Ελλάδα - #Amy : Βίοι Παράλληλοι ...

Κι αν η Ελλάδα είναι σαν την Εϊμι Γουάινχαουζ;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η πολύ ταλαντούχα τραγουδίστρια επιβεβαίωσε τα δυσοίωνα προγνωστικά και αποδήμησε εις Κύριον στα 27 της χρόνια. Εφταιγε, βεβαίως, η κατάχρηση αλκοόλ και πάσης φύσεως ουσιών. Στην περίπτωσή μας, ο κίνδυνος έρχεται από την κατάχρηση δανεικών. Οπως
και την Εϊμι, μας έχουν βάλει δύο φορές σε πρόγραμμα δημοσιονομικής αποτοξίνωσης. Τι θα γίνει, όμως, αν αυτό δεν πιάσει; Τότε η Ελλάδα θα σκάσει σαν καρπούζι του Αυγούστου. Από αυτά που τα αξιολογούν με ΑΑΑ οι πλανόδιοι πωλητές. Μεταξύ μας, είναι και τα μόνα στη χώρα που έχουν τέτοια αξιολόγηση.

Στη λογική της Εϊμι Γουάινχαουζ κινήθηκαν οι αγορές. Στην αρχή, το ευρώ τσίμπησε και οι διάφοροι δείκτες κινδύνου - τα CDS ή το spread - μαζεύτηκαν. Οπως προχώρησαν οι μέρες, όμως, η καχυποψία επανήλθε. Οπως και τα ναρκωτικά, το χρέος δεν πολεμιέται εύκολα. Οι αγορές έχουν δύο επιφυλάξεις. Η μία επιφύλαξη αφορά το «κούρεμα» των ομολόγων μας. Υπολογίζεται ότι είναι στο 20%-21%. Στόχος, να προστατευθούν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες - που έχουν ελληνικά ομόλογα - από μεγαλύτερη χασούρα. Οι αγορές όμως θεωρούν ότι μόνο μια πολύ πιο κοντή κόμμωση είναι ρεαλιστική. Η άλλη επιφύλαξη έχει να κάνει με τις δυνατότητες της Ελλάδας να μαζέψει την οικονομία της, δηλαδή τα ελλείμματα, στο εσωτερικό της χώρας. Πώς θα γίνει - έτσι, διά μαγείας - να επανέλθει η ανάπτυξη, να μαζευτούν φόροι, να λειτουργήσει επιτελικά το Δημόσιο, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις; Είναι το λεγόμενο ρίσκο υλοποίησης.

Στη σκιά λοιπόν της απώλειας της Εϊμι, ο Ευάγγελος Βενιζέλος πέταξε στην Ουάσιγκτον να συναντήσει την Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι λογικό. Το ΔΝΤ ήταν ο πρώτος παίκτης που ενεργοποιήθηκε στην υπόθεση της Ελλάδας. Το ΔΝΤ επίσης, ακόμη και στη φάση της αβεβαιότητας μετά τη σύλληψη του Ντομινίκ Στρος-Καν για τη γνωστή υπόθεση της καμαριέρας, έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό των Ευρωπαίων για την ανάγκη δεύτερου πακέτου στήριξης για την Ελλάδα. Στο ΔΝΤ επίσης έχουν γίνει σκληρές και δυσάρεστες συζητήσεις με τις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδίως της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας, να θεωρούν ότι η Δύση χαϊδεύει την Ελλάδα, ενώ στις δικές τους κρίσεις προ δεκαετίας στάθηκε πολύ πιο σκληρά.

Σωστά λοιπόν ο Βενιζέλος πήγε στη Λαγκάρντ. Θα ήταν όμως λάθος - ή μάλλον επανάληψη του ίδιου λάθους που γίνεται εδώ και είκοσι μήνες - να θεωρηθεί ότι το παιχνίδι της οικονομίας παίζεται στο εξωτερικό. Αυτό που έχει γίνει έως τώρα, με τελευταίο παράδειγμα την περασμένη Πέμπτη, είναι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου κερδίζει προωθημένες μάχες εκτός συνόρων για να πάθει αδιανόητες νίλες στα μετόπισθεν. Καλώς αρχίζει το «γύρισμα» των ομολόγων από τον Αύγουστο. Ωστόσο, αν δεν πάρει η οικονομία μπροστά, έστω και βάζοντας ταχύτητα στον κατήφορο, τότε το φθινόπωρο θα είμαστε πάλι περίπου στα ίδια.

Είσαι ένα #pixel στην εικόνα ...

"...το δίκτυο πλέκει μία μεγάλη αντίφαση. Αναγνωρίζει τη μοναδικότητά σου, αλλά συνάμα σε μετατρέπει σε πίξελ μίας μεγάλης εικόνας που ήδη αναβοσβήνει στα μόνιτορ."

του Κώστα Γιαννακίδη

Κάποτε θα γίνει και αυτό: μία εφαρμογή θα μετράει με ακρίβεια το μέγεθος της πληροφορίας που διακινείται στην κοινωνική δικτύωση με αφορμή συγκεκριμένο γεγονός. Θα είναι εγκατεστημένη στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή σας και θα δείχνει την ένταση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος ανά θέμα και ανά δευτερόλεπτο. Πόσα terrabytes πληροφορίας σήκωσε ο θάνατος της Amy Winehouse; Είναι περισσότερα ή λιγότερα από εκείνα που γέννησε το μακελειό στη Νορβηγία; Η τελική τιμή θα αποδίδει ποσοτικά τη συναισθηματική φόρτιση των ανθρώπων. Εν μέρει ήδη γίνεται στο twitter όπου καταγράφεται, κατά προσέγγιση, ο όγκος των μηνυμάτων με αναφορά σε συγκεκριμένο θέμα-ο θάνατος της Amy δημιούργησε πληροφορία που, μόνο για τις πρώτες 24 ώρες, αντιστοιχεί σε 20 εκατομμύρια μηνύματα των 140 χαρακτήρων έκαστο. Αντίστοιχα το Facebook μετράει πόσες αναρτήσεις έγιναν στα σχετικά γκρουπ, το Youtube τις προβολές των βίντεο και ο Blogger τις αναρτήσεις που είχαν ως λέξη-κλειδί το όνομα της Amy. Στη συνέχεια είναι σχετικά εύκολο να σταχυολογηθούν απόψεις και διαθέσεις των ανθρώπων. Μία καλή ερευνητική πλατφόρμα θα μπορεί να σου πει πόσοι άνθρωποι ασχολούνται με ένα γεγονός, πόσο έντονο είναι το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν και προς ποια κατεύθυνση στρέφεται η άποψη τους για τα πράγματα. Μία καλύτερη επεξεργασία δεδομένων σου δείχνει και ορισμένα στοιχειώδη δημογραφικά, τουλάχιστον ως προς τη χώρα.

Το δίκτυο, λοιπόν, παίρνει τη διαφορετικότητα των απόψεων και την ομογενοποιεί. Η άποψη σου διατυπώνεται ελεύθερα, αλλά στο τέλος της ημέρας (σε GMT :-)) τη βάζει στο ίδιο ράφι με άλλες που της μοιάζουν. Και αν σου δίνει κάτι που δεν είχες στο παρελθόν-τη δύναμη να αρθρώσεις αυτόνομο λόγο, σου το αφαιρεί την ίδια στιγμή, σε σκεπάζει το τεράστιο κύμα της συνολικής πληροφορίας. Το δίκτυο δείχνει άναρχο, αλλά δεν είναι. 'Οταν βλέπεις διαφημίσεις που αντιστοιχούν στο κοινωνικό και πολιτικό σου προφίλ δεν ξέρεις ότι αυτή είναι η δική σου συμβολή σε μία συναλλαγή που φαίνεται δίκαιη: παίρνεις δωρεάν υπηρεσία, μετατρέποντας σε αλγόριθμο ένα κομμάτι από τη ζωή σου. Εν τέλει το δίκτυο πλέκει μία μεγάλη αντίφαση. Αναγνωρίζει τη μοναδικότητά σου, αλλά συνάμα σε μετατρέπει σε πίξελ μίας μεγάλης εικόνας που ήδη αναβοσβήνει στα μόνιτορ.

Κάνει και κάτι ακόμα: μεγιστοποιεί τις συναισθηματικές αντιδράσεις των ανθρώπων, προσθέτει φόρτιση και ένταση. Δεν είσαι μόνος, υπάρχουν και εκατομμύρια άλλοι. Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους. Και φυσικά μισείς. Η επίθεση είναι μία στάση που εκδηλώνεται πολύ πιο εύκολα από τη συναίνεση και την επιδοκιμασία-δείτε τα σχόλια σε ένα μέσο άρθρο και θα το διαπιστώσετε και εσείς. Το μίσος πάντα χρησιμοποιεί πιο έντονα χρώματα και υψηλότερους τόνους. Παλαιότερα, στην εποχή της μεγάλης σιωπής, δεν ήταν έτσι. Μένει να μάθουμε αν το μίσος υπήρχε και τότε. Υπήρχε και δεν το βλέπαμε ή το δημιουργούμε σήμερα με την αλληλεπίδραση μας;

ΠΑΣΟΚ - Σαμαράς: Βίοι Παράλληλοι

Η γνώση της ιστορίας είναι απαραίτητη, όχι μόνο για να είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, αλλά και για να καταλαβαίνουμε το παρόν και να προβλέπουμε (άρα και να προγραμματίζουμε) το μέλλον. 

@ppol.gr

 

Θυμόμαστε, όμως, τι έγινε τον Σεπτέμβριο του 1993; Φοβάμαι πως όχι. Στο μυαλό μας έχουν μείνει μόνο τα στερεότυπα που διαμορφώθηκαν από μια άθλια προπαγάνδα -τύφλα να 'χει ο Γκέμπελς (Göbels) το ΠΑΣΟΚ είχε αφομοιώσει πλήρως τη μεθοδολογία του, συνδυάζοντάς την με την «παραδοσιακή» σταλινική τακτική: ο «βρικόλακας» Μητσοτάκης που «έπινε το αίμα του λαού» (0+0=14%)1, ενώ ο «σιδερένιος» Αντρέας θα ξανάφερνε «το λαό στην εξουσία»2.

Τι έγινε, λοιπόν, τότε;

Τα πράγματα είναι πολύ απλά και καθαρά: Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να πουλήσει το 30% του ΟΤΕ σε στρατηγικό επενδυτή (που θα ήταν και ο μάνατζερ). Ξεσηκώθηκε το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο ήταν «αδιανόητο» να ιδιωτικοποιηθεί (έστω και εν μέρει) ο ΟΤΕ. Μια τέτοια (μερική) ιδιωτικοποίηση δεν θα επέτρεπε στη «ζίμενς» και την «ίντρακομ» να παίρνουν δουλειές από τον ΟΤΕ δίνοντας μίζες σε πολιτικά πρόσωπα. 'Αρα δεν έπρεπε να γίνει. Αν στον ΟΤΕ υπήρχαν ιδιωτικά συμφέροντα (των μετόχων και του στρατηγικού επενδυτή) θα ενδιαφέρονταν για το κέρδος του οργανισμού (άρα και του δικού τους) και όχι για το κέρδος προσωπικών συμφερόντων ή διαπλεκομένων -θα έμπαινε ο ΟΤΕ σε έναν υγιή παγκόσμιο ανταγωνισμό. Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος για να φύγει ο Μητσοτάκης από τη μέση ώστε να παραμείνει ο ΟΤΕ στα χέρια των πολιτικών και των υποχείριών τους (και ομοτράπεζων) συνδικαλιστών για να συνεχιστεί το «πάρτι» (και να κάνουμε σήμερα προκαταρκτικές επιτροπές για να δούμε «ποιος τα έφαγε» και να τον αθωώσουμε με παραγραφή ή «δια ανήκεστον βλάβην», όπως τον... κ. Λούβαρη).

Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε το «μακεδονικό»: ήταν, λέει, απαράδεκτο η ονομασία των Σκοπίων να περιέχει έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, στον οποίο να υπάρχει το όνομα της «Μακεδονίας» (δηλαδή, αυτό που παρακαλάμε σήμερα, αλλά αρνούνται τα Σκόπια -και η πληγή δεν φαίνεται να κλείνει με τίποτα).

Ποιος ήταν εκείνη τη στιγμή ο προσφορότερος σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ;

Μα ο φιλόδοξος κ. Σαμαράς, ένας πολιτικός που δεν είχε κανέναν πολιτικό ενδοιασμό: ο (προσωπικός) σκοπός αγιάζει τα μέσα· μαζί με μερικούς άλλους ομοίους του, όπως τον κ. Κακλαμάνη. Ο οποίος όχι μόνο έριξε την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, αλλά βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να εκλέξει το 1994 ως πρόεδρο της δημοκρατίας τον κ. Στεφανόπουλο (ορκισμένο εχθρό του κ. Μητσοτάκη).

Οι καιροί, όμως, αλλάζουν. Οι παλιές λυκοφιλίες μετατρέπονται σε αδίστακτες αντιπαλότητες. Τώρα ο κ. Παπανδρέου εκλιπαρεί τον κ. Σαμαρά να «συναινέσει». Γιατί να το κάνει αυτό ο κ. Σαμαράς; Γιατί να φορτωθεί τις (τριαντάχρονες) αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ, την ανικανότητα του προέδρου και τις ανοησίες των υπουργών του; Τι θα κερδίσει; Αντίθετα, θα κάνει τα πάντα για να γίνει αυτός ο επόμενος πρωθυπουργός (χαλίφης στη θέση του χαλίφη) και, φυσικά, θα τα καταφέρει.

Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, έτσι κι αλλιώς, να ξεχωρίσει αυτόν που λέει την αλήθεια από αυτόν που λέει ψέματα (δεν του έδωσαν ποτέ πραγματική παιδεία και, φυσικά, δεν τη ζήτησε). Και προτιμάει αυτόν που του τάζει (νομίζοντας πως, «τέλος πάντων, κάτι από αυτά που τάζει θα κάνει»).

Γι' αυτό σήμερα, πρέπει να ψάξει πολύ κανείς ανάμεσα στους Έλληνες πολιτικούς για να βρει κάποιον που να λέει (έστω και διστακτικά) την αλήθεια -κι είναι βέβαιο πως ελάχιστοι θα τον ψηφίσουν...

Against all Odds

 

 

του Μιχάλη Κόκκινου

twitter.com/MichaelKokkinos

Μέσα σε μια βδομάδα που το μυαλό θα μπορούσε να είναι μεταξύ ξαπλώστρας και ρακέτας η επικαιρότητα ήταν έντονη όσο ποτέ ίσως. Συνδικάτα που κοιτούν την πάρτη τους, εγκλωβισμένοι τουρίστες σε πλοία και αεροπλάνα, φρικαρισμένοι αδειούχοι του Ιούλη, μία υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ αποδεικνύεται θερμή υποστηρικτής της Ελλάδας, σε βαθμό που αγγίζει τα όρια της groupie, μία υπερδεξιά αντιπολίτευση που βγαίνει ακόμη στα μπαλκόνια, στρεσαρισμένοι "ταρίφες" των Πανεπιστημίων που δεν δέχονται έλεγχο στο τσιφλίκι τους. Αν μην τι άλλο δεν μπορεί κανείς να πει ότι στην Ελλάδα περνάμε βαρετά !

Αλλά όταν η σύνοδος κορυφής πραγματοποιείται Πέμπτη δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με οτιδήποτε θεωρείς σοβαρό. Την Παρασκευή μπορεί να θεωρείται γελοίο ! Τι θα μπορούσε να συμβεί στη σύνοδο κορυφής; Είμαστε πλέον σε τέτοια κατάσταση, ώστε η τύχη μας αλλάζει μορφή και σχήματα μέσα σε εικοσιτετράωρα.

Η λογική έλεγε ότι η σύνοδος κορυφής θα προσδιόριζε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της χώρας τις επόμενες δεκαετίες. Η λύση που θα έπεφτε στο τραπέζι θα την αποδεχόμασταν με ελάχιστα και προσχηματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης. Κι αυτό είναι σκληρό, αλλά σίγουρα όχι άδικο.

Φτάσαμε Παρασκευή πρωί και όλα τελικά έμειναν ως είχαν ! Τις τελευταίες βδομάδες όλοι ζήσαμε τον τρόμο του "selective default". Η Ελλάδα παραλίγο να γίνει η πρώτη χώρα στην ιστορία του κόσμου, η οποία θα χρεοκοπούσε στα δελτία των 8 και στα μάτια των τηλεθεατών τους, χωρίς όμως να έχει χρεοκοπήσει στην πραγματικότητα !

Σε μια χώρα όπου τα ΜΜΕ θα ενημέρωναν με μια κάποια στοιχειώδη ποιότητα την κοινή γνώμη, ο Γιώργος Παπανδρέου θα εξασφάλιζε σήμερα για χρόνια την παραμονή του στην πρωθυπουργία. Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα δεν είναι μια τέτοια χώρα. Δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο οι άνθρωποι που κόντρα σε όλους και σε όλα - against all odds -  εξασφάλισαν στη χώρα έναν τρόπο σωτηρίας που ουδείς μπορούσε καν να οραματιστεί.

Κανείς δεν θα εξηγήσει στο ελληνικό λαό ότι το "κατάπτυστο" Μεσοπρόθεσμο ανταλλάχθηκε σήμερα με ένα εντυπωσιακό νέο Σχέδιο Μάρσαλ που ίσως και να μην "άξιζε" στην Ελλάδα, - και πιστέψτε με δεν άξιζε.

Οι δημοσιογράφοι για μέρες επέμεναν απλά να μεταφράζουν τις λέξεις "selective default" χωρίς να τονίζουν ότι πρόκειται για μια αξιολόγηση των περίφημων οίκων αξιολόγησης κι όχι μια πραγματική κατάσταση. Κανείς επίσης δεν τόνιζε ότι το "δεν αποφάσισε η Ε.Ε...selective default" δεν υπάρχει αλλά το ότι η Ε.Ε αποφάσισε να σώσει την Ελλάδα με τρόπο τέτοιο ώστε οι οίκοι να χαρακτηρίσουν τη νέα μας κατάσταση ως "κατάσταση selective default".

Όπως κανείς δεν θα σχολιάσει ότι ουσιαστικά η κυβέρνηση κατάφερε την "επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου" με την εκ νέου αύξηση του χρόνου αποπληρωμής αλλά και με τη μείωση του επιτοκίου. Ούτε οι ... Κινέζοι, ούτε οι Ρώσοι ... ούτε κανείς άλλος θα μας δάνειζε με τόσο προκλητικά προνομιακούς όρους !!!

Το νέο πακέτο στήριξης της Ελλάδος από την ΕΕ διαμορφώθηκε  στα 109 δις ευρώ. Η σύνοδος κορυφής έλαβε μια απόφαση στήριξης του ελληνικού χρέους ώστε να αποτραπεί η χρεοκοπία και η στάση πληρωμών. Τραπεζικά στελέχη και παράγοντες της αγοράς αργά χθες το βράδυ σχολίαζαν τις ανακοινώσεις βάζοντας στην ζυγαριά τα θετικά και τα αρνητικά της κρίσιμης συνόδου κορυφής.

Τα βασικά συμπεράσματα είναι τα εξής:

• Η Ευρώπη αποφάσισε να μειώσει το επιτόκιο στο 3,5% από 4,2% και να αυξήσει τον χρόνο αποπληρωμής των 110 δις ευρώ από 7,5 σε 5 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι αντί το ελληνικό κράτος να πληρώσει 34,65 δις ευρώ σε τόκους στα 7,5 χρόνια θα πληρώσει τελικά 57,75 δις ευρώ δηλαδή επιβάρυνση 23 δις ευρώ περισσότερους τόκους
• Η απόφαση ότι αν χρειαστεί θα επανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες με 25 δις ευρώ σημαίνει ότι έρχονται νέες μεγάλης κλίμακας αυξήσεις κεφαλαίου για τις ελληνικές τράπεζες που θα πληρώσουν τα σπασμένα. Η παράμετρος αυτή είναι καταλυτικής σημασίας οι ελληνικές τράπεζες δεν βγαίνουν κερδισμένες από αυτή την υπόθεση. Δεν θα καταρρεύσουν αλλά η εξάρτηση τους θα είναι ακόμη μεγαλύτερη.
• Η εμπλοκή των ιδιωτών είναι γεγονός. Ασαφές αν θα συμμετάσχει και πως η ΕΚΤ αλλά το βέβαιο είναι ότι οι τράπεζες και ειδικά οι ελληνικές θα πληρώσουν την μακροχρόνια κακοδιαχείριση του ελληνικού κράτους. Οι πολίτες που τόσα χρόνια δεινοπαθούσαν από τις τράπεζες τώρα παίρνουν την εκδίκησή τους !
• Το selective default  είναι γεγονός. Η Ελλάδα θα τοποθετηθεί σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας βαθμολογικά και μόνο. Όμως ο νέος μηχανισμός του EFSF θα στηρίξει τις τράπεζες. Η ΕΚΤ και η ΕΕ έχουν αποφασίσει να στηρίξουν τις τράπεζες ενεργά αν υπάρξει selective default δηλαδή επιλεκτική χρεοκοπία. To EFSF θα λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας και θα εγγυάται ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, θα επαναγοράζει ομόλογα από την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά και γενικώς θα έχει ρόλο εκτόνωσης πιέσεων αν ασκηθούν σε αγορές και σε τράπεζες.

Σίγουρα κανείς δεν είναι τόσο τρελός να ισχυριστεί  ότι πρέπει να βγούμε στους δρόμους και να πανηγυρίζουμε … Αλλά το βέβαιο είναι ότι διασφαλίζονται για την επόμενη δεκαετία οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας. Ενώ, επιτυγχάνεται επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους με το μέσο κόστος να σταθεροποιείται σε επίπεδα κάτω του 5% για τα επόμενα 40 χρόνια. Καταφέραμε να ελαφρύνουμε το κόστος δανεισμού έως το 2016 κατά 3 δισ. ευρώ ετησίως, ωστόσο η Ελλάδα θα πληρώσει περισσότερα για την αποπληρωμή.

Αυτό που πραγματικά καταφέραμε είναι ότι ξεπεράσαμε το αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί σε όλη την Ευρώπη γύρω από το ελληνικό ζήτημα. Και  το ξεπεράσαμε ενάντια σε όλους και σε όλα, κερδίζοντας  απλά χρόνο ! Το κάναμε με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, το κάναμε πάλι τώρα με το αυτό το νέο Σχέδιο Μάρσαλ …

Όλα λοιπόν γίνονται για να κερδίσουμε χρόνο και ο χρόνος – σύμφωνα με το ρητό – είναι πάντα χρήμα ! Είναι όμως και μεγάλος γιατρός. Η Ελλάδα κέρδισε χρόνο για να μπορέσουν η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, να μείνουν πιστές στα δικά τους προγράμματα διάσωσης και επίσης για να καθησυχαστούν οι επενδυτές, ώστε να συνεχίζουν να αγοράζουν  χρέη από την Ευρώπη. Η ζώνη του ευρώ πρέπει να αποφύγει τις χρεοκοπίες, μέχρι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία καταφέρουν να απομακρυνθούν από την  επικίνδυνη ζώνη. Η Ευρώπη ήταν αναγκασμένη να στηρίξει την Ελλάδα πολύ μακρύτερα από το 2013, όπως και έγινε.

Στο χέρι μας είναι πλέον το πώς θα κινηθούμε. Η Ευρώπη και η κυβέρνηση κατάφεραν να δημιουργήσουν το πλαίσιο και να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη προστασία, κερδίζοντας χρόνο. Χρόνο που πρέπει να αξιοποιήσουμε δημιουργικά !

«Δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε» είχε πει  Α. Αϊνστάιν.

Οφείλουμε κατευθυνθούμε σε έναν άλλον τρόπο σκέψης against all odds, που θα δίνει διέξοδο στη δημιουργικότητά μας. Να πάψουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στους ξένους ή να περιμένουμε τη σωτηρία μας από αυτούς. Να σηκώσουμε τα μανίκια και μονοιασμένοι να δουλέψουμε σκληρά και έξυπνα.

Να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας ειδικά εμείς οι νεότεροι. Τώρα είναι η μεγάλη μας ευκαιρία να τα αλλάξουμε όλα ... Τώρα ή Ποτέ !

Περί ρωσικής βοήθειας και άλλων δαιμονίων

Όπως έχουμε ξαναγράψει στην «Καθημερινή», στη διάρκεια της δημοσιονομικής μας κρίσης αναπτύχθηκαν διάφοροι μύθοι, που κοινό στόχο είχαν να πείσουν ότι υπήρχαν εναλλακτικές και πολύ πιο ανώδυνες λύσεις για να την αντιμετωπίσουμε. Η κυβέρνηση όμως δεν τις επέλεξε είτε επειδή ήταν ανίκανη είτε επειδή ήθελε να υποτάξει τη χώρα σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Ενας τέτοιος μύθος λέει ότι οι Ρώσοι μάς προσέφεραν στις αρχές του 2010 ένα τεράστιο δάνειο, το οποίο όμως η κυβέρνηση δεν αποδέχθηκε επειδή ήταν επιλογή της να θέσει τη χώρα υπό το ΔΝΤ και τους Γερμανούς.

του Παναγή Γαλιατσάτου

Το θέμα επανήλθε στην επικαιρότητα μέσα από τη συνέντευξη του βουλευτή της ρωσικής Δούμας κ. Ιβάν Σαββίδη στην «Ελευθεροτυπία». Ο κ. Σαββίδης υποστήριξε ότι τον Φεβρουάριο του 2010 «ο Πούτιν ήθελε να προσφέρει 24 δισ. στην Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου όμως του μίλαγε για οικολογικά προβλήματα». Το τι διαμείφθηκε σ’ εκείνη τη συζήτηση δεν γνωρίζουμε. Ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκόφ, είχε δηλώσει τότε ότι η ελληνική πλευρά δεν ζήτησε οικονομική υποστήριξη και ότι η Ρωσία δεν σχεδίαζε να θέσει το ζήτημα αυτό στις συνομιλίες.

Η συνέντευξη Σαββίδη έγινε θέμα παντού. Το περιεχόμενό της αναπαράχθηκε ως δεδομένο. Κυβερνητική αντίδραση δεν υπήρξε, ίσως γιατί για τον κυβερνητικό εκπρόσωπο η Ρωσία είναι πολύ μακριά από το Λονδίνο. Οσο παραμένει χωρίς αντίλογο όμως, η εκδοχή Σαββίδη διεκδικεί να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Χρήσιμη πάντως για να αξιολογήσει κανείς αυτή την υπόθεση είναι μια άλλη ιστορία, ενός ρωσικού δανείου που προοριζόταν για την Ισλανδία. Η χώρα αυτή υπήρξε το πρώτο θύμα της διεθνούς κρίσης, εξαιτίας της οποίας κατέρρευσαν οι τράπεζές της. Η Ρωσία προθυμοποιήθηκε να βοηθήσει. Οι Ισλανδοί πήραν την προσφορά τοις μετρητοίς.

Στις 7 Οκτωβρίου του 2008 η Κεντρική Τράπεζα της Ισλανδίας ανακοίνωσε ότι είχε εξασφαλίσει από τη Μόσχα δάνειο 4 δισ. ευρώ. Η ανακοίνωση εξηγούσε ότι ο Ρώσος πρεσβευτής, Βίκτορ Ταταρίντσεφ, την είχε ενημερώσει ότι η Ρωσία θα χορηγούσε αυτό το ποσό και ότι αυτό είχε επιβεβαιωθεί από τον Ρώσο πρωθυπουργό Πούτιν. Την ίδια μέρα πάντως, στο Ιντερφάξ ο Ρώσος αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Πάνκιν δήλωνε ότι δεν υπήρχε ούτε επίσημη αίτηση των Ισλανδών ούτε απόφαση της ρωσικής κυβέρνησης. Το Ρέικιαβικ ανασκεύασε, με έμφαση στις διαπραγματεύσεις που θα «ξεκινούσαν άμεσα ανάμεσα στις δύο χώρες».

Πράγματι, στις 14 Οκτωβρίου του 2008 μια υψηλόβαθμη ισλανδική αντιπροσωπεία επισκέφθηκε τη Μόσχα. Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν πάνω από έναν χρόνο. Στη διάρκειά τους, ο Ρώσος υπουργός Οικονομικών Κούρντιν υποστήριξε πως τα 4 δισ. ευρώ θα ήταν πολλά για τη Ρωσία. Τελικά, στις 16 Ιουλίου του 2009, η ρωσική κυβέρνηση αποφάσισε να χορηγήσει δάνειο ύψους 327 εκατ. ευρώ. Τον Οκτώβριο του 2009, η Ρωσία απέρριψε επίσημα το ισλανδικό αίτημα, προφανώς επειδή το Ρέικιαβικ δεν αποδεχόταν τους ρωσικούς όρους. Η Ισλανδία δανείστηκε από το ΔΝΤ και τις σκανδιναβικές χώρες. Αν όμως οι Ρώσοι το σκέφτονταν ένα χρόνο για 300 εκατ. ευρώ και δεν τα δάνεισαν τελικά, γιατί να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι θα μας έδιναν 25 δισ.;

από: Palmografos.com - Περί ρωσικής βοήθειας και άλλων δαιμονίων - Του Παναγή Γαλιατσάτου