Από το Δημόσιο στο ιδιωτικό

Μιχάλης Κόκκινος

Διαβάζουμε στον τύπο ότι σε περίπτωση που ο αριθμός των αποχωρήσεων από το Δημόσιο δεν είναι ο επιθυμητός η κυβέρνηση θέλει να δίνονται άδειες άνευ αποδοχών σε δημοσίους υπαλλήλους και να έχουν τη δυνατότητα να απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα. Είναι κυβερνητικός στόχος, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας "Τα Νέα", 50.000 αποχωρήσεις κάθε χρονιά, ούτως ώστε εάν διατηρηθεί η αναλογία του 1/5 το κράτος να έχει τη δυνατότητα να προσλαμβάνει κάθε χρόνο 10.000 νέους υπαλλήλους.

Σε περίπτωση που ο αριθμός των υπαλλήλων που βγαίνουν ετησίως στη σύνταξη δεν εξυπηρετήσει το συγκεκριμένο στόχο, τότε το κυβερνητικό επιτελείο εξετάζει το ενδεχόμενο κινήτρων ώστε να αποχωρήσουν προσωρινά από τη θέση τους, διασφαλίζοντας ωστόσο τη δυνατότητα επιστροφής τους. Εξετάζεται λοιπόν να δοθεί ως κίνητρο για αποχώρηση από το Δημόσιο η δυνατότητα απασχόλησης και στον ιδιωτικό τομέα. Άδειες άνευ αποδοχών και δυνατότητα μερικής απασχόλησης. Ακόμα και σε περίπτωση αποκλειστικής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, ο εργαζόμενος έχει διασφαλισμένη την επιστροφή του.

Η Ανάγκη είναι αυτή που τους οδηγεί στη λύση της Εξόδου. Η δυσμενής συγκυρία της Κρίσης, μας δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε ριζικά την αντιπαραγωγική προσέγγιση της Ανάπτυξης που επικρατεί. Ιδέα που έχει μεστώσει στο μυαλό της πλειοψηφίας του κόσμου. Καθώς αντιλαμβάνονται ότι εχθρός δεν είναι το Μνημόνιο, αλλά το λανθασμένο αναπτυξιακό πρότυπο της χώρας μας. Το χρεωκοπημένο Δημόσιο και η Διαφθορά που το ακολουθεί.

Οφείλουμε λοιπόν να στρέψουμε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος από το Δημόσιο στο Ιδιωτικό.

Οι περισσότεροι σήμερα αντιλαμβάνονται ότι μια καριέρα στο Δημόσιο τομέα πρέπει να γίνεται με όρους αξιοκρατικούς και όχι κομματικούς. Η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων θα σημάνει την είσοδο του ταλέντου και της δημιουργίας, σε ένα χώρο που έχει «στεγνώσει» από την επετηρίδα της αναποτελεσματικότητας.

Η μείωση του Δημοσίου τομέα μέσα από την ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα, μοιραία θα οδηγήσει στην άμεση από-κομματικοποίηση τους. Με ζητούμενο όχι τον μετασχηματισμό ενός δημοσίου μονοπωλίου σε ιδιωτικό, αλλά τη βελτίωση των υπηρεσιών και κατ’ επέκταση των επιλογών μας ως καταναλωτές. Δημιουργώντας παράλληλα, νέες προσδοκίες στους νέους για απορρόφηση τους ανά την Ελλάδα με μόνο κριτήριο τις ικανότητες τους.

Οφείλουμε να αλλάξουμε την κυρίαρχη Νοοτροπία για διορισμό στο Δημόσιο με την προβολή ενός δημιουργικού και παραγωγικού τρόπου σκέψης με καλλιέργεια της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας. Οι προσλήψεις στο Δημόσιο δεν μπορούν να λειτουργούν πια ως ανάχωμα ενάντια στην ανεργία.

Κάπου εδώ θα ήταν σκόπιμο να αναφερθούμε στο Ιδιωτικό και τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Ο κόσμος πια αντιλαμβάνεται ότι όσο υπάρχουν συντεχνίες στην οικονομική ζωή, τόσο η δυσχέρια θα μεγαλώνει. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων θα φέρει μία αίσθηση Αλλαγής και θα ανατρέψει την έξοδο χιλιάδων επιστημόνων στο εξωτερικό, αλλά και θα δώσει πρακτική διέξοδο στην ανεργία, δημιουργώντας προσδοκίες ισότιμης μεταχείρισης σε μία αγορά δίχως περιορισμούς εξέλιξης.

Σε μια περίοδο που η χώρας μας επανακαθορίζει τη θέση της και το αναπτυξιακό της πρότυπο, πρέπει να καταλάβουν τόσο οι επιχειρηματίες, όσο και οι εργαζόμενοι, ότι δεν αρκεί πλέον να δουλεύουν πιο παραγωγικά, πιο έντιμα, πιο έξυπνα ή πιο πολύ. Πρέπει να δουλεύουν σε άλλο αντικείμενο.

Έχει υπολογισθεί ότι για να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά σταθερής ανάπτυξης, μισό με ένα εκατομμύριο άνθρωποι θα πρέπει να αλλάξουν εργασία – το 10% με 20% του παραγωγικού δυναμικού.

Ποιοί θα είναι αυτοί όμως που θα επενδύσουν και πώς θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας προκειμένου να απορροφηθούν όλοι όσοι ελπίζουν σε μια καλύτερη τύχη εκτός Ελλάδος; Ποιοι θα κάνουν τις εξαγωγές που χρειαζόμαστε για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης η οικονομία;

Οι μεγάλες επιχειρήσεις, είναι μια πρώτη απάντηση, αυτές που έχουν οργάνωση και τεχνογνωσία. Που έχουν διευθυντές πωλήσεων, τμήματα προσωπικού, τεχνικούς πληροφορικής, στελέχη με μάστερ από καλά πανεπιστήμια. Υπάρχουν τέτοιες επιχειρήσεις; Βεβαίως και υπάρχουν. Είναι οι τράπεζες, οι μεγάλες αλυσίδες λιανικής, οι τηλεπικοινωνιακοί κολοσσοί, οι μεγάλες κατασκευαστικές. Τι μπορούν όμως να εξάγουν; Δυστυχώς τίποτα. Γιατί όλες δραστηριοποιούνται στους λεγόμενους διεθνώς μη εμπορεύσιμους (non-tradable) κλάδους, αυτούς που εξυπηρετούν αποκλειστικά τους κατοίκους της χώρας μας και δεν υπόκεινται σε διεθνή ανταγωνισμό.

Ας μην περιμένουμε πολλά από τις μεγάλες και οργανωμένες επιχειρήσεις. Λιγότερο από 400 χιλιάδες εργαζόμενοι (το 8% του εργατικού δυναμικού) απασχολείται σε εταιρίες με πάνω από 250 απασχολούμενους, και πολλοί από αυτούς είναι σε μη-εμπορεύσιμους κλάδους, κυρίως στο λιανικό εμπόριο. Στην καλύτερη δυνατή περίπτωση οι μεγάλες εταιρίες, υφιστάμενες και νέες, μπορούν να προσθέσουν άλλες 100 χιλιάδες θέσεις εργασίας σε πέντε με δέκα χρόνια με μία απλοποίηση της νομοθεσίας και της γραφειοκρατίας. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας ως λύση.

Οφείλουμε να στραφούμε σε Νέες Κατευθύνσεις εμπορεύσιμων διεθνώς κλάδων και εξωστρεφών υπηρεσιών. Να μεταλαμπαδεύσουμε ένα νέο τρόπο σκέψης για την Ανάπτυξη. Να στρέψουμε το επενδυτικό ενδιαφέρον σε νέα στοχευμένα προϊόντα και υπηρεσίες που θα προσαρμόζονται στη παγκόσμια ζήτηση. Να εκμεταλλευτούμε την Καινοτομία που έχει προκύψει από τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Να αντιστρέψουμε τους όρους της μειονεξίας μας και να απευθυνθούμε στην παγκόσμια αγορά, όχι με εντυπωσιακές υπηρεσίες και προϊόντα, αλλά με πρακτικότητα, δίνοντας λύσεις εκεί που τα μεγάλα μεγέθη υστερούν. Από την έως τώρα αντιοικονομική μας αγροτική παραγωγή και τον άναρχο τουρισμό, έως την διεθνή ναυτιλία και το λογισμικό κάθε κλάδος θα στοχεύει στην παγκόσμια αγορά.

Οι νέες θέσεις εργασίας που θα δώσουν λύση στην ανεργία και στην απορρόφηση των τέως δημοσίων υπαλλήλων δεν θα προκύψουν από καλοσχεδιασμένες και χωροθετημένες μεγάλες επενδύσεις. Δεν θα μπορούν ενδεχομένως να προδιαγραφούν με υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους. Θα έρθουν με δοκιμές και αποτυχίες, δεν θα μοιάζουν με κανένα ξένο πρότυπο. Αν το κράτος επιμείνει στην γραφειοκρατία και στην πολυνομία όπως ισχύει σήμερα, θα τις πνίξει. Τρείς όροι θα έπρεπε να επαρκούν: να πληρώνουν φόρους, να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους και να μη βλάπτουν το περιβάλλον.

Η Στροφή στο Ιδιωτικό θα σημάνει την επιστροφή στο μικρό. Αυτές οι νέες εξωστρεφείς μικροεπιχειρήσεις δεν θα έχουν την επίσημη ευλογία που έχει ένα φαρμακείο, δεν θα θεωρούνται λειτούργημα, δεν θα έχουν τη σιγουριά του Δημοσίου, ούτε την αίγλη της καριέρας σε μια μεγάλη εταιρία, ούτε θα αντιγράφουν πετυχημένα μοντέλα από το εξωτερικό. Θα είναι αυτοσχέδιες, και θα φαίνονται πρόχειρες. Θα αναδείξει όμως το ταλέντο και την ανάγκη για δημιουργία κάθε ανθρώπου που αισθάνεται να ασφυκτιεί άεργος και άνεργος στην μικρή Ελλάδα.

Η λύση στην κρίση και τα παράγωγά της είναι μια νέα οπτική για την Οικονομία και την Κοινωνία μας. Λύση που θα βάζει στο επίκεντρο τον Άνθρωπο και όχι τις συντεχνίες και τα κομματικά συμφέροντα. Που θα πατάει στέρεα στο ταλέντο και την γνώση για να στοχεύσει μαζικά στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ κυνηγά την Κυβέρνηση

ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Πρέπει επί τέλους να σοβαρευθούμε. Ή τουλάχιστον να ομολογήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε αποφεύγοντας την χρεωκοπία. Αυτή η αποκρουστική συγχορδία κραυγών απόγνωσης για το επάρατο μνημόνιο και τους κακούς ξένους που επιβουλεύονται δήθεν την καλοπέραση μας πρέπει να τελειώσει. Ουδείς πραγματικά ενδιαφέρεται για μας. Και στην πραγματικότητα, αν δεν ήμασταν στην ευρωζώνη ή αν δεν χρωστούσαμε σημαντικά ποσά σε ευρωπαϊκές τράπεζες δεν θα ίδρωνε ουδενός το αυτί για τις φωνές πανικού που θα ακούγονταν από την Αθήνα.

Ας το συνειδητοποιήσουμε επί τέλους. Το μνημόνιο δεν έχει σχεδόν καθόλου εφαρμοσθεί. Η βουτιά στην ανυποληψία της ελληνικής οικονομίας και το κάθισμα της αγοράς οφείλονται κατά κύριο λόγο στις αριστερές ιδεοληψίες των κυβερνώντων αλλά και στον έκδηλο κρατισμό που κυριαρχεί στο πολιτικό μας σύστημα αλλά και στην κοινωνία μας γενικότερα. Ζούσαμε για δεκαετίες πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας με δανεικά. Και ουδείς είχε ενοχληθεί. Και είναι χυδαία παραπειστικό το επιχείρημα πως ο λαός δεν το γνώριζε. Από τις εκλογές ακόμη του 1986 η ΝΔ είχε προειδοποιήσει (και με αφίσα ακόμη) πόσα χρώσταγε ένα νεογέννητο παιδί στους ξένους δανειστές μας για να ικανοποιηθούν οι παροχές που μοίραζε απλόχερα ο Α. Παπανδρέου. Κι ο λαός, σε απάντηση αυτών των προειδοποιήσεων, επανεξέλεξε πανηγυρικά στην κυβέρνηση το Πασόκ. Για να φτάσουμε στο περίφημο, «Τσοβόλα, δώστα όλα». Και στο ξεκίνημα της οριστικής κατάρρευσης των δημοσίων οικονομικών της χώρας. Αν, εν τούτοις, δεν είχε μεσολαβήσει η ιστορία με τον Γ. Κοσκωτά αλλά και οι προσωπικές του περιπέτειες, αμφιβάλλων πολύ αν θα είχε χάσει ο τότε Πρωθυπουργός την εξουσία.

Ο λαός είχε δυστυχώς εθισθεί σε ένα κλίμα άκοπου πλουτισμού, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου με δάνεια και ανοχής μιας κοινωνικής πραγματικότητας ατιμωρησίας και ρεμούλας. Μια νοοτροπία που είναι εξαιρετικά δύσκολο τώρα να ξεριζωθεί και να αλλάξει. Καταγγέλλουν τώρα σχεδόν άπαντες το μνημόνιο (ακόμα και πολλοί παράγοντες του κυβερνητικού χώρου) για το τέλμα στο οποίο έχει βυθισθεί η ελληνική οικονομία. Και κατηγορούνται πολιτικοί και κοινοβούλιο για τα συνολικά χάλια του τόπου. Είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί υπεύθυνοι; Και από που προκύπτουν ευθύνες του μνημονίου; Το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε σήμερα οφείλεται κατά κύριο λόγο στον σοσιαλκρατισμό που επικρατεί στις επιλογές της κυβέρνησης αλλά και στην γενικότερη κρατικοεξαρτούμενη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας. Και ιδιαίτερα μάλιστα αυτών που διαμαρτύρονται για το μνημόνιο και για τις πολιτικές που επιτάσσει.

Το μνημόνιο δεν ευθύνεται για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε γιατί απλούστατα δεν εφαρμόζεται. Αν εξαιρέσει κανείς τις αυξήσεις του ΦΠΑ, που αποτελούν παράγωγο της συμβολής των ευρωπαίων στον μηχανισμό στήριξης κι όχι πολιτική που υποστηρίζει το ΔΝΤ, όποιες άλλες πολιτικές έχουν εφαρμοσθεί αποτελούν εμπνεύσεις του γαλουχημένου στις σοσιαλιστικές ιδέες οικονομικού επιτελείου. Οι παράλογες αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, οι συνεχείς αλλαγές στο σύστημα είσπραξης φόρων καθώς και η επιδρομή σε εισοδήματα και ακίνητα, κοντολογίς όλα εκείνα τα μέτρα που έχουν οδηγήσει σε νέκρωση την αγορά και σε βάθεμα της ύφεσης, αποτελούν αποκλειστικά εμπνεύσεις της κυβέρνησης.

Όπως κυβερνητικό έργο είναι οι εμμονές στα έσοδα αλλά και η σκόπιμη υποβάθμιση του προβλήματος της υποχωρητικότητας σε οτιδήποτε θα οδηγούσε σε ουσιαστική μείωση δημοσίων εξόδων (περικοπές του κράτους δηλ. και κατάργηση γραφειοκρατίας και άλλων παρεμβάσεων στις αγορές). Το μνημόνιο μιλούσε για περιστολή ελλειμμάτων. Δεν ζητούσε αύξηση φόρων. Αυτό, όπως και η μείωση εισοδημάτων και συντάξεων, είναι αποτέλεσμα κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Η κυβέρνηση ομιλεί συνέχεια για έσοδα για να αναβάλει την αναπόφευκτη τελικά περικοπή δαπανών και κατάργηση κρατικών φορέων.

Το μνημόνιο όμως ζητούσε άλλα πράγματα, για το οποία δεν έχει γίνει περίπου τίποτε. Απελευθερώθηκαν τα προστατευόμενα επαγγέλματα; Έγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις; Εξορθολογίσθηκαν τα οικονομικά των νοσοκομείων; Καταργήθηκαν άχρηστοι δημόσιοι φορείς που επιβαρύνουν τους φορολογούμενους δίχως να προσφέρουν ουσιαστικές υπηρεσίες ¨ στην κοινωνία; Ακούμπησε κανείς τους απολιθωμένους δεινόσαυρους του δημόσιου τομέα για να μας απαλλάξει από τους πόρους που την ώρα αυτή ακόμη καταναλώνουν; Ακόμα κι ο Οργανισμός που έγινε για να αποξηράνει πριν από 100 περίπου χρόνια την Λίμνη Κωπαΐδα, παραμένει αγέρωχος στην θέση του! Αλλά μήπως έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια για την εξυγίανση των περίφημων ΔΕΚΟ; Ξεκινώντας βέβαια από την κατάργηση του απαράδεκτου νόμου που δίνει το δικαίωμα στους συνδικαλιστές ουσιαστικά να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Μια ένδειξη για το πως κατασπαταλώνται τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων είναι τα 11 περισσότερο χαρακτηριστικά – και προκλητικά, θα έλεγα – επιδόματα που απολαμβάνουν οι μισθοδοτούμενοι σε φορείς του δημοσίου και σε ΔΕΚΟ. Επίδομα Προπέλας (Λιμενικό), Επίδομα Αγαμίας (ΕΛΠΕ) – αν τους βρούμε γυναίκες σίγουρα θα στοιχίζουν λιγότερο – Επίδομα Έγκαιρης Προσέλευσης στην Εργασία (ΕΘΕΛ), Επίδομα Κεραίας (ΗΣΑΠ), Επίδομα Μεταφοράς Φακέλου (Δημόσιο), Επίδομα Παραλαβής – Λεωφορείου Παράδοσης (ΕΘΕΛ ) – δηλ. οι προσλαμβανόμενοι σαν οδηγοί θα άφηναν τα οχήματα στο δρόμο; – Επίδομα Αποτελεσματικότερης Διεκπεραίωσης Υποθέσεων (Υπ. Δικαιοσύνης), Επίδομα Φαξ (ΔΕΗ), Επίδομα Χρήσης του Κυλικείου (ΕΛΠΕ) – για όσους προφανώς δεν αρέσει το διατιθέμενο φαγητό – Επίδομα Προθέρμανσης Αυτοκινήτου (ΟΤΕ ), Επίδομα Πλυσίματος Χεριών (ΟΣΕ).

Αυτά επιχειρεί να περιορίσει το μνημόνιο και σε αυτό ανθίσταται η κυβέρνηση. Και μαζί της αντιδρούν όλοι οι φορείς των βολεμένων ουσιαστικά λαθρεπιβατών της ευημερίας. Δεν έχουν όλοι αυτοί παρά να κοιτάξουν το εξαιρετικό, πολύ πρόσφατο, βιβλίο Lynn Ματθαίος του,, Προτομή: Η Ελλάδα, το ευρώ, καθώς και η κρίση δημοσίου χρέους του 2010 (Χρεωκοπία: Η Ελλάδα, το Ευρώ και η Κρίση του Δημοσίου Χρέους). Για να καταλάβουν τις διαστάσεις του προβλήματός μας αλλά και τις γεμάτες αέρα ανοησίες που διακινούνται στον ελληνικό δημόσιο διάλογο.

Υπάρχουν νικητές στην πολιτική;

Μιχάλης Κόκκινος

 

 

Αυτό που έχω καταλάβει από τα λίγα που παρακολουθώ, ότι στην πολιτική μπαίνει κάποιος για να ΝΙΚΗΣΕΙ. Να νικήσει τον αντίπαλο, τον εσωκομματικό ανταγωνιστή, το παρελθόν του, τις πιθανότητες. Πιο σπάνια τον εαυτό του και το υποσυνείδητό του. Και ακόμη πιο σπάνια το κακό, την αδικία, τις ανισότητες και το πεπρωμένο των αδύναμων, των άτυχων, των ανυπεράσπιστων.

Εδώ βέβαια, πρέπει να τονίσουμε μια αλήθεια ! Δεν νικάει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο ισχυρότερος στην καταγωγή, την επικοινωνία, την πελατειακή σχέση, την διαπλοκή, αλλά και τις ιδέες, το όραμα ! Άλλες φορές πάλι δεν νικάει κανείς, απλώς κάποιος χάνει και αποσύρεται αναγκαστικά. Όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική, ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Ο νικητής τα παίρνει όλα ! Εξουσία, χειροκρότημα, την τύχη όσων τον ανέδειξαν, αλλά και όσων των πολέμησαν.

Ο νικητής όμως μπορεί να ηττηθεί στην συλλογική συνείδηση εκ των υστέρων και ο θρίαμβός του να γίνει μακρινή ανάμνηση. Υπάρχουν δυο είδη νικητών στην πολιτική. Από τη μία, εκείνοι που ζουν με το φόβο της επόμενης ήττας και οι άλλοι - οι λιγότεροι - που πιστεύουν ότι το θαύμα γίνεται μόνο μια φορά και είναι κάθε στιγμή έτοιμοι για την τελευταία έξοδο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο μεγάλος νικητής των τελευταίων εκλογών. Μέχρι να κόψει το νήμα της εξουσίας, πολλοί τον θεωρούσαν looser πολιτικό. Εκείνος όμως σε κάθε πρόσκαιρη ήττα έβρισκε την ευκαιρία για να βγει νικητής στο ίδιο του το κόμμα ! Έτσι εκείνος που φάνταζε looser στα μάτια κάποιων, έγινε ο μεγάλος θριαμβευτής του 2009. Η εξουσία όμως και οι παρεμβάσεις του δείχνουν ότι ο θρίαμβός του έχει γίνει μακρινή ανάμνηση και ο πρωθυπουργός είναι έτοιμος για την έξοδο ανά πάσα στιγμή ...

Από την άλλη, ο Αντώνης Σαμαράς χρειάστηκε 40 μέρες για να γίνει από outsider ο ηγέτης της ΝΔ. Από παρείσακτος που ανέτρεψε την κυβέρνησή του σε αναμορφωτή της Κεντροδεξιάς. Κατάφερε να νικήσει τα προγνωστικά και να εκλεγεί από τη βάση με ισχυρή πλειοψηφία. Θρίαμβος που γρήγορα ξεχάστηκε και ενάμιση χρόνο μετά η ΝΔ βρίσκεται συρρικνωμένη όσο ποτέ άλλοτε ...

Η Αλέκα Παπαρήγα ηγείται ενός κόμματος που πάντα χάνει, αλλά η ίδια είναι σταθερά νικήτρια ως επιτυχημένη αρχηγός που επικρατεί στον Δικομματισμό της Αριστεράς. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης επίσης νικάει γιατί το κόμμα του αντέχει και ο ίδιος διεκδικεί ρόλο ρυθμιστή.

Κάθε Βουλευτής που εκλέγεται είναι ασφαλώς νικητής και κάθε υπουργός που δρέπει τις δάφνες της συμμετοχής του στο κυβερνητικό σχήμα. Κάθε βουλευτής που δεν εκλέγεται και κάθε υπουργός που αποπέμπεται πηγαίνει κατευθείαν στον Καιάδα των Χαμένων, των πρόωρα απόμαχων. Το πέρασμα από τον θρίαμβο στη συντριβή μπορεί να γίνει σχεδόν ανεπαισθήτως !

Ένας Νικητής για να παραμένει νικητής, αλλά και για να εξελίσσεται παράλληλα πρέπει να έχει ανήσυχο πνεύμα και να ξέρει πότε χάνει, αλλά να μην του αρέσει. Άλλωστε ο πραγματικός Νικητής θα είναι αυτός που θα κερδίσει τον πόλεμο, όχι μια ή κάποιες μάχες. Και στο τέλος του πολέμου συνήθως αργεί αρκετά, ώστε να μην είναι σαφές που κάποιος αισθάνεται ότι έχει ανεβεί στο βάθρο. Η ετυμηγορία ανήκει στην ιστορία. Και η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές, όχι από τους επικοινωνιολόγους τους.

Ο Νικητής λοιπόν, οφείλει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους για τον λόγο για τον οποίο κάνει κάτι. Πιστεύει στο άτομο και στον εαυτό του, αλλά πιστεύει και στις ομάδες, μόνο όμως όταν αποτελούνται από αυτόφωτα άτομα με Κοινή Λογική. Ο Νικητής είναι πάντα εκπρόσωπος και πίσω από την λάμψη του κρύβονται πολλά μικρότερα αστέρια.

Δεν έχει σημασία καμιά πόσο γρήγορα θα ανέβει στην εξουσία. Σημασία έχει κατά πόσο γίνεται ο ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα και αν οι απόψεις του αποκτούν μεγαλύτερο μέγεθος από την εκλογική του δύναμη.

Θα μου πείτε γιατί όλα αυτά ... Γιατί αισθάνομαι και γω όπως πολλοί άλλοι της ηλικίας μου ως ένα από τα πολλά μικρότερα αστέρια που αναμένουν αυτό το κάποιο μεγαλύτερο ...

Να κάνουν "Like" στον επόμενο Νικητή της Πολιτικής !!!

Γιατί ο Νικητής τα παίρνει όλα !!!

Ο Κανένας

Η πιο συνηθισμένη κατάληξη μιας μέσης πολιτικής συζήτησης σήμερα, είναι η απαξίωση των κομμάτων και της πολιτικής. «Όλοι τα παίρνουν», «όλοι ίδιοι είναι», «δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω κανέναν τους». Πάντα υπήρχαν αντιδράσεις τέτοιου τύπου, τώρα όμως το πράγμα διαφέρει. Δεν είναι μόνο η ποσότητα και η δυναμική αυτών των αντιδράσεων, είναι κάτι περισσότερο.

@Βαγγέλης Αγγελής

Μια προσεκτική ματιά θα μας δείξει επιπλέον πως αυτές οι συμπεριφορές εμφανίζονται και στον ευρωπαϊκό χώρο, αν και προσαρμοσμένες στις εθνικές ιδιαιτερότητες. Πολλές από τις εξηγήσεις που δίνονται συχνά, σχετίζονται με συγκυριακού τύπου φαινόμενα (όπως είναι η ανικανότητα μιας κυβέρνησης – βλ. π.χ. την τελευταία διακυβέρνηση της ΝΔ) ή με πιο δομικά χαρακτηριστικά (χρηματοοικονομικές κρίσεις, διαχρονική διαφθορά…). Είναι όμως ταυτόχρονα σαφές ότι οι απαξιωτικές εκφράσεις έχουν συχνά ως αφετηρία ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του πολιτικού μας συστήματος: υπάρχει έλλειμμα πολιτικής εκπροσώπησης.

Πριν από 2-3 δεκατίες, τα πράγματα ήταν απλά. Ο θείος μου ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, οι γονείς μου ΝΔ, ο άλλος θείος ήταν ΚΚΕ… Στο ένα καφενείο του χωριού πήγαιναν οι πράσινοι, στο άλλο οι μπλε. Σε μία τυπική ευρωπαϊκή χώρα, οι φοιτητές και οι εργάτες ήταν αριστεροί, οι βιομήχανοι δεξιοί.

Σήμερα, αν κάποιος μιλήσει με βάση αυτές τις σταθερές βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Στα πανεπιστήμια βγαίνει πρώτη η ΔΑΠ, τα πολιτικά καφενεία έχουν γίνει lounge καφετέριες και οι θείοι μου δεν ξέρουν πια τι να ψηφίσουν. Έχουν αρχίσει και αυτοί να δίνουν το προβάδισμα στον «Κανένα».

Παλιότερα, τα κόμματα αντιστοιχούσαν σε τάξεις, ή τουλάχιστον αυτή ήταν η αφετηριακή τους λογική. Παρά τις συνεχείς και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, το ταξικό σου status έκανε την επιλογή ευκολότερη. Στις μέρες μας, η έννοια της τάξης έχει διαφοροποιηθεί τόσο πολύ που είναι δύσκολο να βρεις άκρη. Ανάμεσα στον καπιταλιστή και στον εργάτη του δωδεκάωρου, μπήκε σφήνα η μεσαία τάξη. Η κοινωνική κινητικότητα έχει επίσης αμβλύνει τις ταξικές διαφορές. Έπειτα, είναι και θέμα κοινωνικών συμπεριφορών. Ακόμα κι αν είσαι φτωχός, και έχεις παρ’ όλ’ αυτά την (έστω αυθαίρετη) μεζονέτα σου, το καλογυαλισμένο αυτοκίνητο (έστω και αν το πληρώνεις με δυσβάσταχτες δόσεις) και πίνεις τη μαργαρίτα σου στο pool bar του Hilton, δε μπορείς μόνο λόγω της επισφαλούς οικονομικής σου κατάστασης να ψηφίζεις ΚΚΕ.

Το έλλειμμα εκπροσώπησης που σχετίζεται με την πολιτική κρίση, δεν ξεκινάει ούτε από τη διαφθορά (αυτή υπήρχε και στα 80s) ούτε από την πολιτική ανικανότητα (αυτή κι αν υπήρχε στα 80s). Ξεκινάει, κυρίως, από ανατροπές στο πολιτικοκοινωνικό επίπεδο. Πολλά ευρωπαϊκά κόμματα, αναγνωρίζοντας πως δεν εκπροσωπούν πια τα συμφέροντα μίας μόνο τάξης, θέλησαν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και προσπάθησαν να μετατοπίσουν τον ιδεολογικό τους χαρακτήρα. Άλλα απέτυχαν σε αυτή την πορεία μετάβασης, άλλα κατηγορήθηκαν ότι πούλησαν την ιδεολογία τους, άλλα τα πήγαν κάπως καλύτερα· όμως σε όλες τις περιπτώσεις η διαδικασία ήταν επίπονη και με κλυδωνισμούς. Τελικά το πρόβλημα μάλλον δεν λύθηκε πουθενά οριστικά. Οι δυτικές κοινωνίες περνάνε από ένα πολιτικό μοντέλο σε ένα άλλο, το οποίο λίγοι ακόμα μπορούν να φανταστούν με καθαρούς όρους. Συνεπώς, οι κινήσεις που γίνονται είναι σπασμωδικές και συγκυριακές.

Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο συγκεχυμένα, αφού τα μεγάλα κόμματα ποτέ δεν εκπροσωπούσαν ένα συγκεκριμένο χώρο. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε ποτέ ένα κλασικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ούτε ασφαλώς υπήρξε ποτέ ένα κόμμα της εργατικής τάξης. Το παρελθόν του υπήρξε διαφορετικό από τους όμορους πολιτικούς σχηματισμούς που αναπτύχθηκαν στη Δ. Ευρώπη. Πιο λαϊκίστικο, πιο αρχηγικό, με ανταπόκριση σε ένα πιο μικροαστικό ακροατήριο. Το μετα-ανδρεϊκό του παρελθόν κάνει ακόμα πιο περίπλοκο τον καθορισμό της πολιτικής του ταυτότητας. Μέσες-άκρες, ανάλογα θέματα έχει και η ΝΔ. Η εμβληματική φυσιογνωμία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ένωσε υπό την ίδια σκέπη συντηρητικούς, κρατιστές, οικονομικά φιλελεύθερους, ακροδεξιούς κ.λπ. Τώρα όμως που ξέσπασε μια έντονη εσωτερική κρίση, οι διαλυτικές τάσεις δεν άργησαν καθόλου να φανούν. Φαίνεται πως σε βασικά ζητήματα υπάρχουν μεγάλες διαφορές εντός των ίδιων πολιτικών σχηματισμών. Το πολιτικό σκηνικό κατακερματίζεται, τα κόμματα έχουν προβλήματα ταυτότητας, μοιάζουν σα να μην ξέρουν πλέον και τα ίδια ποια είναι και μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ο πολίτης δυσκολεύεται να καταλήξει σε μια συγκεκριμένη ψήφο.

Εάν όμως για κάποιους το σκηνικό είναι θολό και προσπαθούν να αναδιατυπώσουν τις πολιτικές τους θέσεις με βάση τις επίσης θολές νέες κοινωνικές συνθήκες, για κάποιους άλλους όλα είναι πιο ξεκάθαρα. Πιστεύουν πως η κατάσταση έχει μείνει αμετάβλητη εδώ και δεκαετίες και συνεπώς καμία αλλαγή δεν χρειάζεται να γίνει σε πολιτικές θέσεις. Μιλάμε κυρίως για το ΚΚΕ και το ΛΑΟΣ, που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους λόγος δεν έχει ανάγκη καμίας επικαιροποίησης. Πάλι δημιουργείται πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης, από τη στιγμή που ο πολίτης βλέπει ότι δεν μπορεί να ψηφίσει αναχρονιστικά μορφώματα, παρά μόνο ως μια πρόσκαιρη επιλογή διαμαρτυρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια εμπίπτει και στις δύο παραπάνω κατηγορίες: και δεν ξέρει ποιος είναι, και χρειάζεται να επικαιροποιήσει τον πολιτικό του λόγο.

Ούτε όμως η μεταβατικότητα στις πολιτικές θέσεις, ούτε ο αναχρονισμός τους είναι αυτά που δημιουργούν το μεγάλο κενό στην πολιτική εκπροσώπηση. Το βασικότερο είναι πως στην Ελλάδα δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς η κοινωνία των πολιτών. Δεν έχουμε μάθει να διεκδικούμε συντεταγμένα και οργανωμένα τα δικαιώματά μας εκτός του παλαιοκομματικού συστήματος. Και όταν ξεκινά η κατάρρευση αυτού του κομματικού συστήματος που καθιερώθηκε στη χώρα από ιδρύσεως κράτους (με την εκπροσώπηση μέσω πατρώνων, πολιτικής «προστασίας» και ρουσφετιών), τότε ο πολίτης αρχίζει να αισθάνεται πως δεν υπάρχει πια κανείς να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του…

Η Ισορροπία της Ακινησίας

@Φώτη Γεωργουλέ

Αν ένας εξωγήινος μας παρατηρούσε από το διάστημα, θα έμενε άναυδος με την εικονική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Κόμματα και Mέσα ενημέρωσης καταγγέλλουν κάθε μέρα την πώληση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Δεν έχει πουληθεί ούτε ένα οικόπεδο. Όχι να πουληθεί, δεν έχει καν ενοικιαστεί ένα ακίνητο απ’ αυτά που ρημάζουν. Όχι να ενοικιαστεί, δεν έχει γίνει ούτε μια μετεγκατάσταση δημόσιας υπηρεσίας σε ακίνητο δημοσίου από τα πανάκριβα γραφεία που νοικιάζουν. Ούτε μία. Το δημόσιο με την τεράστια ανεκμετάλλευτη περιουσία πληρώνει 200 εκατομμύρια το χρόνο ενοίκια και εισπράττει 20.

Κι όμως, ο Αλαβάνος ζητάει τη σύσταση Προανακριτικής επιτροπής για να εξετάσει το σκάνδαλο πώλησης της ακίνητης περιουσίας. Θα είναι η πρώτη Εξεταστική επιτροπή που θα εξετάσει τη σκέψη. Η ελληνική πολιτική τάξη δεν φοβήθηκε ποτέ τη γελοιότητα. Γιατί ξέρει ότι η δικιά της πραγματικότητα είναι η εικονική, η πραγματικότητα των συνθημάτων.

Κόμματα και Μέσα ενημέρωσης καταγγέλλουν το «ξεπούλημα των ασημικών», την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους. Δεν έχει γίνει ούτε μια ιδιωτικοποίηση. Δεν έχει πουληθεί ούτε μια μετοχή. Ο κρατικός συνδικαλισμός απεργεί μέρα παρά μέρα με το σύνθημα «μας παίρνουν τη δουλειά, το ψωμί, τη ζωή μας». Γιατί έχουν φτάσει αυτοί οι καλοί άνθρωποι στα όριά τους, απειλείται η ζωή τους; Όχι απλώς δεν έχει απολυθεί κανείς και καλώς νομίζω δεν έχει απολυθεί, αλλά δεν έχει γίνει ούτε μια μετάθεση ούτε ενός δημοσίου υπαλλήλου από μια μη χρήσιμη υπηρεσία σε μια παραγωγική θέση. Για τις μεταθέσεις 1.440 υπαλλήλων της συγκοινωνίας από μια δημόσια υπηρεσία σε άλλη, εξοντώθηκε η Αθήνα επί 3,5 μήνες. Οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής περιμένουν ακόμα, δυο χρόνια πληρώνονται χωρίς να εργάζονται. Δεν ξέρουν ούτε πόσους δημόσιους υπαλλήλους έχουν ούτε πόσο τους πληρώνουν. Έκαναν την απογραφή στο στενό δημόσιο τομέα και μόλις έφτασαν στον ευρύτερο, τρόμαξαν και σταμάτησαν. Ενιαία Αρχή πληρωμών θα εφαρμόσουν από το 2012, τρία χρόνια δηλαδή μετά τις εκλογές.

Δεν ξέρουν πόσα είναι τα έξοδα του κράτους. Το έλλειμμα του 2010 έχει αναθεωρηθεί 3-4 φορές. Κάθε μήνα, ένα νοσοκομείο, ένας δήμος, θυμάται ότι χρωστάει ακόμα ένα δάνειο. Οι μισοί φορείς ακόμα και σήμερα δεν αποστέλλουν στατιστικά στοιχεία. Πανεπιστήμια, νοσοκομεία, δήμοι, ταμεία, συνεχίζουν τη σπατάλη χωρίς αύριο. Από τις δεκάδες χιλιάδες φορείς ανακοίνωσαν με τυμπανοκρουσίες την κατάργηση λίγων μετρημένων αστείων οργανισμών, Αεραθλητικές λέσχες και οργανισμούς Αργιλομάζης. Η κρατική γραφειοκρατία παραμένει ανενόχλητη, φορείς, οργανισμοί, νομικά πρόσωπα, επιτροπές, ομάδες εργασίας, δεκάδες χιλιάδες διοικητικά συμβούλια.

Οι νόμοι για τον Καλλικράτη που θα εξοικονομούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δεν έχουν εκδοθεί ακόμα. Οι δημοτικές επιχειρήσεις, που από 6.000 θα μειωθούν σε 2.000, βρίσκονται ακόμα στη θέση τους. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, τα διπλογραφικά, η μηχανοργάνωση των νοσοκομείων βρίσκονται ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Αυτόν το μήνα είναι που θα παραιτηθεί ο υπουργός, αν θυμάμαι καλά τη δήλωσή του; 18 μήνες μετά, δεν έχει γίνει, δεν υπάρχει καν σχέδιο για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, περιμένουν τους συνδικαλιστές να συντάξουν το σωστό νόμο. Ένα μήνα μετά την αποκάλυψη συνδικαλιστικών σωματείων που επιδοτούνται με 5 εκατομμύρια ετησίως από τη ΔΕΚΟ-εργοδότη τους, το Υπουργείο Εργασίας προϋπολογίζει κονδύλι 19,2 εκατομμυρίων προς «συνδικαλιστικές οργανώσεις». Τα προγράμματα ΕΣΠΑ συνεχίζουν να πηγαίνουν, αντί για τις επιχειρήσεις, προς το ίδιο το κράτος. Την εκκλησία, τις νομαρχίες, τα συνδικαλιστικά σωματεία, τις κρατικές εταιρείες. Για να οργανώσουν τα «αρχεία» τους, για να «εκπονήσουν μελέτες αντιμετώπισης της εργοδοσίας», για «προσκυνηματικό τουρισμό». Η κρατική διαφήμιση συνεχίζει να κατευθύνεται στον Τύπο του εκβιασμού, στα Μέσα που με την καταστροφολογία πιέζουν για συνέχιση της κρατικής χρηματοδότησης.

Η απελευθέρωση της κρουαζιέρας απέτυχε, η απελευθέρωση των δημόσιων μεταφορών μετατέθηκε για μετά από 3 χρόνια, όταν θα έχουμε χρεοκοπήσει, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ήταν ένα από τα πιο επιτυχημένα σύντομα ανέκδοτα. Οι ελεγκτικοί και φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί εξακολουθούν να μην εισπράττουν φόρους, μεγάλοι γκρίζοι τομείς του ευρύτερου δημοσίου αρνούνται να εργαστούν σε μια ιδιότυπη λευκή απεργία. Στις πρόσφατες προαγωγές αξιωματικών, δεκάδες στρατιωτικοί σε παραγωγική ηλικία αποστρατεύτηκαν πάλι νεότατοι.

Στις ΔΕΚΟ ξεκινάνε νέα προγράμματα εθελούσιων εξόδων των εργαζομένων με πρόωρες συντάξεις, που θα χρεοκοπήσουν ακόμα περισσότερο τα ταμεία. Οι νέοι κανονισμοί εργασίας στις ΔΕΚΟ δεν έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Συζητάνε αν θα παίρνουν 18,5 ή 17,5 μισθούς το χρόνο. Τα ασφαλιστικά ταμεία ακόμα συζητάνε τα νομοσχέδια για να εισπράξουν τις ανείσπρακτες οφειλές. Τα πρόστιμα από την Κοινότητα συνεχίζονται, η επιχείρηση δημιουργίας χώρων επεξεργασίας των σκουπιδιών που θα αντικαταστήσουν τις παράνομες χωματερές ναυάγησε στην Κερατέα. Αντί για χρηματοδότηση της εργασίας, ετοιμάζεται πάλι επιδότηση ανέργων για να απασχοληθούν επί εξάμηνο σε «βοηθητικές εργασίες» του Δημοσίου. Ετοιμάζονται δηλαδή οι επόμενες διαδηλώσεις και καταλήψεις με αίτημα τη μονιμοποίηση στο Δημόσιο μετά από 6 μήνες.

Περίληψη προηγούμενων: Οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου κατά τη διάρκεια της 5ετίας διπλασιάστηκαν. Το ετήσιο έλλειμμα εκτινάχθηκε στα ύψη. Οι οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν την εικόνα. Όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές που συνιστά η ευρωπαϊκή κοινότητα και το νομισματικό ταμείο αναβάλλονται, μένουν μισές, εφαρμόζονται με τόση καθυστέρηση που έχουν χάσει τη δυναμική τους. Το πελατειακό κράτος, ο παρασιτισμός ως οικονομικό σύστημα, η σπατάλη και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου, είναι πάντα μπροστά μας. Το «βαθύ κράτος» αντιδρά σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, σε κάθε ορθολογικό περιορισμό του λειτουργικού κόστους, σε κάθε μείωση της γραφειοκρατίας, κάθε στροφή στην παραγωγικότητα. Σαμποτάρει όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές και μετά λέει ότι το Μνημόνιο «δεν βγαίνει». Δεν έχει εφαρμοστεί τίποτα από τις συστάσεις της ευρωπαϊκής κοινότητας και το μέτωπο της ακινησίας λέει ότι η ευρωπαϊκή πολιτική απέτυχε.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στα λόγια συμφωνεί και εφαρμόζει το πρόγραμμα της ευρωπαϊκής κοινότητας, στην πράξη συντάσσεται με το «αντιμνημονιακό μέτωπο», κάνει κατενάτσιο, προσπαθεί να καθυστερήσει τις αλλαγές. Για το μέτωπο της καθυστέρησης έτσι κι αλλιώς είναι εχθρός, αλλά συγχρόνως χάνει και την άλλη Ελλάδα, αυτή που ελπίζει σε μια αλλαγή, που έχει κάθε συμφέρον να ξεφύγει από το χρεοκοπημένο, άδικο, παρασιτικό σύστημα. Σε λίγο δεν θα ’χει πουθενά φίλους. Η ίδια η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Οι αντίρροπες δυνάμεις έχουν οδηγήσει σε μια ισορροπία της ακινησίας. Ένα βήμα μπρος, ένα πίσω. Η «χρεοκοπία σε αναστολή» έρχεται πιο κοντά ως χρεοκοπία σκέτη.

Σομαλία με Ακρόπολη !!!

@του Τάκη Μίχα

Είναι γνωστός ο χαρακτηρισμός της Ρωσίας ως «Άνω Βόλτα με πυρηνικά». Με την ίδια ακριβώς λογική μπορεί πια κανείς να αρχίσει να χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια «Σομαλία με Ακρόπολη». Και εδώ ακριβώς-και όχι στην ψήφιση μεταρρυθμιστικών νόμων- έγκειται το μεγάλο πρόβλημα φερεγγυότητας της Ελλάδας προς τους σημερινούς και μελλοντικούς δανειστές της.

Αν ήσασταν διευθύνων σύμβουλος ενός συνταξιοδοτικού ταμείου στη Δύση και σας ζητούσε η κυβέρνηση της Σομαλίας να της δανείσετε χρήματα είτε μέσω αγοράς ομολόγων η απευθείας, τι απόδοση θα ζητούσατε; Δεν θα ζητούσατε τουλάχιστον 1000% και δεν θα θέτατε ως χρονικό όριο αποπληρωμής το πολύ την μια εβδομάδα; Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και αν η κυβέρνηση της Σομαλίας σας παρουσίαζε ένα κατάλογο μεταρρυθμιστικών νόμων-από άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων μέχρι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις- το αίτημα σας θα παρέμενε αμετάβλητο. Γιατί; Διότι απλούστατα γνωρίζετε ότι η κυβέρνηση της Σομαλίας ελέγχει απλά ένα τετράγωνο στην πρωτεύουσα Μογκαντίσου και το υπόλοιπο ελέγχεται είτε από ακραίους Ισλαμιστές είτε από διάφορες συμμορίες. Με άλλα λόγια αυτό που θα σας έκανε να διστάζετε να δανειοδοτήσετε την τοπική κυβέρνηση δεν είναι τόσο η διάθεση της να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις όσο το γεγονός ότι και να ήθελε δεν θα μπορούσε.

Με άλλα λόγια το πρόβλημα της Σομαλίας είναι πρόβλημα διακυβέρνησης και όχι μεταρρυθμίσεων. Η Σομαλία είναι ένα «κράτος υπό κατάρρευση» (failed state) και όχι απλά ένα «χρεωκοπημένο κράτος» (insolvent state). Αυτή είναι μια λεπτή αλλά κεφαλαιώδους σημασίας διάκριση που θα έχει συνεχώς μεγαλύτερη σημασία και για εμάς καθώς και η Ελλάδα σιγά αλλά σταθερά μετατοπίζεται από την δεύτερη κατηγορία στην πρώτη. Με άλλα λόγια το πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι πια η ψήφιση οποιουδήποτε νόμου. Το θέμα είναι πλέον ότι η κυβέρνηση σταδιακά χάνει την δυνατότητα άσκησης της εξουσίας στην επικράτεια, η οποία περνάει σε ομάδες με συγκροτημένη ατζέντα που όπως και οι ισλαμιστές ενδιαφέρονται απλά για την κοινωνική καταστροφή. Ορισμένα παραδείγματα:


Tο κίνημα «δεν πληρώνω» (τους ιδιώτες όχι τους δημοσίους υπαλλήλους) .
H ύπαρξη ολόκληρων περιοχών όπου το κράτος δεν ασκεί κυριαρχία(Κερατέα)
Ο ξυλοδαρμός , ο προπηλακισμός και η δολοφονία πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, πολιτικών και εργαζομένων(MARFIN) που αρνούνται να υποταχθούν στις επιταγές των τζιχαδιστων της αριστεράς .
Η καταστροφή δημόσιας ιδιοκτησίας.
Οι καταλήψεις δημοσίων χώρων (δρόμων κτιρίων εκπαιδευτηρίων)

Το θέμα δεν απλά η εμφάνιση αυτών των φαινομένων αλλά και το γεγονός ότι συνοδεύονται από τρία χαρακτηριστικά:

Την έλλειψη βούλησης η αδυναμία της κυβέρνησης να εμποδίσει/τιμωρήσει όσους πρωταγωνιστούν στις προαναφερθείσες δραστηριότητες
Το γεγονός ότι σταδιακά τα γεγονότα αυτά αρχίζουν να θεωρούνται φυσιολογικό μέρος της καθημερινότητας και ότι η μοναδική επιλογή αποτελεσματικής αντίστασης που έχει το άτομο είναι η «έξοδος»(δηλαδή να εγκαταλείψει την χώρα.)
Το γεγονός ότι όλα αυτά τα φαινόμενα δεν αποτελούν «αυθόρμητες» μορφές «αγανάκτησης» αλλά πολύ καλά οργανωμένες μορφές δράσης από την Σαχαμπ της αριστεράς που έχουν ως στόχο την ολοκληρωτική κατάλυση της αστικής δημοκρατίας.

Με άλλα λόγια η Ελλάδα σήμερα αποτελεί μια ζώνη «σύρραξης χαμηλής έντασης»(low level conflict”) από την οποία η αναφορά σε γενικές αρχές δικαίου και κοινούς αποδεκτούς θεσμούς έχει αρχίσει να χάνει κάθε νόημα. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο το πρόβλημα όπως ανάφερα δεν είναι πλέον πρόβλημα solvency (χρεωκοπίας) αλλά πρόβλημα governance(διακυβέρνησης).Με όλες τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό για την μελλοντική πορεία της χώρας.

Το κόμμα των αναποφάσιστων

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

Είναι πρωτοφανής η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στις μέρες μας, έτσι όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Δεν είναι μόνο η ραγδαία φθορά της κυβέρνησης. Αυτή μάλλον είναι φυσιολογική, λόγω της σκληρής λιτότητας που έχει επιβάλει στους πολίτες και της αδυναμίας της να ελέγξει την οικονομία. Είναι κι άλλα δύο ενδιαφέροντα στοιχεία: Από τη μια η Ν.Δ., όχι μόνο δεν μπορεί να επωφεληθεί από τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, αλλά χάνει κι αυτή δυνάμεις. Κι από την άλλη, τα κόμματα της Αριστεράς, παρ' ότι θα μπορούσε να πει κανείς ότι παίζουν σε προνομιακό γήπεδο, δείχνουν ότι έχουν πιάσει ταβάνι και δεν αυξάνουν την επιρροή τους. Το πιο σημαντικό απ' όλα: Ενα εντυπωσιακό ποσοστό της τάξης του 30% δηλώνει σε όλες τις μετρήσεις αναποφάσιστο και είναι αυτό ακριβώς το ποσοστό που επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, την αδυναμία του να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της χώρας, την αμφισβήτηση.

Αυτό το 30% αποδοκιμάζει τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονται στην εξουσία, γιατί οδήγησαν με τα λάθη τους την οικονομία στη χρεοκοπία. Επομένως, δεν τα εμπιστεύονται για την έξοδο από την κρίση, που τα ίδια δημιούργησαν. Δεν ενισχύει τα κόμματα της Αριστεράς, γιατί θεωρεί ότι επιμένουν σε έναν καταγγελτικό πολιτικό λόγο, χωρίς εναλλακτική και υλοποιήσιμη πολιτική πρόταση και προοπτική διακυβέρνησης.

Τι θέλει, λοιπόν, αυτό το 30%; Θέλει εκείνοι που ευθύνονται για τα πάθη του λαού και της χώρας να παραδεχθούν τα λάθη τους, να πάψουν να εμφανίζονται ως σωτήρες και να παραμερίσουν. Θέλει όλη την αλήθεια για την οικονομία και όχι μεγάλα και ψεύτικα λόγια, ωραίες υποσχέσεις, που έχουν ως μόνο στόχο την κατάληψη ή τη διατήρηση της εξουσίας. Θέλει να δει αποτελέσματα, για να πειστεί ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο. Θέλει, πάνω απ' όλα, δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών για την αντιμετώπιση της κρίσης. Να νιώσει ότι συμβάλλουν όλοι, ανάλογα με τη δυνατότητά τους και όχι μόνο ο εργαζόμενος λαός, που αντιμετωπίζει, συν τοις άλλοις, το φάσμα της ανεργίας.

Ομως, τίποτα απ' όλα τα παραπάνω δεν βλέπει. Κι εκείνοι που σήμερα διεκδικούν την εξουσία, για να μας σώσουν τάχα από την καταστροφή (σ.σ. είναι οι ίδιοι γαλάζιοι που μας οδήγησαν στην καταστροφή), έχουν μοναδικό στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, που οι Βρυξέλλες αποφασίζουν ούτως ή άλλως. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι χαρακτηριστικό. Το κόμμα της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης έριξε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας, γιατί διαφώνησε με τα μέτρα λιτότητας. Ομως, την επομένη, ο ηγέτης της δήλωσε υποταγή στη Μέρκελ, διαβεβαιώνοντας την ίδια και την Ε.Ε. ότι, αν κερδίσει τις εκλογές, που θα γίνουν στο τέλος Μαΐου, θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική. Αυτή που καταψήφισε. Δεν είναι σε διαφορετική θέση ο Α. Σαμαράς στην Ελλάδα.

Το 30% των αναποφάσιστων μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα μια νέας εποχής στην ελληνική πολιτική. Αρκεί, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, να μη ρίξουν την ψήφο τους όπου τύχει, υποκύπτοντας στις υποσχέσεις των καιροσκόπων και των τυχοδιωκτών της πολιτικής. Αυτή θα είναι μια ψήφος απελπισίας και ακόμη μιας χαμένης ευκαιρίας.

Τα "Γκρι κουστούμια"

Aίφνης, ο Αντ. Σαμαράς, χωρίς να ερωτηθεί ή να προκληθεί, δήλωσε αφενός ότι δεν προτίθεται να συγκυβερνήσει με τον Γ. Παπανδρέου, αλλά και με όσους στήριξαν το μνημόνιο, και αφετέρου ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί εξωθεσμικές λύσεις. Ως γενική δήλωση βουλήσεως δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Αποκτά ενδιαφέρον, και μάλιστα μεγάλο, εάν αυτή η δήλωση απαντά είτε σε προτάσεις που του έγιναν είτε σε κινήσεις που γίνονται παρασκηνιακά, προκειμένου να συμβεί ένα από τα δύο ή και τα δύο.

Ο πρωθυπουργός είναι δεδομένο ότι δεν έχει προτείνει στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να συγκυβερνήσουν. Έχει διαφορετική αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις. Εάν αυτό προέκυπτε ως ανάγκη, έπειτα από εκλογές και εφόσον κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν είχε αυτοδυναμία, είναι άλλης τάξεως πολιτικό ζήτημα, το οποίο λογικό είναι να εξετασθεί τότε και υπό το πρίσμα των συνθηκών που θα είχαν δημιουργηθεί.

Προφανώς, ο Αντ. Σαμαράς δεν αναφέρεται σε κάτι τέτοιο. Λέμε προφανώς, επειδή δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι ένας πολιτικός αρχηγός τοποθετείται επί ανύπαρκτων θεμάτων. Εξάλλου, εάν αυτό ήθελε συμβεί, είναι σίγουρο ότι ο Αντ. Σαμαράς, ως σοβαρός πολιτικός που είναι, θα αντιμετώπιζε με διαφορετικό τρόπο μια πραγματικότητα απ’ ό,τι μια υπόθεση εργασίας.

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι σε τι αναφέρεται. Του έχουν γίνει από άλλους παράγοντες και άλλα «κέντρα» σχετικές κρούσεις; Αν ναι, πότε και από ποιους; Είναι στελέχη του κόμματός του; Είναι επιχειρηματίες, εκδότες; Εγχώριοι, της αλλοδαπής; Εάν αυτό όντως έχει συμβεί, μάλλον είναι ορθότερο να το αποκαλύψει τώρα, παρά να στέλνει δημόσια μηνύματα σε ιδιωτικές οχλήσεις.

Δημιουργείται μια αχλύς μυστηρίου που ούτε τον ίδιο και το κόμμα του βοηθά, αλλά ούτε και ευρύτερα τον πολιτικό και δημόσιο βίο. Ακόμα κι αν τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, και απλώς ήθελε να απαντήσει στη φιλολογία που όντως αναπτύσσεται για την ανάγκη να υπάρξει εθνικό μέτωπο προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση, ήταν λάθος ο τρόπος που διάλεξε να το πει. Θα μπορούσε να απαντήσει σε μια σχετική ερώτηση στο πλαίσιο μιας συνέντευξής του. Μ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εξηγήσει αναλυτικά και με επιχειρήματα γιατί αποκλείει σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη τη δημιουργία ενός «μεγάλου συνασπισμού» για να αντιμετωπιστεί η κρίση.

Τώρα, με τη γενική δήλωση βουλήσεως, το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργείται ένα μυστήριο περί των τεκταινομένων στα πολιτικά παρασκήνια. Εκτός κι αν αυτό ήθελε. Δύσκολο να το πιστέψουμε, γιατί ως έμπειρος πολιτικός γνωρίζει ότι, όπως στη ζωή το μυστήριο εξάπτει τη φαντασία, έτσι και στην πολιτική το μυστήριο αιμοδοτεί και δεν ακυρώνει το παρασκήνιο. Αν λοιπόν στόχος του ήταν να ανακόψει παρασκηνιακές κινήσεις των οποίων ο ίδιος είναι γνώστης, ήταν λάθος ο τρόπος που αντέδρασε.

Εισάγοντας το μυστήριο στην πολιτική επικαιρότητα, άθελά του αιμοδοτεί το παρασκήνιο και δίνει τροφή σε συνωμοσιολογικές προσεγγίσεις, τη στιγμή που ο δημόσιος βίος και ιδιαίτερα η πολιτική χρειάζονται όσο τίποτε άλλο τον ορθό λόγο.

Αν, λοιπόν, το πρώτο σκέλος (η συγκυβέρνηση) της δήλωσης βουλήσεως του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ήταν λάθος, το δεύτερο (οι εξωθεσμικές λύσεις) εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας. Όντως, στο παρασκήνιο ορισμένα «γκρι κουστούμια» ψάχνουν για κυβερνητικές λύσεις οι οποίες ενδεχομένως δεν συνάδουν και με τους δημοκρατικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού.

Μάλιστα, κάποιες από τις λεγόμενες «καλές οικογένειες» των Αθηνών έχουν φτάσει στο σημείο να αναζητούν ακόμα και υπουργούς -είτε από το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, είτε από ανέστιους ή συνταξιούχους της πολιτικής, είτε από τον επιστημονικό κόσμο και τον επιχειρηματικό χώρο- για να πλαισιώσουν μια δήθεν υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Κάποιοι από τον λεγόμενο αστικό κόσμο, οι οποίοι δεν υπολήπτονται το πολιτικό κατεστημένο, έχουν αναγορεύσει εαυτούς σε κήνσορες του δημόσιου βίου και στο όνομα δήθεν του εθνικού συμφέροντος -πασπαλισμένου βέβαια με μπόλικη ιδιοτέλεια, αλλά και αφέλεια- αναζητούν προθύμους για να εκτελέσουν το εγχείρημα διάσωσης της χώρας και εξόδου από την κρίση.

Οι ιδιοτελείς ή και αφελείς πιστεύουν ότι μπορούν ερήμην του λαού, των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων να φτιάξουν μια πολιτική αριστοκρατία η οποία θα αρύεται τη δύναμή της από το επιχειρηματικό κεφάλαιο και θα στηρίζεται από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Θεωρούν ότι μπορούν μέσω συζητήσεων ιδιωτικών ή δημοσίων, κατ’ οίκον ή σε κλαμπ και λέσχες, να συγκροτήσουν ένα επιτελικό και αποτελεσματικό κυβερνητικό σχήμα, το οποίο μεταξύ άλλων θα έχει ως προτεραιότητα και το να στείλει το πολιτικοκομματικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, ακόμα και στις φυλακές, αφού εκτελέσεις όπως στο Γουδί, πλέον δεν επιτρέπονται.

Τέτοιες συζητήσεις και κινήσεις στο παρασκήνιο όντως γίνονται και μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί. Αν αυτό είχε στο μυαλό του ο Αντ. Σαμαράς και δήλωσε ότι δεν θα συναινέσει σε εξωθεσμικές λύσεις, ορθώς το έπραξε. Ίσως μάλιστα θα έπρεπε να προχωρήσει και ένα βήμα παραπέρα. Να καταγγείλει ανοιχτά, ίσως και να ονοματίσει, αυτό το παρασκήνιο. Είναι σίγουρο ότι σε μια τέτοια κίνηση θα είχε συμπαραστάτη και τον πρωθυπουργό. Ο οποίος, επίσης, πρέπει να γνωρίζει τα τεκταινόμενα και μάλιστα πρέπει να αναμένει και ένταση των επιθέσεων σε βάρος του ιδίου και της κυβέρνησής του.

Εξάλλου, για να «περπατήσουν» οι εξωθεσμικές λύσεις, προϋπόθεση είναι να πέσει η κυβέρνηση. Η ανακοπή της δυναμικής της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι το δεύτερο βήμα. Βέβαια, τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους ότι όλο αυτό το παρασκήνιο δεν αναπτύσσεται εν κενώ. Βρίσκει ευήκοα ώτα επειδή κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έχουν μεγάλα ελλείμματα σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, οικονομικού σχεδίου και υποκειμενικών δυνάμεων.

Τα «γκρι κουστούμια» αναπτύσσουν τις φιλοδοξίες τους και προωθούν τα σχέδιά τους, επειδή η πολιτική τάξη είναι απαξιωμένη, ανάπηρη και εν πολλοίς ανίκανη. Εάν δεν έβρισκαν, δεν θα τα έκαναν, όπως λέει θυμόσοφα και ο λαός μας.

Για να συνοψίσουμε: Λέγοντας ο Αντ. Σαμαράς δεν θα συγκυβερνήσω με τον Γ. Παπανδρέου, απαντά σε μια έρπουσα φημολογία και σε μια υπόθεση εργασίας. Λέγοντας δεν θα συναινέσω σε εξωθεσμικές λύσεις, αναφέρεται σε συγκεκριμένο παρασκήνιο, το οποίο κεντούν σταυροβελονιά -ενίοτε και χοντροκομμένα- ορισμένα «γκρι κουστούμια», άλλα από αφέλεια, άλλα από πραγματική αγωνία για το μέλλον του τόπου και άλλα από ιδιοτέλεια.

Το παρασκήνιο και οι κινήσεις σ’ αυτό φουντώνουν, επειδή το πολιτικό κατεστημένο εμφανίζει κενά, αδυναμίες, χασμωδίες και ανικανότητα. Παπανδρέου και Σαμαράς οφείλουν να διαπαιδαγωγήσουν και να εκπαιδεύσουν τα κόμματά τους και τον λαό στην υπευθυνότητα, προωθώντας τομές, μεταρρυθμίσεις και πολιτικές που αλλάζουν ριζικά την Ελλάδα και την προσαρμόζουν στα νέα δεδομένα που γέννησε η κρίση.

Το αν θα συγκυβερνήσουν είναι ένα ενδεχόμενο που μπορεί κάποτε στο μέλλον να γίνει ή, και το πιθανότερο, να μη γίνει. Όμως, το να συνεννοηθούν και στους κοινούς τόπους να συνεργαστούν είναι ανάγκη και μάλιστα αδήριτη.

Μόνον έτσι μπορούν να σταματήσουν και τα «γκρι κουστούμια» να προβάρουν στο παρασκήνιο φράκα εξουσίας – είτε για τους ίδιους είτε για τους εκλεκτούς τους. Και βέβαια οτιδήποτε ήθελε συμβεί θα πρέπει να υπακούει στους δημοκρατικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ουδείς μπορεί να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε επίδοξο σωτήρα, ή πρόθυμους αναμορφωτές, να δοκιμάσει την τύχη του για να δει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Ο έστι μεθερμηνευόμενον, πόσες ψήφους χωράει μία κάλπη...

felnikos.blogspot.com

Δείτε την εκδήλωση για τη Νεο-Μετανάστευση με τη συμμετοχή του Promethian