H ιδεολογική επανατοποθέτηση της Ν.Δ. από τον κ. Σαμαρά

«Σε όλες τις δημοκρατικά ώριμες χώρες η επίκληση του Θεού από τα κεντροδεξιά -χριστιανοδημοκρατικά, όπως ονομάζονται- κόμματα θεωρείται αυτονόητη, όσοι δεν το βλέπουν αυτό, δεν είναι φιλελεύθεροι αλλά οπαδοί του Εμβέρ Χότζα…»

 

του Γιωργου Π. Τερζη

Ενα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο παρουσίασε πριν από μία εβδομάδα στη ΔΕΘ ο κ. Αντώνης Σαμαράς. Μπορεί η οικονομική κρίση και η απειλή χρεοκοπίας να έστρεψαν τους προβολείς σε όσα, συγκεκριμένα ή μη, ανέφερε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας για την αντιμετώπιση της κρίσης ή στην αναφορά του σε αλλεπάλληλες εκλογές εφόσον δεν επιτευχθεί γαλάζια αυτοδυναμία, ωστόσο στην ομιλία και τη συνέντευξη που ακολούθησε, ο κ. Σαμαράς αποσαφήνισε πολλά ως προς την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος, όπως ο ίδιος θα ήθελε να διαμορφωθεί. Αν βρισκόμασταν στις ΗΠΑ, όποιος προλόγιζε τον πρόεδρο της Ν. Δ. θα του έδινε το λόγο ως εξής: «Κυρίες και κύριοι, η νέα Νέα Δημοκρατία του κ. Αντώνη Σαμαρά!».

Οσοι παρακολούθησαν την εκπληκτική επάνοδο Σαμαρά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, θυμούνται ήδη τις ομιλίες του κατά την εσωκομματική εκλογή. Κεντρικό τους στοιχείο ήταν η απενοχοποίηση της ιδεολογίας, της ρητορικής του κόμματος. Αυτό κατέστη περισσότερο από σαφές πριν από μία εβδομάδα στη ΔΕΘ. Με επίκληση στη «βοήθεια του Θεού», αυστηρό λόγο προς όσους, εντός ή εκτός συνόρων, θεωρεί ότι επιβουλεύονται τη χώρα και την εθνική της ταυτότητα, αναφορές στην επανάσταση του 1821 και, φυσικά, στο Μακεδονικό, με το οποίο -όπως υπενθύμισε- συνέδεσε την πολιτική του διαδρομή, ο κ. Σαμαράς προκάλεσε αίσθηση (σ. σ.: αλλά και αντιδράσεις μεταξύ των στελεχών της «φιλελεύθερης» πτέρυγας) και επανατοποθέτησε ιδεολογικά το κόμμα του. Το μετατόπισε, σαφώς, από τον «μεσαίο χώρο», «αυτό το απολιτίκ ιδεολόγημα» όπως το χαρακτηρίζουν οι συνεργάτες του κ. Σαμαρά, που εισήγαγε ο προκάτοχός του, κ. Κ. Καραμανλής.

Ενδεικτικές είναι οι αναφορές από τη διήμερη παρουσία του κ. Σαμαρά στη ΔΕΘ.

Με επιλεγμένες φράσεις, τοποθέτησε τη σημερινή Ελλάδα σε θέση αμυνόμενου έναντι ποικίλων επιθέσεων. Εκανε λόγο για «το παραπεταμένο «αποπαίδι» της Ευρώπης… το «κλωτσοσκούφι» του κάθε κερδοσκόπου ή του κάθε ανθέλληνα, που διαλέγει την Ελλάδα ως το εύκολο θύμα κάθε ρητορικής του αθλιότητας…», πριν καλέσει τους πολίτες «να ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας». Επέμεινε στην ανάγκη «εθνικής υπερηφάνειας». Είτε αυτή αφορά τη μετανάστευση νέων («δεν μπορούμε στην Ελλάδα να δεχτούμε μια δεύτερη αιμορραγία σαν εκείνη του ’50 και του ’60… βλέπω καμιά φορά στην τηλεόραση αυτές τις απίστευτες εκπομπές που γίνονται και ένα κίνημα που υπάρχει σε όλη την Ελλάδα για τον Καζαντζίδη, αυτό είναι προϊόν εκείνης της μεγάλης αιμορραγίας από την οποία ακόμα δεν έχουμε συνέλθει, όπου τότε ήταν ο μεγάλος ήρωας και παρέμεινε γιατί την τραγούδησε») είτε αφορά τα σχολικά βιβλία, με μία αναφορά που ερμηνεύτηκε ως σαφής αιχμή έναντι των χειρισμών της κ. Μαριέττας Γιαννάκου επί κυβερνήσεων Καραμανλή. «Η Ιστορία διδάσκεται στα παιδιά μας χωρίς να καλλιεργεί ούτε την υπερηφάνεια για την πατρίδα ούτε την κριτική σκέψη… σαν να διδάσκεται όχι σε Ελληνόπουλα, αλλά σε μαθητευόμενους διεθνιστές άλλων καιρών και καθεστώτων…» επεσήμανε ο κ. Σαμαράς, πριν εξαγγείλει αναθεώρηση των διδακτικών βιβλίων από επιτροπές, υπό την εποπτεία της Ακαδημίας Αθηνών.

Ισχυρές ήταν και οι αναφορές του στα εθνικά ζητήματα («η ΑΟΖ για μένα είναι ένα καινούριο όραμα για την Ελλάδα, είναι μία ελπίδα μεγάλη...» είπε), στο Μακεδονικό («να ξέρετε η Μακεδονία αυτή, η Μακεδονία η δικιά μας, η Μακεδονία η ελληνική και μόνη, είναι ευλογημένος τόπος. Και η ευλογία αυτή δεν θα πάει χαμένη») ενώ σαφής υπήρξε και η υιοθέτηση αυστηρής γραμμής στα ζητήματα της λαθρομετανάστευσης, της αστυνόμευσης, της αντιμετώπισης των ναρκωτικών.

Τα ισχυρότερα, ωστόσο, λεκτικά παραδείγματα της νέας ταυτότητας της Ν. Δ. είναι οι καταληκτικές αναφορές του κ. Σαμαρά στην ομιλία του Σαββάτου. «Το όνειρό μου έχει να κάνει με την ελευθερία μας. Σε δέκα χρόνια, το 2021, θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της ελευθερίας μας. Τα 200 χρόνια από το δικό μας ’21, το 1821 του έθνους και της καρδιάς μας. Το ’21 που τότε ύψωσε τη μικρή Ελλάδα σε άπιαστα επίπεδα δόξας και παγκόσμιου θαυμασμού», ανέφερε, εν μέσω χειροκροτημάτων. Κατέληξε, δε, με τη βεβαιότητα πως «θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού! Γιατί βρισκόμαστε όλοι σήμερα σε πόλεμο επιβίωσης. Κι όπως ξέρετε, στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι. Ολοι προσεύχονται!».

Οι στενοί συνεργάτες του κ. Σαμαρά διαβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται για απλό προεκλογικό ελιγμό του προέδρου της Ν. Δ. προκειμένου να αφυπνισθούν οι ψηφοφόροι του κόμματος που έμειναν στο σπίτι τους στις εκλογές του 2009 ή να διεμβολισθεί ο ΛΑΟΣ του κ. Γ. Καρατζαφέρη. Δεν φαίνεται, δε, να τους ανησυχεί το ενδεχόμενο απωλειών από τον χώρο των φιλελευθέρων, όπως προσδοκά η Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Ντόρας Μπακογιάννη. «Δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό που είμαστε, δεν χαρίζουμε την πατρίδα ή το Θεό σε κανέναν, αλλά, ταυτόχρονα, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους για τη σωτηρία της πατρίδας» δηλώνουν οι συνομιλητές του. Απορρίπτουν δε κάθε αιχμή περί συντηρητισμού, πατριδοκαπηλίας, πλήρους προσχώρησης της Ν. Δ. σε θέσεις που μέχρι σήμερα διατύπωνε η πέραν της Ν. Δ. Δεξιά. «Σε όλες τις δημοκρατικά ώριμες χώρες η επίκληση του Θεού από τα κεντροδεξιά -χριστιανοδημοκρατικά, όπως ονομάζονται- κόμματα θεωρείται αυτονόητη, όσοι δεν το βλέπουν αυτό, δεν είναι φιλελεύθεροι αλλά οπαδοί του Εμβέρ Χότζα…» καταλήγουν.

Οι Κλακαδόροι της Κατάληψης

 του Μιχάλη Κόκκινου

twitter.com/michaelkokkinos

 

Δυστυχώς σήμερα στις σχολές μας επικρατεί  μία θορυβώδης μειοψηφία φοιτητών - αυτή που προβάλουν τα κανάλια ως πλειοψηφούσα. Είναι η ετερόκλητη εκείνη μάζα του Λαϊκισμού. Όλοι εκείνοι που κατεβαίνουν στις γενικές συνελεύσεις υπέρ της Κατάληψης γιατί ήταν ευχαριστημένοι με την μέχρι τώρα κατάσταση και δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα.

Είναι οι Κλακαδόροι της Κατάληψης, εκείνοι που επιδίδονται σε ανώδυνους υβρισμούς κατά του οποιοδήποτε αμφισβητεί την κυριαρχία τους μέσα στα πανεπιστήμια, σε απειλές και προπυλακισμούς απέναντι σε όποιον υποστηρίζει κάτι διαφορετικό, σε επιθέσεις με καδρόνια σε οτιδήποτε είναι αντίθετο στη δίψα τους για εξουσία, ακόμη σε σποραδικά ξεσπάσματα γηπεδικού τύπου συνθημάτων. Άλλωστε με το λαϊκισμό πάντα θριαμβεύουν οι αρνητικές μάζες. Αυτοί είναι όμως που κρατούν εσκεμμένα τον πολύ φοιτητικό κοσμο μακριά από τις γενικές συνελεύσεις κάθε σχολής (γιατί πως αλλιώς θα μπορέσουν να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν το πλήθος). Γιατί παρόλο το εντυπωσιακό μέγεθος της δυναμικής τους υπάρχουν φοιτητές που απέχουν και απέχουν συνειδητά εξαιτίας τους.

Απέχουν γιατί δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται κάτι που έπρεπε να προασπίζει το συλλογικό συμφέρον των φοιτητών να πατρονάρεται από παρατάξεις όλου του πολιτικού φάσματος μόνο και μόνο για την παραγωγή στελεχών και τη διατήρηση οφιτσίων.

Δεν πρέπει να χαρίσουμε το μέλλον των σπουδών μας σε κανένα κλακαδόρο. Αυτήν την αγανάκτηση και την οργή που κουβαλάμε όλοι μας, πρέπει να μετουσιώσουμε σε γνήσια δράση. Να κάνουμε την ανατροπή στην πράξη, επιβάλλοντας στο παλιό και κουρασμένο εκπαιδευτικό σύστημα την ανάγκη της συνεννόησης και της σύνθεσης, χωρίς ουτοπικά συνθήματα και άλλες ψεύτικες λαϊκιστικές υποσχέσεις. Και για να γίνει αυτό πρέπει αυτήν την βδομάδα ο κόσμος στις γενικές συνελεύσεις να γίνει περισσότερος. Να καταπιεί το πλήθος Λαϊκισμού και να καλύψει τον "θόρυβο" τους.

Η Πλειοψηφία των "Σιωπηρών"

 του Μιχάλη Κόκκινου

twitter.com/michaelkokkinos

Στα πανεπιστήμια έχει πλέον σαφέστατα διαμορφωθεί, μία πλειοψηφία “σιωπηρή” των φοιτητών, η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το κτίσιμο μίας νέας πανεπιστημιακής κοινότητας, εκ βάθρων διαφορετικής από το ερείπιο που κείτεται στο βούρκο της κρίσης και της διαφθοράς. Γνωρίζει ότι «ήγγικεν η ώρα», όχι επειδή το επιβάλλει ένας ακόμη νόμος-πλαίσιο, αλλά επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι το αληθινό ατομικό και συλλογικό της συμφέρον, είναι υποθηκευμένο σε αυτήν ακριβώς τη ριζική μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου.

Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η κατάσταση είναι απλή ή εύκολα αναστρέψιμη. Το αντίθετο μάλιστα περίπου 300 από τις 480 σχολε΄ς τελούν υπό κατάληψη. Το εγχείρημα της Ανα-Κατάληψης, είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι απαιτεί ηράκλειες δυνάμεις και αντοχές.

Αυτή η “Πλειοψηφία των Σιωπηρών” καλείται με αισιοδοξία και αληθινή προσπάθεια, ατομικά και συλλογικά να επιτύχει τη μεγάλη υπέρβαση και να μας οδηγήσει στην στη σχολή ενός καλύτερου μέλλοντός. Δρώντας με ρεαλισμό και κοινή λογική, πατώντας γερά στα πόδια της, οφείλει να δώσει τη αυτή τη βδομάδα τη βροντερή της απάντηση στις μοιρολογίστρες, που έσπευσαν να καταδικάσουν αυτήν, το μέλλον της και το ίδιο το πανεπιστήμιο …

 

Η μόνη μας ελπίδα

Η δυναμική αστική τάξη αρχίζει να ξυπνάει. Τα παιδιά της οργανώνονται και αντιστέκονται στη διακτατορία των αναγκαστικών καταλήψεων   Tου Αλεξη Παπαχελα Η υγιής αστική τάξη αυτής της χώρας νιώθει ότι έχει πέσει θύμα της ευπρέπειας και της σιωπής της. Δεν έχει τον δικό της «Φωτόπουλο» μέσω του οποίου μπορεί να απειλεί, να εκβιάζει και να επιβάλλει τους όρους της. Πληρώνει τους φόρους της, τηρεί τους νόμους, αλλά εν τέλει γίνεται και πληρώνει πάλι η ίδια τον λογαριασμό. Νιώθει αδύναμη μπροστά στον φοροφυγά γείτονα ή συνάδελφο, ο οποίος γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους και λειτουργεί ως πειρατής. Αισθάνεται αυτό ακριβώς που ζει κάθε φορά που περιμένει στο αυτοκίνητο σε μια ουρά για να στρίψει στο φανάρι και ξαφνικά ο «μάγκας» Nεοέλληνας προσπερνάει όλη την ουρά, μπαίνει μπροστά μπροστά και στρίβει πρώτος, καμαρωτός καμαρωτός. Για πρώτη φορά φλερτάρει ακόμη και με την ιδέα να αρχίσει να λοιδορεί δημοσίως τους γνωστούς φοροφυγάδες ή να σταματήσει να πληρώνει το χαράτσι της ΕΡΤ που συντηρεί ένα πελατειακό, απίθανο σύστημα ρουσφετιών. Τη συγκινεί ένα κίνημα του τύπου «δεν πληρώνω», αλλά ταυτόχρονα γνωρίζει καλά ότι αυτό θα είναι το τέλος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αυτό που την τρελαίνει είναι οι συνεχείς «προδοσίες». Η δυναμική αστική τάξη ανέδειξε τον Σημίτη, αλλά είδε το παλαιό ΠΑΣΟΚ να τον καταβροχθίζει μετά την ήττα του ασφαλιστικού. Η ίδια τάξη επένδυσε στον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος έλεγε όλα τα σωστά αλλά δεν τόλμησε ποτέ να τα εφαρμόσει. Πίστεψε στο μεταμοντέρνο όραμα του κ. Παπανδρέου, αλλά το είδε να τελματώνει στις αντιφάσεις του ΠΑΣΟΚ και στη διοικητική ανεπάρκεια του αρχηγού του. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τόσα χρόνια αυτή η αστική τάξη είχε παραδώσει τη χώρα στον λαϊκισμό και σε μια ιδιότυπη «αριστεροσύνη». Τα «παιδιά» της δεν τόλμησαν ποτέ να τα βάλουν με το αριστερο-δεξιο-πασοκικό συνονθύλευμα συνδικαλιστών στα πανεπιστήμια, είτε από φόβο είτε από αστική μαλθακότητα. Νομίζω όμως ότι, επιτέλους, η δυναμική αστική τάξη αρχίζει να ξυπνάει. Αυτό συμβαίνει αναγκαστικά. Δεν αντέχει να πληρώνει φόρους επειδή το πολιτικό σύστημα δεν τολμά να θίξει τους πελάτες του. Εξοργίζεται με την ανικανότητα, τη διαφθορά, την ομερτά μεταξύ λαμογιών και διεφθαρμένων πολιτικών ή κρατικών λειτουργών. Για πρώτη φορά αρχίζει να ενδιαφέρεται για την πολιτική, αν και σιχαίνεται τους πολιτικούς παλαιάς κοπής. Συζητάει, ψάχνεται, αναζητεί τρόπους να κάνει τη διαφορά. Κοιτάξτε τι γίνεται στα πανεπιστήμια. Τα παιδιά της οργανώνονται και αντιστέκονται στη δικτατορία της συναλλαγής, της μετριότητας και των αναγκαστικών καταλήψεων. Το ενδιαφέρον είναι πως σε άλλες σχολές είναι ανεξάρτητα, σε άλλες ΔΑΠίτες, σε άλλες ΠΑΣΠίτες, αλλά όλοι δίνουν τη μάχη για ανοικτά πανεπιστήμια. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία και τη μεγάλη κρίση θα ξεπηδήσει μια νέα γενιά που δεν θα έχει τίποτα να κάνει με τα κομματικά στερεότυπα και θα έχει παραστάσεις από τον ευρύτερο κόσμο γύρω μας. Η ελπίδα μας, η μόνη μας ελπίδα, είναι οι σημερινοί 30άρηδες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να ξηλώσουν την κουλτούρα της μαγκιάς, της αρπαχτής και της ψευτοαριστεροσύνης που μας κληρονόμησε η περιώνυμη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν είναι εύκολο τώρα να δούμε την επόμενη μέρα, γιατί το κτήνος του λαϊκισμού σφαδάζει με θυμό. Αυτός όμως ο λαός, όσο αυτοκαταστροφικός και αν γίνεται ώρες ώρες, έχει τη μαγική ικανότητα να επιβιώνει και να αυτοδιορθώνεται...

Ανοιχτά Μυαλά, Ανοιχτές Ψυχές, Ανοιχτές Σχολές!

Το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές στα ελληνικά πανεπιστήμια, που οργανώθηκε αρχικά από ομάδες φοιτητών του Οικονομικού Πανεπιστήμιου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και τώρα αναπτύσσεται σε πολλές άλλες σχολές, αποτελεί το πιο υγιές αντανακλαστικό της κοινωνίας μας στην πολιτισμική κατρακύλα των τελευταίων δεκαετιών, που τώρα εκδηλώνεται δραματικά με την οικονομική κρίση. Το αληθινά νεανικό, γνήσιο, αυθόρμητο αυτό κίνημα είναι η πιο ουσιαστικά προοδευτική αντίδραση στο αίσχος που μας περιβάλλει, η πιο καθαρή, γλυκειά αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των καιρών μας.

 

του Απόστολου Δοξιάδη

Αυτόνομες ομάδες νέων ανθρώπων, χωρίς καθοδήγηση από κόμματα, κρατικούς ή πολιτικούς ταγούς, παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους και αποφασίζουν να δράσουν, από κοινού, για να υπερασπιστούν το πραγματικό τους συμφέρον: τη μόρφωση, την πρόοδο και την προκοπή τους. Κι αυτό, μέσα στο βαθύτατα αντιπνευματικό, σκληρά εχθρικό, συχνότατα βάρβαρο περιβάλλον που έθρεψε στα πανεπιστήμια μας, ολόκληρες δεκαετίες, η κομματοκρατία, με όπλα τη βία, τον καταναγκασμό και τη συναλλαγή. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές που τώρα συσπειρώνονται για να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στη συνεχή, αδιάκοπη, μόρφωση, το δικαίωμα στις συνεχώς ανοιχτές σχολές, υψώνουν το ανάστημά τους, γενναία, απέναντι στις στη βαθιά αντιδραστική στάση κάποιων νεολαιών, και όχι μόνων, κομματικών ή άλλων, που αναπαράγουν τα χειρότερα στοιχεία των σάπιων οργανισμών που τις δημιούργησαν. Αν η κατάντια του τόπου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο άθλιο πολιτικό σύστημα, και στα κόμματα που το στηρίζουν και το υπηρετούν, η κατάντια των πανεπιστημίων οφείλεται, αντίστοιχα, στις ανίερες προεκτάσεις τους στα πανεπιστήμια, στα πλοκάμια ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που θέλουν να πνίξουν κάθε γνήσια πνευματική δραστηριότητα, κάθε δημιουργική σκέψη, είτε μέσω κάποιων κομματικών τους πρακτόρων, κατ' όνομα μόνο πανεπιστημιακών αρχόντων, είτε μέσω των αναίσθητων και επίορκων ακαδημαϊκών, τάχα δασκάλων, που συναλλάσσονται μαζί τους, είτε μέσω των τυφλών οπαδών τους, των φοιτητοπατέρων, των νεοσσών κομματαρχών, που πατρονάρουν, για ίδιο όφελος. Γιατί είτε οι φορείς που προωθούν το κλείσιμο των σχολών ανοιχτά, είτε κάποιοι άλλοι, που καμώνονται τους ουδέτερους, και χαίρονται σαν τους λύκους στην αναμπουμπούλα, όσοι θέλουν να σταματήσουν την εκπαίδευση στο όνομα της εκπαίδευσης, απεργάζονται το κακό του τόπου, το κακό των νέων μας, το κακό όλων μας.

Ετούτη τη φορά, κόμματα και νεολαίες θέλουν να κλείσουν τις σχολές--ή νίπτουν τας χείρας, μερικοί, το ίδιο κάνει--για να διαμαρτυρηθούν για το νέο νόμο. Άλλοτε τις κλείνουν για άλλους λόγους, κάθε φορά κάποιο πρόσχημα υπάρχει για να γίνει το κακό--τώρα βρήκαν ετούτη την αιτιολογία. Όμως το κίνημα για τις ανοιχτές σχολές ορθά, ορθότατα, δεν παίρνει θέση στο θέμα του νόμου. Άλλοι είναι υπέρ, άλλοι εναντίον, άλλοι ίσως αδιάφοροι, δεν έχει αυτό σημασία. Με  σωστό, γνήσια νεανικό ένστικτο αφήνουν την αντιδικία για τον νόμο έξω, πέρα, από το πιο πολύτιμο πράγμα που αποζητούν από τα χρόνια των σπουδών τους: το δικαίωμα στη μάθηση, στη σωστή, συνεχή λειτουργία των πανεπιστημίων τους, των σχολών τους. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους τη στερεί, κανένας κομματάρχης ή ιδεοληπτικός, κανένας πανεπιστημιακός ή συνδικαλιστής, κανένας φανατικός ή πολιτικάντης. Τα πανεπιστήμια είναι για να διδάσκουν, μέσα στη συνεχή, ανοιχτή διαδικασία της παιδείας, την πιο όμορφη, την πιο υψηλή εκδήλωση του πνεύματος. Είναι και πρέπει να παραμένουν πάντα ανοιχτά,  πάντα ανοιχτά στις ιδέες και στη δουλειά, πάντα ανοιχτά στο πνεύμα και τον πολιτισμό, πάντα ανοιχτά στο διάλογο, που βέβαια περιλαμβάνει και τη διαφωνία, αλλά με τους κανόνες πολιτισμένων ανθρώπων, πάντα ανοιχτά, αλλά πάντα χωρίς βία, πάντα χωρίς καταναγκασμό, πάντα με ανοιχτόκαρδη διάθεση, πάντα, όπως λέει σοφά ο Ανδρέας Εμπειρίκος "δια της αγωνιστικής καλής θελήσεως", πάντα με σεβασμό για την άποψη του άλλου, πάντα και παντού με ανιδιοτέλεια, κατανόηση και καλοσύνη.

Αυτό τα πνεύμα, το τόσο απαραίτητο για τη λειτουργία τους, έχει δυστυχώς πληγεί βίαια τα τελευταία χρόνια, έχει τραυματισθεί βαριά από τις χειρότερες εκφάνσεις της πολιτικής μας ζωής. Νομίζαμε ως τώρα--εγώ τουλάχιστον έτσι νόμιζα--ότι το τραύμα είναι αγιάτρευτο, το κακό ανεπανόρθωτο. Έρχται όμως η ώρα να διαψεσθούμε, οι απαισιόδοξοι. Έρχεται φαίνεται η ώρα να ξεγίνει το κακό, να αναστραφεί η πορεία, να σταματήσει η βαρβαρότητα, να γεννηθεί πάλι η ελπίδα, η ελπίδα ότι αντιστέκεται στη βαρβαρότητα ο αληθινός πολιτισμός, που είναι το πραγματικό νόημα της παιδείας. Κι αυτό όχι με νόμους, όχι με υπουργούς ή νομοθετήματα, όχι με διατάγματα και ντιρεκτίβες, αλλά με την πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων, αληθινά νέων, νέων στο μυαλό και στην ψυχή, που θέλουν να κρατήσουν ανοιχτές τις σχολές τους. Που αγωνίζονται για το καλό.

Όλοι όσοι αγαπούμε αυτό τον τόπο, όλοι όσοι πιστεύουμε στο μέλλον του, πρέπει να υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο τα νέα αυτά παιδιά, που ορθώνουν με τη θέληση τους τείχος στο αίσχος που αφήσαμε όλοι μας, τόσα χρόνια, άβουλα, δειλά, να αναπτυχθεί. Πρέπει να συμπαρασταθούμε με κάθε τρόπο στις νέες και τους νέους που ζητούν να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην ελπίδα, στη μόρφωση, στο μέλλον, εδώ και τώρα, πέρα από τις ψυχρές, μαύρες δυνάμεις, που τους θέλουν σκλάβους ετούτου ή του άλλου φανατισμού, αυτού ή του άλλου κόμματος. Είναι το καθήκον όλων μας.

Έρχεται το ειδικό τέλος ... τέλους !!!

 

Η επιβολή ενός νέου έκτακτου ειδικού τέλους επί κάθε ειδικού τέλους που επιβάλλεται από την κυβέρνηση, αναμένεται να ανακοινωθεί από το οικονομικό επιτελείο εντός των προσεχών ημερών, όπως αναφέρουν ανεπίσημα πηγές παρά τω πρωθυπουργώ.

Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες του theblob.gr, στην ατζέντα της κυβέρνησης αλλά και της στρατηγικής διεξόδου από την κρίση του ίδιου του σοσιαλιστή πρωθυπουργού,  είναι η επιβολή ενός τέλους της τάξης του 82% - 100% προκειμένου να καλύπτεται από δω και στο εξής, η ολοένα αυξανόμενη «τρύπα» στον κρατικό προϋπολογισμό.

Το νέο τέλος θα υπολογίζεται επί του επιθυμητού στόχου του κάθε τέλους που έχει μέχρι σήμερα επιβληθεί ή πρόκειται να επιβληθεί από δω και στο εξής.

Το τελικό ύψος της επιβάρυνσης θα είναι συνάρτηση της αποτελεσματικότητας του αρχικού τέλους. Με άλλα λόγια, όσο λιγότερα χρήματα φέρνει το καθένα στα κρατικά ταμεία, τόσο μεγαλύτερος να είναι ο συντελεστής του ειδικού τέλους που θα επιβάλλεται επ' του οριζόμενου στόχου του τέλους βάσης.

Η διάρκεια του νέου τέλους τέλους θα έχει 50ετή ορίζοντα, ενώ υπάρχει πρόβλεψη για προσαύξηση του σχετικού συντελεστή έως και το 200% σε περίπτωση τέλους εποχής, τέλους ζωής και τέλος του κόσμου το οποίο έχει οριστεί για το 2012.

Μέχρι στιγμής δεν έχει καταστεί σαφές αν θα υπάρξει επιπλέον επιβάρυνση στο Γουλιέλμο Τέλο, τους τίτλους τέλους των τηλεοπτικών σειρών και των κινηματογραφικών ταινιών καθώς επίσης στις πιο λαϊκές εκφράσεις "τέρμα τα δίφραγκα", "τέρμα τα ψέματα" και "τέρμα το δούλεμα".

@blob.gr

Η Λύτρωση του Σκορπιού

Η Τουρκία εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να παραβιάζει τις αρχές του διεθνούς δικαίου για να πετύχει τους στόχους της. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι έτσι θα καταστεί ο παρίας της διεθνούς έννομης τάξης.

 

του Μιχάλη Κόκκινου
twitter.com/michaelkokkinos

  

Την ώρα που γράφω αυτές τις σειρές ο ισραηλινός στόλος θα συναντάει στα ανοιχτά του Λιβάνου τον τουρκικό. Τρεις τορπιλάκατοι, ένα υποβρύχιο και δύο αντιτορπιλικά του Ισραήλ ξεκίνησαν τρίτη βράδυ από τη Χάιφα, προκειμένου να τοποθετηθούν στην περιοχή που αναμένεται να καταλήξουν τα τουρκικά πολεμικά πλοία. Μέχρι την ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται να έχουμε ένα έντονα θερμό κλίμα λόγω της επίσκεψης Ερντογάν στην Αίγυπτο, αλλά και στη Γάζα ! Και αναρωτιέμαι αν έχει αξία να ασχοληθείς με κάτι άλλο από την ελληνική επικαιρότητα; Αν οι δύο χώρες φτάσουν στα άκρα και ζήσουμε ένα σκηνικό Ιμίων τις προσεχείς μέρες στα ανοιχτά της Κύπρου, σίγουρα μετά δεν θα προλαβαίνουμε τις εξελίξεις!

Ειδικά όταν βλέπεις τον Χένρι Κίσσιντζερ να μιλάει στα διεθνή media για αυτοσυγκράτηση και από τις δύο πλευρές και να κάνει έκκληση προς την Τουρκία να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες της θάλασσας, και οι δικοί σου στρατιωτικοί την ίδια ώρα παίζουν αγκωνιές για τις κρίσεις, κάπου νομίζω αρχίζεις να ανησυχείς.

Οι Τούρκοι προσπαθούν να επιβάλλουν εαυτούς ως τη μόνη αξιόπιστη διεθνή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, η οποία οφείλει να έχει πάντα τον πρώτο λόγο σε κάθε εξέλιξη που μπορεί να αλλάξει τις συσχετίσεις ισχύος στην περιοχή. Φιλοδοξία χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα στις δυνατότητές της. Και αναρωτιέμαι σχεδόν φωναχτά από που πηγάζουν όλες αυτές μεγαλόστομες επιδιώξεις;

 

Συνέχεια εδώ ...