Θα ήταν βαθιά και συνειδητή υποκρισία εκ μέρους όλων μας να ισχυριστούμε ότι το κίνημα των Αγανακτισμένων είναι απλά ένα trend και τίποτα παραπάνω. Ο κόσμος που βρίσκεται στο Σύνταγμα και στις πλατείες της χώρας, είναι ο γείτονάς μας, ο συνάδελφός μας, ο φίλος μας.
Και σίγουρα είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τον κόσμο, που σπρώχνεται όλη μέρα στους δρόμους, να κουβεντιάζει τις νύχτες οκλαδόν στην άσφαλτο. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι χιλιάδες κόσμου που προσέρχονται αυθόρμητα κάθε απόγευμα στις πλατειες δεν θέλουν να δραπετεύσουν λίγο από την τρομοκρατία και τη μιζέρια των βραδινών δελτίων, αναζητώντας ανθρώπινες απαντήσεις στα αδιέξοδα που μας περιβάλλουν; Κάποιοι μπορεί να έχουν και διάθεση αυτοκριτικής ως πολίτες για το πως φτάσαν εδώ τα πράγματα. Ενώ πολλοί δείχνουν έτοιμοι να τα αμφισβητήσουν όλα, αφού νιώθουν ότι πια δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Οι Αγανακτισμένοι δεν μοιάζουν με τους "αντάρτες" του παρελθόντος. Η στάση τους δεν έχει κάποιον ορίζοντα. Εκφράζουν απλώς με άτακτο και οργισμένο τρόπο την αδυναμία τους να δώσουν μια κατεύθυνση στα πράγματα και να βρουν την θέση τους στον κόσμο. Δεν θέλουν να εκπροσωπήσουν ομάδες ή στρώματα της κοινωνίας, αλλά να διαχειριστούν καταστάσεις. Δεν θέλουν να αναλάβουν την εξουσία, απλά να την επηρεάσουν.
Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών - συνεπικουρούμενο της πλειοψηφίας των media - προσέδωσε σ΄αυτό το κίνημα διαστάσεις μεσσιανικές, σε σημείο όλος ο κόσμος να μιλάει για απαρχή μιας Νέας Εποχής. Πολλοί προσδοκούν από την Αγανάκτιση τους, να αλλάξουν τα πάντα, να αλλάξουν οι πολιτικοί και μαζί μ΄αυτούς η χώρα !
Όλοι βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά, τουλάχιστον άμεσα. Η εφηβική ρητορική και οι ανεδαφικές διεκδικήσεις που προκύπτουν μέσα απο αυτό το τεράστιο και ετερόκλητο κίνημα είναι μάλλον για να μην χάσουμε την πίστη μας στην Αλλαγή.
Ωστόσο, η πραγματική αξία των Αγανακτισμένων κρύβεται στις αξίες που γεννιούνται και πιθανότατα θα κυριαρχήσουν στον πολιτικό διάλογο από δω και πέρα. Αξίες όπως η Αλληλεγγύη, η Απλότητα, η Συλλογικότητα, η Συνεννοήση, η Αμοιβαιότητα, η Ειρήνη, η Πίστη στον Άνθρωπο και στις δυνατότητές του. Η ίδια η ουσία της Δημοκρατίας !
Η πολιτική ζωή δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Ο κόσμος κατάλαβε εμπρακτά την δύναμη της Συμμετοχής στα πράγματα.
Ο κόσμος στις πλατείες είναι το πρώτο βήμα μιας μεγάλης συλλογικής δράσης. Η συλλογική δράση είναι διαφορετική από την ατομική δράση, και οι δυο δύσκολες στο να ξεκινήσουν, αφού ξεκινήσουν όμως, είναι δύσκολες να σταματήσουν. Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί οτι οι ομάδες είναι σε θέση να ασκούν ένα διαφορετικό είδος δύναμης από ότι τα άτομα και όταν αυτή η δύναμη στρέφεται εναντίον ενός υφιστάμενου θεσμού, οι ομάδες δημιουργούν ένα διαφορετικό είδος απειλής.
Όταν το 1981 εκλέχθηκε πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε χρησιμοποιήσει καινοφανή για την εποχή συνθήματα-αιτήματα, όπως Αλλαγή, Εθνική Συμφιλίωση, Κοινωνική Δικαιοσύνη. Αξίες που ήταν ήδη ώριμες στην πολύπαθη τότε μεταδιδακτορική ελληνική κοινωνία, που κάποιος έπρεπε να σπεύσει να τις εγκολπωθεί προτού εκφραστούν ανεξέλγκτα. Σίγουρα δεν ζήσαμε ποτέ το Σοσιαλισμό που ευαγγελιζόταν το τότε ΠΑΣΟΚ, αλλά το σύνολο της πολιτικής ζωής αναγκάστηκε να υοθετήσει στην πράξη ένα νέο πρόσωπο δημοκρατίας και κοινωνικής ευαισθησίας που πιο πριν ήταν απλά ανύπαρκτο.Το ίδιο πιθανότατα θα συμβεί αργά ή γρήγορα με τις αξίες που εκφράζονται μέσα από τις πλατείες. Αργά ή γρήγορα θα κατοχυρωθούν σε όλο το εύρος του δημόσιου διαλόγου και της πολιτικής ως αυτονόητες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η ίδια η δράση πλέον θα αλλάξει ριζικά.
Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος “τιμωρίας” δεν είναι πια η κάλπη. Έτσι δίπλα στο λαό-ψηφοφόρο δημιουργείται και ο λαός εν γρηγόρσει, ο λαός-βέτο, ο λαός-δικαστής. Καθώς, καλός πολίτης δεν είναι τελικά εκείνος που ψηφίζει, αλλά κυρίως εκείνος που παρακολουθεί την εξουσία, την κρίνει και την αξιολογεί. Έισερχόμαστε σε μια περίοδο που δεν χαρακτηρίζεται από πολιτική απάθεια, αλλά από κομματική. Η πολιτική δράση μεταλλάσσεται. Πλέον μιλάμε για επιτροπές επαγρύπνησης (Watchdog committees), για ομάδες που εντοπίζουν και αναδεικνύουν προβλήματα στους χώρους όπου λειτουργούν (Whistle blowers), για στοχευμένες κινητοποιήσεις και δράσεις.
Οι Κλακαδόροι της Αγανάκτισης
Δυστυχώς όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά η πιο θορυβώδης και αυτή που προβάλουν τα κανάλια ως πλειοψηφούσα. Είναι η ετερόκλητη εκείνη μάζα του Λαϊκισμού. Όλοι εκείνοι που κατεβαίνουν στις πλατείες γιατί ήταν ευχαριστημένοι με την Ελλάδα πριν την κρίση και δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα. Είναι οι Κλακαδόροι της Αγανάκτισης, εκείνοι που επιδίδονται σε ανώδυνες μούντζες προς τη μεριά της βουλής, σε απειλές περί κρεμάλας, σε κρούσεις κατσαρολικών, σε σποραδικά ξεσπάσματα της πρώτης στροφής του εθνικού ύμνου και στα «ου» ενάντια στο μνημόνιο. Άλλωστε με το λαϊκισμό πάντα θριαμβεύουν οι αρνητικές μάζες. Αυτοί είναι όμως που κρατούν εσκεμμένα τον πολύ κοσμο μακριά (γιατί πως αλλιώς θα μπορέσουν να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν το πλήθος). Γιατί παρόλο το εντυπωσιακό μέγεθος των συγκεκτρώσεων υπάρχουν άνθρωποι που απέχουν και απέχουν συνειδητά εξαιτίας τους.
Απέχουν γιατί δεν καταλαβαίνουν πως γίνεται κάτι α-κομμάτιστο να πατρονάρεται από το ΠΑΜΕ, τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΛΑΟΣ, ακόμη και από την Χρυσή Αυγή. Απέχουν γιατί δεν δέχονται ότι τους εκφράζουν τα ιακωβινικά ψηφίσματα της αυτοαποκαλούμενης συνέλευσης των Αγανακτισμένων ή οι κρατικοδίαιτοι συνθέτες και πανεπιστημιακοί.
Δεν πρέπει να χαρίσουμε την Αγανάκτηση σε κανένα κλακαδόρο. Αυτήν την αγανάκτηση και την οργή που κουβαλάμε όλοι μας, πρέπει να μετουσιώσουμε σε γνήσια δράση. Να κάνουμε την ανατροπή στην πράξη, επιβάλλοντας στο παλιό και κουρασμένο πολιτικό σύστημα την ανάγκη της συνεννόησης και της σύνθεσης, χωρίς ουτοπικά συνθήματα και άλλες ψεύτικες λαϊκιστικές υποσχέσεις. Και για να γίνει αυτό πρέπει ο κόσμος στις πλατείες να γίνει περισσότερος. Να καταπιεί το πλήθος τις εστίες του Λαϊκισμού και να καλύψει τον "θόρυβο" τους.
Η Πολιτική της Δημιουργίας
Στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, έχει πλέον σαφέστατα διαμορφωθεί, μία δυναμική πλειοψηφία, η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για το κτίσιμο μίας νέας Ελλάδας, μίας χώρας εκ βάθρων διαφορετικής από το ερείπιο που κείτεται στο βούρκο της κρίσης και της διαφθοράς. Οι πλατείες είναι γεμάτες από κόσμο, όχι επειδή το επιβάλλει ένα «μνημόνιο», αλλά επειδή έχει συνειδητοποιήσει ότι το αληθινό ατομικό και συλλογικό της συμφέρον, είναι υποθηκευμένο σε αυτήν ακριβώς τη ριζική μεταρρύθμιση της χώρας.
Είναι όλοι εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν την κρίση δημιουργικά. Και που τώρα βλέπουν την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή της λογικής πάνω από τα τετριμμένα επαναστατικά συνθήματα, απαιτώντας μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες. Η Αγανάκτηση που κυριεύει τον καθένα μας είναι τώρα η ώρα να βρει δημιουργική διέξοδο. Όχι απλά και μόνο σε ειρηνικές διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε δρόμους και πλατείες, σε κάθε γωνιά της χώρας. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα.
Δρώντας με ρεαλισμό και κοινή λογική, πατώντας γερά στα πόδια της, οφείλει να δώσει τη βροντερή της απάντηση στις μοιρολογίστρες, που έσπευσαν να καταδικάσουν αυτήν, το μέλλον της και την ίδια την χώρα … Ιδέες και αλλαγές που είναι πια επείγον να γίνουν όχι επειδή μας τις επιβάλλουν ζηλόφθονοι «ξένοι» που θέλουν να μας εκδικηθούν, αλλά διότι το απαιτεί η κοινή λογική.
Ό,τι και να έρθει από δω και πέρα, η Πολιτική της Δημιουργίας έχει επιστρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου