Η Πιθανοφάνεια της Κεντροδεξιάς

Η Βαλκανιοποίηση της Κεντροδεξιάς

Με τον όρο Βαλκανιοποίηση τείνουμε να ορίζουμε τον κατακερματισμό ενός «σώματος» σε μικρότερα τμήματα διαρκώς αλληλο-αντικρουόμενα. Έτσι κ σήμερα παρατηρούμε το «σώμα» της Κεντροδεξιάς να παρουσιάζει πολλαπλές ομαδοποιήσεις οι οποίες βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση μεταξύ τους αντιπολίτευσης , χαρακτηριζόμενες είτε από πρόσκαιρες στοχευμένες συμμαχίες κατά ενός, είτε από μια συνεχή διαμάχη «όλοι εναντίον όλων». Η παρούσα κατάσταση τείνει να μετατραπεί σε ένα ιδιότυπο status quo, παγιώνοντας δηλαδή μια συνεχή προσπάθεια έλεγχου της παράταξης από αυτές τις ομαδοποιήσεις.

Αν λοιπόν προσπαθούσαμε να διακρίνουμε το ποιες είναι αυτές οι ομαδοποιήσεις, θα τις διακρίναμε στις εξής πέντε:

Μια με επίκεντρο έναν εύθραυστο «Καραμανλισμό», η οποία βάλλεται κ βάλλει κατά πάντων. Με πρωτεργάτη τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, βρίσκεται στο «τιμόνι» όχι της παράταξης, αλλά της χώρας, κ προσπαθεί να επιβάλει την ηγεμονία τής σε όλο το εύρος της Κεντροδεξιάς.
Μια πιο ατλαντική κ φιλελεύθερη, που κινείται γύρω από το περιβάλλον της οικογένειας Μητσοτάκη, η οποία δείχνει αυτή την περίοδο αποδυναμωμένη, αλλά σε μία περίπτωση εκλογικής μη αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας μελλοντικά θα ενδυναμωθεί κ θα διεκδικήσει ηγεμονεύουσα θέση εντός της παράταξης.
Μια άκρως δυναμική με κέντρο το ΛΑΟΣ, που υπό τον Γ. Καρατζαφέρη εκφράζει την καθαρά Λαϊκή – «Αβερωφική» – πλευρά της παράταξης , η οποία ναι μεν προτάσσει την ενδοπαραταξιακή συνεργασία, αλλά παράλληλα βάλλει τόσο ενάντια στο περιβάλλον Καραμανλή, όσο κ στο περιβάλλον Μητσοτάκη.
Τις τρεις παραπάνω κ κυριότερες ομαδοποιήσεις έρχεται κ συμπληρώνει μια τέταρτη, η οποία δεν είναι ομοιογενής κ εκφράζεται μέσα από τις προσπάθειες κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να επιβάλουν τις δικές τους τάσεις μέσα στην παράταξη, προτείνοντας διαφορετικές απόψεις για την έξοδο από αυτό το ιδιάζον status quo. Πρέπει δε να αναφέρουμε ότι αυτή η τέταρτη ομαδοποίηση δείχνει τα δικά της σημάδια «βαλκανιοποίησης», αφού τα δομικά της μέρη δεν διακατέχονται από σύμπνοια, αλλά από αντιζηλία.
Ενώ μπορούμε να ισχυριστούμε ότι σχηματίζεται κ μια πέμπτη ομαδοποίηση με εξίσου μεγάλη διασπορά θέσεων κ απόψεων με την προηγούμενη, όπου εκφράζει τους δυσαρεστημένους της ενδοπαραταξιακής σύγκρουσης, οι οποίοι είτε ασπάζονται τον ησυχασμό της αποχής από τα πράγματα (Τατούλης, Μανώλης, Πολύδωρας), είτε συμμετέχουν σε μικρότερους πολιτικούς εξωκοινοβουλευτικούς σχηματισμούς (Δράση, ΦΙΣ, Δημοκρατικοί).

Η Ηγεμονία της Κεντροδεξιάς

Παρά όμως το «βαλκανοποιημένο» ενδοπαραταξιακό τοπίο μπορούμε να ισχυριστούμε ότι σήμερα η Κεντροδεξιά ηγεμονεύει του πολιτικού σκηνικού της χώρας, αφού τόσο η διακυβέρνησή της, όσο κ η αντιπολίτευση προέρχονται από τον ίδιο χώρο. Την ίδια στιγμή δηλαδή που οι ομαδοποιήσεις της Κεντροδεξιάς αναλώνονται σε ζητήματα μικροπολιτικής, οι πολιτικοί σχηματισμοί της ευρύτερης Αριστεράς δείχνουν ανήμποροι τόσο να επωφεληθούν από την ενδοπαραταξιακή σύγκρουση, όσο κ να θέσουν την πολιτική ατζέντα.
Πιο συγκεκριμένα, το ΠΑΣΟΚ, ως το έταιρο κόμμα εξουσίας δεν φαίνεται να επιδοκιμάζεται από τους πολίτες της χώρας για τις θέσεις ή της προτάσεις του, αλλά η όποια δυνητική εκλογική του νίκη αποτελεί απότοκος της ενδοπαραταξιακής σύγκρουσης της Κεντροδεξιάς. Και αυτό αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο αποτέλεσμα των τελευταίων ευρωεκλογών, όπου ναι μεν το ΠΑΣΟΚ βγήκε πρώτο, αλλά συρρικνώνοντας την εκλογική του δυναμική. Από την άλλη, το ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει σε μία ατέρμονα εσωκομματική κατάσταση αυτογνωσίας, η οποία ψαλιδίζει την εκλογική προοπτική του σε ένα μελλοντικό εξωκοινοβουλευτικό περιβάλλον, ενώ οι Οικολόγοι – Πράσινοι χαρακτηρίζονται ως τώρα από μία παθητική στάση στα πράγματα μετριάζοντας δραματικά τις αρχικές προσδοκίες του εκλογικού σώματος.
Έτσι έχουμε από τη μία μια κεντροδεξιά κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας κ από την άλλη μια δυναμική κεντροδεξιά αντιπολίτευση η οποία εκφράζεται άλλοτε κοινοβουλευτικά κυρίως μέσω του ΛΑΟΣ ή των ανεξάρτητων «ησυχαστών» κ άλλοτε εξωκοινοβουλευτικά από το χώρο των επιχειρηματιών (ΣΕΒ) ή ανενεργών πολιτικών της παράταξης.

Καταλήγουμε λοιπόν να ομιλούμε για μια Ηγεμονία της Κεντροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Η Πιθανοφάνεια της Κεντροδεξιάς

Αν αναλογιστούμε όλα τα παραπάνω, το πώς δηλαδή καταφέρνει η «βαλκανοποιημένη» Κεντροδεξιά να ηγεμονεύει του εγχώριου πολιτικού τοπίου, αλλά κ τον διάχυτο προβληματισμό που έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό στην ελληνική πολιτική σκηνή γύρω από την οριοθέτηση ενδεχόμενων πρόωρων εκλογών με αφορμή την προεδρική εκλογή του Μαρτίου, θα οδηγηθούμε σε μια σειρά ζητημάτων γύρω από την πιθανοφάνεια της Κεντροδεξιάς σε μια μελλοντική εκλογική διαδικασία.

Πόσο καλά ταιριάζουν οι πιθανότητες εκλογικής νίκης της Κεντροδεξιάς σύμφωνα με τα πολιτικά δεδομένα του σήμερα;

Έχοντας από την μία, μία Νέα Δημοκρατία βεβαρημένη με σωρεία σκανδάλων κ με ασφυκτικά χρονικά κ πολιτικά περιθώρια για εφαρμογή έστω κ καθυστερημένα μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών, κ από την άλλη ένα ολοένα κ περισσότερο ενισχυμένο ΛΑΟΣ να αντισταθμίζει το έλλειμμα της πρώτης, η εκλογική νίκη θα φάνταζε πραγματοποιήσιμη. Με τη συνεχή όμως άρνηση του επιτελείου Καραμανλή για συνεργασία σε ζητήματα που ήδη άρετε από την ατζέντα Καρατζαφέρη, αυτή φαντάζει πολύ δύσκολη.
Αυτή η συνεχιζόμενη κ ολοένα διογκώμενη ενδοπαραταξιακή σύγκρουση απογοητεύει τους υποστηρικτές της Κεντροδεξιάς. Απογοήτευση που τους οδήγησε σε αποχή από τις πρόσφατες Ευρωεκλογές κ που κανείς δεν μας βεβαιώνει ότι δεν θα τους ξανά οδηγήσει σε αποχή από μελλοντικές εκλογές.

Ενώ, αν συνυπολογίσουμε τον κατακερματισμό της παράταξης σε μικρά ή μεγάλα κόμματα τότε η ηγεμονία της Κεντροδεξιάς θα μετουσιωθεί σε ανάλογη διασπορά εκλογικών αποτελεσμάτων που θα οδηγήσει σε εκλογική νίκη της Κεντροαριστεράς, καθώς με τα σημερινά δεδομένα φαντάζει αδύνατο κάθε ενδεχόμενο μεταξύ τους εκλογικής ή κυβερνητικής συνεργασίας.


Πόσο καλά εκφράζει σήμερα η Νέα Δημοκρατία την Κεντροδεξιά;

Από δημιουργίας της η Νέα Δημοκρατία ακροβατούσε ανάμεσα σε δύο πολιτικές, μία συντηρητική κ μία φιλελεύθερη, αυτό που πέτυχε ο ιδρυτής της Κων/ινος Καραμανλής ήταν η ισορροπία κ αυτό συνεχίζει να προσπαθεί μέχρι σήμερα ο ανιψιός του κ σημερινός Πρωθυπουργός της χώρας Κώστας Καραμανλής.

Η Νέα Δημοκρατία έγινε κόμμα συνώνυμο της Μεταπολίτευσης κ του ομαλού εξευρωπαϊσμού της χώρας. Σήμερα 35 χρόνια μετά, η Νέα Δημοκρατία βαρύνεται από τα ίδια προβλήματα που δημιούργησε σε βάθος χρόνου η Μεταπολίτευση. Η Μεταπολίτευση κέρδισε, κατά κοινή ομολογία, το μεγάλο στοίχημα της μακροπολιτικής σταθερότητας, δεν κατάφερε όμως να κερδίσει τη μάχη της ποιότητας των θεσμών κ προπάντων της αποτελεσματικότητας των λειτουργιών της δημοκρατίας που μορφοποιήθηκε μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος. Δημιούργησε μια παρατεταμένη περίοδο αποσταθεροποίησης και ανασφάλειας. Μια περίοδο κρίσης στους θεσμούς, στην οικονομία, στις αξίες. Οι θεσμοί, που η Μεταπολίτευση επανέφερε, δοκιμάστηκαν από τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την ασυδοσία, τις ανεπαρκείς πολιτικές που διακινδύνευσαν την ασφάλειά, τα εισοδήματά, την υγεία κ την προοπτική των πολιτών.

Η Νέα Δημοκρατία έχει πάψει να προηγείται των γεγονότων πλέον κ δεν δείχνει ικανή – αν κ κυβέρνηση – να ορίσει την πολιτική ατζέντα του σήμερα. Αντίθετα δείχνει να βρίσκεται στο μέσον μιας σύγχυσης. Σύγχυση που οδηγεί σε πτώση της ποιότητα του κυβερνητικού έργου, αλλά κ σε μία αδιαφορία που περιθωριοποιεί ικανά στελέχη κ παράγοντες της πολιτικής κ κοινωνικής ζωής.

Η Νέα Δημοκρατία αδρανοποιημένη από την ενδοπαραταξιακή σύγκρουση κ τον ατομικισμό των στελεχών της έχει πάψει προ πολλού να εκφράζει την Κεντροδεξιά στην Ελλάδα.