ή η νέα προσέγγιση της Ευρω-Μεσογειακής Πολιτικής
Αυτή η γωνιά της Γης, που οι προγονοί μας ονόμασαν Μεσόγειο, έμελλε να αποτελέσει το σημαντικότερο σημείο συνάντησης και πρόσμιξης λαών και πολιτισμών.
Εδώ, στη Μεσόγειο ο παγωμένος Βορράς συναντά τον τροπικό Νότο. η μυστηριακή Ανατολή την τεχνοκρατική Δύση.
Εδώ, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν τα σπουδαιότερα Δόγματα του πλανήτη (Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός, Ισλαμισμός).
Εδώ, γεννήθηκαν οι επιστήμες και οι τέχνες.
Από δω ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι εξερευνητές .
Από δω ξεκίνησε η Δημοκρατία.
Εδώ λοιπόν σ'αυτόν το "γόνιμο" τόπο αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
Εδώ, στο Μέσον της Γης.
Η Μεσόγειος δεν είναι απλώς μιά Θάλασσα, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Μία πλατφόρμα άτυπου διαλόγου και πολιτισμικής επαφής. Καθημερινά την οργώνουν λαοί και λαοί, κουβαλόντας λίγο από την πίστη τους, τις παραδόσεις τους, τις ιδέες τους, την στάση ζωής τους. Αιώνες πέρασαν και οι λαοί αυτοί παραμένουν ξένοι μεταξύ τους. Λαοί με τόσα κοινά που θα σκεφτεί κανείς πως είναι κρίμα και άδικο να απέχουν από ένα διάλογο που θα τους επιτρέψει να δουν πιο καθαρά τη ρίζα τους και τους κοινούς πολιτισμικούς δεσμούς.
Τί κι αν το 1995 με την Πρωτοβουλία της Βαρκελώνης όλοι πιστέψαμε ότι είχε έρθει η ώρα για μια "ένωση" της Μεσογείου. Σήμερα μία και πλέον δεκαετία μετά, σίγουρα η Ευρω-Μεσογειακή Πολιτική δεν απέφερε τους αναμενόμενους καρπούς. Το όραμα του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου παραμένει ακόμη μακρινό. Και θα παραμένει όσο η προσπάθεια αυτή γίνεται με όρους ΕΕ.
Όταν το 1995 η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαινίασε τον Μεσογειακό άξονα της πολιτικής της μέσω της Πρωτοβουλίας της Βαρκελώνης (του πολιτικού μεθοδολογικού εργαλείου της), αρκετοί θεώρησαν ότι ορθώς η ΕΕ επεκτείνεται προς τη Μεσόγειο, καθώς μέσω αυτής θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στις αλλαγές που ερχόντουσαν στη Μείζονα Μέση Ανατολή (Μαγκρέμπ, Μ. Ανατολή, Ν. Βαλκάνια). Γι'αυτό το λόγο προωθήθηκε η ιδέα του Ευρο-ΜεσογειακούΔιαλόγου , στηριζόμενος από τον FEMIP (Μηχανισμός για τις Επενδύσεις και την Εταιρική Σχέση Ευρώπης - Μεσογείου) και το EuroMed Heritage Forum. Αυτό όμως που τείνει να μετατρέψει την προσπάθεια αυτή από όραμα σε άπιαστο όνειρο είναι - όπως έχει ήδη αναφερθεί - ότι γίνεται με όρους ΕΕ, εννοώντας ότι ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, από το οποίο κρίνεται το μέλλον της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής ισχύος, είναι επιεικώς απαράδεκτο να αφήνεται σε χέρια ΒορειοΕυρωπαίων Τεχνοκρατών, όπου από τα γυάλινα κτίρια των Βρυξελλών υλοποιούν εντελώς μηχανιστικά έναν μακροχρόνιο σχεδιασμό εκτός του γνωστικού και εμπειρικού τους πεδίου.
Είναι ανεπίτρεπτο από τη στιγμή που έξι (6) κράτη-μέλη της ΕΕ είναι αμιγώς μεσογειακά , να μην αναλαμβάνουν αυτά το σχεδιασμό, το συντονισμό και την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Μιάς και γνώστες της περιοχής είναι, και έχουν ο καθένας ως ένα βαθμό αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και του Μαγκρέμπ. Είναι άδικο μία τόσο σημαντική επένδυση για το μέλλον της ΕΕ να καταλήγει μία χρονοβόρα και ζημιογόνα διεργασία.
Η ΕΕ οφείλει λοιπόν να επαναχαράξει την πολιτική της σχετικά με τη Μεσογειακή της Προοπτική και να εμπιστευτεί τις τύχες της σε έναν νέο πολυεθνικό πολιτικό, οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό σχηματισμό κρατών της Μεσογείου, την Μεσογειακή Ένωση (MedUnion). Η Μεσογειακή Ένωσις ως ανεξάρτητος, αλλά αδελφός προς την ΕΕ οργανισμός θα προωθεί την οικονομική, εμπορική, πολιτιστική και πολιτική - σε επίπεδο διεθνών σχέσεων - ενοποίηση των κρατών-μελών του, και κατ'επέκταση εμμέσως με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω των κοινών μελών τους). Μέσα από την ένωση των λαών της Μεσογείου τα κράτη της περιοχής θα αισθανθούν ισότιμοι συνομιλητές ενός πραγματικού Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου, ισότιμα μέλη και όχι αποπαίδια της ευρωπαϊκής πολιτικής, μέτοχοι και δημιουργοί μίας άξιας αντιπροσωπευτικής οντότητας των εθνικών τους πολιτικών στο στίβο της διεθνούς διπλωματίας.
Όπως έχει αναφερθεί παραπάνω, η Μεσογειακή Ένωσις δεν πρέπει να αποτελέσει έναν ακόμη θυγατρικό οργανισμό της ΕΕ, αλλά αντιθέτως έναν αδελφό οργανισμό δομημένο σε στις θεμέλιες αξίες της , τραβόντας τις χώρες του Μαγκρέμπ και της Ανατολικής Μεσογείου από την απομόνωση στο διεθνή προσκήνιο, τρέποντάς τις σε χώρες πρώτης ταχύτητας, μέλη ισότιμα μιάς εμπνευσμένης πολιτικής. Η Μεσογειακή Ένωσις δεν πρέπει να γίνει μιά μικρή ΕΕ και να εγκλωβιστεί σε μία τεχνοκρατική και ελιτίστικη γραφειοκρατία, αντιθέτως πρέπει να αποκτήσει έναν ευέλικτο και εύπλαστο χαρακτήρα, που θα της επιτρέψει να αντέξει στο διάβα του χρόνου και να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις της περιοχής έως ότου πετύχει την ποθούμενη εξισορρόπιση και σταθεροποίηση της περιοχής.
Μία ένωση 12 πρώτων κρατών-μελών με τις απαιτούμενες προϋποθέσεις θα φάνταζε ιδανική, με τα έξι (6) κράτη-μέλη της ΕΕ (Ελλάς, Κύπρος, Ιταλία, Μάλτα, Γαλλία, Ισπανία), τα τέσσερα (4) Βορειοαφρικάνικα (Αίγυπτος, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο) και το Ισραήλ με το Λίβανο - αν οι συνθήκες το επιτρέπουν -. Ενώ, την ίδια στιγμή μία ομάδα τεσσάρων (4) επιπλέον κρατών (Λιβύη, Συρία, Τουρκία και Παλαιστινιακή Αρχή) θα βρίσκεται στον προθάλαμό της, εφ'όσον θελήσουν να κάνουν ένα βήμα προς τη Δημοκρατία.
Στην κορυφή αυτού του οργανισμού θα πρέπει να ηγείται ένα ευέλικτο τριμελές σχήμα το οποίο θα είναι επιφορτισμένο με την καθοδήγηση, την προώθηση και τον συντονισμό όλων των διαδικασιών ενοποίησης των μελών της Ένωσης. Το έργο του οποίου θα διευκολύνεται με την παρουσία επιμέρους συμβουλίων επιφορτισμένων σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων, Οικονομίας & Εμπορίου και Τεχνών & Επιστημών, αλλά και με ένα Συμβούλιο Αρχηγών των κρατών-μελών, αφού σήμερα οι σχέσεις μεταξύ χωρών είναι κάτι πολύ σημαντικό για να αφήνονται στα χέρια απλών διπλωματών. Τόσο η χρονική περίοδος, όσο και η φυσιογνωμία της περιοχής επιβάλλουν τις επαφές μεταξύ Εθνικών Ηγετών για την επίλυση καίριων ζητημάτων και διαφορών της Ένωσης.
Η Μεσογειακή Ένωσις δεν είναι όμως μόνον διπλωματία, είναι και ένα γόνιμο μέσο ειλικρινούς συνδιαλλαγής και διαπολιτισμικού διαλόγου μεταξύ των λαών τής. Ένα κοινοβουλευτικό forum αντιπροσώπευσης των λαών της Μεσογείου θα κάλυπτε αυτές τις ανάγκες και θα γεννούσε επιπλέον το δεύτερο σημαντικότερο forum στην ευρωπαϊκή και όχι μόνον ήπειρο, μετά το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό.
Για να αποκτήσει όμως και ουσιαστική υπόσταση η Ένωση δεν μπορεί να παραμείνει στο πολιτικό μόνον επίπεδο, αλλά θα πρέπει να μεταπηδήσει και στο οικονομικό-εμπορικό. Προτείνεται έτσι, να διαμορφωθεί μία Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών τόσο μεταξύ των 12 της Μεσογειακής Ένωσης, όσο και των 27 της ΕΕ, η οποία θα επιβλέπεται και θα καθοδηγείται από έναν αναπτυξιακό οργανισμό με χρηματοπιστωτικές προοπτικές.
Αν επιθυμεί η ΕΕ να διεισδύσει ή και να ελέγξει πραγματικά τις καταστάσεις στη Μέση Ανατολή, τότε η δημιουργία της Μεσογειακής Ενώσεως είναι το σκαλοπάτι που πρέπει να πατήσει και όχι η ένταξη της κεμαλικής Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Η Μεσογειακή Ένωσις πρέπει να είναι η πρόταση της Ευρώπης για την έκρυθμη Μέση Ανατολή και ουχί το δόγμα των προληπτικών πολέμων κατά της τρομοκρατίας, έλκοντας τους ίδιους τους λαούς όχι με τη βία, αλλά με τα πλέον ισχυρά όπλα το εμπόριο, τον πολιτισμό και την διπλωματία, προς την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Η Μεσογειακή Ένωσις και η θέση της Ελλάδας
Η Μεσογειακή Ένωσις είναι μία χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα και ως τέτοια πρέπει να την υποστηρίξει με πάθος.
Γιατί; Μπορείτε να σκεφτείτε πιο ιδανική περιοχή για να ανθίσει αυτή η πρωτοβουλία, πέρα από την Ελλάδα.
Ποιά χώρα μπορεί να μιλάει απευθείας με Άραβες και Ισραηλινούς, με φονταμεταλιστές μουσουλμάνους και εκκοσμικευμένους χριστιανούς;
Ποιά χώρα μπορεί να ενώσει ευκολότερα υπό μιά ιδέα τα κράτη της περιοχής (Ελληνισμός);
Ποιά χώρα διαθέτει τα μέσα για εγγυημένη επιτυχία του εγχειρήματος (Κύπρος, Κρήτη);
Ποιά χώρα είναι ο ιδανικότερος γνώστης σε όλα τα επίπεδα της Μεσογείου και ιδιαίτερα της ανατολικής της λεκάνης;
Ποιά άλλη πέρα από την Ελλάδα!
Και ποιά περιοχή θα φάνταζε ως η ιδανικότερη για την φιλοξενία των οργάνων ενός τέτοιου διεθνούς οργανισμού; Σίγουρα όχι η απομακρυσμένη από τις παγκόσμιες εξελίξεις στην Μ. Ανατολή, Βαρκελώνη. Τί πιο ιδανικό, λοιπόν, από το νησί συνώνυμο αυτής της θάλασσας, που υπό τον τεράστιο πολιτισμό της γονιμοποιούσε για αιώνες τη Μεσόγειο, την Κρήτη!
Η Κρήτη - και γενικότερα η Ελλάδα - θα μπορούσε να ανταποκριθεί επαρκώς σε όλες τις εκφάνσεις της Μεσογειακής Ένωσης. Τόσο λόγω της υψηλής γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής αξίας που διαθέτει, αλλά και γιατί ο ίδιος πολιτισμός της και η λαϊκή της κουλτούρα αποτελούν το τέλειο σμίξιμο μεσογειακών ιδιαιτεροτήτων. Το μόνο που χρειάζεται είναι εμπνευσμένη πολιτική πέρα από ιδεολογικούς φραγμούς και φανατισμούς απο ηγέτες με μάτια που βλέπουν μπροστα και αυτιά ανοικτά σε καθετί νέο και καινοτόμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι όλους εκείνους που 'κάναν την επιλογή τους και ακολουθούν την Οδό των Προμηθέων.
Εδώ, στη Μεσόγειο ο παγωμένος Βορράς συναντά τον τροπικό Νότο. η μυστηριακή Ανατολή την τεχνοκρατική Δύση.
Εδώ, αναπτύχθηκαν και μεγαλούργησαν τα σπουδαιότερα Δόγματα του πλανήτη (Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός, Ισλαμισμός).
Εδώ, γεννήθηκαν οι επιστήμες και οι τέχνες.
Από δω ξεκίνησαν οι μεγαλύτεροι εξερευνητές .
Από δω ξεκίνησε η Δημοκρατία.
Εδώ λοιπόν σ'αυτόν το "γόνιμο" τόπο αρχίζουν και τελειώνουν όλα.
Εδώ, στο Μέσον της Γης.
Η Μεσόγειος δεν είναι απλώς μιά Θάλασσα, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Μία πλατφόρμα άτυπου διαλόγου και πολιτισμικής επαφής. Καθημερινά την οργώνουν λαοί και λαοί, κουβαλόντας λίγο από την πίστη τους, τις παραδόσεις τους, τις ιδέες τους, την στάση ζωής τους. Αιώνες πέρασαν και οι λαοί αυτοί παραμένουν ξένοι μεταξύ τους. Λαοί με τόσα κοινά που θα σκεφτεί κανείς πως είναι κρίμα και άδικο να απέχουν από ένα διάλογο που θα τους επιτρέψει να δουν πιο καθαρά τη ρίζα τους και τους κοινούς πολιτισμικούς δεσμούς.
Τί κι αν το 1995 με την Πρωτοβουλία της Βαρκελώνης όλοι πιστέψαμε ότι είχε έρθει η ώρα για μια "ένωση" της Μεσογείου. Σήμερα μία και πλέον δεκαετία μετά, σίγουρα η Ευρω-Μεσογειακή Πολιτική δεν απέφερε τους αναμενόμενους καρπούς. Το όραμα του Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου παραμένει ακόμη μακρινό. Και θα παραμένει όσο η προσπάθεια αυτή γίνεται με όρους ΕΕ.
Όταν το 1995 η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαινίασε τον Μεσογειακό άξονα της πολιτικής της μέσω της Πρωτοβουλίας της Βαρκελώνης (του πολιτικού μεθοδολογικού εργαλείου της), αρκετοί θεώρησαν ότι ορθώς η ΕΕ επεκτείνεται προς τη Μεσόγειο, καθώς μέσω αυτής θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στις αλλαγές που ερχόντουσαν στη Μείζονα Μέση Ανατολή (Μαγκρέμπ, Μ. Ανατολή, Ν. Βαλκάνια). Γι'αυτό το λόγο προωθήθηκε η ιδέα του Ευρο-ΜεσογειακούΔιαλόγου , στηριζόμενος από τον FEMIP (Μηχανισμός για τις Επενδύσεις και την Εταιρική Σχέση Ευρώπης - Μεσογείου) και το EuroMed Heritage Forum. Αυτό όμως που τείνει να μετατρέψει την προσπάθεια αυτή από όραμα σε άπιαστο όνειρο είναι - όπως έχει ήδη αναφερθεί - ότι γίνεται με όρους ΕΕ, εννοώντας ότι ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, από το οποίο κρίνεται το μέλλον της ευρωπαϊκής γεωπολιτικής ισχύος, είναι επιεικώς απαράδεκτο να αφήνεται σε χέρια ΒορειοΕυρωπαίων Τεχνοκρατών, όπου από τα γυάλινα κτίρια των Βρυξελλών υλοποιούν εντελώς μηχανιστικά έναν μακροχρόνιο σχεδιασμό εκτός του γνωστικού και εμπειρικού τους πεδίου.
Είναι ανεπίτρεπτο από τη στιγμή που έξι (6) κράτη-μέλη της ΕΕ είναι αμιγώς μεσογειακά , να μην αναλαμβάνουν αυτά το σχεδιασμό, το συντονισμό και την υλοποίηση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Μιάς και γνώστες της περιοχής είναι, και έχουν ο καθένας ως ένα βαθμό αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με τις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και του Μαγκρέμπ. Είναι άδικο μία τόσο σημαντική επένδυση για το μέλλον της ΕΕ να καταλήγει μία χρονοβόρα και ζημιογόνα διεργασία.
Η ΕΕ οφείλει λοιπόν να επαναχαράξει την πολιτική της σχετικά με τη Μεσογειακή της Προοπτική και να εμπιστευτεί τις τύχες της σε έναν νέο πολυεθνικό πολιτικό, οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό σχηματισμό κρατών της Μεσογείου, την Μεσογειακή Ένωση (MedUnion). Η Μεσογειακή Ένωσις ως ανεξάρτητος, αλλά αδελφός προς την ΕΕ οργανισμός θα προωθεί την οικονομική, εμπορική, πολιτιστική και πολιτική - σε επίπεδο διεθνών σχέσεων - ενοποίηση των κρατών-μελών του, και κατ'επέκταση εμμέσως με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω των κοινών μελών τους). Μέσα από την ένωση των λαών της Μεσογείου τα κράτη της περιοχής θα αισθανθούν ισότιμοι συνομιλητές ενός πραγματικού Ευρω-Μεσογειακού Διαλόγου, ισότιμα μέλη και όχι αποπαίδια της ευρωπαϊκής πολιτικής, μέτοχοι και δημιουργοί μίας άξιας αντιπροσωπευτικής οντότητας των εθνικών τους πολιτικών στο στίβο της διεθνούς διπλωματίας.
Όπως έχει αναφερθεί παραπάνω, η Μεσογειακή Ένωσις δεν πρέπει να αποτελέσει έναν ακόμη θυγατρικό οργανισμό της ΕΕ, αλλά αντιθέτως έναν αδελφό οργανισμό δομημένο σε στις θεμέλιες αξίες της , τραβόντας τις χώρες του Μαγκρέμπ και της Ανατολικής Μεσογείου από την απομόνωση στο διεθνή προσκήνιο, τρέποντάς τις σε χώρες πρώτης ταχύτητας, μέλη ισότιμα μιάς εμπνευσμένης πολιτικής. Η Μεσογειακή Ένωσις δεν πρέπει να γίνει μιά μικρή ΕΕ και να εγκλωβιστεί σε μία τεχνοκρατική και ελιτίστικη γραφειοκρατία, αντιθέτως πρέπει να αποκτήσει έναν ευέλικτο και εύπλαστο χαρακτήρα, που θα της επιτρέψει να αντέξει στο διάβα του χρόνου και να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις της περιοχής έως ότου πετύχει την ποθούμενη εξισορρόπιση και σταθεροποίηση της περιοχής.
Μία ένωση 12 πρώτων κρατών-μελών με τις απαιτούμενες προϋποθέσεις θα φάνταζε ιδανική, με τα έξι (6) κράτη-μέλη της ΕΕ (Ελλάς, Κύπρος, Ιταλία, Μάλτα, Γαλλία, Ισπανία), τα τέσσερα (4) Βορειοαφρικάνικα (Αίγυπτος, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο) και το Ισραήλ με το Λίβανο - αν οι συνθήκες το επιτρέπουν -. Ενώ, την ίδια στιγμή μία ομάδα τεσσάρων (4) επιπλέον κρατών (Λιβύη, Συρία, Τουρκία και Παλαιστινιακή Αρχή) θα βρίσκεται στον προθάλαμό της, εφ'όσον θελήσουν να κάνουν ένα βήμα προς τη Δημοκρατία.
Στην κορυφή αυτού του οργανισμού θα πρέπει να ηγείται ένα ευέλικτο τριμελές σχήμα το οποίο θα είναι επιφορτισμένο με την καθοδήγηση, την προώθηση και τον συντονισμό όλων των διαδικασιών ενοποίησης των μελών της Ένωσης. Το έργο του οποίου θα διευκολύνεται με την παρουσία επιμέρους συμβουλίων επιφορτισμένων σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων, Οικονομίας & Εμπορίου και Τεχνών & Επιστημών, αλλά και με ένα Συμβούλιο Αρχηγών των κρατών-μελών, αφού σήμερα οι σχέσεις μεταξύ χωρών είναι κάτι πολύ σημαντικό για να αφήνονται στα χέρια απλών διπλωματών. Τόσο η χρονική περίοδος, όσο και η φυσιογνωμία της περιοχής επιβάλλουν τις επαφές μεταξύ Εθνικών Ηγετών για την επίλυση καίριων ζητημάτων και διαφορών της Ένωσης.
Η Μεσογειακή Ένωσις δεν είναι όμως μόνον διπλωματία, είναι και ένα γόνιμο μέσο ειλικρινούς συνδιαλλαγής και διαπολιτισμικού διαλόγου μεταξύ των λαών τής. Ένα κοινοβουλευτικό forum αντιπροσώπευσης των λαών της Μεσογείου θα κάλυπτε αυτές τις ανάγκες και θα γεννούσε επιπλέον το δεύτερο σημαντικότερο forum στην ευρωπαϊκή και όχι μόνον ήπειρο, μετά το αντίστοιχο Ευρωπαϊκό.
Για να αποκτήσει όμως και ουσιαστική υπόσταση η Ένωση δεν μπορεί να παραμείνει στο πολιτικό μόνον επίπεδο, αλλά θα πρέπει να μεταπηδήσει και στο οικονομικό-εμπορικό. Προτείνεται έτσι, να διαμορφωθεί μία Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών τόσο μεταξύ των 12 της Μεσογειακής Ένωσης, όσο και των 27 της ΕΕ, η οποία θα επιβλέπεται και θα καθοδηγείται από έναν αναπτυξιακό οργανισμό με χρηματοπιστωτικές προοπτικές.
Αν επιθυμεί η ΕΕ να διεισδύσει ή και να ελέγξει πραγματικά τις καταστάσεις στη Μέση Ανατολή, τότε η δημιουργία της Μεσογειακής Ενώσεως είναι το σκαλοπάτι που πρέπει να πατήσει και όχι η ένταξη της κεμαλικής Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια. Η Μεσογειακή Ένωσις πρέπει να είναι η πρόταση της Ευρώπης για την έκρυθμη Μέση Ανατολή και ουχί το δόγμα των προληπτικών πολέμων κατά της τρομοκρατίας, έλκοντας τους ίδιους τους λαούς όχι με τη βία, αλλά με τα πλέον ισχυρά όπλα το εμπόριο, τον πολιτισμό και την διπλωματία, προς την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Η Μεσογειακή Ένωσις και η θέση της Ελλάδας
Η Μεσογειακή Ένωσις είναι μία χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα και ως τέτοια πρέπει να την υποστηρίξει με πάθος.
Γιατί; Μπορείτε να σκεφτείτε πιο ιδανική περιοχή για να ανθίσει αυτή η πρωτοβουλία, πέρα από την Ελλάδα.
Ποιά χώρα μπορεί να μιλάει απευθείας με Άραβες και Ισραηλινούς, με φονταμεταλιστές μουσουλμάνους και εκκοσμικευμένους χριστιανούς;
Ποιά χώρα μπορεί να ενώσει ευκολότερα υπό μιά ιδέα τα κράτη της περιοχής (Ελληνισμός);
Ποιά χώρα διαθέτει τα μέσα για εγγυημένη επιτυχία του εγχειρήματος (Κύπρος, Κρήτη);
Ποιά χώρα είναι ο ιδανικότερος γνώστης σε όλα τα επίπεδα της Μεσογείου και ιδιαίτερα της ανατολικής της λεκάνης;
Ποιά άλλη πέρα από την Ελλάδα!
Και ποιά περιοχή θα φάνταζε ως η ιδανικότερη για την φιλοξενία των οργάνων ενός τέτοιου διεθνούς οργανισμού; Σίγουρα όχι η απομακρυσμένη από τις παγκόσμιες εξελίξεις στην Μ. Ανατολή, Βαρκελώνη. Τί πιο ιδανικό, λοιπόν, από το νησί συνώνυμο αυτής της θάλασσας, που υπό τον τεράστιο πολιτισμό της γονιμοποιούσε για αιώνες τη Μεσόγειο, την Κρήτη!
Η Κρήτη - και γενικότερα η Ελλάδα - θα μπορούσε να ανταποκριθεί επαρκώς σε όλες τις εκφάνσεις της Μεσογειακής Ένωσης. Τόσο λόγω της υψηλής γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής αξίας που διαθέτει, αλλά και γιατί ο ίδιος πολιτισμός της και η λαϊκή της κουλτούρα αποτελούν το τέλειο σμίξιμο μεσογειακών ιδιαιτεροτήτων. Το μόνο που χρειάζεται είναι εμπνευσμένη πολιτική πέρα από ιδεολογικούς φραγμούς και φανατισμούς απο ηγέτες με μάτια που βλέπουν μπροστα και αυτιά ανοικτά σε καθετί νέο και καινοτόμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι όλους εκείνους που 'κάναν την επιλογή τους και ακολουθούν την Οδό των Προμηθέων.
1 σχόλιο:
ειναι κωμικο το αρθρο ή σοβαρο?
"Ποιά χώρα μπορεί να μιλάει απευθείας με Άραβες και Ισραηλινούς, με φονταμεταλιστές μουσουλμάνους και εκκοσμικευμένους χριστιανούς;"
παντως η χριστιανοφανατικη Ελλαδα που δεν εχει ακομα τζαμί στην Αθηνα με τους 300.000 μουσουλμανους οχι!
"Ποιά χώρα μπορεί να ενώσει ευκολότερα υπό μιά ιδέα τα κράτη της περιοχής (Ελληνισμός);"
??? εχεις αργησει 2000 χρονια
"Ποιά χώρα διαθέτει τα μέσα για εγγυημένη επιτυχία του εγχειρήματος (Κύπρος, Κρήτη);"
ουτε αυτο το πιανω
"Ποιά χώρα είναι ο ιδανικότερος γνώστης σε όλα τα επίπεδα της Μεσογείου και ιδιαίτερα της ανατολικής της λεκάνης;"
καλα αυτο ΣΙΓΟΥΡΑ οχι η Ελλαδα! ποσοι ειδικοι επι της μεσης ανατολης υπαρχουν στην ελλαδα? ποσοι Αραβες μενουν στην Ελλαδα? ποσοι Εβραιοι? το Παρισι ας πουμε ειναι 25 φορες πιο σχετικο με την Μ.ανατολη απο την Αθηνα ξερω γω...
Δημοσίευση σχολίου