Η Ελλάδα που γεννιέται δεν αγανακτεί στην Πλατεία. Καθώς έχει το βλέμμα της πεισματικά στραμμένο έξω από τα όρια αυτού του επαρχιώτικου κράτους, κρατάει αναγκαστικά τον στολισμένο με παλιά εκκωφαντικά συνθήματα ομφαλό της Ελληνικής ιστορίας, την Βουλή και την Πλατεία της δηλαδή, έξω από το οπτικό της πεδίο. Προσποιείται, συχνά αμήχανα και πολλές φορές φοβισμένα, ότι δεν την αφορά αυτό το απεγνωσμένο ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους ενδεείς πολιτικούς πάτρωνες και στους αγανακτισμένους πρώην πελάτες τους.
Γιατί αυτό το ξεκαθάρισμα λογαριασμών έχει μοναδικό διακύβευμα την εκατέρωθεν απόδοση ευθυνών για την αναπόφευκτη κατάρρευση αυτού του ρηχού και κυνικού κοινωνικού συμβολαίου που υπογράφτηκε με την ίδια απερίσκεπτη αμετροέπεια, στην ίδια πλατεία, ανάμεσα στους ίδιους πολιτικούς και στο ίδιο πλήθος, τριάντα χρόνια πριν, για να επεκτείνεται από τότε επιμελώς με νέες ρήτρες αμοιβαίων παροχών και αντιπαροχής προνομίων. Δεν είναι η ιερή αγανάκτηση της αδικίας. Είναι η αγοραία αγανάκτηση των ανήμπορων πια συνεταίρων που ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας στον άλλον.
Σαν τους δήθεν εξαπατημένους καιροσκόπους μικροεπενδυτές, που ενώ ήθελαν οι ίδιοι τόσο πολύ να πιστέψουν τις υποσχέσεις για γρήγορα και έξυπνα κέρδη, τώρα μαζεύονται στην αυλή του λαϊκού τους δικαστηρίου απαιτώντας δικαιοσύνη. Ακόμα και οι κιτρινισμένες εφημερίδες τους είναι ολόιδιες με τις ροζ εφημερίδες του χρηματιστηρίου που μιλούσαν για «έξυπνο χρήμα». Τότε ξύπνιοι, τώρα εξαπατημένοι. Είναι πάντα έτοιμοι να επενδύσουν ξανά στην επόμενη, έξυπνη τάχα, κίνηση: την δραχμή, την περήφανη χρεοκοπία, την εθνικά αξιοπρεπή φυγή από την Ευρώπη. Αλλά προς το παρόν απαιτούν μόνο τιμωρία κι εκδίκηση. Μετά, βλέπουμε.
Αλλά κάθε μέρα, την ίδια ώρα που η παλιά αγανακτισμένη Ελλάδα στήνει αυτήν την ιεροτελεστία ιερής αγανάκτησης, και ενώ τα παιδιά της εξασκούνται στο μόνο μάθημα που έμαθαν στα πανεπιστήμια παίζοντας την Άμεση Δημοκρατία, η άλλη Ελλάδα ακόμα προσπαθεί. Να κάνει την δουλειά της κάθε μέρα καλύτερα· να διορθώσει ένα-ένα όλα αυτά που μας πληγώνουν, διορθώνοντας πρώτα τον εαυτό της· να αντέξει κατ' αρχήν, για να καταφέρει να αποδείξει τι αξίζει μετά. Και ανοίγεται στην οικουμένη: για να μάθει, να καταλάβει, να ξεσηκώσει ιδέες και πράξη. Δοκιμάζει, πειραματίζεται και βρίσκει δρόμους. Αλλάζει τρόπο δουλειάς ή αλλάζει και δουλειά. Δεν αγανακτεί, αλλά οργίζεται. Με αυτήν την αγανακτισμένη Ελλάδα που απειλεί να την παρασύρει μαζί της.
Η Ελλάδα που γεννιέται δεν μουτζώνει την Βουλή στην Πλατεία. Μουτζώνει κάποτε κρυφά τον εαυτό της για τα λάθη που έκανε και αυτούς που εμπιστεύτηκε. Αγωνιά μήπως οι ωδίνες της γέννας γίνουν σπασμοί θανάτου. Μαζεύει τα κομμάτια της, απογοητεύεται και ξανά πεισμώνει, θυμώνει και ξανά ονειρεύεται, προσπαθεί, απαιτεί. Αλλάζει. Αλλά δεν αγανακτεί. Τώρα ξέρει.
Σχεδιάζει με το δάχτυλο στο χώμα, σιωπηλά, την επόμενη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου