Οι μετανάστες και η συγκυβέρνηση

 

Tου Πασχου Μανδραβελη

Προχθές το απόγευμα ζήσαμε ένα θρίλερ. Παρ’ ολίγον να είχαμε τη δεύτερη κυβέρνηση συνεργασίας στη μεταπολίτευση. Να υπενθυμίσουμε ότι η πρώτη που σχηματίστηκε το 1989, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ενιαίου τότε Συνασπισμού, ήταν ειδικού σκοπού. Επειδή υπήρχε κίνδυνος παραγραφής των ποινικών ευθυνών ενός πρώην πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών αποφάσισαν να σχηματίσουν βραχύβια κυβέρνηση να ασκήσει η Βουλή τις διώξεις και να ξαναπάμε σε εκλογές. Οπως κι έγινε.

Και τη δεύτερη (παρ’ ολίγον) κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς την ήθελε βραχύβια και ειδικού σκοπού. Να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και μετά να πάμε σε εκλογές. Θεμιτό, αν και λίγο ανεδαφικό. Με τους ευρωπαϊκούς λαούς ανήσυχους για την οικονομική κρίση (συνεπώς για την τσέπη τους) και με τα ακροδεξιά-λαϊκιστικά κόμματα στα κάγκελα για τη χρηματοδότηση των «τεμπέληδων του Νότου» δεν είναι εύκολη η επαναδιαπραγμάτευση και πολύ περισσότερο δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα. Μάλλον δεν θα συγκινηθούν οι ξένοι πολιτικοί και δεν θα αφήσουν δικά τους πολιτικά παιχνιδάκια στην άκρη, μόλις δουν τον κ. Καρατζαφέρη στις Βρυξέλλες. Αναφέρουμε τον κ. Καρατζαφέρη, διότι είναι ο πρώτος που διατύπωσε τη θεωρία να πάνε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί για να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο.

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι δεν κυριαρχούσαν τελικά οι άλλοι σχεδιασμοί στο ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός αποδεχόταν την πρόταση του κ. Σαμαρά για κυβέρνηση βραχείας διάρκειας και ειδικού σκοπού. Ο όρος που έθεσε η Νέα Δημοκρατία για αλλαγή του μεταναστευτικού νόμου 3838/10 πού ακριβώς κολλάει; Γιατί σε με βραχύβια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας προτάσσεται ως όρος ο χρόνος στον οποίο κάποιοι οικονομικοί μετανάστες θα κάνουν τα χαρτιά τους για νομιμοποίηση;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το μεταναστευτικό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και οι απόψεις διαφέρουν. Αλλά και η διαφθορά της πολιτικής είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. Γιατί σε μια κυβέρνηση εξάμηνης διάρκειας και αποκλειστικού σκοπού να προστεθεί η μετανάστευση και όχι ο στόχος της δημοσιοποίησης όλων των «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών;

Η μία εξήγηση είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είπε μια κουβέντα παραπάνω· δεν ήθελε κατ’ ουσίαν συγκυβέρνηση και γι’ αυτό έβαλε έναν όρο που δεν θα αποδεχόταν το ΠΑΣΟΚ· ο νόμος για το μεταναστευτικό είναι μια από τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ και μπορεί να την πουλήσει στο πολιτικό του ακροατήριο. Πιθανό, αλλά όχι εύλογο. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να τινάξει την πρόταση περί συγκυβέρνησης με άλλο πρωθυπουργό για χίλιους δυο λόγους, ακόμη και για τον χρόνο διάρκειας της νέας κυβέρνησης. Και το έκανε. Προς τι ο καημός για το μεταναστευτικό;

Η δεύτερη περίπτωση και πιο ευλογοφανής είναι ότι στη Νέα Δημοκρατία κυριαρχεί ένα συντηρητικό γινάτι για τον νόμο περί πολιτογράφησης των μεταναστών, σε τέτοιο σημείο που δεν κρατιέται για να τον αλλάξει. Γι’ αυτό και το προέταξε. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για τις προτεραιότητες του επιτελείου του κ. Σαμαρά, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι άλλο: είναι απάντηση σ’ αυτήν την κρίση μια συντηρητική ατζέντα;