Το κόμμα των αναποφάσιστων

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

Είναι πρωτοφανής η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στις μέρες μας, έτσι όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.

Δεν είναι μόνο η ραγδαία φθορά της κυβέρνησης. Αυτή μάλλον είναι φυσιολογική, λόγω της σκληρής λιτότητας που έχει επιβάλει στους πολίτες και της αδυναμίας της να ελέγξει την οικονομία. Είναι κι άλλα δύο ενδιαφέροντα στοιχεία: Από τη μια η Ν.Δ., όχι μόνο δεν μπορεί να επωφεληθεί από τη φθορά του ΠΑΣΟΚ, αλλά χάνει κι αυτή δυνάμεις. Κι από την άλλη, τα κόμματα της Αριστεράς, παρ' ότι θα μπορούσε να πει κανείς ότι παίζουν σε προνομιακό γήπεδο, δείχνουν ότι έχουν πιάσει ταβάνι και δεν αυξάνουν την επιρροή τους. Το πιο σημαντικό απ' όλα: Ενα εντυπωσιακό ποσοστό της τάξης του 30% δηλώνει σε όλες τις μετρήσεις αναποφάσιστο και είναι αυτό ακριβώς το ποσοστό που επιβεβαιώνει την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, την αδυναμία του να δώσει λύσεις στο πρόβλημα της χώρας, την αμφισβήτηση.

Αυτό το 30% αποδοκιμάζει τα δύο μεγάλα κόμματα, που εναλλάσσονται στην εξουσία, γιατί οδήγησαν με τα λάθη τους την οικονομία στη χρεοκοπία. Επομένως, δεν τα εμπιστεύονται για την έξοδο από την κρίση, που τα ίδια δημιούργησαν. Δεν ενισχύει τα κόμματα της Αριστεράς, γιατί θεωρεί ότι επιμένουν σε έναν καταγγελτικό πολιτικό λόγο, χωρίς εναλλακτική και υλοποιήσιμη πολιτική πρόταση και προοπτική διακυβέρνησης.

Τι θέλει, λοιπόν, αυτό το 30%; Θέλει εκείνοι που ευθύνονται για τα πάθη του λαού και της χώρας να παραδεχθούν τα λάθη τους, να πάψουν να εμφανίζονται ως σωτήρες και να παραμερίσουν. Θέλει όλη την αλήθεια για την οικονομία και όχι μεγάλα και ψεύτικα λόγια, ωραίες υποσχέσεις, που έχουν ως μόνο στόχο την κατάληψη ή τη διατήρηση της εξουσίας. Θέλει να δει αποτελέσματα, για να πειστεί ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο. Θέλει, πάνω απ' όλα, δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών για την αντιμετώπιση της κρίσης. Να νιώσει ότι συμβάλλουν όλοι, ανάλογα με τη δυνατότητά τους και όχι μόνο ο εργαζόμενος λαός, που αντιμετωπίζει, συν τοις άλλοις, το φάσμα της ανεργίας.

Ομως, τίποτα απ' όλα τα παραπάνω δεν βλέπει. Κι εκείνοι που σήμερα διεκδικούν την εξουσία, για να μας σώσουν τάχα από την καταστροφή (σ.σ. είναι οι ίδιοι γαλάζιοι που μας οδήγησαν στην καταστροφή), έχουν μοναδικό στόχο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, για να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική, που οι Βρυξέλλες αποφασίζουν ούτως ή άλλως. Το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι χαρακτηριστικό. Το κόμμα της κεντροδεξιάς αντιπολίτευσης έριξε τη σοσιαλιστική κυβέρνηση μειοψηφίας, γιατί διαφώνησε με τα μέτρα λιτότητας. Ομως, την επομένη, ο ηγέτης της δήλωσε υποταγή στη Μέρκελ, διαβεβαιώνοντας την ίδια και την Ε.Ε. ότι, αν κερδίσει τις εκλογές, που θα γίνουν στο τέλος Μαΐου, θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική. Αυτή που καταψήφισε. Δεν είναι σε διαφορετική θέση ο Α. Σαμαράς στην Ελλάδα.

Το 30% των αναποφάσιστων μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα μια νέας εποχής στην ελληνική πολιτική. Αρκεί, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, να μη ρίξουν την ψήφο τους όπου τύχει, υποκύπτοντας στις υποσχέσεις των καιροσκόπων και των τυχοδιωκτών της πολιτικής. Αυτή θα είναι μια ψήφος απελπισίας και ακόμη μιας χαμένης ευκαιρίας.