Η πρώτη απαίτηση της πολιτικής δεν είναι η ευφυΐα ή η ενεργητικότητα, αλλά η υπομονή. Η πολιτική είναι δρόμος αντοχής στον οποίο συνήθως η χελώνα νικάει το λαγό. ~John Major
του Μιχάλη Κόκκινου
Η Σύγκρουση με το ΕΛΚ
Μέσα στην παραζάλη του Μεσοπρόθεσμου και τα άγρια επεισόδια, την βδομάδα που μας πέρασε υπήρξαν ειδήσεις σημαντικές. Και αναφέρομαι στην διαφαινόμενη αποχώρηση της Νέας Δημοκρατίας από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ).
Όλα ανοιχτά μοιάζουν να είναι στη ΝΔ, σχετικά με τις σχέσεις της παράταξης με το ΕΛΚ και το μέλλον της σε αυτό. Η στάση που κράτησε η ηγεσία του κόμματος σχετικά με το Μεσοπρόθεσμο, έχει οδηγήσει τη ΝΔ σε μία άτυπη ευρωπαϊκή απομόνωση. Η ηγεσία τής πιστεύει ότι η στρατηγική της ρήξης με το ΕΛΚ αποφέρει σημαντικά δημοσκοπικά οφέλη στο κόμμα, παρόλο που αναιρεί την ίδια την ιστορία της ΝΔ.
Ρήξη που είναι πέρα από τη στάση του κου Σαμαρά στην ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και φτάνει στον ευρύτερο σχεδιασμό της ΝΔ για την επόμενη μέρα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν πείθονται ότι το πολυσυζητημένο "Ζάππειο ΙΙ" είναι η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας. Η ευαγγελιζόμενη μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών έχει σημαντικό δημοσιονομικό κόστος, που δεν αντισταθμίζεται με γενναία μείωση των δημοσίων δαπανών. Και ενώ η ΝΔ υποστηρίζει ότι η αναθέρμανση της οικονομίας μέσα από τη μείωση της φορολογίας και των ασφαλιστικών εισφορών θα δημιουργήσει τα αναγκαία έσοδα, η στάση της απορρίπτεται πλήρως από το ΕΛΚ, μιάς και η Ελλάδα χρειάζεται άμεσες δημοσιονομικές παρεμβάσεις και δεν είναι σε θέση να περιμένει κάποια μελλοντική αόριστη οικονομική ανάπτυξη. Οι Ευρωπαίοι εταίροι επιμένουν σε μία αυστηρή και δραστική αντιμετώπιση του δημοσιονομικού μας προβλήματος για να μπορέσουν να απευθυνθούν με τη σειρά τους στην κοινή γνώμη των χωρών τους και να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της για την ελληνική διάσωση.
Αυτό όμως που διαφαίνεται είναι ότι η ηγεσία της ΝΔ αδυνατεί να αντιληφθεί ότι τα όποια βραχυπρόθεσμα δημοσκοπικά οφέλη που καταγράφει υποστηρίζοντας μία αντιευρωπαϊκή ρητορική, θα οδηγήσει σε κατάρρευση της ευρωπαϊκής της αξιοπιστίας και των σχέσεων της με εκείνους που θα χρειαστεί να συνεννοηθεί όταν αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες.
Η στρατηγική Σαμαρά
Για να κατανοήσουμε όμως τη στάση αυτής της νέας ΝΔ, δεν μπορούμε να μείνουμε στο φαίνεσθαι, αλλά πρέπει να αναζητήσουμε τα ελατήρια της στρατηγικής της στο είναι ενός υπό διαμόρφωση νέου πόλου. Όποιος απλά βλέπει ως "στενόμυαλη" ή "μικροπολιτική" την προσέγγιση στα ευρωπαϊκά θέματα της ΝΔ και στέκεται στα τωρινά δημοσκοπικά της οφέλη για να επιχειρηματολογήσει επ'αυτού, πλανάται πλάνη οικτρά !
Όταν ο Α.Σαμαράς ανήλθε στην ηγεσία της ΝΔ - πριν από ενάμιση χρόνο περίπου - ήξερε πως για να επιστρέψει στην εξουσία το κόμμα του, αυτό προϋποθέτει μια διαφορετική – πολύ διαφορετική – ΝΔ.
Σύμφωνα με τη σκέψη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ από όταν πρωτο-ήλθε στην εξουσία, το 1981, δεν περιορίστηκε στην απλή διαχείριση. Προσπάθησε να θέσει τις βάσεις μιας μακροχρόνιας καθεστωτικής επιβολής. Ώστε όταν κυβερνά να είναι ανεμπόδιστο, κι όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην αφήνει το αντίπαλο κόμμα να κυβερνήσει. Έτσι ώστε το αντίπαλο κόμμα – η Νέα Δημοκρατία – να περιορίζεται απλώς στο ρόλο μιας "βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης". Ίσα – ίσα για να μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αυτό-εκκαθαριστεί και να επιστρέψει σύντομα δριμύτερο στην εξουσία.
Η κρίση χρέους της ελληνικής οικονομίας έδωσε τα απαιτούμενα εφόδια στον Α.Σαμαρά να απογαλακτιστεί από το Καραμανλικό "αμαρτωλό" παρελθόν και να υποσκάψει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αφού όσο το ΠΑΣΟΚ προσπαθούσε να στραφεί η μήνις της κοινωνίας κατά της ΝΔ, που κυβερνούσε ως πρόσφατα, ως υπαίτια για την κατάσταση της χώρας, τόσο εκείνος αντιλαμβανόταν ότι αργά ή γρήγορα το ΠΑΣΟΚ θα συγκρουσθεί αυτοκτονικά με τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο Α.Σαμαράς γνώριζε ότι οι ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή αφορούν ότι δεν άλλαξε το σύστημα που το ΠΑΣΟΚ θεμελίωσε και που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε φανατικά, αλλά ήρθε σε συνδιαλλαγή μαζί του, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα της "βραχυχρόνιας κυβερνητικής παρένθεσης". Οπότε η άνοδός του στην εξουσία εξαρτάται από το αν θα προλάβει η ΝΔ να αλλάξει δραστικά – και να πείσει για την αλλαγή της αυτή – πριν τα πάντα διαλυθούν στα χέρια ενός ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί ούτε να διασώσει το σύστημα που το ίδιο θεμελίωσε, ούτε να διαχειριστεί την ομαλή μετάβαση σε κάποιο άλλο.
Το Μνημόνιο ήταν αυτό που έδωσε στον Α.Σαμαρά την χρυσή ευκαιρία να ελέγξει ένα μέχρι πρότινος ξένο προς αυτόν κόμμα και το πάτημα για την δημιουργία της "άλλης" νέας ΝΔ.
Το επιτελείο Σαμαρά γνωρίζει ότι οι ιδεολογίες έχουν εκλείψει προ πολλού και οι πολιτικές παρατάξεις έχουν χρεοκοπήσει. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το ζήτημα "δεξιότερα ή αριστερότερα" εξακολουθεί να υφίσταται και να καλλιεργείται από τα ίδια τα κόμματα, κυρίως σε περιόδους πόλωσης, για να χειραγωγούν τους υποστηρικτές τους, απομακρύνοντάς τους από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους (ανεργία, κρίση, εγκληματικότητα κ.α). Ο ίδιος άλλωστε το απέδειξε με τη δημιουργία της ΠΟΛΑΝ, ότι τα κόμματα δεν τέμνουν κάθετα πια τις ιδεολογίες, αλλά οριζόντια.
Σύμφωνα με την σκέψη Σαμαρά, το Μνημόνιο αποτέλεσε την ευκαιρία για την συγκρότηση ενός νέου δυναμικού δίπολου στο πολιτικό σκηνικό, το οποίο δύναται να λάβει μεσοπρόθεσμα χαρακτήρα παραταξιακό αντικαθιστώντας την σύγχρονη έλλειψη ιδεών. Καθιστώντας τη ΝΔ ενεργό μέρος του αντιμνημονιακού μπλοκ έθεσε το κόμμα του απέναντι στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και στην μεγάλη εσωκομματική του αντίπαλο, Ντόρα Μπακογιάννη.
Το Μνημόνιο κατόρθωσε να συσπειρώσει απέναντι του μία φαινομενικά ετερόκλητη μάζα. Από το λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ - το βαθύ και παπανδρεϊκό -, ως την ευρεία λαϊκή βάση της αριστεράς, εξωκοινοβουλευτική ή μη. Ένα δυναμικό τμήμα της Δεξιάς, οι λεγόμενοι “αβερωφικοί” της ΝΔ και οι παραδοσιακοί καθαρόαιμοι δεξιοί εντός ή εκτός ΝΔ. Αλλά και ένα μέρος των Ευρωσκεπτικιστών, των υποστηρικτών της Άμεσης Δημοκρατίας και των ορθώς φρονούντων Αναρχικών. Ακόμη, και την εξωσυστηματική Χρυσή Αυγή. Η πρόσβαση της ΝΔ σε αυτή την ετερόκλητη μάζα ήταν που καθόρισε και την στάση της στην αποδοχή ή μη "των επιταγών της Τρόικα".
Το Tea Party της νέας Νέας Δημοκρατίας
Όπως υποστήριζε ο Γκάλμπρεηθ, οι ιδέες είναι από την φύση του συντηρητικές, ενώ τα γεγονότα προοδευτικά. Με αυτό το σκεπτικό, ο Α.Σαμαράς εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία του Μνημονίου για να επενδύσει στη δίχως ρίσκο επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία. Η διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη μοιραία θα δημιουργούσε μία καχεκτική Κεντροδεξιά, όπου τρία πλέον δυναμικά κόμματα (ΔΗΣΥ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) θα προσπαθούσαν να της αλληλο-επιβληθούν, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να διατηρεί την εξουσία. Η αντιμνημονιακή στάση της ΝΔ, ακόμη και αν αυτο-αναιρεί τον ίδιο της τον εαυτό δίνει πρόσβαση σε νέες δεξαμενές υποστηρικτών ανεξαρτήτως ιδεολογικών προελεύσεων.Συνέχεια εδώ
http://t.co/T2kJybC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου