Ποια Ελλάδα θέλουμε;

Μια ερώτηση με απαντήσεις που συγκλίνουν εντυπωσιακά.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Στις παρέες μας όλοι συμφωνούμε πως «δεν πάει άλλο». Οι πιο απογοητευμένοι έχουν κλειστεί ολότελα στον εαυτό τους, και γύρω από αυτόν έχουν φτιάξει, ή πασχίζουν να φτιάξουν έναν άλλον, μικρό κόσμο, γιατί «ετούτη η χώρα έχει τελειώσει», λένε. Γκρινιάρηδες, μίζεροι, απαισιόδοξοι..., πείτε τους όπως θέλετε. Αλλά βρείτε μου έναν ευχαριστημένο άνθρωπο στην Ελλάδα (και μιλάμε για άνθρωπο νορμάλ, όχι του «συστήματος», λαμόγιο και βολεμένο), και θα του στήσω άγαλμα δίπλα στον Άγνωστο Στρατιώτη. Στην ερώτηση «ποια Ελλάδα θέλουμε;», οι απαντήσεις όλων συγκλίνουν. Λέμε, πάνω-κάτω, αυτά που λένε και οι μπροστάρηδες της πολιτικής μας.

Μια δίκαιη Ελλάδα.
Μια ανθρώπινη Ελλάδα.
Μια πράσινη Ελλάδα.

Χωρίς μίζες και μιζαδόρους. Χωρίς ρουσφέτια και πελατειακές σχέσεις. Με σεβασμό στην εργασία του καθένα. Με παιδεία υψηλού επιπέδου, ελεύθερη από όλους και απ' όλα. Με ιατρική στην υπηρεσία του αρρώστου και όχι του μεσάζοντα και των αεριτζήδων. Με εξωτερική πολιτική σοβαρή, κ.λπ., κ.λπ... Τα ξέρετε καλά!

Στην πράξη, όμως, που αντικατοπτρίζεται από την καθημερινή συμπεριφορά και δραστηριότητά μας, η Ελλάδα που λέμε ότι θέλουμε δεν είναι αυτή που οι περισσότεροι από εμάς σήμερα, και κάθε μέρα, συντηρούμε στα τωρινά της «βολικά χάλια». Θέλουμε μια Ελλάδα που θα αλλάξει, χωρίς όμως να αλλάξουμε εμείς. Δεν πάει άλλο αυτό το πράγμα. Είναι αστείο. Και κρατάει χρόνια τώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δεν εμπνέονται από το υπάρχον πολιτικό τοπίο. Πολλοί από αυτούς, συνειδητά, και όχι για λόγους... παραλίας, επιλέγουν την αποχή. Είναι υγιής αυτή η επιλογή τους και φέρει μια σαφή πολιτική ερμηνεία: θα ψηφίσουμε μόνο εκείνους που θα μας πείσουν ότι μπορούν υπεύθυνα να κυβερνήσουν τον τόπο.

Στη Γερμανία, οι δύο μεγάλοι εχθροί, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες, έβαλαν στην άκρη πριν μερικά χρόνια τις διαφορές τους και είπαν «είμαστε σε παγκόσμια κρίση, η χώρα μας χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και συναίνεση, να παρθούν από κοινού σκληρές αποφάσεις και να πείσουμε γι' αυτές τον κόσμο, και πρέπει για πέντε-έξι χρόνια να πορευτούμε μαζί». Αυτό είναι υπεύθυνη στάση υπεύθυνης χώρας, που διοικείται από υπεύθυνους πολιτικούς και έχει υπεύθυνους πολίτες. Το «άλλο», το «δεν ψηφίζω τον Παπούλια», το «εμείς θα εξαντλήσουμε την τετραετία», «το προέχει να πέσει αυτή η κυβέρνηση», το «φτάνει πια», και άλλα παρόμοια ηχητικά τίποτα είναι ο καθρέφτης αστείας χώρας, αστείων πολιτικών και, φοβούμαι να πω, αστείων πολιτών (αφού πάλι θα τρέξουμε να ψηφίσουμε «μία από τα ίδια»). Άδικα, πονηρά, έως και γελοία εκλογικά συνθήματα δεν αντικατοπτρίζουν ποτέ την καθαρή βούληση του λαού και οδηγούν πάντα στον σχηματισμό κυβερνήσεων πριμοδοτημένων. Αυτό, εάν προστεθεί και στην εμμονή μας στα υποτιθέμενα οφέλη που τάχα θα έχει για τον τόπο όχι μια ισχυρή κυβέρνηση αλλά μια μονοκομματική κυβέρνηση, έχει παράξει τα κυβερνητικά εκτρώματα που έχουμε δοκιμάσει όλα αυτά τα χρόνια.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έχει αφαιρέσει από το μυαλό του κάθε Έλληνα τη σκέψη ότι κάποιες φορές, όπως έχουν κάνει άλλες χώρες της Ευρώπης, αξίζει και πρέπει να βάλεις στην άκρη τις κομματικές προτιμήσεις, διαφορές και ιδεολογίες σου, ιδίως σε περιόδους κρίσης όπως τώρα, και να μάθεις να συνεργάζεσαι με τους άλλους. Πολλοί από αυτούς που φωνάζουν ότι θέλουν μια άλλη Ελλάδα, καλύτερη, υποτίθεται, από αυτήν που έχουμε τώρα, αυτοδιαψεύδονται με την καθημερινή τους ζωή. Ένας φίλος μου εξακολουθεί να υπερηφανεύεται ότι καπνίζει σε μέρη όπου απαγορεύεται. Ένας άλλος λέει ότι μπαίνει καθημερινά στον δακτύλιο και δεν τον έχουν πιάσει ποτέ. Μια φίλη, που έδωσε παλιό σπίτι στο Ψυχικό για αντιπαροχή και πήρε μετρητά και μεζονέτες, κοκορεύεται πως άκουσε τον Μηχανικό της και λάδωσαν στην Πολεοδομία, ώστε να κλείσουν ένα χώρο που διά νόμου έπρεπε να μείνει ακάλυπτος. Ένας συγγενής, διορισμένος εκπαιδευτικός, που κάνει και ιδιαίτερα μαθηματικών στα βόρεια προάστια, χρεώνει 100 ευρώ την ώρα και είναι «φουλ για φέτος», 6 ώρες την ημέρα, μου δείχνει την φορολογική του δήλωση και γελάει.

Όλοι αυτοί, κι εγώ μαζί τους, βρίζουμε την Ελλάδα του σήμερα, λέμε ότι «δεν πάει άλλο», και θέλουμε αλλαγή. Όχι, όμως, του εαυτού μας. Φτου μας!