Υπάρχουν νικητές στην πολιτική;

Μιχάλης Κόκκινος

 

 

Αυτό που έχω καταλάβει από τα λίγα που παρακολουθώ, ότι στην πολιτική μπαίνει κάποιος για να ΝΙΚΗΣΕΙ. Να νικήσει τον αντίπαλο, τον εσωκομματικό ανταγωνιστή, το παρελθόν του, τις πιθανότητες. Πιο σπάνια τον εαυτό του και το υποσυνείδητό του. Και ακόμη πιο σπάνια το κακό, την αδικία, τις ανισότητες και το πεπρωμένο των αδύναμων, των άτυχων, των ανυπεράσπιστων.

Εδώ βέβαια, πρέπει να τονίσουμε μια αλήθεια ! Δεν νικάει πάντα ο καλύτερος, αλλά ο ισχυρότερος στην καταγωγή, την επικοινωνία, την πελατειακή σχέση, την διαπλοκή, αλλά και τις ιδέες, το όραμα ! Άλλες φορές πάλι δεν νικάει κανείς, απλώς κάποιος χάνει και αποσύρεται αναγκαστικά. Όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική, ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Ο νικητής τα παίρνει όλα ! Εξουσία, χειροκρότημα, την τύχη όσων τον ανέδειξαν, αλλά και όσων των πολέμησαν.

Ο νικητής όμως μπορεί να ηττηθεί στην συλλογική συνείδηση εκ των υστέρων και ο θρίαμβός του να γίνει μακρινή ανάμνηση. Υπάρχουν δυο είδη νικητών στην πολιτική. Από τη μία, εκείνοι που ζουν με το φόβο της επόμενης ήττας και οι άλλοι - οι λιγότεροι - που πιστεύουν ότι το θαύμα γίνεται μόνο μια φορά και είναι κάθε στιγμή έτοιμοι για την τελευταία έξοδο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο μεγάλος νικητής των τελευταίων εκλογών. Μέχρι να κόψει το νήμα της εξουσίας, πολλοί τον θεωρούσαν looser πολιτικό. Εκείνος όμως σε κάθε πρόσκαιρη ήττα έβρισκε την ευκαιρία για να βγει νικητής στο ίδιο του το κόμμα ! Έτσι εκείνος που φάνταζε looser στα μάτια κάποιων, έγινε ο μεγάλος θριαμβευτής του 2009. Η εξουσία όμως και οι παρεμβάσεις του δείχνουν ότι ο θρίαμβός του έχει γίνει μακρινή ανάμνηση και ο πρωθυπουργός είναι έτοιμος για την έξοδο ανά πάσα στιγμή ...

Από την άλλη, ο Αντώνης Σαμαράς χρειάστηκε 40 μέρες για να γίνει από outsider ο ηγέτης της ΝΔ. Από παρείσακτος που ανέτρεψε την κυβέρνησή του σε αναμορφωτή της Κεντροδεξιάς. Κατάφερε να νικήσει τα προγνωστικά και να εκλεγεί από τη βάση με ισχυρή πλειοψηφία. Θρίαμβος που γρήγορα ξεχάστηκε και ενάμιση χρόνο μετά η ΝΔ βρίσκεται συρρικνωμένη όσο ποτέ άλλοτε ...

Η Αλέκα Παπαρήγα ηγείται ενός κόμματος που πάντα χάνει, αλλά η ίδια είναι σταθερά νικήτρια ως επιτυχημένη αρχηγός που επικρατεί στον Δικομματισμό της Αριστεράς. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης επίσης νικάει γιατί το κόμμα του αντέχει και ο ίδιος διεκδικεί ρόλο ρυθμιστή.

Κάθε Βουλευτής που εκλέγεται είναι ασφαλώς νικητής και κάθε υπουργός που δρέπει τις δάφνες της συμμετοχής του στο κυβερνητικό σχήμα. Κάθε βουλευτής που δεν εκλέγεται και κάθε υπουργός που αποπέμπεται πηγαίνει κατευθείαν στον Καιάδα των Χαμένων, των πρόωρα απόμαχων. Το πέρασμα από τον θρίαμβο στη συντριβή μπορεί να γίνει σχεδόν ανεπαισθήτως !

Ένας Νικητής για να παραμένει νικητής, αλλά και για να εξελίσσεται παράλληλα πρέπει να έχει ανήσυχο πνεύμα και να ξέρει πότε χάνει, αλλά να μην του αρέσει. Άλλωστε ο πραγματικός Νικητής θα είναι αυτός που θα κερδίσει τον πόλεμο, όχι μια ή κάποιες μάχες. Και στο τέλος του πολέμου συνήθως αργεί αρκετά, ώστε να μην είναι σαφές που κάποιος αισθάνεται ότι έχει ανεβεί στο βάθρο. Η ετυμηγορία ανήκει στην ιστορία. Και η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές, όχι από τους επικοινωνιολόγους τους.

Ο Νικητής λοιπόν, οφείλει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους για τον λόγο για τον οποίο κάνει κάτι. Πιστεύει στο άτομο και στον εαυτό του, αλλά πιστεύει και στις ομάδες, μόνο όμως όταν αποτελούνται από αυτόφωτα άτομα με Κοινή Λογική. Ο Νικητής είναι πάντα εκπρόσωπος και πίσω από την λάμψη του κρύβονται πολλά μικρότερα αστέρια.

Δεν έχει σημασία καμιά πόσο γρήγορα θα ανέβει στην εξουσία. Σημασία έχει κατά πόσο γίνεται ο ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα και αν οι απόψεις του αποκτούν μεγαλύτερο μέγεθος από την εκλογική του δύναμη.

Θα μου πείτε γιατί όλα αυτά ... Γιατί αισθάνομαι και γω όπως πολλοί άλλοι της ηλικίας μου ως ένα από τα πολλά μικρότερα αστέρια που αναμένουν αυτό το κάποιο μεγαλύτερο ...

Να κάνουν "Like" στον επόμενο Νικητή της Πολιτικής !!!

Γιατί ο Νικητής τα παίρνει όλα !!!