In Hope We Trust
Σχεδόν ένας χρόνος πέρασε από την εκλογή Ομπάμα στις ΗΠΑ κ θυμάμαι ακόμη εκείνο τον «πανζουρλισμό» που επικρατούσε τότε. Ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης κ τα διεθνή ΜΜΕ στο σύνολό τους προσέδιδαν μεσσιανικές διαστάσεις στον πρώτο αφροαμερικανό υποψήφιο πρόεδρο, σε βαθμό που γινόταν λόγος για την απαρχή μιας «Νέας Εποχής». Πολλοί ήταν εκείνοι που προσδοκούσαν από το νέο πλανητάρχη με το απέριττο φιλολαϊκό προφίλ να πολεμήσει φυλετικές διακρίσεις κ θρησκευτικές διαμάχες, να ανατρέψει την «αιμοβόρα» ιμπεριαλιστική πολιτική , να κάνει πράξη την Παγκόσμια Ειρήνη, να «πρασινίσει» την πολιτική, να χορτάσει της Γης τους πεινασμένους …
Ένα χρόνο μετά κ το φαινόμενο Ομπάμα αρχίζει κ ξεφτίζει, να χάνει την πρότερη λάμψη του. Φωνές αντιπολιτευόμενες πληθαίνουν ανεξαρτήτως πολιτικού φάσματος. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν κ εκφράζουν ανοιχτά πλέον την άποψη ότι παρά τις μεσσιανικές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από τα media γύρω από την εκλογή του, ο Ομπάμα δεν είναι παρά μια «φούσκα», μια από τα ίδια με τάση προς το χειρότερο … Γιατί έχει το image εκείνο που εξαπατά καλύτερα τον απλό κόσμο, όπως το κάνουν πολύ καλά χρόνια τώρα, οι ράπερς κ οι μαντόνες. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μαλακή ισχύς των ελίτ, ένας παραπλανητικός ελιγμός που θα’χει την ίδια κατάληξη με την σαπουνόπερα Κλίντον ή Μπλερ, λιτότητα, ακρίβεια, ανεργία, βία, πόλεμο, υπερκέρδη για τους ισχυρούς.
Και πώς να μην πληθαίνουν οι φωνές απογοήτευσης στις ΗΠΑ, όταν ο νέος πρόεδρος την ίδια ώρα που ευαγγελιζόταν ένα κράτος κοινωνικής πρόνοιας συγκροτούσε κυβέρνηση με στελέχη του Ρηγκανικού κ Κλιντονικού παρελθόντος. Άνθρωποι που βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, είτε είναι Δημοκρατικοί, είτε Ρεπουμπλικάνοι. Ελάχιστα νοιάζονται για την καθημερινότητα κ το πώς οι ζωές των ανθρώπων επηρεάζονται από τις αδυσώπητες μακρο–οικονομικές κ δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες αμείλικτα οδηγούν τον απλό κόσμο στην χρεοκοπία.
Το Τίμημα της Αλλαγής
Ένα χρόνο μετά, οι άνεργοι στις ΗΠΑ ξεπερνούν τα 15 εκ. – για πρώτη φορά μεταπολεμικά η ανεργία είναι πάνω από το 10%. Άνεργοι που ακόμη κ αν η πολυσυζητημένη «ανάκαμψη» έρθει σύντομα, είτε θα αργήσουν να ξαναβρούν δουλειά, είτε πολλοί απ’αυτούς δεν θα ξαναεργασθούν ποτέ ! Σύμφωνα με μελέτες στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού οι περισσότερες θέσεις εργασίας που χάθηκαν λόγω της κρίσης δεν θα ανακτηθούν πριν το 2012 κ πέρα από αυτό.
Αρχικά λοιπόν, οι φίλοι αμερικάνοι, αλλά δευτερευόντως όλοι οι υπόλοιποι παγκοσμίως, πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα της μονίμως υψηλής ανεργίας για την επόμενη δεκαετία. Τα οποία κηρύγματα γίνονται περί κοινωνικού κράτους κ δικτύων ασφαλείας δεν είναι παρά απλά τεχνάσματα για να πεισθεί η κοινή γνώμη να υποστηρίξει πολιτικές υψηλών ελλειμμάτων κ «πακέτα» στήριξης τραπεζών κ μεγάλων πολυεθνικών.
«Κάθε επιπλέον μονάδα στο ποσοστό ανεργίας δύναται να επιβαρύνει το εθνικό χρέος κ να μειώνει την αποδοτικότητα του κεφαλαίου», σύμφωνα με τους ειδικούς. Την ίδια ώρα που μόνο τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, χάθηκαν στις ΗΠΑ 263.000 θέσεις εργασίας κ 7,2 εκ μέσα στο 2009 ! Βέβαια είναι εύκολα αντιληπτό ότι στην πραγματικότητα οι μεγάλες επιχειρήσεις επιθυμούν την ύπαρξη υψηλής ανεργίας, αφού όπως διδάσκει ένας από τους «κρυφούς νόμους» του management «ο φόβος άμεσης απώλειας της εργασίας είναι ο καλύτερος τρόπος για να υποχρεώνεται ο κάθε εργαζόμενος να απασχολείται περισσότερο για λιγότερα χρήματα». Αναλογιστείτε μόνο πόσα κεκτημένα δικαιώματα απώλεσαν τα πανίσχυρα άλλοτε εργατικά συνδικάτα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας για να «σώσουν» τον κλάδο τους κ τις δουλειές τους.
The Obamavilles
Πολλοί ίσως υποστήριζαν ότι η διακυβέρνηση Μπους είναι υπαίτια για την «κατάντια» της αμερικανικής οικονομίας. Όμως, όταν η νέα διακυβέρνηση εν μέσω μιας τόσο ζοφερής πραγματικότητας διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε δημοσιονομικά «ανεύθυνα» μέτρα για να κάμψει την επέλαση της ανεργίας. Όταν διαβεβαιώνει πώς δεν σκοπεύει να παρουσιάσει ένα νέο πρόγραμμα δημοσιών έργων μεγάλης κλίμακας ( την μόνη λύση για μια κυβέρνηση να προσφέρει εργασία σε εκατ. ανέργους). Τότε μάλλον όσοι συνεχίζουν να ξορκίζουν το φάντασμα Μπους είναι ακόμη θαμπωμένοι από το glitter κ τη λάμψη Ομπάμα.
Όταν λοιπόν στην πιο προηγμένη χώρα του πλανήτη, οι καταυλισμοί αστέγων φυτρώνουν πλέον ανεξέλεγκτα στα περίχωρα μεγάλων πόλεων, όπως το Ντητρόιτ, η Ιντιανάπολις, κ προσφάτως το Σακραμέντο (με επίσημη απόφαση του κυβερνήτη της Καλιφόρνια; Α. Σβαρτσενέγκερ πριν 10 μέρες), θυμίζοντας τις παραγκούπολεις της Λατινικής Αμερικής κ της Ασίας, αναρωτιέμαι τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον για μας; Αυτές οι δυτικές φαβέλες, τα Obamavilles, όπως ονομάζονται ατύπως από την αμερικανική κοινωνία αποδεικνύουν έμπρακτα το βαθμό της απογοήτευσης προς το πρόσωπο του νέου προέδρου.
Lost Generation
Και όπως συμβαίνει παγκοσμίως έτσι κ στις ΗΠΑ, οι νέοι είναι εκείνοι που πλήττονται σε μεγαλύτερο βαθμό, όσο κανένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας. Σε μια χώρα που για κάθε θέση εργασίας που ανοίγει αντιστοιχούν κατά μ.ο. 6,3 αιτήσεις κ το 17% του εργατικού δυναμικού είτε δεν εργάζεται, είτε υποαπασχολείται, τότε ο χαρακτηρισμός «Lost Generation», που έδωσε προσφάτως το περιοδικό «BusinessWeek» στους νέους εργαζόμενους, ακούγεται ως πέρα για πέρα ρεαλιστικός.
Όλα αυτά σε μια χώρα που παραδοσιακά η ανεργία είναι συνυφασμένη με το περιθώριο κ τη φτώχεια. Και σήμερα 1 στις 8 οικογένειες κ 1 στα 4 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ενώ, οι μαζικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών σε πολιτειακό κ ομοσπονδιακό επίπεδο οδηγούν στη φτώχεια κάθε εξειδικευμένο κ μορφωμένο αμερικάνο εργαζόμενο που χάνει τη δουλειά του.
Μια Νέα Τάξη στον κόσμο
Όλα αυτά δεν είναι παρά οι επιπτώσεις της πολιτικής Ομπάμα για μια Νέα Τάξη στον Κόσμο, για το πώς δηλαδή θα αποδομήσουν οι ΗΠΑ τις συμμαχίες Ρώσων κ Κινέζων κ πώς θα προσεταιρισθούν την Ευρώπη κ την Αφρική εναντίον τους. Μέρος αυτής της πολιτικής είναι κ η εξασθένιση του δολαρίου, ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου των ΗΠΑ κ των χωρών που κρατούν το χρέος τους (κίνα, Ρωσία, Ιαπωνία κα)
Το φθηνό δολάριο ενισχύει τις εξαγωγές των ΗΠΑ, μειώνει την αξία του χρέους κ το εξάγει στις χώρες που το ελέγχουν. Η πολιτική Ομπάμα όμως, πλήττει κ τους αμερικάνους πολίτες. Οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων αυξάνονται, ο πληθωρισμός θα παραμένει υψηλός για πολλά χρόνια κ η ιδιωτική κατανάλωση θα εκμηδενιστεί, περιορίζοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής των αμερικάνων, μειώνοντας μισθούς κ περικόπτοντας κοινωνικές δαπάνες.
Keep Your Change
Καταλαβαίνω πως πολλοί διαβάζοντας αυτό το κείμενο ίσως δυσπιστούν για την διαρκώς αναπτυσσόμενη «Κάρολος Ντίκενς» αμερικανική κοινωνία, πρέπει όμως να αναλογιστούν πως όλα τα παραπάνω δεν είναι πράγματα που πρόκειται να συμβούν, αλλά πράγματα που ήδη συμβαίνουν. Ο Ομπάμα δεν κάνει κάτι διαφορετικό από τους προκατόχους του συνεχίζει με τους ίδιους αμείωτους ρυθμούς να τροφοδοτεί το αμερικανικό χρέος μέσω του πολέμου κ της υποστήριξης των τραπεζών. Το κρατικό χρήμα συνεχίζει να ρέει στις τράπεζες για να χρηματοδοτεί το ίδιο έντονα με τρις $ νέους κ παλιούς πολέμους.
What About Us
Ως Έλληνες ξέρουμε ότι καθετί έχει τουλάχιστον δύο όψεις. Τι κ αν η αρνητική δεν είναι ισοβαρής με τη θετική της, η εκλογή Ομπάμα έφερε μια κάποια «αλλαγή». Αλλαγή ως προς τις αξίες που ενδύθηκε για να εκλεγεί, όπως αλληλεγγύη, απλότητα, ανθρωπιά, ειρήνη, οικολογική ευαισθησία, άμβλυνση διαφοροτήτων αξίες κατοχυρωμένες πλέον παγκοσμίως κ αδιαφιλονίκητο κεκτημένο όλων μας.
Κάτι ανάλογο δεν ζήσαμε κ μείς άλλωστε το 1981. Η τότε εκλογή Α. Παπανδρέου εισήγαγε καινοφανή συνθήματα – αιτήματα, όπως «αλλαγή», «εθνική συμφιλίωση», «κοινωνική δικαιοσύνη». Πρακτικά ωστόσο ήταν αξίες ήδη ώριμες στην τότε μεταδικτατορική ελληνική κοινωνία που κάποιος έπρεπε να τις εγκολπωθεί προτού εκφραστούν ανεξέλεγκτα. Μπορεί να μην ζήσαμε το σοσιαλισμό που ευαγγελιζόταν το ΠΑΣΟΚ, οι μετέπειτα διεκδικητές της εξουσίας όμως αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν ένα νέο πρόσωπο δημοκρατίας κ κοινωνικής ευαισθησίας, που ως τότε ήταν παντελώς ανύπαρκτο.
Κάπως έτσι θα γίνει ή με τον άλλον τρόπο με τις αξίες που ενδύθηκε ο Ομπάμα. Αργά ή γρήγορα θα κατοχυρωθούν κ στη ζωή τη δική μας, αλλά κ όλων παγκόσμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου