Την Πέμπτη το βράδυ ο πανικός είχε καταλαγιάσει. Το πρόσωπο ενός υπουργού ο οποίος συμμετέχει ενεργά στη «συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» δήλωνε έξω από τα δόντια: «Επιτέλους ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να είναι αρχηγός κόμματος και όχι αρχηγός παρέας».
Οι «μέρες του ’65» δεν έφτασαν ποτέ. Τα «Ιουλιανά» δεν βρέθηκαν στο ραντεβού της Ιστορίας. Η φάρσα πέτυχε. Αντιθέτως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν παρών στο ραντεβού του Eurogroup τη Δευτέρα που μας πέρασε. Στην ουσία το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η σύνθεση του μείγματος της νέας εξουσίας στο Μαξίμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εκχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της στον Βενιζέλο και στην… Κυβερνητική Επιτροπή. Το Καστρί είχε ηττηθεί στα σημεία. Η Ιπποκράτους έλαβε παράταση ζωής. Ο Βενιζέλος κέρδισε το χαμένο έδαφος (ως πότε άραγε;) και οι βαρόνοι, υποψήφιοι ή υπαρκτοί, άρχισαν να σχεδιάζουν την επόμενη ημέρα, ενδεχομένως το νέο κόμμα, ενδεχομένως ακόμη ακόμη και το νέο ιστορικό συμβιβασμό.
Τουλάχιστον 30 βουλευτές της ΝΔ, η ομάδα βουλευτών της Ντόρας Μπακογιάννη και τουλάχιστον η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα συμφωνούσαν σε μία «συγχώνευση». Αυτό δείχνει η πολιτική άλγεβρα.
Πρόκειται για την πολιτική βάση η οποία ανέδειξε τον Τόνι Μπλερ, εκείνη που εκφράζει ο Θαπατέρο ή ο Σόκρατες. Είναι η ίδια πολιτική βάση που «χυλώνει» μεταξύ γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και πικραμένων Φιλελευθέρων με «πράσινες» συμμαχικές παραφυάδες. Η εβδομάδα που μας πέρασε κατέδειξε πως και στην Αθήνα άρχισαν αυτές οι διεργασίες. Στο επίκεντρο φιγουράρουν ένας Λουκάς Παπαδήμος, ένας Προβόπουλος, ένας Στουρνάρας, ένας Ράπανος, ένας Ταμβακάκης. Πρόκειται για την ελίτ των τραπεζιτών. Αυτή είναι η «Ομάδα των Σοφών» η οποία διαπραγματεύεται τον «εξορθολογισμό», όπως τον αντιλαμβάνεται, του πολιτικού συστήματος.
Η Ελλάδα, που ξεκίνησε μεταπολιτευτικά ως βασίλειο των νταβατζήδων, οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Άλλωστε η «Πλατεία» δεν είναι απειλητική. Αποτελεί ένα καταλυτικό ατού για τη νέα εσωτερική διαπραγμάτευση και εξελίσσεται στο απόλυτο άλλοθι για τις αλλαγές. «Το θέλει και ο λαός» ομολογούν οι πάντες εντός Βουλής. Επί της ουσίας η «Ομάδα των Σοφών» και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης χρησιμοποιούν την «Πλατεία» ως φόβητρο. Η αγανάκτηση λειτουργεί απλώς «ρυθμιστικά» όταν δεν αρθρώνεται πολιτικά. Αυτή είναι η μοίρα των αυθόρμητων κινήσεων όταν δεν μετουσιώνονται σε κινήματα.
Την περασμένη Δευτέρα, ο Αντώνης Σαμαράς ένιωσε την καυτή ανάσα των συνενοίκων του στη Γαλάζια Πολυκατοικία να ξυρίζει το σβέρκο του. Αποδυναμωμένος στο εξωτερικό, χωρίς ερείσματα στις Βρυξέλλες, άκουγε τον Καρατζαφέρη να τον σφυροκοπεί και την Ντόρα να τον κατατρώγει ροκανίζοντας τα λίγα κοκαλάκια και που της έχουν αφήσει. Ο Αντώνης ξέρει πως στη νέα τραπεζική πολιτική πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει μία δεσπόζουσα θέση.
Ο Χατζηδάκης, ο Μητσοτάκης και η παρέα τους δεν έχουν πια τίποτε το κοινό με μία Λαϊκή Δεξιά-μαϊμού, η οποία δανείζεται ακροδεξιά συνθήματα από το ΛΑΟΣ, όπως το Μεταναστευτικό, για να διατηρήσει την επιρροή της στα συντηρητικά λαϊκά στρώματα. Η «Πλατεία» είναι αντιπαπανδρεϊκή. Αν όμως θα είχε να διαλέξει, θα προτιμούσε αυθεντικά πρότυπα. Ο Αντώνης Σαμαράς πασχίζει να είναι ένα από αυτά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είσαι λαϊκός, νεοφιλελεύθερος, ξενόφοβος, συντηρητικός, Ευρωπαίος, εθνικιστής και παράλληλα «φίλος της Πλατείας» και όλα αυτά μαζί.
Νίκος Γεωργιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου