Δεν νομίζω ότι αυτά που λέει ο Πάγκαλος είναι χρήσιμα. Όχι μόνο γιατί δεν είναι πάντα σωστά. Αλλά γιατί και όταν είναι σωστά, ο τρόπος που τα λέει δημιουργεί οξύνσεις. Και οι συγκρούσεις σήμερα εξυπηρετούν αυτούς που επενδύουν στη χρεοκοπία. Αυτούς που θέλουν να κατηγορούμε και να δέρνουμε ο ένας τον άλλον στο δρόμο, αντί να σκεφτούμε σοβαρά, να δουλέψουμε για να βρούμε τις λύσεις που θα μας βγάλουν από το φαύλο κύκλο.
Όμως, το θέμα μου εδώ είναι άλλο. Όλοι έχουμε ακούσει και διαβάσει εκατό φορές ότι έχει πει τους δημοσίους υπαλλήλους κοπρίτες. Οι φοιτητές μάλιστα που τον γιούχαραν στο Παρίσι, τον κατηγορούσαν για τις «ύβρεις εις βάρος του ελληνικού λαού». Είπε ο Πάγκαλος τους δημόσιους υπαλλήλους ή τους Έλληνες κοπρίτες; Στ’ αλήθεια ο Πάγκαλος δεν μιλούσε ούτε για τους δημοσίους υπαλλήλους, ούτε για τον ελληνικό λαό. Μιλούσε για το πελατειακό σύστημα, έκανε την αυτοκριτική του. Είχε πει ότι αν πάρεις έναν κοπρίτη και τον διορίσεις στο δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο του, αυτός και στο δημόσιο κοπρίτης θα μείνει. Λογικό είναι, αφού ξέρει ότι ο διορισμός του είναι προϊόν συναλλαγής και όχι για να δουλέψει.
Έτσι λειτουργεί η προπαγάνδα της διαβολής στην οποία το πολιτικό σύστημα έχει διαπρέψει. Παίρνουν μια λέξη, αλλοιώνουν μια φράση, τα κόμματα βγάζουν οργισμένες ανακοινώσεις, τα παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες το επαναλαμβάνουν χιλιάδες φορές, στο τέλος κανείς δεν ξέρει τι είπε ποιος. Η πολεμική δεν γίνεται ποτέ με προτάσεις, πάντα με προπαγανδιστικά παιχνίδια.
Πριν λίγο καιρό μια εφημερίδα είχε αποκαλύψει το νέο ολίσθημα της Ντόρας. Πρωτοσέλιδα για την εθνική υποχώρηση, καταγγελίες για την εθελόδουλη πολιτικό, τη συμβιβασμένη. Τι είχε πει η άφρων προδότις; Είχε χαρακτηρίσει την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως απλή «σύγκρουση». Κατά το βιβλίο της ιστορίας που έγραφε για το «συνωστισμό» στη Σμύρνη. Τι είχε πει στ’ αλήθεια η Ντόρα; Σε ένα συνέδριο στην Τουρκία με θέμα την ελληνοτουρκική φιλία, είχε πει ότι οι δύο λαοί πρέπει να περάσουν από μία χιλιετία συγκρούσεων σε μία χιλιετία φιλίας.
Πέρυσι, μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί κατακεραύνωναν τον Προβόπουλο, τον πρόεδρο της Τράπεζας Ελλάδος. Τι είχε κάνει ο ανάλγητος τραπεζίτης; Ήθελε να καταργηθούν τα ΚΑΠΗ, έστελνε τους συνταξιούχους μας στον Καιάδα. Τι είχε πει στ’ αλήθεια ο κ. Προβόπουλος; Είχε πει πως αν έχουμε φτάσει στο σημείο να κόβουμε τις συντάξεις, να καταργούμε δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, πρέπει πρώτα να περιορίσουμε άλλα έξοδα, όπως τις εκδρομές των ΚΑΠΗ στο εξωτερικό. Τι ήταν όμως αυτό που στ’ αλήθεια είπε ο κ. Προβόπουλος, η πραγματική αιτία της επίθεσης που δέχτηκε; Δεν αναφερόταν, στην πραγματικότητα, ούτε στους συνταξιούχους ούτε στα ΚΑΠΗ. Αυτό που έλεγε ήταν ότι η δήθεν κοινωνική πολιτική που λέμε ότι έχουμε είναι στην πραγματικότητα πελατειακές σχέσεις καλυμμένες που διανέμουν το κρατικό χρήμα. Τις ίδιες μέρες η δικαιοσύνη διενεργούσε έρευνα για παράτυπες αναθέσεις εκατομμυρίων σε ταξιδιωτικά γραφεία. Αποκάλυψε ακόμα ότι οι μεταφορές μαθητών με τουριστικά λεωφορεία αγγίζουν τη λεηλασία, το κόστος αυξάνεται κάθε χρόνο, έφτασε τα 280 εκατομμύρια και πως έχει γίνει πιο συμφέρον για το κράτος να χαρίζει κάθε χρόνο ένα αυτοκίνητο σε κάθε μαθητή. Ότι οι κοινωνικές δαπάνες της Γραμματείας Νέας Γενιάς μετατρέπονται σε εκδρομές με ιστιοπλοϊκό για τις κομματικές οργανώσεις των πανεπιστημίων. Μέτρα τώρα πόσα συμφέροντα θίχτηκαν απ’ αυτές τις δηλώσεις για να καταλάβεις πού οφείλεται η επίθεση που ακολούθησε.
Αλλά και η άλλη περιβόητη φράση «μαζί τα φάγαμε», έχει ενδιαφέρον. Για να δούμε, αν εσύ δεν τα έφαγες μαζί με τον Πάγκαλο, θυμώνεις; Το αντίθετο, μάλλον, επιβεβαιώνεσαι, λες επιτέλους, άρχισαν να το παραδέχονται. Γιατί δεν πιστεύεις βέβαια ότι τα έφαγε μόνος του ο Πάγκαλος 300 δις παϊδάκια στην Ελευσίνα, ούτε ο Καραμανλής σουβλάκια στη Ραφήνα. Ξέρεις πολύ καλά τι συνέβαινε τόσα χρόνια. Το ξέρεις όταν πληρώνεις «φακελάκια» στη δήθεν δωρεάν υγεία που σου λένε ότι έχεις, φροντιστήρια στη δήθεν δωρεάν παιδεία, «γρηγορόσημα» στην κάθε συναλλαγή σου με το αδηφάγο δημόσιο. Υπάρχει κανείς σήμερα που δεν ξέρει για το ελληνικό, κομματικό, πελατειακό κράτος;
Αυτοί που θυμώνουν, είναι αυτοί που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο. Είναι οι δυσαρεστημένοι κομματικοί πελάτες που βλέπουν ότι η χρεοκοπία του δημοσίου απειλεί το καθεστώς που τους συντηρούσε τόσα χρόνια. Και φωνάζουν, γιουχάρουν, προπηλακίζουν, προσπαθώντας με μια αντιπολιτική, αντικοινοβουλευτική, αντιδημοκρατική εντέλει ρητορική, να μας πείσουν ότι το πρόβλημα περιορίζεται στους «300 που τα έφαγαν απ’ τον κοσμάκη», στο «μπουρδέλο τη Βουλή», στους «κλέφτες» πολιτικούς, στους προδότες. Ώστε κρυμμένοι πίσω από το λιντσάρισμα των «κακών», να διατηρήσουν οι ίδιοι όσο μπορούν τα προνόμιά τους, να μείνουν ανέπαφες οι δομές που γεννούν συνεχώς τη χρεοκοπία.
Δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς οι πολιτικοί που αφού οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, τώρα άνετοι, σχολιάζουν την πραγματικότητα ως παρατηρητές, χωρίς να παίρνουν ούτε καν μια άδεια άνευ αποδοχών, έτσι ως δείγμα ευαισθησίας.
Μου είναι ακόμα λιγότερο συμπαθείς, όμως, εκείνοι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που τους προπηλακίζουν. Γιατί γιουχάρουν τους πρώην εκλεκτούς τους όχι για όσα έκαναν, αλλά γιατί δεν μπορούν να τα συνεχίσουν κι άλλο. Κατηγορούν τους πολιτικούς, τους ξένους, την Τρόικα, την Ευρώπη, γιατί τους χαλάει το παραμύθι.
Μόνο που το δικό τους ευχάριστο παραμύθι ήταν η χρεοκοπία όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου