Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Hταν χιώτης ναυτικός και δούλευε σ' ένα ποντοπόρο πλοίο που ταξίδευε κάπου στον Ινδικό Ωκεανό. Οταν ήρθε η ώρα της βάρδιας του και ανέβηκε στη γέφυρα, διαπίστωσε πως η πορεία που είχε χαράξει ο καπετάνιος οδηγούσε το πλοίο κατευθείαν σε κάτι βράχους. Μόλις το είδε λοιπόν ο δαιμόνιος ενθουσιάστηκε και, απ' τον πολύ ενθουσιασμό, έκανε αυτό που οφείλει να κάνει ο κάθε υπεύθυνος άνθρωπος. Εγκατέλειψε τη γέφυρα, κατέβηκε τα σκαλιά και χτύπησε την πόρτα της καμπίνας του καπετάνιου ο οποίος ξυριζόταν σφυρίζοντας ανύποπτος. Κι όταν ο καπετάνιος εμφανίστηκε με το πρόσωπο γεμάτο σαπουνάδες, ο δικός μας τον κοίταξε αφ' υψηλού και του πέταξε:
«Ανέβα πάνω να δεις τα χάλια σου!»
Εννοείται πως, εν τω μεταξύ, το πλοίο είχε πλησιάσει περισσότερο στα βράχια και πως ο καπετάνιος έτρεξε με τις σαπουνάδες στη γέφυρα για να σώσει και τον εαυτό του και τους υπόλοιπους από το ναυάγιο. Και όλοι εντέλει έμειναν ευχαριστημένοι. Και ο καπετάνιος που έσωσε το πλοίο και ο άλλος που την κρίσιμη στιγμή αποφάσισε πως προκειμένου να βγάλει το άχτι του με τον καπετάνιο δεν τον ένοιαζε να βρεθεί καρφωμένος σε κάνα βράχο μαζί με τους υπόλοιπους ναυαγούς και τα συντρίμμια γύρω του.
Δεν χρειάζεται να πω πως το επεισόδιο με τον περί ου ο λόγος ταιριάζει πολύ περισσότερο σ' αυτό που μας συμβαίνει σήμερα, παρά στην εικόνα του Τιτανικού. Διότι εκείνοι δεν είχαν πάρει είδηση το παγόβουνο που ερχόταν κατά πάνω τους ενώ εμείς και τα βράχια βλέπουμε να πλησιάζουν, και όλο να πλησιάζουν, και από μαζεμένο άχτι, δόξα τω Θεώ...
Διότι ακόμη κι αν υποθέσουμε πως θα ξυπνήσουμε μια μέρα κι όλα αυτά θα μας φαίνονται σαν μακρινός εφιάλτης, ακόμη κι αν διαπιστώσουμε πως η πανωλεθρία μας οφειλόταν σ' ένα τσιπάκι που φύτεψαν προσωρινά στο μυαλό μας εξωγήινοι για να μας τρελάνουν. Ακόμη κι αν η πολιτική μας ζωή επανέλθει στη φυσιολογική της κατάσταση όπου οι πολιτικοί το μόνο κόστος που θα υπολογίζουν θα είναι το λεγόμενο πολιτικό, εκείνο που θα μας μείνει αξέχαστο από τη δυσοίωνη αυτή περίοδο της κοινής μας ζωής είναι η προθυμία με την οποία ο κάθε πρωταγωνιστής του δημόσιου βίου ανέλαβε ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης του.
Πώς όλοι, μα όλοι, πολιτικοί πάσης αποχρώσεως, τραπεζίτες παντός μεγέθους, επιχειρηματίες παντός καιρού, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, απλοί αγωνιστές της εκπαίδευσης, ιεράρχες του Γένους, συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, όλοι έσπευσαν να διαγωνισθούν στον ωραίο αγώνα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Υπάρχουν βέβαια και δύο εξαιρέσεις. Εκείνος ο κομμωτής με το ενάμισι εκατομμύριο και ο αστρολόγος με τα τέσσερα, όμως, ως γνωστόν, οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το πλοίο μπορεί να γκρεμοτσακιστεί στα βράχια, αλλά όλοι θα θυμόμαστε τον ωραίο αγώνα που δώσαμε.
Μα, θα μου πείτε, οι καιροί δεν προσφέρονται για ηθικολογίες. Οι καιροί απαιτούν τον ρεαλισμό τού «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Αλλά αν είναι να μη σωθείς, τουλάχιστον να πας με τη συνείδησή σου ήσυχη, ξέροντας ότι, αν μη τι άλλο, επιτέλους έβγαλες το άχτι σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου