Δέκα συν μία θέσεις για μια νέα αφήγηση του ελληνικού πολιτικού-οικονομικού προβλήματος

 

@ppol.gr

 

 

1. Follow the money!

 

Το πολιτικό και οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι κυρίως ζήτημα «νοοτροπίας» ή έλλειψης παιδείας ή ξένης επιβουλής, η συνωμοσίας, ή «ανεπάρκειας» του πολιτικού προσωπικού ή εξαχρείωσής του ή οικογενειοκρατίας ή υποταγής του στο «πολιτικό κόστος», ή οποιουδήποτε άλλου παράγοντα πέραν της αυθεντικής πολιτικής.

 

Το πολιτικό και οικονομικό ελληνικό πρόβλημα προκύπτει από μια συγκεκριμένη πολιτική (ιδεολογική, κοινωνική, οικονομική, θεσμική) διάταξη, που με τη σειρά της αποτελεί καρπό συγκεκριμένων, συνειδητών και ρητών πολιτικών επιλογών, και που παράγουν πλουτισμό για πολύ συγκεκριμένα στρώματα, πτωχεύοντας (φευ!) παράλληλα ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και τα δημόσια οικονομικά της πατρίδας. Το ελληνικό πρόβλημα είναι οικονομικό έγκλημα. Η διαλεύκανσή του «ελληνικού εγκλήματος» απαιτεί μόνο να ακολουθηθεί η πορεία των λεφτών (follow the money).  

 

2. Πώς το 20% του ΑΕΠ πηγαίνει ετησίως σε «λάθος τσέπες»

 

Τα περί ου ο λόγος «λεφτά» είναι η υπεραξία που παράγει η παραγωγική διαδικασία που κυριάρχησε τη μεταπολιτευτική περίοδο, στο κράτος (διαφθορά, αργομισθία) και στην «αγορά» (φοροκλοπή, μαφιακή οικονομία -πορνεία, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο). Αυτές οι δραστηριότητες οδηγούν κάθε χρόνο περί το 20% του ΑΕΠ (40-50 δις ευρώ) σε «λάθος τσέπες». Αφορούν δε σχεδόν εξίσου τον ιδιωτικό και τον κρατικό τομέα της οικονομίας

 

3. Η νέα διαχωριστική γραμμή

 

Αυτά τα λεφτά χαράσσουν την κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία:

• από τη μια βρίσκονται οι «κερδισμένοι της μεταπολίτευσης», όσων το εισόδημα προέρχεται κυρίως από τη διαφθορά, τη μαφιόζικη δραστηριότητα, τη φοροκλοπή και την αργομισθία
• από τη άλλη «οι χαμένοι», ήτοι όσοι το εισόδημα τους προέρχεται κυρίως από το μισθό ή την επιχειρηματική τους δραστηριότητα.

 

4. Το καθεστώς της χρεοκοπίας

 

Διαμέσου της λειτουργίας των πυλώνων του (κομμάτων εξουσίας, μίντια και ψυχαγωγικής βιομηχανίας) το καθεστώς μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα εκφράζει και εγγυάται την ιδεολογική, οικονομική, πολιτική ηγεμονία των «νικητών της μεταπολίτευσης». Παράλληλα το καθεστώς, αναπαράγεται και τρέφεται από τους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης»:  

• τα «λεφτά» του τού τα παρέχει η φοροκλοπή και η μαφιοκρατία,
• τα «στρατά» του η αργομισθία και η διαφθορά.

 

5. Τα όρια  της αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος

 

Η οικονομική κρίση και η απειλή της πτώχευσης αναδεικνύουν τα όρια αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος και του κοινωνικού/πολιτικού συμβολαίου του. Το δημόσιο χρέος, το έλλειμμα, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα κ.λπ αντανακλούν τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς δύναμης της μεταπολίτευσης. Σημειώνουμε πως πλην του άμεσου οικονομικού κόστους της φοροκλοπής, της αργομισθίας, της διαφθοράς και της μαφιακής οικονομίας (περί του 20% του ΑΕΠ ετησίως), η καθεστηκυία μεταπολιτευτική διάταξη παράγει και παράπλευρο οικονομικό κόστος, διαμέσου της έμπρακτης απαξίωσης της παραγωγικότητας, της επιχειρηματικότητας, της νομιμοφροσύνης, της παιδείας, της αξιοκρατίας κ.ο.κ.

 

6. Σκοτεινές τάσεις

 

Το μεταπολιτευτικό σύστημα κατόρθωσε μέσα σε μια γενιά να προκαλέσει, μεγαλύτερη εθνική ζημία από ότι όλοι οι δικτάτορες, όλοι οι εστεμμένοι, όλοι οι κατακτητές μαζί επί ενάμισι αιώνα, ιδίως διότι, λόγω της συγκεκριμένης οικονομικής λειτουργίας του, πυροδότησε δύο «σκοτεινές τάσεις» που εφόσον εξελιχτούν ανενόχλητα θα έχουν άρει ως το τέλος του 21ου αιώνα ανεπίστρεπτα, αμετάκλητα, ανεπανόρθωτα τις φυσικές προϋποθέσεις συνέχισης ύπαρξης εθνικού και δημοκρατικού ελληνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο Στο βαθμό που οι «σκοτεινές τάσεις» θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν με δημόσια οικονομική παρέμβαση, μπορούν να θεωρηθούν ως η «κρυφή» (αλλά σημαντικότατη) πλευρά του δημόσιου χρέους. Οι «σκοτεινές τάσεις» είναι:

(α) το δημογραφικό (διάβαζε: η συντήρηση της επαγγελματικής/κοινωνικής περιθωριοποίησης των γυναικών και η αδιαφορία για την ευζωία της παιδικής ηλικίας) και

(β) η περιβαλλοντική κατάρρευση (ιδίως όσον αφορά την ερημοποίηση, τη λειψυδρία και την εξάντληση των ιχθυοαποθεμάτων), αλλά και η μη οχύρωση της χώρας από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

 

7. Νέα μεταπολίτευση

 

Τα παραπάνω αναδεικνύουν την ανάγκη για συστημική, καθεστωτική, μεταπολιτευτικού τύπου πολιτική αλλαγή, που την ονομάζουμε «νέα μεταπολίτευση». Στο αίτημα για ανατροπή του καθεστώτος μεταπολιτευτικού συστήματος και για «νέα μεταπολίτευση» συναντιούνται:

• το δημοκρατικό καθήκον (η αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα)
• το κοινωνικό καθήκον (η άρση των ανισοτήτων μεταξύ «χαμένων» και «κερδισμένων» της μεταπολίτευσης )
• το οικονομικό καθήκον (η αποκατάσταση των δημοσιονομικών ισορροπιών, η άνοδος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, η μετατροπή της Ελλάδας σε «φυσιολογική χώρα», η «επανάσταση του αυτονόητου»)
• το εθνικό καθήκον (η αντιμετώπιση των «σκοτεινών τάσεων» μέχρι τη 2020-2030 ή αλλιώς η επικύρωση από τη γενιά μας της επιλογής της γενιάς του 1820 περί ύπαρξης εθνικού-δημοκρατικού ελληνικού κράτους στον ελλαδικό χώρο)

 

8. Η «βασιλική οδός» της αλλαγής

 

«Βασιλική οδός» για την ανατροπή των συσχετισμών δύναμης της μεταπολίτευσης είναι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και της «οικονομικής και νομισματικής ένωσης» (ΟΝΕ).

 

9. Οι «τρεις αναδιανομές» πόρων και εξουσίας

 

Στην κοινωνική σφαίρα, η «νέα μεταπολίτευση» διαρθρώνεται ως τρεις αναδιανομές πόρων και εξουσίας από τους «κερδισμένους» στους «χαμένους» της μεταπολίτευσης, ήτοι:

• από τους προνομιούχους μεσήλικες άνδρες στις γυναίκες, τα παιδιά και τους νέους
• από τα άτομα στο περιβάλλον τους
• από τον ιδιωτικό στο δημόσιο χώρο.

 

10. Συντακτική συνέλευση

 

Στην πολιτική σφαίρα η «νέα μεταπολίτευση» διαρθρώνεται ως συντακτική τομή που θα κατοχυρώνει:

• τον πλήρη διαχωρισμό εξουσιών, με ξεχωριστή εκλογή εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας και κατάργηση της αρχής «της δεδηλωμένης»
• ανακατάληψη από την πολιτεία του δημοσίου χώρου των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων
• πλήρη νομική εξίσωση όλων των προσώπων και των χώρων, χωρίς εξαιρέσεις και ειδικά προνόμια
• πιο αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος
• ποινική-διοικητική διαλεύκανση των αδικημάτων που τελούν ή τέλεσαν αξιωματούχοι της εκτελεστικής, της νομοθετικής ή της δικαστικής εξουσίας (με πρόκριση των οικονομικών κυρώσεων επί των ποινικών) .

 

 

Μία νέα σύνθεση

 

Η παραπάνω αφήγηση μπορεί να λειτουργήσει ως πεδίο για μια «νέα σύνθεση» (και εθνικά παραγωγική αντιπαράθεση) μεταξύ όλων των μεγάλων ρευμάτων που αρδεύουν την ελληνική πολιτική ζωή εδώ και διακόσια χρόνια:

• του εκσυγχρονιστικού/κοραϊκού,
• του λαϊκού/λαϊκιστικού,
• του χριστιανικού/ελληνοχριστιανικού,
• του πατριωτικού/εθνικιστικού.

 

Αυτό σημαίνει πως η αποδοχή της παραπάνω θεωρητικής διάταξης προϋποθέτει τη σχετικοποίηση των παραδεδεγμένων μεταπολιτευτικών κατηγοριών, θεωρητικών σχημάτων, προτεραιοτήτων, διαχωριστικών γραμμών κ.λπ. Αποτελεί έτσι έργο έμπρακτης (και όχι μόνο θεωρητικής), προσωπικής (και όχι μόνο συλλογικής) αναθεώρησης και αναπροσανατολισμού.

 

 

Νίκος Ράπτης