Η χώρα για να επιβιώσει, πρέπει να αλλάξει.

Του Γιάννη Οικονόμου 

 

Όταν επικρατεί ακραία σύγχυση, αμηχανία και μεγάλη απογοήτευση, είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει μεγάλη διάθεση για ερμηνεία σε οτιδήποτε δεν είναι ή άσπρο ή μαύρο.

Ακόμα περισσότερο, σε τέτοιες περιπτώσεις,  οι κάθε λογής πολιτικοί παρατηρητές, βολεύουνται να μένουν σε τίτλους και να μην ασχολούνται με το περιεχόμενο. Αυτό επιβάλει ο τηλεοπτικός χρόνος αλλά και η παρατεταμένη αποιδεολογικοποίηση της πολιτικής τα τελευταία χρόνια.

Στην  αληθινή ζωή όμως,   τα πράγματα δεν είναι όπως τα αντιλαμβάνονται οι διάφοροι «καθαρολόγοι», του πολιτικού κατεστημένου.

Η χώρα για να επιβιώσει, πρέπει να αλλάξει.

Αυτό ήταν το κίνητρο και ο βασικός λόγος για να  δημιουργήσουμε τη Δημοκρατική Συμμαχία. Όχι για να φτιάξουμε μια παρέα που αγαπά την Ντόρα, ή δεν συμπαθεί τον Αντώνη.

Καμιά χώρα όμως  ποτέ δεν άλλαξε, και η Ελλάδα πάντως  σίγουρα όχι, χωρίς η πολιτική της ηγεσία,  να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τους ανθρώπους της.

Για την Ελλάδα σήμερα, αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ηγεσία πρέπει να πει στο κόσμο, με ποια πολιτική, με ποια πρόσωπα, σε πόσο χρόνο θα αντιμετωπίσουμε την τραγική αλήθεια που μας πνίγει.

Η Συμμαχία μίλησε για τα πρόσωπα, προτείνοντας συνεχώς τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που θα κάνει αυτά, που κανένα κόμμα από μόνο του δεν έχει το θάρρος και τις αντοχές που απαιτούνται.

Μίλησε και για την πολιτική.

Χωρίς περικοκλάδες και μεταξωτές κορδέλες.

Τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα πρέπει να βρει 29,5 δις και επειδή έχει πάψει από καιρό να βρέχει ευρώ, πρέπει να τα βρούμε με το δύσκολο τρόπο. Μειώνοντας το κράτος και τη παρέμβαση του στην οικονομία. Αντιμετωπίζοντας δραστικά και αποφασιστικά τις στρεβλώσεις και τις παρανομίες που δημιούργησε η ρουσφετολογική και συντεχνιακή λογική σε ένα σωρό κωδικούς δαπανών του  γενικού λογιστηρίου του κράτους. Με μια άλλη φορολογική πολιτική που αντί να εξαντλεί τον ιδιωτικό τομέα, θα περιλαμβάνει χαμηλούς φόρους που θα τους πληρώνουν όλοι. Δραστικές και γνήσιες αποκρατικοποιήσεις  που θα εξυπηρετούν και την μείωση του χρέους και την ανάπτυξη της οικονομίας. Από τα 29,5 δις με την πρόταση μας τα 19 δις προκύπτουν από την μείωση των δαπανών και τα 10 από φορολογικά έσοδα.

Αυτή τη πολιτική που πιστεύουμε, επεξεργαστήκαμε και προτείναμε απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ευχάριστη  ή να δείχνει σε κάποιον ότι διστάζουμε να αναλάβουμε  κόστος .

Η κυβέρνηση στο μεσοπρόθεσμο δεν την υιοθέτησε, όχι γιατί δεν μπορούσε να πείσει την τρόικα (δεν είναι οι δικές μας θέσεις που έχει απορρίψει η τρόικα), αλλά γιατί  η αγωνία της ήταν να πείσει τον κ Αθανασιάδη και το «ηρωικό» ΠΑΣΟΚ που αυτός συμβολίζει.

Για αυτό δεν είπαμε ναι στο μεσοπρόθεσμο, στην εξοντωτική φορολογική του λογική και στους συμβολισμούς του.

Από την άλλη μεριά η Δημοκρατική Συμμαχία ούτε ήταν, ούτε και θα είναι ποτέ με τις δυνάμεις της «ανυπακοής» ή της άρνησης της πραγματικότητας, με τις δυνάμεις του ευχάριστου και εύκολου αλλά τελικά ανεύθυνου και εθνικά επιζήμιου όχι.

Η διαφορά μας με το όχι είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια λαϊκίστικη και συνθηματική λογική πού απομακρύνει την Ελλάδα από την Ευρώπη  και το μόνο που στοχεύει είναι η αντικατάσταση του αντιπάλου στην εξουσία, και σε μια σύγχρονη  φιλελεύθερη κεντροδεξιά  με προτάσεις που έχουν ρεαλισμό, περιεχόμενο ,  ιδεολογικό πρόσημο  και με  πρόσωπα που έχουν συνομιλητές.

Όλα αυτά συμβόλιζε το «παρών» της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Ούτε φυγομαχία, ούτε συμβιβασμός. Ας μην εξαντλούν σε μας την αυστηρότητα τους  όσοι  υποτιμώντας τις κραυγαλέες στρεβλώσεις της κυβερνητικής πρότασης, ζητούσαν την απόλυτη υιοθέτηση.

Ας μην μπερδεύονται  οι  θιασώτες του Ελληνικού απομονωτισμού.

Διαφέρουμε πολύ