Κώδωνας Κινδύνου !!!

Μετά από μια 15ετία πολιτικής ανοιχτών συνόρων η Ευρώπη αισθάνεται την ανάγκη να σταματήσει την αθρόα είσοδο νέων μελών και να καταγράψει τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της.
Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Πρόεδρος της Κομισιόν κ. Μπαρόζο δήλωσε ότι μετά την ένταξη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας πρέπει να σταματήσει η περαιτέρω διεύρυνση της Ε.Ε. Η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Κεντροδεξιός υποψήφιος για την Προεδρία Νικολά Σαρκοζί τόνισαν για πολλοστή φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης. Μάλιστα ο Γάλλος πολιτικός προχώρησε στην πρόταση να καθορισθούν σαφώς ποια είναι τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα της ηπείρου μας. Την σοβαρότατη πιθανότητα να οδηγηθεί η Τουρκία σε μία ειδική σχέση με την Ε.Ε. υπαινίχθηκε και η Ελληνίδα Υπουργός Εξωτερικών μιλώντας στις 31 Ιουλίου στο σύνολο των Ελλήνων Πρέσβεων που υπηρετούν στο εξωτερικό. Είναι προφανές ότι η επίσημη πολιτική της χώρας μας οφείλει να λάβει υπ’ όψιν την γενικότερη ευρωπαϊκή δυσφορία για οποιαδήποτε μελλοντική διεύρυνση της Ένωσης.

Σε όλες τις χώρες της "παλιάς Ευρώπης", όπως χαρακτηριστικά αποκαλούνται οι 15, επικρατεί διάχυτη η ανάγκη καθορισμού και θωράκισης των συνόρων της Ευρώπης. Κορυφαίοι πολιτικοί ζητούν ανοιχτά πλέον να ξεφύγουμε από ιδεολογικές αγκυλώσεις και να δούμε κατάματα το γεγονός ότι δεν χωρούν στην Ευρώπη άλλοι οικονομικοί μετανάστες, όσο κι αν έχουμε την ανθρωπιστική διάθεση να τους βοηθήσουμε.

Έτσι παρατηρούμε την Ισπανία του Σοσιαλιστή Θαπατέρο να εκλιπαρεί - κυριολεκτικά- την ΕΕ να βοηθήσει με πλοία, περιπολίες, στρατό, αστυνομία κλπ στην θωράκιση των θαλασσίων συνόρων από τα κύματα Αφρικανών λαθρομεταναστών. Η Ιταλία με την κεντροαριστερή Κυβέρνηση του κ. Πρόντι ήταν από τις πρώτες που προσυπέγραψε την Ισπανική ανησυχία και ζήτησε στις 31 Αυγούστου να επιδείξουν όλοι οι Ευρωπαίοι αλληλεγγύη στις Μεσογειακές χώρες που προσπαθούν να επαναπατρίσουν τους λαθρομετανάστες. Και η Εργατική Κυβέρνηση της Βρετανίας απεφάσισε να περιορίσει σημαντικά την διακίνηση εργατών από την Βουλγαρία και την Ρουμανία, όταν οι δύο βαλκανικές χώρες ενταχθούν στην Ε.Ε.

Στις 25 Σεπτεμβρίου μάλιστα, οκτώ επικεφαλής κυβερνήσεων της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής , υπέγραψαν επιστολή με την οποία ζητείται η συστράτευση όλων των Ευρωπαίων εταίρων για την φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ένωσης και για την παρεμπόδιση εισόδου των πολυπληθών λαθρομεταναστών.

Ήδη η Ένωση έχει συστήσει ειδική υπηρεσία με το όνομα FRONTEX για την αυστηρή πλέον επιτήρηση των ευρωπαϊκών συνόρων και σ’ αυτήν καλούνται να συνεισφέρουν πλοία, αεροπλάνα και έμψυχο δυναμικό όλα τα κράτη – μέλη. Ταυτοχρόνως ο Επίτροπος της Ε.Ε. για θέματα Μετανάστευσης Φράνκο Φρατίνι επέκρινε δημοσίως την Ισπανία , διότι νομιμοποίησε 600.000 λαθρομετανάστες και έτσι ενεθάρρυνε νέα κύματα οικονομικών μεταναστών από την Σομαλία και την Μαυριτανία.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι η πολιτική "για μια πολυπολιτισμική κοινωνία" είτε με τη μορφή του αμερικανικού "melitng pot", είτε με τη μορφή της γαλλικής αφομοίωσης των "banlieues" προσέκρουσε στις νέου τύπου νομοθεσίες πάταξης της μετανάστευσης της ΕΕ.

Η πολιτική των "χαλαρών" εσωτερικών συνόρων - ελέω συνθήκης Σένγκεν - και ο μη καθορισμός των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, οδήγησε χώρες όπως η Ισπανία και η Ελλάδα να επιβαρύνονται με χιλιάδες λαθρομετανάστες που περνούν καθημερινά τα συνορά τους. Σύμφωνα μάλιστα με το Διεθνές Κέντρο Μεταναστατευτικής Πολιτικής στη Βιέννη, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι παιρνούν λαθραία τα σύνορα της ΕΕ κάθε χρόνο.

Η θέση της Ελλάδας

Η χώρα μας μετά από εφαρμογή μίας 15ετούς πολιτικής ανοιχτών συνόρων κατέληξε από χώρα αποστολής μεταναστών σε χώρα υποδοχής κάτω από ένα βίαιο και ανεξέλεγκτο καθεστώς , δίχως τη σύμφωνη γνώμη του άμεσα πληττόμενου ελληνικού λαού.

Ο υπ. Δημοσίας Τάξης κ. Πολύδωρας πρόσφατα αποδέχτηκε το γεγονός ότι καθημερινά η Ελλάδα δέχεται περίπου 500 λαθρομετανάστες από την πλευρά της Τουρκίας εκ των οποίων μόνο 10-15% δύναται να εντοπίζουν οι Αρχές. Ενώ υποστήριξε ακόμη ότι 1.000.000 λαθρομετανάστες έχουν εισέλθει στην χώρα τα τελευταία 10 χρόνια. Σίγουρα ο αριθμός αυτός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος, ιδίως αν συνυπολογίσει κανείς και εκείνους που περνούν σε άλλες χώρες της ΕΕ. Οι Αρχές ενδεχομένως συστηματικά μειωμένα νούμερα γιανα μην υπάρξει κοιωνική "έκρηξη". Παρ'όλα αυτά ανεπίσημες πηγές ανεβάζουν αυτά τα νούμερα σε 2,6 εκατ μονίμως διαβιούντες αλλοδαπούς στη χώρα μας.

Μία πραγματικά ενδιαφέρουσα θέση έχει πάρει ανοικτά για τη λαθρομετανάστευση ο κ. Κων/νος Ρωμανός, καθηγητής στο παν/μιο Αιγαίου:

"... Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του νέου μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας (!)». «Αποποιείται η Ελλάδα της ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων». Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας»..."

"... Στο ως άνω άρθρο αναφέρεται ότι το 2015 κατά εκτίμηση του ΟΗΕ ο πληθυσμός της Ελλάδας θα φθάσει τα 14.2 εκατομμύρια. Κατά τις εκτιμήσεις μας τον αριθμό αυτό θα τον έχουμε προσεγγίσει πολύ κοντύτερα στο παρόν μας..."

"...Εδώ θα καταθέσουμε μία άλλη σκέψη. Οι ΗΠΑ επιδοτούν το Μεξικό προκειμένου να συντηρεί στα βόρεια σύνορά του μία ζώνη-φίλτρο που συγκεντρώνει τους μετανάστες που πορεύονται προς τις ΗΠΑ έτσι ώστε να μειωθεί η πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος προς αυτές. Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί, κατά πρόταση του γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Schilly, το Μαρόκο ως φίλτρο της αφρικανικής μετανάστευσης προς βορράν. Μήπως η Ελλάδα επιδοτείται κάτω από το τραπέζι για να παίζει ρόλο φίλτρου της μετανάστευσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Σε συνάρτηση με την τελευταία σκέψη υπάρχει ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Η Ελλάδα έχει συνυπογράψει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη συνθήκη Σέγκεν. Το ένα σκέλος αυτής αφορά την αστυνόμευση και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών της Ευρώπης, το άλλο την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από την λαθρομετανάστευση και τους όρους που πρέπει να πληρούνται προκειμένου να χορηγείται βίζα εισόδου στους αλλοδαπούς. Είναι παρά ταύτα γνωστό και δεδηλωμένο ότι το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών εισήλθαν και εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, όπου όχι μόνο δεν διώκονται ή απελαύνονται, αλλά νομιμοποιούνται. Γιατί ανέχεται η Ευρώπη αυτήν την κατάφορη παραβίαση της συνθήκης Σέγκεν εκ μέρους της Ελλάδας, αν δεν υπάρχει ειδική μυστική πρόβλεψη που να εξαιρεί την Ελλάδα από αυτό το σκέλος της συνθήκης;..."

Την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ η λαθρομετανάστευση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, μάλλον πως ήρθε η ώρα και για την Ελλάδα να λάβει ανάλογες δράσεις. Να αντιμετωπίσει ώριμα το ζήτημα και με καθαρό μυαλό να θέσει τα όρια πουμπορεί να αντέξει η κοινωνία της, πριν η μετανάστευση μεταληθεί σε θρυαλλίδα που προβλέπουν τα δυστοπικά σενάρια για το μέλλον της ...

To "Ναυάγιο" της φινλανδικής πρότασης

To "Ναυάγιο" της φινλανδικής πρότασης

«…Στο κενό έπεσε η προσπάθεια της φινλανδικής προεδρίας για την διοργάνωση έκτακτης τριμερούς συνάντησης -μεταξύ Τουρκίας, Κύπρου και τουρκοκυπριακής πλευράς- προς αποφυγή της κατάρρευσης των ήδη «ταραγμένων» ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας. Η έκτακτη συνάντηση επρόκειτο να λάβει χώρα στο Ελσίνκι την Κυριακή και τη Δευτέρα με αντικείμενο τον Κανονισμό του απευθείας εμπορίου των κατεχομένων με την ΕΕ, εν όψει της δημοσιοποίησης της κρίσιμης έκθεσης της Κομισιόν για την τουρκική πορεία την 8η Νοεμβρίου.

Βάσει των όσων μεταδίδει το Reuters, διπλωμάτες αναφέρουν πως η Τουρκία αρνήθηκε να παραστεί στη συνάντηση στο Ελσίνκι αντιδρώντας στο γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα και υπό τον φόβο ότι θα πιεστεί σε μονόπλευρες παραχωρήσεις. Στην κρίσιμη έκθεση που δημοσιεύεται στις 8 Νοεμβρίου η Κομισιόν σημειώνει τη συνεχιζόμενη άρνηση της Άγκυρας να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε πλοία και αεροπλάνα κυπριακών συμφερόντων και καλεί την Τουρκία να άρει τον αποκλεισμό έως τα τέλη του 2006 …»

Αλήθεια όμως τι είναι αυτό που επιθυμεί τελικά η κυβέρνηση Ερντογάν για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας του;

Παραθέτω τα όσα προφητικά είχε υποστηρίξει προφητικά ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης πρίν από έναν χρόνο περίπου:

«…Μέσα στην Τουρκία η προοπτική ευρωπαϊκής ένταξης υποκινεί αληθινή μεταπολίτευση, δηλαδή αλλαγή καθεστώτος. Σε όλα τα υπόλοιπα υποψήφια κράτη- μέλη, πρώτα άλλαξε το αυταρχικό καθεστώς κι ύστερα ενσωματώθηκαν στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς … Σε όλες τις περιπτώσεις, πρώτα σταθεροποιήθηκε η δημοκρατία κι ύστερα μπήκαν στην Ευρώπη… Στην Τουρκία, η ευρωπαϊκή προοπτική εμφανίζεται ως μοχλός ανατροπής του στρατοκρατικού καθεστώτος, που υπάρχει ακόμα. Αυτό δεν συνέβη με κανένα υποψήφιο κράτος-μέλος ως τώρα…»

«…Στην Τουρκία όλοι φαίνονται να υποστηρίζουν σήμερα την ευρωπαϊκή ένταξη. Αλλά δεν εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα:

• Οι Κεμαλικοί προασπίζονται το κοσμικό καθεστώς της Τουρκίας, είναι φιλοδυτικοί, αλλά δεν δέχονται να εξουδετερωθεί ο ρυθμιστικός ρόλος του στρατού. Γιατί γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιοι θα διευκόλυνε την κατάλυση του κοσμικού κράτους από τους Ισλαμιστές, που συνεχώς δυναμώνουν. Έτσι, οι Κεμαλικοί θέλουν την κατάληξη της τουρκικής ένταξης, αλλά δεν θέλουν τη διαδικασία εκδημοκρατισμού που οδηγεί εκεί – δεν επιθυμούν να εξουδετερωθεί ο ρόλος του στρατού.
• Οι Ισλαμιστές θέλουν τη διαδικασία ένταξης (για να εξουδετερώσουν το ρυθμιστικό ρόλο του στρατού), αλλά όχι αναγκαστικά και την κατάληξη…
• Και η στάση των Ευρωπαίων έναντι της Τουρκίας έχει κάποιες αντίστοιχες αντιφάσεις: Στηρίζουν τους Ισλαμιστές, που αποσκοπούν στην κατάλυση του κοσμικού κράτους, για να περιορίσουν την κυριαρχία των Κεμαλιστών, που αποτελούν, όμως, την εγγύηση του κοσμικού κράτους! Οι Ευρωπαίοι θέλουν περισσότερη δημοκρατία, αλλά δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν ότι, κατά πάσα πιθανότητα, «περισσότερη δημοκρατία» στην Τουρκία σημαίνει Ισλαμική δημοκρατία…»

«…Με άλλα λόγια, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2004, η Ευρώπη ανακοίνωσε στην Τουρκία, ότι η «πλήρης» ένταξή της, δεν θα είναι πλήρης, οι διαπραγματεύσεις μπορεί να μην καταλήξουν ποτέ, αλλά κι αν καταλήξουν επιτυχώς, η ένταξη μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ…»

«…Η Τουρκία το αποδέχθηκε, διότι η κυβέρνηση των Ισλαμιστών, ενδιαφέρεται για την διαδικασία που θα οδηγήσει στην εσωτερική μεταπολίτευση περισσότερο παρά στην κατάληξη. Και οι Κεμαλιστές, από την άλλη πλευρά, γνωρίζουν ότι η διαπραγματευτική διαδικασία μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδο και περιμένουν να εκμεταλλευτούν την «αποτυχία» των Ισλαμιστών, για να τους εκτοπίσουν από την εξουσία. Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις είναι το πρόσχημα των Ισλαμιστών, για να εκτοπίσουν τους Κεμαλιστές πλήρως. Το επικείμενο αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων είναι το πρόσχημα που περιμένουν οι Κεμαλικοί, για να εκτοπίσουν τους Ισλαμιστές. Έτσι, οι Ισλαμιστές της Κυβέρνησης Ερντογάν απορρίπτουν οποιαδήποτε αναφορά σε «ειδική σχέση», αν και κατά βάθος αυτό επιδιώκουν. Αν, όμως, αποδεχθούν από σήμερα την προοπτική «προνομιακής σχέσης», δεν χρειάζονται πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Αν η Τουρκία πρόκειται να κερδίσει απλώς μια «προνομιακή σχέση» με την Ευρώπη, αυτό μπορεί να το επιτύχει και με το σημερινό καθεστώς. Αλλά τους Ισλαμιστές τους ενδιαφέρει πρωτίστως, μια εσωτερική μεταπολίτευση – να αλλάξουν το καθεστώς. Και για να την επιτύχουν χρειάζονται προοπτική «πλήρους ένταξης», όχι μια «προνομιακή σχέση» που καθιστά περιττές οποιεσδήποτε επί πλέον πολιτικές μεταρρυθμίσεις…»

Και συνεχίζει αναφερόμενος στην στάση της Ελλάδας λέγοντας:

«…Με πρόσχημα την τουρκική ένταξη έχουν υποκινηθεί δύο πολύ σοβαρές διαμάχες: Μία μέσα στην Ευρώπη, που αφορά το μέλλον την Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης χωρίς την Τουρκία. Και μία μέσα στην ίδια την Τουρκία, που αφορά το μέλλον του καθεστώτος της, ανεξαρτήτως Ευρώπης. Αμφότερες οι διαμάχες αυτές αφορούν της Ελλάδα. Και την αφορούν πολύ, αν και δια διαφορετικούς λόγους…

• Αν δούμε το ζήτημα πρωτίστως από τη σκοπιά του ελληνικού εθνικού συμφέροντος, τότε όντως μας ενδιαφέρει πρωτίστως να μείνει ανοικτή η ενταξιακή διαδικασία, να συνεχιστούν οι πιέσεις που κατατείνουν στην εσωτερική μετάλλαξη και στην καθεστωτική αλλαγή της Τουρκίας.
• Αν δούμε το ζήτημα πρωτίστως ως Ευρωπαίοι, με γνώμονα το συμφέρον της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, τότε μας ενδιαφέρει να σταματήσει η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, που υπονομεύει την Ενωμένη Ευρώπη.
• Κι αν δούμε το ζήτημα πολιτικά (όχι ιδεολογικά), τότε βέλτιστη είναι μια ενδιάμεση άποψη: Να προχωρήσει η ενταξιακή διαδικασία τόσο, ώστε να αποδυναμωθεί η θέση των στρατοκρατών ανεπανόρθωτα μέσα στην Τουρκία. Αλλά να σταματήσει πριν προκαλέσει διαλυτική κρίση μέσα στην Ευρώπη…»

Καταλήγω κι εγώ λέγοντας ότι δεν είναι καθόλου παράδοξη τελικά η όλη στάση της Τουρκίας. Οι γείτονες ξέρουν να «παίζουν» αριστοτεχνικά το παιχνίδι της διπλωματίας, διεκδικώντας 100 πράγματα που δεν δικαιούνται για να πάρουν όσα δικαιούνται συν 10 απ’αυτά που δεν δικαιούνται.

O Neo-Ελληνικός Δημός & και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

O Neo-Ελληνικός Δημός

& και ο Αντιδημοκρατικός Δι-κομματισμός

«…Ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του…» (Θ. Π. ΛΙΑΝΟΣ)

Ένα από τα βασικά στοιχεία της τελευταίας προεκλογικής εκστρατείας των μικρών κομμάτων ήταν η επισήμανση του κινδύνου του δικομματισμού για μια δημοκρατική πολιτεία. Όταν δηλαδή τα ίδια δύο κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, αφενός νοθεύεται το δημοκρατικό σύστημα και αφετέρου τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων δεν υποστηρίζονται όπως είναι επιθυμητό. Το κακό όμως γίνεται μεγαλύτερο όταν τα δύο μεγάλα και εναλλασσόμενα στην εξουσία κόμματα παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες πολιτικής σε διάφορους τομείς, π.χ. στην οικονομική ή στην εκπαιδευτική πολιτική.

Σήμερα στην Ελλάδα ο δικομματισμός δεν είναι ένα θεσπισμένο σύστημα που χορηγεί προνομιακά σε δύο κόμματα τη νομή της εξουσίας μιας χώρας. Είναι μάλλον ένα σχήμα που έχει προκύψει και που δείχνει μια μόνιμη προτίμηση που έχει εκφράσει η πλειονότητα του ελληνικού λαού (85% στις τελευταίες εκλογές). Οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, χωρίς την προσφυγή σε κυβερνήσεις συνασπισμού, οι οποίες οδηγούν στην αλλοίωση εξαγγελθέντων πολιτικών προγραμμάτων και σε νόθευση βασικών αρχών. Αντίθετα, το πολυκομματικό υπόδειγμα δεν διασφαλίζει ούτε τη σταθερότητα ούτε την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία.

Είναι όμως αυτό Δημοκρατία;

Δικομματισμός & Διαπλοκή, τα Σιαμαία

Το φαινόμενο της διαπλοκής και της αδιαφάνειας δεν είναι βέβαια κάτι νέο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Είναι γνωστό ότι πριν από τέσσερις ή πέντε δεκαετίες γινόταν λόγος για τον έλεγχο της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου από «Εκατό οικογένειες του Κολωνακίου». Μετά τη Μεταπολίτευση, με την επικράτηση της Τάξης των Νέων Τζακιών, ο έλεγχος περιήλθε στα χέρια 20 ή 30 οικογενειών μεγαλοεπιχειρηματιών, με τους οποίους είναι πολύ στενά συνδεδεμένα και εξαρτημένα και τα δύο μεγάλα κόμματα.

Τριάντα και πλέον χρόνια μετά την Μεταπολίτευση ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εναλλάσσονται σταθερά στην εξουσία δαπανώντας πραγματικά τεράστια ποσά, προσπαθώντας να την αλληλοκαρπωθούν. Ποσά που σίγουρα ξεπερνούν κατά πολύ την κρατική χρηματοδότηση που λαμβάνουν από τον εθνικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο. Πότε όμως ελέγχθηκαν αυτά τα ποσά από το ελληνικό κοινοβούλιο; Αλήθεια υπήρξε ποτέ κανένας απολύτως έλεγχος στα οικονομικά των δύο μεγάλων κομμάτων;

Αλλά δεν είναι μόνο τα κόμματα που δεν ελέγχονται, αλλά και οι υποψήφιοί των. Πότε παρουσίασαν στην Βουλή απολογιστικά στοιχεία, τα οποία σύμφωνα με το νόμο, οφείλουν να δημοσιεύουν περιληπτικά και στον τύπο; Ξεχνάτε τον κ.Ντινόπουλο με τα πανάκριβα σποτ των τελευταίων εκλογών; Που ήταν το ΕΣΡ τότε;

Είναι γνωστό ότι θεσμικά ο δικομματισμός στηρίζεται στα πλειοψηφικά εκλογικά συστήματα που έχουν ψηφίσει και τα δύο μεγάλα κόμματα, και τα οποία έχουν βαφτίσει «ενισχυμένη αναλογική». Εκτός, όμως, από τα εκλογικά συστήματα η επικράτηση των δύο μεγάλων αυτών κομμάτων στην πολιτική σκηνή του τόπου εξαρτάται και από τη δαπάνη των τεράστιων ποσών που προαναφέρθηκαν. Το σημαντικότερο μέρος των ποσών αυτών προέρχεται από τις αδιαφανείς «χορηγίες» της ολιγαρχίας των οικονομικών συμφερόντων, τα οποία, παράλληλα με τα χρήματα, παρέχουν και την αμέριστη υποστήριξή τους στα δύο «κυβερνητικά» κόμματα από τα ελεγχόμενα από αυτά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο Αντιδημοκρατικός Δικομματισμός

Αν λοιπόν αυτός που εξυπηρετείται από τον δικομματισμό δεν είναι το καλό του κράτους, αλλά το ίδιο όφελος μιας μειοψηφίας της κοινωνίας μας, τότε πως μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος το πολίτευμα της χώρας; Σίγουρα όχι Δημοκρατία…

Σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη επικρατούν πολυκομματικές κυβερνήσεις. Από τη Γαλλία ως τη Δανία και από τη Σουηδία ως την Ιταλία. Έχασαν αυτές οι χώρες; Όταν το κοινοβούλιο δεν αποτελεί «τσιφλίκι»μιας ισχυρής μειοψηφίας, δεν προάγεται ο επιτυχέστερα ο δημοκρατικός και ελεύθερος διάλογος; Πότε έχουμε έλλειμμα έκφρασης και λόγου, όταν η εξουσία είναι προνόμιο λίγων ή πολλών;

Η συμμετοχή όλων των κοινωνικών απόψεων – όπως αυτές εκφράζονται μέσα από τις πολιτικές παρατάξεις – στην άσκηση της εξουσίας μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου ή ακόμη καλύτερα μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνήσεις συνασπισμού, είναι μία υγιής αν μη τι άλλο κατάσταση, που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηριστεί ως παθογένεια. Μόνο και μόνο επειδή «δεν προάγουν την σταθερότητα του πολιτεύματος», δηλαδή οι Σουηδοί, οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί και οι άλλοι Ευρωπαίοι πρέπει να ανησυχούν για το μέλλον του πολιτεύματος τους;

Αντιθέτως παθογένεια πρέπει να χαρακτηριστεί ο διπολισμός που καλλιεργείται στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Βόρειος-Νότιος, Αριστερό-Δεξιός και ένα σωρό άλλα ανυπόστατα ψευτο-διλήμματα του τύπου άσπρο-μαύρο που πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο εναλλακτικές, με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΌΧΙ …

Ο Νeo – Ελληνικός Δημός

Αυτός ο άκαμπτος δικομματισμός των δύο εναλλακτικών, ξένος στην πατροπαράδοτη ελληνική πολυφωνία είναι τελικά το μεγάλο κακό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας;

Η εκβιαστική λογική του «μη χείρον, βέλτιστος» μόνο την αυτοαναβάθμισή μας δεν προάγει. Και αν κρίνουμε από το γνωμικό του παππού Αρίστου ότι η αρετή των αρχόντων είναι εκείνη που μας δείχνει το βαθμό επιτυχίας ενός πολιτεύματος, τότε κύριοι πολύ λυπάμαι ότι επτωχέυσαμεν, όπως θα μας έλεγε και ο θείος Τρικούπης.

Γιατί πολύ απλά όταν 13 υπουργοί διαχειρίζονται 2,5 τρις παλιές καλές δραχμούλες εκτός κρατικού προϋπολογισμού, δίχως να ελέγχονται ή να λογοδοτούν σε κάποιον, τότε το σκάνδαλο Κοσκωτά ηχεί ως ανέκδοτο στα αυτιά μας.

Πραγματικά ποιόν να αφήσεις και ποιόν να πιάσεις. Νομίζετε αν κοιτάξουμε λίγο ψηλότερα στην κορυφή είναι καλύτερα τα πράγματα; Όταν ο Πρωθυπουργός κάνει δωράκι στον θείο του Αχιλλέα 3εκατ. ευρώ χωρίς κάποιον προφανή λόγο και αιτία, διαχειριζόμενος την ελληνική ιστορία ως εμπορεύσιμο προϊόν τότε η σαπίλα φοράει φωτοστέφανο.

Και αναφέρομαι στην τραγική για όλους μας, μα τόσο αντιπροσωπευτική για μας τους Νeo-Έλληνες, υπόθεση του Τύμβου των Σαλαμινομάχων. Οικογένεια Καραμανλή και Νομαρχία Πειραιά ερίζουν για τον χώρο. Έναν χώρο σωστή χωματερή – όπως οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι αυτής της χώρας – όπου μπορεί να βρει κανείς πλάι στα οστά των Σαλαμινομάχων, των υπερασπιστών της Ευρώπης – δια στόματος Θεμιστοκλέους – έναντι στην ασιατική φαυλότητας, λιωμένες πλαστικές σαγιονάρες και διαλυμένα κουτιά Tide. Έναν χώρο που σύμφωνα με τους ειδικούς η αντικειμενική του αξία φτάνει με το ζόρι τις 165.000 ευρώ, το κράτος επιθυμεί να το αγοράσει στην πολλαπλάσια τιμή !!!

Πωλείται πατρίς, πωλείται με δόσεις, πωλείται με εκπτώσεις, όπως τονίζει χαρακτηριστικά το γνωστό άσμα. Πωλούνται τα πάντα !!! Πωλούνται ειδυλλιακές παραλίες, αιγαιοπελαγίτικα νησιά, αρχαιολογικοί χώροι, φολκλόρ παράδοση, πίστη και εθνική αξιοπρέπεια … Δικά μας είναι άλλωστε; Ο καθείς – ή καθίκης θα ήταν πιο ταιριαστό – κοιτάει την πάρτη του, τη βολεψιά του.

Όλοι φωνάζουμε ως άλλοι φαρισαίοι για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά ας μπει εμένα ο γιος μου στο δημόσιο και ας φάνε οι άλλοι αξιοκρατία. Πόσο για πτυσμό μπορεί να είμαστε όταν «λιώνουμε» αραχτοί στις υπερπολυτελείς καφετέριες με 5ευρώ το fredoccino, αλλά κλαιγόμαστε ότι δεν έχουμε δουλειά … Πόσο λογικοί μπορεί να είμαστε όταν οι μισοί από μας ξεροσταλιάζουν παρακαλώντας για μια θεσούλα σε κάποιο talent show μπας κι αρπάξουμε την καλή και βγάλουμε κανένα δίσκο, και οι άλλοι μισοί έχουμε πέσει σαν τα κοράκια πάνω από κρατικές και ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Και καλά ρε συ … θα πει κάποιος … για κάθε τι που συμβαίνει σ’αυτήν την χώρα φταίει ο δικομματισμός και τα παράσιτά του;

Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μέσα από την αναβάθμιση ενός πολιτεύματος εξαρτάται και οι αναβάθμιση των πολιτών, γι’αυτό δεν πάσχιζε ο Περικλής και οι άλλοι πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια πίσω; Και αν το πολίτευμα υπολειτουργεί και βρίσκεται σε κατάσταση overload τότε ποιος είναι αυτός που πλήττεται από τις συνέπειες αν όχι ο ίδιος ο πολίτης;

Έτσι όταν λοιπόν ο δήμος καταλήγει να μεταλλάσσεται σ’εκείνη την άμορφη μάζα λίπους που χρησιμοποιούσαν παλιά στα χωριά για να φυλάνε τα τρόφιμα και στην αρχαιότητα ήταν γνωστή ως δημός. Φτάνουμε εν έτι 2006 να βιώνουμε μια δημό-κρατία και όχι μια Δήμο-κρατία.

Ο Θάνατος των δημό-γερόντων

Και τελικά καταλήγουμε εκεί όπου ξεκινήσαμε ότι ο κίνδυνος για κάθε δημοκρατικό πολίτευμα βρίσκεται στις ατέλειες της λειτουργίας του. Όταν η Δημοκρατία πνίγεται από τον δημό του δικομματισμού, τότε βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Ο δικομματισμός δύναται να σπάσει αν αντί για τις περίτεχνες διατάξεις που προτείνουν τα κόμματα εξουσίας, καθιερωθεί συνταγματικά η μία και μοναδική απλή αναλογική και τεθεί σε ισχύ από τις επόμενες ( και όχι τις μεθεπόμενες) εκλογές.

Mε την καθιέρωση και εφαρμογή της απλής αναλογικής από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές καταργείται αυτομάτως ο δικομματισμός και αν τα μικρότερα κόμματα -που θα συμπράξουν στο σχηματισμό κυβερνήσεων συνασπισμού- τηρήσουν τα όσα σήμερα υποστηρίζουν για την πάταξη της διαπλοκής και της αδιαφάνειας και επιμείνουν στην αυστηρή εφαρμογή τόσο των νόμων που ισχύουν όσο και των όποιων νέων διατάξεων ψηφιστούν για τα θέματα αυτά στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος, οι πολυκομματικές κυβερνήσεις, τις οποίες θα στηρίζουν, θα κόψουν το δεσμό που συνδέει τα δύο μεγάλα κόμματα με τα οικονομικά συμφέροντα και με αυτά ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Οδηγώντας στον Θάνατο τους δημό-γέροντες της εξουσίας…

Φινεύς

Η ιστορία μιας αποτυχημένης Μαζορέτας

Όταν ρώτησαν πρόσφατα τον Πρόεδρο των ΗΠΑ George Bush Junior αν τελικά είναι οι ΗΠΑ αυτές που νικάνε στο Ιράκ, εκείνος απάντησε με περισσή βεβαιότητα «…Οπωσδήποτε και εμείς νικάμε…». Η δήλωση αυτή ήταν αρκετή για να προκαλέσει σχεδόν την «συμπόνια» του κόσμου προς το πρόσωπο του πολιορκούμενου αμερικανού προέδρου, τη στιγμή που η εβδομάδα που μας πέρασε υπήρξε μία από τις δυστυχέστερες για την καταβαραθρωμένη αξιοπιστία του.

Σαν άλλη μαζορέτα αμερικανικού κολεγίου, που προσπαθεί να κρατήσει το ηθικό της ομάδας ψηλά, ενώ εκείνη συνθλίβεται από τον αντίπαλο, σχηματίζοντας τα γράμματα της νίκης με τις φανταχτερές φούντες της, δίνοντας φωναχτά τον ρυθμό του come back, ο αμερικανός πρόεδρος δίνει την ύστατη μάχη υπέρ της αξιοπιστίας της πολιτικής και των επιλογών του. Τη στιγμή που γνωρίζει ότι η «ομάδα» του δεν είναι αυτή που προηγείται στο σκορ δίνει το ρυθμό του come back για να κρατήσει ψηλά το ηθικό της, στην καυτή έδρα του Ιράκ. Την ίδια ώρα που οι άλλες μαζορέτες της ομάδας δεν δείχνουν την ίδια προθυμία για υποστήριξη αρχίζοντας μία-μία να αποχωρεί από το team.

Αυτή η λάθος στρατηγική στο θέμα του Ιράκ έχει κάνει τον απλό λαό των ΗΠΑ να διερωτάται φωναχτά πλέον πολλά «γιατί» τώρα τελευταία, φέρνοντας τον George σε μία πραγματικά δυσχερή θέση ενόψει των εκλογών του Κογκρέσου.

Υπάρχει κάποιος στόχος που καθιστά την περαιτέρω θυσία των αμερικανικών ζωών σημαντική; Ποιος είναι ο λόγος ακριβώς που πολεμούν και πεθαίνουν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ; Πρέπει να διαιτητεύσουν μια ακόμη εμφύλια διαμάχη;

«…Δουλειά μας είναι να αποτρέψουμε έναν μεγάλης κλίμακας εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ. Είναι μία από τις ευθύνες που αναλάβαμε από την πρώτη μέρα επέμβασης στη χώρα. Η συνεργασία μας με την κυβέρνηση Μαλίκι θα κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση έως ότου βεβαιωθούμε ότι υπάρχει κάποια πρόοδος στο θέμα. Οι εμφύλιες έριδες δεν αξίζουν, δεν φέρνουν τίποτε καλό. Αυτό πρέπει να τονίσουμε στους πολίτες αυτής της χώρας για να αποτρέψουμε έναν εμφύλιο πόλεμο να εμφανιστεί…» (George Bush)

Είναι αυτή όμως η σωστή απάντηση; Ή μήπως ο κ. Bush άφησε να οδηγηθούν εκεί τα πράγματα, για να αποτρέψει εξτρεμιστές και «τρομοκράτες» να’χουν πρόσβαση στα κέρδη των απέραντων αποθεμάτων πετρελαίου του Ιράκ; Κάθε πόσο δεν τονίζει ότι τα πετρέλαια δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον πόλεμο;

«…Πολλά παιδιά δεν πρόκειται να ξανά έχουν του γονείς τους πλάι τους, οφείλω λοιπόν σ’αυτά και στις αδικοχαμένες οικογένειές τους ότι δεν πήγε η θυσία τους μάταια…» (George Bush)

Τι πρέπει να κάνει όμως τώρα ο κ. Bush που αυξάνει τις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράκ σε 150.000 μάχιμους για να υποστηρίξει την κενή πολιτική του; Τι μπορεί να κάνει όταν το κόστος της κατοχής έχει εκτοξευθεί σχεδόν στα 340 δις $ και οι αμερικανικές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό αγγίζουν τις 3.000 και οι αγνοούμενοι ξεπερνούν τις 44.000; Ενώ έχει στοιχίσει τις ζωές πάνω από 650.000 Ιρακινών πολιτών;

Κύριε Bush αποτύχατε … η ομάδα σας δεν είναι δυνατή εκτός έδρας… όσο και αν την εμψυχώνεται ως άλλη φανταχτερή μαζορέτα εκείνη θα συνεχίζει να ηττάται… αφήστε λοιπόν τις φανταχτερές φούντες κατά μέρος και το cheerleading και στραφείτε στο modeling όπως κάθε σοβαρή μαζορέτα για να μη γράψει η ιστορία την ιστορία άλλης μίας …αποτυχημένης μαζορέτας.

Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από μας είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι το φαινόμενο των πολιτισμικών διαφορών στη Μεσόγειο πρέπει να αντιμετωπιστεί σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, ξεκινώντας από τον πολιτισμό και καταλήγοντας στην διπλωματία. Η διπλωματία στην προωθημένη της μορφή, όπως ακριβώς η τέχνη, έχει την αποστολή να δημιουργεί «χώρους» που δεν υπήρχαν πριν, «χώρους» που θα μας επιτρέψουν να ανακαλύψουμε το πώς να συμβιώνουμε δίχως συγκρούσεις.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, θα χρειαστούμε ένα νέο είδος σκέψης, που δεν θα έχει τις ρίζες του σε ένα καθορισμένο σύστημα αλλά στην δημιουργικότητα. Θα είναι ικανό να υφάνει ένα νέο ιστό για να συμπεριλάβει διαφορετικές πεποιθήσεις, θρησκείες και εξουσίες.

Ομοιομορφία ή Διαφορά ;

Η υπάρχουσα κατάσταση που επικρατεί στη λεκάνη της Μεσογείου, θέτει ένα επιτακτικό ερώτημα: ομοιομορφία ή διαφορά;

Κυριαρχία του παγκοσμίου οικονομικού και πολιτικού συστήματος ή πολλαπλότητα μορφών, ιδεών, πολιτισμών, μεθόδων και κοινωνικών ατομικοτήτων ;

Οφείλουμε ως πολίτες αυτού του τόπου να βρούμε τον τρόπο που θα εξαλείψουμε αυτό που μας χωρίζει με τα άλλα κράτη της Μεσογείου, τις αποστάσεις, και να διατηρήσουμε ανέπαφο αυτό που μας ενώνει, τις διαφορές. Δημιουργώντας μια νέα προοπτική που θα υπερβαίνει την τραγική σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς.

Αφενός, η διαφορά ανάμεσα στις εθνοτικές ομάδες, τις θρησκείες και τις κουλτούρες είναι το αίτιο τρομερών συγκρούσεων. Αφετέρου, η υπεροχή των εξουσιών, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ομοιομορφία και την εξάλειψη των διαφορών, οδήγησε σε μια δραματική κατάσταση. Το σύστημα τυποποίησης συγκρούεται με τις πολλαπλές και διαφορετικές γεωγραφικές, πολιτισμικές, και πολιτικές οντότητες που αναδύθηκαν στην επιφάνεια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Η ομοιομορφία και η διαφορά είναι δύο αντιτιθέμενοι όροι που αντιπροσωπεύουν τη μέγιστη διχαστική ένταση στην τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση. Μια απολιτική που οδηγεί τους ανθρώπους προς μια διατήρηση της διαφοράς είναι κεφαλαιώδης για την ανάπτυξη μιας Νέας Προοπτικής. Η ονομασία τής εμπεριέχει μια αφηρημένη έννοια που υπερβαίνει την ορθολογιστική έννοια της ανεκτικότητας για ότι είναι διαφορετικό. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποδεχτούμε είναι οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε να δώσουμε τελικά κάποιο νόημα στην λέξη «ανθρωπιά» σ’αυτόν τον όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη.

Η Ανάγκη μιας Νέας Προοπτικής

Η πορεία της παγκόσμιας διπλωματίας δεν μπορεί να εναποτεθεί στην λογική της κερδοσκοπίας. Η διπλωματία πρέπει να εμπνευστεί από ένα νέο είδος σκέψης. Ο χώρος που θα διαμορφωθεί αυτό το είδος σκέψης πρέπει να είναι το δημιουργικό εργαστήρι ενός αληθινού και υγειούς δια-πολιτισμικού διαλόγου, δίνοντας ιδιαίτερα έμφαση στους νέους. Εκείνους που θα οικοδομήσουν το «αύριο» των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων. Η Νέα Προοπτική είναι το προϊόν αυτού του εργαστηρίου.

Τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα αποκάλυψαν την αδυναμία τους να αντικρίσουν κα να αντιμετωπίσουν τα εγγενή προβλήματα του σημερινού πολιτισμικού μετασχηματισμού, επιλέγοντας την σύγκρουση και την προώθηση των εχθρικών διαφορών. Σήμερα οι επαφές της Ευρω-Ατλαντικά ελεγχόμενης Ευρω-Μεσογειακής Πολιτικής της ΕΕ αναφέρεται στις σχέσεις της με τα κράτη της Μεσογείου ως μία πιθανή διέξοδο, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να επανεδραιώσουμε κάποιο είδος ελέγχου στα πράγματα. Αλλά η επιτυχία των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων απαιτεί την ανάληψη ακόμη πιο σημαντικών ευθυνών από ότι θεωρούσαμε.

Η προωθημένη διπλωματία αναλαμβάνει την ευθύνη να γίνει η πυξίδα που δείχνει τον ενδεχόμενο σχηματισμό ενός νέου ανεξάρτητου γεωπολιτικού άξονα στο χώρο της Μεσογείου. Το νέο είδος σκέψης που θα γεννήσει την Νέα Προοπτική των Δια-Μεσογειακών Σχέσεων φέρνει σε ζωντανή επαφή τη διπλωματία με κάθε τομέα της κοινωνικής δομής, και της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης. Η πολιτική δεν θα είναι πια άσχετη με την διπλωματία και τις διεθνείς σχέσεις, αλλά θα ενσωματωθεί σ’αυτήν. Θα μοιραστούν μαζί ένα όραμα και ένα ισχυρό υπεύθυνο σύστημα. Αυτό θα δημιουργήσει ένα πολιτικό κίνημα που θα εκφράσει την ανάγκη μιας Νέας Προοπτικής μεταξύ των σχέσεων των λαών της Μεσογείου και θα στοχεύει στη διεύρυνση του διαλόγου και της συνεργασίας των. Η Νέα Προοπτική είναι μια ονομασία, ένα σύνθημα, μια διακήρυξη στόχων, που συνδυάζει την καθολικότητα της διεθνούς διπλωματίας με μία υπερ-εθνική πολιτική εστιασμένης στη Μεσόγειο.

Η Ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής

Η Μεσόγειος αποτελεί κοιτίδα των διαφορών που προέρχονται από πολλές κουλτούρες, όλες τους εκφάνσεις μιας κοινής ρίζας. Της Μεσογειακότητας. Της κοινής αρχέτυπης μεσογειακής κουλτούρας, σφυρηλατημένη αιώνες τώρα από το μεγαλύτερο πολιτισμικό μέγεθος της ανθρωπότητας, τον Ελληνισμό.

Στο παρελθόν, η Μεσόγειος υπήρξε εργαστήρι διαφορών μεταξύ λαών, εθνοτικών ομάδων, θρησκειών, τεχνών και εμπορικών συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό ένα έμφυτο κοινοτισμό, στηριζόμενο στο σεβασμό, τη συνεργασία και την αμοιβαιότητα.

Η Μεσόγειος αντικατοπτρίζει την ιστορία ενός μεγάλους μέρους της ανθρωπότητας, αλλά αντικατοπτρίζει και το μέλλον, εφόσον η κοινωνία που βλέπει στα παράλια θα γίνει, όπως άλλοτε, μέτρο πολιτισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Βρίσκεται στην άκρη των μεγάλων ηπειρωτικών περιοχών της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής και της Ευρώπης. Βρίσκεται στο μέσον της Γης, όπως χαρακτηριστικά τονίζει το όνομά της, απορροφώντας τις παγκόσμιες εντάσεις.

Σήμερα, αρκετοί είναι οι φορείς που κάτω από την ομπρέλα του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου της ΕΕ αναπτύσσουν δράσεις σε χώρες της Μεσογείου. Ωστόσο, χρειάζεται μια πιο αποτελεσματική στρατηγική, έτσι ώστε να επιφέρουμε μια σημαντική μεταστροφή της σημερινής κατάστασης.

Η Νέα Προοπτική για μια νέα Δια-Μεσογειακή Πολιτική πρέπει να επιδιώξει την ενεργοποίηση ενός κινήματος σκέψης και δράσης που θα οδηγήσει μέσω της δημιουργικής στράτευσης στην διαμόρφωση ενός ανεξάρτητου δικτύου σχέσεων με τις διάφορες χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, αλλά και ανάμεσα σ’αυτές. Βάζοντας έτσι τα θεμέλια ενός υπερ-εθνικού σχηματισμού συνδιαλλαγής εθνικών διαφορών, την Μεσογειακή Ένωση, που θα προκύψει είτε από τον μετασχηματισμό της ιδέας του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου και της Πρωτοβουλίας της Βαρκελώνης, είτε αυθόρμητα μέσα από την ανάγκη μια νέας Δια-Μεσογειακής Πολιτικής.


Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι το 2007 η χώρα μας θα προεδρεύει στο Ευρο-Μεσογειακό Φόρουμ της ΕΕ. «Η εκλογή αυτή αποδεικνύει ότι η χώρα μας έχει κύρος ανάμεσα σε εταίρους και φίλους και υπολογίζουν σε αυτή την Προεδρία προκειμένου να προωθήσουμε τα θέματα τα οποία αφορούν ολόκληρη τη Μεσόγειο». «Το Φόρουμ έχει στόχο να ασχοληθεί με τα προβλήματα που απασχολούν την ευρύτερη περιοχή και κυρίως βέβαια το πρόβλημα της Μέσης Ανατολής όπου η χώρα μας έχει μια σημαντική παρουσία ιδιαίτερα μετά την ελληνική Προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Στόχος μας είναι τα θέματα της Μεσογείου να έλθουν στο κέντρο του ενδιαφέροντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης» (Υπ. Εξωτ. κ Μπακογιάννη).

Ας είναι λοιπόν αυτή η αφορμή, για να δείξουμε διεθνώς ότι ο τόπος που γέννησε την προωθημένη διπλωματία δύναται να την αναγεννήσει.


Κόκκινος Μιχαήλ Φινεύς

Η Τριπλή Συμμαχία

Η Τριπλή Συμμαχία
ή ο "Άξονας του Κακού"

Πολλά έχουν γραφτεί την τελευταία δεκαετία για την περιβόητη Τριπλή Συμμαχία. ΗΠΑ, Τουρκία και Ισραήλ συνθέτουν την πιό ισχυρή και την πιο επικίνδυνη για την ισορροπία δυνάμεων, συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πολλοί ήταν εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι μετά τον πόλεμο στο Ιράκ και τις ενστάνσεις της Τουρκίας σχετικά με το θέμα των Κούρδων ότι η συμμαχία έχει υποβαθμιστεί και ότι ο νέος παράγοντας στην περιοχή είναι το Κουρδικό στοιχείο. Και μάλιστα έγιναν αναφορές στον υψηλής γεωπολιτικής αξίας αγωγό Κιρκούκ-Χάιφα, που θα δώσει στο Ισραήλ έναν νέο ρόλο, πιο επιτελικό, στα πράγματα της Μ. Ανατολής. Πολλοι τότε έγραφαν ότι το Δόγμα Μπους σιγά σιγά θα αλλάξει και από δόγμα "σύγκρουσης" θα τραπεί σε δόγμα "συννενόησης", οικοδομόντας μια νέα συμμαχία με το μουσουλμανικό στοιχείο. Συρία και Ιράν θα γίνονταν οι πιο πιστοί σύμμαχοι της αμερικανικής πολιτικης στη Μέση Ανατολή.

Όλα αυτά όμως πάγωσαν στα μέσα του καλοκαιριού 2006 με την Ισραηλινή εισβολή στο Νότιο Λίβανο. Τότε συνηδητοποίησαν οι περισσότεροι αναλυτές ότι τίποτε δεν είχε τελειώσει και ότι μια τόσο ισχυρή συμμαχία θα χρειαστεί πολύ ακόμη για να σπάσει.

Παρά λοπόν την καταδίκη των αγριοτήτων του Ισραηλινού στρατού στο Λίβανο από τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρεντζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία παρέμεινε πιστή στη συμμαχία, ανανεώνοντας τους δεσμούς της με την Ουάσινγκτον, το Τελ-Αβίβ και το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. "Αυτός ο πόλεμος είναι άδικος... Ο Ισραηλινός πόλεμος απλά τροφοδοτεί το μίσος... Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ότι μας περιμένουν έναν τρομερός γενικευμένος πόλεμος και μια τεράστια καταστροφή", είπε στη Διάσκεψη των Ισλαμικών Χωρών, ο Τούρκος πρωθυπουργός στις αρχές Αυγούστου. Βέβαια η αντίφαση είναι ότι η Τουρκία είναι συνυπεύθυνη για αυτόν τον "άδικο πόλεμο". Πώς;

Η "Συμφωνία Ασφαλείας & Συνεργασίας" (SSA)

Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η τουρκική εξωτερική πολιτική έκανε σημαντική στροφή πλεύσης, επανακαθορίζοντας τις σχέσεις με το Ισραήλ. Η τουρκο-ισραηλινή συμμαχία εκφράστηκε και επιστεγάστηκε μέσα από τη "Συμφωνία Ασφαλείας & Συνεργασίας" (SSA) που υπεγράφει μεταξύ Τουρκία και Ισραήλ το 1994 επί πρωθυπουργία Τανσού Τσιλέρ. Η στρατηγική σύμπραξη των δύο χωρών αποτέλεσε τη "λόγχχη" της αμερικανικής στρατηγική στην μεταψυχροπολεμική Μέση Ανατολή. Η Τουρκία συμφώνησε να επιτρέψει στον ισραηλινό στρατό (IDF) και στη Μοσαντ να ασκούν ηλεκτρονικη κατασκοποεία κατά της Συρία, του Ιράκ και του Ιράν από την επικράτειά της. Σε αντάλλαγμα το Ισραήλ βοήθησε στην εκδπαίδευση και τον εξοπλισμό των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας στη μάχη τους ενάντια στην τρομοκρατία κατά μήκος των συνόρων της Τουρκία με τις παραπάνω χώρες. Τη SSA ακολούθησε η "Συμφωνία Στρατιωτικής Εκπαίδευσης και Συνεργασίας" (MTCA) και η συνομολογία "Στρατιωτικής και Βιομηχανικής Συνεργασίας" το 1996. Το 1997 ξεκίνησε ο τουρκοισραηλινός "Στρατηγικός Διάλογος" και το 2000 επικυρώθηκε μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου (Free Trade Agreement).

Ο έλεγχος του ανατολικού μεσογειακού διαδρόμου που ξεκινά από την Ερυθρά θάλασσα και καταλήγει στα Συροτουρκικά σύνορα περνώντας από Λίβανο-Συρία, είναι το κυριότερο στρατηγικό προϊόν της διαρκώς εξελισσόμενης συνεργασίας Τουρκίας -Ισραήλ. Ενώ, συνδέεται με το σχέδιο εγκατάστασης του τουρκοισραηλινου αγωγού πετρελαίου Τσεϊχάν - Ασκελόν, ο οποίος θα συνδέει τον αγωγό Μπακού - Τσεϊχάν, με τον αγωγό Ασκελόν - Εϊλάτ, ενώνοντας τη Μεσόγειο και την Κεντρική Ασία με τον Ινδικό και την Αφρική.

Θα μπορούσε λοιπόν να υποστηρίξει κανείς ότι ο πόλεμος του Λιβάνου ήταν άμεσα συνδεδεμένος με την εγκαθίδρυση ενός τουρκοισραηλινού ελεγχου στον θαλάσσιο δρόμο που λίγο πριν αναφέραμε.

Επιπλέον, το νερό είναι ένας ακόμη στρατηγικός παράγοντας συνεργασίαςτων δύο χωρών. Έως σήμερα η Τουρκία υποχρεούνταν να πουλάει ετησίως 50 εκατ. κυβ. νερού στο Ισραήλ, μετά όμως από τις πρόσφατες εξελίξεις αποφασίσθηκε η κατασκευή αγωγού ύδατος μεταξύ των.

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ και η Συμφωνία Ασφαλείας με το Ισραήλ

Πρίν από 5 χρόνια το Ισραήλ έκανε με το ΝΑΤΟ μία συμφωνία ασφαλείας στα πλαίσια των μεσογειακών συνομιλιών του ΝΑΤΟ. Το 2004 οι μεσογειακές συνομιλίες προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, εγκαινιάζοντας με την "Πρωτοβουλία Συνεργασίας της Κων/ολης" μία καθαρή στρατιωτική συνεργασία μεταξύ του ΝΑΤΟ και χωρών της Μείζονος Μέσης Ανατολής, όπως το Μαρόκο, η Τυνησία, η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Μαυριτανία, η Ιορδανία και το Ισραήλ. Στην πραγματικότητα ήταν μια προσπάθεια εξουδετέρωσης των δυνητικών αντιπάλων του Ισραήλ στον αραβικό κόσμο. Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν να παραλύσει τις αραικές χώρες σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα αντιδρούσαν ουσιαστικά κατά της αμερικανο-ισραηλινής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή.

Φτάνουμε λοιπόν στον πόλεμο στο Λίβανο μετο ΝΑΤΟ να μη μπορεί να "παίξει" αυτόν τον εξισορροπητικό ρόλο, που παίζει συνήθως σε περιόδους κρίσεως. Όποια ανάμιξη θα είχε θα ήταν υπαγορευμένη από τους όρους της Νατοισραηλινής συνεργασίας.

Ο νέος Τουρκός Επιτελάρχης

Ο στρατηγός Μπουγιουκανίτ εκπροσωπεί τη φιλοισραηλινή πτέρυγα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Η εκλογή του στην αρχηγία των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων συνέπεσε - όλως τυχαίως - με την απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν για συμμετοχή στη διεθνή δύναμη σταθερότητας του Λιβάνου και είχε άμεση σχέση με το θέατρο του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο τουρκικός στρατός δύναται πλέον να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στην επιδιωκόμενη απότην ισραηλινή πλευρά διαμάχη.

Η ανανέωση του "Άξονα του Κακού"

Στις 6 Ιουλίου 2006, λίγες μέρες δηλαδη πριν την έναρξη των εχθροπαρξιών στο Λίβανο, μια συνθήκη με το όνομα "Κοινό Όραμα"
υπεγράφη από τις ΗΠΑ και την Τουρκία στην Ουάσινγκτον, ανανεώνοντας την "Τριπλή Συμμαχία". Ουσιαστικά αυτή η συνθήκη δεσμεύει την Αγκυρα να υιοθετήσει την γραμμή της Ουάσινγκτον στο θέμα "αυτοάμυνας" του Ισραήλ.

Αναντίλεκτα, ο πόλεμος του Λιβάνου ήταν αναπόστατο κομμάτι στην ατζέντα του Μεσανατολικού. Και απέδειξε ότι η συμμαχία υφίσταται και μάλιστα τόσο ενισχυμένη όσο ποτέ άλλοτε. Οι Ηνωμ. Πολιτείες με μαεστρία έφεραν έτσι τα γεγονότα ούτως ώστε να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προυποθέσεις για την επιβολή της κυριαρχίας τους σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, 'εμμεσα είτε εξαναγκάζοντας τη Συρία και το Ιράν σε καθεστώς συμμαχίας με την Ουάσινγκτον, είτε άμεσα με την ανάφλεξη μιας μεγάλης σύγκρουσης.

Τελικά ο πόλεμος στο Λίβανο τί εξυπηρετούσε;

Βασικά, όπως αναφέραμε προηγουμένως, η Ισραηλινή εισβολή πέτυχε να αποκτήσει τον έλεγχο του ανατολικού μεσογειακού γεωστρατηγικού διαδρόμου, θέτωντας τις βάσεις της μελλοντικής ανάπτυξης του Ισράηλ. Ενώ, κατάφερε να θωρακίσει τα βόρεια σύνορά του μέσω της διεθνούς δύναμης σταθερότητας του ΟΗΕ, επιτρέποντας την ανενόχλητη αξιοποίηση της Χάιφα και του νέου γεωστρατηγικού της ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο,ενώ απαλλάχθηκε από τον πονοκέφαλο της Χεζμπολάχ, κλείνοντας μιά και καλή την τρύπα του Βορείου Ισραήλ και μαζί μ'αυτήν το θέμα της προστασίας των συνόρων.

Από την άλλη με τον προσεταιρισμό του Κουρδικού εθνοτικού στοιχείου, το Ισραήλ πέτυχε την εκμηδένιση του ατίθασου ΡΚΚ και την ενδυνάμωση του συντηρητικού στοιχείου των Ταλαμπανί και Μπαρζανί, ελέγχοντας με την Κουρδοϊσραηλινή συμμαχία την δυναμική των Κούρδων στην Μέση Ανατολή, προικοδοτόντας το νεότευκτο κράτος τους με τον αγωγό Κιρκούκ - Χάιφα. Μετριάζοντας τον Κουρδικό Κίνδυνο για την πιστή του σύμμαχο Τουρκία.



Το παρόν κείμενο αποτελεί μια διασκευή του "Ο Πόλεμος του Λιβάνου" του Michel Chossudovsky από τον Φινέα Μιχάλη Κόκκινο

Γιατί δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής" ...

Γιατί δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής" ...


Έχω μια θέση σχετικά με τον "Εθνικισμό" και αυτή θα προσπαθήσω να αναπτύξω.

Δεν μπορώ να δηλώσω "Εθνικιστής", γιατί είμαι ενάντιος στην επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων

Ο εθνικισμός ως ιδέα υπερτονίζει το Έθνος και του αποδίδει απόλυτη προτεραιότητα. Αδιαμφισβήτητα, αποτελεί την πλέον επιτυχημένη ιδεολογία στον πλανήτη Γη τους τελευταίους δύο αιώνες, το αποδεικνύουν οι σωροί των θανόντων που "έπεσαν" για την υπεράσπισή του έως σήμερα.

Πότε όμως εμφανίστηκε ως ιδεολογία και τί σκοπούς εξυπηρετούσε;

Ο εθνικισμός εμφανίζεται δειλά-δειλά ως μία ασαφή ιδεολογική κίνηση στις αρχές του 19ου αι. στην Γαλλία, γαλουχημένος μέσα στο πνέυμα της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789. Παρόλα αυτά δεν εκδηλώθηκε για πρώτη φορά όπως θα περίμενε κανείς στη Γαλλία, αλλά στην επαναστατημένη Ελλάδα. Ναι, η Ελληνική Επανάσταση του '21 ήταν η πρώτη εθνική επανάσταση της Παγκοσμίου Νεώτερης Ιστορίας. Όπως και το Νεο-Ελληνικό κρατίδιο υπήρξε το πρώτο έθνος-κράτος του πλανήτη. Η επιτυχία της Ελληνικής Επαναστάσεως ήταν που έδωσε τη σπίθα ανάφλεξης των Εθνικών Κινημάτων σε όλο τον κόσμο από την Ευρώπη ως τη Λατινική Αμερική.

Βέβαια θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Πώς ένα έθνος, όπως το Ελληνικό, που ουδέποτε αντιλήφθηκε την έννοια του έθνους όπως την αντιλαμβάνεται ο εθνικισμός, ξαφνικά μετά από δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια κοινοτισμού (από τον Αλέξανδρο και τους Ρωμαίους, ως το Βυζάντιο και τους Οθωμανούς) ανακαλύπτει την εξατομίκευση του !!!

Η απάντηση είναι πολύ πιο απλή απ'ότι φαντάζεστε. Ο εθνικισμός ως ιδεολογία, όπως ανέφερα και προηγουμένως, εμφανίστηκε και εκδηλώθηκε τον 19ο αι. και άκμασε τον 20ο, συνεχίζοντας έως σήμερα μια σταθερή πορεία δύο και πλέον αιώνων. Ανακαλύφθηκε και υιοθετήθηκε από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δυτικής Ευρώπης ως όπλο για τη διάσπαση μεγάλων "πολυεθνικών" αυτοκρατορικών καθεστώτων, όπως η Οθωμανία και η Κίνα. Στην περίπτωση της Κίνας μπορεί να απέτυχαν παταγωδώς (κάτι που επέτυχε μετά από έναν αιώνα ο Διεθνισμός διαμέσω του κομμουνισμού, ομοίως δε και στην περίπτωση της πολυεθνικής αυτοκρατορικής Ρωσσίας - ίσως όχι τυχαίο ότι και οι δύο ιδεολογίες εμπεριέχουν τη λέξη "έθνος"-), δεν έγινε όμως το ίδιο στην τεράστια τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Χρησιμοποιώντας ως λόγχη το νεότευκτο νεο-ελληνικό κρατίδιο επέβαλαν το διαμελισμό της. Έτσι οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, Αγγλία και Γαλλία, κατάφεραν να αποδυναμώσουν και να εκμηδενίσουν εν τέλει (με την επανάσταση των Νεότουρκων) μια πανίσχυρη και ιδεολογικά αντίθετη αυτοκρατορία, καλύπτοντας με την ισχύ τους το κενό που άφησε.

Το νεο-ελληνικό κρατίδιο τελικά μετατράπηκε σε πρότυπο για την υιοθέτηση αντίστοιχων στρατηγικών και από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αργότερα, όπως οι ΗΠΑ . Οι οποίες με πρότυπο την ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του νεο-ελληνικού κράτους κατόρθωσαν αρχικά να αποβάλλουν την αγγλογαλλική κυριαρχία και να διαλύσουν αργότερα τα πολυεθνικά αποικιοκρατικά καθεστώτα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, εκτοπίζοντάς τις από την Αμερικανική ήπειρο. Αλλά και οι Λένιν-Ουίλσον τον εθνικισμό δεν χρησιμοποίησαν για να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στον Τρίτο Κόσμο εκφρασμένο μέσα από το δόγμα της Αυτοδιάθεσης των Λαών, εξυπηρετώντας κατ'αυτόν τον τρόπο τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους;

Είναι ο εθνικισμός η άλωση του έθνους;

Τα κύρια γνωρίσματα ενός έθνους σύμφωνα με τους ειδικούς είναι η θρησκεία, το έθος -ο τρόπος ζωής, οι συνήθειες- και η γλώσσα. Πριν από την εμφάνιση του "έθνους-κράτους" - προϊόν του εθνικισμού - κυριότερο στοιχείο διαφοροποίησης των λαών ήταν η θρησκεία, μετά την εμφάνισή του αυτό άλλαξε, αφού το "έθνος-κράτος" είναι υπεράνω τάξεων και θρησκευτικών επιλογών.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Ρωμιός - ή Ρωμηός επί τω σωστότερω - ήταν ο Ορθόδοξος χριστιανός που συγκροτούσε το Ρουμ Μιλιέτ, το έθνος των Ορθοδόξων, ένα θρησκευτικό έθνος δηλαδή, που περιελάμβανε Έλληνες, Άραβες, Τούρκους, Βούλγαρους, Σέρβους, Αλβανούς, Ρουμάνους κα, και διέθετε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής από τα άλλα θρησκευτικά έθνη της αυτοκρατορίας (Μουσουλμάνοι, Αρμένιοι, Εβραίοι).

Η γλώσσα από την άλλη, δεν είχε τόσο σημαίνοντα ρόλο, μιας και ως αυτοκρατορία αποτελούνταν από ένα πολυεθνικό σύνολο και εκ προοιμίου προωθούνταν η πολυγλωσσία. Δηλαδή: οι δημόσιες υπηρεσίες χρησιμοποιούσαν την Οθωμανική, τα θρησκευτικά "μιλέτια" τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν κατά την θρησκευτική διαδικασία (μουσουλμάνοι - αραβικά, αρμένιοι - αρμενικά, εβραίοι - εβραϊκά και οι Ορθόδοξοι Ρωμιοί ανεξαρτήτως εθνικότητος τα Ελληνικά), στο εμπόριο χρησιμοποιούνταν τα ελληνικά, ενώ κάθε εθνική κοινότητα χρησιμοποιούσε τη γλώσσα της.

Στις μέρες μας που η θρησκεία έχει χάσει έδαφος, η γλώσσα είναι εκείνη που διαφοροποιεί τους λαούς. Με την εμφάνιση του "έθνους-κράτους", εμφανίστηκε και η τάση επιβολής της "μίας εθνικής γλώσσας", συνήθως σε μία απλοποιημένη της μορφή, καταστρέφοντας κατ'αυτόν τον τρόπο τη διαφορετικότητα των περιοχών, τους ιδιωματισμούς και τις τοπολαλιές. Το "έθνος-κράτος" καταργεί τη διαφορετικότητα, δεν υπάρχει Κρητικός ή Ηπειρώτης, είναι όλοι τους Έλληνες. Αυτή η τάση στην Ελλάδα εμφανίστηκε αρχικά με τη δημώδη αρχαΐζουσα, εν συνεχεία τη λόγια καθαρεύουσα και εν τέλει με τη δημοτικιά και οι τρεις είναι συνυφασμένες με αντίστοιχες φάσεις του ελληνικού εθνικισμού. Η πρώτη με την επαναστατική περίοδο και την Οθωνική διακυβέρνηση, η δεύτερη με το δόγμα "Πρότυπο Βασίλειο" απότοκος της αλλαγής του βασιλικού οίκου και η τρίτη με την εμφάνιση του βενιζελισμού, του ακραιφνούς αστικού εθνικισμού. Όλες όμως είχαν μία κοινή ονομασία, "πρωτευουσιάνικα", αφού μόνο εκεί τη μιλούσαν, καθώς σε κάθε περιοχή της χώρας υπήρχε η προαιώνια ελληνική τοπολαλιά την οποία το "έθνος-κράτος"
κατέστρεψε μετά από δύο αιώνες σχεδόν συστηματικών αγώνων.

Όταν λοιπόν αλλοιώνονται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός έθνους καταργώντας το τοπικό και το διαφορετικό ελέω μίας ενιαίας και ακάμπτου πολιτισμικής ταυτότητας, κατασκευασμένης-οπότε και ξένης- προς τον απλό Έλληνα , τότε αν αυτό δεν αποτελεί μία άλωση του έθνους τότε τί μπορεί να είναι;

Δυστυχώς οι υποστηρικτές του εθνικισμού δεν κατάλαβαν ποτέ κάτι βασικό, ότι όπως τις κοινωνικές τάξεις δεν τις ανακάλυψε ο Μάρξ, έτσι και τα έθνη δεν τα ανακάλυψε ο εθνικισμός.

Τί εξυπηρετεί σήμερα ο εθνικισμός;

Τί άλλο παρά την προώθηση της στρατηγικής του δόγματος "μπαμπά Μπους" περί της Νέας των Πραγμάτων Τάξης. Όσο και αν ξενίζει στα αυτιά κάποιων, οι ΗΠΑ σήμερα υποθάλπουν και ενισχύουν αφανώς ή μη σ'ολόκληρο τον πλανήτη τον εθνικισμό στοχοποιώντας κάθε πολυεθνικό σύνολο, όπως η ΕΣΣΔ, η Γιουγκοσλαβία, Κίνα και σήμερα το Ιράκ, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Ρωσσία. Υιοθετώντας το "διαίρει και βασίλευε" δημιουργούν μικρά ανίσχυρα κρατίδια τύπου Μαυροβούνιο ή Νταγκεστάν, ηγεμονεύοντας και ποδηγετώντας λαούς και εθνικότητες. Τα μόνα ανεξάρτητα "έθνη-κράτη" σήμερα - μέχρις στιγμής - είναι το Ισραήλ και η Τουρκία. Αμφότερα χρησιμοποιούνται ως λόγχες των Ηνωμένων Πολιτειών για την προώθηση της στρατηγικής τους στη Μείζονα Μέση Ανατολή (γι'αυτό δεν είναι τυχαία άλλωστε σύμμαχοι, σχηματίζοντας το λεγόμενο "Άξονα του Κακού" της Ανατ Μεσογείου υπό την πατρωνία των ΗΠΑ).

Καταλήγω λοιπόν λέγοντας τα εξής: ο εθνικισμός έχει κάποια λογική για ένα κράτος, μόνον ως μέσο για να αυξήσει την επιρροή του στην διεθνή "ζούγκλα" για να μπορέσει και αυτό να αυθαιρετεί εν απουσία δικαίου.

Η πραγματική αντίσταση στον ιμπεριαλισμό, τη Νέα Τάξη και την Παγκόσμια Κυριαρχία (ή επί τω λαϊκότερω Παγκοσμιοποίηση) δεν έρχεται μέσα από τον εθνικισμό και τα "έθνη-κράτη", αλλά από υπερεθνικούς σχηματισμούς τύπου "Αλ Κάιντα", εννοώντας ότι στην εποχή μας η συγκρότηση μηχανισμών αντίστασης πρέπει για να επιτύχει να έχει ένα υπερεθνικό δεδομένο όπως η θρησκεία.

Και δεν το λέω εγώ αλλά η πράξη.

Ο Θάνατος των FOG ...

Ο αξιότιμος κ. Μπους βλέπει τους "κολλητούς" του να τον αφήνουν ένας ένας ... Μετά τον Τόνι Μπλερ και ο Χουνισίρο Κοϊζούμι παραχωρεί τη θέση του στον επερχόμενο Σχίντζο Άμπε, εγκαταλείποντας την παγκόσμια παρέα των Friends Of George (FOG), αφήνοντας τον ίδιο τον Τζόρτζ μόνο να βγάλει τα Βορειοκορεάτικα κάστανα από την φωτιά !!! Ειδικότερα τώρα που ο Τζ. Μπους βρίσκεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να χάσει και τους εντός ΗΠΑ "κολλητούς" του με τις ερχόμενες mid-term elections. Ο κ. Χιτόσι Τανάκα επισκέφτηκε την περασμένη εβδομάδα την Ουάσινγκτον για να συζητήσει το μέλλον της Ιαπωνίας κάτω από τη διακυβέρνηση του νέου πρωθυπουργού της χώρας Σχίντζο Άμπε. Ο Τανάκα υπήρξε ο αρχιτέκτονας της πολιτικής Κοϊζούμι για τις σχχέσεις Β.Κορέας - Ιαπωνίας και εκείνος που οργάνωσε το ταξίδι του Κοϊζούμι στη Β.Κορέα το 2002. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν στον Άμπε και θέλουν να τον δουν να αναλαμβάνει έναν ρόλο μεσολαβητή, εξομαλυντή της κρίσης με τις πυρηνικές δοκιμές της Β.Κορέας. Τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο Άμπε έχει δρομολογήσει να επισκεφτεί Πεκίνο και ΠιονγκΓιανγκ. Ο κ. Άμπε καλείται τώρα να επιλέξει μεταξύ της παρέας των FOGs (πολιτική Κοϊζούμι) και της πολιτικής Γιουσουκούνι (υπακούωντας στα κελέυσματα των Εθνικιστών Ιαπώνων με των οποίων τη στήριξη επικράτησε).

Ο Μεγάλος Χωρισμός του Gotham City

Μετά από μία 5ετία στήριξης και συνεργασίας ο Robin - Τόνι Μπλερ βγαίνει στη "σύνταξη" αφήνοντας τον Batman - Τζ. Μπους μόνο να αντιμετωπίσει τους Τζόκερ (Ουγκο Τσαβες, Οσάμα Μπιν Λάντεν) και τους Γρίφους (Βλαντιμίρ Πούτιν) του Παγκόσμιου Gotham City.

Ο Πόλεμος στο Ιράκ και ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας σφυρηλάτησαν υπερατλαντικούς ισχυρούς δεσμούς μεταξύ Μπους και Μπλερ, οδηγόντας τους σε μία μανιώδη προσπάθεια αλληλοϋποστήριξης, υπεράσπισης της πολιτικής τους. Πολιτικής που είχε το πρώτο της θύμα. Ο Robin λαβώθηκε από την Poison Ivy του Εργατικού Κόμματος, Γκόρντον Μπράουν. Ένα λάβωμα τόσο δυνατό που οδήγησε εκείνον στην πρόωρη συνταξιοδότηση και τον Μπράουν στην προεδρία του Κόμματος, υιοθετόντας μια στρατηγική εξόδου από το Ιράκ, προϊόν λαϊκής βούλησης του τύπου "Βring our troops home".

Στρατηγικοί αναλυτές ο ένας μετά τον άλλο παρελαύνουν από αμερικάνικες και βρετανικές φυλλάδες κριτικάροντας αρνητικά την εμπλοκή στο Ιρακ, υποστηρίζοντας ότι όσο η βία θα γεννά βία, τόσο η Κατοχή στο Ιρακ θα στιγματίζεται από θανάτους US Marines. To Ιρακ καλεί βοήθεια και χρειάζεται αλλάγη πλεύσης της αμερικανικής στρατηγικής πριν καταλήξει σε άλλη μία Κόλαση του Δάντη.

Την ίδια στιγμή ο Τζ. Μπους ως άλλος μοναχικός Batman κλείνεται στην BatCave του Λευκού του Οίκου αναζητώντας λίγη παρηγοριά στο πλευρό του Batgirl - Κοντολίζα Ραϊς, πιστεύοντας ότι θα μπορέσει να νικήσει τη κρίση και μαζί μ'αυτήν τους κακούς του Gotham City.

Νέο Κόμμα θέλει το 44,1%
Με Κεντροαριστερή Κατεύθυνση


Ηχηρό μήνυμα στους δύο πόλους του δικομματισμού, μήνυμα αποδοκιμασίας των πολιτικών τους και μάλιστα μήνυμα περισσότερο ηχηρό προς την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αναγνώριση της ανάγκης δημιουργίας νέου κόμματος, το οποίο πρέπει να κινείται στον κεντροαριστερό-κεντρώο χώρο, άρνηση ωστόσο της πλειοψηφίας του κόσμου να ενταχθεί σε ένα νέο κόμμα (αν και κατά πλειοψηφία εκτιμούν ότι υπάρχει χώρος για την ίδρυσή του…), καθώς και μήνυμα απόρριψης των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών περιέχουν τα αποτελέσματα δημοσκόπησης της εταιρίας Alco για το «ΠΑΡΟΝ», τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύουμε σήμερα.
Η δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε στις 10-13 Οκτώβρη, δηλαδή από την πρώτη Κυριακή των δημοτικών-νομαρχιακών εκλογών (επί της ουσίας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου επιβεβαιώνουν τα ευρήματα της έρευνας). Είναι τηλεφωνική, σε δείγμα αντιπροσωπευτικό 800 ατόμων σε Αθήνα (650) και Θεσσαλονίκη (150).

Και είναι πράγματι εντυπωσιακή η απόρριψη της πολιτικής τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μάλιστα έχει μεγαλύτερο αρνητικό «ισοζύγιο» σε σύγκριση με την κυβέρνηση μεταξύ αρνητικών-θετικών απόψεων για την πολιτική της, που δείχνει έναν λαό απογοητευμένο, κουρασμένο από τον δικομματισμό.

Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από την απάντηση στο ερώτημα αν υπάρχει χώρος για τη δημιουργία νέου κόμματος. Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων απαντά «ναι». Ενώ -και είναι και αυτό χαρακτηριστικό των προβληματισμών που υπάρχουν και των διεργασιών που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία- σε άλλη σχετική ερώτηση οι ερωτηθέντες κατά μεγάλη πλειοψηφία πιστεύουν πως το νέο κόμμα θα πρέπει να κινείται στον κεντρώο-κεντροαριστερό χώρο.

Στοιχείο εξαιρετικά σημαντικό, που θα πρέπει να βάλει σε βαθιά ανησυχία την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αφού σε αυτήν απευθύνεται κυρίως το μήνυμα, το οποίο έρχεται επίσης να επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των δημοτικών εκλογών. Προφανώς εκτιμάται ως ανεπαρκής, γι' αυτό κρίνεται αναγκαία η δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα πρέπει να κινείται σε αυτόν τον χώρο.

Βέβαια στην αμέσως επόμενη ερώτηση μόνο το 16,1% των ερωτηθέντων δηλώνει πως θα στηρίξει ένα νέο κόμμα, εφόσον δημιουργηθεί. Ωστόσο, εδώ μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι αφενός ένα τέτοιο ποσοστό είναι ικανή «μαγιά» και αφετέρου επιβεβαιώνεται και εδώ η εκτίμηση, ότι μπορεί μεν ο κόσμος να είναι -και είναι- απογοητευμένος από τον δικομματισμό, ωστόσο δεν έχουν ακόμα ωριμάσει οι συνθήκες υπέρβασής του, είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος και της έμπρακτης αποδοκιμασίας του δικομματισμού…

Μήνυμα σε κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ

Οι ερωτηθέντες με μεγάλη πλειοψηφία 66,9% έναντι μόλις 28,2% (πίνακες 1 και 2) δηλώνουν αρνητικοί έναντι της διακυβέρνησης της ΝΔ.

Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό πως αρνητικοί είναι και ο ένας στους τρεις ψηφοφόρους της Ν.Δ. (33,1%), γεγονός που θα πρέπει να βάλει σε βαθύ προβληματισμό την κυβέρνηση.

Ενώ όμως υπάρχει αυτό το πολύ αρνητικό για την κυβέρνηση κλίμα, οι κρίσεις των ερωτηθέντων για τη δράση και εν γένει παρουσία του ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα περισσότερο αρνητικές, γεγονός που επιβεβαιώνει την εκτίμηση πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται ανίκανο να εισπράξει από την κυβερνητική φθορά.

Συγκεκριμένα (πίνακες 3 και 4) το 70,1% των ερωτηθέντων δηλώνει απογοητευμένο και μόνο το 22,5% δηλώνει ικανοποιημένο από την παρουσία του ΠΑΣΟΚ.

Μεταξύ δε των απογοητευμένων περιλαμβάνονται και οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (το 47,4% έναντι του 49,9% που δηλώνουν ικανοποιημένοι)!

Ενδεικτικό του ανωτέρω αρνητικού κλίματος για τα δύο μεγάλα κόμματα είναι και το γεγονός ότι (πίνακας 5):

• Το 71,6% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. και το 67,4% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν ότι σίγουρα θα ξαναψηφίσουν το κόμμα τους. Αντιθέτως, το 18,2% των ψηφοφόρων της ΝΔ και το 21,7% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν πως δεν θα ξαναψηφίσουν το κόμμα τους!

Ναι σε νέο κόμμα, κεντρώο-κεντροαριστερό

Το 44,1% των ερωτηθέντων απαντά ότι θεωρεί πως υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, βλέποντας πολιτικό κενό, έναντι του 42,1% που δηλώνει ότι δεν υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις (πίνακες 6 και 7). Είναι δε ενδεικτικό ότι αυτή η τάση διαπερνά διακομματικά τους οπαδούς και ψηφοφόρους όλων των κομμάτων.

Στο ερώτημα για το πού, σε ποιον πολιτικό χώρο θα πρέπει να κινείται το νέο κόμμα (πίνακας 8), οι απαντήσεις είναι:

• 35% στον κεντρώο χώρο

• 32% στον κεντροαριστερό

• 20,1% στον κεντροδεξιό

Ωστόσο και για τους λόγους που προαναφέραμε (πίνακες 9 και 10) η πλειοψηφία των ερωτηθέντων (53,4%) δηλώνει ότι δεν θα στήριζε ένα νέο κόμμα, έναντι του 16,1% που απαντά ότι θα το στήριζε, εφόσον συγκροτούνταν.

Είναι όμως χαρακτηριστικό (πίνακας 11) ότι ένα νέο κόμμα συγκεντρώνει περισσότερους υποστηρικτές (19,4%) μεταξύ των νέων 18-24 ετών, γεγονός που επιβεβαιώνει την κρίση και αμφισβήτηση των κομμάτων κυρίως από τους νέους ανθρώπους.

Απόρριψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών

Αλλά σοβαρή αμφισβήτηση δέχονται και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, των οποίων η πρακτική τα τελευταία χρόνια έτσι κι αλλιώς αμφισβητείται και η αξιοπιστία έχει τεθεί υπό σοβαρή κρίση.

Συγκεκριμένα (πίνακες 12 και 13) οι ερωτηθέντες με μεγάλη πλειοψηφία απορρίπτουν (με ποσοστό 67,8%) την πρακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών, έναντι μόλις του 26,2% που την επικροτεί.

Αυτή η βαθιά κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί μάλιστα παραδοχή και διαπίστωση των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων. Αποτελεί δηλαδή πεποίθηση και εκτίμηση του λαού ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και κομματικής ένταξης. Και αυτό το γεγονός θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, αν και δεν έχουν δείξει να προβληματίζονται…


Από το Παρόν της Κυριακής

Αναζητείται ο "Λούθηρος" του Ισλάμ

Το Ισλάμ μερικές φορές παρουσιάζεται στη Δύση ως η θρησκεία μεσαιωνικών φανατικών που κραδαίνουν σπαθιά και φορούν ζώνες με εκρηκτικά. Ομως, οι εικόνες του Ισλάμ που μερικές φορές μας παρουσιάζονται –η βία στο όνομα του Θεού, η μισαλλοδοξία, η εμμονή με το παρελθόν– αποτελούν μόνο μερικά ψηφίδια σε ένα περίπλοκο μωσαϊκό. Αυτές οι εικόνες αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί σήμερα το Ισλάμ είναι, ποσοστιαία, η ταχύτερα εξαπλούμενη μεγάλη θρησκεία στον κόσμο. Το Ισλάμ βρίσκεται σε άνοδο περίπου για τους ίδιους λόγους που και η Ευαγγελική Εκκλησία βρίσκεται σε άνοδο: παρέχουν έναν ακλόνητο ηθικό κώδικα, πνευματική παρηγοριά και τάξη σε ανθρώπους φοβισμένους από το χάος και την ανηθικότητα γύρω τους και προσφέρουν αξιοπρέπεια στους φτωχούς. Ενώ το ρεύμα του φονταμενταλισμού υπάρχει στο Ισλάμ, υπάρχει και το ρεύμα της μεταρρύθμισης. Ο 21ος αιώνας ίσως αποδειχθεί για το Ισλάμ ό,τι ήταν για τον Χριστιανισμό ο 16ος αιώνας, γιατί ακόμη και σε συντηρητικές χώρες σαν το Ιράν συναντά κανείς ανθρώπους που σαν άλλος Μαρτίνος Λούθηρος επιδιώκουν μια Ισλαμική Μεταρρύθμιση. Ενα από τα πλέον εκπληκτικά στοιχεία σε αυτό το ρεύμα μεταρρύθμισης είναι η ανάδειξη μιας σχολής ονόματι «φεμινιστικό Ισλάμ».

Εχω γράψει συχνά για τα εγκλήματα τιμής και άλλα δεινά που υφίστανται γυναίκες και κορίτσια σε ορισμένες μουσουλμανικές χώρες και πολλοί Δυτικοί νομίζουν ότι το Ισλάμ είναι εγγενώς μισογυνιστικό. Ομως, οι μουσουλμάνες λογικά δυσανασχετούν από αυτό το είδος δυτικού πατερναλισμού, διότι θέλουν την ισότητα και ευκαιρίες και ταυτόχρονα συχνά δεν θέλουν να αποκηρύξουν την πίστη τους (ή ακόμη και τις μαντίλες τους). Οι ισλαμίστριες φεμινίστριες συχνά υποστηρίζουν ότι το Κοράνι σε γενικές γραμμές ανύψωσε τη θέση της γυναίκας σε σχέση με τις προηγούμενες αραβικές κοινωνίες –απαγορεύοντας τη θανάτωση των νεογέννητων κοριτσιών για παράδειγμα και περιορίζοντας την πολυγαμία– και ότι αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι το πνεύμα προόδου και διαφωτισμού και όχι αυστηρές διατυπώσεις του έβδομου αιώνα που θα τελματώσουν την κοινωνία.

Αϊσέ, η πρώτη φεμινίστρια

«Το Ισλάμ, όπως κάθε άλλη θρησκεία, υπόκειται σε ερμηνεία», γράφει στην αυτοβιογραφία της η Ιρανή υποψήφια για το βραβείο Νομπέλ Σιρίν Εμπαντί. «Μπορεί να ερμηνευτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να καταπιέζει τις γυναίκες ή να τις ελευθερώσει». Γυναίκες μουσουλμάνες λόγιες, όπως η Μαροκινή Φατιμά Μερνίσι, υποστηρίζουν με στοιχεία ότι η Αϊσέ, η νεαρότερη γυναίκα του Προφήτη Μωάμεθ (και ο άνθρωπος που είχε δηλώσει ότι αγαπάει περισσότερο από κάθε άλλο στον κόσμο), με σθένος αντιμετώπισε τον σοβινισμό των πρώτων μουσουλμάνων κληρικών. Πραγματικά, από μερικούς θεωρείται η πρώτη μουσουλμάνα φεμινίστρια. Σύμφωνα με μια πολύ γνωστή ρήση που αποδίδεται στον Μωάμεθ, οι προσευχές ενός άντρα είναι αναποτελεσματικές εάν από μπροστά του περάσει μια γυναίκα, ένας σκύλος ή ένα γαϊδούρι. Η Αϊσέ την απέρριψε ως ανοησία: «Μας συγκρίνετε τώρα με σκύλους και γαϊδούρια. Στο όνομα του Θεού, έχω δει τον Προφήτη να λέει τις προσευχές του ενόσω ήμουν παρούσα». Ομοίως, η Αϊσέ απέρριψε διάφορες εικασίες ότι ο Μωάμεθ θεωρούσε τις γυναίκες ακάθαρτες όταν έχουν εμμηνόρροια. Η Αϊσέ είχε προτείνει ορισμένες διορθώσεις σε πρώιμα ισλαμικά κείμενα, αλλά αυτές αγνοήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Τελικά σήμερα επανεξετάζονται.

Σύμφωνα με όλα αυτά, το Ισλάμ είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ’ όσο αφήνουν να φανεί τα πρωτοσέλιδα. Η βία και ο φονταμενταλισμός τραβούν την προσοχή –και θα έπρεπε να αποκηρυχθούν με περισσότερο σθένος από τους μουσουλμάνους– αλλά και εμείς οι ίδιοι θα είμαστε κοντόφθαλμοι εάν αγνοήσουμε τις υποβόσκουσες ελπιδοφόρες αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στον μουσουλμανικό κόσμο και ίσως οδηγήσουν σε μια Μουσουλμανική Μεταρρύθμιση.

The New York Times

Η «Συμμαχία των Πολιτισμών»

Ο κοσμοπολιτισμός και η υπεράσπιση της πολυπολιτισμικότητας αποτελούν ασπίδα ενάντια στην τρομοκρατία της «διπλανής πόρτας».

Το μεγάλο ερωτηματικό της «Συμμαχίας των Πολιτισμών» παραμένει εισέτι αναπάντητο. Περί τίνος πρόκειται; Απλώς, για μία νέα κοσμοπολίτικη «μεγάλη ιδέα» για κατανάλωση ακροατηρίων με ειδικές ευαισθησίες ή μια πρόταση ουσίας που μπορεί να διαμορφώσει, στο άμεσο μέλλον, εκείνους τους αναγκαίους και απαραίτητους όρους στο διεθνές περιβάλλον προκειμένου να αποτελέσει ένα είδος αποτελεσματικής «ασπίδας» για την Κοινωνία των Πολιτών στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ο όρος «Συμμαχία των Πολιτισμών» αφορά την αλληλεγγύη στο ευρύτερο δυνατό διεθνές επίπεδο όλων όσων, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας, αντιστέκονται στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας. H «Συμμαχία των Πολιτισμών» είναι ένα σχέδιο δράσης σε &εξέλιξη και περιλαμβάνει σε ένα πρώτο επίπεδο την απαρχή ενός διαλόγου ανάμεσα στη Δύση και τις χώρες με Μουσουλμανική πλειοψηφία (η Τουρκία αποτελεί έναν από τους πρώτους και προνομιακούς συνομιλητές) για την από κοινού αντιμετώπιση του φαινομένου της τρομοκρατίας.

Ανεξαρτήτως, του πότε και με ποιο τρόπο θα επιλεγεί από τους ηγέτες της Δύσης να απαντηθούν τα κρίσιμα ερωτηματικά , το όλο ζήτημα συνδέεται ευθέως με την έννοια της πολυπολιτισμικότητας και των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, ειδικότερα μετά τη φονική επίθεση των τρομοκρατών της «διπλανής πόρτας» σε μια κατεξοχήν μητρόπολη της πολυπολιτισμικότητας, το Λονδίνο. Η προσέγγιση του περιοδικού New Statesman αποτελεί, δίχως άλλο, μια ενδιαφέρουσα συμβολή στον υπό εξέλιξη διάλογο.

H μητρόπολη των ταυτοτήτων

Μπορεί η θεωρία της πολυπολιτισμικότητας σε μια κοινωνία να θεωρείται από αρκετούς κύκλους πολιτικών και διανοούμενων πλέον «νεκρή», η λογική όμως της παγκοσμιοποίησης επιβάλλει σε έναν όλο και αυξανόμενο αριθμό ατόμων, προερχόμενων από διαφορετικές κουλτούρες, να συμβιώνουν μεταξύ τους. Ο Ziauddin Sardar, δημοσιογράφος στο περιοδικό Newstatesman και συγγραφέας του "Desperately Seeking Paradise: Journeys of a skeptical Muslim" με αφορμή δύο νέα βιβλία που διαπραγματεύονται το παραπάνω θέμα, αναρωτιέται κατά πόσο είναι εφικτή αυτή η συνύπαρξη.

Στο βιβλίο του Tariq Modood, "Multicultural Politics: racism, ethnicity and Muslims in Britain" ο συγγραφέας υποστηρίζοντας πως η απόδειξη για την προσφορά της θεωρίας της πολυπολιτισμικότητας μπορεί να αναζητηθεί στην καθημερινή ζωή, όπου οι έγχρωμοι Βρετανοί έχουν προοδεύσει αλματωδώς και η ανάδυση μιας ευημερούς αστικής τάξης Ασιατών έχει αλλάξει ουσιαστικά την κοινωνική δομή της χώρας, απαντά ουσιαστικά στους Trevor Phillips, πρόεδρο της Commission of Racial Equality και Yasmin Alibhai-Brown, δημοσιογράφο της εφημερίδας Independent οι οποίοι έχουν ήδη υπογράψει τον «επικήδειό» της.

Σύμφωνα με τον Modood, η ανάδυση μιας σχετικά νέας μορφής ρατσισμού, τα κριτήριά του οποίου διαφέρουν από αυτά του βιολογικού ρατσισμού (biological racism) δρα ανασταλτικά στην επιτυχία της θεωρίας της πολυπολιτισμικότητας. Πρόκειται για το λεγόμενο «πολιτισμικό» ρατσισμό (cultural racism), ο οποίος βασίζεται στις διαφορές που υπάρχουν στη γλώσσα, τη θρησκεία, τις οικογενειακές δομές, τους ενδυματολογικούς κώδικες καθώς και την κουζίνα των διάφορων λαών. Η πηγή του κακού, εν πολλοίς, έγκειται στην εισαγωγή ενός υπεραπλουστευμένου μοντέλου διαφυλετικών σχέσεων από την Αμερική, το οποίο βασίζεται στο δυϊσμό μεταξύ ανώτερου-λευκού και κατώτερου-μαύρου που όμως δεν μπορεί να περιγράψει με σαφήνεια την πολυπλοκότητα της σύγχρονης κοινωνίας.

Στην προκειμένη περίπτωση ούτε ο φιλελευθερισμός, ο οποίος δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στα ατομικά δικαιώματα καταλήγει μεν στο συμπέρασμα πως η επιλογή εθνοτικών και πολιτισμικών ταυτοτήτων είναι προσωπικές επιλογές του κάθε ατόμου, στην πραγματικότητα όμως το μεγαλύτερο μέρους του πληθυσμού δεν είναι σε θέση να επιλέξει ταυτότητα, και τρόπο ζωή, ούτε και ο υπερπροστατευτισμός των μειονοτήτων -και ειδικότερα ο φονταμενταλιστικός, δογματικός υπερπροστατευτισμός- οδηγούν στην αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Ο Modood υποστηρίζει ότι η κατάσταση θα αλλάξει μόνο όταν τα μέλη των μειονοτήτων και θα έχουν το δικαίωμα και θα μπορούν, ως ισότιμοι πολίτες, να ενσωματωθούν στο πλαίσιο της καθημερινότητας που επιβάλλει η επικρατούσα κουλτούρα, ενώ παράλληλα θα διατηρούν και όλες τις διαφορές τους, οι οποίες θα είναι πλήρως αναγνωρισμένες και ανεκτές σε προσωπικό επίπεδο. Έτσι μόνο θα ξεχωρίζει στα μάτια του λευκού Ευρωπαίου ο Ινδός από τον Πακιστανό και ο σιίτης από το σουνίτη μουσουλμάνο.

Ο Sardar όμως υποστηρίζει πως ο διαχωρισμός του ρατσισμού από τον Modood σε βιολογικό και πολιτισμικό μπορεί να αποδειχθεί εν μέρει εσφαλμένος. Σε όλες τις δυτικές και αναπτυγμένες χώρες ο ρατσισμός ήταν και είναι κατά κύριο λόγο πολιτισμικός έχοντας τις ρίζες του στις θεωρίες θεολόγων, όπως ο Θωμάς Ακινάτης, που βασίζονταν στον απαράβατο θρησκευτικό νόμο. Για τους περισσότερους Δυτικούς θεολόγους των προηγούμενων αιώνων μια μη χριστιανική ζωή δεν θεωρούνταν φυσιολογική, αφού τα σωστά και τα πρέποντα ορίζονταν αποκλειστικά και μόνο από τις θεϊκές επιταγές. Τα παραπάνω πρότυπα ήταν φυσικά ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και σχετίζονταν με τις καθημερινές συμπεριφορές και νόρμες των ανθρώπων.

Ένα δεύτερο μειονέκτημα στη θεωρία του Modood περί υιοθέτησης εθνικής ή εθνοτικής ταυτότητας είναι το ότι παραβλέπει τη συμβολή των πολιτικών εκφράσεων στην πολυπολιτισμικότητα. Αυτό το κενό καλύπτει το βιβλίο του Keith "After the Cosmopolitan?: multicultural cities and the future of racism" υποστηρίζοντας πως η ιδέα ότι το κάθε άτομο ανήκει σε μία και μόνο κουλτούρα, η οποία και παραμένει αναλλοίωτη καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, κρίνεται εντελώς αβάσιμη λόγω της επικράτησης της παγκοσμιοποίησης με όλα όσα τη συνοδεύουν, αλλά και της πληθυσμιακής έκρηξης σε όλες της τις διαστάσεις.

Ολόκληρός ο κόσμος γίνεται μια τεράστια πόλη - μία Μητρόπολη - με πληθυσμό επτά δισεκατομμυρίων. Καμία κουλτούρα και κανείς πολιτισμός, κατά τον Keith, δε μένει στάσιμος και αμετάβλητος. Ακόμα και η έννοια της πολυπολιτισμικότητας πρέπει να εξεταστεί κάτω από αυτό το πρίσμα. Διαχωρισμοί του τύπου λευκός - έγχρωμος, Ασιάτης - Ευρωπαίος, χριστιανός - μουσουλμάνος θεωρούνται πλέον ξεπερασμένοι και αναχρονιστικοί, αφού το να αποδώσεις εθνική ταυτότητα σε μία ομάδα, τα όρια και τα χαρακτηριστικά της οποίας είναι συνεχώς μεταβαλλόμενα, δεν έχει καμία απολύτως σημασία.

Η νέα μορφή της πολυπολιτισμικότητας αμφισβητεί τις υπάρχουσες, παραδοσιακές ιεραρχικές δομές της κοινωνίας και την παραδεδειγμένη σοφία του κόσμου, εκπροσωπώντας έναν νέο κόσμο όπου το σπίτι του καθενός είναι παντού και πουθενά και όπου οι όροι των διαχωρισμών σύμφωνα με το χρώμα, τη φυλή και τη θρησκεία δεν είναι απαξιωματικοί.