Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τετάρτη, Μαρτίου 23, 2011

Το ευχάριστο Παραμύθι των Αγανακτισμένων

Δεν νομίζω ότι αυτά που λέει ο Πάγκαλος είναι χρήσιμα. Όχι μόνο γιατί δεν είναι πάντα σωστά. Αλλά γιατί και όταν είναι σωστά, ο τρόπος που τα λέει δημιουργεί οξύνσεις. Και οι συγκρούσεις σήμερα εξυπηρετούν αυτούς που επενδύουν στη χρεοκοπία. Αυτούς που θέλουν να κατηγορούμε και να δέρνουμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο, αντί να σκεφτούμε σοβαρά, να δουλέψουμε για να βρούμε τις λύσεις που θα μας βγάλουν από το φαύλο κύκλο.

Όμως, το θέμα μου εδώ είναι άλλο. Όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει εκατό φορές ότι έχει πει τους δημοσίους υπαλλήλους κοπρίτες. Οι φοιτητές μάλιστα που τον γιούχαραν στο Παρίσι, τον κατηγορούσαν για τις «ύβρεις εις βάρος του ελληνικού λαού». Είπε ο Πάγκαλος τους δημόσιους υπαλλήλους ή τους Έλληνες κοπρίτες; Στ’ αλήθεια ο Πάγκαλος δεν μιλούσε ούτε για τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε για τον ελληνικό λαό. Μιλούσε για το πελατειακό σύστημα, έκανε την αυτοκριτική του. Είχε πει ότι αν πάρεις έναν κοπρίτη και τον διορίσεις στο δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο του, αυτός και στο δημόσιο κοπρίτης θα μείνει. Λογικό είναι, αφού ξέρει ότι ο διορισμός του είναι προϊόν συναλλαγής και όχι για να δουλέψει.

Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα της διαβολής στην οποία το πολιτικό σύστημα έχει διαπρέψει. Παίρνουν μια λέξη, αλλοιώνουν μια φράση, τα κόμματα βγάζουν οργισμένες ανακοινώσεις, τα παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες το επαναλαμβάνουν χιλιάδες φορές, στο τέλος κανείς δεν ξέρει τι είπε ποιος. Η πολεμική δεν γίνεται ποτέ με προτάσεις, πάντα με προπαγανδιστικά παιχνίδια.

Πριν λίγο καιρό μια εφημερίδα είχε αποκαλύψει το νέο ολίσθημα της Ντόρας. Πρωτοσέλιδα για την εθνική υποχώρηση, καταγγελίες για την εθελόδουλη πολιτικό, τη συμβιβασμένη. Τι είχε πει η άφρων προδότις; Είχε χαρακτηρίσει την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απλή «σύγκρουση». Κατά το βιβλίο της ιστορίας που έγραφε για το «συνωστισμό» στη Σμύρνη. Τι είχε πει στ’ αλήθεια η Ντόρα; Σε ένα συνέδριο στην Τουρκία με θέμα την ελληνοτουρκική φιλία, είχε πει ότι οι δύο λαοί πρέπει να περάσουν από μία χιλιετία συγκρούσεων σε μία χιλιετία φιλίας.

Πέρυσι, μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί κατακεραύνωναν τον Προβόπουλο, τον πρόεδρο της Τράπεζας Ελλάδος. Τι είχε κάνει ο ανάλγητος τραπεζίτης; Ήθελε να καταργηθούν τα ΚΑΠΗ, έστελνε τους συνταξιούχους μας στον Καιάδα. Τι είχε πει στ’ αλήθεια ο κ. Προβόπουλος; Είχε πει πως αν έχουμε φτάσει στο σημείο να κόβουμε τις συντάξεις, να καταργούμε δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, πρέπει πρώτα να περιορίσουμε άλλα έξοδα, όπως τις εκδρομές των ΚΑΠΗ στο εξωτερικό. Τι ήταν όμως αυτό που στ’ αλήθεια είπε ο κ. Προβόπουλος, η πραγματική αιτία της επίθεσης που δέχτηκε; Δεν αναφερόταν, στην πραγματικότητα, ούτε στους συνταξιούχους ούτε στα ΚΑΠΗ. Αυτό που έλεγε ήταν ότι η δήθεν κοινωνική πολιτική που λέμε ότι έχουμε είναι στην πραγματικότητα πελατειακές σχέσεις καλυμμένες που διανέμουν το κρατικό χρήμα. Τις ίδιες μέρες η δικαιοσύνη διενεργούσε έρευνα για παράτυπες αναθέσεις εκατομμυρίων σε ταξιδιωτικά γραφεία. Αποκάλυψε ακόμα ότι οι μεταφορές μαθητών με τουριστικά λεωφορεία αγγίζουν τη λεηλασία, το κόστος αυξάνεται κάθε χρόνο, έφτασε τα 280 εκατομμύρια και πως έχει γίνει πιο συμφέρον για το κράτος να χαρίζει κάθε χρόνο ένα αυτοκίνητο σε κάθε μαθητή. Ότι οι κοινωνικές δαπάνες της Γραμματείας Νέας Γενιάς μετατρέπονται σε εκδρομές με ιστιοπλοϊκό για τις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων. Μέτρα τώρα πόσα συμφέροντα θίχτηκαν απ’ αυτές τις δηλώσεις για να καταλάβεις πού οφείλεται η επίθεση που ακολούθησε.

Αλλά και η άλλη περιβόητη φράση «μαζί τα φάγαμε», έχει ενδιαφέρον. Για να δούμε, αν εσύ δεν τα έφαγες μαζί με τον Πάγκαλο, θυμώνεις; Το αντίθετο, μάλλον, επιβεβαιώνεσαι, λες επιτέλους, άρχισαν να το παραδέχονται. Γιατί δεν πιστεύεις βέβαια ότι τα έφαγε μόνος του ο Πάγκαλος 300 δις παϊδάκια στην Ελευσίνα, ούτε ο Καραμανλής σουβλάκια στη Ραφήνα. Ξέρεις πολύ καλά τι συνέβαινε τόσα χρόνια. Το ξέρεις όταν πληρώνεις «φακελάκια» στη δήθεν δωρεάν υγεία που σου λένε ότι έχεις, φροντιστήρια στη δήθεν δωρεάν παιδεία, «γρηγορόσημα» στην κάθε συναλλαγή σου με το αδηφάγο δημόσιο. Υπάρχει κανείς σήμερα που δεν ξέρει για το ελληνικό, κομματικό, πελατειακό κράτος;

Αυτοί που θυμώνουν, είναι αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο. Είναι οι δυσαρεστημένοι κομματικοί πελάτες που βλέπουν ότι η χρεοκοπία του δημοσίου απειλεί το καθεστώς που τους συντηρούσε τόσα χρόνια. Και φωνάζουν, γιουχάρουν, προπηλακίζουν, προσπαθώντας με μια αντιπολιτική, αντικοινοβουλευτική, αντιδημοκρατική εντέλει ρητορική, να μας πείσουν ότι το πρόβλημα περιορίζεται στους «300 που τα έφαγαν απ’ τον κοσμάκη», στο «μπουρδέλο τη Βουλή», στους «κλέφτες» πολιτικούς, στους προδότες. Ώστε κρυμμένοι πίσω από το λιντσάρισμα των «κακών», να διατηρήσουν οι ίδιοι όσο μπορούν τα προνόμιά τους, να μείνουν ανέπαφες οι δομές που γεννούν συνεχώς τη χρεοκοπία.

Δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς οι πολιτικοί που αφού οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, τώρα άνετοι, σχολιάζουν την πραγματικότητα ως παρατηρητές, χωρίς να παίρνουν ούτε καν μια άδεια άνευ αποδοχών, έτσι ως δείγμα ευαισθησίας.

Μου είναι ακόμα λιγότερο συμπαθείς, όμως, εκείνοι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που τους προπηλακίζουν. Γιατί γιουχάρουν τους πρώην εκλεκτούς τους όχι για όσα έκαναν, αλλά γιατί δεν μπορούν να τα συνεχίσουν κι άλλο. Κατηγορούν τους πολιτικούς, τους ξένους, την Τρόικα, την Ευρώπη, γιατί τους χαλάει το παραμύθι.

Μόνο που το δικό τους ευχάριστο παραμύθι ήταν η χρεοκοπία όλων μας.

 

Φώτη Γεωργουλέ

Το ευχάριστο Παραμύθι των Αγανακτισμένων

Φώτη Γεωργουλέ


Δεν νομίζω ότι αυτά που λέει ο Πάγκαλος είναι χρήσιμα. Όχι μόνο γιατί δεν είναι πάντα σωστά. Αλλά γιατί και όταν είναι σωστά, ο τρόπος που τα λέει δημιουργεί οξύνσεις. Και οι συγκρούσεις σήμερα εξυπηρετούν αυτούς που επενδύουν στη χρεοκοπία. Αυτούς που θέλουν να κατηγορούμε και να δέρνουμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο, αντί να σκεφτούμε σοβαρά, να δουλέψουμε για να βρούμε τις λύσεις που θα μας βγάλουν από το φαύλο κύκλο.

Όμως, το θέμα μου εδώ είναι άλλο. Όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει εκατό φορές ότι έχει πει τους δημοσίους υπαλλήλους κοπρίτες. Οι φοιτητές μάλιστα που τον γιούχαραν στο Παρίσι, τον κατηγορούσαν για τις «ύβρεις εις βάρος του ελληνικού λαού». Είπε ο Πάγκαλος τους δημόσιους υπαλλήλους ή τους Έλληνες κοπρίτες; Στ’ αλήθεια ο Πάγκαλος δεν μιλούσε ούτε για τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε για τον ελληνικό λαό. Μιλούσε για το πελατειακό σύστημα, έκανε την αυτοκριτική του. Είχε πει ότι αν πάρεις έναν κοπρίτη και τον διορίσεις στο δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο του, αυτός και στο δημόσιο κοπρίτης θα μείνει. Λογικό είναι, αφού ξέρει ότι ο διορισμός του είναι προϊόν συναλλαγής και όχι για να δουλέψει.

Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα της διαβολής στην οποία το πολιτικό σύστημα έχει διαπρέψει. Παίρνουν μια λέξη, αλλοιώνουν μια φράση, τα κόμματα βγάζουν οργισμένες ανακοινώσεις, τα παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες το επαναλαμβάνουν χιλιάδες φορές, στο τέλος κανείς δεν ξέρει τι είπε ποιος. Η πολεμική δεν γίνεται ποτέ με προτάσεις, πάντα με προπαγανδιστικά παιχνίδια.

Πριν λίγο καιρό μια εφημερίδα είχε αποκαλύψει το νέο ολίσθημα της Ντόρας. Πρωτοσέλιδα για την εθνική υποχώρηση, καταγγελίες για την εθελόδουλη πολιτικό, τη συμβιβασμένη. Τι είχε πει η άφρων προδότις; Είχε χαρακτηρίσει την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απλή «σύγκρουση». Κατά το βιβλίο της ιστορίας που έγραφε για το «συνωστισμό» στη Σμύρνη. Τι είχε πει στ’ αλήθεια η Ντόρα; Σε ένα συνέδριο στην Τουρκία με θέμα την ελληνοτουρκική φιλία, είχε πει ότι οι δύο λαοί πρέπει να περάσουν από μία χιλιετία συγκρούσεων σε μία χιλιετία φιλίας.

Πέρυσι, μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί κατακεραύνωναν τον Προβόπουλο, τον πρόεδρο της Τράπεζας Ελλάδος. Τι είχε κάνει ο ανάλγητος τραπεζίτης; Ήθελε να καταργηθούν τα ΚΑΠΗ, έστελνε τους συνταξιούχους μας στον Καιάδα. Τι είχε πει στ’ αλήθεια ο κ. Προβόπουλος; Είχε πει πως αν έχουμε φτάσει στο σημείο να κόβουμε τις συντάξεις, να καταργούμε δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, πρέπει πρώτα να περιορίσουμε άλλα έξοδα, όπως τις εκδρομές των ΚΑΠΗ στο εξωτερικό. Τι ήταν όμως αυτό που στ’ αλήθεια είπε ο κ. Προβόπουλος, η πραγματική αιτία της επίθεσης που δέχτηκε; Δεν αναφερόταν, στην πραγματικότητα, ούτε στους συνταξιούχους ούτε στα ΚΑΠΗ. Αυτό που έλεγε ήταν ότι η δήθεν κοινωνική πολιτική που λέμε ότι έχουμε είναι στην πραγματικότητα πελατειακές σχέσεις καλυμμένες που διανέμουν το κρατικό χρήμα. Τις ίδιες μέρες η δικαιοσύνη διενεργούσε έρευνα για παράτυπες αναθέσεις εκατομμυρίων σε ταξιδιωτικά γραφεία. Αποκάλυψε ακόμα ότι οι μεταφορές μαθητών με τουριστικά λεωφορεία αγγίζουν τη λεηλασία, το κόστος αυξάνεται κάθε χρόνο, έφτασε τα 280 εκατομμύρια και πως έχει γίνει πιο συμφέρον για το κράτος να χαρίζει κάθε χρόνο ένα αυτοκίνητο σε κάθε μαθητή. Ότι οι κοινωνικές δαπάνες της Γραμματείας Νέας Γενιάς μετατρέπονται σε εκδρομές με ιστιοπλοϊκό για τις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων. Μέτρα τώρα πόσα συμφέροντα θίχτηκαν απ’ αυτές τις δηλώσεις για να καταλάβεις πού οφείλεται η επίθεση που ακολούθησε.

Αλλά και η άλλη περιβόητη φράση «μαζί τα φάγαμε», έχει ενδιαφέρον. Για να δούμε, αν εσύ δεν τα έφαγες μαζί με τον Πάγκαλο, θυμώνεις; Το αντίθετο, μάλλον, επιβεβαιώνεσαι, λες επιτέλους, άρχισαν να το παραδέχονται. Γιατί δεν πιστεύεις βέβαια ότι τα έφαγε μόνος του ο Πάγκαλος 300 δις παϊδάκια στην Ελευσίνα, ούτε ο Καραμανλής σουβλάκια στη Ραφήνα. Ξέρεις πολύ καλά τι συνέβαινε τόσα χρόνια. Το ξέρεις όταν πληρώνεις «φακελάκια» στη δήθεν δωρεάν υγεία που σου λένε ότι έχεις, φροντιστήρια στη δήθεν δωρεάν παιδεία, «γρηγορόσημα» στην κάθε συναλλαγή σου με το αδηφάγο δημόσιο. Υπάρχει κανείς σήμερα που δεν ξέρει για το ελληνικό, κομματικό, πελατειακό κράτος;

Αυτοί που θυμώνουν, είναι αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο. Είναι οι δυσαρεστημένοι κομματικοί πελάτες που βλέπουν ότι η χρεοκοπία του δημοσίου απειλεί το καθεστώς που τους συντηρούσε τόσα χρόνια. Και φωνάζουν, γιουχάρουν, προπηλακίζουν, προσπαθώντας με μια αντιπολιτική, αντικοινοβουλευτική, αντιδημοκρατική εντέλει ρητορική, να μας πείσουν ότι το πρόβλημα περιορίζεται στους «300 που τα έφαγαν απ’ τον κοσμάκη», στο «μπουρδέλο τη Βουλή», στους «κλέφτες» πολιτικούς, στους προδότες. Ώστε κρυμμένοι πίσω από το λιντσάρισμα των «κακών», να διατηρήσουν οι ίδιοι όσο μπορούν τα προνόμιά τους, να μείνουν ανέπαφες οι δομές που γεννούν συνεχώς τη χρεοκοπία.

Δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς οι πολιτικοί που αφού οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, τώρα άνετοι, σχολιάζουν την πραγματικότητα ως παρατηρητές, χωρίς να παίρνουν ούτε καν μια άδεια άνευ αποδοχών, έτσι ως δείγμα ευαισθησίας.

Μου είναι ακόμα λιγότερο συμπαθείς, όμως, εκείνοι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που τους προπηλακίζουν. Γιατί γιουχάρουν τους πρώην εκλεκτούς τους όχι για όσα έκαναν, αλλά γιατί δεν μπορούν να τα συνεχίσουν κι άλλο. Κατηγορούν τους πολιτικούς, τους ξένους, την Τρόικα, την Ευρώπη, γιατί τους χαλάει το παραμύθι.

Μόνο που το δικό τους ευχάριστο παραμύθι ήταν η χρεοκοπία όλων μας.

Τρίτη, Μαρτίου 15, 2011

Η Ιδεολογία του Κράτους

Tου Πασχου Μανδραβελη



Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτό το πρόγραμμα σταθεροποίησης έπεσε βαρύ στην κυβέρνηση. Είναι κυβέρνηση ενός κόμματος, το οποίο θεοποίησε τον κρατισμό και άσκησε επί μακρόν τις πολιτικές του.

Από την άλλη, όμως, αυτό το πρόγραμμα θα έπεφτε βαρύ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, οποιουδήποτε κόμματος. Ζούμε σε μια κοινωνία που, όχι μόνο από τη μεταπολίτευση, όπως θρυλείται, αλλά από τον Εμφύλιο και μετά είχε ως μόνο ιδεολογικό μπούσουλα την κρατική παρέμβαση. Από αυτήν την κοινωνία προέρχονται τα κόμματα, από αυτά τα κόμματα προέρχονται τα στελέχη τους. Τις μόνες παραστάσεις που έχουν και τη μόνη ιδεολογική επεξεργασία που έκαναν, είναι αυτό που λένε οι πολίτες μπροστά σε δέκα εκατοστά χιονιού: «Μα, πού είναι το κράτος;».

Η αλλαγή του ιδεολογικού Παραδείγματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο κρατισμός έχει απολιθωθεί στη σκέψη όλων. Οχι μόνο των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και των αντιπολιτευόμενων· στη μείζονα και στην παλαβή αντιπολίτευση. Κυριαρχεί ακόμη κι εκεί που θα έπρεπε να είναι κόκκινο πανί, π. χ. στους μαζικούς φορείς των επιχειρηματιών. Βλέπουμε, για παράδειγμα, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από τη μια να θρηνούν για τις «σπατάλες του κράτους» και ταυτόχρονα να ωρύονται κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Να χύνουν δάκρυα για τα ελλείμματα και να αναρωτιούνται γιατί το κράτος δεν δημιουργεί επιπλέον ελλείμματα, συντηρώντας την κρατικοδίαιτη ανάπτυξη.

Η οικονομική κρίση πύκνωσε τον πολιτικό χρόνο, αλλά όχι και τον ιδεολογικό. Μπορεί η κυβέρνηση να είναι αναγκασμένη να παίρνει μέτρα που πριν από δύο χρόνια δεν μπορούσαμε να τα διανοηθούμε, αλλά δεν μπορεί να τα μεταφράσει ούτε να τα δικαιολογήσει παρά μόνο λέγοντας «τι να κάνουμε; μας αναγκάζουν οι αγορές, η Ε. Ε., το Μνημόνιο και το κακό συναπάντημα». Από την άλλη πλευρά, η κοινωνία βρίσκεται σε μια απέραντη θολούρα. Αντιλαμβάνεται ότι το προηγούμενο μοντέλο έφαγε τα ψωμιά του, αλλά δεν έχει ξεκάθαρο ποιο είναι το καινούργιο μοντέλο. Δεν το ξεκαθαρίζει και κανείς. Μαθαίνει για παράδειγμα τις σπατάλες στο σύστημα υγείας και αμέσως μετά βλέπει τους θρήνους των τηλεπαρουσιαστών για τους γιατρούς που τάχαμου θα πληρώνονταν 600 ευρώ τον μήνα. Ενώ όλοι οι πολίτες κατανοούν αυτό που είπε ο Αντονι Γκίντενς, ότι «το κράτος είναι πλέον πολύ μεγάλο για τα μικρά και πολύ μικρό για τα μεγάλα», δεν υπάρχει ακόμη ένα επεξεργασμένο ιδεολογικό Παράδειγμα για μια χώρα με μικρότερο και διαφορετικό κράτος. Επόμενο είναι όλοι να στρέφονται στο μόνο πράγμα που ξέρουν και προπαγανδίζει ένα ολόκληρο σύστημα Μέσων Ενημέρωσης, διανοούμενων, καθηγητών ΑΕΙ, συνδικαλιστών και πολιτικών.

Αυτό το χάσμα μεταξύ της πολιτικής και ιδεολογίας, μεταξύ δηλαδή της ανάγκης λήψης άμεσων αποφάσεων και των αναγκαίων κοινωνικών συναινέσεων, κάποιες φορές γεφυρώνεται με επίκληση του εθνικού κινδύνου της χρεοκοπίας και τις περισσότερες φορές με ημίμετρα. Μόνο που τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Χωρίς τα λεφτά των αγορών το κράτος πρέπει τάχιστα να μειωθεί και να αλλάξει. Παρά τις αντιστάσεις του συστήματος και τη δυσθυμία των κυβερνητικών στελεχών η χώρα δεν έχει άλλο δρόμο. Ούτε άλλο χρόνο να σπαταλήσει...

Παρασκευή, Μαρτίου 11, 2011

Ε Ι Μ Α Σ Τ Ε Π Α Ν Τ Ο Υ ! ! !

Σε μια Ελλάδα παγωμένη από το χιονιά, χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και νέοι κάθε ηλικίας βγήκαν στους δρόμους της χώρας και απόλαυσαν το τελευταίο τριήμερο της Αποκριάς με χορό … πολύ χορό !!!


Τι κι αν ο ουρανός ήταν γκρίζος, τι κι αν την προηγούμενη ήταν στρεσαρισμένοι πίσω από ένα γραφείο ή και ακόμη άνεργοι για μήνες. Στην καρδιά κάθε πόλης, μεγάλης και μικρής, το χαμόγελο και το κέφι ήταν σε θέση πρωταγωνιστή.

Το μπάσο του dj ηχούσε μέσα σε κάθε τσιμεντένια γειτονιά και άνθρωποι με διαφορετικά προβλήματα, ενδιαφέροντα ή απόψεις, άνθρωποι τυχεροί και λίγοτερο τυχεροί, άνθρωποι από κάθε οικογένεια, άνθρωποι σαν και μας … χόρευαν για να δείξουν ότι πάνω από κάθε Χρέος και Οικονομική Δυσκολία, ο άνθρωπος είναι πάνω από όλα !!!

Και μέσα στην έξαψη και την ενέργεια του Καρναβαλιού, μέσα στη βροχή και στο χιόνι, χορεύαμε !!!


Κάποιοι συχνά αποκαλούν όλους εμας που γεννηθήκαμε back @80ies και πέρα, Χαμένη Γενιά, που ίσως έχασε λίγο χρόνο για να φανεί. Χωρίς καμία ευθύνη γι’αυτό, η γενιά μας κουβαλάει ένα τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό χρέος. Από την πρώτη μέρα στο σχολείο μαθαίναμε ότι πρέπει να διαβάζουμε για να περάσουμε στις εξετάσεις και να μαζεύουμε πτυχία και διπλώματα, δίχως ποτέ καμία Αρχή να αναρωτηθεί ποιός θα μας δώσει δουλειά μια μέρα. Κι αν οι φρενήρεις ρυθμοί που όλοι γεμίζαμε κάποτε χαρτιά εξειδίκευσης (ξένες γλώσσες, μουσική, υπολογιστές κα) έχουν παγώσει από την παράνοια του Χρέους και του Μνημονίου, είναι γιατί πλέον συνειδητοποιήσαμε με πίκρα μεγάλη ότι τα χρήματα που τόσο καιρό μετράγαμε επιδεικτικά τώρα ξαφνικά είναι χρωστούμενα. Δημιουργώντας μία κατάσταση μιζέριας και απαισιοδοξίας, και έναν διογκώμενο κυνισμό που τρέπεται σταθερά σε μηδενιστική καρικατούρα έτοιμη να ξεσπάσει σαν καταιγίδα σε κάθε κόμμα και πολιτικό. Και αναρωτιέσαι, που πήγε το Χρυσό Μέλλον μας !!!

Και κάπου ανάμεσα στο χορό και στο γέλιο όλα αλλάζουν.

Από τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τα χρόνια που είχες επενδύσει σε χαρτιά και εξειδίκευση πάνε άδικα, αφού ο τρόπος για να εργαστείς κάπου είναι ίδιος με την εποχή των παππούδων μας, connections και μόνο connections … Αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως το να κάνω κάτι δεν ειναι μόνο πιθανό, αλλά και απαραίτητο !!! Τα πάντα έχουν αλλάξει και έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Δεν αρκεί ούτε να εργαστείς περισσότερο, ούτε καλύτερα, γιατί απλά δεν φτάνει !

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για να σου βρούνε λύσεις οι “-νταρηδες “.

Η Χαμένη Γενιά συνειδητοποιεί πως πρέπει να εκμεταλλευτεί την ενέργεια της νιότης της, χωρίς εμπειρία, μόνο με το ένστικτο και το θράσος. Είναι ώρα να οργανωθούμε και να βγούμε μπροστά !!!


Χορεύαμε μέσα σε δρόμους με πολύ κίνηση, κίνηση ευχάριστη, ανθρώπινη. Κι αυτό μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο απελευθερωτικός είναι ο χορός, διώχνει όλο τον θυμό και φέρνει κέφι. Αλλάζαμε μορφές … τη μία ήσουν χαριτωμένο γουρουνάκι την άλλη εξωτική βραζιλιάνα, και η πιο αστεία μάσκα ή στολή σου έδινε άλλη μορφή. Χωρίς να είσαι στημένος σε δήθεν bars-clubs, αυθόρμητα χορεύεις, διασκεδάζεις. Και παρά το κρύο και τον αέρα … ιδρώνεις. Αισθάνεσαι τα πόδια σχεδόν πέτρινα και βαριά, αλλά συνεχίζεις. Και σε κοιτάνε απορημένοι οι “-ντάρηδες” και λένε:

“μα αφού είσαι κουρασμένος γιατι συνεχίζεις ?” …

Γιατί μπορώ και θα το πάω μέχρι τέλους !!!



“Και χορεύοντας πιστεύεις ότι αλλάζει τίποτα, αντί να διασκεδάζεις δεν πας να βρεις καμιά δουλειά ?”


Το έκανα !!! Αλλά ξέρεις τί … δεν βρήκα, γιατί εσείς που με πρότρεπετε έτσι απλά, εσείς οι ίδιοι με απορρίπτετε …

Για τους περισσότερους από εμάς η διασκέδαση ήταν ή είναι το stepping stone της ανεργίας και της μερικής απασχόλησης.



Αυτό που χρειάζεται η γενιά μας δεν είναι μια ατελειώτη Λιτότητα, δεν είναι μια επανάληψη των ευθυνών μας, δεν είναι παχνιδάκια ενοχής. Αυτό που χρειάζεται κάθε νέος άνθρωπος είναι ενέργεια, έμπνευση, μία αίσθηση ότι δεν θα χάσει την δυνατότητά του για Αλλαγή. Και αυτό που χρειαζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως είναι μία νέα αίσθηση χαράς και διασκέδασης.


Μέσα στις μεγάλες λεωφόρους ο ρυθμός του dj άλλαζε συνεχώς μέσα στον παγωμένο αέρα. Χιλιάδες αγόρια και κορίτσια τραγουδούσαν, ούρλιαζαν, αγκαλιάζονταν και χόρευαν για ένα Μέλλον δίχως Φόβο.

Πριν όλα αυτά ξεκινήσουν, ο μεγαλύτερος φόβος για μένα και τους φίλους μου ήταν ότι ωριμάζουμε για να κληρονομήσουμε ένα πιο δύσκολο κόσμο από τους γονείς μας, χωρίς ποτέ να έχουμε το θάρρος να αμφισβητήσουμε όλα αυτά που μας έφεραν εδώ.

Δεν φοβάμαι πια !

Με φόντο την κυνική απάθεια μιας Χαμένης Γενιάς στο να εκπαιδεύεται για να δει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου έναν ακόμη ανταγωνιστή σε ένα πραγματικά άσχημο κόσμο, το νέο πνεύμα της Αλληλεγγύης και της Συνεργασίας θα τυφλώσει με τη σαφήνεια των στόχων του. Δεν είμαστε πια μια Χαμένη Γενιά !!!


Ό,τι και να έρθει από δω και πέρα, η Πολιτική της Δημιουργίας έχει

επιστρέψει.