Δημοφιλείς αναρτήσεις

Κυριακή, Μαρτίου 07, 2010

Τέλος εποχής…



Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
@diktyo21.gr


Το 1981, όταν πρωτο-ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν περιορίστηκε στην απλή διαχείριση. Προσπάθησε να θέσει τις βάσεις μιας μακροχρόνιας καθεστωτικής επιβολής. Ώστε όταν κυβερνά να είναι ανεμπόδιστο, κι όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην αφήνει το αντίπαλο κόμμα να κυβερνήσει…

Έτσι ώστε η Νέα Δημοκρατία – το αντίπαλο κόμμα – να περιορίζεται απλώς στο ρόλο μιας «βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης». Ίσα – ίσα για να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αυτό-εκκαθαριστεί και να επιστρέψει σύντομα δριμύτερο στην εξουσία...

Η στρατηγική αυτή στηρίχθηκε σε πέντε πυλώνες:

* Πρώτον στους αγρότες, οι οποίοι τότε πλησίαζαν το 30% του ενεργού πληθυσμού. Το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους υποτυπώδεις παραγωγικούς συνεταιρισμούς που προϋπήρχαν σε πρότυπα καταναλωτικών συνεταιρισμών που διένειμαν επιδοτήσεις. Βαθμιαία οι αγρότες «εθίστηκαν» στις επιδοτήσεις που έπαιρναν από τη Ευρωπαϊκά ταμεία. Σε συνδυασμό και με τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Ενοποιημένα Προγράμματα) που τότε «απέσπασε» ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην ελληνική περιφέρεια έρευσε χρήμα ως τότε πρωτόγνωρο…

Οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν κι αυτές στο εύκολο χρήμα, αναβαθμίστηκε ο τρόπος ζωής τους, αλλά όχι η παραγωγική βάση τους. Το καταναλωτικό τους επίπεδο εκτινάχθηκε, ενώ η ανταγωνιστικότητά τους κινήθηκε ακριβώς αντίθετα: σταθερά αποδυναμώθηκε.
Αρχιτέκτονας αυτού του «εκσυγχρονισμού», ο τότε υπουργός Γεωργίας και μετέπειτα Πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης.

* Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στους λεγόμενους «μικρομεσαίους», δηλαδή τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ο αριθμός των οποίων πολλαπλασιάστηκε. Αλλά δεν βελτιώθηκαν οι συνθήκες ανταγωνισμού. Έτσι δημιουργήθηκε το φαινόμενο του «πολύ-εμπορισμού»: άνοιγαν πολλά «μαγαζάκια», αλλά ακόμα και τα πιο επιτυχή εξ αυτών ήταν κατά κανόνα βραχύβια…
Επίσης, δε δημιουργήθηκαν συνθήκες ανάδειξης νέας επιχειρηματικής τάξης μέσα από την αγορά. Αναδείχθηκαν πολλές νέες επιχειρήσεις δια της συμμετοχής σε κρατικές προμήθειες.

Οι μικρομεσαίοι έγιναν έμμεσα κρατικοδίαιτοι και οι πιο επιτυχείς εξ αυτών έπαψαν να είναι «μικρομεσαίοι», γιγαντώθηκαν κι έγιναν άμεσα κρατικοδίαιτοι.

Τελικώς η ίδια η «επιχειρηματικότητα» στην Ελλάδα έγινε κρατικοδίαιτη.

* Τρίτον, το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε στην δημοσιοϋπαλληλία, την οποία διόγκωσε: Με αθρόες προσλήψεις, με γιγαντισμό των ΔΕΚΟ, με μετατροπή πολλών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε «προβληματικές» που κρατικοποιήθηκαν, και αργότερα με τη διάχυση των «δημοτικών επιχειρήσεων». Αυτές μετέφεραν τη δημοσιοϋπαλληλία στην περιφέρεια, κι άρχισαν να «απορροφούν» πρώην αγροτικούς πληθυσμούς που εγκατέλειπαν την γη ή έβρισκαν «παράλληλη απασχόληση» έξω από το χωράφι.

Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι σχεδόν τριπλασιάστηκαν από το 1981. Από το 4-5% περίπου του συνολικού ενεργού πληθυσμού το 1981, έφτασαν το 13% του συνολικού ενεργού πληθυσμού σήμερα! Όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ξεπερνούν κατά μέσον όρο το 2-2,5%. Ήταν ήδη πριν το ΠΑΣΟΚ διογκωμένος ο δημόσιος τομέας – 30% μεγαλύτερος – κι έγινε πενταπλάσιος!

* Τέταρτον, το ΠΑΣΟΚ εξ αρχής έλεγξε την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολλαπλασίασε τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, πολλαπλασίασε τους φοιτητές και τις οργανικές θέσεις των καθηγητών, χωρίς να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Η Ελληνική έρευνα έμεινε πίσω, το «αντίκρισμα» των ελληνικών πτυχίων υποχώρησε, αλλά δημιουργήθηκε μια ολόκληρη στρατιά «καθηγητών», που επιλέχθηκαν και προάγονται κατά κανόνα με πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια.

Η ψευτο-«προοδευτικότητα» ηγεμονεύει παντού. Ασφαλώς υπάρχουν και πολλοί μη αριστεροί πανεπιστημιακοί, οι οποίοι, όμως, είναι ίσως οι πιο «φοβισμένοι» Έλληνες πολίτες. Συνήθως κρύβουν τις απόψεις τους. Συνηθέστερα παριστάνουν τους «προοδευτικούς» για να επιβιώσουν. Ενίοτε προπηλακίζονται από «ομάδες κρούσης» έξω-πανεπιστημιακών αριστεριστών και αναρχικών. Πολύ συχνά υποχρεώνονται σε συναλλαγή μαζί τους.

Τα Ελληνικά Πανεπιστήμια ζουν μέσα σε συνθήκες ιδεολογικής τρομοκρατίας και συναλλαγής κυκλωμάτων. Που εκτός της συντεχνιακής τους στήριξης φροντίζουν και για την υπεράσπιση της δικής τους «πολιτικής ορθότητας».

Με την απόλυτη κυριαρχία των άκαπνων νέο-αριστερών στα Πανεπιστήμια δημιουργήθηκε μια στρατιά διανοούμενων «γνωμηγετών» (opinion leaders), πρόθυμων να αποδομήσουν κάθε πολιτική πρόταση που αμφισβητεί τα στερεότυπα της Αριστεράς και να στηρίξουν κάθε αντίστοιχη πρόταση που τα υπερασπίζεται και τα αναπαράγει. Ο δημόσιος λόγος της Ελλάδας είναι ο πιο «κολλημένος» σε ψευτο-προοδευτικές εμμονές απ' όλη την Ευρώπη!

Η Αριστερά στα Πανεπιστήμια έχει εξελιχθεί πλέον από εξω-θεσμική «ατμομηχανή Προόδου», όπως φιλοδοξούσε να είναι στη δεκαετία του '70, σε τροχοπέδη συντήρησης, σε παράγοντα διανοητικής κι ερευνητικής αποτελμάτωσης, σε συμμαχία «διάσωσης» προσωπικών φέουδων και προνομίων.

* Τέλος, το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ελέγξει τα ΜΜΕ. Όταν ήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, ο Κεντροαριστερός τύπος είχε υπεροχή κυκλοφορίας της τάξης του 60-40%. Σήμερα η υπεροχή αυτή είναι της τάξης του 85-15%! Παράλληλα, όμως, δημιουργήθηκαν κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί, όπου η κεντροαριστερά ηγεμονεύει σχεδόν απόλυτα. Ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Ακόμα και επί Νέας Δημοκρατίας!

Είναι χαρακτηριστικό ότι αν τολμούσε να πει κανείς στην Ελλάδα αυτά που δήλωσαν κατά καιρούς η Σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ ή ο Κεντροδεξιός Νικολά Σαρκοζύ στη Γαλλία, ο Σοσιαλιστής Θαπατέρο στην Ισπανία ή ο Εργατικός Γκόρντον Μπράουν στη Βρετανία, ή ο Σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρτ Σρέντερ στη Γερμανία, θα τον κατήγγελλαν εδώ ως «ακροδεξιό», ή «νεοφιλελεύθερο» (ενίοτε ως και τα δύο).

Οι απόψεις μεγάλου φάσματος της Ελληνικής κοινωνίας και της Ευρωπαϊκής Πολιτικής, υπό-εκπροσωπούνται στο δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ. Αντίθετα, οι απόψεις της Αριστεράς (και της άκρας Αριστεράς) υπέρ-εκπροσωπούνται.

Αυτό είναι αποτέλεσμα επιβολής της Αριστεράς στα ΜΜΕ, που όμως δεν λειτουργεί υπέρ των κομμάτων της Αριστεράς. Λειτουργεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ως δύναμη στήριξής του όταν είναι στην Κυβέρνηση, κι ως «δύναμη κρούσης» κατά της κυβέρνησης (της ΝΔ) όταν το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην Αντιπολίτευση.

Καταρρέουν και οι πέντε πυλώνες!

Αυτοί οι πέντε «πυλώνες» καθεστωτικής ισχύος του ΠΑΣΟΚ φαίνονται σήμερα να υποχωρούν:

* Η αγροτική τάξη έχει ήδη συρρικνωθεί περίπου στο μισό του 1981. Το 2013 λήγουν οι αγροτικές επιδοτήσεις των Βρυξελλών. Κι είναι δύσκολο να σταθεί μη επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, σε μια αγορά, όπου υπάρχουν τόσες στρεβλώσεις, ώστε η τεράστια ψαλίδα τιμών ανάμεσα στο ράφι και στο χωράφι αποθαρρύνει πια τους πάντες.
Κυριολεκτικά οι αγρότες μας είναι στον αέρα μετά το 2013.

Πέρσι η ψυχορραγούσα κυβέρνηση της ΝΔ τους έδωσε κάποια «ψίχουλα». Φέτος δεν πήραν τίποτε. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ έχασε τα τελευταία υπολείμματα της στήριξής του ανάμεσα στους αγρότες. Από τους οποίους πολλοί το ψήφισαν τον Οκτώβριο. Αλλά τώρα νιώθουν «κοψοχέρηδες»…

* Οι μικρομεσαίοι υπέστησαν ένα πλήγμα από το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ το 1999-2000 με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου. Αλλά τότε έχασαν σημαντικό μέρος των αποταμιευμάτων τους, δεν έχασαν τα μέσα να βγάζουν χρήματα. Διατήρησαν τα μαγαζιά τους.
Τώρα, με τα μέτρα που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά πολλοί απΆ αυτούς θα βάλουν λουκέτο.

Κι είναι ο τρόμος και ο «τρόπος» που τους απομακρύνει από το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο ίσως απΆ αυτά καθαυτά τα μέτρα:

Ο τρόμος αυτού που βλέπουν να έρχεται, και ο τρόπος με τον οποίο τους ξεγέλασαν. Τους έταξαν παροχές που θα τόνωναν την αγορά και τώρα τους πνίγουν κάθε ανάσα. Κυριολεκτικά τους καταδικάζουν σε ασφυξία.

Πριν από πέντε μήνες καταψήφισαν τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τους είχε υποσχεθεί δύο δύσκολα χρόνια. Και ψήφισαν το Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τους υποσχέθηκε ένα νέο «πάρτι παροχών» και («πράσινης») ανάπτυξης. Για να τους φέρει τελικά ένα εφιάλτη πρωτοφανούς συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης χωρίς τέλος. Μπροστά στην οποία τα μέτρα που είχε εξαγγείλει ο Κώστας Καραμανλής τον περασμένο Σεπτέμβριο μοιάζουν σήμερα με απλό «χάδι»…

* Η δημοσιουπαλληλία, ο πιο σκληρός πυρήνας του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος, δέχεται σήμερα το πιο καίριο πλήγμα από τα μέτρα της Κυβέρνησης. Εδώ η συνολική μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος είναι της τάξης του 10% άμεσα. Και μάλιστα από ένα κόμμα που τους έταζε «λαγούς με πετραχήλια» και τους βεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν» μόλις πριν έξη μήνες!

Οι δημόσιοι υπάλληλοι πλήττονται άμεσα και σκληρά από τα πρωτογενή αποτελέσματα της προσαρμογής που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.

Οι μικρομεσαίοι πλήττονται από τα δευτερογενή αποτελέσματα, δηλαδή από την ύφεση που θα προκληθεί. Που θα είναι βαθιά και αυτοτροφοδοτούμενη.


Η δημοσιονομική προσαρμογή των ετών 1985-87 ήταν ίσως σκληρότερη σε πραγματικούς όρους (μηδενικές ονομαστικές αυξήσεις επί δύο χρόνια σε συνθήκες μέσου πληθωρισμού 17%), όμως τότε τα βασικά «κεκτημένα» είχαν διατηρηθεί, η υποτίμηση του νομίσματος αύξησε την εγχώρια ζήτηση και υπήρχε ρευστότητα σε ένα περιβάλλον όπου ο ιδιωτικός τομέας είχε πολύ χαμηλή δανειακή επιβάρυνση.

Τώρα ο συνδυασμός πρωτογενών και δευτερογενών αποτελεσμάτων σε συνθήκες χαμηλής ανταγωνιστικότητας, έλλειψης ρευστότητας και σε περιβάλλον υψηλής δανειακής εξάρτησης του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί αληθινό εφιάλτη.

Η διετία 1985-87 εξανάγκασε τους πάντες σε περιστολή της δαπάνης.

Η τωρινή «προσαρμογή» οδηγεί σε χρεοκοπία.

* Τα Πανεπιστήμια έχουν ήδη φτάσει στα όριά τους από τη δράση των εξω-πανεπιστημιακών. Η κοινωνική ένταση που θα προκύψει δεν προμηνύει τίποτε καλό για τα ίδια τα Πανεπιστήμια, που θα βρεθούν στο επίκεντρο των συγκρούσεων. Πολύ περισσότερο που τα κονδύλιά τους κόβονται και οι συμμαχίες που διατηρούσαν τον έλεγχο της «προοδευτικότητας» θρυμματίζονται.

* Τέλος, η ύφεση θίγει και τη διαφημιστική αγορά, περιορίζοντας τα έσοδα και των ΜΜΕ. Πολλά των οποίων αντιμετωπίζουν, επί πλέον, πρόβλημα αξιοπιστίας. Και δεν είναι τυχαία η σταθερή και ιλιγγιώδης μείωση των πωλήσεών και της κυκλοφορίας τους. Που έχει πέσει κατά 80% σε σχέση με το 1990 και κατά 60% σε σχέση με το 2000!
Τέτοια πτώση κυκλοφορίας είναι ουσιαστικά συρρίκνωση επιρροής. Τα ΜΜΕ ελέγχονται πάντα από την Κεντροαριστερά, αλλά η επιρροή τους στην κοινωνία είναι όλο και μικρότερη.

Έκρηξη ή ενδόρρηξη

Σήμερα συντελείται αληθινό «τέλος εποχής». Συνθλίβονται όλοι οι πυλώνες του καθεστώτος που εγκαταστάθηκε μετά το 1981 και αναπαραγόταν έκτοτε. Με όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Με όλο και σοβαρότερες αντιφάσεις. Αλλά αναπαραγόταν, πάντως…
Το ερώτημα είναι αν θα διαλυθεί με κοινωνική «έκρηξη», δηλαδή εκτόνωση προς τα έξω, ή πολιτική «ενδόρρηξη», δηλαδή απορρόφηση εντάσεων και εκτόνωση προς τα μέσα. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί απεγνωσμένα να συμβεί το δεύτερο. Να στραφεί η μήνις της κοινωνίας κατά της Νέας Δημοκρατίας, που κυβερνούσε ως πρόσφατα, έχει κι αυτή τις ευθύνες της αναμφίβολα, αλλά οι ευθύνες της αφορούν ότι δεν άλλαξε το σύστημα που το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε και που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε φανατικά. Μέχρι που διαλύθηκε στα χέρια του…

Η Νέα Δημοκρατία από την πλευρά της, προσπαθεί κι εκείνη να συμβεί το δεύτερο: Να αλλάξει το πολιτικό σύστημα με μια νέα Μεταπολίτευση. Που προϋποθέτει, βέβαια, μια διαφορετική – πολύ διαφορετική – Νέα Δημοκρατία.

Το τι ακριβώς θα προκύψει, εξαρτάται από το αν θα προλάβει η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει δραστικά – και να πείσει για την αλλαγή της αυτή – πριν τα πάντα διαλυθούν στα χέρια ενός ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί ούτε να διασώσει το σύστημα που το ίδιο θεμελίωσε, ούτε να διαχειριστεί την ομαλή μετάβαση σε κάποιο άλλο.

Τραγική ειρωνεία: Το ΠΑΣΟΚ σήμερα ενταφιάζει αυτό που το ίδιο εξέθρεψε, επέβαλε, υπερασπίστηκε και διαχρονικά στηρίχθηκε πάνω του…

Αληθινό «τέλος εποχής»!

Διάσωση μέσω πτώχευσης



@Το Ποντίκι

Του Δημήτρη Καζάκη


Η Ελλάδα πρέπει να οδηγηθεί σε πτώχευση χωρίς να θιγούν οι αγορές

Αυτό αποφάσισαν οι επίσημοι κύκλοι της Ευρωζώνης σε άμεση συνεννόηση με τους μεγαλύτερους διεθνώς θεσμικούς επενδυτές και τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κατέχουν τον κύριο όγκο ομολόγων του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στην Ελλάδα δεν θα επιτραπεί να προχωρήσει σε επίσημη χρεωκοπία, όπως π.χ. συνέβη με την Αργεντινή, η οποία, αφού επίσημα κήρυξε τον εαυτό της σε πτώχευση, μπόρεσε να διαγράψει πάνω από το 45% του δημόσιου χρέους της.

Τουλάχιστον αυτή είναι η πρόθεση του κονσόρτσιουμ των κρατών με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Γαλλία, αλλά και των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών οίκων, που φέρονται να έχουν αναλάβει την αποκαλούμενη «διάσωση» της Ελλάδας. Μια «διάσωση» που στην πράξη είναι η επιβολή ενός καθεστώτος επίσημης πτώχευσης της χώρας επ’ ωφελεία των δανειστών της και των αγορών.

Για να προχωρήσει το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας έδωσαν πράσινο φως και τα μεγαλύτερα Hedge Funds, που επισήμως οι ηγέτες της ευρωζώνης αποκαλούν «κερδοσκόπους». Εκπρόσωποι των Hedge Funds, τα οποία πρωταγωνιστούν στις πιέσεις που δέχεται το ευρώ, συναντήθηκαν στις 8 Φεβρουαρίου σε άτυπο δείπνο εργασίας στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Εκεί βρέθηκαν οι συντονιστές επενδυτικών σχημάτων όπως η SAC Capital Advisors LP, η Soros Fund Management του γνωστού χρηματιστή Τζ. Σόρος, η Paulson & Co., Inc. του Τζον Πόλσον, γνωστού πρώην υπουργού της κυβέρνησης Μπους, κ.ά.

Η συνολική αξία των χαρτοφυλακίων όσων παρευρέθηκαν στο δείπνο ξεπερνά τα 700 δισ. δολάρια. Το αντικείμενο της συνάντησης ήταν οι προοπτικές του ευρώ και οι επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζει. Στο πλαίσιο του δείπνου οι κερδοσκόποι, εναντίον των οποίων οι ηγέτες της ευρωζώνης υποτίθεται ότι έχουν κηρύξει τον πόλεμο, διεμήνυσαν ανάμεσα στα άλλα ότι στηρίζουν το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας από το Eurogroup και την ΕΚΤ. Έτσι προχώρησε τελικά η απόφαση για τη «διάσωση» δυο ημέρες αργότερα με την επίσημη ανακοίνωσή του από τον πρόεδρο του Eurogroup Z.Κ. Γιούνκερ.

Πρόκειται για ένα σχέδιο που προτιμούν, τουλάχιστον προς το παρόν, οι διεθνείς κερδοσκόποι έναντι της προσφυγής στο ΔΝΤ. Πρόσφατα έγιναν γνωστές οι σκέψεις των επιτελείων του ΔΝΤ για μερική έστω επαναφορά των εθνικών νομισμάτων με τις κυμαινόμενες ισοτιμίες τους, ώστε να αποσυμφορηθούν οι ιδιαίτερα υπερχρεωμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, μέσα από τη δυνατότητα έκδοσης δικού τους πληθωριστικού νομίσματος.

Το ενδεχόμενο αυτό φαίνεται να φοβίζει προς το παρόν όσους έχουν επενδύσει τεράστια ποσά στο παιχνίδι της ισοτιμίας ευρώ - δολαρίου. Κι έτσι, σύμφωνα με τις πληροφορίες που διέρρευσαν από το άτυπο δείπνο, διαμορφώθηκε μια άτυπη συμφωνίαανάμεσα στους ηγέτες της ευρωζώνης και τα μεγάλα Hedge Funds, που θα επιτρέψει τελικά να απογειωθεί το σχέδιο «διάσωσης» της Ελλάδας.

Αυτή η άτυπη συμφωνία προβλέπει τη μερική αποκλιμάκωση των πιέσεων στα spreads, ώστε να κρατηθεί το κόστος δανεισμού (δηλαδή, τα επιτόκια) σε λογικά επίπεδα και να μπορέσει να γίνει η αναχρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδας μέσα από τις προκηρύξεις ομολόγων που προτίθεται να κάνει το ελληνικό κράτος.

Η έστω και μικρή αποκλιμάκωση των πιέσεων θα βοηθήσει ναπεριοριστεί το ρίσκο και κόστος για την κοινοπραξία των κρατικών και ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών, που φέρεται να έχουν αναλάβει μέσα στα πλαίσια του σχεδίου «διάσωσης» να αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα.

«Διάσωση» με δάνεια

Η πρώτη φάση του σχεδίου «διάσωσης» ξεκινά με την προκήρυξη του νέου κοινοπρακτικού δανείου των 5 δισ. ευρώ. Σ’ αυτό θα ανταποκριθεί η κοινοπραξία των ευρωπαϊκών τραπεζών, η οποία, με την εγγύηση και την ενίσχυση του γερμανικού, του γαλλικού και πιθανώς του ολλανδικού κράτους, ελπίζει να αγοράσει μόνο μέρος των ελληνικών ομολόγων και με λογικό επιτόκιο. Φυσικά το όλο σχέδιο θα ναυαγήσει πριν καν ξεκινήσει αν η αγορά αντιδράσει αρνητικά στη νέα κοινοπρακτική έκδοση, εκτοξεύοντας τα επιτόκια πολύ πάνω από το 7%.

Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι συντάκτες του σχεδίου «διάσωσης» ήθελαν και επεδίωκαν εναγωνίως τη συμφωνία με τους κερδοσκόπους. Αν όλα συμβούν σύμφωνα με τις κρατούσες προβλέψεις, τότε το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί και με την επόμενη προκήρυξη έκδοσης ελληνικών ομολόγων προς τα τέλη Μαΐου - αρχές Ιουνίου.

Το σχέδιο «διάσωσης» συνολικά προβλέπει την αναδιάρθρωσητου ελληνικού δημόσιου χρέους, όχι με σκοπό την παραγραφή έστω κάποιου μικρού τμήματός του, ώστε να ανασάνει κάπως η χώρα, αλλά τη μετάθεση των ημερομηνιών εξόφλησης ενός μέρους των ελληνικών ομολόγων. Προϋπόθεση της εφαρμογής του σχεδίου είναι η επιβολή ενός τόσο αυστηρού καθεστώτος εποπτείας και επιτήρησης το οποίο, όπως έγραψε η γαλλική Liberation την προηγούμενη εβδομάδα, «θα ήταν ανήκουστο στην Ευρώπη πριν 25 χρόνια».

Σύμφωνα με δηλώσεις ενός υψηλόβαθμου Ευρωπαίου διπλωμάτη που αναφέρει η ίδια εφημερίδα στις 25 Φεβρουαρίου, «η εμπράγματη νομική κηδεμονία της Ελλάδας που αποφάσισε τοEurogroup στις 15 Φεβρουαρίου είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ούτε καν να φανταστεί κανείς μόλις λίγους μήνες πριν». Και συνέχισε: «Δεν πρόκειται για μια απλή εφαρμογή των συνθηκών της Ε.Ε., πηγαίνει πολύ πιο πέρα... Πρόκειται για μια αλλαγή δίχως να το λέμε που θα επιβάλει στην πράξη μια αληθινή οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ».

Ο Ζοζέφ Ντολ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σε άρθρο του στη γαλλική Le Figaro στις 18 Φεβρουαρίου σχετικά με τα συμπεράσματα από την ελληνική κρίση, ξεκαθάριζε ότι τώρα πια η «συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στη νομισματική διαχείριση, πρέπει επίσης να επεκταθεί σε ολόκληρη την οικονομική διοίκηση των Κρατών που είναι μέλη».

Και έκλεινε το άρθρο του γράφοντας: «Είναι δύσκολο να το πει ένας Γάλλος... (αλλά) τα κράτη δεν πρέπει πια να μείνουν προσκολλημένα στη δική τους επιφανειακή οικονομική κυριαρχία», η οποία έτσι ή αλλιώς αποτελεί «ψευδές πρόσχημα». Αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό περιεχόμενο του σχεδίου «διάσωσης» για την Ελλάδα, με βάση το οποίο ξηλώνεται επίσημα και το τελευταίο ίχνος εθνικής κυριαρχίας στον τομέα της οικονομίας.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο της ειδικής επιτροπής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την οικονομική και πιστωτική κρίση Βολφ Κλιντς, στην Ελλάδα θα αποσταλεί «ύπατος αρμοστής» ή «κομισάριος οικονομικών» με εξουσίες ανάλογες με τους παλιούς αντιβασιλείς των βρετανικών αποικιών ή τους γκαουλάιτερ των γερμανικών προτεκτοράτων.

Σκοπός του είναι να εξασφαλίσει ότι οι Έλληνες θα τηρήσουν κατά γράμμα τους όρους του σχεδίου «διάσωσης». Αυτός μαζί με τους Ευρωπαίους επιτρόπους θα αποφασίζουν τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα, ερήμην των Ελλήνων. Όπως άλλωστε προβλέπεται και από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, την οποία υπερψήφισε το 2007 η ελληνική κυβέρνηση έχοντας τη συγκατάθεση της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ.

«Θεραπεία σοκ»

Οι όροι και οι προϋποθέσεις εφαρμογής του ευρωπαϊκού σχεδίου «διάσωσης» για την Ελλάδα δεν επικεντρώνονται μόνο στα άμεσα μέτρα αυστηρής λιτότητας που ανακοινώνονται ανοιχτά. Το σχέδιο δεν προβλέπει μόνο τη μεγάλη αύξηση της φορολογίας με την παράλληλη δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, κυρίως των κοινωνικών δαπανών, ώστε να κατέβει το δημόσιο έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Ούτε καν επικεντρώνεται στα δημοσιονομικά, εκτός από το γεγονός ότι θα βρίσκονται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των Ευρωπαίων επιτρόπων.

Το κεντρικό ζητούμενο, το κλειδί του σχεδίου, είναι να περάσει ολόκληρη η δημοσιονομική διαχείριση της χώρας και κατά συνέπεια ολόκληρη η χώρα στον απόλυτο έλεγχο της επιτροπείας, δίχως να υπάρξουν σοβαρές αντιστάσεις ή αντιδράσεις.


Σ’ αυτό φαίνεται να υπάρχει έγκριση και από τις ΗΠΑ, οι οποίες έχουν δηλώσει την πρόθεσή τους να συμμετάσχουν ενεργά στο όλο σχέδιο «διάσωσης». Το μόνο που ανησυχεί την ηγεσία των ΗΠΑ είναι οι τυχόν πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις στην Ελλάδα. Αξιωματούχοι των ΗΠΑ, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της Γουόλ Στριτ Τζόρναλ, δηλώνουν την ανησυχία τους για την αυστηρότητα των μέτρων που απαιτούν ο Όλι Ρενκαι η Ε.Ε.

Κι αυτό γιατί πιστεύουν ότι «το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα και σε άλλες υπερχρεωμένες χώρες μπορεί να στραφεί ενάντια στην Ε.Ε. ως αποτέλεσμα της αυστηρής λιτότητας», όπως αναφέρει η συγκεκριμένη εφημερίδα στις 2 Μαρτίου.

Οι ηγέτες της ευρωζώνης, σε άμεση συνεννόηση με την κυβέρνηση, έχουν θέσει ήδη σε εφαρμογή τον τρόπο που θεωρούν ότι θα τους επιτρέψει να περάσει η κηδεμονία της Ελλάδας με κοινωνική αποδοχή. Τα μέτρα που ανακοινώνονται ή συζητιούνται με ιδιαίτερη ένταση, όπως η κατάργηση του 14ου μισθού, των συλλογικών συμβάσεων, της κοινωνικής ασφάλισης, η απελευθέρωση των απολύσεων κ.ο.κ., είναι απαραίτητη«θεραπεία σοκ» που πρέπει να περάσει η κοινή γνώμη στην Ελλάδα για να συναινέσει στο σχέδιο «διάσωσης» και άρα στο καθεστώς κηδεμονίας.

Πτώχευση χωρίς ωφέλειες

Το μήνυμα είναι σαφές: Ο Έλληνας πρέπει να δεχτεί να χάσει τη δουλειά του, τον μισθό του, τη σύνταξή του, προκειμένου να σωθεί η πατρίδα.


Από ποιον όμως κινδυνεύει η πατρίδα; Η επίσημη απάντηση των ηγετών της ευρωζώνης είναι απλή: οι κερδοσκόποι. Αυτοί είναι που απειλούν την Ελλάδα και ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό επαναλαμβάνει διαρκώς και ο Γ. Παπανδρέου. Στο ίδιο μήκος κύματος με τη δήλωση του Χ.Λ. Θαπατέρο ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ισπανίας και της ευρωζώνης οφείλονται σε «συνωμοσία των κερδοσκόπων», αλλά και τις ανακοινώσεις των Γερμανών ότι θα βοηθήσουν τους Έλληνες να ξετρυπώσουν τους ασύδοτους κερδοσκόπους.

Τα επιτελεία της Ε.Ε. και της ΕΚΤ ελπίζουν ότι μπορούν να αποπροσανατολίσουν το φιλότιμο και την φιλοπατρία του Έλληνα. Να τον κάνουν να πει «χαλάλι οι θυσίες προκειμένου να σωθεί η Ελλάδα». Γι’ αυτό και φροντίζουν να μείνουν κρυφές οι λεπτομέρειες του σχεδίου «διάσωσης».

Σύμφωνα με το σχέδιο η Ελλάδα θα τεθεί και επισήμως σεκαθεστώς πτώχευσης, δηλαδή θα τεθεί στη διάθεση των δανειστών της και των επιτρόπων τους, αλλά δίχως να απολάβει τις όποιες ωφέλειες έχει η πτώχευση για τον οφειλέτη. Δηλαδή τη μερική έστω απαλλαγή από το βάρος των δανείων. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος του σχεδίου «διάσωσης».

Γι’ αυτό δεν προβλέπεται η μείωση του δανεισμού. Παρ’ όλες τις «θυσίες» και τις παραχωρήσεις που καλούνται να κάνουν η χώρα και ο λαός. Μάλιστα όλες οι σοβαρές αναλύσεις δείχνουν ότι σε βάθος χρόνου, με δεδομένη την αυστηρή λιτότητα και την κηδεμονία, ο δημόσιος δανεισμός της χώρας θα εκτιναχθεί σε νέα επίπεδα.

Είναι ενδεικτικό ότι μια πρόσφατη μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (δημοσιεύτηκε στις 5 Φεβρουαρίου αυτού του χρόνου) σχετικά με το δημόσιο χρέος αναφέρει ειδικά για την Ελλάδα ότι, σύμφωνα με τις καλύτερες δυνατές προβλέψεις του δημόσιου ελλείμματος και την πιο αυστηρή περιοριστική πολιτική, η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους θα εκτιναχθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε μόνο οι τόκοι από το 7%-8% του ΑΕΠ σήμερα θα εκτοξευθούν στο 25% έως το 2040!

Ωστόσο η Ε.Ε. και οι τράπεζες αναλαμβάνουν τη «διάσωση» της χώρας διότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να επιτραπεί στην Ελλάδα η έστω και μερική παραγραφή του δημόσιου χρέους της. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τα επιτελεία της ευρωζώνης και οι τραπεζίτες φοβούνται ότι θα πυροδοτούσε μια αλυσιδωτή αντίδραση μαζικών ρευστοποιήσεων στις αγορές. Κάτι πουκανένας δεν μπορεί να σταματήσει ή έστω να περιορίσει σε καθεστώς ανοιχτών αγορών κεφαλαίου και κοινού νομίσματος, όπως είναι η ΟΝΕ με το ευρώ.

Το κύμα ρευστοποιήσεων με τη σειρά του θα προκαλούσε όχι μόνο την καταβαράθρωση του ευρώ, άλλα θα οδηγούσε στο χείλος τηςκαταστροφής ακόμη και τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες σε αυτού του είδους τα πιστωτικά προϊόντα. Καθώς η συνολική αξία των τραπεζικών χαρτοφυλακίων είναι πάνω από τέσσερις φορές μεγαλύτερη του ΑΕΠ της ευρωζώνης, η χρεωκοπία αυτών των τραπεζών θα ισοδυναμούσε με μια οικονομική κατάρρευση τύπου Ισλανδίαςακόμη και για χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία.

Το δυσοίωνο αυτό ενδεχόμενο είναι που κάνει την αποκαλούμενη «διάσωση» της Ελλάδας αναγκαία και επιτακτική για τους μεγάλους της ευρωζώνης. Έστω κι αν τελικά δεν μπορέσει να αποφύγει η ευρωζώνη την εξέλιξη αυτή, όποια τύχη κι αν έχει η Ελλάδα, όπως τουλάχιστον πιστεύουν πολλοί αξιόπιστοι διεθνείς αναλυτές.

Ως επίμετρο...

Κατά το δείπνο εργασίας των Hedge Funds στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις 8 Φεβρουαρίου ήταν φυσικό σε κάποιο σημείο να έρθει η συζήτηση και στην κατάσταση στην Ελλάδα. Ο Πόλσονκαι οι συνεργάτες του εξήγησαν στη συντροφιά τους ότι, τον Ιανουάριο που βρέθηκε στην Αθήνα, οι Έλληνες τραπεζίτες και οι κυβερνητικοί παράγοντες με τους οποίους συναντήθηκε του φάνηκαν ειλικρινείς και πολύ πρόθυμοι για συνεργασία. Η χώρα, τον διαβεβαίωσαν, είναι open for business – ανοιχτή για δουλειές.

Τότε κάποιος πετάχτηκε και ρώτησε: «Τι γίνεται με τους απλούς Έλληνες; Είναι κι αυτοί open for business;». Σε απάντηση κάποιοι από τους συνεργάτες του Πόλσον άρχισαν να αναλύουν την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα οι Έλληνες πολίτες στην Ε.Ε. και επομένως, παρά τη δυσαρέσκειά τους, θα ανεχθούν την κατάσταση.

Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν ήταν και τόσο σίγουροι και αναρωτήθηκαν αν ο ελληνικός λαός θα ακολουθήσει τον δρόμο της Ιρλανδίας ή της Ισλανδίας. Αν δηλαδή θα σκύψουν το κεφάλι στη μοίρα τους και θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν διέξοδο στο έγκλημα, τις αυτοκτονίες και τη μετανάστευση όπως οι Ιρλανδοί. Ή θα ξεσηκωθούν, όπως έχουν κάνει εδώ και μήνες οι Ισλανδοί και δεν επιτρέπουν στην κυβέρνησή τους να πάρει σκληρά μέτρα ούτε να δεχθεί κάποιου είδους κηδεμονία, είτε του ΔΝΤ είτε της Ε.Ε.

Οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι είναι νωρίς για να πει κανείς και μόνο ένας από το επιτελείο του Σόρος υπενθύμισε ότι ο ελληνικός λαός απέδειξε ιστορικά πως είναι ένας από τους πλέον «ατίθασους» λαούς στην Ευρώπη. Τον έχει «εξημερώσει» τόσο πολύ η συμμετοχή του στην Ε.Ε.; Η μόνη απάντηση που υπήρξε ήταν ότι, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, θα πρέπει με κάθε τρόπο να στηρίξουν δημόσια το σχέδιο «διάσωσης», την ελληνική κυβέρνηση που το δέχθηκε και προσωπικά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου.

Λίγες ημέρες αργότερα ήρθε η δήλωση εμπιστοσύνης του Τζορτζ Σόρος...