Είναι γνωστός ο χαρακτηρισμός της Ρωσίας ως «Άνω Βόλτα με πυρηνικά». Με την ίδια ακριβώς λογική μπορεί πια κανείς να αρχίσει να χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μια «Σομαλία με Ακρόπολη». Και εδώ ακριβώς-και όχι στην ψήφιση μεταρρυθμιστικών νόμων- έγκειται το μεγάλο πρόβλημα φερεγγυότητας της Ελλάδας προς τους σημερινούς και μελλοντικούς δανειστές της.
Αν ήσασταν διευθύνων σύμβουλος ενός συνταξιοδοτικού ταμείου στη Δύση και σας ζητούσε η κυβέρνηση της Σομαλίας να της δανείσετε χρήματα είτε μέσω αγοράς ομολόγων η απευθείας, τι απόδοση θα ζητούσατε; Δεν θα ζητούσατε τουλάχιστον 1000% και δεν θα θέτατε ως χρονικό όριο αποπληρωμής το πολύ την μια εβδομάδα; Το ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και αν η κυβέρνηση της Σομαλίας σας παρουσίαζε ένα κατάλογο μεταρρυθμιστικών νόμων-από άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων μέχρι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις- το αίτημα σας θα παρέμενε αμετάβλητο. Γιατί; Διότι απλούστατα γνωρίζετε ότι η κυβέρνηση της Σομαλίας ελέγχει απλά ένα τετράγωνο στην πρωτεύουσα Μογκαντίσου και το υπόλοιπο ελέγχεται είτε από ακραίους Ισλαμιστές είτε από διάφορες συμμορίες. Με άλλα λόγια αυτό που θα σας έκανε να διστάζετε να δανειοδοτήσετε την τοπική κυβέρνηση δεν είναι τόσο η διάθεση της να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις όσο το γεγονός ότι και να ήθελε δεν θα μπορούσε.
Με άλλα λόγια το πρόβλημα της Σομαλίας είναι πρόβλημα διακυβέρνησης και όχι μεταρρυθμίσεων. Η Σομαλία είναι ένα «κράτος υπό κατάρρευση» (failed state) και όχι απλά ένα «χρεωκοπημένο κράτος» (insolvent state). Αυτή είναι μια λεπτή αλλά κεφαλαιώδους σημασίας διάκριση που θα έχει συνεχώς μεγαλύτερη σημασία και για εμάς καθώς και η Ελλάδα σιγά αλλά σταθερά μετατοπίζεται από την δεύτερη κατηγορία στην πρώτη. Με άλλα λόγια το πρόβλημα σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι πια η ψήφιση οποιουδήποτε νόμου. Το θέμα είναι πλέον ότι η κυβέρνηση σταδιακά χάνει την δυνατότητα άσκησης της εξουσίας στην επικράτεια, η οποία περνάει σε ομάδες με συγκροτημένη ατζέντα που όπως και οι ισλαμιστές ενδιαφέρονται απλά για την κοινωνική καταστροφή. Ορισμένα παραδείγματα:
Tο κίνημα «δεν πληρώνω» (τους ιδιώτες όχι τους δημοσίους υπαλλήλους) .
H ύπαρξη ολόκληρων περιοχών όπου το κράτος δεν ασκεί κυριαρχία(Κερατέα)
Ο ξυλοδαρμός , ο προπηλακισμός και η δολοφονία πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, πολιτικών και εργαζομένων(MARFIN) που αρνούνται να υποταχθούν στις επιταγές των τζιχαδιστων της αριστεράς .
Η καταστροφή δημόσιας ιδιοκτησίας.
Οι καταλήψεις δημοσίων χώρων (δρόμων κτιρίων εκπαιδευτηρίων)
Το θέμα δεν απλά η εμφάνιση αυτών των φαινομένων αλλά και το γεγονός ότι συνοδεύονται από τρία χαρακτηριστικά:
Την έλλειψη βούλησης η αδυναμία της κυβέρνησης να εμποδίσει/τιμωρήσει όσους πρωταγωνιστούν στις προαναφερθείσες δραστηριότητες
Το γεγονός ότι σταδιακά τα γεγονότα αυτά αρχίζουν να θεωρούνται φυσιολογικό μέρος της καθημερινότητας και ότι η μοναδική επιλογή αποτελεσματικής αντίστασης που έχει το άτομο είναι η «έξοδος»(δηλαδή να εγκαταλείψει την χώρα.)
Το γεγονός ότι όλα αυτά τα φαινόμενα δεν αποτελούν «αυθόρμητες» μορφές «αγανάκτησης» αλλά πολύ καλά οργανωμένες μορφές δράσης από την Σαχαμπ της αριστεράς που έχουν ως στόχο την ολοκληρωτική κατάλυση της αστικής δημοκρατίας.
Με άλλα λόγια η Ελλάδα σήμερα αποτελεί μια ζώνη «σύρραξης χαμηλής έντασης»(low level conflict”) από την οποία η αναφορά σε γενικές αρχές δικαίου και κοινούς αποδεκτούς θεσμούς έχει αρχίσει να χάνει κάθε νόημα. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο το πρόβλημα όπως ανάφερα δεν είναι πλέον πρόβλημα solvency (χρεωκοπίας) αλλά πρόβλημα governance(διακυβέρνησης).Με όλες τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό για την μελλοντική πορεία της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου