Oταν ξεκίνησα να πληκτρολογώ τις γαστρολογίες μου, πάνε δέκα χρόνια τώρα, με ενοχλούσε κάθε φορά που παρατόνιζαν την υπογραφή μου κι αντί για Αθήναιο, με αποκαλούσαν Αθηναίο. Μέχρι που κάποια καλή μου φίλη έκανε την υπόθεση ότι αυτό μπορεί να συνέβαινε επειδή σχεδόν όλες μου οι ιστορίες εκτυλίσσονται στην Αθήνα. Αληθεύει. Αν και έχω περιπλανηθεί σε πάρα πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, η σχέση μου με την Αθήνα παραμένει βαθιά και παθιασμένη, όχι γιατί είναι μια όμορφη πόλη, αλλά γιατί είναι μια πόλη που γεννάει αφηγήσεις. Τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα θα περιπλανηθώ στην Αθήνα, αργά τη νύχτα ή πάρα πολύ πρωί.
Oλα αυτά τα χρόνια, έχω ζήσει την κατάπτωσή της μέρα με την ημέρα, αλλά δεν είναι αυτό στο οποίο θέλω ν’ αναφερθώ ούτε να συζητήσω κάποια από τις δεκάδες μαξιμαλιστικές λύσεις για τη σωτηρία της. Η πόλη μου νοσεί και μάλιστα από χρόνια, σοβαρή ασθένεια και λόγω και της συγκυρίας, δεν προβλέπεται να γίνει σύντομα καλά. Πώς μπορεί, όμως, να νιώσει καλύτερα; Ανεβαίνω τη Σταδίου και μετρώ τα κλειστά μαγαζιά. Στην πραγματικότητα μετρώ σκουπιδότοπους, εστίες μόλυνσης, πληγές σωστές που χάσκουν στο Kέντρο, επιτείνοντας την αίσθηση της εγκατάλειψης. Αφού δεν μπορούμε να παρέμβουμε στον ίδιο τον ασθενή, γιατί να μην καλλωπίσουμε την όψη του, γιατί να μην ασχοληθούμε λίγο με την εξωτερική του εμφάνιση;
Γιατί οι βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων να μένουν βρώμικες και σκοτεινές κι αφού ξέρουμε ότι είναι εξαιρετικά πιθανό τα καταστήματα να μείνουν άδεια για καιρό, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;
Σκέφτομαι ότι με επικεφαλής τον Δήμο και σε συνεργασία με την Εθνική Πινακοθήκη, τη Σχολή Καλών Τεχνών, την Μπιενάλε της Αθήνας και άλλους πολιτιστικούς φορείς (αναφέρω τους πρώτους που μου έρχονται στο μυαλό) θα ήταν εφικτός ο εξωραϊσμός της εξωτερικής όψης των άδειων καταστημάτων με κάποια εικαστική παρέμβαση. Η τέχνη δεν εξωραΐζει απλώς ούτε διακοσμεί, αλλά λειτουργεί θετικά στη δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας στην πόλη και τους κατοίκους της. Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσε να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα και μάλιστα χωρίς δημόσιους πόρους, που είναι λιγοστοί και πρέπει να καλύψουν άλλες ανάγκες. Φαντάζομαι την Καλών Τεχνών ν’ αναλαμβάνει τη Σταδίου, την Πινακοθήκη ν’ αναλαμβάνει την Πανεπιστημίου, ανεξάρτητους καλλιτέχνες τους δρόμους γύρω από τις κεντρικές πλατείες και σύντομα η εγκατάλειψη να μεταμορφώνεται σε ανθρώπινη διάνοια και έμπνευση με εκφραστικό μέσο το σχέδιο και το χρώμα.
Προφανώς και τα προβλήματα της πόλης δεν λύνονται με επιφανειακούς εξωραϊσμούς, ωστόσο δεν καταλαβαίνω γιατί να μην προσπαθήσουμε να μαζέψουμε την εικόνα ώστε να ανακουφίσουμε το αίσθημα της γενικής κατάθλιψης. Είμαστε σε δύσκολη κατάσταση, που η αντιμετώπισή της απαιτεί στρατηγική γιατί η στρατηγική είναι το ισχυρότερο όπλο των αδυνάτων. Περπατώ στην Αθήνα και χωρίς να κλείνω τα μάτια στη θλιβερή παρούσα εικόνα, φαντάζομαι την αυριανή κι όσο το σκέφτομαι, πείθομαι όλο και περισσότερο: μαζί θα τα καταφέρουμε: με έμπνευση και δημιουργικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου