί σύμμαχοι της αμερικανικής πολιτικης στη Μέση Ανατολή.

Όλα αυτά όμως πάγωσαν στα μέσα του καλοκαιριού 2006 με την Ισραηλινή εισβολή στο Νότιο Λίβανο. Τότε συνηδητοποίησαν οι περισσότεροι αναλυτές ότι τίποτε δεν είχε τελειώσει και ότι μια τόσο ισχυρή συμμαχία θα χρειαστεί πολύ ακόμη για να σπάσει.

Παρά λοπόν την καταδίκη των αγριοτήτων του Ισραηλινού στρατού στο Λίβανο από τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρεντζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία παρέμεινε πιστή στη συμμαχία, ανανεώνοντας τους δεσμούς της με την Ουάσινγκτον, το Τελ-Αβίβ και το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. "Αυτός ο πόλεμος είναι άδικος... Ο Ισραηλινός πόλεμος απλά τροφοδοτεί το μίσος... Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι μας περιμένουν έναν τρομερός γενικευμένος πόλεμος και μια τεράστια καταστροφή", είπε στη Διάσκεψη των Ισλαμικών Χωρών, ο Τούρκος πρωθυπουργός στις αρχές Αυγούστου. Βέβαια η αντίφαση είναι ότι η Τουρκία είναι συνυπεύθυνη για αυτόν τον "άδικο πόλεμο". Πώς;

Η "Συμφωνία Ασφαλείας & Συνεργασίας" (SSA)

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η τουρκική εξωτερική πολιτική έκανε σημαντική στροφή πλεύσης, επανακαθορίζοντας τις σχέσεις με το Ισραήλ. Η τουρκο-ισραηλινή συμμαχία εκφράστηκε και επιστεγάστηκε μέσα από τη "Συμφωνία Ασφαλείας & Συνεργασίας" (SSA) που υπεγράφει μεταξύ Τουρκία και Ισραήλ το 1994 επί πρωθυπουργία Τανσού Τσιλέρ. Η στρατηγική σύμπραξη των δύο χωρών αποτέλεσε τη "λόγχχη" της αμερικανικής στρατηγική στην μεταψυχροπολεμική Μέση Ανατολή. Η Τουρκία συμφώνησε να επιτρέψει στον ισραηλινό στρατό (IDF) και στη Μοσαντ να ασκούν ηλεκτρονικη κατασκοποεία κατά της Συρία, του Ιράκ και του Ιράν από την επικράτειά της. Σε αντάλλαγμα το Ισραήλ βοήθησε στην εκδπαίδευση και τον εξοπλισμό των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας στη μάχη τους ενάντια στην τρομοκρατία κατά μήκος των συνόρων της Τουρκία με τις παραπάνω χώρες. Τη SSA ακολούθησε η "Συμφωνία Στρατιωτικής Εκπαίδευσης και Συνεργασίας" (MTCA) και η συνομολογία "Στρατιωτικής και Βιομηχανικής Συνεργασίας" το 1996. Το 1997 ξεκίνησε ο τουρκοισραηλινός "Στρατηγικός Διάλογος" και το 2000 επικυρώθηκε μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου (Free Trade Agreement).

Ο έλεγχος του ανατολικού μεσογειακού διαδρόμου που ξεκινά από την Ερυθρά θάλασσα και καταλήγει στα Συροτουρκικά σύνορα περνώντας από Λίβανο-Συρία, είναι το κυριότερο στρατηγικό προϊόν της διαρκώς εξελισσόμενης συνεργασίας Τουρκίας -Ισραήλ. Ενώ, συνδέεται με το σχέδιο εγκατάστασης του τουρκοισραηλινου αγωγού πετρελαίου Τσεϊχάν - Ασκελόν, ο οποίος θα συνδέει τον αγωγό Μπακού - Τσεϊχάν, με τον αγωγό Ασκελόν - Εϊλάτ, ενώνοντας τη Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία με τον Ινδικό και την Αφρική.

Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηρίξει κανείς ότι ο πόλεμος του Λιβάνου ήταν άμεσα συνδεδεμένος με την εγκαθίδρυση ενός τουρκοισραηλινού ελεγχου στον θαλάσσιο δρόμο που λίγο πριν αναφέραμε.

Επιπλέον, το νερό είναι ένας ακόμη στρατηγικός παράγοντας συνεργασίαςτων δύο χωρών. Έως σήμερα η Τουρκία υποχρεούνταν να πουλάει ετησίως 50 εκατ. κυβ. νερού στο Ισραήλ, μετά όμως από τις πρόσφατες εξελίξεις αποφασίσθηκε η κατασκευή αγωγού ύδατος μεταξύ των.

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και η Συμφωνία Ασφαλείας με το Ισραήλ

Πρίν από 5 χρόνια το Ισραήλ έκανε με το ΝΑΤΟ μία συμφωνία ασφαλείας στα πλαίσια των μεσογειακών συνομιλιών του ΝΑΤΟ. Το 2004 οι μεσογειακές συνομιλίες προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, εγκαινιάζοντας με την "Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κων/ολης" μία καθαρή στρατιωτική συνεργασία μεταξύ του ΝΑΤΟ και χωρών της Μείζονος Μέσης Ανατολής, όπως το Μαρόκο, η Τυνησία, η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Μαυριτανία, η Ιορδανία και το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα ήταν μια προσπάθεια εξουδετέρωσης των δυνητικών αντιπάλων του Ισραήλ στον αραβικό κόσμο. Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν να παραλύσει τις αραικές χώρες σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα αντιδρούσαν ουσιαστικά κατά της αμερικανο-ισραηλινής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή.

Φτάνουμε λοιπόν στον πόλεμο στο Λίβανο μετο ΝΑΤΟ να μη μπορεί να "παίξει" αυτόν τον εξισορροπητικό ρόλο, που παίζει συνήθως σε περιόδους κρίσεως. Όποια ανάμιξη θα είχε θα ήταν υπαγορευμένη από τους όρους της Νατοισραηλινής συνεργασίας.

Ο νέος Τουρκός Επιτελάρχης

Ο στρατηγός Μπουγιουκανίτ εκπροσωπεί τη φιλοισραηλινή πτέρυγα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Η εκλογή του στην αρχηγία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων συνέπεσε - όλως τυχαίως - με την απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν για συμμετοχή στη διεθνή δύναμη σταθερότητας του Λιβάνου και είχε άμεση σχέση με το θέατρο του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο τουρκικός στρατός δύναται πλέον να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στην επιδιωκόμενη απότην ισραηλινή πλευρά διαμάχη.

Η ανανέωση του "Άξονα του Κακού"

Στις 6 Ιουλίου 2006, λίγες μέρες δηλαδη πριν την έναρξη των εχθροπαρξιών στο Λίβανο, μια συνθήκη με το όνομα "Κοινό Όραμα"
υπεγράφη από τις ΗΠΑ και την Τουρκία στην Ουάσινγκτον, ανανεώνοντας την "Τριπλή Συμμαχία". Ουσιαστικά αυτή η συνθήκη δεσμεύει την Αγκυρα να υιοθετήσει την γραμμή της Ουάσινγκτον στο θέμα "αυτοάμυνας" του Ισραήλ.

Αναντίλεκτα, ο πόλεμος του Λιβάνου ήταν αναπόστατο κομμάτι στην ατζέντα του Μεσανατολικού. Και απέδειξε ότι η συμμαχία υφίσταται και μάλιστα τόσο ενισχυμένη όσο ποτέ άλλοτε. Οι Ηνωμ. Πολιτείες με μαεστρία έφεραν έτσι τα γεγονότα ούτως ώστε να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προυποθέσεις για την επιβολή της κυριαρχίας τους σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, 'εμμεσα είτε εξαναγκάζοντας τη Συρία και το Ιράν σε καθεστώς συμμαχίας με την Ουάσινγκτον, είτε άμεσα με την ανάφλεξη μιας μεγάλης σύγκρουσης.

Τελικά ο πόλεμος στο Λίβανο τί εξυπηρετούσε;

Βασικά, όπως αναφέραμε προηγουμένως, η Ισραηλινή εισβολή πέτυχε να αποκτήσει τον έλεγχο του ανατολικού μεσογειακού γεωστρατηγικού διαδρόμου, θέτωντας τις βάσεις της μελλοντικής ανάπτυξης του Ισράηλ. Ενώ, κατάφερε να θωρακίσει τα βόρεια σύνορά του μέσω της διεθνούς δύναμης σταθερότητας του ΟΗΕ, επιτρέποντας την ανενόχλητη αξιοποίηση της Χάιφα και του νέου γεωστρατηγικού της ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο,ενώ απαλλάχθηκε από τον πονοκέφαλο της Χεζμπολάχ, κλείνοντας μιά και καλή την τρύπα του Βορείου Ισραήλ και μαζί μ'αυτήν το θέμα της προστασίας των συνόρων.

Από την άλλη με τον προσεταιρισμό του Κουρδικού εθνοτικού στοιχείου, το Ισραήλ πέτυχε την εκμηδένιση του ατίθασου ΡΚΚ και την ενδυνάμωση του συντηρητικού στοιχείου των Ταλαμπανί και Μπαρζανί, ελέγχοντας με την Κουρδοϊσραηλινή συμμαχία την δυναμική των Κούρδων στην Μέση Ανατολή, προικοδοτόντας το νεότευκτο κράτος τους με τον αγωγό Κιρκούκ - Χάιφα. Μετριάζοντας τον Κουρδικό Κίνδυνο για την πιστή του σύμμαχο Τουρκία.



Το παρόν κείμενο αποτελεί μια διασκευή του "Ο Πόλεμος του Λιβάνου" του Michel Chossudovsky από τον Φινέα Μιχάλη Κόκκινο

Γιατί δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής" ...

Γιατί δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής" ...


Έχω μια θέση σχετικά με τον "Εθνικισμό" και αυτή θα προσπαθήσω να αναπτύξω.

Δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής", γιατί είμαι ενάντιος στην επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων

Ο εθνικισμός ως ιδέα υπερτονίζει το Έθνος και του αποδίδει απόλυτη προτεραιότητα. Αδιαμφισβήτητα, αποτελεί την πλέον επιτυχημένη ιδεολογία στον πλανήτη Γη τους τελευταίους δύο αιώνες, το αποδεικνύουν οι σωροί των θανόντων που "έπεσαν" για την υπεράσπισή του έως σήμερα.

Πότε όμως εμφανίστηκε ως ιδεολογία και τί σκοπούς εξυπηρετούσε;

Ο εθνικισμός εμφανίζεται δειλά-δειλά ως μία ασαφή ιδεολογική κίνηση στις αρχές του 19ου αι. στην Γαλλία, γαλουχημένος μέσα στο πνέυμα της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789. Παρόλα αυτά δεν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά όπως θα περίμενε κανείς στη Γαλλία, αλλά στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ναι, η Ελληνική Επανάσταση του '21 ήταν η πρώτη εθνική επανάσταση της Παγκοσμίου Νεώτερης Ιστορίας. Όπως και το Νεο-Ελληνικό κρατίδιο υπήρξε το πρώτο έθνος-κράτος του πλανήτη. Η επιτυχία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν που έδωσε τη σπίθα ανάφλεξης των Εθνικών Κινημάτων σε όλο τον κόσμο από την Ευρώπη ως τη Λατινική Αμερική.

Βέβαια θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Πώς ένα έθνος, όπως το Ελληνικό, που ουδέποτε αντιλήφθηκε την έννοια του έθνους όπως την αντιλαμβάνεται ο εθνικισμός, ξαφνικά μετά από δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια κοινοτισμού (από τον Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους, ως το Βυζάντιο και τους Οθωμανούς) ανακαλύπτει την εξατομίκευση του !!!

Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή απ'ότι φαντάζεστε. Ο εθνικισμός ως ιδεολογία, όπως ανέφερα και προηγουμένως, εμφανίστηκε και εκδηλώθηκε τον 19ο αι. και άκμασε τον 20ο, συνεχίζοντας έως σήμερα μια σταθερή πορεία δύο και πλέον αιώνων. Ανακαλύφθηκε και υιοθετήθηκε από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης ως όπλο για τη διάσπαση μεγάλων "πολυεθνικών" αυτοκρατορικών καθεστώτων, όπως η Οθωμανία και η Κίνα. Στην περίπτωση της Κίνας μπορεί να απέτυχαν παταγωδώς (κάτι που επέτυχε μετά από έναν αιώνα ο Διεθνισμός διαμέσω του κομμουνισμού, ομοίως δε και στην περίπτωση της πολυεθνικής αυτοκρατορικής Ρωσσίας - ίσως όχι τυχαίο ότι και οι δύο ιδεολογίες εμπεριέχουν τη λέξη "έθνος"-), δεν έγινε όμως το ίδιο στην τεράστια τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας ως λόγχη το νεότευκτο νεο-ελληνικό κρατίδιο επέβαλαν το διαμελισμό της. Έτσι οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, Αγγλία και Γαλλία, κατάφεραν να αποδυναμώσουν και να εκμηδενίσουν εν τέλει (με την επανάσταση των Νεότουρκων) μια πανίσχυρη και ιδεολογικά αντίθετη αυτοκρατορία, καλύπτοντας με την ισχύ τους το κενό που άφησε.

Το νεο-ελληνικό κρατίδιο τελικά μετατράπηκε σε πρότυπο για την υιοθέτηση αντίστοιχων στρατηγικών και από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αργότερα, όπως οι ΗΠΑ . Οι οποίες με πρότυπο την ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του νεο-ελληνικού κράτους κατόρθωσαν αρχικά να αποβάλλουν την αγγλογαλλική κυριαρχία και να διαλύσουν αργότερα τα πολυεθνικά αποικιοκρατικά καθεστώτα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, εκτοπίζοντάς τις από την Αμερικανική ήπειρο. Αλλά και οι Λένιν-Ουίλσον τον εθνικισμό δεν χρησιμοποίησαν για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στον Τρίτο Κόσμο εκφρασμένο μέσα από το δόγμα της Αυτοδιάθεσης των Λαών, εξυπηρετώντας κατ'αυτόν τον τρόπο τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους;

Είναι ο εθνικισμός η άλωση του έθνους;

Τα κύρια γνωρίσματα ενός έθνους σύμφωνα με τους ειδικούς είναι η θρησκεία, το έθος -ο τρόπος ζωής, οι συνήθειες- και η γλώσσα. Πριν από την εμφάνιση του "έθνους-κράτους" - προϊόν του εθνικισμού - κυριότερο στοιχείο διαφοροποίησης των λαών ήταν η θρησκεία, μετά την εμφάνισή του αυτό άλλαξε, αφού το "έθνος-κράτος" είναι υπεράνω τάξεων και θρησκευτικών επιλογών.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμιός - ή Ρωμηός επί τω σωστότερω - ήταν ο Ορθόδοξος χριστιανός που συγκροτούσε το Ρουμ Μιλιέτ, το έθνος των Ορθοδόξων, ένα θρησκευτικό έθνος δηλαδή, που περιελάμβανε Έλληνες, Άραβες, Τούρκους, Βούλγαρους, Σέρβους, Αλβανούς, Ρουμάνους κα, και διέθετε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής από τα άλλα θρησκευτικά έθνη της αυτοκρατορίας (Μουσουλμάνοι, Αρμένιοι, Εβραίοι).

Η γλώσσα από την άλλη, δεν είχε τόσο σημαίνοντα ρόλο, μιας και ως αυτοκρατορία αποτελούνταν από ένα πολυεθνικό σύνολο και εκ προοιμίου προωθούνταν η πολυγλωσσία. Δηλαδή: οι δημόσιες υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν την Οθωμανική, τα θρησκευτικά "μιλέτια" τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν κατά την θρησκευτική διαδικασία (μουσουλμάνοι - αραβικά, αρμένιοι - αρμενικά, εβραίοι - εβραϊκά και οι Ορθόδοξοι Ρωμιοί ανεξαρτήτως εθνικότητος τα Ελληνικά), στο εμπόριο χρησιμοποιούνταν τα ελληνικά, ενώ κάθε εθνική κοινότητα χρησιμοποιούσε τη γλώσσα της.

Στις μέρες μας που η θρησκεία έχει χάσει έδαφος, η γλώσσα είναι εκείνη που διαφοροποιεί τους λαούς. Με την εμφάνιση του "έθνους-κράτους", εμφανίστηκε και η τάση επιβολής της "μίας εθνικής γλώσσας", συνήθως σε μία απλοποιημένη της μορφή, καταστρέφοντας κατ'αυτόν τον τρόπο τη διαφορετικότητα των περιοχών, τους ιδιωματισμούς και τις τοπολαλιές. Το "έθνος-κράτος" καταργεί τη διαφορετικότητα, δεν υπάρχει Κρητικός ή Ηπειρώτης, είναι όλοι τους Έλληνες. Αυτή η τάση στην Ελλάδα εμφανίστηκε αρχικά με τη δημώδη αρχαΐζουσα, εν συνεχεία τη λόγια καθαρεύουσα και εν τέλει με τη δημοτικιά και οι τρεις είναι συνυφασμένες με αντίστοιχες φάσεις του ελληνικού εθνικισμού. Η πρώτη με την επαναστατική περίοδο και την Οθωνική διακυβέρνηση, η δεύτερη με το δόγμα "Πρότυπο Βασίλειο" απότοκος της αλλαγής του βασιλικού οίκου και η τρίτη με την εμφάνιση του βενιζελισμού, του ακραιφνούς αστικού εθνικισμού. Όλες όμως είχαν μία κοινή ονομασία, "πρωτευουσιάνικα", αφού μόνο εκεί τη μιλούσαν, καθώς σε κάθε περιοχή της χώρας υπήρχε η προαιώνια ελληνική τοπολαλιά την οποία το "έθνος-κράτος"
κατέστρεψε μετά από δύο αιώνες σχεδόν συστηματικών αγώνων.

Όταν λοιπόν αλλοιώνονται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός έθνους καταργώντας το τοπικό και το διαφορετικό ελέω μίας ενιαίας και ακάμπτου πολιτισμικής ταυτότητας, κατασκευασμένης-οπότε και ξένης- προς τον απλό Έλληνα , τότε αν αυτό δεν αποτελεί μία άλωση του έθνους τότε τί μπορεί να είναι;

Δυστυχώς οι υποστηρικτές του εθνικισμού δεν κατάλαβαν ποτέ κάτι βασικό, ότι όπως τις κοινωνικές τάξεις δεν τις ανακάλυψε ο Μάρξ, έτσι και τα έθνη δεν τα ανακάλυψε ο εθνικισμός.

Τί εξυπηρετεί σήμερα ο εθνικισμός;

Τί άλλο παρά την προώθηση της στρατηγικής του δόγματος "μπαμπά Μπους" περί της Νέας των Πραγμάτων Τάξης. Όσο και αν ξενίζει στα αυτιά κάποιων, οι ΗΠΑ σήμερα υποθάλπουν και ενισχύουν αφανώς ή μη σ'ολόκληρο τον πλανήτη τον εθνικισμό στοχοποιώντας κάθε πολυεθνικό σύνολο, όπως η ΕΣΣΔ, η Γιουγκοσλαβία, Κίνα και σήμερα το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Ρωσσία. Υιοθετώντας το "διαίρει και βασίλευε" δημιουργούν μικρά ανίσχυρα κρατίδια τύπου Μαυροβούνιο ή Νταγκεστάν, ηγεμονεύοντας και ποδηγετώντας λαούς και εθνικότητες. Τα μόνα ανεξάρτητα "έθνη-κράτη" σήμερα - μέχρις στιγμής - είναι το Ισραήλ και η Τουρκία. Αμφότερα χρησιμοποιούνται ως λόγχες των Ηνωμένων Πολιτειών για την προώθηση της στρατηγικής τους στη Μείζονα Μέση Ανατολή (γι'αυτό δεν είναι τυχαία άλλωστε σύμμαχοι, σχηματίζοντας το λεγόμενο "Άξονα του Κακού" της Ανατ Μεσογείου υπό την πατρωνία των ΗΠΑ).

Καταλήγω λοιπόν λέγοντας τα εξής: ο εθνικισμός έχει κάποια λογική για ένα κράτος, μόνον ως μέσο για να αυξήσει την επιρροή του στην διεθνή "ζούγκλα" για να μπορέσει και αυτό να αυθαιρετεί εν απουσία δικαίου.

Η πραγματική αντίσταση στον ιμπεριαλισμό, τη Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Κυριαρχία (ή επί τω λαϊκότερω Παγκοσμιοποίηση) δεν έρχεται μέσα από τον εθνικισμό και τα "έθνη-κράτη", αλλά από υπερεθνικούς σχηματισμούς τύπου "Αλ Κάιντα", εννοώντας ότι στην εποχή μας η συγκρότηση μηχανισμών αντίστασης πρέπει για να επιτύχει να έχει ένα υπερεθνικό δεδομένο όπως η θρησκεία.

Και δεν το λέω εγώ αλλά η πράξη.

Ο Θάνατος των FOG ...

Ο αξιότιμος κ. Μπους βλέπει τους "κολλητούς" του να τον αφήνουν ένας ένας ... Μετά τον Τόνι Μπλερ και ο Χουνισίρο Κοϊζούμι παραχωρεί τη θέση του στον επερχόμενο Σχίντζο Άμπε, εγκαταλείποντας την παγκόσμια παρέα των Friends Of George (FOG), αφήνοντας τον ίδιο τον Τζόρτζ μόνο να βγάλει τα Βορειοκορεάτικα κάστανα από την φωτιά !!! Ειδικότερα τώρα που ο Τζ. Μπους βρίσκεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να χάσει και τους εντός ΗΠΑ "κολλητούς" του με τις ερχόμενες mid-term elections. Ο κ. Χιτόσι Τανάκα επισκέφτηκε την περασμένη εβδομάδα την Ουάσινγκτον για να συζητήσει το μέλλον της Ιαπωνίας κάτω από τη διακυβέρνηση του νέου πρωθυπουργού της χώρας Σχίντζο Άμπε. Ο Τανάκα υπήρξε ο αρχιτέκτονας της πολιτικής Κοϊζούμι για τις σχχέσεις Β.Κορέας - Ιαπωνίας και εκείνος που οργάνωσε το ταξίδι του Κοϊζούμι στη Β.Κορέα το 2002. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν στον Άμπε και θέλουν να τον δουν να αναλαμβάνει έναν ρόλο μεσολαβητή, εξομαλυντή της κρίσης με τις πυρηνικές δοκιμές της Β.Κορέας. Τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Άμπε έχει δρομολογήσει να επισκεφτεί Πεκίνο και ΠιονγκΓιανγκ. Ο κ. Άμπε καλείται τώρα να επιλέξει μεταξύ της παρέας των FOGs (πολιτική Κοϊζούμι) και της πολιτικής Γιουσουκούνι (υπακούωντας στα κελέυσματα των Εθνικιστών Ιαπώνων με των οποίων τη στήριξη επικράτησε).

Ο Μεγάλος Χωρισμός του Gotham City

Μετά από μία 5ετία στήριξης και συνεργασίας ο Robin - Τόνι Μπλερ βγαίνει στη "σύνταξη" αφήνοντας τον Batman - Τζ. Μπους μόνο να αντιμετωπίσει τους Τζόκερ (Ουγκο Τσαβες, Οσάμα Μπιν Λάντεν) και τους Γρίφους (Βλαντιμίρ Πούτιν) του Παγκόσμιου Gotham City.

Ο Πόλεμος στο Ιράκ και ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας σφυρηλάτησαν υπερατλαντικούς ισχυρούς δεσμούς μεταξύ Μπους και Μπλερ, οδηγόντας τους σε μία μανιώδη προσπάθεια αλληλοϋποστήριξης, υπεράσπισης της πολιτικής τους. Πολιτικής που είχε το πρώτο της θύμα. Ο Robin λαβώθηκε από την Poison Ivy του Εργατικού Κόμματος, Γκόρντον Μπράουν. Ένα λάβωμα τόσο δυνατό που οδήγησε εκείνον στην πρόωρη συνταξιοδότηση και τον Μπράουν στην προεδρία του Κόμματος, υιοθετόντας μια στρατηγική εξόδου από το Ιράκ, προϊόν λαϊκής βούλησης του τύπου "Βring our troops home".

Στρατηγικοί αναλυτές ο ένας μετά τον άλλο παρελαύνουν από αμερικάνικες και βρετανικές φυλλάδες κριτικάροντας αρνητικά την εμπλοκή στο Ιρακ, υποστηρίζοντας ότι όσο η βία θα γεννά βία, τόσο η Κατοχή στο Ιρακ θα στιγματίζεται από θανάτους US Marines. To Ιρακ καλεί βοήθεια και χρειάζεται αλλάγη πλεύσης της αμερικανικής στρατηγικής πριν καταλήξει σε άλλη μία Κόλαση του Δάντη.

Την ίδια στιγμή ο Τζ. Μπους ως άλλος μοναχικός Batman κλείνεται στην BatCave του Λευκού του Οίκου αναζητώντας λίγη παρηγοριά στο πλευρό του Batgirl - Κοντολίζα Ραϊς, πιστεύοντας ότι θα μπορέσει να νικήσει τη κρίση και μαζί μ'αυτήν τους κακούς του Gotham City.

Νέο Κόμμα θέλει το 44,1%
Με Κεντροαριστερή Κατεύθυνση


Ηχηρό μήνυμα στους δύο πόλους του δικομματισμού, μήνυμα αποδοκιμασίας των πολιτικών τους και μάλιστα μήνυμα περισσότερο ηχηρό προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αναγνώριση της ανάγκης δημιουργίας νέου κόμματος, το οποίο πρέπει να κινείται στον κεντροαριστερό-κεντρώο χώρο, άρνηση ωστόσο της πλειοψηφίας του κόσμου να ενταχθεί σε ένα νέο κόμμα (αν και κατά πλειοψηφία εκτιμούν ότι υπάρχει χώρος για την ίδρυσή του…), καθώς και μήνυμα απόρριψης των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών περιέχουν τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της εταιρίας Alco για το «ΠΑΡΟΝ», τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.
Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε στις 10-13 Οκτώβρη, δηλαδή από την πρώτη Κυριακή των δημοτικών-νομαρχιακών εκλογών (επί της ουσίας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου επιβεβαιώνουν τα ευρήματα της έρευνας). Είναι τηλεφωνική, σε δείγμα αντιπροσωπευτικό 800 ατόμων σε Αθήνα (650) και Θεσσαλονίκη (150).

Και είναι πράγματι εντυπωσιακή η απόρριψη της πολιτικής τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλιστα έχει μεγαλύτερο αρνητικό «ισοζύγιο» σε σύγκριση με την κυβέρνηση μεταξύ αρνητικών-θετικών απόψεων για την πολιτική της, που δείχνει έναν λαό απογοητευμένο, κουρασμένο από τον δικομματισμό.

Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από την απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει χώρος για τη δημιουργία νέου κόμματος. Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων απαντά «ναι». Ενώ -και είναι και αυτό χαρακτηριστικό των προβληματισμών που υπάρχουν και των διεργασιών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία- σε άλλη σχετική ερώτηση οι ερωτηθέντες κατά μεγάλη πλειοψηφία πιστεύουν πως το νέο κόμμα θα πρέπει να κινείται στον κεντρώο-κεντροαριστερό χώρο.

Στοιχείο εξαιρετικά σημαντικό, που θα πρέπει να βάλει σε βαθιά ανησυχία την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού σε αυτήν απευθύνεται κυρίως το μήνυμα, το οποίο έρχεται επίσης να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών. Προφανώς εκτιμάται ως ανεπαρκής, γι' αυτό κρίνεται αναγκαία η δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα πρέπει να κινείται σε αυτόν τον χώρο.

Βέβαια στην αμέσως επόμενη ερώτηση μόνο το 16,1% των ερωτηθέντων δηλώνει πως θα στηρίξει ένα νέο κόμμα, εφόσον δημιουργηθεί. Ωστόσο, εδώ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι αφενός ένα τέτοιο ποσοστό είναι ικανή «μαγιά» και αφετέρου επιβεβαιώνεται και εδώ η εκτίμηση, ότι μπορεί μεν ο κόσμος να είναι -και είναι- απογοητευμένος από τον δικομματισμό, ωστόσο δεν έχουν ακόμα ωριμάσει οι συνθήκες υπέρβασής του, είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος και της έμπρακτης αποδοκιμασίας του δικομματισμού…

Μήνυμα σε κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ

Οι ερωτηθέντες με μεγάλη πλειοψηφία 66,9% έναντι μόλις 28,2% (πίνακες 1 και 2) δηλώνουν αρνητικοί έναντι της διακυβέρνησης της ΝΔ.

Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό πως αρνητικοί είναι και ο ένας στους τρεις ψηφοφόρους της Ν.Δ. (33,1%), γεγονός που θα πρέπει να βάλει σε βαθύ προβληματισμό την κυβέρνηση.

Ενώ όμως υπάρχει αυτό το πολύ αρνητικό για την κυβέρνηση κλίμα, οι κρίσεις των ερωτηθέντων για τη δράση και εν γένει παρουσία του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα περισσότερο αρνητικές, γεγονός που επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται ανίκανο να εισπράξει από την κυβερνητική φθορά.

Συγκεκριμένα (πίνακες 3 και 4) το 70,1% των ερωτηθέντων δηλώνει απογοητευμένο και μόνο το 22,5% δηλώνει ικανοποιημένο από την παρουσία του ΠΑΣΟΚ.

Μεταξύ δε των απογοητευμένων περιλαμβάνονται και οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (το 47,4% έναντι του 49,9% που δηλώνουν ικανοποιημένοι)!

Ενδεικτικό του ανωτέρω αρνητικού κλίματος για τα δύο μεγάλα κόμματα είναι και το γεγονός ότι (πίνακας 5):

• Το 71,6% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. και το 67,4% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν ότι σίγουρα θα ξαναψηφίσουν το κόμμα τους. Αντιθέτως, το 18,2% των ψηφοφόρων της ΝΔ και το 21,7% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν πως δεν θα ξαναψηφίσουν το κόμμα τους!

Ναι σε νέο κόμμα, κεντρώο-κεντροαριστερό

Το 44,1% των ερωτηθέντων απαντά ότι θεωρεί πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, βλέποντας πολιτικό κενό, έναντι του 42,1% που δηλώνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις (πίνακες 6 και 7). Είναι δε ενδεικτικό ότι αυτή η τάση διαπερνά διακομματικά τους οπαδούς και ψηφοφόρους όλων των κομμάτων.

Στο ερώτημα για το πού, σε ποιον πολιτικό χώρο θα πρέπει να κινείται το νέο κόμμα (πίνακας 8), οι απαντήσεις είναι:

• 35% στον κεντρώο χώρο

• 32% στον κεντροαριστερό

• 20,1% στον κεντροδεξιό

Ωστόσο και για τους λόγους που προαναφέραμε (πίνακες 9 και 10) η πλειοψηφία των ερωτηθέντων (53,4%) δηλώνει ότι δεν θα στήριζε ένα νέο κόμμα, έναντι του 16,1% που απαντά ότι θα το στήριζε, εφόσον συγκροτούνταν.

Είναι όμως χαρακτηριστικό (πίνακας 11) ότι ένα νέο κόμμα συγκεντρώνει περισσότερους υποστηρικτές (19,4%) μεταξύ των νέων 18-24 ετών, γεγονός που επιβεβαιώνει την κρίση και αμφισβήτηση των κομμάτων κυρίως από τους νέους ανθρώπους.

Απόρριψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών

Αλλά σοβαρή αμφισβήτηση δέχονται και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, των οποίων η πρακτική τα τελευταία χρόνια έτσι κι αλλιώς αμφισβητείται και η αξιοπιστία έχει τεθεί υπό σοβαρή κρίση.

Συγκεκριμένα (πίνακες 12 και 13) οι ερωτηθέντες με μεγάλη πλειοψηφία απορρίπτουν (με ποσοστό 67,8%) την πρακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έναντι μόλις του 26,2% που την επικροτεί.

Αυτή η βαθιά κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί μάλιστα παραδοχή και διαπίστωση των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων. Αποτελεί δηλαδή πεποίθηση και εκτίμηση του λαού ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και κομματικής ένταξης. Και αυτό το γεγονός θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αν και δεν έχουν δείξει να προβληματίζονται…


Από το Παρόν της Κυριακής

Αναζητείται ο "Λούθηρος" του Ισλάμ

Το Ισλάμ μερικές φορές παρουσιάζεται στη Δύση ως η θρησκεία μεσαιωνικών φανατικών που κραδαίνουν σπαθιά και φορούν ζώνες με εκρηκτικά. Ομως, οι εικόνες του Ισλάμ που μερικές φορές μας παρουσιάζονται –η βία στο όνομα του Θεού, η μισαλλοδοξία, η εμμονή με το παρελθόν– αποτελούν μόνο μερικά ψηφίδια σε ένα περίπλοκο μωσαϊκό. Αυτές οι εικόνες αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί σήμερα το Ισλάμ είναι, ποσοστιαία, η ταχύτερα εξαπλούμενη μεγάλη θρησκεία στον κόσμο. Το Ισλάμ βρίσκεται σε άνοδο περίπου για τους ίδιους λόγους που και η Ευαγγελική Εκκλησία βρίσκεται σε άνοδο: παρέχουν έναν ακλόνητο ηθικό κώδικα, πνευματική παρηγοριά και τάξη σε ανθρώπους φοβισμένους από το χάος και την ανηθικότητα γύρω τους και προσφέρουν αξιοπρέπεια στους φτωχούς. Ενώ το ρεύμα του φονταμενταλισμού υπάρχει στο Ισλάμ, υπάρχει και το ρεύμα της μεταρρύθμισης. Ο 21ος αιώνας ίσως αποδειχθεί για το Ισλάμ ό,τι ήταν για τον Χριστιανισμό ο 16ος αιώνας, γιατί ακόμη και σε συντηρητικές χώρες σαν το Ιράν συναντά κανείς ανθρώπους που σαν άλλος Μαρτίνος Λούθηρος επιδιώκουν μια Ισλαμική Μεταρρύθμιση. Ενα από τα πλέον εκπληκτικά στοιχεία σε αυτό το ρεύμα μεταρρύθμισης είναι η ανάδειξη μιας σχολής ονόματι «φεμινιστικό Ισλάμ».

Εχω γράψει συχνά για τα εγκλήματα τιμής και άλλα δεινά που υφίστανται γυναίκες και κορίτσια σε ορισμένες μουσουλμανικές χώρες και πολλοί Δυτικοί νομίζουν ότι το Ισλάμ είναι εγγενώς μισογυνιστικό. Ομως, οι μουσουλμάνες λογικά δυσανασχετούν από αυτό το είδος δυτικού πατερναλισμού, διότι θέλουν την ισότητα και ευκαιρίες και ταυτόχρονα συχνά δεν θέλουν να αποκηρύξουν την πίστη τους (ή ακόμη και τις μαντίλες τους). Οι ισλαμίστριες φεμινίστριες συχνά υποστηρίζουν ότι το Κοράνι σε γενικές γραμμές ανύψωσε τη θέση της γυναίκας σε σχέση με τις προηγούμενες αραβικές κοινωνίες –απαγορεύοντας τη θανάτωση των νεογέννητων κοριτσιών για παράδειγμα και περιορίζοντας την πολυγαμία– και ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι το πνεύμα προόδου και διαφωτισμού και όχι αυστηρές διατυπώσεις του έβδομου αιώνα που θα τελματώσουν την κοινωνία.

Αϊσέ, η πρώτη φεμινίστρια

«Το Ισλάμ, όπως κάθε άλλη θρησκεία, υπόκειται σε ερμηνεία», γράφει στην αυτοβιογραφία της η Ιρανή υποψήφια για το βραβείο Νομπέλ Σιρίν Εμπαντί. «Μπορεί να ερμηνευτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να καταπιέζει τις γυναίκες ή να τις ελευθερώσει». Γυναίκες μουσουλμάνες λόγιες, όπως η Μαροκινή Φατιμά Μερνίσι, υποστηρίζουν με στοιχεία ότι η Αϊσέ, η νεαρότερη γυναίκα του Προφήτη Μωάμεθ (και ο άνθρωπος που είχε δηλώσει ότι αγαπάει περισσότερο από κάθε άλλο στον κόσμο), με σθένος αντιμετώπισε τον σοβινισμό των πρώτων μουσουλμάνων κληρικών. Πραγματικά, από μερικούς θεωρείται η πρώτη μουσουλμάνα φεμινίστρια. Σύμφωνα με μια πολύ γνωστή ρήση που αποδίδεται στον Μωάμεθ, οι προσευχές ενός άντρα είναι αναποτελεσματικές εάν από μπροστά του περάσει μια γυναίκα, ένας σκύλος ή ένα γαϊδούρι. Η Αϊσέ την απέρριψε ως ανοησία: «Μας συγκρίνετε τώρα με σκύλους και γαϊδούρια. Στο όνομα του Θεού, έχω δει τον Προφήτη να λέει τις προσευχές του ενόσω ήμουν παρούσα». Ομοίως, η Αϊσέ απέρριψε διάφορες εικασίες ότι ο Μωάμεθ θεωρούσε τις γυναίκες ακάθαρτες όταν έχουν εμμηνόρροια. Η Αϊσέ είχε προτείνει ορισμένες διορθώσεις σε πρώιμα ισλαμικά κείμενα, αλλά αυτές αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Τελικά σήμερα επανεξετάζονται.

Σύμφωνα με όλα αυτά, το Ισλάμ είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ’ όσο αφήνουν να φανεί τα πρωτοσέλιδα. Η βία και ο φονταμενταλισμός τραβούν την προσοχή –και θα έπρεπε να αποκηρυχθούν με περισσότερο σθένος από τους μουσουλμάνους– αλλά και εμείς οι ίδιοι θα είμαστε κοντόφθαλμοι εάν αγνοήσουμε τις υποβόσκουσες ελπιδοφόρες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στον μουσουλμανικό κόσμο και ίσως οδηγήσουν σε μια Μουσουλμανική Μεταρρύθμιση.

The New York Times

Η «Συμμαχία των Πολιτισμών»

Ο κοσμοπολιτισμός και η υπεράσπιση της πολυπολιτισμικότητας αποτελούν ασπίδα ενάντια στην τρομοκρατία της «διπλανής πόρτας».

Το μεγάλο ερωτηματικό της «Συμμαχίας των Πολιτισμών» παραμένει εισέτι αναπάντητο. Περί τίνος πρόκειται; Απλώς, για μία νέα κοσμοπολίτικη «μεγάλη ιδέα» για κατανάλωση ακροατηρίων με ειδικές ευαισθησίες ή μια πρόταση ουσίας που μπορεί να διαμορφώσει, στο άμεσο μέλλον, εκείνους τους αναγκαίους και απαραίτητους όρους στο διεθνές περιβάλλον προκειμένου να αποτελέσει ένα είδος αποτελεσματικής «ασπίδας» για την Κοινωνία των Πολιτών στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ο όρος «Συμμαχία των Πολιτισμών» αφορά την αλληλεγγύη στο ευρύτερο δυνατό διεθνές επίπεδο όλων όσων, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας, αντιστέκονται στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας. H «Συμμαχία των Πολιτισμών» είναι ένα σχέδιο δράσης σε &εξέλιξη και περιλαμβάνει σε ένα πρώτο επίπεδο την απαρχή ενός διαλόγου ανάμεσα στη Δύση και τις χώρες με Μουσουλμανική πλειοψηφία (η Τουρκία αποτελεί έναν από τους πρώτους και προνομιακούς συνομιλητές) για την από κοινού αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας.

Ανεξαρτήτως, του πότε και με ποιο τρόπο θα επιλεγεί από τους ηγέτες της Δύσης να απαντηθούν τα κρίσιμα ερωτηματικά , το όλο ζήτημα συνδέεται ευθέως με την έννοια της πολυπολιτισμικότητας και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, ειδικότερα μετά τη φονική επίθεση των τρομοκρατών της «διπλανής πόρτας» σε μια κατεξοχήν μητρόπολη της πολυπολιτισμικότητας, το Λονδίνο. Η προσέγγιση του περιοδικού New Statesman αποτελεί, δίχως άλλο, μια ενδιαφέρουσα συμβολή στον υπό εξέλιξη διάλογο.

H μητρόπολη των ταυτοτήτων

Μπορεί η θεωρία της πολυπολιτισμικότητας σε μια κοινωνία να θεωρείται από αρκετούς κύκλους πολιτικών και διανοούμενων πλέον «νεκρή», η λογική όμως της παγκοσμιοποίησης επιβάλλει σε έναν όλο και αυξανόμενο αριθμό ατόμων, προερχόμενων από διαφορετικές κουλτούρες, να συμβιώνουν μεταξύ τους. Ο Ziauddin Sardar, δημοσιογράφος στο περιοδικό Newstatesman και συγγραφέας του "Desperately Seeking Paradise: Journeys of a skeptical Muslim" με αφορμή δύο νέα βιβλία που διαπραγματεύονται το παραπάνω θέμα, αναρωτιέται κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η συνύπαρξη.

Στο βιβλίο του Tariq Modood, "Multicultural Politics: racism, ethnicity and Muslims in Britain" ο συγγραφέας υποστηρίζοντας πως η απόδειξη για την προσφορά της θεωρίας της πολυπολιτισμικότητας μπορεί να αναζητηθεί στην καθημερινή ζωή, όπου οι έγχρωμοι Βρετανοί έχουν προοδεύσει αλματωδώς και η ανάδυση μιας ευημερούς αστικής τάξης Ασιατών έχει αλλάξει ουσιαστικά την κοινωνική δομή της χώρας, απαντά ουσιαστικά στους Trevor Phillips, πρόεδρο της Commission of Racial Equality και Yasmin Alibhai-Brown, δημοσιογράφο της εφημερίδας Independent οι οποίοι έχουν ήδη υπογράψει τον «επικήδειό» της.

Σύμφωνα με τον Modood, η ανάδυση μιας σχετικά νέας μορφής ρατσισμού, τα κριτήριά του οποίου διαφέρουν από αυτά του βιολογικού ρατσισμού (biological racism) δρα ανασταλτικά στην επιτυχία της θεωρίας της πολυπολιτισμικότητας. Πρόκειται για το λεγόμενο «πολιτισμικό» ρατσισμό (cultural racism), ο οποίος βασίζεται στις διαφορές που υπάρχουν στη γλώσσα, τη θρησκεία, τις οικογενειακές δομές, τους ενδυματολογικούς κώδικες καθώς και την κουζίνα των διάφορων λαών. Η πηγή του κακού, εν πολλοίς, έγκειται στην εισαγωγή ενός υπεραπλουστευμένου μοντέλου διαφυλετικών σχέσεων από την Αμερική, το οποίο βασίζεται στο δυϊσμό μεταξύ ανώτερου-λευκού και κατώτερου-μαύρου που όμως δεν μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια την πολυπλοκότητα της σύγχρονης κοινωνίας.

Στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο φιλελευθερισμός, ο οποίος δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στα ατομικά δικαιώματα καταλήγει μεν στο συμπέρασμα πως η επιλογή εθνοτικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων είναι προσωπικές επιλογές του κάθε ατόμου, στην πραγματικότητα όμως το μεγαλύτερο μέρους του πληθυσμού δεν είναι σε θέση να επιλέξει ταυτότητα, και τρόπο ζωή, ούτε και ο υπερπροστατευτισμός των μειονοτήτων -και ειδικότερα ο φονταμενταλιστικός, δογματικός υπερπροστατευτισμός- οδηγούν στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Ο Modood υποστηρίζει ότι η κατάσταση θα αλλάξει μόνο όταν τα μέλη των μειονοτήτων και θα έχουν το δικαίωμα και θα μπορούν, ως ισότιμοι πολίτες, να ενσωματωθούν στο πλαίσιο της καθημερινότητας που επιβάλλει η επικρατούσα κουλτούρα, ενώ παράλληλα θα διατηρούν και όλες τις διαφορές τους, οι οποίες θα είναι πλήρως αναγνωρισμένες και ανεκτές σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι μόνο θα ξεχωρίζει στα μάτια του λευκού Ευρωπαίου ο Ινδός από τον Πακιστανό και ο σιίτης από το σουνίτη μουσουλμάνο.

Ο Sardar όμως υποστηρίζει πως ο διαχωρισμός του ρατσισμού από τον Modood σε βιολογικό και πολιτισμικό μπορεί να αποδειχθεί εν μέρει εσφαλμένος. Σε όλες τις δυτικές και αναπτυγμένες χώρες ο ρατσισμός ήταν και είναι κατά κύριο λόγο πολιτισμικός έχοντας τις ρίζες του στις θεωρίες θεολόγων, όπως ο Θωμάς Ακινάτης, που βασίζονταν στον απαράβατο θρησκευτικό νόμο. Για τους περισσότερους Δυτικούς θεολόγους των προηγούμενων αιώνων μια μη χριστιανική ζωή δεν θεωρούνταν φυσιολογική, αφού τα σωστά και τα πρέποντα ορίζονταν αποκλειστικά και μόνο από τις θεϊκές επιταγές. Τα παραπάνω πρότυπα ήταν φυσικά ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και σχετίζονταν με τις καθημερινές συμπεριφορές και νόρμες των ανθρώπων.

Ένα δεύτερο μειονέκτημα στη θεωρία του Modood περί υιοθέτησης εθνικής ή εθνοτικής ταυτότητας είναι το ότι παραβλέπει τη συμβολή των πολιτικών εκφράσεων στην πολυπολιτισμικότητα. Αυτό το κενό καλύπτει το βιβλίο του Keith "After the Cosmopolitan?: multicultural cities and the future of racism" υποστηρίζοντας πως η ιδέα ότι το κάθε άτομο ανήκει σε μία και μόνο κουλτούρα, η οποία και παραμένει αναλλοίωτη καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, κρίνεται εντελώς αβάσιμη λόγω της επικράτησης της παγκοσμιοποίησης με όλα όσα τη συνοδεύουν, αλλά και της πληθυσμιακής έκρηξης σε όλες της τις διαστάσεις.

Ολόκληρός ο κόσμος γίνεται μια τεράστια πόλη - μία Μητρόπολη - με πληθυσμό επτά δισεκατομμυρίων. Καμία κουλτούρα και κανείς πολιτισμός, κατά τον Keith, δε μένει στάσιμος και αμετάβλητος. Ακόμα και η έννοια της πολυπολιτισμικότητας πρέπει να εξεταστεί κάτω από αυτό το πρίσμα. Διαχωρισμοί του τύπου λευκός - έγχρωμος, Ασιάτης - Ευρωπαίος, χριστιανός - μουσουλμάνος θεωρούνται πλέον ξεπερασμένοι και αναχρονιστικοί, αφού το να αποδώσεις εθνική ταυτότητα σε μία ομάδα, τα όρια και τα χαρακτηριστικά της οποίας είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Η νέα μορφή της πολυπολιτισμικότητας αμφισβητεί τις υπάρχουσες, παραδοσιακές ιεραρχικές δομές της κοινωνίας και την παραδεδειγμένη σοφία του κόσμου, εκπροσωπώντας έναν νέο κόσμο όπου το σπίτι του καθενός είναι παντού και πουθενά και όπου οι όροι των διαχωρισμών σύμφωνα με το χρώμα, τη φυλή και τη θρησκεία δεν είναι απαξιωματικοί.

Έρχεται ο Τρίτος Πόλος ...

Ελληνίδες, έλληνες,

Η ελληνική κοινωνία, παρά την οικονομική ανάπτυξη των τελευταίων δύο δεκαετιών, βρίσκεται σήμερα σε κατάσταση επικίνδυνα ασταθούς ισορροπίας. Δεκαετίες αδιέξοδου κρατισμού έχουν οδηγήσει τον τόπο σε δυσεπίλυτα οικονομικά αδιέξοδα, στον θρίαμβο του ανορθολογισμού και στην καταρράκωση κάθε είδους αξίας.

Ο κόσμος είναι αναστατωμένος και απογοητευμένος. Αποστρέφεται την πολιτική διότι δεν την εμπιστεύεται πια. Εγκλωβισμένος όμως στο κυρίαρχο κύκλωμα του κρατισμού, που στηριγμένο σε εργολαβικά και συντεχνιακά συμφέροντα δεν αφήνει την κοινωνία να αναπνεύσει, αναγκάζεται να σύρεται από τα κυρίαρχα κόμματα που όλα αποπνέουν την ίδια οσμή λατρείας προς τον κρατικό παρεμβατισμό και την κατάπνιξη της ελεύθερης και δημιουργικής ατομικής δράσης. Είναι όμως το μέλλον σίγουρα ζοφερό και μη αναστρέψιμη η πορεία αυτή;

Εμείς θεωρούμε πως όχι.

Ήρθε η ώρα να γίνει κάτι καινούργιο. Με μια πρωτοβουλία απλών πολιτών, που αγαπούν την αξιοπρεπή ζωή, που απεχθάνονται τη σημερινή μιζέρια, που σκέπτονται πολιτικά και απεχθάνονται τις ηθικολογίες και τους κοινούς τόπους, που αποστρέφονται τα κυκλώματα και τη διαφθορά και διψούν για δικαιοσύνη στην κάθε προσπάθεια καταξίωσης στον κοινωνικό και οικονομικό στίβο.

Με σημαία το πρόταγμα της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων, στην παρούσα διακήρυξη περιγράφουμε το όραμά μας και τον τρόπο που μπορεί να υλοποιηθεί και σας καλούμε να σκεφτείτε σοβαρά και χωρίς προκαταλήψεις τις επιπτώσεις που θα είχε στον καθένα και σε όλους μαζί η επιτυχία του πολιτικού εγχειρήματος που προτείνουμε.

Μεταπολιτευτική περίοδος: ένας απολογισμός

Με την μεταπολίτευση γύρισε μια νέα σελίδα στην νεοελληνική ιστορία που χαρακτηρίστηκε από την αποκατάσταση μιας σταθερής δημοκρατίας, τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και την κοινωνική και πολιτική ανάδειξη στο προσκήνιο μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού που ζούσαν μέχρι τότε στο κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο.

Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία για να κρατηθούν ή να ανέλθουν στην εξουσία συνέπλευσαν τις περισσότερες φορές με τον λαϊκισμό, ασπάστηκαν στην πλειοψηφία τους τον κρατισμό, την θρησκοληψία και τον αντιαμερικανισμό, δαιμονοποίησαν στο σύνολο τους τον φιλελευθερισμό και εγκατέλειψαν κάθε ιδεολογική αναζήτηση στο εσωτερικό τους, για να μετατραπούν τελικά σε ιδεολογικά και πολιτικά αφυδατωμένους μηχανισμούς νομής της εξουσίας. Στην πορεία αποϊδελογικοποίησής τους, τμήματά τους συχνά ταυτίζονται με τις ιδεοληψίες ενός φαιοκόκκινου μετώπου που έχει συμπτυχθεί από στελέχη της, την άκρα δεξιά, το ΚΚΕ και την περί τον αρχιεπίσκοπο ιεραρχία της Ελλαδικής εκκλησίας. Η δυναμική του μετώπου αυτού, αν συνεχίσει αυξάνουσα και κρυσταλλωθεί πολιτικά σε ενιαίο φορέα, θα μπορούσε σε περιόδους κρίσης να θέσει σε κίνδυνο τις ατομικές ελευθερίες, την θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και τις σχέσεις της με τις γειτονικές χώρες.

Πέραν όμως αυτών των εξελίξεων, η μεταπολιτευτική περίοδος χαρακτηρίστηκε και από ένα νέο αρνητικό φαινόμενο: την δημιουργία νέων διαχωριστικών γραμμών. Οι νέες αυτές διαχωριστικές γραμμές δεν είναι πλέον οριζόντιες όπως παλιότερα που η πολιτική δύναμη ήταν ευθέως ανάλογη της οικονομικής και κοινωνικής θέσης αλλά κάθετες. Καθώς οι νέοι προνομιούχοι και αποκλεισμένοι συναντώνται πλέον σε κάθε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο και σε κάθε γεωγραφική περιφέρεια της χώρας.

Οι καινούργιοι προνομιούχοι, εκμεταλλευόμενοι προνόμια που οι ίδιοι κατοχύρωσαν και στεγανά που δημιούργησαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, παρασιτούν εις βάρος των μη προνομιούχων και των πόρων του Δημοσίου χωρίς να συνεισφέρουν στην παραγωγική διαδικασία. Κάθε έλληνας πολίτης γνωρίζει, ακόμα και ονομαστικά, τα μέλη των παρασιτικών αυτών ομάδων στην περιοχή του ή στο επαγγελματικό του περιβάλλον: είναι αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί που του αρνούνται την άνευ «λύτρων» παροχή δωρεάν δημόσιων υπηρεσιών, στην εφορία, την πολεοδομία ή το νοσοκομείο, είναι αυτοί οι ιδιώτες και κρατικοί λειτουργοί που εκμεταλλευόμενοι την θεσμοθετημένη μονοπωλιακή τους θέση παρέχουν χαμηλής ποιότητας πανάκριβα προϊόντα ή υπηρεσίες στα δημόσια έργα, την παιδεία ή την υγεία… Είναι αυτοί, ιδιώτες και κρατικοί λειτουργοί, που συνήθως σε συμπαιγνία δεν επιτρέπουν την ελεύθερη είσοδο άλλων στον χώρο τον οποίο λυμαίνονται, αντιδρούν σε κάθε έλεγχο, σε κάθε αξιολόγηση του έργου τους και σε κάθε αλλαγή που θέτει σε αμφισβήτηση τη μονοκρατορία τους. Είναι αυτοί που στραγγαλίζουν, στη γένεσή της, κάθε καινοτόμο πρωτοβουλία που θα μπορούσε να αναβαθμίσει έναν επαγγελματικό κλάδο, να επεκτείνει νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες ή να προωθήσει την ανάπτυξη μιας περιοχής της χώρας.

Οι προνομιούχες αυτές παρασιτικές ομάδες αποτελούν με τη δράση τους το σημαντικότερο εμπόδιο στον εκσυγχρονισμό της χώρας, είτε απομυζώντας τα δημόσια ταμεία, είτε ακυρώνοντας, συχνά δια της βίας, τις όποιες καινοτόμες πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην εκμετάλλευση ευκαιριών ή την αποφυγή κινδύνων που προκύπτουν από τις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Το αποτέλεσμα της δράσης αυτών των προνομιούχων παρασιτικών ομάδων αντανακλάται στη πρωτιά της Ελλάδας στους αρνητικούς δείκτες (ανεργία, φτώχεια, ανισότητες, διαφθορά) που δημοσιεύουν οι διεθνείς οργανισμοί και στην τελευταία θέση της Ελλάδας στις συγκριτικές μετρήσεις θετικών δεικτών (ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις, ανάπτυξη, πολιτισμό).

Οι παρασιτικές αυτές ομάδες, αν και αποτελούν αριθμητικά μικρό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, χαρακτηρίζονται από σοβαρή γνώση νομιμοφανών και παράνομων πρακτικών υποστήριξης των συμφερόντων τους, από ικανότητα διάβρωσης του κράτους και των κομμάτων για την υποστήριξη των αλληλέγγυων με αυτές στελεχών και πολιτικών και την περιθωριοποίηση/υπονόμευση των στελεχών και πολιτικών που αντιστρατεύονται τα συμφέροντά τους. Μέσω αποτελεσματικών πολιτικών και ιδεολογικών παρεμβάσεων, οι παρασιτικές αυτές ομάδες κατορθώνουν να συσκοτίζουν το ρόλο τους, να παρουσιάζονται σαν οι θεματοφύλακες της δημοκρατίας και της προόδου, να νομιμοποιούν τη βία που ασκούν στους όποιους “απείθαρχους” και να πείθουν την κοινωνία ότι για όλες τις εκτρωματικές καταστάσεις που δημιουργεί η δράση τους φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση και οι πάσης εθνικότητας “ξένοι” - εγχώριοι ή υπερπόντιοι αλλά κυρίως Αμερικάνοι- που συνωμοτούν, τάχα, μονίμως κατά των ελληνικών συμφερόντων.

Είναι ενδεικτικό της εκτεταμένης ιδεολογικής παραπλάνησης που έχουν επιτύχει οι παρασιτικές αυτές ομάδες το γεγονός ότι θεωρούν δημιούργημά τους και υπερασπίζονται το μεταπολιτευτικό «κοινωνικό μοντέλο» όταν στη σημερινή Ελλάδα ο δείκτης ανισότητας είναι ο υψηλότερος στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 15 και το πλουσιότερο 10% διαθέτει 7 φορές υψηλότερο εισόδημα από το φτωχότερο 10% των Ελλήνων.

Παρ’ όλα αυτά όμως η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ φοβούμενα το πολιτικό κόστος της σύγκρουσης με τις παρασιτικές αυτές ομάδες αποφεύγουν την ανάληψη εκείνων των μεταρρυθμιστικών μέτρων που έχει σήμερα ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Αν και δεν λείπουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και στα δύο αυτά κόμματα, αυτές αδυνατούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο σε αυτά καθώς οι παγιωμένοι και κατά βάση κρατικοδίαιτοι κομματικοί μηχανισμοί ούτε θέλουν (λόγω της διάβρωσής τους από τα παρασιτικά συμφέροντα) ούτε μπορούν (λόγω παντελούς ανεπάρκειας) να αναλάβουν σημαντικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες. Η διαμάχη τους για την ηγεμονία του “μεσαίου χώρου” και η απορρέουσα στρατηγική τους για την εκλογική επίτευξη του στόχου αυτού τα αποϊδεολογικοποιεί περαιτέρω και τα κάνει τόσο πολυσυλλεκτικά και δέσμια της ψηφοθηρίας που τελικά δεν φαίνεται να διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους. Η εξέλιξη αυτή των κομμάτων οδηγεί σε διαρκή απομάκρυνση των πολιτών από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι η διέξοδος από τη κρίση της πολιτικής δεν είναι η σύγκλιση στο μέσο, αλλά η αποσαφήνιση των πολιτικών ταυτοτήτων των κομμάτων, οι οποίες στη συνέχεια θα τίθενται στη δημοκρατική κρίση των πολιτών.

Στοιχεία πολιτικού προγράμματος

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία, φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πολιτικό πόλο αναφοράς όλων των δημοκρατικών, ευρωπαϊκού προσανατολισμού, μεταρρυθμιστικών, εκσυγχρονιστικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας και να συμβάλει θετικά στην ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων εντός και εκτός των σημερινών κομμάτων εξουσίας μέσω της συγκρότησης ενός ευρύτατου μεταρρυθμιστικού κινήματος, που θα προβάλλει τη μεταρρύθμιση όχι μόνο ως ζωτική, σήμερα, αλλά και ως διαρκή ανάγκη της κοινωνίας, εστιασμένου στις παρακάτω κομβικές μεταρρυθμίσεις:

1. Οικονομία: απόσυρση του κράτους από κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυστηρή τήρηση από το κράτος των κανόνων του ανταγωνισμού. Η λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού δίχως νοθεύσεις, λόγω συναλλαγών κάτω από το τραπέζι ή με πρόσχημα την εμφάνιση κοινωνικών δυσλειτουργιών και εντάσεων, αποτελεί το οξυγόνο της γρήγορης οικονομικής ανάπτυξης. Στόχος του υγιούς ανταγωνισμού είναι η στήριξη του καταναλωτή και η υποστήριξη του απλού πολίτη απέναντι στους μηχανισμούς επιβολής των μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων. Όσοι λοιδορούν τον ανταγωνισμό εξυπηρετούν τις επιδιώξεις των μεγάλων αφεντικών της οικονομίας – είτε αυτοί είναι κρατικά μονοπώλια είτε ιδιωτικές επιχειρηματικές μονάδες που συμπράττουν στο παρασκήνιο στραγγαλίζοντας τον απλό καταναλωτή. Στόχος του ανταγωνισμού είναι η προστασία του καταναλωτή κι όχι των ανταγωνιστών. Δραστική μείωση φορολογίας σε φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις. Κατάργηση όλων των ρυθμίσεων που δημιουργούν στεγανά στα κλειστά επαγγέλματα, ελευθερία εισόδου/εξόδου των επαγγελματιών σε/από αυτά.

2. Κρατική ιδιοκτησία: Δωρεάν διανομή σε όλους τους πολίτες, σε ίσης οικονομικής αξίας μερίδια, όλης της μη χρησιμοποιούμενης ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και όλων των μετοχών των δημοσίων επιχειρήσεων. Για την αποτελεσματική προστασία των δασών, στη διανομή αυτή θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται, υπό προϋποθέσεις, και οι δημόσιες δασικές εκτάσεις (εκτός ειδικών εξαιρέσεων, όπως τα δάση Αττικής και Θεσσαλονίκης, οι εθνικοί δρυμοί, οιπεριοχές NATURA 2000 και περιοχές σημαντικές για την εθνική ασφάλεια).

3. Γραφειοκρατία: Κατάργηση των διαδικασιών αδειοδότησης για σύσταση νέων επιχειρήσεων. Τεκμήριο εκπλήρωσης των προϋποθέσεων της νομοθεσίας από τον νέο επιχειρηματία με πιστοποίηση της υλοποίησής τους από δειγματοληπτικούς ελέγχους.

4. Ατομικά δικαιώματα: Χωρισμός κράτους – εκκλησίας, αποποινικοποίηση της χρήσης των τοξικοεξαρτητικών ουσιών, αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων στα ζευγάρια του ίδιου φύλου, απλοποίηση διαδικασιών για τη καύση των νεκρών, σεβασμός του φυλετικού, θρησκευτικού, εθνικού αυτοπροσδιορισμού κάθε έλληνα πολίτη.

5. Παιδεία: Η κοινωνία της γνώσης είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας. Δεν πρόκειται για ρητορικό σχήμα, αλλά για ζωτική ανάγκη, γι’ αυτό και πρέπει να ληφθούν, κατ΄ απόλυτη προτεραιότητα, μέτρα – επώδυνα για τους οπαδούς της αμορφωσιάς, της στασιμότητας, και της ακινησίας, για το συμφέρον των αποδεκτών των εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Τα μέτρα αυτά θα περιλαμβάνουν απόλυτη ανεξαρτησία (οικονομική, διοικητική, εκπαιδευτική) των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων από το κράτος. Επαναπροσδιορισμός της έννοιας του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου ώστε να κατοχυρώνεται μέσω αυτού αποκλειστικά η ακαδημαϊκή ελευθερία, η ελεύθερη επιστημονική αναζήτηση, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και η ελευθερία της έκφρασης στους χώρους των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και όχι η ατιμώρητη τέλεση εγκληματικών πράξεων. Κατάργηση της δημοσιοϋπαλληλικής ιδιότητας των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων. Κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων και θεσμοθέτηση ελευθερίας επιλογής εκπαιδευτικού ιδρύματος από τους υποψήφιους φοιτητές-μαθητές. Κατάργηση της απευθείας και άνευ όρων χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό και αντικατάσταση της κρατικής χρηματοδότησης με «κατά κεφαλήν» οικονομική ενίσχυση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανάλογα με τον αριθμό των φοιτούντων σε αυτά. Ελευθερία δημιουργίας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων από οποιονδήποτε φορέα της Ελλάδας ή του εξωτερικού, εφόσον πληρούνται κάποια κριτήρια που θα θέτει το κράτος, οι υπηρεσίες του οποίου θα είναι υπεύθυνες για την αυστηρή εφαρμογή τους. Με τα μέτρα αυτά όσα ιδρύματα δεν επιλέγονται από τους υποψήφιους φοιτητές-μαθητές θα υποχρεώνονται σε οικονομικές / διοικητικές / εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις ώστε να γίνουν ελκυστικά, διαφορετικά δεν θα επιλέγονται από κανέναν, δεν θα έχουν έσοδα και θα κλείνουν. Για την άμεση αξιοποίηση από τους νέους των γνώσεων που απόκτησαν από τις σπουδές τους θα υπάρξει σταδιακή κατάργηση της στρατιωτικής θητείας και μετατροπή του ελληνικού στρατού σε επαγγελματικό.

6. Καθιέρωση της αγγλικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του ελληνικού κράτους, για την αναβάθμιση της παιδείας, την πρόσβαση στην παγκόσμια γνώση, την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, την τόνωση της εξωστρέφειας της ελληνικής οικονομίας, τη διευκόλυνση των ξένων επενδύσεων, την πρόσληψη των καινοτομιών και την ταχεία και πλήρη ένταξή μας στις σύγχρονες ανοικτές κοινωνίες. Η ελληνική γλώσσα άλλωστε δεν κινδυνεύει από κανέναν παρά μόνο από τους αμαθείς ή ημιμαθείς δήθεν υπερασπιστές και λειτουργούς της.

7. Κοινωνική ασφάλιση/ιατροφαρμακευτική περίθαλψη: προώθηση μέτρων με γνώμονα το συμφέρον των αποδεκτών των ασφαλιστικών/ιατροφαρμακευτικών υπηρεσιών. Τα μέτρα αυτά θα περιλαμβάνουν απόλυτη ανεξαρτησία (οικονομική και διοικητική) των ασφαλιστικών φορέων και ιατροφαρμακευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων από το κράτος, υιοθέτηση κεφαλαιοποιητικού τύπου ασφάλισης, ελευθερία επιλογής ασφαλιστικού φορέα/ιατροφαρμακευτικού ιδρύματος από τους ασφαλισμένους αποδέκτες των ασφαλιστικών/ιατροφαρμακευτικών υπηρεσιών, οικονομική ενίσχυση των φορέων από τον κρατικό προϋπολογισμό ανάλογα με τον αριθμό και το είδος των παρεχομένων από αυτά υπηρεσιών. Ελευθερία επιλογής από τους ασφαλισμένους του έτους συνταξιοδότησής τους με αντίστοιχη επιβάρυνση ή ελάφρυνση των ασφαλιστικών εισφορών. Ελευθερία δημιουργίας ασφαλιστικών φορέων και ιατροφαρμακευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων από οποιονδήποτε φορέα της Ελλάδας ή του εξωτερικού, εφόσον πληρούνται κάποια κριτήρια που θα θέτει το κράτος, οι υπηρεσίες του οποίου θα είναι υπεύθυνες για την αυστηρή εφαρμογή τους.

8. Δικαιοσύνη: Κατάργηση της πολυνομίας με επαναξιολόγηση όλων των νομοθετημάτων που είναι σε ισχύ σήμερα, κατάργηση των αλληλοσυγκρουόμενων ρυθμίσεων όπως και όσων αντιβαίνουν το κοινοτικό δίκαιο, το διεθνές δίκαιο και το ελληνικό Σύνταγμα. Κωδικοποίηση, εκσυγχρονισμός και απλούστευση των νομοθετημάτων που θα απομείνουν με εφαρμογή των σχετικών κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πλήρης αυτονόμηση της Δικαιοσύνης από παρεμβάσεις της εκτελεστικής εξουσίας. Αναβάθμιση των πόρων που διατίθενται στη δικαιοσύνη και εκσυγχρονισμός των υποδομών της για την ταχύτερη απονομή της. Δημιουργία ανεξάρτητων υπηρεσιών εσωτερικού ελέγχου σε κάθε υπουργείο, υπαγόμενων σε, υπό τον Πρωθυπουργό, ελεγκτική υπηρεσία του κράτους. Επέκταση των ελέγχων του Ελεγκτικού Συνεδρίου σε ελέγχους πέραν της νομιμότητας και κανονικότητας της δαπανών, μέσω διενέργειας συστημικών ελέγχων και την πιστοποίηση της επάρκειας των υπηρεσιών εσωτερικού ελέγχου των Υπουργείων, σύμφωνα με τα διεθνή ελεγκτικά πρότυπα.

9. Ευρωπαϊκή Ένωση: Υποστήριξη της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ενίσχυσης των θεσμών της, της παραπέρα διεύρυνσής της από χώρες που σέβονται το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που οι οικονομίες τους βασίζονται στην ελεύθερη αγορά και αποδέχονται τους κανόνες και τους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοβουλίες για την αύξηση της αποτελεσματικότητας των οργάνων της, τον έλεγχο ορθολογικότερης αξιοποίησης των κοινοτικών πόρων για συγκεκριμένους και μετρήσιμους σκοπούς και ιδιαίτερα την επίτευξη των στόχων της Λισσαβόνας, τον επανέλεγχο της αποτελεσματικότητας και χρησιμότητας όλων των οδηγιών που έχει εκδώσει, αλλά και τον έλεγχο της πιστής εφαρμογής τους από τα κράτη μέλη. Προσδοκούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να παίξει ηγετικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο για βιώσιμη ανάπτυξη, προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασία του περιβάλλοντος. Προτείνουμε την αναθεώρηση του προσανατολισμού του κοινοτικού προϋπολογισμού με μεταφορά πόρων προς όφελος της υποστήριξης της έρευνας, της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και κατάρτισης και αντίστοιχη μείωση των αγροτικών και εξαγωγικών επιδοτήσεων. Επίσης θεωρούμε απαράδεκτο κάθε προστατευτικό φραγμό, που εμποδίζει την πρόσβαση στις αγορές των ευρωπαϊκών χωρών (ειδικά για τα αγροτικά προϊόντα του Τρίτου Κόσμου) και περιορίζει την ελευθερία των καταναλωτών. Θεωρούμε θετική την ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και υποστηρίζουμε τη δημιουργία συστήματος ελεγχόμενης εισόδου μεταναστών από τρίτες χώρες, σε συνδυασμό με ενεργές πολιτικές ενσωμάτωσης και εκπαίδευσής τους. Δεσμευόμαστε για την διατύπωση μιας σαφούς μεταναστευτικής πολιτικής που θα φροντίζει για την ενσωμάτωση των ξένων στην ελληνική κοινωνία, τον σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και δικαιωμάτων τους αλλά και την αποσαφήνιση των υποχρεώσεών τους ώστε να αποφευχθούν μελλοντικές καχυποψίες, εντάσεις και κοινωνικές αντιπαραθέσεις. Υποστηρίζουμε την ενιαία έκφραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη διεθνή πολιτική σκηνή και τον συντονισμό των ενεργειών των ευρωπαϊκών οργανισμών και των κρατών μελών για πλήρη εκμετάλλευση των οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών πλεονεκτημάτων της Ευρώπης. Ταυτόχρονα θεωρούμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να δρα μόνο όπου αυτή της η δράση προσθέτει σημαντικά οφέλη για τους λαούς της Ευρώπης και να ενθαρρύνει τις δράσεις των εθνικών, περιφερειακών και τοπικών διοικήσεων.

Στις παραπάνω μεταρρυθμίσεις δεν γίνεται ειδική αναφορά στη διαφθορά κι αυτό γιατί η υλοποίηση του συνόλου των μεταρρυθμίσεων αυτών αποτελούν τη μόνη πραγματική αντιμετώπιση του φαινομένου αυτού που μαστίζει την ελληνική κοινωνία.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία αποτελεί σήμερα τη μόνη πολιτική δύναμη που θέτει σε πολιτική και όχι υποκριτικά, ηθικολογική βάση την αντιμετώπιση της διαφθοράς και που οι προτεινόμενες από αυτήν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις συμπυκνώνουν τη διεθνή εμπειρία επιτυχημένων πολιτικών μέτρων για την εξάλειψη της.

Τίποτε δεν είναι δυνατότερο από μία ιδέα της οποίας ο καιρός έχει φτάσει (Β. Ουγκώ)

H Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι οι πολίτες απαιτούν πλέον μεταρρυθμιστικές πολιτικές από τα πολιτικά κόμματα, οι οποίες όμως δεν τους προσφέρονται από αυτά, γεγονός που εξηγεί την απογοήτευσή τους και την ανησυχία τους για το μέλλον. Επομένως, δεν αποτελεί πλέον βεβαιότητα ότι το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων θα είναι πολλαπλάσιο από το πολιτικό όφελος που θα αποκομιστεί, όπως ισχυρίζονται οι πολέμιοι των μεταρρυθμίσεων.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί ότι έχει γίνει πλέον συνείδηση σε σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος ότι το κοινωνικό συμφέρον δεν μπορεί να συνεχίσει να θυσιάζεται στα συμφέροντα των οποιωνδήποτε παρασιτικών ομάδων.

H Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με την αναβολή των μεταρρυθμιστικών πολιτικών που προτείνονται από αυτήν και οι οποίες αποτελούν τον λόγο ύπαρξής της και τον λόγο για τον οποίο ζητάει από το εκλογικό σώμα να της εμπιστευθεί την ψήφο του.

Επιπλέον, τα στελέχη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι στελέχη που στην ιστορική τους διαδρομή πλήρωσαν σημαντικό κόστος στη –μοναχική συνήθως– διαμάχη τους με το μεταπολιτευτικό κατεστημένο, υπερασπιζόμενα στον κοινωνικό τους περίγυρο, στη περιοχή τους ή στον επαγγελματικό τους κλάδο, τις φιλελεύθερες αρχές και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Το παρελθόν των στελεχών αυτών αποτελεί εγγύηση ότι θα συνεχίσουν με την ίδια μαχητικότητα την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που εδώ και χρόνια πρότειναν σε «ώτα μη ακουόντων».

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία αποτελεί μια πρωτοποριακή δημοκρατική πολιτική πρωτοβουλία που φιλοδοξεί να εκφράσει τα συμφέροντα της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας. Τοποθετείται στον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο της Ευρωπαϊκής φιλελεύθερης πολιτικής οικογένειας που αποτελεί το τρίτο σε πολιτική δύναμη κόμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο οποίο και θα ενταχθεί εφόσον εκλεγούν υποψήφιοί της στις επόμενες ευρωεκλογές.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα υποστηρίξει οργανωτικά τις πρωτοβουλίες της, μέσω της δημιουργίας πολιτικών ομάδων που θα καλύπτουν την Ελληνική επικράτεια αλλά και τους έλληνες του εξωτερικού. Η οργάνωσή της θα βασίζεται στις φιλελεύθερες αρχές και κυρίως στο σεβασμό της μειοψηφίας. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν αποτελεί αρχηγική πολιτική πρωτοβουλία κάποιου προβεβλημένου στελέχους του φιλελεύθερου χώρου, ούτε εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμες πολιτικές σκοπιμότητες κάποιων. Αντίθετα, η Φιλελεύθερη Συμμαχία έρχεται να καλύψει σε μόνιμη βάση ένα υπαρκτό πολιτικό κενό, αυτό της πολιτικής υποεκπροσώπησης του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα.

Φιλελεύθερη ιδεολογία: ο συνεκτικός ιστός της μεταρρυθμιστικής πολιτικής

Η Φιλελεύθερη ιδεολογία αποτελεί τον συνεκτικό ιστό των προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα επαναορίσει την κατασυκοφαντημένη ιδεολογία του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα διαδίδοντας μαχητικά τις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του πρωτείου του ατόμου έναντι του κράτους, της ατομικής ευθύνης, της ισονομίας και της ισότητας ευκαιριών για όλους.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτίθεται να αποδείξει, χρησιμοποιώντας και ιστορικά στοιχεία, ότι η κατασυκοφαντημένη σήμερα ιδεολογία του φιλελευθερισμού προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες στον Ελληνισμό και τη δημοκρατία: ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Ρήγας Φεραίος και οι Φιλικοί εμπνεύσθηκαν τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και των δημοκρατικών ελευθεριών από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά κινήματα που συντάρασσαν την Ευρώπη του 19ου αιώνα εκφράζοντας τις ιδέες του διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης. Με τις ίδιες ιδέες γαλουχημένος ο Ελευθέριος Βενιζέλος εφάρμοσε τολμηρό φιλελεύθερο πρόγραμμα μεταρρύθμισης της ελληνικής κοινωνίας ανατρέποντας παγιωμένες καταστάσεις εκατονταετιών και προκαλώντας τις λυσσαλέες αντιδράσεις των συντηρητικών της εποχής.

Γέννημα της ίδιας ιδεολογικής παράδοσης, η Φιλελεύθερη Συμμαχία καλεί τους έλληνες πολίτες να παλέψουν μαχητικά για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισονομία, την ατομικότητα και την ευημερία τους και να ανατρέψουν την ιδεολογική ηγεμονία και πολιτική εξουσία οποιουδήποτε στέκεται εμπόδιο στην ευόδωση των στόχων αυτών.

Οι βασικές αρχές της Φιλελεύθερης Συμμαχίας περιλαμβάνονται στις παρακάτω τοποθετήσεις:

• Είμαστε στρατευμένοι υπέρ των δημοκρατικών κανόνων, διαδικασιών και αρχών, της ελευθερίας της έκφρασης και της συνάθροισης, των ελεύθερων εκλογών, της διάκρισης της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, της διεύρυνσης και εξάπλωσης της δημοκρατίας, των ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ώσπου να καταστούν καθολικές αρχές για την ανθρωπότητα. Αρνούμαστε να απολογηθούμε σε αντιδραστικά καθεστώτα και κινήματα που θεωρούν τη δημοκρατία μισητό τους αντίπαλο, καθεστώτα που καταπιέζουν τους ίδιους τους λαούς τους ή κινήματα που φιλοδοξούν να κάνουν το ίδιο.

• Κάθε άτομο έχει αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην ιδιοκτησία των νομίμων κεκτημένων. Τα δικαιώματα αυτά προσδιορίζουν τον ιδιωτικό χώρο του κάθε ατόμου. Δεν δεχόμαστε κατ’ αρχήν καμία παρέμβαση στον ιδιωτικό χώρο του ενηλίκου ατόμου, ακόμα κι αν στόχος της παρέμβασης είναι το «καλό του».

• Τα δικαιώματα δεν εμπεριέχουν καμιά θετική υποχρέωση πλην αυτής του σεβασμού τους. Για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη που προστατεύεται από το κράτος, αυτό δεν συνιστά υποχρέωσή του κράτους να προσλάβει όλους τους άνεργους έλληνες στο δημόσιο. Τα δικαιώματα δεν είναι ούτε συλλογικά ούτε αθροιστικά – εκατό χιλιάδες άτομα δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα από ένα, ενώ συλλογικές οντότητες όπως το «Έθνος», ο «Λαός», η «Τάξη» κ.τ.λ. δεν έχουν δικαιώματα πέρα από αυτά τα όποια έχει το κάθε μέλος ξεχωριστά.

• Η μόνη έννοια ισότητας που έχει νόημα είναι η ισότητα απέναντι στους νόμους. Δεν επιτρέπεται καμιά διάκριση λόγω φυλής, φύλου, θρησκευτικών πεποιθήσεων, οικονομικής καταστάσεως ή άλλης ιδιαιτερότητας. Κάθε άλλη μορφή ισότητας εμπεριέχει καταναγκασμό και ως εκ τούτου είναι απορριπτέα.

• Θεωρούμε τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα οικουμενικά, και επομένως θα πρέπει να εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη και σε όλα τα πολιτικά κινήματα, σε όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Η παραβίαση των δικαιωμάτων αυτών χρειάζεται να καταδικάζεται εξίσου, ανεξαρτήτως του ποιος είναι υπεύθυνος για την παραβίαση αυτή ή ποιο είναι το πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο αυτή συμβαίνει. Απορρίπτουμε τον πολιτιστικό σχετικισμό σύμφωνα με τον οποίο τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν ταιριάζουν σε ορισμένους λαούς ή κάποια έθνη.

• Υποστηρίζουμε την διεθνή ειρήνη και συνεργασία. Ταυτόχρονα όμως η διεθνής δημοκρατική κοινότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να μένει απαθής σε γενοκτονίες και άλλες κραυγαλέες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίστανται οι λαοί του τρίτου κόσμου. Στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας οι ανθρωπιστικές επεμβάσεις, όταν είναι αναγκαίες, δεν θα πρέπει να θεωρούνται κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά αποκατάστασή της προς όφελος των ανθρώπων που υποφέρουν. Έτσι, ένα κράτος που παραβιάζει με αποτρόπαιες πράξεις τη συμβίωση των πολιτών του, δεν δικαιούται να προβάλλει την εθνική του κυριαρχία και η διεθνής κοινότητα έχει καθήκον να επέμβει και να διασώσει τους πολίτες που κινδυνεύουν με βάση το διεθνές δίκαιο και τους μηχανισμούς που αυτό προβλέπει. Η ελευθερία και ασφάλεια της Ευρώπης και η ειρήνη στο κόσμο απαιτούν κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνεργασία, στα πλαίσια του ΟΗΕ, με τα μέλη της Ατλαντικής συμμαχίας και ιδίως τις ΗΠΑ.

• Θεωρούμε προσφορότερη μορφή οικονομικής οργάνωσης αυτή της ελεύθερης αγοράς, αλλά αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του κράτους να επεμβαίνει σε ακραίες περιπτώσεις νόθευσης του ανταγωνισμού, προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και για λόγους προστασίας ειδικών κατηγοριών συμπολιτών μας (π.χ. άτομα με ειδικές ανάγκες, κάτοικοι απόμακρων περιοχών κλπ).

• Συνδέουμε την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη με την ανάπτυξη ελεύθερων αγορών και εναντιωνόμαστε στην οικονομική καταπίεση ή την περιβαλλοντική υποβάθμιση. Τα οφέλη από την παγκόσμια ανάπτυξη μέσω της επέκτασης του ελεύθερου εμπορίου θα πρέπει να αναδιανεμηθούν όσο ευρύτερα γίνεται, ώστε να υπηρετήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αγροτών και καταναλωτών, παντού στον κόσμο. Απορρίπτουμε τον «εξισωτισμό στη φτώχεια» που ενοχοποιεί τον νόμιμο πλουτισμό και τον υγιή ανταγωνισμό.

• Η παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να σημάνει και την πλανητική ολοκλήρωση και την προαγωγή της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Για να πετύχουμε τους στόχους αυτούς, υποστηρίζουμε την ριζοσπαστική μεταρρύθμιση των βασικών θεσμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης, την απελευθέρωση του εμπορίου και την βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες.

• Απορρίπτουμε χωρίς επιφυλάξεις τον αντιδυτικισμό, με ακραία και ενδημική μορφή του, τον τυφλό αντιαμερικανισμό ο οποίος αποτελεί την αιχμή της κυρίαρχης ιδεολογίας και θεμελιώδες ενοποιό στοιχείο του αντιφιλελεύθερου «φαιοκόκκινου» μετώπου.

• Εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή ρατσιστικής προκατάληψης και συμπεριφοράς·στον αντιμεταναστευτικό ρατσισμό της άκρας δεξιάς, στον φυλετικό και εθνοτικό ρατσισμό, στο ρατσισμό ενάντια σε ανθρώπους που κατάγονται από μουσουλμανικές χώρες ή στους απογόνους τους. Η πρόσφατη αναβίωση μιας άλλης, πολύ παλιάς μορφής ρατσισμού, του αντισημιτισμού, δεν έχει αντιμετωπισθεί όπως πρέπει καθώς πολλοί εκμεταλλεύονται την αραβική διαμάχη με το Ισραήλ για να καλλιεργήσουν ή να αναβιώσουν, υπό το πρόσχημα του «αντισιωνισμού» προκαταλήψεις ενάντια στον εβραϊκό λαό.

• Εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή τρομοκρατίας. Αντλώντας τα διδάγματα από την καταστροφική ιστορία των αριστερών απολογητών των εγκλημάτων του σταλινισμού και του μαοϊσμού, όπως και άλλων πιο πρόσφατων ανάλογων στάσεων (π.χ. ορισμένες απαράδεκτες αντιδράσεις για το έγκλημα της 11ης Σεπτεμβρίου ή τη δικαιολόγηση των τρομοκρατικών επιθέσεων αυτοκτονίας ή την ατιμωτική συμμαχία με αντιφιλελεύθερους θεοκράτες στο πλαίσιο του «αντιπολεμικού» κινήματος). Επικρίνουμε έντονα και ξεκάθαρα όσους αριστερούς, δεξιούς ή οποιουσδήποτε άλλους δικαιολογούν ή συμμαχούν με αντιδημοκρατικές δυνάμεις και επικροτούμε οποιεσδήποτε φωνές και ιδέες, απ’ όπου και αν προέρχονται εφόσον συμβάλουν στην ενίσχυση των δημοκρατικών κανόνων και πρακτικών και στην μάχη υπέρ της προόδου του ανθρώπου. Η τρομοκρατία, αποτελεί μια απειλή που χρειάζεται να την αντιμετωπίσουμε και όχι απλά να την ερμηνεύσουμε.

• Ασπαζόμαστε την παραδοσιακή φιλελεύθερη αξία της ελευθερίας της σκέψης και ελεύθερης έκφρασης. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίο να επαναβεβαιώσουμε πως εντός των γνωστών ορίων πέραν των οποίων υπάρχει η συκοφαντία και η προτροπή σε πράξεις βίας, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ελεύθεροι να επικρίνουν ιδέες –ακόμα και ολόκληρα ιδεολογικά συστήματα– που θεωρούνται πολύτιμες από άλλους ανθρώπους. Η κριτική του θρησκευτικού φαινομένου και των μεμονωμένων θρησκειών εμπίπτει στην κατηγορία αυτή. Σε κάθε περίπτωση, ο σεβασμός προς τους άλλους δεν ταυτίζεται με την αποσιώπηση της κριτικής στις πεποιθήσεις τους, εφόσον θεωρείται πως οι πεποιθήσεις αυτές χρήζουν κριτικής.

• Υποστηρίζουμε και θεωρούμε αναπόσπαστο τμήμα της ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών και παράγοντα ενθάρρυνσης της διανοητικής προσπάθειας των ανθρώπων τη δωρεάν ανάπτυξη του λογισμικού ανοικτού κώδικα και άλλων ανάλογων δημιουργικών εγχειρημάτων και εναντιωνόμαστε στην κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων στα γονίδια, τους αλγόριθμους και τα φυσικά δεδομένα. Υποστηρίζουμε την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, την ελευθερία διακίνησης πληροφοριών και την αποθάρρυνση κάθε απόπειρας κρατικών παρεμβάσεων και λογοκρισίας σε αυτό.

Ας το τολμήσουμε…

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα υποβάλλει τις ιδεολογικές της αρχές, το πολιτικό της πρόγραμμα και τα στελέχη της στη κρίση του εκλογικού σώματος στις επόμενες εθνικές εκλογές, ελπίζοντας στην υπερψήφιση της και την είσοδό της στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο νέος εκλογικός νόμος που προσεγγίζει την απλή αναλογική δημιουργεί ευνοϊκό πλαίσιο για την επιτυχία του φιλελεύθερου πολιτικού εγχειρήματος.

Ελληνίδες, έλληνες,

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές.

Οι εκλογικοί συνδυασμοί της Φιλελεύθερης Συμμαχίας είναι ανοικτοί σε όλους εσάς που στην ιστορική σας διαδρομή πληρώσατε προσωπικό και επαγγελματικό κόστος μαχόμενοι το μεταπολιτευτικό κατεστημένο υπερασπιζόμενοι φιλελεύθερες αρχές και μεταρρυθμίσεις. Είμαστε όμως ανοικτοί σε εκλογική συνεργασία και με όλους αυτούς που ακόμα και αν διαφωνούν με κάποια σημεία της παρούσας διακήρυξης συμμερίζονται την αναγκαιότητα όλων ή κάποιων από τις μεταρρυθμίσεις που η Φιλελεύθερη Συμμαχία προτείνει.

Σας καλούμε να ενταχθείτε στη Φιλελεύθερη Συμμαχία, να συνδιαμορφώσετε την πολιτική της πρόταση, να συμμετέχετε δραστήρια στις πρωτοβουλίες της και να υποστηρίξετε με όλα τα μέσα που διαθέτετε την υλοποίηση των πολιτικών στόχων της.