Θυμήσου Γερμανέ...

 

 

Τι θα πούμε λοιπόν στο Γερμανό φορολογούμενο και αποταμιευτή; "Θυμήσου Γερμανέ τη Συνθήκη των Βερσαλλιών: ΟΙ ΗΠΑ σε δάνειζαν μόνο για να πληρώνεις τα δάνειά σου και τις πολεμικές επανορθώσεις στους αγγλο-γάλλους. Σε δάνειζαν αλλά κρατούσαν υποτιμημένο το δολάριο, δε σου έδωσαν τη δυνατότητα να εξάγεις, να πετύχεις μια νέα ισορροπία εξαγωγών - εισαγωγών κι έτσι αδυνατούσες να αποπληρώσεις τα δάνειά σου, χρεοκόπησες και τα ομόλογά σου άξιζαν λιγότερο από το χαρτί που τα τύπωναν. Έτσι κατέρρευσε η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και άνοιξε ο δρόμος στους Ναζί.

Είναι αδιανόητο να επαναληφθεί εντός Ευρωζώνης μια νέα Συνθήκη Βερσαλλιών. Κοίτα το εμπορικό μας ισοζύγιο. Μη βλέπεις μόνο το δημοσιονομικό. Η Ευρώπη σε βοήθησε στη "γερμανική ενοποίηση" ώστε να γίνεις η πρώτη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο. Αντί να δημιουργείς με τα χρήματά σου μια μη βιώσιμη "πυραμίδα" με δανεικά επένδυσε στην ανάπτυξη του Νότου. Άσε με να πάρω μια αναπτυξιακή ανάσα από το τοκογλυφικό βάρος.

Όταν εγώ σφίγγω το ζωνάρι εσύ χαλάρωσέ το, αγόρασε ελληνικά προϊόντα, αύξησε τον ελληνικό τουρισμό. Είναι απαράδεκτο στη δεκαετία του εξαγωγικού boom της Γερμανίας να έχεις αυξήσει μόνο κατά 6% τους μισθούς σου. Μη ξεχνάς ότι στο Νότο "γύριζες" με υψηλές αποδόσεις τις αποταμιεύσεις σου. Εδώ τα πάντα, από τις τηλεπικοινωνίες, τα τρένα, τα υποβρύχια μέχρι τα ιατρικά μηχανήματα και τα αυτοκίνητα είναι γερμανικά.

Αν θες απλώς μια "γερμανική Ευρώπη" πιο σύντομα απ' ότι φαντάζεσαι θα ξαναδείς την αντιστροφή της γερμανικής μοίρας...".

Η φωνή της πλατείας

Του Γιωργου Παγουλατου

 

H πλατεία τα είχε όλα. Οικογενειάρχες και φρικιά, μεσήλικες και πιτσιρικάδες με λάπτοπ και νοικοκυρές με κατσαρόλες. Και φιλάθλους που ήρθαν από το γήπεδο, και αναρχικούς που έχουν ρουφήξει δακρυγόνα, και αριστεριστές που έχουν λιώσει παπούτσια σε διαδηλώσεις, και απολίτικους που έχουν λιώσει τον καναπέ μπροστά στο play station. Και αμεσοδημοκράτες ουτοπιστές και ακροδεξιούς χρυσαυγίτες.

Είχε και ενεργούς, νομοταγείς, αξιοπρεπείς πολίτες που πονάνε βαθιά την τριπλή αποτυχία: η πατρίδα σε κατάρρευση, το βιοτικό επίπεδο σε ελεύθερη πτώση, η πολιτεία ανίκανη να κλείσει μέσα έστω κι έναν διεφθαρμένο πολιτικό. Είχε και νέους, που μάζεψαν πτυχία, γλώσσες και προσόντα, αλλά βρίσκουν πόρτες κλειστές και μένουν ακόμα στο παιδικό τους δωμάτιο. Και οικογενειάρχες που η ζωή τους βυθίστηκε όταν ο διευθυντής τούς ανακοίνωσε ότι απολύονται. Και μαγαζάτορες που κατέβασαν τα ρολά, και επαγγελματίες που θέλουν να κλείσουν τα μάτια και να ξυπνήσουν ξανά στο 2007, με το καινούριο τζιπ, τις διακοπές στη Μύκονο και το κινητό τελευταίας τεχνολογίας. Είχε και καφενόβιους και ταβλαδόρους και αιώνιους μπουρδολόγους των φοιτητικών συνελεύσεων. Και πενηντάρηδες συνταξιούχους των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου (άφθονος ελεύθερος χρόνος) που σουλατσάρουν βρίζοντας το Μνημόνιο και τους «προδότες πολιτικούς». Αλλά και ομάδες απειλητικές με χαρακτηριστικά φασίζοντος όχλου, φάτσες παραμορφωμένες από τη μισαλλοδοξία, έτοιμες να λυντσάρουν αδιακρίτως όποιον «αναγνωρίσιμο» βρεθεί μπροστά τους.

Βροντερή η βουή της πλατείας, αλλά όποιος έχει επίγνωση γνωρίζει τα όριά της. Η πλατεία είναι βαρόμετρο (ενίοτε βυθόμετρο) της κοινωνίας, αλλά δεν είναι οδηγός. Η πλατεία δίνει φωνή στην οργή, αλλά η πλατεία δεν έχει πάντα δίκιο. Πριν από τριάντα χρόνια η πλατεία βροντοφώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», προτού οι γενναιόδωρες κοινοτικές ενισχύσεις στείλουν το σύνθημα στα αζήτητα. Δύο δεκαετίες πριν, οι πλατείες βοούσαν από τα συλλαλητήρια του Μακεδονικού, που μας εγκλώβισαν στον εθνικό μαξιμαλισμό και στην πιο αυτιστική διπλωματική ήττα της τελευταίας εικοσαετίας. Δέκα χρόνια πριν, ξανά οι πλατείες γέμισαν με χιλιάδες διαδηλωτές, της αριστεράς, του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των συνδικάτων, που υποχρέωσαν άρον-άρον την κυβέρνηση Σημίτη να εγκαταλείψει την ασφαλιστική μεταρρύθμιση για να μη θιγούν τα κεκτημένα των ρετιρέ.

Την επικράτηση της πλατείας πληρώνουμε όλοι σήμερα. Οι διαδηλώσεις του πλήθους δεν φτιάχνουν πάντα διαπραγματευτικά ατού προς το εξωτερικό. Συχνότατα αλυσοδένουν την πολιτική σε μια πτωτική πορεία χαμένων ευκαιριών. Και τώρα, ξανά, η πλατεία βροντοφωνάζει: «δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω». Σύνθημα αποκαλυπτικό, καθώς συνοψίζει τα δύο κακά που συνέβαλαν καθοριστικά στην κατάντια μας: άρνηση του νόμου και άρνηση της πραγματικότητας.

Και χρωστάμε, και πουλάμε και θα πληρώσουμε, αν αυτό χρειάζεται για να επιβιώσουμε. Αλλά οι εκπρόσωποι οφείλουν να απαντήσουν με γενναιότητα στο ένα και ουσιαστικό μήνυμα της πλατείας: να ηγηθούν με το παράδειγμα. Να ξεκινήσουν τις θυσίες από τον εαυτό τους, να μειώσουν προνόμια και ασυλίες, τους 300 σε 200, να εξυγιάνουν την εκλογική διαδικασία, να φτιάξουν λειτουργικό Σύνταγμα. Δυο πράγματα αξιώνει η πλατεία: γενναία πολιτική ανασύνταξη και ανώδυνη δραπέτευση από την κρίση χρέους. Ηγεσία ευθύνης σε καιρό μάχης σημαίνει οι εκπρόσωποι να βρουν τη δύναμη να ψηφίσουν το πρώτο και να αψηφήσουν το δεύτερο. Ακόμα και αν σημαίνει ότι δεν θα ξαναπιούν αμέριμνοι τσίπουρα στα καφενεία της περιφέρειάς τους.

Κάποιοι λείπουν από την πλατεία. Η σιωπηρή πλειονότητα, οι πρωτοπορίες και οι πολύτιμες εφεδρείες απουσιάζουν. Μοχθούντες, νέοι και επερχόμενοι. Βλέπουν μπροστά, πέρα από τα πρόσκαιρα συντρίμμια, την Ελλάδα να στέκει με ισοτιμία και αξιοπρέπεια στον πυρήνα της Ευρώπης, όχι σαν πονηρός ζήτουλας που αφού έφαγε και ήπιε ψάχνει τρόπο να γλιτώσει τον λογαριασμό. Προσπαθούν να καταλάβουν τι έφταιξε, κάνοντας την αυτοκριτική τους. Υπομένουν στωικά, ύφεση είναι θα περάσει, η ζωή θα συνεχιστεί, θέλουν να είναι έτοιμοι. Ανασυντάσσονται παραγωγικά, εμπλουτίζουν το ανθρώπινο κεφάλαιό τους. Πιτσιρικάδες, κομπιουτεράδες, απόφοιτοι, άνεργοι, δικτυώνονται, ανταλλάσσουν ιδέες, αναζητούν την επόμενη επιχειρηματική καινοτομία. Βουτάνε σε συζητήσεις, ακούν, διαβάζουν, κατεβάζουν. Μερικοί θυμούνται κάποια στρέμματα στο χωριό και επιστρέφουν να καλλιεργήσουν πρότυπες καλλιέργειες. Αλλοι μετατρέπουν αγροτόσπιτα σε υποδειγματικούς ξενώνες, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο για να φτάσουν σε επιλεγμένες διεθνείς πελατείες. Και άλλοι, στενάζοντας από τους φόρους και την πιστωτική ασφυξία, παλεύουν να κρατήσουν στη ζωή υγιείς επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας, τρέμοντας στη σκέψη μιας εθνικής χρεοκοπίας που θα σήμαινε ολοκληρωτική καταστροφή. Αλλοι πάλι φτιάχνουν τις βαλίτσες και φεύγουν στο εξωτερικό, με τη σιωπηρή υπόσχεση να επιστρέψουν όταν τα πράγματα καλυτερέψουν. Γιατί θα καλυτερέψουν.

Το μήνυμα του Συντάγματος βρίσκεται πέρα από τις κραυγές και τις μούτζες της πλατείας. Οσοι αντλούν από την πλατεία πρόταση οικονομικής πολιτικής ξεχνούν ότι οι βουλευτές ορκίστηκαν πίστη στο δημόσιο συμφέρον, δηλαδή την αυτονόητη υποχρέωση να αγνοήσουν το πλήθος και να σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία.

Οσοι, όμως, θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να πολιτεύονται σαν τον παλιό καλό καιρό, με ανώδυνες ρετσέτες και κόλπα, επιβεβαιώνοντας μια διεθνή εικόνα χώρας αδιόρθωτης, ανώριμης και αναξιόπιστης, χαϊδεύοντας εκλογικές πελατείες και αρνούμενοι τις εθνικές τους ευθύνες, αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτα από το μήνυμα της οργισμένης πλατείας και θα τη βρουν μπροστά τους.

Το πρόβλημα δεν είναι το Μεσοπρόθεσμο. Είμαστε Εμείς !

 

του Μιχάλη Κόκκινου

twitter.com/MichaelKokkinos

Είναι το επερχόμενο "Μεσοπρόθεσμο" το πρόβλημα της χώρας; Για πολύ κόσμο είναι η συνέχεια του Μνημονίου, είναι μία νέα κατάρα. Για άλλους μέρος ενός σχεδίου απαξίωσης και υποδούλωσης της χώρας. Ακόμη χειρότερα ένα οργανωμένο σχέδιο καταλήστευσης του εθνικού πλούτου και ισοπέδωσης των λαϊκών διεκδικήσεων. Μας παραδίδετε δε όπως οι 10 Εντολές στον Μωϋσή!

Υπάρχει όμως και ένα ενδεχόμενο το πρόβλημα να μην είναι το επερχόμενο Μεσοπρόθεσμο, αλλά εμείς οι ίδιοι! Η ίδια η χώρα, οι δομές της και το πολιτικό προσωπικό της. Το Μνημόνιο και το σίκουελ του Μεσοπρόθεσμου είναι το άλλοθι για ότι γίνεται και ότι δεν γίνεται. Κάτι σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Ο εξαγνισμός και η απαλλαγή από τις αμαρτίες του παρελθόντος και του παρόντος!

Δείτε για παράδειγμα, ότι κραυγαλέες ιστορίες κακοδιαχείρισης σε υπουργεία, δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις, σκανδαλώδεις και ανεξέλεγκτες σπατάλες, προκλητικές αμοιβές από χρήματα του ελληνικού δημοσίου και άλλες αμαρτίες ονομάστηκαν "σπάταλο κράτος". Κάτω από το αθώο αυτό χαρακτηρισμό - το να είσαι σπάταλος δεν σε καθιστά και κλέφτη - κρύφτηκαν ποιός ξέρει πόσα σκάνδαλα, αλλά και πόσα εκατομμύρια...

Και πέρα από τα γνωστά σκάνδαλα, πάρτι γίνονταν παντού όπου κυκλοφορούσε δημόσιο χρήμα. Αυτό λοιπόν το πάρτι ονομάστηκε "σπάταλο κράτος" που λόγω των συνθηκών πρέπει να εξορθολογίσουμε, να αναδιαρθρώσουμε και να το εκσυγχρονίσουμε. Πιστεύει κανείς ότι τα party animal του χθες ξεχειλίζουν ξαφνικά από σοφία, εντιμότητα και πατριωτισμό;

Την ίδια στιγμή που το κράτος ζητά από 7.000.000 Έλληνες να υποστούν οικονομικές θυσίες, μέσω του Μεσοπρόθεσμου, δεν προβλέπει καμία ουσιαστική μείωση στο έλλειμμα του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού. Μελετώντας το Μεσοπρόθεσμο παρατηρεί κανείς ότι δεν προβλέπεται μείωση του ελλείμματος. Σύμφωνα με τις προβλέψεις το έλλειμμα θα φθάσει από το 9,3% μόλις στο 8,1% στο τέλος της 5ετίας!

Το ίδιο ισχύει και για τις πρωτογενείς δαπάνες που θα παρουσιάζουν μικρές αυξομειώσεις μέχρι το 2015. Την ίδια στιγμή, οι τόκοι των δανείων από τις αγορές και την τρόικα θα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Από 16 δισεκατομμύρια το 2001, θα φθάσουν 23,4 δισεκατομμύρια το 2015!

Πρόσθεσε, πως μεγάλο πλήγμα θα υποστεί το κοινωνικό κράτος, καθώς θα μειωθούν τα επιδόματα ανεργίας και του ΟΕΚ, τα εφάπαξ, οι επικουρικές και αναπηρικές συντάξεις. Για παράδειγμα προβλέπεται η κατά 200 εκατομμύρια μείωση του ΕΚΑΣ. Ποιος παίρνει το ΕΚΑΣ; Ο φτωχότερος Έλληνας, αυτός που έχει λιγότερο από 500 ευρώ μηνιαίο εισόδημα. Δεν προβλέπει καμία μείωση στο Ασφαλιστικό Ταμείο της ΔΕΗ και του ΟΤΕ. Αυτό νομίζω σας τα λέει όλα.

Άραγε γιατί το δημόσιο να συνεχίσει να παράγει ανεξέλεγκτα ελλείματα και να επιβαρύνει την τσέπη των φτωχών και πλουσίων; Γιατί δεν γίνεται να μειωθούν οι δαπάνες; Γιατί ο ιδιωτικός τομέας κοι φορολογούμενοι να εξακολουθούν να πληρώνουν τα σπασμένα;

Γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να εφαρμοστεί !

Δεν γίνεται εκείνοι που χτίζανε χρόνια τώρα έναν διαβρωμένο και απαξιωμένο συστηματικά μηχανισμό να τον κάνουν σε μια 5ετία να λειτουργεί στα πρότυπα της Φινλανδίας ή της Σουηδίας. Να μαζεύει φόρους, να μη σπαταλά, να εκσυγχρονιστεί και να γίνει αποδοτικότερος.

Το Μεσοπρόθεσμο γεννήθηκε για να κερδίσει η Ελλάδα χρόνο ! Λίγα ακόμη δανεικά, λίγους ακόμη μήνες ζωής ...

Μα δεν γίνεται να κερδίζει συνεχώς χρόνο, θα πει κάποιος. Κι όμως γίνεται! Ο χρόνος είναι ο μεγάλος γιατρός. Ακόμη κι αν μια Ελληνική χρεοκοπία φαίνεται αναπόφευκτη, υπάρχουν καλοί λόγοι για να καθυστερήσει.

Εν μέρει για να ενθαρρυνθούν Πορτογαλία και Ιρλανδία, να μείνουν πιστές στα προγράμματα διάσωσης και επίσης για να καθησυχάσεις τους επενδυτές, ώστε να συνεχίζουν να αγοράζουν  χρέη από την Ευρώπη. Η ζώνη του ευρώ πρέπει να αποφύγει τις χρεοκοπίες, μέχρι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία καταφέρουν να απομακρυνθούν από την  επικίνδυνη ζώνη. Πράγματι, όσο κι αν αυτό ταράξει τους Γερμανούς φορολογούμενους, ίσως η Ευρώπη να χρειαστεί να στηρίζει την Ελλάδα, πολύ μετά το 2013.

Επομένως, κάποιοι φροντίζουν να διασφαλίσουν την θέση τους κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο...

Άλλωστε βολεύει το Μεσοπρόθεσμο, όπως και το Μνημόνιο, όλους εκείνους που επενδύουν σταθερά στη δυστυχία και στην ανέχεια προκειμένου να αυξήσουν την κομματική τους πελατεία. Ακούστε τη ρητορική που προτείνει το καθολικό ΟΧΙ σε κάθε προσπάθεια να σωθεί η χώρα πόσο μονότονα και θλιβερά επαναλαμβάνεται!

Βολεύει το Μεσοπρόθεσμο γιατί η ρητορική γύρω από αυτό κάνει τα σημαντικά ασήμαντα.

Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας είναι ο εαυτός της. Είναι λάθος πριν κοιτάξουμε στον καθρέπτη να ενοχοποιούμε εχθρούς που θέλουν το κακό της πατρίδας μας - ένα μοτίβο που έχει γίνει καραμέλα και κάποιοι ήδη χτίζουν πολιτικές καριέρες πάνω σ'αυτό!

Η λέξη "εμπιστοσύνη" θα μπορούσε να είναι εκείνη που θα κινητοποιούσε δυνάμεις μέσα από την κοινωνία. που θα έδινε ώθηση και φρεσκάδα στην προσπάθεια της χώρας να διασωθεί. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Ούτε ο πολίτης το κράτος ούτε το κράτος τον πολίτη, ενώ κάθε μορφής εξουσία είναι οιονεί ένοχη. Οντότητες επαγγελματικές έχουν κατοχυρωθεί στο συλλογικό θυμικό ως λαμόγια. Κατασκευαστής, επιχειρηματίας, βιομήχανος, συνδικαλιστής, κομματικό στέλεχος όλοι έχουν ριχτεί στην πυρά από καιρό. Χλωρά και ξερά μαζί!

Χωρίς αμοιβαία εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Το Μνημόνιο ήταν μια ευκαιρία που πέρασε. Τώρα το Μεσοπρόθεσμο είχε όλα τα φόντα να αποτελέσει μία ρεαλιστική εμπροσθοβαρής πρόταση από κοινού των κομμάτων. Λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν το θάρρος να βγουν προς τα έξω και να προτείνουν στην κυβέρνηση και στην κοινωνία κάτι πρακτικό.

Δυστυχώς η ευκαιρία χάνεται και δεν προβλέπεται στο άμεσο μελλον να μας ξαναδοθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά. Από χαμένες ευκαιρίες, άλλο τίποτα ...

Η Άλγεβρα της Πολιτικής

 

 

Την Πέμπτη το βράδυ ο πανικός είχε καταλαγιάσει. Το πρόσωπο ενός υπουργού ο οποίος συμμετέχει ενεργά στη «συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» δήλωνε έξω από τα δόντια: «Επιτέλους ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να είναι αρχηγός κόμματος και όχι αρχηγός παρέας».

Οι «μέρες του ’65» δεν έφτασαν ποτέ. Τα «Ιουλιανά» δεν βρέθηκαν στο ραντεβού της Ιστορίας. Η φάρσα πέτυχε. Αντιθέτως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν παρών στο ραντεβού του Eurogroup τη Δευτέρα που μας πέρασε. Στην ουσία το μόνο που είχε αλλάξει ήταν η σύνθεση του μείγματος της νέας εξουσίας στο Μαξίμου. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε εκχωρήσει ένα μεγάλο μέρος της στον Βενιζέλο και στην… Κυβερνητική Επιτροπή. Το Καστρί είχε ηττηθεί στα σημεία. Η Ιπποκράτους έλαβε παράταση ζωής. Ο Βενιζέλος κέρδισε το χαμένο έδαφος (ως πότε άραγε;) και οι βαρόνοι, υποψήφιοι ή υπαρκτοί, άρχισαν να σχεδιάζουν την επόμενη ημέρα, ενδεχομένως το νέο κόμμα, ενδεχομένως ακόμη ακόμη και το νέο ιστορικό συμβιβασμό.

Τουλάχιστον 30 βουλευτές της ΝΔ, η ομάδα βουλευτών της Ντόρας Μπακογιάννη και τουλάχιστον η μισή κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θα συμφωνούσαν σε μία «συγχώνευση». Αυτό δείχνει η πολιτική άλγεβρα.

Πρόκειται για την πολιτική βάση η οποία ανέδειξε τον Τόνι Μπλερ, εκείνη που εκφράζει ο Θαπατέρο ή ο Σόκρατες. Είναι η ίδια πολιτική βάση που «χυλώνει» μεταξύ γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και πικραμένων Φιλελευθέρων με «πράσινες» συμμαχικές παραφυάδες. Η εβδομάδα που μας πέρασε κατέδειξε πως και στην Αθήνα άρχισαν αυτές οι διεργασίες. Στο επίκεντρο φιγουράρουν ένας Λουκάς Παπαδήμος, ένας Προβόπουλος, ένας Στουρνάρας, ένας Ράπανος, ένας Ταμβακάκης. Πρόκειται για την ελίτ των τραπεζιτών. Αυτή είναι η «Ομάδα των Σοφών» η οποία διαπραγματεύεται τον «εξορθολογισμό», όπως τον αντιλαμβάνεται, του πολιτικού συστήματος.

Η Ελλάδα, που ξεκίνησε μεταπολιτευτικά ως βασίλειο των νταβατζήδων, οφείλει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Άλλωστε η «Πλατεία» δεν είναι απειλητική. Αποτελεί ένα καταλυτικό ατού για τη νέα εσωτερική διαπραγμάτευση και εξελίσσεται στο απόλυτο άλλοθι για τις αλλαγές. «Το θέλει και ο λαός» ομολογούν οι πάντες εντός Βουλής. Επί της ουσίας η «Ομάδα των Σοφών» και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης χρησιμοποιούν την «Πλατεία» ως φόβητρο. Η αγανάκτηση λειτουργεί απλώς «ρυθμιστικά» όταν δεν αρθρώνεται πολιτικά. Αυτή είναι η μοίρα των αυθόρμητων κινήσεων όταν δεν μετουσιώνονται σε κινήματα.   

Την περασμένη Δευτέρα, ο Αντώνης Σαμαράς ένιωσε την καυτή ανάσα των συνενοίκων του στη Γαλάζια Πολυκατοικία να ξυρίζει το σβέρκο του. Αποδυναμωμένος στο εξωτερικό, χωρίς ερείσματα στις Βρυξέλλες, άκουγε τον Καρατζαφέρη να τον σφυροκοπεί και την Ντόρα να τον κατατρώγει ροκανίζοντας τα λίγα κοκαλάκια και που της έχουν αφήσει. Ο Αντώνης ξέρει πως στη νέα τραπεζική πολιτική πραγματικότητα δεν μπορεί να έχει μία δεσπόζουσα θέση.

Ο Χατζηδάκης, ο Μητσοτάκης και η παρέα τους δεν έχουν πια τίποτε το κοινό με μία Λαϊκή Δεξιά-μαϊμού, η οποία δανείζεται ακροδεξιά συνθήματα από το ΛΑΟΣ, όπως το Μεταναστευτικό, για να διατηρήσει την επιρροή της στα συντηρητικά λαϊκά στρώματα. Η «Πλατεία» είναι αντιπαπανδρεϊκή. Αν όμως θα είχε να διαλέξει, θα προτιμούσε αυθεντικά πρότυπα. Ο Αντώνης Σαμαράς πασχίζει να είναι ένα από αυτά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είσαι λαϊκός, νεοφιλελεύθερος, ξενόφοβος, συντηρητικός, Ευρωπαίος, εθνικιστής και παράλληλα «φίλος της Πλατείας» και όλα αυτά μαζί. 

 

Νίκος Γεωργιάδης

Μην πιστεύεις τους Ελληνικούς μύθους

Η Wall Street Journal, «καταρρίπτει» πέντε «μύθους» για το Ελληνικό χρέος

 

Με πρώτο θέμα σήμερα στην ψήφο εμπιστοσύνης στην ελληνική κυβέρνηση που «ανοίγει το δρόμο για την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου» - μάλιστα το συγκεκριμένο θέμα είναι και το περισσότερο διαβασμένο από τους διαδικτυακούς αναγνώστες της εφημερίδας στην Ευρώπη -  σήμερα η on-line έκδοση της  Wall Street Journal .

Το θέμα πάντως που έχει ένα διαφορετικό ενδιαφέρον και αφορά στην Ελλάδα έχει τίτλο «Μην πιστεύετε τους Ελληνικούς μύθους» και σε αυτό, ο αρθρογράφος της εφημερίδας επιχειρεί να ανατρέψει τα πέντε επικρατέστερα σενάρια για την τύχη της χώρας, που κυκλοφορούν ευρέως στον τύπο. Στο άρθρο αυτό, η  Αμερικανική συντηρητική εφημερίδα, δίνει απαντήσεις στους εξής μύθους:

 1. Η Ελλάδα είναι αφερέγγυος.

Όχι δεν είναι.  Οι οικονομολόγοι  Carmen Reinhart και Kenneth Rogoff έχουν επισημάνει ότι  η χρεοκοπία έχει να κάνει με την προθυμία να πληρώσει κάποιος και όχι με την ικανότητα πληρωμής. Η Ελλάδα διαθέτει πολλά περιουσιακά στοιχεία και έχει τεράστιες δυνατότητες  περικοπής δαπανών,  αύξησης των φόρων και βελτίωσης της παραγωγικότητας. Αν είναι πρόθυμη  να κάνει θυσίες. Το θέμα για την Ελλάδα είναι κατά πόσο  είναι πολιτικά εφικτό για τη χώρα,  να προχωρήσει σε αλλαγές.

 2. Είναι προς το συμφέρον  της Ελλάδας η χρεοκοπία

 Καθόλου. Η χώρα έχει ένα τεράστιο έλλειμμα που την αναγκάζει, ακόμη και αν χρεοκοπήσει να προχωρήσει αμέσως σε νέο δανεισμό  και ακόμη χειρότερα το Ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει. Το ίδιο ισχύει και για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ,  που θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τον τραπεζικό τομέα ενώ τα Ελληνικά ομόλογα δεν θα γίνονται δεκτά ως ασφάλεια.

 3. Μια ελληνική χρεοκοπία δεν θα είναι μια νέα Lehman Brothers

 Ακόμη και η Γερμανία έχει αποδεχτεί ότι δεν είναι έτοιμη για μία αναδιάρθρωση του Ελληνικού χρέους. Ήδη οι αλυσιδωτές επιπτώσεις έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρωζώνη, οδηγώντας -κυρίως στην Ισπανία- ψηλότερα τις αποδόσεις των ομολόγων. Η Γερμανία έκανε το λάθος να υπολογίσει μόνο τις πρωτογενείς επιπτώσεις, τη στιγμή που το πρόβλημα, θα είναι οι δευτερογενείς επιπτώσεις στα τραπεζικά κόστη και στο δανεισμό.  Αν η Lehman προκάλεσε ένα ισχυρό σοκ στην αγορά, μια χρεοκοπία της Ελλάδας θα προκαλούσε παγκόσμια ύφεση.

 4. Δεν γίνεται να κερδίζεις συνεχώς χρόνο

Κι όμως μπορείς. Ο χρόνος είναι ο μεγάλος γιατρός. Ακόμη κι αν μια Ελληνική χρεοκοπία φαίνεται αναπόφευκτη , υπάρχουν καλοί λόγοι για να καθυστερήσει: εν μέρει για να ενθαρρυνθούν Πορτογαλία και Ιρλανδία, να μείνουν πιστές στα προγράμματα διάσωσης και επίσης για να καθησυχάσεις τους επενδυτές, ώστε να συνεχίζουν να αγοράζουν  χρέη από την Ευρώπη. Η ζώνη του ευρώ πρέπει να αποφύγει τις χρεοκοπίες, μέχρι χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία καταφέρουν να απομακρυνθούν από την  επικίνδυνη ζώνη. Πράγματι, όσο κι αν αυτό ταράξει τους Γερμανούς φορολογούμενους, ίσως η Ευρώπη να χρειαστεί να στηρίζει την Ελλάδα, πολύ μετά το 2013.

 5.Η Ελλάδα είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την κατάσταση

 Όχι τελείως. Ενώ η Ευρωζώνη έχει αποδεχτεί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να σώσει την Ελλάδα, την τιμωρεί δανείζοντας της με επιτόκιο διπλάσιο από αυτό που πληρώνει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να δανείζεται ή από αυτό που δανείζει το ΔΝΤ.  Αυτό δεν έχει κανένα νόημα.  Ο μόνος τρόπος για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος για την Ευρωζώνη είναι η στενότερη πολιτική ολοκλήρωση. Αργά ή γρήγορα, οι ηγέτες της Ευρώπης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα.