Πρόκειται ίσως για την πιο καταρτισμένη γενιά. Οι σημερινοί τριαντάρηδες γεννήθηκαν σε μια εποχή ακμής- οικονομικής, αλλά και πολιτιστικής, ιδεολογικής, αλλά και κοινωνικοπολιτικής-, έξαρσης του σοσιαλισμού και κυρίως του Τρίτου δρόμου προς αυτόν, απόλαυσαν προνόμια- και υλικά και ηθικά- που οι προηγούμενες γενιές δεν διανοούντο και τώρα καλούνται εν μία νυκτί, έχοντας χάσει σχεδόν τα πάντα, ακόμα και την αξιοπρέπειά τους, να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά…
Μέχρι πρότινος, ήταν η τυχερή «γενιά του καναπέ». Δεν είχε ζήσει πολέμους, πείνα, εμφύλιο, χούντες, εξορίες και Πολυτεχνεία. Δεν είχε ζήσει την καταπίεση, τύπου «μέχρι τις 12.00 θα είσαι σπίτι!». Το μόνο «μανίκι» που έφαγε ήταν οι Πανελλήνιες. Δεν νοείσαι να είσαι γύρω στα 30 και να μην έχεις τουλάχιστον μεταπτυχιακό κι άριστη γνώση δύο πάνω- κάτω ξένων γλωσσών. Αν δεν τα ’χεις είσαι απλά χαμένος από χέρι.
Από την άλλη, από πολλούς θεωρείται «μεταβατική» γενιά. Ίσως όχι άδικα. Δεν έζησε τις μεγάλες προαναφερθείσες αναταραχές και άρα δεν διαδραμάτισε ρόλο στην αποκλιμάκωσή τους και στη διαμόρφωση της μετέπειτα πολιτικής. Δεν είναι ούτε καν η γενιά του Ίντερνετ και των νέων τεχνολογιών, αυτές μπήκαν στη ζωή τους αρκετά αργότερα και οι σημερινοί τριαντάρηδες απλά προσαρμόστηκαν για να μη χαθούν στο δρόμο. Από την άλλη, τους ζητείται η ανάληψη ευθυνών πριν καν μπουν «στα πράγματα».
Με λίγα λόγια, πήραν την καλύτερη μόρφωση στα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, εντός κι εκτός των τειχών της χώρας, σπούδαζαν για χρόνια ολόκληρα και μπαίνοντας στην αγορά εργασίας- όσοι από αυτούς πρόλαβαν- βρήκαν «καμένη γη». Κάποιοι ξεκίνησαν με συμβάσεις στον αγαπητό δημόσιο τομέα, ανήκουν δηλαδή στην κατηγορία των «ομήρων» ή έστω στην κατηγορία των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων που τώρα και τον μισθό τους είδαν να συρρικνώνεται και τον κίνδυνο της εργασιακής εφεδρείας καλούνται να αντιμετωπίσουν. Αν η μοίρα τους έριξε στον ιδιωτικό τομέα ή υπαμείβονται ή χτυπούν την πόρτα του ΟΑΕΔ- στου κουφού την πόρτα, που λέει και ο σοφός λαός.
Τώρα, στη Μνημονιακή εποχή και πάλι δεν μπορούν να καταστούν σε «γενιά του Μνημονίου» ή «γενιά της κρίσης», γιατί πολύ απλά και αυτή τους βρήκε στη διαδρομή. Η μόνη επιλογή που έχουν είναι να γίνουν η «γέφυρα» προς την έξοδο της χώρας από την κρίση και να ανοίξει τον δρόμο για τις επόμενες γενιές. Είναι κάτι σαν τη γενιά των τριαντάρηδων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου- άλλωστε, και τώρα πόλεμο έχουμε, οικονομικό πόλεμο- που τους βρήκε στην ακμή των νιάτων και τους άφησε γύρω στα σαράντα, καλούμενους να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους σαν τους φοίνικες.
Η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων, λοιπόν, είναι κατά πολλούς η «μεταβατική» γενιά της Ελλάδας που καλείται να φέρει στις πλάτες της τον αγώνα της μετατροπής του κραταιού συστήματος των προνομίων σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες σε μία κοινωνία που θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες για όλους. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη πρόκληση των τελευταίων χρόνων και ίσως αυτή η πρόκληση έτυχε στη συγκεκριμένη γενιά γιατί διαθέτει σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο το «know how». Τώρα, καλείται να το εφαρμόσει και στην πράξη, ώστε να μην καταστεί από «μεταβατική» γενιά σε μια «χαμένη» γενιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου