Η γνώση της ιστορίας είναι απαραίτητη, όχι μόνο για να είμαστε περήφανοι για τους προγόνους μας, αλλά και για να καταλαβαίνουμε το παρόν και να προβλέπουμε (άρα και να προγραμματίζουμε) το μέλλον.
Θυμόμαστε, όμως, τι έγινε τον Σεπτέμβριο του 1993; Φοβάμαι πως όχι. Στο μυαλό μας έχουν μείνει μόνο τα στερεότυπα που διαμορφώθηκαν από μια άθλια προπαγάνδα -τύφλα να 'χει ο Γκέμπελς (Göbels) το ΠΑΣΟΚ είχε αφομοιώσει πλήρως τη μεθοδολογία του, συνδυάζοντάς την με την «παραδοσιακή» σταλινική τακτική: ο «βρικόλακας» Μητσοτάκης που «έπινε το αίμα του λαού» (0+0=14%)1, ενώ ο «σιδερένιος» Αντρέας θα ξανάφερνε «το λαό στην εξουσία»2.
Τι έγινε, λοιπόν, τότε;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και καθαρά: Ο Μητσοτάκης προσπάθησε να πουλήσει το 30% του ΟΤΕ σε στρατηγικό επενδυτή (που θα ήταν και ο μάνατζερ). Ξεσηκώθηκε το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο ήταν «αδιανόητο» να ιδιωτικοποιηθεί (έστω και εν μέρει) ο ΟΤΕ. Μια τέτοια (μερική) ιδιωτικοποίηση δεν θα επέτρεπε στη «ζίμενς» και την «ίντρακομ» να παίρνουν δουλειές από τον ΟΤΕ δίνοντας μίζες σε πολιτικά πρόσωπα. 'Αρα δεν έπρεπε να γίνει. Αν στον ΟΤΕ υπήρχαν ιδιωτικά συμφέροντα (των μετόχων και του στρατηγικού επενδυτή) θα ενδιαφέρονταν για το κέρδος του οργανισμού (άρα και του δικού τους) και όχι για το κέρδος προσωπικών συμφερόντων ή διαπλεκομένων -θα έμπαινε ο ΟΤΕ σε έναν υγιή παγκόσμιο ανταγωνισμό. Έπρεπε, λοιπόν, να βρεθεί ένας τρόπος για να φύγει ο Μητσοτάκης από τη μέση ώστε να παραμείνει ο ΟΤΕ στα χέρια των πολιτικών και των υποχείριών τους (και ομοτράπεζων) συνδικαλιστών για να συνεχιστεί το «πάρτι» (και να κάνουμε σήμερα προκαταρκτικές επιτροπές για να δούμε «ποιος τα έφαγε» και να τον αθωώσουμε με παραγραφή ή «δια ανήκεστον βλάβην», όπως τον... κ. Λούβαρη).
Γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκε το «μακεδονικό»: ήταν, λέει, απαράδεκτο η ονομασία των Σκοπίων να περιέχει έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, στον οποίο να υπάρχει το όνομα της «Μακεδονίας» (δηλαδή, αυτό που παρακαλάμε σήμερα, αλλά αρνούνται τα Σκόπια -και η πληγή δεν φαίνεται να κλείνει με τίποτα).
Ποιος ήταν εκείνη τη στιγμή ο προσφορότερος σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ;
Μα ο φιλόδοξος κ. Σαμαράς, ένας πολιτικός που δεν είχε κανέναν πολιτικό ενδοιασμό: ο (προσωπικός) σκοπός αγιάζει τα μέσα· μαζί με μερικούς άλλους ομοίους του, όπως τον κ. Κακλαμάνη. Ο οποίος όχι μόνο έριξε την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, αλλά βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να εκλέξει το 1994 ως πρόεδρο της δημοκρατίας τον κ. Στεφανόπουλο (ορκισμένο εχθρό του κ. Μητσοτάκη).
Οι καιροί, όμως, αλλάζουν. Οι παλιές λυκοφιλίες μετατρέπονται σε αδίστακτες αντιπαλότητες. Τώρα ο κ. Παπανδρέου εκλιπαρεί τον κ. Σαμαρά να «συναινέσει». Γιατί να το κάνει αυτό ο κ. Σαμαράς; Γιατί να φορτωθεί τις (τριαντάχρονες) αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ, την ανικανότητα του προέδρου και τις ανοησίες των υπουργών του; Τι θα κερδίσει; Αντίθετα, θα κάνει τα πάντα για να γίνει αυτός ο επόμενος πρωθυπουργός (χαλίφης στη θέση του χαλίφη) και, φυσικά, θα τα καταφέρει.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί, έτσι κι αλλιώς, να ξεχωρίσει αυτόν που λέει την αλήθεια από αυτόν που λέει ψέματα (δεν του έδωσαν ποτέ πραγματική παιδεία και, φυσικά, δεν τη ζήτησε). Και προτιμάει αυτόν που του τάζει (νομίζοντας πως, «τέλος πάντων, κάτι από αυτά που τάζει θα κάνει»).
Γι' αυτό σήμερα, πρέπει να ψάξει πολύ κανείς ανάμεσα στους Έλληνες πολιτικούς για να βρει κάποιον που να λέει (έστω και διστακτικά) την αλήθεια -κι είναι βέβαιο πως ελάχιστοι θα τον ψηφίσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου