Τα πρόβατα και οι λύκοι

του Άκη Κελέση

Οι αθρόες συγκεντρώσεις αγανάκτησης των τελευταίων ημερών με έκαναν να προβληματιστώ, όχι τόσο για την ίδια την αγανάκτηση, όσο για την πηγή της και τη φύση της. Πολλοί μίλησαν για μία νέα επανάσταση, για ένα κίνημα…

Προσπάθησα να καταλάβω ….να αφουγκραστώ και να κατανοήσω. Αποφάσισα να κατέβω και εγώ στην πλατεία Συντάγματος.  Η αλήθεια είναι ότι  οι μάζες πάντοτε με φόβιζαν, όχι επειδή  στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ακηδεμόνευτες, αλλά επειδή ως ιστορικός γνωρίζω ότι πολλές φορές τα πλήθη εκφράζουν συναισθήματα και όχι  κοινά οράματα. Μόλις έφτασα στην πλατεία επιβεβαίωσα τους φόβους μου. Διαπίστωσα θυμό.

Μία κοπέλα μου έδωσε ένα φυλλάδιο ήταν το ψήφισμα της προηγούμενης ημέρας. Μεταξύ άλλων έγραφε «να φύγει άμεσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το μνημόνιο», «να κηρυχθεί ως απεχθές το χρέος». Ανέβηκα τα σκαλοπάτια μετά βίας. Μερικοί φοιτητές έβγαζαν στο πόδι συνθήματα κατά του Πάγκαλου, χλευάζοντας το πάχος του.  Συναντώ ένα συνομήλικο μου και στέκομαι δίπλα του, το πλήθος πλέον ήταν ασφυκτικό. Πιάνω κουβέντα με τον νεαρό, συζητάμε σχεδόν για τα πάντα, οι απόψεις του λίγο πολύ ήταν και δικές μου απόψεις. Χαρακτηριστικό ήταν αυτό που μου είπε όταν ακούστηκε μαζικά ένα αντι-παγκαλικό σύνθημα: “φίλε μου δεν πρόλαβα να φάω τίποτα εγώ…τι είναι αυτά που λέει ο Πάγκαλος;”. Στέκομαι για λίγο στο «πρόλαβα» σε αυτό το ρήμα που κόλλησε μέσα στο μυαλό μου μόλις το άκουσα. Όχι , δεν ήταν λάθος η επιλογή του ρήματος, ήταν η αυθόρμητη χρήση του που με σόκαρε ίσως. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε τον ελληνικό μύθο της ευρωπαϊκής Σοβιετίας, δεν προλάβαμε «να τρουπώσουμε» στο δημόσιο,να κάνουμε μπίζνες με το κράτος,  να νιώσουμε την ευτυχία του παρασιτισμού.

Η νεοελληνική λογική αντιμετώπιζε το Κράτος σαν μία παχιά αστείρευτη αγελάδα. Η διαπλοκή, ο κρατισμός και  η έλλειψη δικαιοσύνης και αξιοκρατίας, πέρασαν από το στάδιο της παιδικής ασθένειας στην κατάσταση της ανίατης. Γαλουχηθήκαμε στη λογική της συμμορίας, στο πρόλαβε εσύ και μη σκέφτεσαι το μέλλον. Συμβιβαστήκαμε ακόμη και αν δεν βολευτήκαμε, ανεχτήκαμε και εντέλει νομιμοποιήσαμε.

Ο νέος της πραγματικής ιστορίας μου έχει δύο πτυχία και ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, αμείβεται με 800 ευρώ ως υπάλληλος σε μία ελληνική  ιδιωτική εταιρεία. Προχωράω λίγο πιο κάτω, ίσως επειδή τα οπαδικά συνθήματα και οι μούντζες μου είχαν ήδη χαλάσει τη διάθεση.

Λίγο πιο κάτω συναντάω δύο μεσόκοπες κυρίες, μου ζητάν αναπτήρα και τους δίνω, παρατηρώ ότι η μία από αυτές φοράει καπέλο της ΑΔΕΔΥ και τις ρωτάω ενάντια σε τι ακριβώς αγανακτούν. “Παιδί μου”  απαντά η μία εκ των δύο “μας τα έχουν κόψει όλα” , “δεν είναι αυτό το ΠΑΣΟΚ που βλέπεις”, “ ο Αντρέας έδωσε ψωμί στο Λαό”, η συνέχεια της κουβέντας μας, μου αποκάλυψε ότι οι δύο κυρίες είναι εργαζόμενες σε κάποιο υπουργείο. Από στοιχειώδη σεβασμό δεν ρώτησα πώς προσελήφθησαν, τις χαιρέτησα και κατέβηκα τα σκαλοπάτια του Μετρό.

Τελικά τι θέλουν όλοι αυτοί ;  Να αλλάξουν όλα ή να μην αλλάξει τίποτα; Θέλουν  «αίμα στην αρένα» ή επιζητούν ένα νέο όραμα;

Απάντηση δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά εκεί μέσα δεν υπάρχει ένα σώμα, μία φωνή, μία ψυχή. Εκεί συνυπάρχουν δύο Ελλάδες. Από τη μία είναι η Ελλάδα που «πρόλαβε», ο κόσμος που βολεύτηκε και δεν θέλει να ξεβολευτεί, αυτοί που αρνούνται κάθε αλλαγή γιατί  δεν συνάδει με τα συμφέροντα τους. Από την άλλη είναι οι πραγματικά αδικημένοι, αυτοί που δεν πρόλαβαν, που δεν μπόρεσαν ή που απλά δεν ήθελαν.

Αυτοί που επένδυσαν στις δυνάμεις τους, που πιστεύουν σε μία άλλη Ελλάδα, που βλέπουν στο μέλλον κάτι να αλλάζει. Τις δύο αυτές Ελλάδες ενώνει η αγανάκτηση … τις  χωρίζει όμως το όραμα !!!