Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 23, 2011

“Κληρώνει” στις 25 Μαρτίου για εκλογές

@ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Μια πιο ψύχραιμη ανάλυση της χθεσινής συνάντησης του Γιώργου Παπανδρέου με την Άνγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο οδηγεί σε κάποια πρώτα συμπεράσματα για το τι
πραγματικά … μας περιμένει.



Ο Πρωθυπουργός φαίνεται να έχει εξασφαλίσει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των ελληνικών δανείων, η πραγματική «ταμπακιέρα» λοιπόν αφορά στο κατά πόσο θα επιτραπεί στην Ελλάδα η επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους. Δηλαδή, η μείωση των επιτοκίων δανεισμού, και το «κούρεμα» των ομολόγων, που κατά τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιώργο Προβόπουλο, θα οδηγήσει σε περαιτέρω μείωση των συντάξεων.

Η Ελλάδα προστέθηκε πλέον και επισήμως στις χώρες που «διαφημίζουν» το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, το οποίο προωθεί η Γερμανία, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη και της Γαλλίας του Νικολά Σαρκοζί. Και αυτό, σε μια συγκυρία κατά την οποία οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης προσεγγίζουν τις προτάσεις Μέρκελ με καχυποψία, αν όχι με εκνευρισμό.

Η ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών, φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να αγκαλιάσει πολιτικά την Κυβέρνηση Παπανδρέου, παρόλο που ιδεολογικά το CDU είναι συγγενής με τη Νέα Δημοκρατία. Δεν εξηγείται διαφορετικά η επισήμανση της κας Μέρκελ ότι «οι αντιδράσεις των Ελλήνων πολιτών που διαδηλώνουν στους δρόμους, δείχνουν ότι η Κυβέρνηση Παπανδρέου τα πηγαίνει καλά».

Ξεκαθαρίζοντας ότι η Γερμανία, επομένως και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ζητάει από την Ελλάδα πρόσθετα μέτρα, η Άνγκελα Μέρκελ προσφέρει στον Γιώργο Παπανδρέου το κατάλληλο επιχείρημα για να διεκδικήσει την επανεκλογή του, μέσω πρόωρων εκλογών. Χωρίς να τίθεται θέμα επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου, όπως επιτακτικά ζητάει η Νέα Δημοκρατία.

Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλυσε χθες στη Γερμανίδα Καγκελάριο τον πολιτικό σχεδιασμό του για πρόωρες εκλογές, προκειμένου να διεκδικήσει νωπή λαϊκή εντολή, για να εφαρμόσει «τα ίδια» μέτρα. Και είναι εξίσου προφανές ότι η κα Μέρκελ συναινεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που σε κάθε περίπτωση προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών, αν αναλογιστεί κανείς το λογιστικό κόστος των εκλογών.

Αν κρίνουμε από την ατζέντα των εξελίξεων που έχουμε μπροστά μας, η Σύνοδος Κορυφής της 25ης Μαρτίου, θα ξεκαθαρίσει και την ημερομηνία των εκλογών. Εφόσον η Γερμανία καταφέρει να επιβάλλει το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, ο Γιώργος Παπανδρέου θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από ένα μήνα για να «μαζέψει» το ΠΑΣΟΚ, και να διεξάγει εκλογές τον Μάιο.

Αν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν συμφωνήσουν με τις βουλές της κας Μέρκελ, οι εξελίξεις θα παραπεμφθούν στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Κάτι που σημαίνει, ότι ο σχεδιασμός του Μεγάρου Μαξίμου θα «δείχνει» τον Σεπτέμβριο για τις κάλπες…

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 07, 2011

Υπάρχει Μεσαίος Χώρος;



του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου


Ιδιαίτερη συζήτηση γίνεται τελευταία περί ύπαρξης ή μη του "Μεσαίου Χώρου". Ένας αμφιλεγόμενος πολιτικός όρος που αν και χρησιμοποιήθηκε ευρέως την τελευταία δεκαετία από την Νέα Δημοκρατία δεν έχει πείσει περί της ορθότητάς του ούτε τα ίδια της τα στελέχη. Ο όρος δεν χρησιμοποιείται για πρώτη φόρα. Στην φιλοσοφία, κατά τον Αριστοτέλη, η χρυσή τομή (golden mean) αποτελεί το αρμονικό και αισθητικά βέλτιστο "μέσο" σημείο μεταξύ δύο άκρων. Στην Κινέζικη φιλοσοφία μια αντίστοιχη θεώρηση, το Αξίωμα του Μέσου, διατυπώθηκε από τον Κομφούκιο για να περιγράψει την μέση οδό μεταξύ δύο ακραίων επιλογών. Ο όρος στην σύγχρονη πολιτική σκηνή αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Βρετανό Πρωθυπουργό Harold Macmillan το 1938 στο σύγγραμμά του Ο Μεσαίος Δρόμος (The Middle Way).

Εδώ και πολλές δεκαετίες, η συνηθισμένη άποψη για την πολιτική – δηλαδή ο νοητικός «χάρτης» που χρησιμοποιούμε σχεδόν όλοι, αναφορικά με τις πολιτικές πεποιθήσεις – συνίσταται στον μονοδιάστατο άξονα «αριστεράς-δεξιάς». Η άξονας αυτός παρίσταται γραφικά ως ακολούθως:

<------- αριστερά ----- κέντρο ------ δεξιά ------->

Όταν εμπλουτίζεται, ο άξονας αναπαριστάται και ως εξής:

<--- άκρα αριστερά (αναρχισμός) --- κομμουνισμός --- σοσιαλισμός --- κέντρο --- συντηρητισμός --- άκρα δεξιά --- φασισμός --->

Το μοντέλο αυτό, κατά την άποψη μου, είναι ιστορικά ξεπερασμένο και άκρως προβληματικό. Και αυτό διότι δεν παρέχει τη δυνατότητα τοποθέτησης για μεγάλες ομάδες πολιτών που δεν εμπίπτουν συνειδητά στην αριστερά, το κέντρο ή την δεξιά. Στην πραγματικότητα, αποκλείει όλους τους πολίτες που δεν θεωρούν πως οι χαρακτηρισμοί «αριστερός», «δεξιός», «σοσιαλιστής», «κεντρώος» περιγράφουν επακριβώς τις πεποιθήσεις τους.

Πέραν τούτου, το μοντέλο «αριστεράς-δεξιάς» είναι εξ ορισμού ανεπαρκές. Το μοντέλο αυτό υπονοεί πως, όταν κάποιος «υπερβαίνει τα εσκαμμένα» (δηλαδή ασπάζεται πλήρως) κάποια πολιτική ιδεολογία, καταλήγει – κατά περίεργο και ανεξήγητο τρόπο – στον φασισμό ή τον αναρχισμό (ή και στα δύο!). Ακολουθώντας τη συντηρητική ιδεολογία ως το λογικό της άκρο, καταλήγουμε στο φασισμό (δηλαδή τον Εθνικοσοσιαλισμό) ή την κυριαρχία της Αρείας Φυλής ή κάποια άλλη παρόμοια απολυταρχική θέση. Αντίστοιχα, ακολουθώντας την κεντρώα ιδεολογία ως το λογικό της άκρο, καταλήγουμε θεωρητικά στον αναρχισμό ή τον κομμουνισμό. Η εκλογίκευση αυτή είναι ασυνεπής και επιπλέον παραβλέπει κολοσσιαίες φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ π.χ. του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού ή του συντηρητισμού και του φασισμού.

Επίσης, η ευθεία «αριστεράς-δεξιάς» δεν παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για τις διαφορές μεταξύ των πολιτικών κατηγοριοποιήσεων. Δεν μας εξηγεί ποιες είναι οι σημαντικές διαφορές μεταξύ των φιλελεύθερων, των συντηρητικών, των φασιστών κλπ.

Το πραγματικό πολιτικό φάσμα της εποχής μας είναι πολύ πιο πολύπλοκο από το παραδοσιακό αυτό υπεραπλουστευμένο μοντέλο.


Πιστεύω πως μια πολύ πιο ακριβέστερη αναπαράσταση του πραγματικού, πολυδιάστατου σύγχρονου πολιτικού κόσμου δίδεται μέσω του πολιτικού χάρτη του μοντέλου Nolan (βλ. σχ. 1).

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από τον David Nolan, σε άρθρο του με τίτλο «Ταξινόμηση και Ανάλυση των Οικονομικοπολιτικών Συστημάτων» στο τεύχος του Ιανουαρίου του 1971 του “The Individualist”, του μηνιαίου περιοδικού της Ένωσης για την Ατομική Ελευθερία (Society for Individual Liberty, SIL.



Σχ 1. Το διάγραμμα Nolan

Η κατηγοριοποίηση των πολιτικών ομάδων σύμφωνα με διάγραμμα του Nolan είναι η ακόλουθη:

Οι Φιλελεύθεροι, υποστηρίζουν την ελευθερία και το δικαίωμα επιλογής τόσο σε προσωπικά όσο και οικονομικά ζητήματα. Πιστεύουν πως μοναδικός σκοπός της κυβέρνησης είναι η προστασία των πολιτών από τη βία και τη διαφθορά. Τιμούν την ατομική ευθύνη και δείχνουν ανοχή απέναντι στην οικονομική και κοινωνική ποικιλομορφία.

Οι Αριστεροί-Σοσιαλιστές γενικά ενστερνίζονται το δικαίωμα της επιλογής σε προσωπικά ζητήματα, αλλά υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός κέντρου λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα. Αναμένουν από την κυβέρνηση να βοηθά τους μη προνομιούχους, στο όνομα της ισονομίας. Οι αριστεροί δείχνουν ανοχή στην κοινωνική ποικιλομορφία, αλλά επιδιώκουν τη λεγόμενη «οικονομική ισότητα».

Οι Δεξιοί-Συντηρητικοί, προτιμούν το δικαίωμα της επιλογής αναφορικά με τα οικονομικά ζητήματα, αλλά επιζητούν επίσημα πρότυπα για τα προσωπικά ζητήματα. Τείνουν να υποστηρίζουν την ελεύθερη αγορά, αλλά συχνά ζητούν από την κυβέρνηση να προστατεύσει την κοινωνία από κατ’ αυτούς απειλές για τα ήθη ή τον παραδοσιακό οικογενειακό ιστό.

Οι Απολυταρχικοί επιθυμούν από την κυβέρνηση να ασκεί σημαντικό έλεγχο στους πολίτες και την κοινωνία. Υποστηρίζουν τον κεντρικό σχεδιασμό και συχνά αμφισβητούν τη σημασία της ελευθερίας και του δικαιώματος στην επιλογή. Στο κατώτατο τμήμα του πίνακα, οι αριστεροί απολυταρχικοί καλούνται κομμουνιστές, ενώ οι απολυταρχικοί της δεξιάς ονομάζονται γενικά φασίστες (εθνικοσοσιαλιστές).

Ο Μεσαίος ή Κεντρώος Χώρος

Με βάση μεταγενέστερες εκδοχές του μοντέλου Nolan ο Μεσαίος ή Κεντρώος χώρος προσδιορίζεται σύμφωνα με το επόμενο τροποποιημένο διάγραμμα (βλ. σχ. 2). Αντιστοιχεί στους πολίτες που προτιμούν τον επιλεκτικό κρατικό παρεμβατισμό και εστιάζουν στις λεγόμενες «πρακτικές λύσεις» για τα τρέχοντα προβλήματα. Τείνουν να αντιμετωπίζουν τα πολιτικά ζητήματα με διαλλακτικότητα. Πιστεύουν πως η κυβέρνηση αποτελεί ένα αποδεκτό μέσο ελέγχου της υπερβολικής ελευθερίας. Χαρακτηρίζονται δε, από ήπιο και μετριοπαθή πολιτικό λόγο και συμπεριφορά.



Σχ 2. Το διάγραμμα Nolan με απεικόνιση του «μεσαίου χώρου»

Φυσικά, οι αναφορές διαφόρων πολιτικών αναλυτών στο Μεσαίο ή Κεντρώο χώρο δεν σημαίνει ότι ταυτίζονται πάντα με την ανωτέρω θεώρηση, που προσωπικά υιοθετώ, όπως, αντίστοιχα, με τελείως διαφορετικό τρόπο ορίζουν κάποιοι τον φιλελευθερισμό ή τον σοσιαλισμό. Αυτό που πραγματικά έχει αξία, πριν κάποιος αναφερθεί σε συγκεκριμένες «πολιτικές ταμπέλες» είναι να βρίσκεται σε θέση να τις ορίσει τουλάχιστον μονοσήμαντα. Αποδεχόμενοι τον εκάστοτε ορισμό, μπορούμε στη συνέχεια να τον αξιολογήσουμε, να κρίνουμε και να σχολιάσουμε. Για να μπορεί να διενεργηθεί ένα αποτελεσματικός πολιτικός διάλογος θα πρέπει πρώτα να έχουν συμφωνηθεί οι ορισμοί, η ορολογία και οι πιθανές –αν υπάρχουν- παραδοχές.

Τελικά, το ζητούμενο δεν είναι τόσο οι «ταμπέλες» αλλά οι θέσεις που έκαστος πολίτης, αναλυτής η πολιτικός οργανισμός πρεσβεύει. Συγκεκριμένες θέσεις π.χ. για το μέγεθος του κράτους και τα περιθώρια παρεμβατισμού του, τις ατομικές ελευθερίες, τον σεβασμό σε αξίες, αρχές, παραδόσεις κλπ. Από αυτές τελικά πρέπει να κρίνονται και οι εκάστοτε πολιτικές προτάσεις και όχι από προκαταλήψεις, αξιώματα και αφορεσμούς.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 03, 2011

Η κεντροδεξιά απαιτεί πολιτικές συμμαχίες



Τα τελευταία χρόνια θυσιάσαμε όλοι το συλλογικό συμφέρον για το ατομικό μας

@Κώστας Πάσχος

Δυστυχώς ζούσαμε όλοι μας μια καθαρά πλαστή οικονομική, κοινωνική και πολιτική ευημερία πέραν των δυνατοτήτων μας. Ζούσαμε στη χώρα των περισσοτέρων κατά κεφαλή καγιέν και μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων στην Ευρώπη.

Ζούσαμε στη χώρα της ρηχότητας και της απόλυτης απαξίωσης της αξιοσύνης και της συνέπειας. Ζούσαμε τα τελευταία χρόνια με λάθος πρότυπα όπου είχαμε αναγορεύσει και αποδεχθεί όλοι ότι αυτοί που χρωστούν περισσότερα στην πατρίδα απαρνούμενοι την εφαρμογή των νόμων είναι οι «μάγκες».

Δυστυχώς το κόστος της ασυδοσίας και του πάρτι του νεοπλουτισμού των ολίγων το πληρώνουμε όλοι ανεξαρτήτως άσχετα από το πόσο συνεπείς ήμασταν στην πατρίδα και στη χώρα μας οι ίδιοι.

Τα τελευταία χρόνια θυσιάσαμε όλοι το συλλογικό συμφέρον για το ατομικό μας. Σήμερα έχουμε τα πρώτα δείγματα και καλά μηνύματα από την κοινωνία και τους πολίτες που εξαντλούν την υπομονή τους και την ανοχή τους για κάτι που οι ίδιοι δεν έφταιγαν αισιοδοξώντας ότι οι κακές μέρες τελειώνουν και έρχονται και καλές μέρες.

Εφαλτήριο αισιοδοξίας λέγεται αυτό και το δημιούργησαν οι ίδιοι οι πολίτες με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, με την ευπρέπεια τους και την καλοσύνη τους πιστεύοντας ότι δεν θα ξαναδούν στο μέλλον αυτούς τους φαύλους κύκλους εξουσίας από ανευθυνουπεύθυνους.

Η αισιοδοξία ανατέλλει, δύοντας σιγά σιγά η μεμψιμοιρία. Τι σημαίνει αισιοδοξία; Γινόμαστε όλοι πλέον υπεύθυνοι γι’ αυτό το οποίο μπορούμε (όχι απαραίτητα θέλουμε) να επιτύχουμε, σταματάμε όλοι το στρουθοκαμηλισμό, κοιτάμε καθαρά το μέλλον και το διαγράφουμε από κοινού ακούγοντας και βλέποντας και συνεκτιμώντας τα πάντα και τους πάντες.

Σημαίνει ότι μπορούμε και έχουμε δικαίωμα σε ένα διστακτικό ακόμη χαμόγελο.

Σημαίνει ότι σταματάμε να παράγουμε λόγια και επιτέλους αρχίζουμε να παράγουμε έργα.

Σημαίνει ότι επιτέλους μπαίνουν κανόνες εξορθολογισμού των αναγκών των πολιτών και του κράτους.

Σημαίνει ότι σταματάει η ασυδοσία των ολίγων σε βάρος των πολλών.

Για να μεγαλώσει το διστακτικό χαμόγελο στα χείλη όλων μας θα πρέπει να κόμματα και οι εκφραστές του και η πολιτική στο σύνολο της να δείξουν τον ίδιο ρεαλισμό και την ίδια παρρησία που δείχνουν καθημερινά οι πολίτες στον αγώνα επιβίωσης τους.

Ο χώρος που εκφράζω και πιστεύω και υπηρέτησα όλα μου τα χρόνια χωρίς καμία παύση (όπως δυστυχώς πολλοί άλλοι) είναι η κεντροδεξιά.

Η κεντροδεξιά που θεωρώ ότι δομικά είναι η καταλληλότερη να διαχειριστεί αυτή την πολιτική λογική, να κάνει δηλαδή τη επανάσταση του αυτονόητου, να απαντήσει συγκροτημένα σε όλα τα ερωτήματα της κοινωνίας και της πατρίδας.
Αλλά για να το επιτύχει αυτό πρέπει να ξαναγίνει η ίδια συγκροτημένη.

Οι τρεις τάσεις που περιγράφουν την κεντροδεξιά σήμερα είναι αυτή της νέας Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά, της δεξιάς του Γιώργου Καρατζαφέρη και της αναφερόμενης ως κέντρο της Ντόρας Μπακογιάννη, είτε το θέλουν είτε όχι ξέρουν και οι ίδιοι ότι έχουν πολιτική, ηθική και κοινωνική ευθύνη έναντι της ιστορίας της παράταξης και της προσφοράς της στην πατρίδα να συνεργαστούν και να πορευτούν όλοι μαζί, από κοινού στο μέλλον.

Όχι με αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας αλλά με βασικό κίνητρο την κατάθεση ολοκληρωμένων προτάσεων προς την κοινωνία κλείνοντας το παράθυρο της μιζέριας και ανοίγοντας το παράθυρο της αισιοδοξίας για όλους.

Η κεντροδεξιά της σύνεσης και της συνοχής που θα γίνει κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία και θα επαναφέρει τα χαμόγελα στα χείλη των Ελλήνων.

Στη σύγχρονη ιστορία του τόπου το διακύβευμα της κεντροδεξιάς θα πρέπει να είναι: Πατρίδα υπερήφανη, με μια κοινωνία συνοχής και οικονομικά εξορθολογισμένης.

Πρέπει οι κατέχοντες στις τρεις τάσεις της κεντροδεξιάς να συγκλίνουν προγραμματικά κάνοντας από κοινού μια στρατηγική μοναδική με γνώμονα το κοινό συμφέρον του ελληνικού λαού αποποιούμενοι τις προσωπικές διαδρομές και τα προσωπικά τους οφέλη.

Πρέπει επιτέλους να ανοίξουν οι πόρτες του γηπέδου της κεντροδεξιάς να μπουν μέσα και να αξιολογηθούν ανεξαιρέτως οι πάντες αντικειμενικά χωρίς παρωπίδες προσφέροντας ο καθένας το ελάχιστο που μπορεί και αυτό δεν είναι άλλο από την πίστη και την επαναφορά στις βασικές αρχές των προγόνων μας που ήταν και είναι η βάση θεμέλιο: «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια».