Αυτοπολιτικής το ανάγνωσμα

Παρακολουθώντας κανείς τον τρόπο που εξελίσσονται οι πολιτικές αντιπαραθέσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, καθώς οδεύουμε στο τέλος της προεκλογικής περιόδου, διαπιστώνει για ακόμη μια φορά, δυστυχώς, την προγραμματική κενότητα, την επικοινωνιακή αλλοτρίωση κ την επιτηδευμένη ανειλικρίνεια των κομμάτων εξουσίας κ όχι μόνο.

Ουδείς γνωρίζει τί ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν. Προφανώς ούτε οι ίδιοι οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα κ δεν τολμούν πια να δεσμευτούν σε κάτι που αργότερα θα το αναιρέσουν. Ή, ακόμη χειρότερα, αυτά που σκέφτονται να κάνουν δεν τολμούν να τα ανακοινώσουν για να μην υποστούν το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Έτσι καταφευγουν στη δοκιμασμένη λύση της "ξύλινης γλώσσας", η οποία δεν οφείλεται απλά σε ρητορική φτώχεια των πολιτικών, όπως ορισμένοι νομίζουν, αλλά αποτελεί επιλογή ενός συγκεκριμένου τρόπου έκφρασης, διαμορφωμένου με μαεστρία κ εμπειρία δεκαετιών μέσα στις κομματικές οργανώσεις, προκειμένου να μπορεί κανείς να μιλά, χωρίς ουσιαστικά να λέει τίποτα. Η συνταγή περιλαμβάνει ένα χείμαρρο από κλισέ, αξιώματα, ορολογίες κ συνθηματολογικές φράσεις, τόσο εύλογες κ συνάμα κενές περιεχομένου, ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφωνήσει!

Ακόμη κ τώρα, παρά την απελπιστική δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, που σε ένα ικανό βαθμό οφείλεται κ σ'αυτήν ακριβώς τη διάσταση μεταξύ κομμάτων κ κοινωνικού ιστού, κανείς δεν τολμάει να μιλήσει ανθρώπινα κ κατανοητά. Χαρακτηρηστικό είναι ότι για τα λάθη των εκάστοτε κυβερνήσεων που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, αντί να εξεταστούν διεξοδικά κ να συζητηθούν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις σε όλους τους τομείς του κοινωνικού γίγνεσθαι, αυτό που επιχειρείται είναι να κουκουλωθούν, να ξεχαστούν, στο όνομα μιας δήθεν "καινούριας αρχής". Λες κ οι υπαίτιοι μεταμορφώθηκαν ξαφνικά απ'το ραβδί της νεράιδας του παραμυθιού , από βάτραχοι σε πρίγκηπες.

Οι πολίτες λοιπόν, βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με τη λεγόμενη "αυτοπολιτική". Πρόκειται για το είδος της πολιτικής που ασκείται όταν τα κόμματα λειτουργούν αυτονομημένα από το κοινωνικό ιστό, με αυτοσκοπό όχι την προσφορά στην κοινωνία, αλλά την αναπαραγωγή κ ισχυροποίηση του εαυτού τους. Πρόκειται για νεκρά κελύφη, τα οποία διατηρούνται "βαμπιρίζοντας" τα οφέλη που αποκομίζουν απο το επιχειρηματικό κεφάλαιο, εκμεταλλευόμενα το νευραλγικό ρόλο του ενδιάμεσου που κατέχουν μεταξύ μεγάλων συμφερόντων κ του απλού λαού. Αυτο το ρόλο τον έχουν βαφτίσει με τον τεχνοκρατικό όρο ..."διαχείριση εξουσίας".

Απέναντι στους επαγγελματίες διαχειριστές, το μόνο που μπορούν να αντιτάξουν οι πολίτες, είναι η πίεση "από τα κάτω". Μονάχα η αυτοργανωμένη, μη - κομματική δράση πάνω σε συγκεκριμένους, ρεαλιστικούς κ ευρύτερης αποδοχής κοινωνικούς στόχους μπορεί να επιτύχει τα απαραίτητα σοκ ανάνηψης της απονεκρωμένης πολιτικής ηγεσίας, φέρνωντάς την προ τετελεσμένων γεγονότων, απέναντι στα οποία θα αναγκαστεί να παράγει ευθύτητα απόψεων κ κινήσεις ουσίας.

Στάμος Στίνης