Ματωμένα Σύνορα

Ματωμένα σύνορα

Ο χάρτης με τα νέα σύνορα για τη νέα Μέση Ανατολή που θέλουν οι ΗΠΑ!

O Ralph Peters, απόστρατος συνταγματάρχης, είναι ένας πολυγραφότατος συγγραφέας και έγκριτος αναλυτής σε στρατηγικά και γεωπολιτικά θέματα και αναλύσεις, με εξειδίκευση τη Μέση Ανατολή και την Ασία. Έχει γράψει 21 βιβλία, ενώ αναλύσεις και άρθρα του δημοσιεύονται σε διάφορες εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες των ΗΠΑ, όπως «USA TODAY», «New York Post», «Armed Forces Journal», www.realclearpolitics.com, www.frontpagemag.com κ.λπ.

Το άρθρο «Blood borders, How a better Middle East would look» δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, τον Ιούνιο του 2006, λίγες μέρες πριν από την επίσημη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ στην Ουάσινγκτον. Μετά τη δημοσίευση του άρθρου ακολούθησε σειρά δημοσιευμάτων τουρκικών εφημερίδων, τα οποία είχαν κοινό παρονομαστή το «οι ΗΠΑ διαμελίζουν την Τουρκία». Μάλιστα, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Ντενίζ Μπαϊκάλ έφερε το θέμα του δημοσιεύματος του Ralph Peters στη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση, με επερώτηση προς τον υπουργό Εξωτερικών από τον οποίο ζητούνταν απαντήσεις σε μια σειρά από θέματα, όπως τον αν τέθηκε παραπλήσιο με το άρθρο θέμα κατά τη διάρκεια των συζητήσεων με αμερικανούς αξιωματούχους και αν ο ίδιος διαμαρτυρήθηκε για το άρθρο και τους χάρτες που δημοσιεύθηκαν. Πάντως, οι τουρκικές εφημερίδες επανήλθαν στο θέμα του δημοσιεύματος μετά τις δηλώσεις της Κοντολίζα Ράις ότι ήρθε η ώρα για μια «Νέα Μέση Ανατολή».

***

Τα διεθνή σύνορα δεν είναι ποτέ τελείως δίκαια. Αλλά ο βαθμός αδικίας που επιβάλλεται σε εκείνους τους οποίους ενώνουν ή χωρίζουν είναι που κάνει τη διαφορά - τη διαφορά μεταξύ ελευθερίας και κατοχής, ανοχής και αγριοτήτων, κράτους δικαίου και τρομοκρατίας, ή ακόμα και ειρήνης και πόλεμου.

Τα πιο αυθαίρετα σύνορα στον κόσμο είναι στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή. Χαραγμένα από Ευρωπαίους (που ήδη είχαν πρόβλημα να καθορίσουν τα δικά τους σύνορα), τα σύνορα της Αφρικής συνεχίζουν να προκαλούν θανάτους εκατομμυρίων ντόπιων. Αλλά τα άδικα σύνορα στη Μέση Ανατολή -για να δανειστώ μια φράση του Τσώρτσιλ- παράγουν περισσότερα προβλήματα από όσα μπορεί να αντέξει η περιοχή.

Ενώ η Μέση Ανατολή έχει ήδη πολύ περισσότερα προβλήματα από τα δυσλειτουργικά σύνορα -από την πολιτισμική αποτελμάτωση και τη σκανδαλώδη ανισότητα μέχρι τον ολέθριο θρησκευτικό εξτρεμισμό- το μέγιστο ταμπού στην προσπάθεια να γίνει κατανοητή η συνολική προβληματική κατάσταση της περιοχής δεν είναι το Ισλάμ, αλλά αυτά τα ανεκδιήγητα διεθνή σύνορα που ωστόσο λατρεύονται σαν ιερά και απαράβατα από τους διπλωμάτες μας.

Φυσικά, καμία ρύθμιση των συνόρων, όσο δρακόντεια και αν είναι, δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει όλες τις μειονότητες στη Μέση Ανατολή. Σε μερικές περιπτώσεις, οι εθνικές και θρησκευτικές ομάδες διαβιούν αναμεμιγμένες μεταξύ τους και οι μεικτοί γάμοι δεν είναι ασυνήθιστοι. Αλλού οι επανενώσεις που θα βασίζονται στην κοινή καταγωγή ή στην πίστη μπορεί να μην αποδειχθούν τόσο επιτυχείς όσο αναμένουν αυτοί που σήμερα τις υποστηρίζουν. Τα σύνορα που προβάλλονται στους χάρτες που συνοδεύουν αυτό το άρθρο επανορθώνουν τις αδικίες από τις οποίες υποφέρουν οι σημαντικότερες «αδικημένες» πληθυσμιακές ομάδες, όπως οι Κούρδοι, οι κάτοικοι του Βελουχιστάν και οι Σιίτες Άραβες, αλλά δεν δίνουν επαρκή λύση για τους Χριστιανούς, τους Μπαχάι, τους Ισμαηλίτες, τους Νακσιμπεντί και πολλές άλλες αριθμητικά μικρότερες μειονότητες της Μέσης Ανατολής. Και βέβαια υπάρχει μια αδικία που μας στοιχειώνει και δεν μπορεί ποτέ να επανορθωθεί με μια εδαφική ανταμοιβή: πρόκειται για τη γενοκτονία των Αρμενίων που διαπράχθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ωστόσο, παρότι η πρόταση επαναχάραξης των συνόρων που καταθέτουμε εδώ δεν αντιμετωπίζει όλες τις αδικίες, χωρίς τέτοιες σημαντικές αναθεωρήσεις δεν θα δούμε ποτέ μια ειρηνικότερη Μέση Ανατολή.

Ακόμη και εκείνοι που αποστρέφονται το θέμα της αλλαγής των συνόρων θα ωφεληθούν συμμετέχοντας σε μια άσκηση που προσπαθεί να συλλάβει μια δικαιότερη, αν και ακόμα ατελή, τροποποίηση των εθνικών σύνορων στην εκτεταμένη από τον Βόσπορο μέχρι τον Ινδό ποταμό. Δεχόμενοι ότι η τέχνη της πολιτικής δεν ανέπτυξε ποτέ αποτελεσματικά εργαλεία -εκτός του πολέμου- για την αναπροσαρμογή των προβληματικών συνόρων, μια διανοητική προσπάθεια να συλλάβουμε τα «οργανικά» σύνορα της Μέσης Ανατολής εν τούτοις μας βοηθά να κατανοήσουμε την έκταση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε και θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε. Έχουμε να κάνουμε με κολοσσιαίες δυσαρμονίες που είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων παρεμβάσεων που δεν θα σταματήσουν να γεννούν την έχθρα και τη βία έως ότου διορθωθούν.

Όσον αφορά εκείνους που αρνούνται «να σκεφτούν το αδιανόητο», δηλώνοντας ότι τα σύνορα δεν πρέπει να αλλάξουν και τελείωσε, αξίζει να θυμηθούν ότι τα σύνορα δεν έχουν σταματήσει ποτέ να αλλάζουν διαμέσου των αιώνων. Τα σύνορα δεν είναι ποτέ στατικά, και πολλά σύνορα, από το Κογκό ως το Κοσόβο και τον Καύκασο, αλλάζουν ακόμα και τώρα (ενόσω πρεσβευτές και ειδικοί αντιπρόσωποι αποστρέφουν το βλέμμα τους, περί άλλα τυρβάζοντες).

Α, υπάρχει και ένα άλλο βρώμικο μικρό μυστικό 5.000 ετών Ιστορίας: η εθνοκάθαρση είναι αποτελεσματική. Ας αρχίσουμε με ένα ζήτημα συνόρων ιδιαίτερα ευαίσθητο για τους αμερικανούς αναγνώστες: Για να έχει το Ισραήλ οποιαδήποτε ελπίδα ειρηνικής συμβίωσης με τους γείτονές του, θα πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα που είχε πριν το 1967 - με ουσιαστικές τοπικές ρυθμίσεις για τα ζητήματα ασφάλειας. Αλλά το ζήτημα των εδαφών που περιβάλλουν την Ιερουσαλήμ, μια πόλη που επί χιλιάδες έτη ποτίζεται με αίμα, μπορεί να αποδειχθεί δυσεπίλυτο για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από τη διάρκεια της ζωής μας. Εκεί όπου όλες οι πλευρές έχουν μετατρέψει τον Θεό τους σε μεγιστάνα ακινήτων, οι εδαφικές διεκδικήσεις ξεπερνούν την απλή απληστία για πετρελαϊκό πλούτο ή τις εθνικές διαμάχες. Έτσι, ας αφήσουμε κατά μέρος αυτό το υπερβολικά μελετημένο ζήτημα και ας στραφούμε σε εκείνα τα θέματα που αγνοούνται επιμελώς.

Η πιο χτυπητή αδικία στην περιοχή μεταξύ των βαλκανικών οροσειρών και των Ιμαλαΐων είναι η απουσία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Υπάρχουν 27 με 36 εκατομμύρια Κούρδοι που ζουν στις παρακείμενες περιοχές στη Μέση Ανατολή (οι αριθμοί είναι ανακριβείς επειδή κανένα κράτος δεν έχει επιτρέψει ποτέ μια τίμια απογραφή). Ακόμη και σύμφωνα με τη συντηρητικότερη εκτίμηση οι Κούρδοι αποτελούν τη μεγαλύτερη φυλετική ομάδα παγκοσμίως χωρίς δικό της κράτος. Ακόμα χειρότερα, οι Κούρδοι έχουν καταπιεστεί από κάθε κυβέρνηση που ελέγχει τα υψίπεδα και τα βουνά όπου κατοικούν από την εποχή των Μυρίων του Ξενοφώντος.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της έχασαν μια λαμπρή ευκαιρία να αρχίσουν να επανορθώνουν αυτήν την αδικία μετά την πτώση της Βαγδάτης. Ένα κράτος - τέρας του Φρανκενστάιν από συρραμμένα αταίριαστα κομμάτια, το Ιράκ, έπρεπε να έχει διαιρεθεί σε τρία μικρότερα κράτη αμέσως. Αποτύχαμε λόγω δειλίας και έλλειψης οράματος, υποχρεώνοντας τους Κούρδους του Ιράκ να υποστηρίξουν τη νέα ιρακινή κυβέρνηση - που το έκαναν με βαριά καρδιά και μόνο επειδή εμείς το θέλαμε. Αλλά αν γινόταν ένα ελεύθερο δημοψήφισμα, μην απατάστε: Σχεδόν το 100% των Κούρδων του Ιράκ θα ψήφιζε την ανεξαρτησία.

Όπως θα έκαναν και οι Κούρδοι της Τουρκίας, οι οποίοι έχουν υπομείνει δεκαετίες βίαιας στρατιωτικής κατοχής και υποβιβασμού τους σε «Τούρκους των βουνών», σε μια προσπάθεια να ξεριζωθεί η ταυτότητά τους. Ενώ η δεινή τους θέση στα χέρια της Άγκυρας είχε αμβλυνθεί κάπως κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, πρόσφατα η καταστολή εντάθηκε πάλι και το ανατολικό ένα πέμπτο της Τουρκίας πρέπει να αντιμετωπίζεται ως κατεχόμενο έδαφος. Όσον αφορά τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράν, επίσης θα έσπευδαν να προσχωρήσουν σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν εάν μπορούσαν. Η άρνηση των δημοκρατιών μας να υπερασπιστούν την ανεξαρτησία των Κούρδων είναι ένα αμάρτημα που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολύ χειρότερο από τις δευτερευούσης σημασίας περιπτώσεις διαφθοράς που συναρπάζουν συνήθως τα ΜΜΕ μας. Και παρεμπιπτόντως: Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, που θα εκτείνεται από Ντιγιαρμπακίρ ως το Ταυρίδα, θα ήταν το πιο φιλοδυτικό κράτος μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας.

Μια δίκαιη ρύθμιση στην περιοχή θα άφηνε τις τρεις επαρχίες του Ιράκ με σουνιτική πλειοψηφία ως μια περικομμένη περιοχή που θα μπορούσε τελικά να επιλέξει να ενωθεί με μια Συρία, η οποία θα έχανε τις ακτές της προς όφελος ενός Μείζονος Λίβανου προσανατολισμένου στη Μεσόγειο: Η Φοινίκη αναγεννημένη. Ο σιιτικός νότος του παλαιού Ιράκ θα αποτελούσε τη βάση ενός Σιιτικού Αραβικού Κράτους που θα περιέβαλλε μεγάλο μέρος του Περσικού Κόλπου. Η Ιορδανία θα διατηρούσε τα εδάφη της, με κάποια νότια επέκταση σε βάρος της Σαουδικής Αραβίας. Από τη μεριά του, το αφύσικο κράτος της Σαουδικής Αραβίας θα υφίστατο μια αποσυναρμολόγηση τόσο μεγάλη όσο το Πακιστάν.

Μια ριζική αιτία της ευρείας στασιμότητας του μουσουλμανικού κόσμου είναι ότι η σαουδική βασιλική οικογένεια αντιμετωπίζει τη Μέκκα και τη Μεδίνα ως φέουδό της. Με τα πιο ιερά προσκυνήματα του Ισλάμ υπό τον έλεγχο ενός από τα πιο φανατικά και καταπιεστικά καθεστώτα παγκοσμίως -ένα καθεστώς που έχει στη διάθεσή του απέραντο ανεκμετάλλευτο πετρελαϊκό πλούτο- οι Σαουδάραβες είναι σε θέση να προβάλλουν το ουαχαβιτικό όραμά τους της αυστηρής, αδιάλλακτης πίστης αρκετά πέρα από τα σύνορά τους.

Η άνοδος του πλούτο των Σαουδαράβων και, συνεπώς, της επιρροής τους είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη στον μουσουλμανικό κόσμο από τον καιρό του Προφήτη, και το χειρότερο που συνέβη στους Άραβες από την οθωμανική (εάν όχι τη μογγολική) κατάκτηση.

Ενώ οι μη μουσουλμάνοι δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μια αλλαγή στον έλεγχο των ιερών πόλεων του Ισλάμ, φανταστείτε πόσο υγιέστερος θα γινόταν ο μουσουλμανικός κόσμος αν τη Μέκκα και τη Μεδίνα τις κυβερνούσε ένα συμβούλιο, αντιπροσωπευτικό των σημαντικών μουσουλμανικών Σχολών και κινημάτων παγκοσμίως σε ένα Ισλαμικό Ιερό Κράτος -ένα είδος μουσουλμανικού Βατικανού- όπου το μέλλον μιας μεγάλης πίστης θα προέκυπτε μέσα από τον διάλογο και όχι με απολυταρχικές αποφάσεις. Η αληθινή δικαιοσύνη -που ίσως να μη μας αρέσει- θα έδινε επίσης τις παράκτιες πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας στους Σιίτες Άραβες που κατοικούν σ' εκείνη την περιφέρεια, ενώ ένα νοτιοανατολικό τεταρτημόριο θα εκχωρούνταν στην Υεμένη. Περιορισμένος σε ένα απομεινάρι ανεξάρτητης περιοχής της σαουδικής πατρίδας γύρω από το Ριάντ, ο οίκος των Σαουντ θα ήταν ικανός για πολύ λιγότερη αναστάτωση στο Ισλάμ και τον κόσμο.

Το Ιράν, ένα κράτος με παράλογα σύνορα, θα έχανε πολύ έδαφος σε όφελος του ενοποιημένου Αζερμπαϊτζάν, του ελεύθερου Κουρδιστάν, του Σιιτικού Αραβικού Κράτους και του ελεύθερου Βελουχιστάν, αλλά θα κέρδιζε τις επαρχίες γύρω από το Εράτ στο σημερινό Αφγανιστάν - μια περιοχή με ιστορική και γλωσσική συγγένεια με την Περσία. Το Ιράν, συνεπώς, θα γινόταν εθνικό περσικό κράτος πάλι, με το δυσκολότερο ερώτημα να είναι εάν πρέπει ή όχι να κρατήσει τον λιμένα του Μπαντάρ Αμπάς ή να τον παραδώσει στο Σιιτικό Αραβικό Κράτος.

Ό,τι το Αφγανιστάν θα έχανε από την Περσία στη δύση, θα το κέρδιζε στην ανατολή, δεδομένου ότι οι φυλές των βορειοδυτικών συνόρων του Πακιστάν θα επανασυνδέονταν με τους αφγανούς αδελφούς τους (το θέμα αυτής της άσκησης δεν είναι να σχεδιαστούν οι χάρτες όπως θα τους θέλαμε αλλά όπως οι τοπικοί πληθυσμοί θα τους προτιμούσαν). Το Πακιστάν, ένα επίσης αφύσικο κράτος, θα έχανε επίσης το έδαφος της επαρχίας του Βελουχιστάν για να σχηματιστεί ένα ελεύθερο Βελουχιστάν. Το υπόλοιπο «φυσικό» Πακιστάν θα βρισκόταν εξ ολοκλήρου ανατολικά του Ινδού, εκτός από ένα δυτικό παρακλάδι κοντά στο Καράτσι.

Οι πόλεις-κράτη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων θα είχαν μια μεικτή μοίρα - όπως και στην πραγματικότητα πιθανώς. Μερικές θα ενσωματωθούν στο Σιιτικό Αραβικό Κράτος, που θα πιάνει ένα μεγάλο μέρος του Περσικού Κόλπου (κράτος που πιθανότερο να εξελιχθεί ως αντιστάθμισμα του περσικού Ιράν παρά σύμμαχός του). Δεδομένου ότι όλες οι πουριτανικές κουλτούρες είναι υποκριτικές, το Ντουμπάι, αναπόφευκτα, έχει την άδεια για να διατηρήσει τη θέση παιδικής χαράς για τους πλούσιους ακόλαστους. Το Κουβέιτ θα παρέμενε μέσα στα σημερινά σύνορά του, όπως και το Ομάν.

Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο υποθετικός επανασχεδιασμός των συνόρων αντανακλά τις εθνικές συγγένειες και τις θρησκευτικές κοινότητες - σε μερικές περιπτώσεις και τα δύο. Φυσικά, εάν θα μπορούσαμε να κουνήσουμε μια μαγική ράβδο και να τροποποιήσουμε τα σύνορα, θα προτιμούσαμε βεβαίως να το κάνουμε επιλεκτικά.

Ωστόσο, η μελέτη του αναθεωρημένου χάρτη, σε αντίθεση με τον χάρτη που αποτυπώνει τα σημερινά σύνορα, προσφέρει κάποια αίσθηση του μεγάλου κακού που έκαναν τα σύνορα που όρισαν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι τον 20ό αιώνα σε μια περιοχή που αγωνιζόταν να αναδυθεί μέσα από τις ταπεινώσεις και τις ήττες του 19ου αιώνα.

Το να διορθωθούν τα σύνορα έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στη θέληση των λαών μπορεί να είναι ανέφικτο. Προς το παρόν. Αλλά με τον χρόνο -και την αναπόφευκτη αιματοχυσία- νέα και φυσικά σύνορα θα προκύψουν. Η Βαβυλώνα έχει πέσει περισσότερες από μία φορά.

Εν τω μεταξύ, οι στρατιώτες μας θα συνεχίσουν να παλεύουν για την ασφάλεια ενάντια στην τρομοκρατία, για την προοπτική της δημοκρατίας και για την πρόσβαση στα αποθέματα πετρελαίου σε μια περιοχή καταδικασμένη να μάχεται τον εαυτό της. Οι τωρινοί διαχωρισμοί και οι διά της βίας ενώσεις σε μια περιοχή από την Άγκυρα μέχρι το Καράτσι, σε συνδυασμό με τις άλλες δυσκολίες της περιοχής, διαμορφώνουν το τέλεια γόνιμο έδαφος για τον θρησκευτικό εξτρεμισμό, την κουλτούρα της μνησικακίας και τη στρατολόγηση τρομοκρατών. Τα άδικα σύνορα γεννούν εχθρούς.

Από την υπερπαραγωγή τρομοκρατών ως την ελάττωση των ενεργειακών αποθεμάτων της, οι τωρινές παραμορφώσεις της Μέσης Ανατολής υπόσχονται επιδείνωση, όχι βελτίωση της κατάστασης. Σε μια περιοχή όπου μόνο οι χειρότερες πτυχές του εθνικισμού επικρατούν και που οι ακραίες πτυχές του θρησκευτικού φαινομένου απειλούν να κυριαρχήσουν, οι ΗΠΑ, οι σύμμαχοί τους και, προ πάντων, οι ένοπλες δυνάμεις μας θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν κρίσεις. Ενώ το Ιράκ μπορεί να παράσχει ένα παράδειγμα ελπίδας -που είναι εξαίρεση στον κανόνα- εάν δεν το εγκαταλείψουμε πρόωρα, το υπόλοιπο αυτής της απέραντης περιοχής παρουσιάζει επιδεινούμενα προβλήματα σχεδόν σε κάθε μέτωπο.

Εάν τα σύνορα της μείζονος περιοχής της Μέσης Ανατολής δεν τροποποιηθούν ώστε να αντανακλούν τους φυσικούς δεσμούς αίματος και πίστης, θα πρέπει να δεχθούμε ως δεδομένο ότι στην αιματοχυσία που θα συνεχιστεί στην περιοχή θα μετέχουμε κι εμείς.

Blood borders

How a better Middle East would look

By Ralph Peters

International borders are never completely just. But the degree of injustice they inflict upon those whom frontiers force together or separate makes an enormous difference — often the difference between freedom and oppression, tolerance and atrocity, the rule of law and terrorism, or even peace and war.

The most arbitrary and distorted borders in the world are in Africa and the Middle East. Drawn by self-interested Europeans (who have had sufficient trouble defining their own frontiers), Africa's borders continue to provoke the deaths of millions of local inhabitants. But the unjust borders in the Middle East — to borrow from Churchill — generate more trouble than can be consumed locally.

While the Middle East has far more problems than dysfunctional borders alone — from cultural stagnation through scandalous inequality to deadly religious extremism — the greatest taboo in striving to understand the region's comprehensive failure isn't Islam but the awful-but-sacrosanct international boundaries worshipped by our own diplomats.

Of course, no adjustment of borders, however draconian, could make every minority in the Middle East happy. In some instances, ethnic and religious groups live intermingled and have intermarried. Elsewhere, reunions based on blood or belief might not prove quite as joyous as their current proponents expect. The boundaries projected in the maps accompanying this article redress the wrongs suffered by the most significant "cheated" population groups, such as the Kurds, Baluch and Arab Shia, but still fail to account adequately for Middle Eastern Christians, Bahais, Ismailis, Naqshbandis and many another numerically lesser minorities. And one haunting wrong can never be redressed with a reward of territory: the genocide perpetrated against the Armenians by the dying Ottoman Empire.

Yet, for all the injustices the borders re-imagined here leave unaddressed, without such major boundary revisions, we shall never see a more peaceful Middle East.

Even those who abhor the topic of altering borders would be well-served to engage in an exercise that attempts to conceive a fairer, if still imperfect, amendment of national boundaries between the Bosporus and the Indus. Accepting that international statecraft has never developed effective tools — short of war — for readjusting faulty borders, a mental effort to grasp the Middle East's "organic" frontiers nonetheless helps us understand the extent of the difficulties we face and will continue to face. We are dealing with colossal, man-made deformities that will not stop generating hatred and violence until they are corrected. As for those who refuse to "think the unthinkable," declaring that boundaries must not change and that's that, it pays to remember that boundaries have never stopped changing through the centuries. Borders have never been static, and many frontiers, from Congo through Kosovo to the Caucasus, are changing even now (as ambassadors and special representatives avert their eyes to study the shine on their wingtips).

Oh, and one other dirty little secret from 5,000 years of history: Ethnic cleansing works.

Begin with the border issue most sensitive to American readers: For Israel to have any hope of living in reasonable peace with its neighbors, it will have to return to its pre-1967 borders — with essential local adjustments for legitimate security concerns. But the issue of the territories surrounding Jerusalem, a city stained with thousands of years of blood, may prove intractable beyond our lifetimes. Where all parties have turned their god into a real-estate tycoon, literal turf battles have a tenacity unrivaled by mere greed for oil wealth or ethnic squabbles. So let us set aside this single overstudied issue and turn to those that are studiously ignored.

The most glaring injustice in the notoriously unjust lands between the Balkan Mountains and the Himalayas is the absence of an independent Kurdish state. There are between 27 million and 36 million Kurds living in contiguous regions in the Middle East (the figures are imprecise because no state has ever allowed an honest census). Greater than the population of present-day Iraq, even the lower figure makes the Kurds the world's largest ethnic group without a state of its own. Worse, Kurds have been oppressed by every government controlling the hills and mountains where they've lived since Xenophon's day.

The U.S. and its coalition partners missed a glorious chance to begin to correct this injustice after Baghdad's fall. A Frankenstein's monster of a state sewn together from ill-fitting parts, Iraq should have been divided into three smaller states immediately. We failed from cowardice and lack of vision, bullying Iraq's Kurds into supporting the new Iraqi government — which they do wistfully as a quid pro quo for our good will. But were a free plebiscite to be held, make no mistake: Nearly 100 percent of Iraq's Kurds would vote for independence.

As would the long-suffering Kurds of Turkey, who have endured decades of violent military oppression and a decades-long demotion to "mountain Turks" in an effort to eradicate their identity. While the Kurdish plight at Ankara's hands has eased somewhat over the past decade, the repression recently intensified again and the eastern fifth of Turkey should be viewed as occupied territory. As for the Kurds of Syria and Iran, they, too, would rush to join an independent Kurdistan if they could. The refusal by the world's legitimate democracies to champion Kurdish independence is a human-rights sin of omission far worse than the clumsy, minor sins of commission that routinely excite our media. And by the way: A Free Kurdistan, stretching from Diyarbakir through Tabriz, would be the most pro-Western state between Bulgaria and Japan.

A just alignment in the region would leave Iraq's three Sunni-majority provinces as a truncated state that might eventually choose to unify with a Syria that loses its littoral to a Mediterranean-oriented Greater Lebanon: Phoenecia reborn. The Shia south of old Iraq would form the basis of an Arab Shia State rimming much of the Persian Gulf. Jordan would retain its current territory, with some southward expansion at Saudi expense. For its part, the unnatural state of Saudi Arabia would suffer as great a dismantling as Pakistan.

A root cause of the broad stagnation in the Muslim world is the Saudi royal family's treatment of Mecca and Medina as their fiefdom. With Islam's holiest shrines under the police-state control of one of the world's most bigoted and oppressive regimes — a regime that commands vast, unearned oil wealth — the Saudis have been able to project their Wahhabi vision of a disciplinarian, intolerant faith far beyond their borders. The rise of the Saudis to wealth and, consequently, influence has been the worst thing to happen to the Muslim world as a whole since the time of the Prophet, and the worst thing to happen to Arabs since the Ottoman (if not the Mongol) conquest.

While non-Muslims could not effect a change in the control of Islam's holy cities, imagine how much healthier the Muslim world might become were Mecca and Medina ruled by a rotating council representative of the world's major Muslim schools and movements in an Islamic Sacred State — a sort of Muslim super-Vatican — where the future of a great faith might be debated rather than merely decreed. True justice — which we might not like — would also give Saudi Arabia's coastal oil fields to the Shia Arabs who populate that subregion, while a southeastern quadrant would go to Yemen. Confined to a rump Saudi Homelands Independent Territory around Riyadh, the House of Saud would be capable of far less mischief toward Islam and the world.

Iran, a state with madcap boundaries, would lose a great deal of territory to Unified Azerbaijan, Free Kurdistan, the Arab Shia State and Free Baluchistan, but would gain the provinces around Herat in today's Afghanistan — a region with a historical and linguistic affinity for Persia. Iran would, in effect, become an ethnic Persian state again, with the most difficult question being whether or not it should keep the port of Bandar Abbas or surrender it to the Arab Shia State.

What Afghanistan would lose to Persia in the west, it would gain in the east, as Pakistan's Northwest Frontier tribes would be reunited with their Afghan brethren (the point of this exercise is not to draw maps as we would like them but as local populations would prefer them). Pakistan, another unnatural state, would also lose its Baluch territory to Free Baluchistan. The remaining "natural" Pakistan would lie entirely east of the Indus, except for a westward spur near Karachi.

The city-states of the United Arab Emirates would have a mixed fate — as they probably will in reality. Some might be incorporated in the Arab Shia State ringing much of the Persian Gulf (a state more likely to evolve as a counterbalance to, rather than an ally of, Persian Iran). Since all puritanical cultures are hypocritical, Dubai, of necessity, would be allowed to retain its playground status for rich debauchees. Kuwait would remain within its current borders, as would Oman.

In each case, this hypothetical redrawing of boundaries reflects ethnic affinities and religious communalism — in some cases, both. Of course, if we could wave a magic wand and amend the borders under discussion, we would certainly prefer to do so selectively. Yet, studying the revised map, in contrast to the map illustrating today's boundaries, offers some sense of the great wrongs borders drawn by Frenchmen and Englishmen in the 20th century did to a region struggling to emerge from the humiliations and defeats of the 19th century.

Correcting borders to reflect the will of the people may be impossible. For now. But given time — and the inevitable attendant bloodshed — new and natural borders will emerge. Babylon has fallen more than once.

Meanwhile, our men and women in uniform will continue to fight for security from terrorism, for the prospect of democracy and for access to oil supplies in a region that is destined to fight itself. The current human divisions and forced unions between Ankara and Karachi, taken together with the region's self-inflicted woes, form as perfect a breeding ground for religious extremism, a culture of blame and the recruitment of terrorists as anyone could design. Where men and women look ruefully at their borders, they look enthusiastically for enemies.

From the world's oversupply of terrorists to its paucity of energy supplies, the current deformations of the Middle East promise a worsening, not an improving, situation. In a region where only the worst aspects of nationalism ever took hold and where the most debased aspects of religion threaten to dominate a disappointed faith, the U.S., its allies and, above all, our armed forces can look for crises without end. While Iraq may provide a counterexample of hope — if we do not quit its soil prematurely — the rest of this vast region offers worsening problems on almost every front.

If the borders of the greater Middle East cannot be amended to reflect the natural ties of blood and faith, we may take it as an article of faith that a portion of the bloodshed in the region will continue to be our own.

• • •

WHO WINS, WHO LOSES

Winners —

Afghanistan

Arab Shia State

Armenia

Azerbaijan

Free Baluchistan

Free Kurdistan

Iran

Islamic Sacred State

Jordan

Lebanon

Yemen

•

Losers —

Afghanistan

Iran

Iraq

Israel

Kuwait

Pakistan

Qatar

Saudi Arabia

Syria

Turkey

United Arab Emirates

West Bank